Muharrem Blakaj Rozafa - Syri 3

je… pranë nesh! Edhe nëse nuk e gjënë veten në shikimin
e parë në fotografi, do ta gjesh pastaj, ja sikur tani,
që e gjete veten të shkruar në këtë dosje, ashtu do ta
gjesh veten edhe në fotografinë tonë të përbashkët, se
edhe ti je aty, tamam sikur në dosje! Shikimin e kishte
të mbërthyer në fotografi dhe ashtu iu bë se vërtet ishte
duke komunikuar me ta, si të ishin të gjallë. Si një
ëndërr e largët iu kujtua ai mëngjes, i cili, sa më shumë
që zbardhëshin misteret e dosjeve, aq më tepër i kristalizohej
edhe ajo ditë që tinëzisht kishte hyrë në jetën e
tij dhe ishte shndërruar në një ditë tmerri, që e kishte
shkaktuar vetë: Pasi kisha ngrënë mëngjesin, në zyrën
e komandës, kishim filluar të drogoheshim, bashkë me
disa shokë të tjerë. Pas drogimit, për disa çaste nuk
pashë asgjë. Mu bë se dëgjoja një muzikë. Ato tone të
përkryera që larg më vinin si të valëzuara, me ca ritme
që nuk i ndaja dot, si muzika e himnit shtetëror, pastaj
shndërrohej në tingull të dridhshëm alarmi. Mu bë se
ishte duke gdhirë një agim i bukur, plot me drita vezulluese.
Pastaj mu bë se rashë në ekstazë. Nuk e di më se
sa ka zgjatur kjo, por, kur i kam hapur sytë, pashë Stojanin
pranë meje. Ai fliste me mua. Nuk e di se çfarë
thoshte, por fliste dhe ishte jashtëzakonisht i gëzuar, i
qeshur. Me bëhej se ai lozte valle, sipas ritmit të muzikës.
Nuk me kujtohet as tani sesi kemi arritur deri te
ato shtëpi. Nuk e dija se në cilin vend isha dhe përse
isha aty. Kush me kishte dërguar në atë lagje, pranë
atyre shtëpive dhe pastaj ajo rrëmujë e paparë ndonjë
herë në jetën time. Njerëz të gëzuar, të qeshur, të lumtur,
që si me britma gëzimi silleshin vërdallë dhe pastaj
largoheshin tutje, deri në tretje. Ishte e mundur që