Asgjë më hyjnore se jeta nuk ka - Syri 3

Asgjë më hyjnore se jeta nuk ka
kryesor i gjithë kësaj është që njeriu të harrojë
se është vetëm. Duke u fshehur në bashkësinë
sa më të madhe, njeriu tenton të harrojë
atë që në errësirë befas i kujtohet – se ka lindur
vetëm, se ka për të vdekur i vetëm, dhe se,
çfarëdo që të bëjë, ai ka për të jetuar i vetëm.
Kjo vetmi është aq esenciale në ekzistencën
e njeriut saqë ai nuk mundet assesi që t’i
shpëtojë.
42
Çdo përpjekje e deritashme i orientuar kah
ajo që t’i ikim vetmisë – ka përjetuar pasueses,
e kështu do të jetë edhe në të ardhmen, sepse
ajo është i drejtuar kundër esencës së jetës. Ty
nuk të nevojitet diçka që të mund ta harrosh
vetminë tënde, ty të nevojitet diçka që të mund
të ishe i vetëdijshëm për veçantinë tënde –
sepse ajo është realiteti.
Është aq bukur ta shijosh, ta ndjesh
veçantinë, sepse ajo është liria jote nga turma,
nga të tjerët. Ajo është, njëherazi, liria jote nga
frika për të qenë i vetmuar. Vetë fjala “vetmi”
menjëherë ta përkujton plagën: ke nevojë të
vësh diçka mbi të. Ajo është zbrazëti, dhe ajo
zbrazëtia të dhemb. Diçka të nevojitet për ta
mbushur atë zbrazëtirë.
“Veçantia” – sipas esencës së fjalës – nuk
31