17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 - ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΚΕΙ....

17 Νοέμβρη 1973.
Από τους στρατιώτες στο Διόνυσο και το Γουδί κινούνται φάλαγγες αρμάτων
με προορισμό το κέντρο της Αθήνας. Στη 1 το πρωί το Πολυτεχνείο έχει
ζωστεί από τεθωρακισμένα, στρατιώτες και αστυνομικούς. Τρία τάνκς
κατευθύνονται στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.
Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν.
«Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της
ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα.
Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το
σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
«Μοιρολόι»
Και πού να ρίξω το μεγάλο μου καημό
Όπου θ’ ανοίξει η γης
Θ’ ανοίξει η γης
Και θα ραΐσει το βουνό.
Ήλιε, φονιά, πώς άφησες να γίνει το κακό;
Σκοτώσανε το σταυραϊτό και τον αυγερινό.
Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο.
Και τα κορίτσια ρίξαν κάτω τα μαλλιά
Για να πιαστείς αϊτέ
Να πιαστείς αϊτέ
Ν’ ανέβεις απ’ τη λησμονιά.
Ήλιε, φονιά, πώς άφησες να γίνει το κακό;
Σκοτώσανε το σταυραϊτό και τον αυγερινό.
Παρασκευή το βράδυ σταυρώσαν το Χριστό.
Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση
«Εκκένωση του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το
Μουσείο. Η ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει.
Ο οδηγός του άρματος που έριξε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου
αφηγείται : «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά
στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των
τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα,
φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.