Browse publication

5
Właściciel tego terenu i fragmentu zbiornika, konsorcjum GERIUM,
zakratował dostęp na dawnej dzikiej plaży usytuowanej w sąsiedztwie
ulicy Wyłom (fot. nr 67), która zawsze cieszyła się wielką popularnością.
Również „krakowski fiord” (fot. nr: 57-59 i 61-66), ewenement na skalę
europejską, powinien być wolny od spekulacyjnych działań inwestorów
i stać się w całości miejskim terenem rekreacyjnym, bo historia by tego
nie wybaczyła.
W rozdziale VI znów zaglądam na skraj Podgórza. We fragmencie
VI.a raz jeszcze prezentuję panoramy, jakie roztaczają się ze szczytu
Kopca Krakusa i jego podnóża (fot. nr: 86-99), które zawsze są nieco
inne, bo i pogoda w naszym mieście często jest zmienna, a aura zwykle
mniej lub bardziej przymglona. Potem (rozdział VI.b - fot. nr: 103-110) na
krótko zaglądam w okolice fortu nr 31 (św. Benedykt) i kościółka św.
Benedykta, które to obiekty zlokalizowane są na skalnej skarpie
przylegającej do ulicy Limanowskiego oraz do Lasu Bonarka, uroczyska
usytuowanego pomiędzy ulicami: Kamieńskiego i Swoszowicką (rozdz.
VI.c - fot. nr: 111-117), gdzie na rozległej polanie pięknie kwitną resztki
dzikiego, czereśniowego sadu.
Rozdział VII to krótki wypad na płaszowskie Bagry (fot. nr:
119-122), dziś już naturalny zbiornik wodny, choć powstał on ponad pół
wieku temu w wyrobisku po kopalni piasku z okresu okupacji, gdzie sezon
kąpielowy zaczął się w tym roku już na początku maja i przez tydzień
trwał do jego połowy.
W części VIII rejestruje zmiany, jakie zaszły w wyglądzie zdziczałego
do niedawna Parku Duchackiego, który na początku tego roku został
przejęty przez Miasto na cele rekreacyjne. Po ingerencji na tym terenie
ZIKiT-u, z dawnego uroczyska niewiele już pozostało, bo zakres
„konserwacji” i „rewitalizacji” przybrał, jak zwykle bywa w przypadku tej
miejskiej instytucji, nazbyt radykalne dla przyrody rozmiary (fot. nr:
127-130). Smrodek ścieku kanalizacyjnego, jaki z niewiadomych
przyczyn, jeszcze do niedawna przepływał rowem drenażowym przez
środek parku, nadal jest tu wyczuwalny, zwłaszcza z mniejszego
ze stawków (fot. nr: 125-126), ale nie jest on już tak mocny, jak choćby
jeszcze trzy miesiące temu, kiedy gościła tu nawet TVP Kraków. Stary
dwór opuszcza Stanisław Bem, jego wieloletni właściciel i może są to
ostatnie dwa zdjęcia tego budynku w mocno odrapanej, choć na swój
sposób romantycznej postaci (fot. nr: 123-124).
W rozdziale IX powracam do Prokocimia, gdzie na początku
prezentuję kilka reliktów jego dawnej zabudowy (fot. nr: 131-135).
A potem staram się ukazać wiosenne uroki dwóch parków: Lilli Wenedy
w Nowym Prokocimiu (fot. nr: 136-143), który powstał z wykorzystaniem
dawnych wyrobisk po kopalni piasku z czasów okupacji i zachowanych
fragmentów Lasku Prokocimskiego oraz Anny i Erazma Jerzmanowskich
w starej jego części (fot. nr: 144-152). Niestety klimat tego drugiego
wkrótce zostanie zaburzony przez nowo powstające, wielkie osiedle
mieszkaniowe, które bezpośrednio do niego przylega od strony pętli
tramwajowej, w miejscu dawnych ogródków działkowych (fot. nr: 153
i 158).