Przygotowanie sali konferencyjnej na spotkanie dwustronne Na ...

Przygotowanie sali konferencyjnej na spotkanie dwustronne
Na stole mogą znajdować się:
Sukienne nakrycie stołu, jeśli blat nie jest zbyt elegancki.
Kartoniki z imionami, nazwiskami i stanowiskami uczestników rozmów.
Personalia powinny być napisane dwustronnie, aby siedzący z drugiej strony
mógł je bez trudu przeczytać.
Ułatwia to przedstawianie uczestników i prowadzenie rozmów.
Kwiaty, ale niezbyt wysokie.
Papier do sporządzania notatek i przyrządy do pisania.
Woda mineralna niegazowana, soki owocowe, szklanki i otwieracze do butelek.

Delegacje powinny zająć miejsca naprzeciwko siebie,
po obu dłuższych bokach stołu,
przy czym delegacja gości zajmie miejsca honorowe,
które znajdują się w zależności od usytuowania drzwi wejściowych.
Jeśli te drzwi będą:
- z boku, to miejsca honorowe będą znajdować się naprzeciwko okien,
na wprost których powinni usiąść goście.
- na środkowej ścianie sali obrad, to goście usiądą na wprost tego wejścia.

Do najczęściej stosowanych form oficjalnych przyjęć dyplomatycznych należą:
Koktajl (cochtail) – rodzaj przyjęcia na stojąco, dla większej ilości osób.
Organizowany jest w salach ambasady lub w hotelu, w godzinach popołudniowych
(albo od 13 00 do 15 00 , albo miedzy 16 00 a 20 00 ) i trwa zazwyczaj około 2 godzin
(na zaproszeniach podaje się godzinę rozpoczęcia i zakończenia np.:
...od godz. 13 00 ... do godz. 15 00 ), nie obowiązuje punktualne przybycie.
Serwuje się napoje i drobne przekąski.
Wydawany bywa z różnych okazji: pożegnania i powitania dyplomaty, obchodu rocznicy,
wydarzeń kulturalnych (np. wystawa) lub gospodarczych (promocja).
Przyjęcie (receplion) typu koktajlowego, na stojąco, o bogatszym menu przekąsek i dań
gorących, nierzadko typu bufetowego.
Organizowane bywa w godzinach 18 30 -20 30 lub 19 00 -21 00 .
Ta forma często stosowana jest przez ambasadorów do wydawania przyjęć z okazji
święta narodowego, pobytu delegacji itp.

Śniadanie (lunch) – organizowane w godzinach południowych, między 12 30 a 15 00 .
Można je rozpocząć o godzinie 13 00 , ale nie później niż o 14 00 .
Jest to przyjęcie na siedząco, dla małej ilości osób, często w restauracji
lub rezydencji ambasadora.
Gości obowiązuje punktualne przybycie.
Ta forma przyjęcia może mieć zarówno charakter oficjalny,
jak i "roboczy", często służy nieformalnej wymianie poglądów.

Obiad (dinner) – zwykle rozpoczyna się o godz. 20 00 .
Czasami, ze względów organizacyjnych lub klimatycznych, stosuje się inny czas
rozpoczęcia obiadu (19 00 -21 00 ).
Przyjęcie organizowane jest dla ściśle określonej liczby gości.
Obowiązuje punktualne przybycie i ubiór określony w zaproszeniu.
Jest to najbardziej uroczysta forma przyjęcia dyplomatycznego.
Wydawany bywa z okazji oficjalnej wizyty osobistości, pożegnania ambasadora itp.
Do dobrego zwyczaju należy wysianie na kilka dni przed obiadem wszystkim
zaproszonym gościom listy uczestników obiadu.
Na liście takiej zaznacza się, że jest ona sporządzona w porządku alfabetycznym,
podaje imiona i nazwiska zaproszonych gości oraz funkcję.
Pozwala to uczestnikom obiadu lepiej przygotować się do spotkania.

Przyjęcie bufetowe - może być wydawane w porze kolacji (buffet dinner),
rzadziej w porze śniadania (buffet lunch),
na ogół w restauracji lub hotelu.
Zaproszone osoby przychodzą o oznaczonej godzinie.
Goście obsługują się sami.
Jest to swobodna forma przyjęcia, w czasie aperitifu na stojąco,
pozwalająca na wymianę poglądów "każdego z każdym",
często wykorzystywana podczas rozmów handlowych.
Przyjęcie bufetowe można organizować planując rozsadzenie gości
i wskazując gościom stół, lub bez wyznaczania przy nim miejsca.
Na przyjęciach bufetowych zazwyczaj goście siedzą przy kilkuosobowych stołach.

Poranne śniadanie robocze rozpoczyna się zazwyczaj
między godziną 7 30 a 8 30 i trwa około godziny.
Okazją może być spotkanie polityka z kilku wybranymi publicystami,
biznesmenami, politykami.
Zwyczaj porannych śniadań roboczych przyszedł do Europy ze Stanów Zjednoczonych.
Często podczas takiego śniadania główny gość występuje z odczytem
dla zaproszonych gości.
W czasie konsumpcji rozmowa ma zazwyczaj charakter towarzyski,
a dopiero po spożyciu śniadania, przy kawie,
przechodzi się do zasadniczej rozmowy z uczestnikami spotkania.

Lampka wina – organizowana jest przy okazji wystawy artystycznej,
wernisażu, pokazu filmowego itp.
Trwa od 15 do 30 minut i nie zobowiązuje do podawania żadnych przekąsek.
Garden party – rodzaj przyjęcia organizowanego w ogrodzie,
dla większej ilości osób.
Wydawane może być na przykład przez ambasadora (w ambasadzie, rezydencji)
z okazji rocznicy lub święta narodowego.
Ma podobny charakter jak koktajl.
Kawa i herbata – rodzaj spotkania o charakterze prywatnym
często organizowany przez żony dyplomatów.
Rozpoczynają się od 16 00 i kończą nie później niż o 18 30 .

Zaproszenie składane w formie podwójnej pocztówki stosujemy przy zaproszeniach
na uroczystości.
Pierwsza strona takiego zaproszenia ma charakter ozdobny,
druga – zawiera informacje o przebiegu uroczystości
lub/i patronatach honorowych,
trzecia zawiera właściwy tekst zaproszenia,
czwarta pozostaje pusta.
Do takiego zaproszenia możemy włożyć pojedynczą kartę
– zaproszenie na przyjęcie.

Tekst każdego zaproszenia powinien zawierać następujące elementy:
- kto zaprasza (sam czy z żoną)
- kogo zaprasza (samego czy z żoną)
- forma przyjęcia (śniadanie, obiad, cocktail, koncert itp.)
- na czyją cześć, z jakiej okazji przyjęcie jest wydawane (można te elementy pominąć,
gdy jest to spotkanie bez specjalnej okazji, np. typowo towarzyskie)
- miejsce przyjęcia (dokładny adres, z dołączonym, niekiedy, planem dojazdu)
oraz dzień, miesiąc i rok bez skrótów (na przykład: czwartek, 15 maja 2008 roku)
oraz godzinę rozpoczęcia, a w przypadku przyjęć stojących, czas zakończenia.

Obowiązujący strój – piszemy w prawym lub lewym dolnym rogu,
używając języka francuskiego lub angielskiego, lub polskiego:
Cravate blanche, habit, white tie, full dress, frak,
Tail-cout, cut-away, żakiet,
Cravate noir, black tie, smoking,
Tenue de ville, informal, strój wizytowy,
Dark suit, ciemny garnitur,
Long dress, długa suknia.

Skróty i dopiski w lewym lub prawym dolnym rogu wraz z numerem telefonu:
R.S.V.P. – répondes s’il vous plaît – proszę odpowiedzieć,
P. M. – pour mémoire, pro memoria – dla pamięci,
En cas d’empéchement, regrets only – w wypadku niemożności przybycia.
Zaproszenia w formie karty zaproszeniowej powinny być sporządzone
na papierze kartonowym dobrego gatunku,
w kolorze białym lub ecri,
w kształcie prostokątnej pocztówki.

Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej
prosi
J. E. Pana Ministra Jana Kowalskiego
na koktajl, z okazji Dnia Niepodległości
w czwartek, 11 listopada 2002 roku w godz. 18.00 – 20.00
w Pałacu Prezydenckim
R.S.V.P.
wizytowy
tel. 341 32 42
Strój

Grażyna i Andrzej Janowscy
mają zaszczyt prosić
Państwa Ewę i Adama Kowalskich
na obiad, z okazji 35. rocznicy Ślubu
w sobotę, 24 czerwca 2002 roku o godz. 20.00
w restauracji Belvédère w Łazienkach Królewskich w Warszawie
R.S.V.P.
tel. 341 32 42
Długa suknia /smoking

Gospodarzy zawszy zajmuje
miejsce na środku stołu.
Gość honorowy [1] siada po
prawej stronie gospodarza.
Pozostali goście zajmują
miejsca zgodnie
z precedencją.

Gości przy stole należy rozsadzić uwzględniając zasadę pierwszeństwa.
Panie siedzą na przemian z panami i nie zajmują miejsc na końcu stołu, które to miejsca
zajęli najniżsi rangą mężczyźni.
Gospodyni zawsze siedzi na wprost drzwi,
gdyż wzrokiem porozumiewa się z obsługą kelnerską
i w ten sposób może wydawać im polecenia.
Przy krótkich bokach stołu mogą siedzieć również gospodarze,
a obok nich najstarsi, według precedencji, goście.
W takim przypadku istnieją dwa ośrodki konwersacji,
jeden przy gospodyni, drugi wokół gospodarza.
Również przy takim usadzeniu gospodyni winna siedzieć na wprost drzwi.

Gospodyni zaprasza do stołu kobiety,
gospodarz - mężczyzn i wchodzi do jadalni ostatni.
Przed wejściem do jadalni goście mogą zapoznać się z planem stołu,
wyłożonym na dobrze widocznym miejscu.
Na planie nie podaje się tytułów przed nazwiskiem gościa,
a imię zaznacza się tylko pierwszą literą, np. Pani M. Maćkowska, Pan A. Kowalski.
Wyjątek od tej zasady można zrobić jedynie w stosunku do gości
piastujących bardzo wysokie stanowiska.
Również gospodyni daje sygnał do zakończenia posiłku i wstania od stołu,
zapraszając uczestników do przejścia do salonu, na taras
gdzie podaje się kawę i herbatę.

Klasyczny XIX-wieczny obiad składał się z dziewięciu dań
(nie licząc zimnych przekąsek).
Obowiązywała następująca kolejność dań:
zimna przekąska,
zupa,
gorąca przystawka,
danie rybne,
pierwsze danie główne,
entree (orzeźwiające “drobiazgi” - często sorbet),
drugie danie główne,
legumes (danie jarzynowe),
deser gorący (słodka legumina), deser zimny, lody,
sery i owoce

Współcześnie podczas przyjęcia zazwyczaj obowiązuje podawanie potraw
w następującej kolejności:
na początek aperitif,
po nim przystawki zimne,
przystawki gorące;
zupy,
dania rybne
dania mięsne,
deser
sery, owoce,
kawa i herbata.

Dania z wyjątkiem dań podzielonych na porcje i zupy,
podaje się z lewej strony gościa.
Z prawej strony gościa podaje się dania podzielone na porcje,
zupę oraz nalewa wodę, wino, wódkę, kawę, herbatę (wszystkie napoje).
Talerze po zjedzonym daniu zabiera się z prawej strony gościa,
natomiast czyste stawia się z lewej.
Kolejność podawania uwarunkowana jest zasadą pierwszeństwa.
Kelnerzy rozpoczynają od kobiet siedzących po prawej lub lewej stronie gospodarza.
Następnie podają gościowi honorowemu, pozostałym uczestnikom
i na końcu gospodarzowi.
W ten sposób zasada pierwszeństwa, którą kierujemy się rozsadzając gości przy stole,
będzie zachowana również w czasie podawania do stołu.
Przystępując do jedzenia, bierzemy najpierw sztućce znajdujące się najdalej od talerza,
z kolei następne, trzymając się zasady - od zewnątrz do wewnątrz.
Sztućce są ułożone według kolejności użycia.

Temperatura napojów
białe wino wytrawne, rose 8-10°C;
czerwone wino wytrawne 16-18°C (temperatura pokojowa);
wino deserowe 14-16°C;
wino ziołowe 12-14°C;
szampan i wina musujące 6-8°C;
miód pitny 12-18°C;
wódka, gin, piwo 8-10°C,
likier, koniak i winiak temperatura pokojowa
woda mineralna, soki oziębiona
Oziębienie napojów – z wyjątkiem tych, które powinny mieć temperaturę pokojową
– ma podstawowe znaczenie.
Nie możemy jednak zapomnieć, że wino nie lubi gwałtownej zmiany temperatury
i nie można wina czerwonego przyniesionego z piwnicy ogrzać,
umieszczając je w naczyniu z gorącą wodą.
Podajemy wino o odpowiedniej temperaturze, ale doprowadzamy do niej stopniowo.

Winem kieliszek napełnia się mniej więcej do 2/3 wysokości.
Serwując wina należy pamiętać że:
białe wina zawsze podawane są przed czerwonymi
wina wytrawne poprzedzają wina słodkie
proste i lekkie wina poprzedzają te złożone i dobrze zbudowane
wino młode pijemy zawsze przed winem starym
jaka kuchnia – takie wino: potrawy lekkie wymagają win lekkich,
wyrafinowana kuchnia dobrze łączy się z winami szlachetnymi,
a potrawy regionalne – z winami regionalnymi.
Wódką i likierem napełnia się kieliszek niemal do pełna.
Koniak nalewa się w małych ilościach do stosunkowo dużego kieliszka.
Napoje podaje się w szklankach napełnionych powyżej połowy.

Białe
wytrawn
e lekkie
Białe
wytrawne
pełne
Białe
słodkie
Różowe
półwytrawne
Różowe
wytrawn
e
Czerwone
wytrawne
lekkie
Czerwone
wytrawne
pełne
Czerwone
słodkie
Szampan
Aperitif x x
Przystawki
zimne
Przystawki
ciepłe
Sery
łagodne
Sery ostre
x x x
x x x
x x x
x
Wędliny x x x
Owoce
morza
x x x x
Ryby x x x x x
Ryby
w sosach
Mięso
białe
Mięso
czerwone
Dziczyzna
x x x
x x x x
x
x
x
Desery x x x

Rodzaje serów
Sery świeże
Pierwsza grupa to sery młode.
Do ich produkcji używa się mleka koziego, owczego, bądź krowiego,
do którego dodaje się kwasu mlekowego.
Do najbardziej znanych należą do twaróg, serek wiejski, ser kremowy, feta,
mascarpone i mozzarella.
Najbardziej pasują do nich lekkie wina o aromacie owocowym.

Sery miękkie ze skórką pleśniową (z porostem pleśniowym)
Produkowane z mleka krowiego i poddawane dojrzewaniu przez 2 do 6 tygodni.
Ich skórka pokryta jest białym nalotem pleśniowym, a masa serowa jest elastyczna, gęsta,
o jasnożółtym kolorze i stonowany smak – od śmietankowego z pieczarkowym
posmakiem, jak brie lub camembert do słonawego neufchatel.
Sery z tej kategorii występują też z dodatkami:
otoczone pieprzem, orzechami włoskimi lub ziołami.
Sery te podaje się z delikatnym winem czerwonym: Cotes du Rhone, Saint-Emilon,
Beaujolais, a także z mocniejszymi: Bordeaux, Bergerac.
Sery miękkie z „mytą” skórką
Sery z tej rodziny mają podobną fakturę do serów miękkich ze skórką pleśniową.
Odmienne traktowanie podczas procesu dojrzewania (przemywanie solanką
i piwem lub winem) powoduje, że ich smak jest bardziej zdecydowany a skórka zyskuje
charakterystyczny połysk i kolor – od żółtego do pomarańczowego.
Przykładowi reprezentanci gatunku to livarot i munster.

Sery pleśniowe niebieskie (z przerostem pleśniowym)
Sery te są produkowane z mleka krowiego, za wyjątkiem roquefort,
który wytwarzany jest z mleka owczego.
Użyte w procesie produkcji gatunki pleśni rozrastają się w miąższu sera, tworząc
charakterystyczne niebieskie nitki i nadając mu pikantny,
mniej lub bardziej grzybowy smak.
Najbardziej znane gatunki to roquefort, gorgonzola i stilton.
Inne znane, dostępne na rynku to bleu d'Auvergne, bleu de Bresse, rokpol, cambozola, dor
Blu, danish Blue.
Sery pleśniowe niebieskie podaje się po posiłku na desce serów, oraz używa do zup, past,
zapiekanek, tart, podaje z owocami…
Do tego rodzaju serów pasują ciężkie czerwone wina wytrawne:
Bourgogne, Bordeaux, Cotes du Rhone
lub białe wina słodkie: Sauteners, Jurancon
lub też alzackie wino białe Gewurztraminer.

Sery półtwarde
Ścięte przez wyselekcjonowane gatunki bakterii lub enzymy mleko odciska się
w specjalnych formach i pozostawia na kilka do kilkunastu miesiącach dojrzewania
w specjalnych pomieszczeniach, z zachowaniem określonej temperatury i wilgotności.
Dzięki temu ser uzyskuje charakterystyczną, sprężystą konsystencję.
Doskonale nadają się jako dodatek do różnych dań, sałatek, kanapek.
Mogą być spożywane na ciepło z ziemniakami, wędliną i korniszonami.
Znane sery z tej rodziny to: Raclette, Morbier, Cantal, Saint-Paulin i Mimolette.
Najlepiej popijać je białym wytrawnym winem: Muscadet, Macon,
różowym Saumur i Rose d'Anjou lub winem Beaujolais.

Sery twarde
Popularnie w Polsce określane żółtymi.
Podczas ich produkcji podgrzewa się zsiadłe mleko,
a następnie odciska się je, aby usunąć serwatkę.
Mają one twardą, zbitą masę i twardą, żółtą skórkę.
Dojrzewają bardzo długo. Są bogate w wapń i białko.
Wśród nich znajdują się gatunki z charakterystycznymi dziurami
powstającymi podczas dojrzewania.
Najbardziej znane spośród nich to: Emmental, Beaufort, Comte, Gruyere, Parmezan..
Sery twarde są niezbędnym składnikiem zapiekanek, sufletów, fondue i sosów,
wyśmienitym dodatkiem do sałatek lub kanapek.
Spożywa się je z białym winem: Sancerre, Muscadet
lub z winem wytrawnym rose: Tavel, Cotes du Rhone.

Sery kozie
Produkowane wyłącznie z mleka koziego albo mieszaniny mleka koziego i krowiego.
Mają charakterystyczny smak, nie przez wszystkich akceptowany,
który staje się intensywniejszy w miarę wydłużania procesu dojrzewania.
Występują one pod każdą postacią: od świeżych po twarde.
Spożywa się je z bagietką, jako składnik sałatek albo dodatek do pizzy i zapiekanek.
Doskonale nadają się też do tostów.
Do tych serów pasują wina pochodzące z tego samego regionu co ser:
białe wytrawne o aromacie owocowym: Cancerre, Alsace, Anjou
lub różowe: Cotes de Provence, Rose d'Anjou.
Sery topione
Są to sery porcjowane, w plasterkach, naturalne oraz w różnych smakach.
Produkuje się je topiąc jeden lub więcej rodzajów sera twardego z dodatkiem masła,
mleka lub śmietanki i specjalnych topników.
Ich masa jest jednorodna, są łagodne i dlatego często doprawiane smakowo.
Dodaje się do nich: orzechy, szynkę, paprykę, czosnek.
Podawać je można z winami lekkimi, białymi lub czerwonymi, a także z piwem.

P r a w i d ł o w e n a k r y c i e d l a j e d n e j o s o b y

nóż do dania głównego - P
widelec do dania głównego - L
łyżka do dania głównego, zup - P
nóż do przystawek - P
widelec do przystawek - L
łyżka do przystawek, np zupy mlecznej, musli -
nóż do ryb - P
widelec do ryb - L
szczypce do ślimaków - L
widelczyk do ślimaków - P
nóż do masła - P
szczypce do homarów - P
widelec do homarów - P
widelec do ostryg - P
P
łyżka do grejpfruta - P
nóż do grejpfruta - P
widelczyk do ciast - P
łyżeczka do kawy - P
łyżka do lodów - P
łyżka do sorbetów - P