Ludzie bezdomni - eBooks

no młodego eskulapa do mieszkańców domu w raptownych wypadkach zasłabnięć,
przeważnie poniedziałkowej natury. Raz w jesieni przyszedł stary introligator z sąsiedniej
kamienicy, zadzwonił, zbudził Walentową i narobił istnego piekła. Judym
badał go, stukał, pukał, wyginał, kładł na sofie, gniótł, oglądał ze wszystkich stron
i wypuścił, rozumie się, bez pobrania honorarium. Po tym zdarzeniu nastała cisza
trwająca dobre dwa miesiące.
Pewnego dnia w marcu, znowu w godzinie przyjęć, dał się słyszeć cichy głos
dzwonka. Walentowa otwarła drzwi i wpuściła małą, chudą damę w czerni, o twarzy
wywiędłej, suchej i mizernej.
Przybyła spytała o doktora Judyma i powziąwszy wiadomość, że jest u siebie,
weszła do gabinetu.
„Pacjentka, jak mi Bóg miły!…” — jął myśleć doktor Tomasz i doznał ciepłego
uczucia na samą myśl o pierwszym rublu zapracowanym we własnym apartamencie.
Dama wśród ukłonów obustronnych zajęła miejsce i rozejrzała się po umeblowaniu.
— Pani dobrodziejka jest cierpiąca? — zapytał doktor.
— O, tak, panie konsyliarzu… Od lat, od całego szeregu lat…
— I jakież to cierpienie?
— Gdybyż to jedno! Cały szereg chorób, które inną osobę, mniej wytrzymałą,
dawno by wpędziły do grobu.
— Ale główna, zasadnicza?
— Czy ja wiem, panie konsyliarzu. Zapewne wątroba…
— Wątroba… Otóż…
— Bo to jakaś duszność, bezsenność, kaszel, bóle…
— Więc są bóle? I to w tej okolicy?
— Ach, jakie bóle! Język ludzki wyrazić tego nie jest w stanie!
— Bóle… rozdzierające, uczucie rozdzierania, nieprawdaż?
— Tak, bywa i to. Nieraz budzę się rano, to jest, podnoszę się rano przepędziwszy
noc bezsenną i jestem tak upadająca…
— Proszę pani, apetyt?
— Ale któż by na to wszystko zwracał uwagę, panie konsyliarzu, któż by przykładał
swoje cierpienia do tego, co znosi nieszczęśliwa ludzkość.
„Patrzajcież… — myślał Judym — a to co znowu?”
— Zapewne pan konsyliarz słyszał… — zaczęła dama poprawiając się na krześle
i przyciskając do piersi swoją torebkę — o naszym stowarzyszeniu, którego celem jest
nawracanie dziewcząt, pojmuje pan konsyliarz, złego prowadzenia się.
Tu dama spuściła oczy i zaczęła patrzeć w kąt gabinetu.
— Nic a nic nie słyszałem… — rzekł Judym.
— Otóż… celem naszego stowarzyszenia jest — po pierwsze…
I jazda! Minęło pół godziny, trzy kwadranse, godzina… Dama bez przerwy mówiła
o celach stowarzyszenia. Na początku drugiej godziny zaczęła mówić o środkach,
a właściwie o braku środków.
Gdy upłynęło mniej więcej sześć kwadransów od chwili zaczęcia tej dyskusji, nastąpiła
wreszcie prośba o wsparcie zasiłkiem stowarzyszenia, które itd.
Doktor bez wahania wyjął rubla papierowego, położył go na stole i rozprostował
palcami. Dama niezwłocznie wzięła datek, zapisała coś w karneciku i znowu wśród
słów biblijnych, ukłonów, uśmiechów i dziękczynień wionęła za drzwi.
Walentowa po wyjściu kwestarki dostała wściekłego kaszlu. Doktorowi, gdy stał
na środku gabinetu i świstał przez zęby, wydało się, że zmo, który, rozumie się,
podpatrywał przez dziurkę od klucza, pęka ze śmiechu, że się dusi i parska…
48