Program i streszczenie - PWSZ w Ciechanowie

XIII Ogólnopolska i III im. dr n. med. Janiny FetlińskiejKonferencja Naukowo-Szkoleniowa„Pielęgniarstwo– zawód z tradycjami i z przyszłością”PROGRAM KONFERENCJISTRESZCZENIA PRACCiechanów, 20 kwietnia 2013r.1

XIII Ogólnopolska i III im. dr n. med. Janiny FetlińskiejKonferencja Naukowo-Szkoleniowa„Pielęgniarstwo – zawód z tradycjami i z przyszłością”PROGRAM KONFERENCJISTRESZCZENIA PRACCiechanów, 20 kwietnia 2013r.2

Wydział Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowieul. Wojska Polskiego 51, 06-400 Ciechanówtel. / fax 23 672 22 13, tel. 23 674 37 04e-mail: konf_piel_ciechanow@tlen.pliozpwsz@wp.plwww.pwszciechanow.edu.plSkład i druk:DRUKARNIA „SPRINT”Krzysztof Kuźniewski, Robert Przybyszewski06-400 Ciechanów, ul. Pułtuska 70tel. / fax 23 673 34 303

XIII Ogólnopolska i III im. dr n. med. Janiny FetlińskiejKonferencja Naukowo-Szkoleniowa„Pielęgniarstwo – zawód z tradycjami i z przyszłością”Ciechanów, 20 kwietnia 2013r.KOMITET HONOROWY:Jego Magnificencja Rektor Państwowej Wyższej SzkołyZawodowej w Ciechanowie – doc. dr Leszek ZygnerMarszałek Województwa Mazowieckiego – Adam StruzikStarosta Powiatu Ciechanowskiego – Sławomir MorawskiPrezydent Miasta Ciechanów – Waldemar WardzińskiPrezes Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych– dr Grażyna Rogala PawelczykPrezes Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego – dr Maria CisekPrezes Fundacji „Promocja Zdrowia” – Prof. zw. Witold ZatońskiKOMITET NAUKOWY:Przewodniczący:Prof. dr hab. med. Grażyna Skotnicka-Klonowicz, Uniwersytet Medycznyw Łodzi, PWSZ w CiechanowieCzłonkowie:Prof. zw. dr hab. Bożena Cukrowska, Instytut „Pomnik - Centrum ZdrowiaDziecka” w Warszawie, PWSZ w CiechanowieProf. dr hab. Jan Kochanowski, Uniwersytet Medyczny w Warszawie,PWSZ w CiechanowieProf. zw. dr hab. Elżbieta Krajewska-Kułak, Uniwersytet Medycznyw BiałymstokuProf. dr hab. Maria Kózka, Uniwersytet Jagielloński w KrakowieProf. dr hab. Ludmiła Marcinowicz, Uniwersytet Medyczny w BiałymstokuDr Małgorzata Marcysiak, PWSZ w CiechanowieProf. zw. dr hab. Bibiana MossakowskaProf. zw. dr hab. Jerzy SupadyProf. zw. dr hab. Bożena Urbanek, Polska Akademia Nauk, ŚląskiUniwersytet Medyczny w KatowicachProf. zw. dr hab. Bogdan Woźniewicz, PWSZ w CiechanowieProf. zw. dr hab. Irena Wrońska, Uniwersytet Medyczny w LublinieProf. dr hab. Andrzej Ziemba, Polska Akademia Nauk,PWSZ w Ciechanowie4

KOMITET ORGANIZACYJNY:Przewodniczący:dr Bożena OstrowskaWiceprzewodniczący:mgr Małgorzata Zagrobadr Ewa WiśniewskaCzłonkowie:dr Agnieszka Bukowskadr Renata Domżał-Drzewickamgr Maria Kołtunmgr Katarzyna Korycińska-Koniczukdr Zofia Kostrzanowskamgr Marzena Kubaladr Małgorzata Marcysiakmgr Miłosz Marcysiakmgr Bożena Michniakdr Grzegorz Staśkiewiczmgr Joanna WierzbickaGŁÓWNY ORGANIZATOR KONFERENCJIZakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoWydział Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w CiechanowieWSPÓŁORGANIZATORZY KONFERENCJI: Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Ciechanowie Starostwo Powiatu Ciechanowskiego Urząd Miasta Ciechanów Studenckie Koło Naukowe WOZ PWSZ w Ciechanowie Uczelniane Koło Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiegoprzy WOZ PWSZ w Ciechanowie Polskie Towarzystwo Historii Medycyny i Farmacji - Oddział terenowyw Ciechanowie Stowarzyszenie - Ciechanowskie Konsorcjum ZdrowiaUczestnicy Konferencji otrzymują 6 punktów edukacyjnych– Rozp. MZ z dnia 6 października 2004r., (Dz. U. Nr 231, poz. 2326)5

XIII Ogólnopolska i III im. dr n. med. Janiny FetlińskiejKonferencja Naukowo-Szkoleniowa„Pielęgniarstwo – zawód z tradycjami i z przyszłością”Ciechanów, 20 kwietnia 2013r.PROGRAM KONFERENCJI20 kwietnia 2013r. - sobotaWydział Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych PWSZul. Wojska Polskiego 5108.00 – 10.00Rejestracja uczestników;przyjmowanie prezentacji prac na płytach CD lub innych czytnikach; montaż plakatów10.00-10.20 UROCZYSTE OTWARCIE KONFERENCJI – AULA10.20-11.50 I SESJA PLANARNA (S.I.) - AULA - wystąpienia po 6-7 minutPrzewodniczący: prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz, dr n. hum. Bożena Ostrowska,dr n. hum. Małgorzata MarcysiakS.I.1.Rola pielęgniarek szkolnych w opiece zdrowotnej i promocji zdrowiaw II Rzeczypospolitej na przykładzie Łodzi - dr n. med. Anna CisińskaUniwersytet Medyczny w Łodzi, Zakład Pielęgniarstwa Społecznego i Zarządzaniaw PielęgniarstwieS.I.2.Etyczne aspekty zawodu pielęgniarki. Koncepcja etyki pielęgniarskiej według HelenBridge, a współczesne wartości - mgr Lena Kozłowska 1 , mgr Katarzyna Pawłowska 1 ,prof. dr hab. n. med. Anna Doboszyńska 2 , dr Ewa Kądalska 11 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaKlinicznego2 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Wydział NaukMedycznychS.I.3.Analiza wpływu Czerwonego Krzyża oraz Polskiego Czerwonego Krzyża na rozwójpielęgniarstwa w Polsce - mgr Ewa SmoleńPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Jana Grodka w SanokuS.I.4.Pielęgniarstwo zawód czy powołanie – próba odpowiedzi- ks. prof. dr hab. nauk hum. Andrzej GretkowskiWyższa Szkoła im. Pawła Włodkowica w Płocku; Wyższa Szkoła Pedagogiczna TWPw WarszawieS.I.5.Pielęgniarstwo - mój zawód, moja odpowiedzialność - mgr Jolanta CzerniakFundacja Rozwoju Pielęgniarstwa Polskiego Warszawa6

S.I.6.Praca pielęgniarki – wybrane problemy i zagadnienia prawne - mgr Maciej JarotaKatolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II; Kancelaria Radców Prawnych M. Wróblewska –Wąsik, A. Wąsik – spółka cywilna w LublinieS.I.7.Pułapki zawodowe w profesji pielęgniarskiej - dr n. hum. Jolanta ŁodzińskaUniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wydział Nauk Historycznychi Społecznych; Wyższa Szkoła Agrobiznesu w Łomży, Wydział MedycznyS.I.8.Etyczna postawa pielęgniarek wobec pacjentów w świetle integralności człowieka -dr n. hum. Jolanta ŁodzińskaUniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wydział Nauk Historycznychi Społecznych; Wyższa Szkoła Agrobiznesu w Łomży, Wydział MedycznyS.I.9.Budowanie tożsamości zawodowej wśród studentów pielęgniarstwa - mgr KarolinaWalas, dr n. med. Anna MajdaUniwersytet Jagielloński Collegium Medicum w Krakowie, Wydział Nauk o Zdrowiu,Pracownia Teorii i Podstaw PielęgniarstwaS.I.10.Zjawisko mobbingu w środowisku pracy pielęgniarek - mgr Urszula BojakowskaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studium Doktoranckie przy Samodzielnej PracowniEpidemiologiiS.I.11.Prezentacja firmy TTM Healthcare – agencji rekrutującej, specjalizującej sięw europejskim rynku medycznym11.50-12.10 PRZERWA NA KAWĘ12.10-14.00 II SESJA PLENARNA (S.II.) - AULA - wystąpienia po 6-7 minutPrzewodniczący: dr hab. n. med. Andrzej Ziemba, doc. dr n. med. Renata Domżał-DrzewickaS.II.1.Projekt Systemowy – Profesjonalne pielęgniarstwo systemu ratownictwa medycznegow Polsce – wsparcie kształcenia podyplomowego – współfinansowany przez Unię Europejskąw ramach Europejskiego Funduszu Społecznego - mgr Elżbieta Rusin – Pawełek,mgr Magdalena ChuchurskaCentrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych w WarszawieS.II.2.Występowanie Zespołu Stresu Pourazowego (PTSD) w grupie chorychhospitalizowanych w Oddziałach Intensywnej Terapii - doniesienie wstępne - dr hab. HannaKarakuła 1 , mgr Aleksandra Wróbel 1,2 , lek. med. Paweł Pawełczak1Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra i Klinika Psychiatrii2 Okręgowy Szpital Kolejowy, Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii7

S.II.3.Śmierć w opinii personelu medycznego - dr n. med. Barbara Lelonek 1,2 , mgr AnnaFrankiewicz 3 , dr n. med. Bogumiła Kowalczyk-Sroka 4,2 , lic. Jadwiga Kula 21 Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, Wydział Nauk o Zdrowiu2 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych w Pińczowie3 Świętokrzyskie Centrum Onkologii w Kielcach Dział Anestezjologii i Intensywnej Terapii4 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. św. Rafała w ChęcinachS.II.4.Funkcjonowanie chorego i samoocena stanu zdrowia a strategie zmagania sięz chorobą nowotworową - dr n. med. Barbara Lelonek 1,2 , mgr Anna Frankiewicz 3 ,dr n. med. Bogumiła Kowalczyk-Soroka 41 Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, Wydział Nauk o Zdrowiu2 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych w Pińczowie3 Świętokrzyskie Centrum Onkologii w Kielcach Dział Anestezjologii i Intensywnej Terapii4 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. św. Rafała w ChęcinachS.II.5.Ocena i obserwacja pielęgniarska pacjentów w opiece nad chorym umierającym- mgr Lidia ŚliwińskaSzpital Powiatowy w Skarżysku – KamiennejS.II.6. Pielęgniarka szkolna jako źródło wsparcia ucznia w sytuacjach trudnych – opinieuczniów - dr n. med. Marianna Charzyńska-Gula 1 , Diana Gromek 2 , dr n. med. KatarzynaKocka 1 , dr n. med. Agnieszka Bartoszek 11Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej Uniwersytet Medyczny w Lublinie2Studenckie Koło Naukowe Katedry Onkologii i Środowiskowej Opieki ZdrowotnejUniwersytetu Medycznego w LublinieS.II.7.Czas pracy pielęgniarek na oddziale psychiatrycznym – dr n. med. Marta Cebulak 1 ,dr n. med. Iwona Markiewicz 2 ,3 , dr n. med. Edyta Guty 11 Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu, Instytut Ochrony Zdrowia2 Wyższa Szkoła Zarządzania w Częstochowie, Wydział Zarządzania Medyczno-Humanistycznego3 Wyższa Szkoła Medyczna w Sosnowcu, Kierunek PielęgniarstwoS.II.8.Kompetencje pielęgniarek pracujących w oddziale psychiatrycznym - dr n. med. EdytaGuty, Gabryiela Benedykt, dr n. med. Marta CebulakPaństwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu,Indywidualna Praktyka PielęgniarskaS.II.9.Satysfakcja zawodowa pielęgniarek – studentek Państwowej Medycznej Wyższej SzkołyZawodowej w Opolu - dr n. med. Lucyna Sochocka, mgr Mariola Wojtal, mgr EwaRadwańska, mgr Renata Widziak, mgr Anna Klimczyk, mgr Teresa Niechwiadowicz-CzapkaPaństwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu, Instytut PielęgniarstwaS.II.10.Czy pielęgniarki są partnerem w dialogu o problemach w swoim miejscu pracy- lic. Irena PuszkarzSpecjalistyczny Psychiatryczny Zespół Opieki Zdrowotnej w Jarosławiu8

S.II.11.Wiedza młodzieży licealnej na temat krwiodawstwa jako element postawyprospołecznej -dr n. med. Katarzyna Kocka 1 , mgr Monika Bychowska 2 , dr n. med. Marianna Charzyńska-Gula 1 , dr n. med. Agnieszka Bartoszek 1 , dr n. med. Hanna Kachaniuk 11Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej2Absolwentka Wydziału Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu UM w LublinieS.II.12.Ocena wiedzy studentów na temat fizjologii płodności - dr n. med. Alina Deluga 1 ,mgr Katarzyna Muzyczka 1 , mgr Marcin Rząca 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu KatedraOnkologiii Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedrzeOnkologii i Środowiskowej Opieki ZdrowotnejS.II.13.Aktywność edukacyjna i zawodowa kadr pielęgniarskich - teraźniejszość i przyszłość -mgr Lidia SkawińskaSamodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Nr 1 w BełżcachS.II.14.Sekwencja potrzeb wybranej grupy pielęgniarek w materiale własnym- dr n. med. Elżbieta GrajczykSpecjalistyczny Szpital im. A. Sokołowskiego w Wałbrzychu ; Wyższa Szkoła Medycznaw LegnicyS.II.15.Prezentacja Wydawnictwa „Sztuka Pielęgnowania” - lic. Katarzyna Trzpiel14.00-14.30 OBIAD14.30-16.10 III SESJA PLENARNA (S.III.) – AULA – wystąpienia po 6-7 minutPrzewodniczący: dr n. hum. Bożena Ostrowska, dr n. med. Ewa Wiśniewska,S.III.1.Dlaczego wysiłek ??? - dr hab. n. med. Andrzej ZiembaPolska Akademia Nauk Zakład Fizjologii Stosowanej, Instytut Medycyny Doświadczalneji Klinicznej im. M. Mossakowskiego ; Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie,Wydział Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychS.III.2.Aktywność fizyczna prezentowana przez uczniów po osiemnastym roku życiawarszawskich szkół ponadgimnazjalnych – mgr Mariola Pietrzak 1 , dr n. o zdr. HalinaCieslak 1 , dr n. o zdr. Zofia Sienkiewicz, mgr Barbara Knoff 11 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauk o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznego9

S.III.3.Stężenie magnezu we włosach a analiza odczuwanych, niezdiagnozowanychdolegliwości w grupie młodych kobiet - dr n. med. Renata Domżał-DrzewickaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej;Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznychS.III.4.Zjawisko homeopatii wśród studentów pielęgniarstwa, mgr Agata Gołębiewska,lic. Kinga Włosińska, Paulina GrzybPaństwowa Wyższa Szkoła Informatyki i Przedsiębiorczości w ŁomżyS.III.5.Teoria samoopieki Dorothy Orem w obliczu choroby nowotworowej piersi- lic. Mariola Cyplińska – Walczak, dr n. o zdr. Zofia SienkiewiczWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoS.III.6.Funkcjonowanie opiekuna dziecka chorego na cukrzycę - dr n. o zdr. Ewa Kobos,prof. dr hab. n. med. Jacek ImielaWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauk o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoS.III.7.Postrzeganie bezpieczeństwa pacjenta a częstotliwość zgłaszania błędów medycznychprzez personel pielęgniarski oddziałów chirurgicznych - dr n. o zdr. Józefa Czarnecka,prof. Andrzej KrupieniczWarszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Podstaw PielęgniarstwaS.III.8.Wydatki gospodarstw domowych na ambulatoryjną opiekę zdrowotną a dostępnośćdo opieki ambulatoryjnej w Polsce w aspekcie starzenia się społeczeństwa- dr n. o zdr. Grażyna DykowskaWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Katedra Zdrowia PublicznegoS.III.9.Przyczyny deklaracji o rezygnacji z wykonywania zawodu wśród młodego personelupielęgniarskiego - dr n. o zdr. Anna Leńczuk – Gruba, prof. dr. hab. Jacek ImielaWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoS.III.10.Staż pracy a chęć podnoszenia kwalifikacji zawodowych w pielęgniarstwie- dr n. o zdr. Zofia Sienkiewicz 1 , prof. dr hab. Irena Wrońska 2 , dr n. o zdr. Ewa Kobos 1 ,dr n. o zdr. Józefa Czarnecka 3 , prof. dr hab. Jacek Imiela 11Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznego2Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Rozwoju Pielęgniarstwa3Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PodstawPielęgniarstwa10

S.III.11.Rozwój zawodowy pielęgniarek pracujących w oddziałach szpitalnych- dr n. med. Halina Cieślak, dr n. o. zdr. Zofia Sienkiewicz, mgr Dorota Kowtunow,mgr Barbara KnoffWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoS.III.12.Wiedza pielęgniarek z zakresu poradnictwa - mgr Teresa Paszek 1 , dr n. o zdr. ZofiaSienkiewicz 1 , prof. dr hab. Irena Wrońska 21 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznego2Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Rozwoju PielęgniarstwaS.III.13.Adaptacja społeczno-zawodowa pielęgniarek w kontekście polityki personalnejplacówek medycznych - mgr Magdalena ŚniegockaAkademia Wychowania Fizycznego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji, Zakład PodstawPielęgniarstwaS.III.14.Przyszłość zawodu pielęgniarki/pielęgniarza - mgr Emilia WawszczakAkademia Wychowania Fizycznego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji, ZakładPielęgniarstwa KlinicznegoSESJA STUDENCKICH KÓŁ NAUKOWYCH – Sala nr 212 – I piętro12.10-14.00 I SESJA PLENARNA (SKN.I.) – sala nr 212 – I piętro - wystąpienia po 7-8 minutPrzewodniczący: dr n. hum. Małgorzata Marcysiak, Dagmara TalarekSKN.I.1. Znaczenie symboli pielęgniarstwa w tradycji zawodu pielęgniarskiego- Mariusz Jakubowski 1 , Monika Korpus-Michalak 1 , Jerzy Kaszyk 1 , mgr Danuta Kozłowska 21 Studenckie Koło Naukowe COLLEGIUM MASOVIENSE Wyższa Szkoła Nauk o ZdrowiuŻyrardów2 COLLEGIUM MASOVIENSE Wyższa Szkoła Nauk o Zdrowiu ŻyrardówSKN.I.2. Praca pielęgniarki/pielęgniarza - zawód czy kompetencje? - Amelia Narloch,Alicja OdwaldGdański Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauk o Zdrowiu, Oddział PielęgniarstwaSKN.I.3. Postrzeganie zawodu pielęgniarki przez innych członków zespołu terapeutycznego –doniesienie wstępne - Marcelina Offord, Ewa ZaródAkademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej, Wydział Nauk o ZdrowiuSKN.I.4. Przygotowanie i oczekiwania studentów 3 roku studiów licencjackichdo wykonywania zawodu pielęgniarki/pielęgniarza - Magdalena Dziwisz, Ewelina Olszewska,Bartosz KołakowskiStudenckie Koło Naukowe Anestezjologii i Intensywnej Terapii "TIVA", WarszawskiUniwersytet Medyczny11

SKN.I.5. Satysfakcja studentów pielęgniarstwa ze studiowanego kierunku oraz ich planyzawodowe - lic. Maria Szpyt, Magda Boczar, Anna Wiktor, Katarzyna Winnicka,mgr Marcin RzącaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejSKN.I.6. Wizerunek zawodu pielęgniarki - Katarzyna Jankowska 1 , dr n. med. EwaWiśniewska 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia podyplomowegoSKN.I.7. Wiedza przyszłych adeptów kierunku pielęgniarstwa na temat zawodu pielęgniarki/pielęgniarza – mgr Danuta Cieśla 1 , mgr Anna Szafińska, lic. Agnieszka Cyrych 2 , lic. PatrycjaSekuła 21Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie3 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet MedycznySKN.I.8. Postrzeganie zawodu pielęgniarki przez uczniów szkół gimnazjalnychi ponadgimnazjalnych - lic. Małgorzata Zaniuk, lic. Agata Krzos, lic. Magdalena Gębka,lic. Anna Kozioł, lic. Iwona Szmołda, lic. Iwona Sikorska, mgr Marcin RzącaStudenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej,Uniwersytet Medyczny w LublinieSKN.I.9. Zawód pielęgniarki/pielęgniarza w opinii maturzystów - Malina Borkowska,lic. Mariusz Kołodziński, Karolina Raniszewska, Joanna DębskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku PielęgniarstwoSKN.I.10. Pielęgniarka jako funkcjonariusz publiczny – lic. Aleksandra Ciosek, lic. AgnieszkaCieślicka, lic. Lidia Skawińska, lic. Mariusz Sutryk, mgr Marcin RzącaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejSKN.I.11. Kwalifikacja zdrowotna kandydatów pielęgniarstwa do pełnienia służby wojskowejpoza granicami państwa – lic. Katarzyna Maciaszek 1 , mgr Danuta Cieśla 21Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie14.00-14.30 OBIAD12

14.30-16.10 II SESJA PLENARNA (SKN.II.) – sala nr 212 – I piętro- wystąpienia po 7-8 minutPrzewodniczący: doc. dr n. hum. Zofia Kostrzanowska, Justyna BasteckaSKN.II.1. Rola pielęgniarki w procesie leczniczym – lic. Justyna Krawczyk 1 , mgr DanutaCieśla 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurologicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieSKN.II.2. Radzenie sobie ze stresem pielęgniarek, a optymizm – Olga Dąbrowska 1 ,mgr Miłosz Marcysiak 2 , dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku Pielęgniarstwo2 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologii3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychSKN.II.3. Ocena poziomu satysfakcji pacjentów z leczenia bólu pooperacyjnego w oddziałachzabiegowych Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku - lic. Michał Milewski 1 ,lic. Katarzyna Rożek 1 , lic. Aleksandra Sobańska 1 , lic. Kamila Stępień 1 , dr n. med. WiolettaMędrzycka-Dąbrowska 21 Gdański Uniwersytet Medyczny, Studenckie Koło Naukowe PielęgniarstwaAnestezjologicznego i Intensywnej Terapii2Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Pielęgniarstwa OgólnegoSKN.II.4. Oczekiwania pacjentów podstawowej opieki zdrowotnej - Karolina Szostek,Maria Strzelecka, Krystyna ZalewskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku PielęgniarstwoSKN.II.5. Pielęgniarka a dziecko krzywdzone - lic. Katarzyna Klemba 1 , lic. Ewelina Dźwigała 1 ,lic. Malwina Buczyńska 1 , mgr Danuta Cieśla 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieSKN.II.6. Oparzenia - jako uraz u dzieci – lic. Paweł Szewczak 1 , mgr Danuta Cieśla 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieSKN.II.7. Korzyści dla dziecka wynikające z naturalnego karmienia - Anita SemczukWarszawski Uniwersytet Medyczny, Położnictwo13

SKN.II.8. Stan wiedzy pracowników Oddziałów Anestezjologii i Intensywnej Terapii na tematpromocji zdrowia a wykazywane zachowania prozdrowotne - mgr Paulina Aleksandrowska 1 ,mgr Anna Goźlińska 1 , dr n. med. Dariusz Kosson 1 , Bartosz Kołakowski 2 , Marlena Janasik 2 ,Monika Brzezińska 21 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Nauczania Anestezjologii i Intensywnej Terapii2 Studenckie Koło Naukowe TIVA przy Zakładzie Nauczania Anestezjologii i IntensywnejTerapii WUMSKN.II.9. Zachowania zdrowotne mieszkańców miasta i wsi - Marzena Salamon, AnnaSkupińska, Daria StrzeleckaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku PielęgniarstwoSKN.II.10. Poziom wiedzy na temat udzielania pierwszej pomocy a postawy wśród turystów -Malina Borkowska, Justyna Bastecka, Dagmara TalarekPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku PielęgniarstwoSKN.II.11. Relacja uczuciowa z partnerem a radzenie sobie chorobą – doniesienie wstępne– Olga Dąbrowska 1 , dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe kierunku Pielęgniarstwo2Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych10.00-18.10 SESJA PLAKATOWA (P)P.1. Związek chorób przyzębia z innymi chorobami - Paulina Bochenko 1 ,dr n. med. Katarzyna Łagoda 21 Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medycznyw Białymstoku2 Zakład Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medyczny w BiałymstokuP.2. Satysfakcja z opieki pielęgniarskiej wśród pacjentów po zabiegu operacyjnym usunięciazaćmy jako jeden z warunków koniecznych do uzyskania pozytywnych wyników leczenia –mgr Urszula Bojakowska Studium Doktoranckie przy Samodzielnej Pracowni Epidemiologii,Uniwersytet Medyczny w LublinieP.3. Pielęgniarstwo transkulturowe - Marta Budna, Marta SkurzyńskaP.4. Helen Lilian Bridge – amerykańska pielęgniarka w Polsce międzywojennej- dr n. med. Agnieszka BukowskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych14

P.5. Blaski i cienie zawodu pielęgniarki w opinii studentów pielęgniarstwa oraz pielęgniarekczynnych zawodowo – dr n. med. Anna CisińskaUniwersytet Medyczny w Łodzi, Zakład Pielęgniarstwa Społecznego i Zarządzaniaw PielęgniarstwieP.6. Pielęgnowanie pacjenta po udarze krwotocznym mózgu – lic. Ewa CzaplickaSPZZOZ Przasnysz, Szpital im. Dr. W. OczkoP.7. Satysfakcja pielęgniarek z wykonywanej pracy zawodowej - dr n. med. Alina Deluga 1 ,mgr Monika Kowalczyk 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 absolwentka WPiNoZ, Uniwersytetu Medycznego w LublinieP.8. Wpływ wybranych zmiennych niezależnych na poziom wiedzy na temat choroby z Lymew grupie pielęgniarek – doc. dr n. med. Renata Domżał-Drzewicka 1,2 , lic. Barbara Banaś 3 ,mgr Małgorzata Zagroba 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychP.9. Analiza wybranych zachowań profilaktycznych w grupie studentów uczelni medycznej– doc. dr n. med. Renata Domżał-Drzewicka 1,2 , Ewelina Flis 3 , dr n. hum. Małgorzata B.Marcysiak 41 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3Koło Studenckie przy Katedrze Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, UniwersytetuMedycznego w Lublinie4Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.10. Zaangażowanie się ludzi starszych w proces wychowania swoich wnuków - doniesieniawstępne - Ewelina Flader 1 , dr n. med. Anna Irzmańska-Hudziak 21Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II Lublin, Instytut Nauk o Rodzinie2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej,Zakład OnkologiiP.11. Endoskopowe leczenie otyłości patologicznej za pomocą metody BIP - KatarzynaGlińska 1 , dr n. med. Katarzyna Łagoda 21 Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medycznyw Białymstoku2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej15

P.12. Nauczanie metodą e-learningu w opinii studentów III roku pielęgniarstwa PaństwowejWyższej Szkoły Zawodowej w Tarnowie - mgr Maria Gorzkowska, mgr Kinga SałapaCollegium Medicum UJ KrakówP.13. Zadania pielęgniarki wobec pacjentki po operacyjnym leczeniu raka sromu –dr n. med. Edyta Guty 1 , lic. piel. Krystyna Cwalina 2 , mgr Danuta Bzdęga 11 Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu, Instytut Ochrony Zdrowia2 Indywidualna Praktyka PielęgniarskaP.14. Ocena wpływu stężenia glukozy na wyniki leczenia mnogich obrażeń ciała– dr n. med. Bożena Kirpsza 1 , prof. Jerzy Robert Ładny 2 , dr n. med. Regina Sierżantowicz 1 ,dr n. med. Lech Trochimowicz 11Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Ratunkowej i KatastrofP.15. Zadania pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nad chorym po udarze mózgu– lic. Mariusz Kołodziński, dr n. hum. Małgorzata Marcysiak1absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.16. Oczekiwania pacjentów wobec pielęgniarek – mgr Maria Kołtun 1 , mgr MarzenaKubala 1 , mgr Joanna Wierzbicka 2 , mgr Maria Bożena Czyżewska 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych3Specjalistyczny Szpital Wojewódzki w CiechanowieP.17. Dylematy medyczne, etyczne i psychospołeczne w pracy szpitalnego koordynatoratransplantacyjnego - mgr Grażyna KorpalskaSpecjalistyczny Szpital Wojewódzki w Ciechanowie, Szpitalny Oddział RatunkowyP.18. Rola pielęgniarki w opiece nad pacjentem po udarze mózgu - mgr KatarzynaKorycińska- Koniczuk 1 , lic. Krzysztof Ściślak²1Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych ;Wojewódzki Szpital Zakaźny w Warszawie, Oddział Intensywnej TerapiiP.19. Ocena zapotrzebowania na wsparcie edukacyjne chorych na nowotwór pęcherzamoczowego- dr n. med. Bogumiła Kowalczyk-Sroka 1 , Agnieszka Figiel 2 , dr n. med. Barbara Lelonek 31 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. św Rafała w Chęcinach2 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych3 Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach16

P.20. Problemy pielęgnacyjne pacjentki z nowotworem pęcherza moczowego - mgr MarzenaKubala 1 , mgr Maria Kołtun 1 , mgr Joanna Wierzbicka 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.21. Poziom zmęczenia a pokonywana odległość w czasie trwania dyżuru dziennegolub nocnego w grupie personelu pielęgniarskiego oddziałów intensywnej terapii– mgr Katarzyna Kwiecień-Jaguś 1,2 , prof. dr hab. med. Maria Wujtewicz 2 , Michał Milewski 3 ,Kamila Stępień 3 , dr n. med. Wioletta Mędrzycka-Dąbrowska 1,2 , dr n. med. AndrzejChamienia 11Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Pielęgniarstwa Ogólnego2Gdański Uniwersytet Medyczny, Katedra i Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii3Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej TerapiiGdańskiego Uniwersytetu MedycznegoP.22. Powikłania w żywieniu enteralnym chorych – zadania personelu pielęgniarskiego– mgr Wiesław Lewandowski 1 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 21 Specjalistyczny Szpital Wojewódzki w Ciechanowie, Oddział Anestezjologii i IntensywnejTerapii2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoP.23. Ocena zachowań zdrowotnych pacjentów z miażdżycą tętnic kończyn dolnych – dr n. med.Katarzyna Łagoda 1 , Paulina Dobrenko 2 , dr hab. med. Hanna Bachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Blok operacyjny3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii InwazyjnejP.24. Stopień obciążenia pracą zawodową w ocenie pielęgniarek – dr n. med. KatarzynaŁagoda 1 , Eugenia Dzielnik 2 , dr hab. med. Hanna Bachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 SP ZOZ Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego w Białymstoku, OddziałNeonatologii z Patologią i Intensywną Terapią3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii InwazyjnejP.25. Rehabilitacja kardiologiczna pacjentów z chorobą wieńcową serca – oczekiwaniapacjentów – dr n. med. Katarzyna Łagoda 1 , Michalina Krakowiak 2 , dr hab. med. HannaBachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 SP ZOZ Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego w Białymstoku, OddziałAnestezjologii i Intensywnej Terapii3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii Inwazyjnej17

P.26. Wpływ choroby na życie codzienne i pracę zawodową w ocenie pacjentów z chorobąrefluksową przełyku – dr n. med. Katarzyna Łagoda 1 , dr n. med. Regina Sierżantowicz 2 ,dr hab. n. med. Grażyna Jurkowska 31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Gastroenterologii i ChoróbWewnętrznychP.27. Postawy życiowe zwolenników i przeciwników eutanazji - dr n. hum. Małgorzata B.Marcysiak 1 , mgr Miłosz Marcysiak 2 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 3 , mgr MałgorzataZagroba 3 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 1 , mgr Maria Lipińska 4 , prof. dr hab. GrażynaSkotnicka-Klonowicz 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologii3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego4 Główna Biblioteka Lekarska, Oddział w CiechanowieP.28. Etyczne aspekty opieki nad człowiekiem starszym z zespołem otępiennym w opiniipielęgniarek - dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 1 , dr n. hum. Joanna Różyńska 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Uniwersytet Warszawski, Wydział Filozofii i Socjologii, Instytut FilozofiiP.29. Postawy młodzieży gimnazjalnej wobec osób niepełnosprawnych - dr n. hum.Małgorzata B. Marcysiak 1 , lic. Aneta Rupińska 2 , mgr Miłosz Marcysiak 3 , dr n. med. EwaWiśniewska 4 , mgr Małgorzata Zagroba 4 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 1 , prof. dr hab.Grażyna Skotnicka-Klonowicz 41 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologii4 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoP.30. Problemy pielęgnacyjne pacjenta chorego na stwardnienie rozsiane wynikającez istoty choroby – lic. Małgorzata MianowskaAbsolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychP.31. Poziom wiedzy starszych pacjentów na temat samokontroli cukrzycy - Grażyna Najda 1 ,dr n. med. Halina Doroszkiewicz 21Szpital MSW w Białymstoku, Oddział Geriatrii2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Klinika Geriatrii18

P.32. Stosunek studentów i pracowników Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowejw Ciechanowie do zapłodnienia in vitro – dr n. hum. Bożena Ostrowska 1 ,dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 1 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 2 , lic. Iza Jankowska 3 ,prof. dr hab. Grażyna Skotnicka–Klonowicz 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychP.33. Leczenie nerkozastępcze a wybór pacjenta - Marta Pezowicz 1 , dr n. med. KatarzynaŁagoda 21 Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medycznyw Białymstoku2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejP.34. Problemy pielęgnacyjne pacjenta z wirusowym zapaleniem wątroby typu C leczonegointerferonem – lic. Zofia Marianna PilitowskaAbsolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychP.35. Insulinoterapia w cukrzycy typu 2 - kiedy, dlaczego i jak? Katarzyna Sieńko 1 ,dr n. med. Katarzyna Łagoda 21 Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medycznyw Białymstoku2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejP.36. Ocena wiedzy pacjentów na temat niefarmakologicznych metod terapii w IBS– dr n. med. Regina Sierżantowicz 1 , dr n. med. Katarzyna Łagoda 2 , dr hab. n. med. GrażynaJurkowska 3 ,1Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Gastroenterologii i ChoróbWewnętrznychP.37. Analiza częstości powikłań u pacjentów po wyłonieniu stomii – dr n. med. ReginaSierżantowicz 1 , Marlena Karolina Święcicka 21Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Szpitalny Oddział RatunkowyP.38. Zastosowanie wiedzy o prawach pacjenta w praktycznej działalności pielęgniarek- mgr Anna Smoszna 1 , mgr Teresa Paszek 2 , dr n. o zdr. Zofia Sienkiewicz 21Wojskowy Instytut Medyczny, Warszawa2Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznego19

P.39. Zjawisko samobójstw wśród ludzi młodych w opinii społeczności Działdowa– mgr Joanna Wierzbicka¹, mgr Maria Kołtun 2 , lic. Barbara Różańska 3 , mgr MarzenaKubala 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychP.40. Dializa otrzewnowa czy hemodializa w opinii pacjenta – dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 ,lic. Bożena Adamska 2 , mgr Małgorzata Zagroba 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 ,dr n. hum. Małgorzata Marcysiak 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych;NZOZ Centrum Dializ w Płońsku3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.41. Zjawisko korzystania z internetu wśród młodzieży – dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 ,lic. Katarzyna Małecka 2 , mgr Małgorzata Zagroba 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 ,dr n. hum. Małgorzata Marcysiak 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.42. Eutanazja w opinii wybranych grup pielęgniarek i studentów – mgr MałgorzataZagroba 1 , lic. Marcin Chojnowski 2 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. BożenaOstrowska 3 , dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 3 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych;Szpital Specjalistyczny w Olsztynie3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.43. Odżywianie się wybranej grupy młodzieży licealnej – mgr Małgorzata Zagroba 1 ,lic. Ewa Ewertowska 2 , doc. dr n. med. Renata Domżał-Drzewicka 1 , dr n. hum. BożenaOstrowska 3 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 3 ,prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych20

P.44. Gimnazjaliści i zjawisko spożywania alkoholu – mgr Małgorzata Zagroba 1 , lic. MonikaGerek 2 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 , dr n. hum.Małgorzata B. Marcysiak 3 , mgr Marzena Kubala 1 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.45. Najczęstsze problemy kobiet po mastektomii - mgr Małgorzata Zagroba 1 , lic. AnetaJędrzejewska 2 , dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 3 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 ,dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.46. Schizofrenia w opinii wybranych grup społeczeństwa - mgr Małgorzata Zagroba 1 ,lic. Katarzyna Kozłowska 2 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 ,dr n. hum. Małgorzata B. Marcysiak 3 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.47. Udział osób w wieku średnim (35-59 lat) w wybranych badaniach profilaktycznych– mgr Małgorzata Zagroba 1 , lic. Małgorzata Kuskowska 2 , dr n. hum. Małgorzata B.Marcysiak 3 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 ,prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych21

P.48. Poziom ryzyka uzależnienia od internetu wybranych grup gimnazjalistów i licealistów- mgr Małgorzata Zagroba 1 , lic. Joanna B. Pawłowska 2 , dr n. hum. Małgorzata B.Marcysiak 3 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 , mgr MiłoszMarcysiak 4 , prof. dr hab. Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych4 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologiiP.49. Opieka nad pacjentem z chorobą Alzheimera - wiedza i opinie studentów orazpielęgniarek - mgr Małgorzata Zagroba 1 , lic. Justyna Todzia 2 , dr n. med. Ewa Wiśniewska 1 ,dr n. hum. Małgorzata Marcysiak 3 , dr n. hum. Bożena Ostrowska 3 , prof. dr hab. GrażynaSkotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychP.50. Wpływ nadmiernej masy ciała na funkcjonowanie fizyczne i psychiczne człowieka -Martyna Zawadzka 1 , dr n. med. Katarzyna Łagoda 21Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie Medycyny Klinicznej, Uniwersytet Medycznyw Białymstoku2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej16.10-16.30 PRZERWA NA KAWĘ16.30-18.10 WARSZTATY – AULA - „Samokontrola i zapobieganie powikłaniom w cukrzycy”– Polska Federacja Edukacji w Diabetologii1. Samokontrola cukrzycy ważnym elementem w zapobieganiu powikłaniom- mgr Alicja Szewczyk2. Hipoglikemia – jak zapobiegać- aspekt edukacyjny dla pielęgniarki i pacjenta- mgr Renata Koczan3. Kwasica ketonowa. Co to znaczy dla pacjenta? - mgr Jolanta Michałowska4. Zespół Stopy Cukrzycowej – wskazówki dla pielęgniarki i pacjenta- specjalista pielęgniarstwa diabetologicznego Mirosława Młynarczuk18.10 – ZAKOŃCZENIE KONFERENCJI22

STRESZCZENIA PRACSESJE PLENARNES.I.1.ROLA PIELĘGNIAREK SZKOLNYCH W OPIECE ZDROWOTNEJI PROMOCJI ZDROWIA W II RZECZYPOSPOLITEJNA PRZYKŁADZIE ŁODZIAnna CisińskaUniwersytet Medyczny w Łodzi, Zakład Pielęgniarstwa Społecznego i Zarządzaniaw PielęgniarstwieWstęp: Okres międzywojenny obfitował w pionierskie na ziemiach polskich przedsięwzięciaz zakresu upowszechniania opieki zdrowotnej, profilaktyki i promocji postawprozdrowotnych. Doniosłą rolę na opisywanym polu odegrało szkolnictwo powszechnezwłaszcza w kontekście wprowadzenia w państwie polskim powszechnego obowiązkuszkolnego. Szkoła kompensowała funkcje nie zawsze uświadomionych rodzin, a takżewywierała wpływ na środowisko lokalne, do czego była zobligowana ustawowo. Elementemprocesu edukacji prozdrowotnej oraz prototypem jednej z form podstawowej opiekizdrowotnej stało się zatrudnienie w szkołach wykwalifikowanego personelu medycznegoprzede wszystkim pielęgniarek - tzw. higienistek.Cel pracy: Przedstawienie roli personelu pielęgniarskiego w ochronie zdrowia uczniów szkółpowszechnych w okresie międzywojennym.Materiał i metody: Bazę źródłową opracowania stanowiły dokumenty Wydziału Oświatyi Kultury oraz Opieki Społecznej Zarządu Miejskiego w Łodzi z lat 1918-1939 przechowywanew Archiwum Państwowym w Łodzi oraz periodyki pedagogiczne i medyczne.Wyniki: Samorząd Łodzi w roku 1918 zapoczątkował opiekę zdrowotną w publicznychszkołach powszechnych, zatrudniając pielęgniarki. Praca higienistek koncentrowała się wokółbieżącej kontroli stanu higieny, prowadzenie dokumentacji i czynności ambulatoryjnych.Systematyczny kontakt dzieci z personelem pielęgniarskim mobilizował rodziców do większejdbałości o czystość i higienę, a także pozwalał efektywniej diagnozować określone procesyzdrowotne. Współpraca personelu medycznego z nauczycielami owocowała oddziaływaniemna tryb życia uczniów oraz modelowanie wzorców zachowania.Wnioski: W działalności na rzecz medycznej opieki zdrowotnej w szkołach ogromną rolęodegrał miejscowy personel lekarski i pielęgniarski.Słowa kluczowe: medycyna szkolna, szkolnictwo powszechne, pielęgniarstwo,dwudziestolecie międzywojenne.23

S.I.2.ETYCZNE ASPEKTY ZAWODU PIELĘGNIARKI. KONCEPCJA ETYKI PIELĘGNIARSKIEJWEDŁUG HELEN BRIDGE, A WSPÓŁCZESNE WARTOŚCILena Kozłowska 1 , Katarzyna Pawłowska 1 , Anna Doboszyńska 2 , Ewa Kądalska 11 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydziału Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaKlinicznego2 Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Wydział nauk MedycznychWstęp: Etyczne aspekty pielęgniarstwa od początku edukacji zawodowej były bardzoważnym elementem nauczania i praktyki pielęgniarskiej. Jedną z pierwszych publikacjiodnoszących się do wartości etycznych w edukacji pielęgniarek były: „Pogadanki o etyce”(1928), autorstwa Helen Bridge – pierwszej dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa.Cel pracy: Analiza wartości etycznych zawodu pielęgniarki w aspekcie zmian zachodzącychna przestrzeni ostatniego wieku.Omówienie: Współczesne pielęgniarstwo podlega dynamicznemu rozwojowi, nie tylkow kontekście istniejących możliwości indywidualnego rozwoju zawodowego, ale równieżwarunków i standardów praktyki zawodowej. Faktem jest jednak, że nieustannie głównympodmiotem podejmowanych przez nas działań jest pacjent, i to głównie w stosunku dorealizowanych wobec niego świadczeń, szczególną wartość przejawiają etyczne aspektypracy zawodowej. Opieka nad drugim człowiekiem, zdrowym, czy chorym wymaga ogromnejodpowiedzialności, ale także nieustannej pracy nad sobą i własnymi ograniczeniami. Odwielu lat obserwujemy zmianę roli społeczno-zawodowej pielęgniarki – odejście odcałkowitej podległości lekarzowi w wykonywaniu zadań zawodowych na rzeczprofesjonalizacji i samodzielności w ich realizacji oraz rosnącą aktywność na rzecz środowisklokalnych i zróżnicowanych grup odbiorców. Ze względu na postęp wiedzy i technologiimedycznej oraz profesjonalizację działań w opiece zdrowotnej - współpraca w zespoleinterdyscyplinarnym staje się bardziej istotna niż sto lat temu. Dzisiaj również inaczejpostrzega się wizerunek fizyczny pielęgniarki. Dużo większa swoboda ubioru, nie wykluczajednak pewnych standardów (upięte włosy, czy brak biżuterii), które obecnie sąrozpatrywane bardziej w kontekście prewencji epidemiologicznej, niż „ładu, czystościi dokładności”.Podsumowanie: Wiele wartości, na które zwracała uwagę adeptkom zawodupielęgniarskiego H. Bridge, nie straciło na aktualności. Jednakże przestrzeganie kodeksuetyki zawodowej staje się współcześnie wyzwaniem nie tylko wobec wartości, które odpokoleń budują wizerunek pielęgniarki lecz także wobec zmieniającej się roli społecznozawodowejpielęgniarki.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, etyka, historia24

S.I.3.ANALIZA WPŁYWU CZERWONEGO KRZYŻA ORAZ POLSKIEGO CZERWONEGO KRZYŻANA ROZWÓJ PIELĘGNIARSTWA W POLSCEEwa SmoleńPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Jana Grodka w SanokuCzerwony Krzyż – międzynarodowa apolityczna organizacja powstała w XIX wiekuw Szwajcarii, celem udzielania pomocy ofiarom wojny. Zwiększanie się liczby państwczłonkowskich organizacji spowodowało zainicjowanie nowych form działalności takich jakzadania opiekuńczo-społeczne, podejmowanie inicjatyw na rzecz zdrowia i życia człowiekaoraz działań szkoleniowych. Od 1912 roku Czerwony Krzyż przyznaje najbardziej zasłużonympielęgniarkom medal imienia Florencji Nightingale.Polski Czerwony Krzyż (PCK) powstał w 1919 roku. Uczestniczył w tworzeniu instytucjileczniczych w ramach systemu opieki zdrowotnej. Organizował pomoc i wsparcie w czasieklęsk żywiołowych oraz epidemii. Jednocześnie PCK organizował kursy i szkolenia z zakresuhigieny oraz pielęgnowania chorych. Czynnie włączał się w działalność oświatowo-sanitarnąw profilaktyce chorób zakaźnych. Polski Czerwony Krzyż miał również istotne znaczenie wtworzeniu i umacnianiu szkolnictwa pielęgniarskiego w Polsce. Wśród działań na rzeczpielęgniarstwa polskiego wymienić należy takie zamierzenie jak organizowanie szkoleń ikursów, udział w tworzeniu i finansowaniu szkół dla pielęgniarek, oraz działalnośćwydawniczą.Słowa kluczowe: Polski Czerwony Krzyż, pielęgniarstwo, szkoła pielęgniarskaS.I.4.PIELĘGNIARKA – ZAWÓD CZY POWOŁANIE? – PRÓBA ODPOWIEDZIKs. Prof. Andrzej GretkowskiWyższa Szkoła im. Pawła Włodkowica w Płocku, Wyższa Szkoła Pedagogiczna TWPw WarszawiePraca, która jest realizacją zawodową człowieka stanowi integralną jego część. Posiadaogromny wpływ na ludzkie zachowanie, kształtuje jego charakter oraz osobowość, a takżeuszlachetnia, poszerza wiedzę i umiejętności. Powinna dawać człowiekowi zadowolenie isatysfakcję. Wydaje się jednak, że jest to możliwe wtedy, gdy człowiek wykonuje swój zawódupragniony”, „zawód, który kocha”, „zawód, który zawsze chciał w swoim życiu wykonywać”,„wykonuje zawód zgodny ze swoją osobowością”.A może to nie „zawód”, ale „powołanie”? Jak można to odnieść do zawodu czy też powołaniapielęgniarki?Poszukiwanie odpowiedzi na tak postawione pytanie – to główny cel, jaki sobie zadał autorwystąpienia.Słowa kluczowe: pielęgniarka, powołanie25

S.I.5.PIELĘGNIARSTWO - MÓJ ZAWÓD, MOJA ODPOWIEDZIALNOŚĆJolanta CzerniakFundacja Rozwoju Pielęgniarstwa PolskiegoWstęp: Zawód pielęgniarki wymaga ustawicznego kształcenia na różnym poziomieaktywności i specjalności. Od roku FRPP prowadzi konferencje szkoleniowe w temaciePielęgniarstwo - mój zawód moja odpowiedzialność.Cel pracy: Podsumowanie działalności FRPP oraz podkreślenie znaczenia nierozłącznościkompetencji i odpowiedzialności w pielęgniarstwie, - odpowiedzialność zawodowaw wyznaczaniu standardów, budowaniu rangi i wizerunku zawodu.Materiał i metody: Analiza ankiet ewaluacyjnych uczestników 22 ogólnopolskich konferencjiszkoleniowych wraz z potrzebami szkoleń, oceną czynników mających wpływ na rozwójzawodowy pielęgniarek.Wyniki: Z przeprowadzonych badań wynika, że 78% badanych zgłaszała zainteresowanieszkoleniami z komunikacji interpersonalnej, jakości pacy (75%) czy aspektów prawnychwykonywania zawodu (69%). Wśród respondentów 80% wskazało, jako istotny czynnikograniczający doskonalenie zawodowe ograniczenia finansowe oraz wysokie kosztykształcenia podyplomowego; 60% ankietowanych zwróciła uwagę na utrudniony dostęp dokonferencji, szkoleń czy kursów.Wnioski: Zaangażowanie każdej osoby buduje sukces zespołu, tam gdzie przyszło nam gowykonywać z wyboru, z konieczności, od wielu lat, od niedawna – to obszary i determinantymojej odpowiedzialności, skomplikowane i czasem niejednoznaczne w określonychwarunkach wykonywania zawodu: pielęgniarka absolwentka, pielęgniarka pracująca od latw zawodzie, oddziałowa, naczelna, dyrektor ds. pielęgniarstwa, pielęgniarka badacz,nauczyciel akademicki… nie zwalnia to jednak z obowiązku poszukiwania odpowiedzi napytanie o granice tej odpowiedzialności. W ramach konferencji FRPP prowadzi 5 sesjiuwzględniając czynny udział liderów lokalnych w tematach: Organizacja pracy pielęgniarki –polska rzeczywistość a standardy zachodnie; Ryzyko błędu zawodowego – graniceodpowiedzialności; Terapia dożylna a praktyka pielęgniarska; Wizerunek medialnypielęgniarstwa oraz Możliwości rozwoju zawodowego.Słowa kluczowe: odpowiedzialność zawodowa, rozwój, kształcenie ustawiczne w miejscupracy.26

S.I.6PRACA PIELĘGNIARKI – WYBRANE PROBLEMY I ZAGADNIENIA PRAWNEMaciej JarotaKatolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Kancelaria Radców Prawnych M. Wróblewska –Wąsik, A. Wąsik – spółka cywilna w LublinieWstęp: Pielęgniarstwo jest pięknym lecz trudnym i bardzo odpowiedzialnym zawodem,w którym pielęgniarka spełnia swoje obowiązki wobec potrzeb medycznych, psychicznych,fizjologicznych oraz społecznych pacjenta. Jest to zawód trudny i wymagający ze względu nabariery prawne, które są niezwykle trudne do przezwyciężenia, w szczególności przepisyprawa pracy, które zamiast chronić ten niezwykły zawód zaufania publicznego mogą goczasami w praktyce ograniczać. Z tego względu pragnę przedstawić pewne problemy prawnez którymi zmagają się strony stosunku pracy tj. pielęgniarka i placówka medyczna będącapracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy.Cel pracy: Ukazanie problemów z zakresu prawa pracy zawodu pielęgniarki w praktyce.Materiał i metody: Konstytucja RP, Kodeks pracy, Ustawa o działalności leczniczej,Rozporządzenia wykonawcze do ustawy, Komentarze, Orzecznictwo, Czasopisma naukowem.in. Praca i Zabezpieczenie Społeczne, Służba pracownicza, Monitor Prawa Pracy. Problemypielęgniarstwa – czasopismo, Zeszyty naukowe WSZOP w Katowicach, Dziennik GazetaPrawna, Rzeczpospolita, a także źródła pochodzące z Internetu.Wyniki: Praca będzie bazowała na własnych doświadczeniach w pracy w Kancelarii RadcówPrawnych oraz na doświadczeniach środowiska prawniczego w zakresie sprawpracowniczych. Nadto, w referacie omówię najnowsze sprawozdanie Państwowej InspekcjiPracy z sierpnia 2012 r. pt: „Przestrzeganie przepisów prawa pracy w placówkach ochronyzdrowia”Wnioski: Wyniki działań kontrolno-nadzorczych inspektorów pracy na podstawie którychprzygotowano sprawozdanie PIP wskazują, że stan przestrzegania przepisóww podmiotach leczniczych nadal nie jest zadowalający. Ujawnione nieprawidłowościdotyczyły zarówno publicznych zakładów opieki zdrowotnej, jak i przedsiębiorców(niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej). Stwierdzone nieprawidłowości dotyczyłym.in.: wewnątrzzakładowych źródeł prawa pracy - regulaminów pracy i wynagradzania,sporządzanych umów o pracę, informacji o warunkach zatrudnienia, zgodności charakteruświadczonej pracy z rodzajem umowy. Jak zatem zaradzić takiemu zjawisku? Jak sprawićżeby pracodawcy stosowali przepisy prawa pracy w swoich zakładach pracy? Czy aktualneprawodawstwo w tym zakresie jest wystarczające? Postaram się wskazać rozwiązaniaprawne oraz postulaty de lege ferenda w zakresie ewentualnych zmian w przepisachdotyczących pracy w zawodach medycznych.Słowa kluczowe: czas pracy, wynagrodzenie, odpowiedzialność pielęgniarki27

S.I.7.PUŁAPKI ZAWODOWE W PROFESJI PIELĘGNIARSKIEJJolanta ŁodzińskaUniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wydział Nauk Historycznychi Społecznych; Wyższa Szkoła Agrobiznesu w Łomży, Wydział MedycznyNieustanny rozwój cywilizacyjny i społeczny powoduje, że zmianie ulegają warunki i miejscapracy. Stres związany z pracą zawodową pielęgniarki, to jedno z najpoważniejszych wyzwańw zakresie zdrowia i bezpieczeństwa. Jest on wszechobecny w naszym życiu i chociażobawiamy się jego skutków, często nie jesteśmy w stanie mu zapobiec. Z drugiej zaś strony,jest on czynnikiem motywującym do działania właściwe we wszystkich dziedzinach życia.Stres w miejscu pracy może dotknąć każdego, bez względu na zajmowane stanowisko. Stresjest jednym z wielu potencjalnych wyznaczników zdrowia. Nie jest on zjawiskiem nowym,lecz towarzyszy człowiekowi od początku jego życia. Często określa się go, jako pewienpsychiczny stan człowieka, będący pochodną reakcji na uwarunkowania środowiskowe.Szczególnym miejscem, w którym występuje wiele bodźców (stresorów) wywołujących stanystresowe u człowieka, jest środowisko pracy pielęgniarek. Czynniki szkodliwe i uciążliwew placówkach medycznych możemy podzielić w następujący sposób: czynniki biologiczne,fizyczne, chemiczne, psychofizyczne.Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej uwzględniając Traktat ustanawiającyWspólnotę Europejską (art. 137 ust.2) przyjęły Dyrektywę 2000/54/WE z dnia 18 września2000 r. w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem nadziałanie czynników biologicznych w miejscu pracy. Zakres Dyrektywy 2000/54/WE obejmujeoszacowanie i ocenę ryzyka na stanowiskach pracy. Dotyczy to czynności, podczas którychpracownicy w wyniku wykonywania pracy są lub mogą być potencjalnie narażeni na działanieczynników biologicznych. W tych przypadkach należy ustalić rodzaj, stopień oraz czas trwanianarażenia pracowników, aby ocenić stopień wszelkiego zagrożenia dla zdrowia lubbezpieczeństwa pracowników oraz ustanowić środki ostrożności, które należy podjąć.Długotrwałe przeciążenia psychospołeczne mogą u pracowników doprowadzić do:braku satysfakcji zawodowej, objawów wypalenia zawodowego, depresji, zaburzeń snu,zwiększonej częstotliwości występowania wrzodów żołądka, chorób sercowo-naczyniowych,w tym wieńcowej i nadciśnienia tętniczego, szybszego zużycia biologicznego organizmu.Duże znaczenie dla ułatwienia pracy ma środowisko zawodowe, które powinno sprzyjaćczujności i koncentracji pracownika, zapewniając mu jednocześnie pewien komfort.Niezmiernie ważna jest również przyjazna atmosfera w zespołach, właściwa organizacjapracy zapewniająca jej maksymalne bezpieczeństwo oraz sposób zarządzania kadrykierowniczej szpitali.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, ryzyko zawodowe28

S.I.8.Jolanta ŁodzińskaETYCZNA POSTAWA PIELĘGNIAREK WOBEC PACJENTÓW,W ŚWIETLE INTEGRALNOŚCI CZŁOWIEKAUniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wydział Nauk Historycznychi Społecznych, Wyższa Szkoła Agrobiznesu w Łomży, Wydział MedycznyZdrowie, to nie tylko brak choroby. To pełen dobrostan - fizyczny, psychiczny i społeczny.Zatem jesteśmy zdrowi, gdy nie chorujemy, mamy właściwy stosunek do siebie, umiemysobie radzić ze stresem, mamy dobre układy z otoczeniem. Promocja zdrowia natomiast, tosposób, aby to zdrowie utrzymać, ale przede wszystkim rozwijać. To taka praca z ludźmi,która ma ich wyposażyć w wiedzę i umiejętności do podnoszenia stanu zdrowia. Ogromnąrolę odgrywają pielęgniarki, jeśli osoby wymagają ich troskliwej opieki. Biotechniczny modelmedycyny skupia się głównie na chorobie i jej leczeniu, wpływa również na ukształtowaniesię pewnych stereotypów myślenia i hierarchię wartości człowieka, według której to,wszystko, co wiązało się z zachowaniem zdrowia i zapobieganiem chorobom było mniejważne, niż to, co łączyło się z chorobą i jej leczeniem. Opieka nad podopiecznym koncentrujesię wyłącznie na fachowym wykonywaniu zabiegów, które stanowią niezbędny elementprocesu leczenia. Sprawność i bezbłędność wykonania, możliwie najlepsza reakcja napojawiający się problem, koncentracja na biologicznych potrzebach człowieka – to m.in.kryteria fachowości i profesjonalizmu. W centrum zainteresowania pielęgniarki staje fizycznywymiar osobowości pacjenta, zapomina ona o wymiarze psychicznym, duchowym,społecznym i kulturowym. Skutkiem tego jest przedmiotowe traktowanie pacjenta. Holizmoznacza traktowanie i podejmowanie organizmu jako całości, co wynika z faktu, że organizmjest czymś więcej niż sumą swoich części, ponieważ stanowi system. Człowiek powinien byćpodmiotem, a nie przedmiotem działań w pracy pielęgniarki.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, holizm29

S.I.9.BUDOWANIE TOŻSAMOŚCI ZAWODOWEJ WŚRÓD STUDENTÓW PIELĘGNIARSTWAKarolina Walas, Anna MajdaPracownia Teorii i Podstaw Pielęgniarstwa Wydziału Nauk o Zdrowiu UniwersytetuJagiellońskiego Collegium Medicum w KrakowieWstęp: Tożsamość zawodowa wyraża się w postrzeganiu przynależności człowieka do danejzbiorowości społecznej – zawodowej i poszukiwaniu elementów różnicującychreprezentowany zawód od innych, poprzez kontakt z wartościami istotnymi dla tego zawodu,jego tradycją i historią.Cel pracy: Celem pracy było określenie wybranych czynników wpływających na budowaniei wzmacnianie tożsamości zawodowej studentów pielęgniarstwa Wydziału Nauk o ZdrowiuUniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum (WNZ UJ CM).Materiał i metody: W pracy zastosowano metodę analizy piśmiennictwa polskojęzycznegowedług kryteriów zawartych w pytaniach badawczych.Wyniki: Studenci pielęgniarstwa WNZ UJ CM kształtują swoją tożsamość zawodową poprzezpoznawanie symboli i ceremoniałów zawodowych oraz biografii nestorek pielęgniarstwaświatowego i polskiego, ze szczególnym uwzględnieniem osób, które przyczyniły się dorozwoju pielęgniarstwa w Krakowie. Ponadto mają możliwość zwiedzania Saloniku HistoriiPielęgniarstwa ze stałą ekspozycją dokumentów świadczących o początkach i rozwojukształcenia pielęgniarek w Krakowie - utworzonego w 2011 roku w budynku byłejUniwersyteckiej Szkoły Pielęgniarek i Opiekunek Zdrowia (Higienistek), obecnie siedzibieInstytutu Pielęgniarstwa i Położnictwa WNZ UJ CM. Studenci chcący dokładniej poznaćbogatą historię pielęgniarstwa biorą udział w pracach Koła Miłośników HistoriiPielęgniarstwa.Wnioski: W celu kształtowania i wzmacniania tożsamości zawodowej studentówpielęgniarstwa niezbędne jest poznawanie biografii pionierek pielęgniarstwa, historii zawodui jego uwarunkowań oraz kultywowanie tradycji, przez poszanowanie symbolii organizowanie ceremoniałów zawodowych.Słowa kluczowe: tożsamość zawodowa, pielęgniarstwo, historia30

S.I.10.Urszula BojakowskaZJAWISKO MOBBINGU W ŚRODOWISKU PRACY PIELĘGNIAREKUniwersytet Medyczny w LublinieStudium Doktoranckie przy Samodzielnej Pracowni EpidemiologiiWstęp: Mobbing w miejscu pracy staje się w ostatnich latach coraz częściej obserwowany,powszechny i dotkliwie odczuwany przez coraz szersze grupy zawodowe — między innymiprzez pielęgniarki.Cel pracy: Celem pracy jest ukazanie zjawiska mobbingu ze szczególnym uwzględnieniemśrodowiska pracy pielęgniarek.Rozwinięcie: Mobbing określany jest jako psychoterror, dręczenie moralne w Polsce dotyczygłównie sektora publicznego. Występowanie agresji w miejscu pracy może przybierać różneformy i niezależnie od nich zawsze jest czynnikiem, który w sposób istotny wpływa nazdrowie psychiczne, motywacje do pracy i jej efektywność, a także inne problemyzdrowotne. Najczęściej stosowane formy mobbingu to nieuzasadniona krytyka pracy,przeciążenie pracą i publiczne ośmieszanie. Podstawowym czynnikiem sprzyjającymdziałaniom mobbingowym jest organizacja i sytuacja społeczna. Występowaniu zjawiskasprzyja również sztywny i zhierarchizowany system zarządzania, gdzie władza jestsprawowana z pozycji siły, dlatego też jako mobblera pielęgniarki najczęściej wskazująbezpośredniego przełożonego.Podsumowanie: W zawodach medycznych ze względu na charakter pracy nie powinno miećmiejsce zjawisko mobbingu, jednak wyniki badań wskazują na jego powszechność, z tegopowodu konieczne jest ich rozszerzanie w celu wprowadzenia skutecznej profilaktykiantymobbingowej.Słowa kluczowe: mobbing, przemoc, agresor, zastraszanie, pielęgniarka31

S.I.11.TTM Healthcare jest agencją rekrutacyjną specjalizującą się w europejskim rynkumedycznym. Ponad 80 konsultantów TTM Healthcare pracuje w biurach w Londynie,Dublinie, Cork, Warszawie i Berlinie dla komfortu kandydatów. Klientami firmy sąpaństwowe i prywatne szpitale, kliniki, instytucje medyczne, badawcze, domy opieki,instytucje charytatywne i rządowe. Unikalny i bezpłatny serwis dla kandydatów powoduje,że otrzymanie i podjęcie nowej pracy jest skuteczne, szybkie i bezstresowe. Konsultanci TTMHealthcare z radością prowadzą każdą osobę przez proces rekrutacji, rejestracji zawodoweji relokacji w celu podjęcia zatrudnienia.Kontakt z Biurem w Polsce:TTM Healthcare Poland Sp. z o.o.Plac Wilsona 4/4801-626 Warszawawww.ttmi.plNumer wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia: 913532

S.II.1.PROFESJONALNE PIELĘGNIARSTWO SYSTEMU RATOWNICTWA MEDYCZNEGO W POLSCE-WSPARCIE KSZTAŁCENIA PODYPLOMOWEGO – WSPÓŁFINANSOWANY PRZEZ UNIĘEUROPEJSKĄ W RAMACH EUROPEJSKIEGO FUNDUSZU SPOŁECZNEGOElżbieta Rusin-Pawełek, Magdalena ChuchurskaCentrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych w WarszawieProjekt realizowany jest w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki PriorytetII Rozwój zasobów ludzkich i potencjału adaptacyjnego przedsiębiorstw oraz poprawa stanuzdrowia osób pracujących. Działanie 2.3. Wzmocnienie potencjału zdrowia osób pracującychoraz poprawa jakości funkcjonowania systemu ochrony zdrowia. Poddziałanie 2.3.2.Doskonalenie Zawodowe Kadr Medycznych. Cel projektu w ramach realizacji projektunastąpi podniesienie kwalifikacji przez 4060 pielęgniarek i pielęgniarzy w dziedziniePielęgniarstwa ratunkowego, 2367 pielęgniarek/pielęgniarzy w zakresie Resuscytacjikrążeniowo-oddechowej oraz 680 pielęgniarek i pielęgniarzy systemu PaństwowegoRatownictwa Medycznego w zakresie Wykonania konikopunkcji, obarczenie odmy prężnejoraz wykonanie dojścia doszpikowego. Wartość projektu: 20 284 744,58 PLN. Okresrealizacji: 01.10.2009-30.06.2015 Strona internetowa: ckppip.edu.pl/projekt_ueObszar realizacji projektu: Kursy w ramach projektu są organizowane na terenieposzczególnych województw, tak, aby był równomierny dostęp do oferowanego wsparciapielęgniarek/pielęgniarzy z terenu całego kraju.Grupy docelowe: ze wsparcia mogą korzystać pielęgniarki/pielęgniarze zatrudnieniw Systemie Ratownictwa Medycznego oraz w innych jednostkach medycznych, podwarunkiem spełnienia wymogów formalnych do uczestnictwa w oferowanych w ramachprojektu kursach. Kursy realizują Organizatorzy kształcenia podyplomowego z terenu całegokraju, posiadający uprawnienia do realizacji kształcenia podyplomowegopielęgniarek/pielęgniarzy w ramach wymienionych kursów, którzy zostali w danym rokuwyłonieni w procedurze zamówień publicznych.Zainteresowanie projektem jest bardzo duże, świadczy o tym fakt zwiększenia wskaźnikaz początkowo zakładanego 3500 przeszkolonych pielęgniarek na kursie kwalifikacyjnymPielęgniarstwo ratunkowe na obowiązujący 4060 oraz kursie specjalistycznym Resuscytacjakrążeniowo-oddechowa z początkowo zakładanej 1120 na obecne 2367 oraz rozszerzeniew 2012 roku oferty projektowej na dodatkowy kurs specjalistyczny Wykonaniakonikopunkcji, obarczenie odmy prężnej oraz wykonanie dojścia doszpikowego.Osiągnięte dotychczas rezultaty: kurs kwalifikacyjny Pielęgniarstwo ratunkowe ukończyłow 2010r. - 819 osób, w 2011r. - 1213 osób, w 2012 roku 762 osób. Co daje łączną liczbę2 794 osób; kurs specjalistyczny Resuscytacja krążeniowo-oddechowa ukończyło w 2011roku 549 pielęgniarek/pielęgniarzy, w 2012 roku - 555 pielęgniarek/pielęgniarzy, co dajełącznie 1104 osoby; kurs specjalistyczny „Wykonanie konikopunkcji, odbarczenie odmyprężnej oraz wykonanie dojścia doszpikowego” ukończyły w 2012 roku 924 osoby.Korzyści związane z uczestnictwem w projekcie: uczestnicy projektu oprócz aktualizacjiwiedzy i doskonalenia umiejętności uzyskują uprawnienia do wykonywania określonychczynności ratujących zdrowie i życie, które są określone w obowiązujących przepisachprawnych, co jest jednocześnie elementem trwałości projektu dla uczestników szkoleń.33

S.II.2.WYSTĘPOWANIE ZESPOŁU STRESU POURAZOWEGO (PTSD)W GRUPIE CHORYCH HOSPITALIZOWANYCH W ODDZIAŁACH INTENSYWNEJ TERAPII -DONIESIENIE WSTĘPNEHanna Karakuła 1 , Aleksandra Wróbel 1,2 , Paweł Pawełczak1 Katedra i Klinika Psychiatrii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie2 Okręgowy Szpital Kolejowy Oddział Anestezjologii i Intensywnej TerapiiWstęp: W ostatnich latach zwraca się uwagę na możliwość występowania Zespołu StresuPourazowego (PTSD) w grupie chorych hospitalizowanych w Oddziałach Intensywnej Terapii(OIT), wskazując na rozpowszechnienie tego zjawiska w granicach od 8% do 51%,szczególnie, jeśli w trakcie pobytu pacjent poddawany był wentylacji mechanicznej.Cel badań: Celem badania była ocena narażenia na wystąpienie zaburzenia stresowegopourazowego (PTSD) w grupie pacjentów hospitalizowanych w przeszłości w OIT.Materiał i metoda: Grupę badawczą stanowiło 24 osoby (M=11, K=13) będącew przeszłości pacjentami OIT. Średnia wieku wyniosła 63, 6 lat (SD=9,06), średni okrespobytu w OIT wyniósł 15,4 dnia (SD=14,22), średnia długość wentylacji mechanicznej to 14,5dnia (SD=14,16).Wyniki: W celu zebrania danych socjo-demograficznych, związanych z chorobą orazokreślenia czynników ryzyka PTSD zastosowano kwestionariusz własnej konstrukcji.Do oceny występowania objawów PTSD użyto Zrewidowaną Skalę Wpływu Zdarzeń (IES-R)autorstwa Weissa i Marmara oraz Skalę Symptomów Stresu Pourazowego (PTSS-10)autorstwa Weisaeth. W celu wykluczenia zmian otępiennych zastosowano Krótką SkalęOceny Stanu Psychicznego (MMSE)autorstwa Folstein i wsp.Wnioski: 1. Rozpowszechnienie PTSD w badanej grupie oceniane przy zastosowaniu PTSS-10wyniosło 58%. 2. Według IES-R 50% badanej populacji przejawia symptomy, które wg DSM IVświadczą o narażeniu na wystąpienie PTSD. 3. Uzyskane wyniki wykazują bardzo słabązależność między płcią żeńską, a skłonnością do wystąpienia zaburzenia stresowegopourazowego. 4. Nie zaobserwowano istotnego związku między wiekiem badanych,a nasileniem objawów PTSD. Jednak istnieją słabe zależności między długością pobytuw OIT oraz Długością wentylacji mechanicznej, a wynikiem ogólnym ze skal PTSS-10 i IES-R. 5.79% badanych wskazała zależność od innych osób w odnośnie higieny osobistej, jakozdarzenie traumatyczne. 6. Istnieje korelacja między wiekiem, a postrzeganiem zależnościw zakresie odżywiania, jako traumatycznej. 7. Zachodzi związek między wiekiem badanycha wskazywaniem, jako traumatyczne dużej liczby wykonywanych badań 8. Płeć żeńskakoreluje z uważaniem za traumę izolacji od życia codziennego 9. Długość pobytu w OITi długość wentylacji mechanicznej (WM) korelują ze wskazywaniem oschłego stosunkupersonelu medycznego, jako traumy.10. Istnieje zależność między długością pobytu w OITi długością wentylacji mechanicznej (WM), a wskazywaniem uczucia niepewności, co dowłasnej przyszłości, jako traumySłowa kluczowe: Intensywna terapia, PTSD, skutki stresu34

S.II.3.ŚMIERĆ W OPINII PERSONELU MEDYCZNEGOBarbara Lelonek 1,4 , Anna Frankiewicz 2 , Bogumiła Kowalczyk-Sroka 3,4 , Jadwiga Kula 41Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, Wydział Nauk o Zdrowiu2 Świętokrzyskie Centrum Onkologii w Kielcach Dział Anestezjologii i Intensywnej Terapii3 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Św. Rafała w Chęcinach k/Kielc4 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych w PińczowieWstęp: Konfrontacja z umierającymi i śmiercią drugiego człowieka skłania do zastanowieniasię nad realnością własnej śmierci, wyzwala emocje identyfikowane przeztanatopsychologów jako: strach, lęk, niepokój i trwoga. Dotychczasowe badania wśród ludziniezatrudnionych w sektorze ochrony zdrowia wykazały, że tematyka tanatyczna nie jestobca społeczeństwu. Ankietowani myśleli o śmierci, co trzeci z nich obawiał się śmierci, a lękiludzi związane z umieraniem i śmiercią dotyczyły głównie umierania w bólu. Skania to dozastanowienia się: jak wygląda konfrontacja ze śmiercią u pracowników służby zdrowia gdzieśmierć drugiego człowieka nie jest zjawiskiem incydentalnym; czy rozważają oni możliwośćeutanazji i podejmowania uporczywej terapii wobec chorego?Cel pracy: Celem pracy było zbadanie czy pracownicy medyczni czynni zawodowo myśląo śmierci oraz jakie emocje wywołuje u nich konfrontacja ze śmiercią. W badaniachuczestniczyło łącznie 56 osób – pielęgniarek i pielęgniarzy czynnych zawodowo. Badaniaprzeprowadzono w styczniu 2013 roku, a jako narzędzie badawcze wykorzystanokwestionariusz ankiety własnej konstrukcji.Wnioski: Wyniki badań pozwoliły na postawienie wniosków:1. Wśród respondentów – pracowników służby zdrowia zjawisko śmierci wywołuje smuteki przerażenie, tylko nieliczni twierdzą, że śmierć nie wywołuje żadnych emocji.2. Mimo znajomości tematu śmierci i częstej z nią konfrontacji personel medyczny odczuwastres w sytuacji umierania kolejnego pacjenta i stres ten nie zmniejsza się wraz zewzrostem lat stażu pracy.3. Osoby badane boją się śmierci i umierania w bólu.4. Poddani badaniu respondenci uważają, że eutanazja powinna być dozwolona i chorzypowinni mieć prawo zadecydować o końcu swojego życia a równocześnie ponad połowabadanych jest za prowadzeniem uporczywej terapii.Słowa kluczowe: śmierć, eutanazja, personel medyczny35

S.II.4.FUNKCJONOWANIE CHOREGO I SAMOOCENA STANU ZDROWIAA STRATEGIE ZMAGANIA SIĘ Z CHOROBĄ NOWOTWOROWĄBarbara Lelonek 1,4 , Anna Frankiewicz 2 , Bogumiła Kowalczyk-Sroka 3,41Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, Wydział Nauk o Zdrowiu2 Świętokrzyskie Centrum Onkologii w Kielcach Dział Anestezjologii i Intensywnej Terapii3 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Św. Rafała w Chęcinach k/Kielc4 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych w PińczowieWstęp: Uciążliwości choroby nowotworowej wynikające z wielokrotnej hospitalizacjii chemioterapii prowadzą do różnorodnych zaburzeń zarówno w sferze somatycznej jaki społecznej, sprawiając, że chorzy stopniowo tracą zdolność do samodzielnego wykonywaniaczynności życiowych. Człowiek w obliczu zagrożenia zdrowia posługuje się różnorodnymimechanizmami adaptacyjnymi, pomagającymi mu w przywróceniu równowagi psychicznej.Bez względu na posiadany styl radzenia sobie, ludzie w jakimś stopniu dostosowują swojeaktualne zachowanie do wymagań sytuacji, bowiem przystosowanie się do chorobynowotworowej to problem radzenia sobie z chorobą i jej bezpośrednimikonsekwencjami, a w dłuższej perspektywie także ze zmianami, w jakości życia, jakonastępstwami choroby.Cel pracy: Celem była próba określenia jak samodzielność chorych w życiu codziennym,deklarowany sposób radzenia sobie w sytuacjach trudnych i samoocena stanu zdrowiawpływają na wybierane strategie zmagania się z chorobą nowotworową.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono wśród 110 pacjentów hospitalizowanychz powodu białaczki. W pracy wykorzystano: Wywiad standaryzowany, Skalę PrzystosowaniaPsychicznego do Choroby Nowotworowej – Mini-MAC.Wnioski: 1. Chorzy funkcjonujący samodzielnie deklarują walkę i chęć pokonania choroby.2. Pacjenci, którzy w sytuacjach trudnych oczekują rady i wsparcia od osób najbliższychczęściej wykazują bezradność, zagubienie, jak również przejawiają wyższy poziom lęku.3.Wgląd pacjenta w chorobę i występowanie objawów niepożądanych w trakcie leczenianie mają istotnego wpływu na obieraną przez pacjentów strategię walki z chorobą.Słowa kluczowe: strategie zmagania się z chorobą, funkcjonowanie chorego, samoocena zdrowia36

S.II.5.OCENA I OBSERWACJA PIELĘGNIARSKA PACJENTÓW W OPIECE NAD CHORYMUMIERAJĄCYMLidia ŚliwińskaSzpital Powiatowy w Skarżysku - KamiennejWstęp: Problem konieczności sprawowania opieki nad chorym umierającym(z niewydolnością krążenia) jest bardzo interesujący i ciekawy. Obserwując chorychz przewlekłą chorobą serca, kiedy stosowane leczenie nie przynosi pożądanych efektów,natomiast chory czuje się coraz gorzej, pozostaje opieka nad chorym w ostatniej faziechoroby. Dobrze sprawowana opieka nad chorym w znacznym stopniu przyczynić się możedo poprawy jakości życia chorego i umierania.Cel pracy: Celem pracy jest obserwacja i ocena zachowania się pacjentów w niewydolnościkrążenia. Spostrzeżenia odnośnie niesienia pomocy chorym w niewydolności krążenia w IVklasie NYHA i oczekiwania pacjentów w opinii pielęgniarek.Materiał i metody: Materiał badawczy stanowiła ankieta, której głównym celem byłaodpowiedź na pytanie:„Jakie najczęstsze zachowania towarzyszom pacjentom wobec zagrożenia życia i zbliżającejsię śmieci?”Wyniki: badania ankietoweWnioski: Pielęgniarki obserwujące chorych zwróciły szczególną uwagę na zachowanie siępersonelu medycznego i rodziny oraz pomoc, jakiej powinno się udzielić chorymumierającym w czasie choroby i zbliżającej się śmierci.Słowa kluczowe: obserwacja pielęgniarska, umieranie, wsparcie, skala niewydolnościkrążenia NYHA37

S.II.6.PIELĘGNIARKA SZKOLNA JAKO ZRÓDŁO WSPARCIA UCZNIA W SYTUACJACH TRUDNYCHMarianna Charzyńska-Gula 1 , Diana Gromek 2 , Katarzyna Kocka 1 , Agnieszka Bartoszek 11Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej2Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe Katedry Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejWstęp: Szkoła jest środowiskiem, które może rodzić wiele zagrożeń i stwarzać sytuacjetrudne dla wszystkich członków społeczności szkolnej. Problem ten jest jednak szczególnieistotny wówczas gdy są to uczniowie. Pytania o istotę sytuacji trudnych w życiu ucznia, o ichwpływ na jakość jego życia a także o zakres, charakter i źródła pomocy jaką powinienotrzymać uczeń są kluczowe nie tylko dla pedagoga szkolnego ale również dla pielęgniarkiszkolnej.Cel pracy: Celem badań była charakterystyka działań pielęgniarek szkolnych podejmowanychw celu rozwiązania sytuacji trudnych dla ucznia w świetle opinii wyrażanych przez uczniów.Materiał i metody: Badano 120. uczniów I i III klas dwóch szkół ponadpodstawowychw Tomaszowie Lubelskim. Zastosowano sondaż diagnostyczny z autorskim kwestionariuszemankiety. Wyniki poddano analizie statystycznej z wykorzystaniem testu Chi 2 oraz testuUManna-Whitney , a.Wyniki: Aż 70,0% uczniów potwierdziło, że zetknęło się ze zjawiskiem agresji i przemocyw szkole (najczęściej na korytarzu (37,5%) i w sali lekcyjnej (36,7%). Sprawcami aktów agresjisą częściej chłopcy (28,3%) ale także dziewczęta w grupie dokonują aktów agresji wobecsłabszych (13,3% opinii). Niemal połowa dziewcząt (42,4% ) i 33,3% chłopców uznała, żepielęgniarka najczęściej „jedynie” pomaga w łagodzeniu dolegliwości fizycznych natomiast„bardzo rzadko” lub „nigdy” prowadzi indywidualne rozmowy z uczniem, diagnozuje sytuacjetrudne dla nich oraz organizuje programy profilaktyczne. Aż 49,2% uczniów stwierdziło, żepielęgniarka nie prowadzi w szkole spotkań nawet na temat zasad higieny ciała nastolatka.Wnioski: Pielęgniarka nie jest źródłem wsparcia dla uczniów w trudnych sytuacjachszkolnych. Ocena uczniów potwierdza wyraźne luki zarówno w dyspozycyjności pielęgniarkiw obliczu pozasomatycznych trudności uczniów jak też w aktywności na rzecz zmniejszeniaróżnych szkolnych zagrożeń.Słowa kluczowe: sytuacje trudne, uczeń, pielęgniarka szkolna38

S.II.7.CZAS PRACY PIELĘGNIAREK NA ODDZIALE PSYCHIATRYCZNYMMarta Cebulak 1 , Iwona Markiewicz 2 ,3 , Edyta Guty 11 Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu, Instytut OchronyZdrowia2 Wyższa Szkoła Zarządzania w Częstochowie, Wydział Zarządzania Medyczno-Humanistycznego3 Wyższa Szkoła Medyczna w Sosnowcu, Kierunek PielęgniarstwoWstęp: Wykorzystanie czasu pracy pielęgniarek jest jednym z podstawowych elementówwpływających na realizację celów i zadań opieki pielęgniarskiej w instytucjach zdrowotnych.Czas pracy pielęgniarek składa się z 4 podstawowych frakcji: pielęgnacji bezpośredniej,pielęgnacji pośredniej, działań związanych z koordynowaniem i bieżącym organizowaniempracy na oddziale oraz przerw w pracy i czynności osobistych. Znajomość struktury czasupracy pielęgniarek stanowi punkt wyjścia do wprowadzenia zmian w organizacji opiekipielęgniarskiej oraz wyznaczenia rzeczywistego zapotrzebowania pacjentów na opiekępielęgniarską.Cel pracy: Celem badań było określenie struktury czasu pracy pielęgniarek pracujących naoddziale psychiatrycznym.Materiał i metody: Badania przeprowadzono na jednym z oddziałów psychiatrycznych(ogólnych) Wojewódzkiego Podkarpackiego Szpitala Psychiatrycznego w Żurawicy. Metodąbadawczą było mierzenie czasu pracy z technikami obserwacji ciągłej i obserwacjimigawkowej. Podczas badań wykorzystano wystandaryzowane narzędzia dla potrzebobserwacji ciągłej i obserwacji migawkowej. Ogółem przeprowadzono 2 obserwacjeciągłe i 794 obserwacje (notowania) migawkowe.Wyniki: Na podstawie obserwacji migawkowej stwierdzono, że czas pielęgnacjibezpośredniej (Tpb) na badanym oddziale psychiatrycznym wynosił 53,15% ogólnego czasupracy pielęgniarek. Pielęgnacja pośrednia stanowiła – 33,75% czasu pracy, koordynowaniei bieżące organizowanie pracy na oddziale – 6,17%, a przerwy w pracy i czynności osobiste –6,93% czasu pracy.Wnioski: W ogólnej strukturze czasu pracy pielęgniarek na badanym oddzialepsychiatrycznym ponad połowę (53,15%) pielęgniarki przeznaczały na realizację zadańz zakresu pielęgnacji bezpośredniej. Pozostały czas to czas poświęcany na czynnościpozapielęgnacyjne. W ramach pielęgnacji bezpośredniej pielęgniarki przeznaczały najwięcejczasu na czynności diagnostyczne, komunikowanie się z pacjentem i/lub jego rodziną oraz naczynności terapeutyczne, co wynika ze specyfiki pracy pielęgniarek na oddzialepsychiatrycznym.Słowa kluczowe: struktura czasu pracy, oddział psychiatryczny, opieka pielęgniarska.39

S.II.8.KOMPETENCJE PIELĘGNIAREK PRACUJĄCYCH W ODDZIALE PSYCHIATRYCZNYMEdyta Guty 1 , Gabryiela Benedykt 2 , Marta Cebulak 11 Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu,2 Indywidualna Praktyka PielęgniarskaWstęp: Praca pielęgniarki w oddziale psychiatrycznym jest pracą specyficzną. Wymaga onaod pielęgniarki określonych cech osobowości oraz silnej motywacji do pracy w psychiatrii. Dokompetencji pielęgniarki należy inicjowanie oraz podtrzymywanie relacji terapeutycznych,udział w farmakoterapii oraz rehabilitacji psychiatrycznej.Cel pracy: Celem pracy jest ukazanie wiedzy personelu na temat zakresu obowiązkówi kompetencji, jakie powinna posiadać pielęgniarka pracująca w oddziale psychiatrycznym.Materiał i metody: W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z użyciemkwestionariusza ankiety. Zawierał on zestaw 13 uporządkowanych i dobranych pytań.Pytania miały charakter zamknięty. W badaniu uczestniczyło 60 pielęgniarek pracującychw oddziałach psychiatrycznych Specjalistycznego Psychiatrycznego Zakładu OpiekiZdrowotnej w Jarosławiu. Ankietowano w okresie od marca do kwietnia 2012 roku.Wyniki: Pielęgniarki raczej negatywnie oceniają przygotowanie przez szkołę do pracyz psychicznie chorymi – 40%, 36% ankietowanych uważa to przygotowanie zaniedostateczne. W zakładach pracy pielęgniarki mają dostęp do szkoleń na temat opieki nadosobami z zaburzeniami psychicznymi – deklaruje to 79% ankietowanych. Niedostatecznajest wśród pielęgniarek znajomość obowiązujących aktów prawnych dotyczących zawodu.Jedynie 13% ankietowanych zna aktualne ustawy i rozporządzenia, 49% zna je wybiórczo.Zadowala natomiast fakt, że 92% ankietowanych pielęgniarek deklaruje znajomość normi zasad etycznych obowiązujących w opiece nad pacjentem chorym psychicznie, 6% twierdzi,że nie zna ich wszystkich, 2% nie ma sprecyzowanego zdania na ten temat. Wszyscyankietowani deklarują jednak postępowanie wobec pacjenta zgodne z normami etycznymi,traktowanie pacjenta jako podmiotu, a nie przedmiotu opieki. Funkcje zawodowe są znane81% badanych, wybiórczo zna je 17% ankietowanych. Aż 87% ankietowanych pielęgniarekuważa, że wszystkie zawodowe funkcje pielęgniarki są jednakowo istotne.Wnioski:1.Poziom wiedzy na temat obowiązujących aktów prawnych, wyznaczających zakreskompetencji w pracy na oddziałach psychiatrycznych, jest niski.2. Ankietowane deklarują natomiast dobrą znajomość zasad etyki zawodu i ichprzestrzeganie podczas pracy z osobami psychicznie chorymi.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo psychiatryczne, kompetencje zawodowe, funkcje zawodowe40

S.II.9.SATYSFAKCJA ZAWODOWA PIELĘGNIAREK – STUDENTEKPAŃSTWOWEJ MEDYCZNEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODWOEJ W OPOLULucyna Sochocka, Mariola Wojtal, Ewa Radwańska, Renata Widziak, Anna Klimczyk, TeresaNiechwiadowicz – CzapkaPaństwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu, Instytut PielęgniarstwaWstęp: Praca jest aktywnością człowieka, na którą składa się wiele czynnościukierunkowanych na osiągnięcie celu. Może być źródłem utrzymania, stwarzać możliwośćrozwoju zawodowego, dawać satysfakcję i poczucie tożsamości. Zarówno charakter samejpracy, jak i warunki jej wykonywania mają wpływ na poziom satysfakcji zawodowejpracownika. W czasach, kiedy w krajach UE brakuje personelu pielęgniarskiego warto zadbaćo to, aby personel, który zapewnia działalność placówkom medycznym był zadowolony zeswojej pracy zawodowej.Cel pracy: Celem pracy była próba określenie poziomu satysfakcji zawodowej pielęgniarekoraz czynników ją determinujących.Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród 157 pielęgniarek - studentek studiówpomostowych PMWSZ w Opolu, na przełomie 2012/2013 roku. Zastosowano sondażdiagnostyczny z użyciem autorskiego kwestionariusza ankiety. Do oceny poziomu satysfakcjizawodowej wykorzystano skalę liniową w wymiarze od 0 do 5, gdzie 0 oznacza „braksatysfakcji zawodowej”, a 5 – najwyższy poziom satysfakcji zawodowej. Do testowaniazmiennych nieparametrycznych wykorzystano test chi ². Istotność statystyczną badanychzmiennych przyjęto przy p

S.II.10.CZY PIELĘGNIARKI SĄ PARTNEREM W DIALOGUO PROBLEMACH W SWOIM MIEJSCU PRACYIrena PuszkarzSamodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej JarosławWstęp: Pielęgniarstwo jest dziedziną, która w ostatnich latach bardzo dynamicznie zmieniasię i rozwija. Zmienia się również pozycja pielęgniarki jako fachowca samodzielniepodejmującego decyzje, z którego opinią liczą się zawody pokrewnea społeczeństwo obdarza coraz większym mandatem zaufania. Zwiększenie przezprawodawcę zakresu kompetencji pielęgniarek zmierza w kierunku zwiększenia jejautonomiczności wśród zawodów medycznych. Współczesna pielęgniarka jest więcprofesjonalistą w zakresie opieki pielęgnacyjnej, która samodzielnie i w sposóbodpowiedzialny zapewnia opiekę, pomoc potrzebującym, promuje zdrowie, wspiera oraz jestniezbędna w procesie leczenia.Cel badań: Celem badania była ocena subiektywnych odczuć pielęgniarek na temat pozycjiw miejscu pracy, swojej roli w interdyscyplinarnym zespole terapeutycznym,w relacjach z lekarzami i innymi członkami zespołu oraz jak zmiany zachodzącew pielęgniarstwie wpływają na samodzielność zawodową i profesjonalizm.Materiał i metoda: Badaniem objęto grupę losowo wybranych pielęgniarek/rzywojewództwa podkarpackiego. Metodą był sondaż diagnostyczny, narzędziem badawczymkwestionariusz ankiety własnego autorstwa. Wyniki badań uzyskano na podstawie obliczeńwypowiedzi respondentek. Zawarte w ankiecie dane respondentów dotyczyły płci, miejscapracy, stażu, zajmowanego stanowiska.Wyniki:Na pytanie czy czują się partnerem w swoim miejscu pracy 80,3% badanych odpowiedziałotwierdząco (26% „ tak”, 54,3% „raczej tak”). Na pytanie jakich zmian dokonaliby w swoimmiejscu pracy postulowali zmiany na stanowiskach kierowniczych.Wnioski:1. Miejsce pracy pielęgniarek wpływa na ocenę ich roli jako partnera w środowiskupracy.2. Staż pracy wpływa na postawę innych członków zespołu.Słowa kluczowe: partnerstwo, zespół terapeutyczny42

S.II.11.WIEDZA MŁODZIEŻY LICEALNEJ NA TEMAT KRWIODAWSTWAJAKO ELEMENT POSTAWY PROSPOŁECZNEJKatarzyna Kocka 1 , Monika Bychowska 2 , Marianna Charzyńska-Gula 1 , Agnieszka Bartoszek 1 ,Hanna Kachaniuk 11Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej2Absolwentka Wydziału Pielęgniarstwa i Nauk o ZdrowiuWstęp: Krwiodawstwo jest akcją społeczną opierającą się na idei dobrowolnegoi bezpłatnego oddawania krwi. Propagowanie tej formy bezinteresownej pomocy drugiemuczłowiekowi jest szczególnie istotne wśród młodych ludzi - potencjalnych dawców krwi.Często brak odpowiedniej wiedzy w zakresie zagadnień związanych z krwiodawstwem jestpowodem rezygnacji młodych osób z zupełnie bezpiecznego zabiegu oddawania krwi.Cel pracy: celem pracy jest określenie stanu wiedzy młodzieży licealnej na tematkrwiodawstwa.Materiał i metody: Badania zostały przeprowadzone w 2012 roku wśród 123 uczniów klasmaturalnych dwóch Liceów Ogólnokształcących- im. Batalionów Chłopskich w Adamowieoraz im. Unii Lubelskiej w Lublinie. Do przeprowadzenia niniejszych badań zostaławykorzystana metoda sondażu diagnostycznego, która posłużyła poznaniu wiedzy młodzieżylicealnej na temat krwiodawstwa. Zebrane informacje poddano analizie statystycznej. Dlacech jakościowych do zbadania różnic pomiędzy porównywanymi grupami użyto testu Chi 2 .Do wykrycia różnic, pomiędzy dwiema grupami parametrów mierzalnych zastosowano testU Manna-Whitney.Wyniki: Ponad połowa uczniów (55,28%) posiada wysoki poziom wiedzy na tematkrwiodawstwa. Niespełna 40% respondentów (39,84%) reprezentuje poziom przeciętny.Natomiast co dwudziesty ankietowany (4,88%) posiada wiedzę na temat krwiodawstwa naniskim poziomie. Kobiety częściej udzielały poprawnych odpowiedzi dotyczącychkrwiodawstwa w stosunku do mężczyzn.Wnioski: 1. Ponad połowa licealistów posiada wiedzę na temat krwiodawstwa na wysokimpoziomie. Młodzi ludzie uważają, że zwiększenie poziomu wiedzy na temat krwiodawstwaspowoduje wzrost liczby kandydatów na dawców krwi. 2. Najczęściej wymienianym przezrespondentów źródłem wiedzy dotyczącym krwiodawstwa jest: internet, znajomi oraztelewizja. 3. Zdaniem większości licealistów objętych badaniem, głównym powodem dlaktórego ludzie oddają krew jest chęć niesienia pomocy. Zdrowi ludzie nie biorą udziałuw akcjach krwiodawstwa z powodu lęku przed bólem i widokiem krwi.Słowa kluczowe: krwiodawstwo, wiedza, młodzież licealna43

S.II.12.OCENA WIEDZY STUDENTÓW NA TEMAT FIZJOLOGII PŁODNOŚCIAlina Deluga 1 , Katarzyna Muzyczka 1 , Marcin Rząca 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki ZdrowotnejWstęp: Procesy transformacji przyniosły nie tylko zmiany w gospodarce i systemiepolitycznym kraju, ale także w sferze obyczajów.Cel: Celem pracy jest odpowiedź na pytanie czy zainicjowanie życia płciowego przezstudentów ma wpływ na wzrost ich wiedzy nt. fizjologii płodności?Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 300 studentów z UM w Lublinie. W pracywykorzystano metodę sondażu diagnostycznego.Wyniki: Ponad (64,7%) badanych podjęło życie płciowe z czego tylko (4%) stanowiły osoby,pozostające w związkach małżeńskich. Z głównych wskaźników płodności dla studentów,którzy rozpoczęli życie płciowe najbardziej znane okazały się: zmiany podstawowejtemperatury ciała (79,9%) i zmiany w obrazie śluzu szyjkowego (86,1%). Dla studentówktórzy nie zainicjowali życia płciowego bardziej znany był objaw zamian PTC niż śluzuszyjkowego. Najrzadziej wymienianym był objaw zmian w położeniu i rozwarciu szyjkimacicy, który w większym odsetku był znany osobom, które nie rozpoczęły jeszcze życiapłciowego (35,6% i 29,4%). Studenci tylko w (37,8%) wiedzieli, że komórka jajowa poowulacji żyje do 24 godz. Nieznacznie większą wiedzę w tym zakresie posiadali ankietowani,którzy zainicjowali już życie płciowe (39,2% i 34,4%). Osoby, które zainicjowały życie płciowew większym odsetku niż osoby, które nie podjęły życia płciowego wiedziały co to jest „kapacytacja” (61,1% i 47,9%).Wnioski: Ankietowani, którzy zainicjowali życie płciowe mają większą wiedzę niż osoby,które nie rozpoczęły życia płciowego dotyczącą czasu przeżycia komórki jajowej po owulacji,czasu przeżycia plemników w śluzie płodnym kobiety i procesu kapacytacji. Respondenciz obu badanych grup z 3 głównych wskaźników płodności, najczęściej wymieniają objawzmian PTC i śluzu szyjkowego. Najmniej znanym objawem dla badanych są zmiany szyjkimacicy.Słowa kluczowe: fizjologia płodności, życie płciowe, wskaźniki płodności44

S.II.13.Skawińska LidiaAKTYWNOŚĆ EDUKACYJNA I ZAWODOWA KADR PIELĘGNIARSKICH- TERAŹNIEJSZOŚĆ I PRZYSZŁOŚĆSamodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Nr1 w BełżcachWstęp: Zawód pielęgniarki jest dynamicznie rozwijającym się zawodem.Cel pracy: Celem pracy było poznanie aktywności edukacyjnej i zawodowej kadrpielęgniarskich obecnie oraz jak będzie się ona kształtowała w przyszłości.Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone na terenie SPZOZ im. Stefana KardynałaWyszyńskiego w Lublinie i SPZOZ Nr 1 w Bełżcach wśród pielęgniarek, zatrudnionych w pięciuoddziałach szpitalnych o różnej specjalności. Do zbierania danych wykorzystano metodęsondażu diagnostycznego, a narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Najwięcej osób deklarowało ukończenie kursów specjalistycznych, potemkwalifikacyjnych i na końcu specjalizacji. Podobny trend utrzyma się także w przyszłości.Ponad ¾ osób nie stawia sobie za cel kształcenia na studiach pielęgniarskich. Wśródankietowanych 39,6% bierze udział w badaniach i konferencjach naukowych w dziedziniepielęgniarstwa, a 21,8% planuje w przyszłości dołączyć do tej grupy. Biorąc pod uwagęaktywność zawodową, to aż 90,5% chce nadal pracować w wyuczonym zawodzie.W przyszłości 52,9% planuje podjąć prace na dodatkowym etacie. Z badanej grupy tylkocztery pielęgniarki wyrażają ochotę awansowania na wyższe stanowisko. Za 5, 10 latwiększość 46,6% chciałaby pracować w podstawowej opiece zdrowotnej. Nikt nie planujepodjąć trudu prowadzenia indywidualnej lub grupowej praktyki pielęgniarskiej. Prawie codruga pielęgniarka chciałaby odejść na emeryturę w wieku 55 lat.Wnioski: Aktywność edukacyjna i zawodowa kadr pielęgniarskich kształtuje się na średnimpoziomie .Aby poprawić ta sytuację należałoby wprowadzić szereg udogodnień np.w postaci: urlopów szkoleniowych, delegacji. Stworzyć jasną ścieżkę kariery zawodowej,system motywacyjny.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, aktywność edukacyjna, aktywność zawodowa45

S.II.14.SEKWENCJA POTRZEB WYBRANEJ GRUPY PIELEGNIAREKW MATERIALE WŁASNYMElżbieta GrajczykSpecjalistyczny Szpital im. A. Sokołowskiego w Wałbrzychu;Wyższa Szkoła Medyczna w LegnicyWstęp: Obok spełniania funkcji i zadań w pielęgniarstwie oraz zespole terapeutycznym,a także podejmowania działań na rzecz rozwoju praktyki pielęgniarskiej, istnieje nieubłagalneprawo zaspakajania potrzeb każdego człowieka. Są to potrzeby fizjologiczne,bezpieczeństwa, afiliacji, prestiżu i samorealizacji. Ich zaspakajanie sprawia, że badana grupapielęgniarek będzie w stanie stworzyć zespół o pewnej kulturze organizacyjnej w danejplacówce ochrony zdrowia.Cel pracy: Celem pracy jest ukazanie kształtowania się hierarchii potrzeb wybranej grupypielęgniarek w okresie czterech lat.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w jednorodnej grupie pielęgniarek w jednymz oddziałów Specjalistycznego Szpitala im. A.Sokołowskiego w Wałbrzychu w roku 2004i 2008. Respondentom zaproponowano zestaw potrzeb, które następnie poddanowartościowaniu. Dodatkowo zastosowano jedną z miar tendencji centralnej, jaką jest średniaarytmetyczna.Wyniki: Uzyskane wyniki badań opracowano jako grupowe zestawienia hierarchii potrzebbadanej grupy pielęgniarek w dwóch okresach badawczych – zarówno w stosunku dopojedynczych potrzeb, jak i ich grup.Wnioski: Sekwencja zaspakajania potrzeb w badanej grupie pielęgniarek ukazujepodobieństwa i różnice w poszczególnych okresach badawczych.Słowa kluczowe: potrzeby, pielęgniarka, hierarchia potrzeb46

S.II.15.Katarzyna TrzpielPREZENTACJA WYDAWNICTWA „SZTUKA PIELĘGNOWANIA”Sztuka Pielęgnowania powstała w lipcu 2012 roku, jest wydawnictwem dedykowanympielęgniarkom i położnym. Tworzona jest przez pielęgniarki, położną i pielęgniarzy czynniewykonujących zawód bądź współpracujących ze środowiskiem pielęgniarek i położnych.Organizujemy konferencje i warsztaty, ale głównym celem wydawnictwa jest wydawaniemiesięcznika Sztuka Pielęgnowania, który ukazuje się od września 2012 w formieelektronicznej, a od lutego 2013 istnieje możliwość prenumeraty.Do tej pory zorganizowaliśmy: wyjazd do Pragi na SestraFest, Festiwal Pielęgniarstwa,w ramach którego uczestniczyliśmy w konferencji oraz zwiedziliśmy OIOM jednego z praskichszpitali, konferencję Wizerunek Pielęgniarki XXI wieku we współpracy z ZakłademPielęgniarstwa Klinicznego Wydziału Nauki o Zdrowiu Warszawskiego UniwersytetuMedycznego, warsztaty Pozycje wertykalne, poród aktywny, warsztaty Metody radzeniasobie z emocjami po śmierci pacjenta, konferencję Problemy współczesnego Pielęgniarstwazorganizowana we współpracy z Zakładem Pielęgniarstwa Klinicznego Wydziału Naukio Zdrowiu WUM.Wiele wydarzeń objęliśmy patronatem medialnym, m.in. konferencje: Kształcenie klinicznepielęgniarek w Europie (09.2012, UM Lublin), III Belianskie Dni Pielęgniarstwa (11.2012Wysokie Tatry, Słowacja), Nasze bezpieczeństwo to także bezpieczeństwo pacjenta (11.2012,Łódź, spotkanie dotyczące Dyrektywy 2010/32/EU), Kobieta i cukrzyca (12.2012Warszawa,organizator PFED), Zagrożenia zdrowia w praktyce medycznej (04.2013, Warszawaorganizator ZPS WUM), Pielęgniarstwo zawód z tradycjami i przyszłością (04.2013,Ciechanów, organizator Wydział Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych PWSZ), Nowajakość zarządzania w podmiotach leczniczych (04.2013, Warszawa, organizator SMP),VI Międzynarodowa Konferencja Pielęgniarstwa Anestezjologicznego (06.2013, NitraSłowacja), VIII Zjazd PTPAiO (11.2013, Karpacz).Zapraszamy na naszą stronę: http://www.sztukapielegnowania.pl/, gdzie można znaleźćszczegółowe informacje o naszej działalności, w tym o możliwości prenumeraty miesięcznikaSztuka Pielęgnowania.Kontakt: info@sztukapielegnowania47

S.III.1.DLACZEGO WYSIŁEK ???Andrzej ZiembaPolska Akademia Nauk, Zakład Fizjologii Stosowanej, Instytut Medycyny Doświadczalneji Klinicznej im. M. Mossakowskiego;Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznychDo głównych czynników decydujących o zdrowiu i czasie życia należą uwarunkowaniagenetyczne i środowiskowe oraz takie elementy stylu życia jak aktywność ruchowa i rodzajdiety.. Obecnie, udogodnienia współczesnej cywilizacji doprowadziły do powstania homosedentarius - człowieka siedzącego, którego organizm charakteryzuje się zaburzeniembilansu energetycznego. Niekorzystny bilans energetyczny związany z rozwojem nadwagii otyłości, należy do głównych czynników odpowiedzialnych za rozwój zespołumetabolicznego obejmującego choroby metaboliczne i układu krążenia. Jak się obecniewydaje zwiększenie wydatku energetycznego poprzez racjonalną aktywność ruchowąpozytywnie kształtuje szereg wskaźników fizjologicznych należących do grupy czynnikówryzyka wielu chorób. Co więcej wzmożona aktywność ruchowa, podjęta nawet w późnymwieku poprawia jakość życia i ogólny stan zdrowia przedłużając życie. Istnieje bowiemkompleks współzależności pomiędzy wiekiem, masą ciała, wskaźnikami fizjologicznymii wydolnością fizyczną. Do korzystnych efektów systematycznie wykonywanych wysiłkównależą:- zmniejszenie dobowego wydatku energii ,- zmiany w składzie ciała – zmniejszenie tłuszczu wewnątrzotrzewnowego i zmniejszeniebeztłuszczowej masy ciała (mięśni),- zmiany metaboliczne: poprawa tolerancji węglowodanów; zwiększenie wrażliwości mięśnina insulinę, poprawa profilu lipidowego krwi,- zmiany w układzie krążenia: obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, zwiększenie podatnościtętnic wieńcowych i tętniczek obwodowych, zwiększenie syntezy śródbłonkowych czynnikównaczynio-rozszerzających i zwiększenie wrażliwości na ich działanie. Zmiany strukturalnenaczyń,- zmiany w układzie hemostazy: zmniejszenie zdolności agregacyjnej płytek, obniżenieaktywności fibrynogenu, zwiększenie aktywności fibrynolitycznej osocza,- zmiany w układzie antyoksydacyjnym: zwiększenie zdolności usuwania wolnych rodnikówredukcja wytwarzania czynników pozapalnych,- korzystne zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym.Wobec tych faktów aktywność ruchowa staje się podstawowym elementem szerokorozumianej profilaktyki i rehabilitacji.Słowa kluczowe: aktywność ruchowa, czynniki ryzyka, starzenie48

S.III.2.AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA PREZENTOWANA PRZEZ UCZNIÓW PO OSIEMNASTYM ROKU ŻYCIAWARSZAWSKICH SZKÓŁ PONADGIMNAZJALNYCHMariola Pietrzak 1 , Halina Cieslak 1 , Zofia Sienkiewicz, Barbara Knoff 11 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: W Starożytności zwrócono uwagę, że aktywność fizyczna korzystnie wpływa na stanzdrowia człowieka. Współcześnie zaczęto wnikliwiej badać wpływ aktywności fizycznej nazdrowie i długość życia człowieka, a w zasadzie jej braku, spowodowanego siedzącym trybemżycia. Regularnie podejmowana aktywność fizyczna sprzyja większej sprawności fizycznejpoprzez poprawę wszystkich jej składowych, tj.: motorycznej, mięśniowej, wydolnościowej,morfologicznej, metabolicznej. W efekcie dochodzi do poprawy stanu zdrowia w wymiarzeprewencyjnym i klinicznym.Cel pracy: Ocena poziomu aktywności fizycznej młodzieży warszawskiej po osiemnastymroku życia.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w latach 2011-2013 u młodzieży po 18 rokużycia uczęszczających do warszawskich szkół ponadgimnazjalnych. W badaniu wzięło udział612 uczniów (321 dziewcząt, 291 chłopców). Udział w badaniu był anonimowyi dobrowolny. W pracy posłużono się kwestionariuszem ankiety oraz przeprowadzonopomiary antropometryczne.Wyniki: Badana młodzież oceniła siebie, jako aktywną (33%) i raczej aktywna fizycznie(42%). Tylko 21% ankietowanych oceniło siebie, jako osoby raczej nieaktywne i 4% jakodefinitywnie nieaktywne fizycznie. W badanej grupie 66% młodzieży uczęszczało regularniena zajęcia wychowania fizycznego, 19% deklarowało nieregularne uczestnictwo w zajęciachWF. Poza obowiązkowymi zajęciami z wychowania fizycznego 79% ankietowanych uprawiałoaktywności fizyczną. Dwadzieścia jeden procent ankietowanych nie uczestniczyłow pozalekcyjnych formach zajęć sportowych. Z drugiej strony 62% młodzieży uważało, żewolny czas poza zajęciami w szkole spędza biernie i raczej biernie. Zajęcia niewymagająceaktywności fizycznej zajmowały młodzieży od 2-6 godzin dziennie.Wnioski: Aktywność fizyczna młodzieży warszawskiej poza zajęciami szkolnymi jestniewystarczająca. Należy podjąć działania mające na celu zwiększenie aktywności fizycznejdzieci i młodzieży.Słowa kluczowe: aktywność fizyczna, młodzież, nadwaga, otyłość.49

S.III.3.STĘŻENIE MAGNEZU WE WŁOSACH A ANALIZA ODCZUWANYCH,NIEZDIAGNOZOWANYCH DOLEGLIWOŚCI W GRUPIE MŁODYCH KOBIETRenata Domżał-DrzewickaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej;Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoWstęp: Procesy biochemiczne zależne od magnezu stanowią podstawę funkcjonowaniawszystkich narządów i układów. Ocenia się, że obecnie zapotrzebowanie na magnez jestpokrywane tylko w 70-80 %. Na ten stan wpływa w dużej mierze styl życia preferowany przezludzi, a w nim określone zwyczaje żywieniowe.Cel pracy: Niniejsze badania miały na celu określenie tkankowych zasobów magnezuw grupie młodych kobiet na podstawie analizy stężeń Mg we włosach z analizą subiektywnieodczuwanych dolegliwości, niezdiagnozowanych do dnia badania.Materia i metody: W pracy wykorzystano metodę absorpcji spektrofotometrii atomowej dopomiaru stężenia Mg we włosach, zaś do analizy odczuwanych, niezdiagnozowanychdolegliwości metoda sondażu diagnostycznego. Badania przeprowadzono na populacji 258młodych kobiet w wieku 19-24 lat, mieszkanek miasta Lublina. Uzyskany materiał badawczypoddano analizie statystycznej.Wyniki: Wyniki badań świadczą o tym, że wartości tkankowe magnezu we włosach wśródmłodych kobiet mieszczą się w zakresie wartości referencyjnych podawanych przez różnychautorów. W grupie badanych kobiet nie stwierdzono niedoborów tkankowych Mg. Jednakna uwagę zasługuje fakt, iż u 30 % młodych kobiet tkankowe stężenie tego pierwiastkamieściło się w dolnej granicy normy. Ponad połowa przebadanych osób odczuwała różne,niezdiagnozowane wcześniej dolegliwości, mogące sugerować niedobory Mg.Wnioski: Fakt dolegliwości mógł być związany z chwilowym niedoborem tego pierwiastkaw organizmie.Słowa kluczowe: magnez, niezdiagnozowane dolegliwości, młode kobiety50

S.III.4.ZJAWISKO HOMEOPATII WŚRÓD STUDENTÓW PIELĘGNIARSTWA PWSIiP w ŁOMŻYAgata Gołębiewska, Kinga Włosińska, Paulina GrzybPaństwowa Wyższa Szkoła Informatyki i Przedsiębiorczości w ŁomżyWstęp: Od zawsze przekazywano sobie metody zwalczania różnych dolegliwości.W dzisiejszych czasach modna stała się homeopatia- jeden z niekonwencjonalnych sposobówleczenia. Środki homeopatyczne przepisywane są w myśl zasad doktora Hahnemannatwórcęhomeopatii. Należą do nich: zasada reguły podobieństwa, zasady potencjalizacji,indywidualnego doboru leku. Homeopatia jest zalecana głównie w pediatrii. Wykazano jejskuteczne efekty w leczeniu nawracających infekcji uszu, jelit, biegunek, zapaleń pęcherzamoczowego, zaburzeń emocjonalnych itp.Cel pracy: Zbadanie zjawiska homeopatii wśród studentów PWSIiP.Materiał i metody: Badania zostały przeprowadzone w grudniu 2012 roku na 100 studentachPWSIiP. W badaniu posłużono się anonimowym kwestionariuszem skonstruowanym napotrzeby niniejszej pracy. Ponadto zastosowano Skalę Adaptacji AIS, zastosowaną dopomiaru stopnia akceptacji choroby.Wyniki: Wszyscy badani pochodzili z miasta Łomża. Respondenci byli w wieku 22- 25 lat- wszystkie kobiety. Wykształcenie ankietowanych - studia licencjackie w trakcie.1. Wszyscy ankietowani chociaż raz w życiu stosowali leki homeopatyczne.2. Ponad połowa badanych korzystała z homeopatii (73%), ponieważ jest łatwo dostępna.3. Ankietowani najbardziej obawiali się powikłań typu: przedłużony czas choroby (69%),i nudności (55%).4. Ponad 3/4 respondentów wiedzę o homeopatii czerpało z Internetu.5. Ankietowani byli zadowoleni ze swojego stanu zdrowia (81%).Wnioski:1. Ankietowani przy wyborze homeopatii kierowali się głównie wiedzą z Internetu2. Większość respondentów miało pozytywne zdanie o homeopatii i wysoko oceniało jejskuteczność.3. Badani stosowali homeopatię na bóle, przeziębienie, infekcje układu moczowegoi oddechowego.Słowa kluczowe: homeopatia, leki homeopatyczne, Hahnemann, samoleczenie51

S.III.5.TEORIA SAMOOPIEKI DOROTHY OREM W OBLICZU CHOROBY NOWOTWOROWEJ PIERSIMariola Cyplińska – Walczak, Zofia SienkiewiczWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: Rak piersi jest najczęstszą przyczyną zgonów nowotworowych wśród kobiet.Ze względu na swoją częstość występowania stanowi ważny problem zdrowotny i społeczny.W świetle modeli poznawczych współczesnego pielęgniarstwa, model zorientowanyna funkcjonowanie i rozwój człowieka to teoria deficytu samoopieki Dorothy Orem.Cel pracy: Celem pracy jest próba oceny wiedzy kobiet na temat samoopieki w świetlechoroby nowotworowej piersi oraz wczesnego rozpoznania raka piersi.Materiał i metody: Podczas badania wykorzystano technikę sondażu diagnostycznego.Narzędziem badawczym, był autorski kwestionariusz ankiety, zawierający 26 pytań. Pytaniamiały charakter zamknięty. Badania prowadzono od 5 do 15 grudnia 2012 rokuw Wojewódzkim Ośrodku Koordynującym w Centrum Onkologii-Instytucie w Warszawie.W badaniu wzięło udział 121 kobiet, objętych Populacyjnym Programem WczesnegoWykrywania Raka Piersi, do analizy wykorzystano 107 kwestionariuszy.Wyniki: W badanej grupie 64% kobiet posiada wiedzę na temat samobadania piersi. Wiedzana temat profilaktyki raka piersi najczęściej pochodzi od lekarza (57%) i z internetu (50%).Kobiety najczęściej raz na rok wykonują badania ginekologiczne (71%) a 43% kobietwykonuje samobadanie piersi od 20 roku życia. Badane kobiety w 43% cechuje wysokipoziom świadomości na temat raka piersi i duże zainteresowanie profilaktyką w tymzakresie.Wnioski: Badana grupa kobiet wykazuje deficyt samoopieki w zakresie samobadania piersi.Wiedza, którą posiadają kobiety na temat badania piersi pochodzi od lekarza i z Internetu.Słowa kluczowe: rak piersi, profilaktyka, samobadanie piersi52

S.III.6.Ewa Kobos, Jacek ImielaFUNKCJONOWANIE OPIEKUNA DZIECKA CHOREGO NA CUKRZYCĘWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauk o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: Sprawowanie opieki nad dzieckiem przewlekle chorym może w konsekwencjidoprowadzić do tzw. obciążenia. Obciążeniem określa się zarówno problemy fizyczne,konsekwencje psychiczne oraz społeczne i finansowe.Cel pracy: Celem pracy było określenie związku między stanem emocjonalnym opiekunadziecka chorego na cukrzycę a poziomem obciążenia.Materiał i metody: W badaniu udział wzięło 112 opiekunów dzieci chorych na cukrzycę.Materiał badawczy zebrano posługując się skalą HADS-M oraz Skalą obciążenia. Wynikiprzeanalizowano wykorzystując statystykę opisową: frakcje procentowe, średnie, odchyleniestandardowe. Analizę korelacji między grupami wykonywano za pomocą współczynnikakorelacji Spearmana.Wyniki: W badanej grupie opiekunów całkowity poziom obciążenia kształtował się naśrednim poziomie. U około ¼ opiekunów stwierdzono w skali HADS-M wartości powyżej7 punktów co wskazuje na możliwość występowania objawów depresji, zaburzeń lękowych.Stan emocjonalny opiekuna różnicował na istotnym statystycznie poziomie obciążenieopiekuna.Wnioski: Na wysokim i przeciętnym poziomie kształtuje się siła dodatnich związków międzystanem emocjonalnym opiekuna a poszczególnymi podskalami obciążenia.Słowa kluczowe: lęk, depresja, obciążenie, opiekun53

S.III.7.POSTRZEGANIE BEZPIECZEŃSTWA PACJENTA A CZĘSTOTLIWOŚĆ ZGŁASZANIA BŁĘDÓWMEDYCZNYCH PRZEZ PERSONEL PIELĘGNIARSKI ODDZIAŁÓW CHIRURGICZNYCHJózefa Czarnecka, Andrzej KrupiniewiczWarszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Podstaw PielęgniarstwaWstęp: Zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów wymaga ustanowienia takich systemówoperacyjnych aby zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenianiepożądanego i zwiększenie możliwości przechwycenia ich w momencie wystąpienia.Cel pracy: Celem pracy było zbadanie ogólnego postrzegania bezpieczeństwa pacjentaa częstotliwość zgłaszania błędów medycznych przez personel pielęgniarski oddziałówchirurgicznych w szpitalach z certyfikatem i bez certyfikatu.Materiał i metody: Badaniem objęto 276 pielęgniarek pracujących na oddziałachchirurgicznych w szpitalach z certyfikatem i bez certyfikatu na terenie Warszawy.Przeprowadzono go za pomocą wystandaryzowanego kwestionariusza w okresie od styczniado marca 2011 roku.Wyniki: Zawsze zgłaszane były błędy, które popełniono, ale w porę zostały zauważonei poprawione w szpitalach z certyfikatem (34%) i bez certyfikatu (31%). Błędy, którepotencjalnie nie stanowiły zagrożenia dla pacjentów zawsze zgłaszało 28% badanychw szpitalach bez certyfikatu i 26% z certyfikatem. Błędy, które mogłyby być szkodliwe dlapacjenta, ale żadnej szkody nie wyrządziły zawsze zgłaszało 35% pielęgniarek w szpitalachz certyfikatem i 33% bez certyfikatu.Wnioski Określenie bezpieczeństwa pacjenta na podstawie spostrzeżeń może byćniewystarczające, szczególnie, że nie wszystkie zdarzenia niepożądane są zgłaszane.Słowa kluczowe błędy medyczne, zdarzenia, bezpieczeństwo pacjenta, pielęgniarka, szpital54

S.III.8.WYDATKI GOSPODARSTW DOMOWYCH NA AMBULATORYJNĄ OPIEKĘ ZDROWOTNĄA DOSTĘPNOŚĆ DO OPIEKI AMBULATORYJNEJ W POLSCEW ASPEKCIE STARZENIA SIĘ SPOŁECZEŃSTWAGrażyna DykowskaWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Katedra Zdrowia PublicznegoWstęp: Rosnące z roku na rok wydatki na system ochrony zdrowia w Polsce - w tym wydatkigospodarstw domowych stanowią problem, który powinny być także znany pielęgniarkom.Cel pracy: Jest zapoznanie pielęgniarek z konsekwencjami dla systemu ochrony zdrowiawzrostu wydatków domowych na zdrowie w tym wydatków na opiekę ambulatoryjną.Materiał i metody: Analiza cyklicznych publikacji GUS m.in. Zdrowie i ochrona zdrowiaw 2011 r. oraz Ochrona zdrowia w gospodarstwach domowych w 2003 r; w 2006r.;w 2010r. a także Stan Zdrowia LudnościWyniki: Pozwalają na analizę korzystania z usług zdrowotnych przez członków gospodarstwdomowych według rodzaju świadczonych usług, podziału na sektor publiczny i niepubliczny,źródła finansowania w tym usługi finansowania z budżetu gospodarstwa domowego.Wyszczególnione zostały m.in. korzystanie z porad lekarskich w podstawowej (w tymw domu chorego) i specjalistycznej opiece medycznej. W grupie czynników demograficznospołecznychwyróżniono: płeć, wiek, wykształcenie, dochód na osobę w gospodarstwiedomowym, klasę miejscowości zamieszkania, główne źródło utrzymania.Wnioski: Gospodarstwa domowe pełnią kluczową rolę w gospodarce narodowej. Wielkośći jakość oferowanej przez gospodarstwa pracy oraz jego potencjał nabywczy dóbr i usługnapędza rozwój gospodarczy kraju. Jednocześnie, obserwuje się od lat utrudniony m.in.dostęp do poradni specjalistycznych, długie czas oczekiwania na realizację usług medycznychco powoduje coraz częstsze korzystanie przez pacjentów prywatnych z usług medycznychprzy jednoczesnym zwiększeniu udziału osób starszych w konsumpcji usług medycznych.Wiedzę na ten temat powinny posiadać m.in. pielęgniarki – będące świadczeniodawcamiw systemie opieki zdrowotnej.Słowa kluczowe: dostępność, pielęgniarka, gospodarstwo domowe, opieka ambulatoryjna55

S.III.9.PRZYCZYNY DEKLARACJI O REZYGNACJI Z WYKONYWANIA ZAWODUWŚRÓD MŁODEGO PERSONELU PIELĘGNIARSKIEGOAnna Leńczuk – Gruba, Jacek ImielaWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: Od dłuższego czasu na świecie, w tym również w krajach europejskich dostrzeżononiepokojące zjawisko zmniejszania się zasobów personelu pielęgniarskiego. Powyższasytuacja spowodowana jest nie tylko zmianami demograficznymi związanymi ze starzeniemsię społeczeństwa i zwiększonym zapotrzebowaniem na opiekę pielęgniarską, ale równieżrosnącym brakiem zainteresowania kształceniem w zawodzie oraz rezygnacją z zawoduwykwalifikowanej kadry pielęgniarskiej.Cel pracy: Próba ukazania przyczyn deklaracji o rezygnacji z zawodu wśród młodegopersonelu pielęgniarskiego.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w latach 2010 – 2011 w siedmiu uczelniachkształcących kadrę pielęgniarską. Grupę badawczą stanowiło 546 osób z maksymalnie2 letnim stażem pracy w placówkach ochrony zdrowia. W badaniach zastosowano metodęsondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym była ankieta własnej konstrukcji.Wyniki: Rezygnację z wykonywania zawodu często rozważało 5.9% ogółu badanych, czasami29.5%, nigdy - 36.6% badanych. Do najczęstszych przyczyn deklaracji o rezygnacjiz zawodu pielęgniarskiego należały: warunki pracy związane dużym obciążeniempsychicznym i fizycznym, zbyt dużo pracy do wykonania, traktowanie gorzej niż starszychpracowników, trudności w pogodzeniu pracy z nauką.Wnioski. Istnieje potrzeba monitorowania zasobów personelu pielęgniarskiego w naszymkraju oraz podjęcie działań zapobiegających odchodzeniu z zawodu wykwalifikowanej kadrypielęgniarskiej.Słowa kluczowe: personel pielęgniarski, rezygnacja z zawodu, warunki pracy56

S.III.10.STAŻ PRACY A CHĘĆ PODNOSZENIA KWALIFIKACJI ZAWODOWYCHW PIELĘGNIARSTWIEZofia Sienkiewicz 1 , Irena Wrońska 2 , Ewa Kobos 1 , Józefa Czarnecka 3 , Jacek Imiela 11 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Pielęgniarstwa Społecznego2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Rozwoju Pielęgniarstwa3 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Podstaw PielęgniarstwaWstęp: Wiedza kształtuje i wzbogaca osobowość człowieka. Poszerzanie kwalifikacjizawodowych wpływa na umacnianie pozycji zawodowej. Zwiększa się samodzielnośći współpraca w zespole interdyscyplinarnym.Cel pracy: Próba określenia wpływu stażu pracy na podnoszenie kwalifikacji zawodowychw pielęgniarstwie.Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 937 pielęgniarek/pielęgniarzy, zatrudnionych naterenie województwa mazowieckiego, studiujących na Wydziale Nauki o ZdrowiuWarszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Narzędziem badawczym był kwestionariuszankiety. Badania przeprowadzono dobrowolnie i anonimowo.Wyniki: Pracownicy (30-40lat) (p=0,035) chętniej podnoszą kwalifikacje zawodowe. Osobypracujące w szpitalu (p=0,025) i w przychodni (p=0,035) posiadają dodatkowo inneprzygotowanie zawodowe. W badanej grupie 80% pracowników nie posiada specjalizacji.Oddziałowe 22%, częściej niż pielęgniarki odcinkowe (8%), czy zabiegowe (7%) posiadająspecjalizację. Badani z oddziałów neurologicznych, gastrologicznych, pielęgniarstwaśrodowiskowo – rodzinnego najczęsciej zabiegają o podnoszenie kwalifikacji zawodowych.Wnioski: Pielęgniarki chętniej zdają na studia magisterskie niż podejmują specjalizacjezawodowe. Osoby ze stażem 16 – 25 i wiecej lat posiadają specjalizację zawodową.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, kwalifikacje zawodowe, specjalizacja.57

S.III.11.ROZWÓJ ZAWODOWY PIELĘGNIAREKPRACUJĄCYCH W ODDZIAŁACH SZPITALNYCHHalina Cieślak, Zofia Sienkiewicz, Dorota Kowtunow, Barbara KnoffWarszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: Pielęgniarka powinna być świadoma konieczności stałego inwestowania we własnyrozwój zawodowy. Wynika to z faktu szybkiego rozwoju każdej dziedziny nauki, szczególnietych jej obszarów, które integralnie związane są z opieką i pielęgnowaniem.Cel: W pracy podjęto próbę rozpoznania czy pielęgniarki chcą inwestować we własny rozwójzawodowy.Materiał i metody: Badania zostały przeprowadzone w grupie zawodowej pielęgniarekpracujących w oddziałach szpitalnych. Badana grupa liczyła 100 osób. Zdecydowanąwiększość ankietowanych stanowiły kobiety 92%. Do badania posłużyła ankieta opracowanaspecjalnie na potrzeby realizacji tematu pracy. Ankieta składała się z 28 pytań i byłapodzielona na 3 części. Pierwsza część zawierała pytania dotyczące opinii pielęgniarek natemat ich aktywności zawodowej w istniejącym systemie kształcenia. Drugi zbiór pytańodnosił się do opinii pielęgniarek na temat ich działalności na płaszczyźnie naukowobadawczejzawodu. Część trzecia zawierała pytania związane z zagadnieniem tożsamościzawodowej pielęgniarek w środowisku zawodów medycznych.Wyniki: Wśród badanych respondentek 85% potwierdziło swoje zainteresowaniekształceniem podyplomowym. Najwięcej pielęgniarek uczestniczyło w kursachkwalifikacyjnych - 33%. Niewiele mniej ankietowanych (28%) brało udział również w kursachdokształcających. Najczęściej wybieranym czynnikiem motywującym do podejmowaniakształcenia podyplomowego była chęć pogłębiania wiedzy i umiejętności przez pielęgniarki(42%). Dodatkowym czynnikiem wskazywanym przez badane pielęgniarki był wzrostwynagrodzenia (27%).Wnioski: Pielęgniarki pracujące w oddziałach szpitalnych zdecydowanie chcą brać udziałw kształceniu podyplomowym, a ich zainteresowanie edukacją jest widoczne w ichcodziennej pracySłowa kluczowe: pielęgniarstwo, kwalifikacje zawodowe, specjalizacja58

S.III.12.WIEDZA PIELĘGNIAREK Z ZAKRESU PORADNICTWATeresa Paszek 1 , Zofia Sienkiewicz 1 , Irena Wrońska 21 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznego2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Rozwoju PielęgniarstwaWstęp: Poradnictwo pielęgniarskie związane jest z pielęgnowaniem zdrowia we wszystkichjego wymiarach, w różnych fazach życia człowieka i w różnych sytuacjach związanych zezdrowiem. Pielęgniarka jako profesjonalistka i specjalistka z zakresu pielęgnowania możeudzielać porad.Cel pracy: Próba oceny wiedzy z zakresu poradnictwa i jej zastosowanie w praktycznejdziałalności pielęgniarek.Materiał i metoda: Badania zostały przeprowadzone wśród 213 pielęgniarek pracującychw różnych oddziałach szpitalnych, podstawowej opiece zdrowotnej i studiujących naWydziale Nauki o Zdrowiu w Akademii Medycznej w Warszawie. W badaniach zastosowanometodę sondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym był kwestionariusz ankiety.Badania przeprowadzono anonimowo i dobrowolnie. Kwestionariusz ankiety zawierał 15pytań i został podzielony na dwie części.Wyniki: Badane, ogólną wiedzę z zakresu poradnictwa oceniły pozytywnie: 52% - dobrze, 8%bardzo dobrze, ale 53%badanych uważa, że ich wiedza jest niewystarczająca. Pielęgniarkiuważają, że porada powinna być: możliwa do zrealizowania – 54.9%, związana z problemamipacjenta – 43,6%. Test zależności stochastycznej przy użyciu statystyki chi kwadrat wykazałsłabą zależność między wiekiem a oceną wiedzy z zakresu poradnictwa oraz między wiekiema rodzajami poradnictwa stosowanymi w pracy pielęgniarki.Wnioski: Badania potwierdziły wcześniejsze hipotezy, że pielęgniarki w praktycznejdziałalności częściej stosują poradnictwo: pielęgniarskie, zdrowotne, niż poradnictwowychowawcze, rodzinne, okolicznościowe, prawne, liberalne i dyrektywne. Pielęgniarkom wpracy zawodowej potrzebna jest wiedza z zakresu poradnictwa.Słowa kluczowe: poradnictwo, porada, doradca59

S.III.13.Magdalena ŚniegockaADAPTACJA SPOŁECZNO - ZAWODOWA PIELĘGNIAREKW KONTEKŚCIE POLITYKI PERSONALNEJ PLACÓWEK MEDYCZNYCHAkademia Wychowania Fizycznego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji, Zakład PodstawPielęgniarstwaOrganizacja pracy placówek medycznych opiera się na sprawnym zarządzaniu personelem.Rola ta jest ważna z uwagi na fakt, iż proces leczenia jest procesem interaktywnym i któregorezultaty są zależne od relacji między pacjentem a lekarzem czy pielęgniarką.Kwalifikacje kandydata, jego wiedza, umiejętności, zainteresowania, motywacja powinny byćprzedmiotem wnikliwej analizy ze strony pracodawców. Utrzymanie dobrych pracownikówwymaga zaś planowych działań ze strony pracodawców, m.in. procesu adaptacji społecznozawodowejnowych pracowników, w tym również absolwentów.Adaptacja społeczna to włączenie nowo zatrudnionej pielęgniarki w system reguł, zasad,wartości i norm obowiązujących w danym zakładzie pracy. Istotna jest tu rola pracownikówo dłuższym stażu zawodowym, którzy podejmują rolę wychowawczą. Proces adaptacjizawodowej polega na praktycznym przygotowaniu do nowych warunków pracy.W procesie przystosowania nowego pracownika istotną rolę odgrywają czynniki zewnętrzne,m. in. środowisko pracy – system norm, wartości, postaw kolegów, atmosfera panującaw zespole; akceptacja współpracowników – uznanie i poszanowanie godności ze stronynowego otoczenia; wyznaczenie opiekuna – systematyczna opieka doświadczonegopracownika, wykazującego zainteresowanie podnoszeniem kwalifikacji; formy motywacji zestrony pracodawcy oraz organizacja zakładu i warunki ekonomiczne i fizyczne. Wewnętrzneczynniki warunkujące adaptację to kwalifikacje zawodowe pracownika, osobowość orazdobre samopoczucie fizyczne i psychiczne, które pomaga podołać zadaniom, które stawia jejzawód pielęgniarki.Proces adaptacji społeczno – zawodowej pracownika jest procesem złożonym. Wymaga odkierownictwa placówek medycznych podjęcia szeregu kroków zmierzających do polepszeniasytuacji nowoprzyjętych pracowników. Dobrze przeprowadzona adaptacja pracownika, tozadowolony pracownik, który jest związany z firmą. To także zadowolony pracodawca, którynie musi martwić się o niedobór kadr. Skutkiem działań zmierzających do właściwej adaptacjiw środowisku pracy jest wysoka jakość usług, zaangażowanie i świadomość celuprzedsiębiorstwa.Słowa kluczowe: adaptacja, pielęgniarka, organizacja pracy60

S.III.13.PRZYSZŁOŚĆ ZAWODU PIELĘGNIARKI/PIELĘGNIARZAEmilia WawszczakAkademia Wychowania Fizycznego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji, ZakładPielęgniarstwa KlinicznegoCel pracy: Zwrócenie uwagi na kierunek rozwoju pielęgniarstwa poza granicami Polski(Anglia), mogący w przyszłości rzutować na rozwój pielęgniarstwa w Polsce.Materiał i metody: Doświadczenie własne zdobyte podczas 4-letniego okresu pracyw szpitalach w AngliiWyniki i wnioski:1.Profesjonalizm – rozwój poprzez edukację, kursy specjalistyczne, staże zagraniczne2.Specjalizacja w wybranej dziedzinie połączona w praktyce ze wzrostem kompetencjii uprawnień3.Popularyzacja systemu primary nursing – indywidualna opieka i odpowiedzialność zapacjenta4.Wpływ na strukturę miejsca pracy i organizację pracySłowa kluczowe: profesjonalizm, specjalizacja, primary nursing, organizacja pracy61

SESJA STUDENCKICH KÓŁ NAUKOWYCHSKN.I.1.ZNACZENIE SYMBOLI PIELĘGNIARSTWA W TRADYCJI ZAWODU PIELĘGNIARSTKIEGOMariusz Jakubowski, Monika Korpus – Michalak, Jerzy Kaszyk, Danuta KozłowskaWyższa Szkoła Nauk o Zdrowiu Żyrardów, Studenckie Koło Naukowe Collegium MasovienseWstęp: Symbolika w pielęgniarstwie to ogół znaków umownych, które mają znaczenie dlateorii i praktyki pielęgniarskiej. Kształtowana była na przestrzeni dziejów rozwojupielęgniarstwa i miała wpływ na tożsamość zawodową pielęgniarek. Symbole jakoskondensowana forma przekazu informacji nadawały rzeczywistości zawodowej sens, byłypodstawą integracji zawodowej, tradycji rozumianej jako swoistą wartość zawodową, godnąkultywowania. Symbole były też podstawą kultury pielęgniarstwa. Wśród symboli zawodupielęgniarskiego wyróżnia się: czepek z czarną aksamitką, broszkę szkolną, mundurpielęgniarski, hymn pielęgniarski, ceremonie zawodowe: czepkowanie, paskowaniei ślubowanie. Proces kształcenia pielęgniarek i modelowania pożądanych w zawodzie cechosobowości opierał się na przeszłości, znakomitej historii pielęgniarstwa oraz tradycjisymboli i ceremonii. Symbole były przekazywane z pokolenia na pokolenie pielęgniarskie.Poprzez uzewnętrznianie symboli zawodowych i ceremonii pielęgniarki miały świadomośćswojej szczególnej roli w społeczeństwie, a także świadomość odrębności zawodowej wśródzawodów medycznych. Od 1991 roku pielęgniarki świadomie odeszły od noszenia czepków,które do tego czasu były stałym elementem munduru pielęgniarskiego, ubioru zawodowegopielęgniarek. Wobec tych zmian w tradycji noszenia czepka przez pielęgniarki nadaniestudentom kierunku pielęgniarskiego symbolu białego czepka odbiega od trendówwspółczesnej praktyki organizowania ceremonii czepkowania, jako uroczystej formyprzekazu informacji o stopniu wykształcenia zawodowego studentek. Obecny systemkształcenia podstawowego pielęgniarek nie sprzyja kontynuowaniu i rozwijaniukultywowania tradycji pielęgniarstwa wśród studentów tego kierunku. Mimo przekazywaniawiedzy o symbolach i tradycji w pielęgniarstwie oraz przekonywania o ich znaczeniuw procesie wychowywania studentów pielęgniarstwa istnieją obiektywne trudności w ichkultywowaniu. Odległym skutkiem takiej sytuacji może być zniekształcony wizerunek polskiejpielęgniarki.Cel pracy: Celem pracy jest zaprezentowanie wiodących symboli zawodowych pielęgniarstwai ich znaczenia we współczesnym systemie kształcenia pielęgniarek i podtrzymywaniatradycji.Metoda pracy: Praca poglądowa. Dokonano analizy literatury historycznej i aktów prawnychod 1935 roku.Wnioski: Symbole zawodu pielęgniarskiego kreowały wizerunek pielęgniarki w kulturzepielęgniarstwa polskiego. Obecnie mają już tylko znaczenie historyczne i sentymentalne.Można powrócić do kultywowania pięknej tradycji w pielęgniarstwie w uczelniachkształcących studentów na kierunku pielęgniarstwo.Słowa kluczowe: tradycja, symbol, pielęgniarstwo, tożsamość zawodowa.62

SKN.I.2.PRACA PIELĘGNIARKI/ PIELĘGNIARZA - ZAWÓD CZY KOMPETENCJE ?Amelia Narloch, Alicja OdwaldGdański Uniwersytet MedycznyInspiracją do wyboru tematu był wciąż zmieniający się wizerunek pielęgniarstwaw społeczeństwie. Zawód czy kompetencje? A może kompetencje ,zawód i powołanie?Zawód pielęgniarki jest zawodem samodzielnym, a więc pielęgniarka rozumiana jest jakosamodzielna profesjonalistka w swoim fachu. Są to jej kompetencje zawodowe. Natomiastkompetencje pielęgniarek, wraz ze zmianami w ustawie o zawodach pielęgniarki i położnej,nieustanie ulegają metamorfozom. Są one rozszerzane, ale i łączą się z koniecznościąuzyskania odpowiedniego wykształcenia. Wymaga się ciągłego podnoszenia kwalifikacjizawodowych, odpowiedzialności i samodzielności. Zmienia się rola zawodowa pielęgniarkii jest to między innymi przechodzenie od podporządkowania do samodzielności,realizowanie opieki w sposób systematyczny i ciągły, koncentrowanie się na pacjencie - niechorobie, czyli podejście holistyczne. Te kilka z wymienionych zmian wskazują na wzrostkwalifikacji zawodowych i wykształcenia pielęgniarki. Pielęgniarka podejmuje własną ścieżkęleczenia pacjenta poprzez pielęgnację, co jest jej misją i wykonywane jest jedyniez głębokim przekonaniem, że chce pracować w zawodzie, a więc powołaniem Należypamiętać, że biorcą opieki pielęgniarskiej nie jest ten sam pacjent, co dawniej. Współcześnieświadomość pacjenta na temat choroby uległa znacznemu polepszeniu, dzięki łatwemudostępowi do takich źródeł informacji jak Internet, ulotki, czasopisma, prelekcji są to tylkoniektóre ze znanych form uzyskiwania informacji o jednostkach chorobowych. Pielęgniarkamusi więc być przygotowana do roli edukatorki. Musi także posiadać szeroką wiedzę, costanowi jej kompetencje do zawodu. Choć obserwujemy wiele zmian w zawodziepielęgniarki, jego natura wciąż pozostaje taka sama jak przed laty. Pielęgniarka w swojejpracy spotyka głównie człowieka chorego. Musi oferować taki wachlarz usług, jaki jest jejzdaniem przeznaczony dla danego, konkretnego pacjenta. Pomimo postępu technicznego,podwyższenia kwalifikacji zawodowych, tworzenia coraz to węższych specjalności „oddaniesię” osobie potrzebującej jest ponadczasowe. Zatem czy jest jej potrzebne powołanie?Zamiłowanie? Czy byłaby w stanie wykonywać swoją pracę, gdyby go nie było? Z pewnościątak lecz czy wykonywałaby ją z oddaniem? Pielęgniarka powinna być przekonana, że drogaktórą wybrała jest dla niej najwłaściwsza.63

SKN.I.3.POSTRZEGANIE ZAWODU PIELĘGNIARKI PRZEZ INNYCH CZŁONKÓW ZESPOŁUTERAPEUTYCZNEGO – DONIESIENIE WSTĘPNEMarcelina Offord, Ewa ZaródAkademia Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, Wydział Nauk o ZdrowiuWstęp: Zapoczątkowany w latach 90. proces zmian w edukacji pielęgniarek ma na celuukształtowanie profesji pielęgniarskiej jako samodzielnego zawodu medycznego.Pielęgniarka staje się równorzędnym partnerem dla pozostałych członków zespołuterapeutycznego, co podkreślają zapisy obowiązującej Ustawy o zawodach pielęgniarkii położnej z dnia 15 lipca 2011r.Cel pracy: Celem pracy była próba oceny postrzegania zawodu pielęgniarki przez innychczłonków zespołu terapeutycznego.Materiał i metody: Badania rozpoczęto w lutym 2013 roku. W badaniach wykorzystanometodę sondażu diagnostycznego w oparciu o narzędzie badawcze jakim był autorskikwestionariusz ankiety. Badaniem objęto dotychczas 100 osób: lekarzy, ratownikówmedycznych oraz fizjoterapeutów pracujących w zawodzie. Respondenci otrzymali link dokwestionariusza umieszczonego w Internecie na jednym z portali specjalizujących sięw administrowaniu badań ankietowych. Rozesłano około 230 ankiet, uzyskano zwrotność44%. Pytania dotyczyły między innymi postrzegania profesji pielęgniarskiej oraz opinii natemat pracy pielęgniarek.Wyniki: Zdecydowana większość ankietowanych (86%) uważa, że profesja pielęgniarskawymaga gruntownego przygotowania. Niemal wszyscy uznają zawód pielęgniarki zapotrzebny (96%) i jednocześnie wymagający ciągłego podnoszenia kwalifikacji (92%).Jednakże jedynie 32% badanych kojarzy pielęgniarstwo z profesjonalizmem (współczynnikten jest najwyższy wśród lekarzy – 46% ). 37% respondentów nie utożsamia pielęgniarekz pojęciem samodzielnego specjalisty.Wnioski: Mimo, iż zdecydowana większość ankietowanych uważa pielęgniarstwo za zawódwymagający dobrego przygotowania i ciągłego samodoskonalenia, wielu członków zespołuterapeutycznego nie postrzega pielęgniarek i pielęgniarzy jako samodzielnych specjalistów.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, zespół terapeutyczny, percepcja zawodu pielęgniarki64

SKN.I.4.PRZYGOTOWANIE I OCZEKIWANIA STUDENTÓW 3 ROKU STUDIÓW LICENCJACKICHDO WYKONYWANIA ZAWODU PIELĘGNIARKI/PIELĘGNIARZAMagdalena Dziwisz, Ewelina Olszewska, Bartosz KołakowskiStudenckie Koło Naukowe Anestezjologii i Intensywnej Terapii "TIVA", WarszawskiUniwersytet MedycznyWstęp: Droga do zdobycia zawodu pielęgniarki/pielęgniarza jest trudna i wymaga dużegozaangażowania zarówno ze strony uczelni jak i studenta. Warszawski Uniwersytet Medycznykształci studentów na kierunku pielęgniarstwo zaledwie od 2005 roku. Każdego rokuakademickiego system kształcenia wciąż ulega wielu modyfikacjom.Cel: Celem naszej pracy było zdobycie subiektywnej opinii studentów 3 roku pielęgniarstwa.Materiał i metody: Do przeprowadzenia badań wykorzystaliśmy anonimowy kwestionariuszankiety przeprowadzony wśród 108 studentów naszej uczelni. Analizie kwestionariuszapodlegał m.in. obecny poziom wiedzy i umiejętności manualnych, rozwój naukowy, plany poukończeniu studiów oraz oczekiwania dotyczące przyszłej pracy. Ocenie podlegał takżepoziom przygotowania nauczycieli akademickich do nauczania zawodu.Wyniki: W uzyskanych wynikach studenci wykazali wyższy poziom umiejętności manualnychw stosunku do poziomu wiedzy potrzebnej do zdania egzaminu zawodowego. Większośćankietowanych chętnie poszerza swoja wiedzę korzystając z możliwości rozwoju działając wkołach naukowych lub biorąc udział w konferencjach. Ponad 60% badanych zamierzakontynuować naukę na studiach II stopnia oraz jednocześnie pracować w zawodzie. Swojąpierwszą pracę studenci najchętniej podjęliby na oddziałach chirurgicznych orazanestezjologicznych.Wnioski: System kształcenia pielęgniarek/pielęgniarzy nadal nie jest idealny. Potrzebne sązmiany w zakresie jakości prowadzonych zajęć oraz lepszego przygotowania kadrynauczycieli akademickich. Pomimo tych niedoskonałości przyszli absolwenci czują się dośćdobrze przygotowani do wykonywania zawodu, co zawdzięczają w dużym stopniusamokształceniu.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, studenci, oczekiwania, ocena, nauczanie65

SKN.I.5.SATYSFAKCJA STUDENTÓW PIELĘGNIARSTWA ZE STUDIOWANEGO KIERUNKUORAZ ICH PLANY ZAWODOWEMaria Szpyt, Magda Boczar, Anna Wiktor, Katarzyna Winnicka, Marcin RzącaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejWstęp: Satysfakcja ze studiowanego kierunku studiów jest ważnym elementem składającymsię na ocenę jakości kształcenia, zdobytej wiedzy, oraz stopnia przygotowania dowykonywania zawodu. Badanie poziomu satysfakcji studentów jest istotne, gdyż wskazujepozytywne elementy kształcenia, które należy powielać i intensyfikować a także elementyktóre niekoniecznie służą poprawie jakości kształcenia i należałoby je modyfikować.Cel pracy: Celem pracy było zbadanie satysfakcji studentów pielęgniarstwa z obranegokierunku studiów, oraz ich planów zawodowych.Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród studentów kierunku pielęgniarstwoUniwersytetu Medycznego w Lublinie oraz Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego nadrugim stopniu kształcenia. W badaniu zastosowano metodę sondażu diagnostycznego,gdzie narzędzie stanowił autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Zdecydowana większość (88%) badanych studentów pielęgniarstwa jest zadowolonaz studiowanego kierunku. Ponownie wybrałoby ten kierunek 78% badanych. Połowabadanych studentów uważa, iż formy zajęć w których uczestniczą pozwalają im nazdobywanie odpowiednich umiejętności, niezbędnych do podjęcia pracy w zawodzie. Jednakduża ilość zajęć utrudnia im rzetelną naukę i podejmowanie dodatkowych inicjatyw w celupogłębiania wiedzy (53%). Około 83% badanych planuje podjąć pracę zawodową na tereniekraju, ale połowa spośród nich bierze pod uwagę w przyszłości pracę zagranicą, preferującgłównie kraje anglojęzyczne a także Norwegię, Szwajcarię, Niemcy i Włochy.Wnioski:1. Większość, bo 2 z 3 studentów czuje się odpowiednio przygotowanym do podjęcia pracyw zawodzie.2. Zdecydowana większość studentów uważa, iż kontynuacja kształcenia podyplomowegopomoże im w rozwoju kariery zawodowej.3. Głównymi motywatorami podjęcia pracy za granicą są wyższe zarobki, lepsze warunkipracy oraz wyższy prestiż zawodowy.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, studia pielęgniarskie, poziom satysfakcji, plany zawodowe66

SKN.I.6.Katarzyna Jankowska, Ewa WiśniewskaWIZERUNEK ZAWODU PIELĘGNIARKIPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Proces tworzenia pozytywnego wizerunku w przypadku zawodu pielęgniarki jestprocesem złożonym, z powodu zróżnicowania osobowości biorców pielęgnowania(pacjentów). Dzięki wizerunkowi inni będą wiedzieli o nas tylko to, co będziemy chcieli imprzekazać. Innymi słowy dobry wizerunek pomaga na co dzień. Dzięki niemu zwiększamyswoją wiarygodność, skuteczniej komunikujemy się z otoczeniem, jesteśmy zauważeni,wysłuchani, rozumiani i akceptowani. Wizerunek odgrywa ważną rolę w kształtowaniupożądanych zachowań.Cel pracy: Celem badań jest przedstawienie samooceny wizerunku zawodowegopielęgniarki, jak również oceny tegoż wizerunku przez pacjentów i respondentów niebędących pacjentami, ani pracownikami służby zdrowia.Materiał i metody: Wykorzystaną w badaniach metodą była metoda sondażudiagnostycznego. Przy pomocy tej metody zostało zbadane zdanie i poglądy studentówpielęgniarstwa PWSZ w Ciechanowie, pacjentów Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiegow Ciechanowie i respondentów nie będących ówcześnie pacjentami, ani pracownikamisłużby zdrowia.Wyniki: Badani studenci pielęgniarstwa studiów niestacjonarnych pomostowych PWSZw Ciechanowie, widzą w osobie pielęgniarki profesjonalistkę i godną zaufania powierniczkę.Widzą zupełnie inne oblicze niż te prezentowane w mediach.Wnioski:1. Respondenci uważają, że wizerunek zawodu pielęgniarki na przestrzeni ostatnich 20lat zwiekszył się.2. Największe znaczenie w budowaniu pozytywnego wizerunku pielęgniarek ma sposóbzachowania się względem pacjentów i współpracowników i rodzaj wykonywanch czynności.3. W opinii respondentów pielęgniarstwo to przede wszystkim misja i powołanie, pracadaje satysfakcję, a pielegniarka jest osoba godną zaufania.Słowa kluczowe: wizerunek, zawód, pielęgniarka, prestiż67

SKN.I.7.WIEDZA PRZYSZŁYCH ADEPTÓW KIERUNKU PIELĘGNIARSTWANA TEMAT ZAWODU PIELĘGNIARKI/PIELĘGNIARZADanuta Cieśla 1 , Anna Szafińska, Agnieszka Cyrych 2 , Patrycja Sekuła 21Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie2 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet MedycznyWstęp: Pielęgniarstwo jest samodzielnym zawodem, który reguluje ustawa o zawodziepielęgniarki i położnej. Pielęgniarka jest partnerem lekarza w opiece nad pacjentem. To onama najczęstszy kontakt z pacjentem podczas realizacji świadczeń. Według Głównego UrzęduStatystycznego zawód pielęgniarki cieszy się zaufaniem społecznym. Jak postrzegany jestzawód pielęgniarki przez osoby rozważające studia na tym kierunku?Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie postrzegania kierunku pielęgniarstwo przezuczniów klas maturalnych.Materiał, metody: Analiza literatury, anonimowy kwestionariusz ankiety przeznaczony dlauczniów klas maturalnych deklarujących podjęcie studiów na kierunku pielęgniarstwo.Ankieta zawierała 20 pytań zamkniętych dotyczących podstawowej wiedzy o kierunkupielęgniarstwo.Wyniki: Ankiety wypełniło 30 uczniów klas maturalnych podczas dni otwartychorganizowanych przez Warszawski Uniwersytet Medyczny. Wśród ankietowanych było 60%kobiet i 40% mężczyzn. 80% deklarowało chęć studiowania na kierunku pielęgniarstwo.Ankietowani nie wiedzieli, kto jest uważany za prekursora pielęgniarstwa. Sto procentankietowanych sądzi, że pielęgniarka wypełnia jedynie zlecenia lekarskie.Wnioski: Przyszli studenci kierunku pielęgniarstwa nie utożsamiają się z zawodempielęgniarki/pielęgniarza.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, maturzysta, postrzeganie pielęgniarstwa68

SKN.I.8.POSTRZEGANIE ZAWODU PIELĘGNIARKIPRZEZ UCZNIÓW SZKÓŁ GIMNAZJALNYCH I PONADGIMNAZJALNYCHMałgorzata Zaniuk, Agata Krzos, Magdalena Gębka, Anna Kozioł, Iwona Szmołda, IwonaSikorska, Marcin RzącaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejWstęp: Zawód pielęgniarki poza opanowaniem specjalnych umiejętności manualnychwymaga rozległej wiedzy medycznej a także posiadania lub uzyskania określonychpredyspozycji osobowościowych takich jak empatia, cierpliwość, opanowanie – które sąoczekiwane przez pacjentów. Analiza postrzegania wizerunku pielęgniarki opiera się napoznaniu subiektywnego wyobrażenia respondentów, powstałego przez przypadkowei zdawkowe uchwycenie określonych cech osobowości, elementów wyglądu zewnętrznego,czy zachowania. Wynikać ono może z relacji w jakiej osoba oceniająca pozostaje z osobąwykonującą zawód pielęgniarki.Cel pracy: Celem pracy było zbadanie i opisanie postrzegania zawodu pielęgniarki przezmłodzież gimnazjalną i ponadgimnazjalną.Materiał i metody: Grupę badaną stanowili uczniowie szkół gimnazjalnych (N=190)i ponadgimnazjalnych (N=274) w Lublinie i okolicznych miejscowościach: Bychawa,Niedrzwica Duża, Niemce. Metodą wykorzystaną w badaniach był sondaż diagnostyczny,a techniką ankieta z użyciem autorskiego kwestionariusza.Wyniki: Niemal wszyscy ankietowani uczniowie gimnazjum oraz szkoły ponadgimnazjalnejuważają zawód pielęgniarki za potrzebny i określają go jako trudny. Zdaniem uczniów, zawódpielęgniarki jest także przyszłościowy (72% gimnazjalistów i 67% uczniów szkółponadgimnazjalnych tak uważa). Respondentom zawód pielęgniarki kojarzy się główniez poczuciem bezpieczeństwa, poszanowaniem godności pacjenta, dobrym kontaktemi wytwarzaniem miłej atmosfery w relacjach z pacjentem. Kiedy podmiotem opiekipielęgniarki byli badani uczniowie, towarzyszyło im najczęściej poczucie bezpieczeństwa,odczucie delikatności oraz indywidualnego podejścia. Najczęściej wymieniane pozytywnecechy pielęgniarki to według ankietowanych: budząca zaufanie, cierpliwa,delikatna, wyrozumiała oraz komunikatywna.Wnioski:1.Zawód pielęgniarki jest pozytywnie postrzegany przez większość uczniów szkółgimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.2.Pielęgniarki spełniają oczekiwania badanych uczniów dotyczące cech osobowościowych,zapewniają poczucie bezpieczeństwa i komfort psychiczny.Słowa kluczowe: zawód pielęgniarki, postrzeganie, uczniowie, cechy pielęgniarki69

SKN.I.9.ZAWÓD PIELĘGNIARKI / PIELĘGNIARZA W OPINII MATURZYSTÓWMalina Borkowska, Mariusz Kołodziński, Karolina Raniszewska, Joanna DębskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Misją pielęgniarstwa jest udzielanie pomocy jednostkom, rodzinom i innym grupomw określeniu i osiągnięciu ich fizycznego, umysłowego oraz społecznego potencjałuw zmieniającym się środowisku, w którym oni żyją i pracują. Postęp w nauce i praktyceochrony zdrowia pociągnął za sobą intensywne zmiany w zawodzie pielęgniarki. Jednakpozycja i wizerunek pielęgniarstwa ciągle jeszcze nie są dość ustabilizowane społecznie cowiąże się z zmniejszonym zainteresowaniem bycia pielęgniarką/pielęgniarzem. Przy stalerosnącym zapotrzebowaniu społecznym na świadczenia pielęgnacyjne dostrzega się problembraku personelu pielęgniarskiego w dłuższej perspektywie.Cel pracy: Celem badań było poznanie opinii maturzystów na temat zawodupielęgniarki/pielęgniarza.Materiał i metoda: Grupę badawczą stanowiły 1633 osoby w wieku 19-20 lat. Metodąbadawczą był sondaż diagnostyczny, techniką ankietowanie. Narzędzie badawcze stanowiłautorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Większość (44,46%) badanych stwierdziło, że pielęgniarstwo jest zawodemprzyszłości, jednak aż 39,51% nie zgadzało się z tą opinią, a 16,03% nie miało zdania na tentemat. Pielęgniarstwo jest spostrzegane jako zawód umiarkowanie prestiżowy (x=3, SD=1,3).Głównym atutem zawodu, zdaniem osób badanych jest możliwość pomocy drugiemuczłowiekowi (68,79%). Badani uczniowie, zwracają także uwagę na stosunkowo łatwąmożliwość znalezienia pracy (59,14%) oraz możliwość wszechstronnego rozwoju (52,10%).Satysfakcja finansowa jest oceniana dobrze (44,08%), ale dla 29,06% wydaje się byćniezadawalająca.Wnioski: Należy podejmować działania wśród potencjalnych kandydatów mające na celupromowanie zawodu i kreowanie pozytywnego wizerunku pielęgniarstwa.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, wizerunek zawodowy70

SKN.I.10.PIELĘGNIARKA JAKO FUNKCJONARIUSZ PUBLICZNYAleksandra Ciosek, Agnieszka Cieślicka, Lidia Skawińska, Mariusz Sutryk, Marcin RzącaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze Onkologiii Środowiskowej Opieki ZdrowotnejWstęp: Uznanie pielęgniarek za funkcjonariuszy publicznych spowodowało, iż za ichznieważanie oraz naruszenie nietykalności cielesnej podczas pełnienia obowiązkówsłużbowych grozi kara grzywny, ograniczenia albo pozbawienia wolności. Jednak niew każdym przypadku udzielania świadczeń, pielęgniarka jest pod ochroną prawną. Wiedzana temat praw, obowiązków i uprawnień funkcjonariusza publicznego stanowi dzisiaj ważnyelement pracy pielęgniarki czy położnej.Cel pracy: Celem pracy było określenie poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego na tematpraw, obowiązków i uprawnień pielęgniarski jako funkcjonariusza publicznego.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w marcu 2013 r. na grupie pielęgniareki pielęgniarzy pracujących na oddziałach chirurgii, neurologii, toksykologii, ratunkowych orazintensywnej terapii szpitali w Lublinie. W badaniu zastosowano metodę sondażudiagnostycznego z wykorzystaniem autorskiego kwestionariusza ankiety.Wyniki: Niemal wszyscy badani podczas pracy spotykali się z agresją ze strony pacjentów.Zdecydowana większość respondentów uważa, iż nowa ustawa nie jest w pełnirespektowana przez szpitale oraz pacjentów. Pacjenci i ich rodziny w dużej mierze nie zdająsobie sprawy z konsekwencji użycia przemocy względem pielęgniarki/pielęgniarza.Większość przestępstw względem personelu pielęgniarskiego jest zakańczanych polubownie,a tylko część jest zgłaszana do organów ścigania. Tylko niewielka grupa ankietowanychpielęgniarek ma świadomość, iż nie posiada praw funkcjonariusza publicznego podczasrealizowania zadań z obszaru promocji zdrowia, edukacji zdrowotnej czy orzekania o rodzajui zakresie świadczeń opiekuńczo-pielęgnacyjnych.Wnioski: 1. Wśród pielęgniarek występuje deficyt wiedzy w zakresie przysługujących impraw i obowiązków funkcjonariusza publicznego. 2. Potrzebne są szkolenia dla personelupielęgniarskiego, które skutecznie zwiększą poziom wiedzy.Słowa kluczowe: funkcjonariusz publiczny, pielęgniarka, wiedza71

SKN.I.11.KWALIFIKACJA ZDROWOTNA KANDYDATÓW PIELĘGNIARSTWADO PEŁNIENIA SŁUŻBY WOJSKOWEJ POZA GRANICAMI PAŃSTWAKatarzyna Maciaszek 1 , Danuta Cieśla 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieWstęp: Bardzo dokładnie został opisany problem warunków zdrowotnych, które musząspełniać kandydaci do misji, osób pracujących na misjach jako żołnierz- pielęgniarz/pielęgniarka (Korzeniowski K.). Misja pokojowe i stabilizacyjne z udziałem Polskichpielęgniarzy i pielęgniarek w Polskich Kontyngentach Wojskowych realizowane sąw trudnych warunkach środowiskowych, które charakteryzują się występowaniem szereguzagrożeń zdrowotnych, które są przyczyną wzrostu zachorowalności i urazowości pełniącychtam służbę osób. Sytuacja panująca podczas misji pełnionych poza granicami kraju wymagałaod Polskich Sił Zbrojnych zwrócenia szczególnej uwagi na właściwy dobór i kwalifikacjępersonelu medycznego wyjeżdżającego poza granicami państwa. W analizie kandydatów dosłużby medycznej poza granicami państwa należy wykonać szereg specjalistycznych badańdiagnostycznych.Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie warunków zdrowotnych, które musi spełniaćpielęgniarz, pielęgniarka, chcąca pełnić medyczną służbę wojskową poza granicami kraju.Materiał i metoda. Przegląd literatury z 2009 roku (znaleziono 1 pozycję odpowiadającątematowi pracy), i z 2012 roku (znaleziono 1 pozycję). Artykuł w języku polskim.Wyniki i wnioski.1. Bardzo skrupulatna ocena kandydatów pielęgniarstwa, chcących pełnić służbęwojskową poza granicami państwa.2. Zdiagnozowanie istniejących przeciwwskazań do pełnienia służbySłowa kluczowe: pielęgniarstwo, służba wojskowa72

SKN.II.1.Justyna Krawczyk 1 , Danuta Cieśla 2ROLA PIELĘGNIARKI W PROCESIE LECZNICZYM1 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieWstęp: W procesie leczniczym rola pielęgniarki zaczyna się od momentu uzyskania zleceniaod lekarza. Od tej chwili skutki farmakoterapii zależą od działań pielęgniarki, która podaje jądożylnie, domięśniowo, podskórnie, doustnie lub inną drogą. Najważniejsze w całymprocesie farmakoterapii jest to aby środek podany pacjentowi prawidłowo się wchłonął i dałzamierzony efekt terapeutyczny. Umiejętności poprawnego, szybkiego i efektywnegowykonywania czynności dotyczących podania leku nie są łatwe. Wymagają od pielęgniarekdużego zasobu wiedzy, z różnych dziedzin medycyny, stosowania obowiązujących zasadi przestrzegania procedur wykonywania. Działania te są gwarancją bezpiecznegoi efektywnego procesu leczniczego. Od sposobu podania leku zależy cała farmakoterapiadanego pacjenta. Prawidłowy sposób i droga podania leku stanowią istotną rolę w procesieleczniczym, dlatego tak ważne jest, aby pielęgniarka realizowała swoje zadaniaprofesjonalnie.Cel pracy: Przedstawienie roli pielęgniarki w procesie leczniczym pacjenta.Materiał i metody:Przegląd piśmiennictwa z lat 2000 - 2012. Znaleziono 3 pozycje odpowiadające tematycepracy.Wnioski:Rola pielęgniarki jest procesie leczniczym jest bardzo ważna, ponieważ to ona podaje lekipacjentowi.Słowa kluczowe: farmakoterapia, rola pielęgniarki73

SKN.II.2.RADZENIE SOBIE ZE STRESEM PIELĘGNIAREK, A OPTYMIZMOlga Dąbrowska 1 , Miłosz Marcysiak 2 , Małgorzata Marcysiak 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło Naukowe2 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologiiWstęp: Radzenie sobie następuje po ocenie poznawczej bodźca, ale poprzedza wsparciespołeczne. Technicznie radzenie sobie dotyczy działań, których celem jest obniżenie reakcjiwywołanej przez stresor. Istnieje wiele sposobów radzenia sobie. Radzenie sobieskoncentrowane na problemie, dotyczy samego problemu i obejmuje działania, którychcelem jest lepsze poznanie i pokonanie trudności. Radzenie sobie skoncentrowane naemocjach dotyczy uczuć wywołanych przez stresor, dlatego często nazywane jestpaliatywnym. Obejmuje ono wiele strategii, które mogą okazać się pomocne, często jednakna krótką metę. Wyróżnia się także radzenie sobie skoncentrowane na unikaniu(angażowanie się w czynności zastępcze, ale także poszukiwanie wsparcia społecznego).Cel pracy: Celem niniejszych badań była próba określenia związku pomiędzy stylem radzeniasobie ze stresem, a dyspozycyjnym optymizmem.Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród 100 pielęgniarek i pielęgniarzy.Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, technikę ankietowania. Narzędzia badawczestanowiły: Test Orientacji Życiowej (LOT-R) Kwestionariusz Radzenia Sobie w SytuacjachStresowych (CISS). Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej.Wyniki: Badane pielęgniarki najczęściej prezentowały styl radzenia sobie skoncentrowany naproblemie (x=58,21, SD=7,23). Płeć istotnie wpływa na styl radzenia sobie ze stresem(p

SKN.II.3.OCENA POZIOMU SATYSFAKCJI PACJENTÓW Z LECZENIA BÓLU POOPERACYJNEGOW ODDZIAŁACH ZABIEGOWYCHUNIWERSYTECKIEGO CENTRUM KLINICZNEGO W GDAŃSKUMichał Milewski 1 , Katarzyna Rożek 1 , Aleksandra Sobańska 1 , Kamila Stępień 1 , WiolettaMędrzycka – Dąbrowska 21 Gdański Uniwersytet Medyczny, Studenckie Koło Naukowe PielęgniarstwaAnestezjologicznego i Intensywnej Terapii2Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Pielęgniarstwa OgólnegoWstęp: Ból jest jednym z pięciu krytycznych parametrów życiowych ocenianychu pacjenta. Subiektywne, przykre i negatywne wrażenie zmysłowe i emocjonalne powstającepod wpływem śródoperacyjnych bodźców uszkadzających tkankę określa się mianem bólupooperacyjnego. Jego natężenie i zasięg są zależne od rozległości zabiegu operacyjnego.Odczuwanie bólu pojawia się po ustąpieniu działania śródoperacyjnej analgezji.Pielęgniarka odgrywa znaczącą rolę w terapii bólu pooperacyjnego. Do jej zadań należykontrola natężenia dolegliwości bólowych, uczestnictwo w farmakoterapii oraz ocenaskuteczności leczenia przeciwbólowego, jak również obserwacja pacjenta pod kątemwystępowania skutków ubocznych stosowanej analgezji.Cel pracy: Celem pracy jest ocena poziomu satysfakcji pacjentów z leczenia bólupooperacyjnego w oddziałach zabiegowych Uniwersyteckiego Centrum Klinicznegow Gdańsku.Materiał i metody: Badanie przeprowadzono wśród 100 pacjentów będących w pierwszejdobie po zabiegu operacyjnym z trzech oddziałów Uniwersyteckiego Centrum Klinicznegow Gdańsku – Klinice Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej i Transplantacyjnej, KliniceChirurgii Onkologicznej i Klinice Urologii. W pracy wykorzystano metodę sondażudiagnostycznego z wykorzystaniem techniki ankietowej. Narzędzie badawcze stanowiautorski kwestionariusz ankiety.Wyniki i wnioski: Wyniki przedstawiają, że zadowolonych z leczenia przeciwbólowego jest88% ankietowanych. Jednakże pomimo wysokiej oceny satysfakcji z leczenia bólupooperacyjnego, zauważono nieścisłości pomiędzy wytycznymi leczenia bólu ostrego,a codzienną praktyką stosowaną w leczeniu bólu pooperacyjnego, np. nieposługiwanie sięprzez personel medyczny żadną z dostępnych skal służących do oceny natężenia bólu,pielęgniarki nie oceniają natężenia bólu u pacjentów w trakcie czynności wymagającychruchu pacjenta. Ponadto zaobserwowano różnice w terapii bólu pooperacyjnego międzybadanymi oddziałami.Słowa kluczowe: ból poopreacyjny75

SKN.II.4.OCZEKIWANIA PACJENTÓW PODSTAWOWEJ OPIEKI ZDROWOTNEJKarolina Szostek, Maria Strzelecka, Krystyna ZalewskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Podstawowa Opieka Zdrowotna jest elementem systemu opieki zdrowotnej,zapewniającym niezbędnym świadczenia zdrowotne ludziom chorym i zdrowym poprzezudzielanie świadczeń ambulatoryjnych lub domowych.Mimo udzielanych świadczeń pacjenci mają różne oczekiwania, które dotyczą wsparciaemocjonalnego, uzyskania odpowiedzi na temat badań i ich wyników oraz chcą uzyskaćinformacje na temat aktualnego stanu zdrowia.Cel pracy: Celem niniejszych badań była próba określenia oczekiwań pacjentów wobecPodstawowej Opieki Zdrowotnej.Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród 91 pacjentów w zakładach PodstawowejOpieki Zdrowotnej. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, technikę ankietowania.Narzędzie badawcze stanowiły kwestionariusze ankiety PRF i MHLC -wersja B . Uzyskanewyniki poddano analizie statystycznej.Wyniki: Wyniki w skali oczekiwania wyjaśnienia choroby są wysokie (x=9,54, SD=3,39).Pacjenci uzyskali również wysokie wyniki w skali uzyskania informacji na temat badańi leczenia (x=9,79, SD=3,35). Wyniki w skali wsparcia emocjonalnego są niskie (x=5,82,SD=4,28). Kobiety istotnie częściej oczekują wyjaśnienia przyczyn choroby (p

SKN.II.5.PIELĘGNIARKA A DZIECKO KRZYWDZONEKlemba Katarzyna 1 , Dźwigała Ewelina 1 , Buczyńska Malwina 1 , Cieśla Danuta 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2Polskie Towarzystwo PielęgniarskieWstęp: Miłość i wsparcie jest podstawą, która powinna być zapewniona dziecku w każdymwieku. Wg badań przeprowadzonych przez WHO w 2006 roku szczególnie dzieci do 3 r.ż.narażone są na zaniedbywanie i krzywdzenie. Z danych statystycznych prowadzonych przezKomendę Główną Policji na podstawie procedury „Niebieska Karta” liczba zgłaszanych ofiarprzemocy domowej, jakimi są dzieci wynosiła w 2012 r. 19 172 osób. Pielęgniarka, któraw związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych podejrzewa o popełnieniuprzestępstwa z użyciem przemocy wobec członków rodziny, ma obowiązek niezwłocznegozawiadomienia Policji/prokuratora (Komunikat Ministra Zdrowia w sprawie obowiązkówpersonelu medycznego w związku z aktami przemocy z dnia 23 lutego 2010r.).Od października 2011 r. pielęgniarki zostały włączone w grono służb, które mogą wszcząćprocedurę „Niebieska Karta”. Następuje ona przez wypełnienie odpowiedniego formularzaw przypadku podejrzenia stosowania przemocy (Ustawa z dnia 29 lipca 2005r.o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).Cel pracy: Celem pracy jest analiza postępowania pielęgniarki w sytuacji zaobserwowaniakrzywdzenia dziecka.Materiał i metoda: Analiza piśmiennictwa dotyczącego krzywdzenia dzieci, a postępowaniapielęgniarskiego, policyjnych statystyk dotyczących zgłaszanych aktów przemocy orazwybranych aktów prawnych.Wnioski: Przemoc wobec dzieci pozostaje nadal poważnym problemem społecznym.Zaangażowanie profesjonalistów z sektorów opieki zdrowotnej, policji, oświaty oraz usługsocjalnych w działania na rzecz ochrony dzieci należy postrzegać w kontekście procesów sieciinterdyscyplinarnych. Niewątpliwą zaletą takiej współpracy jest zwiększenie skutecznościdziałań.Słowa kluczowe: dziecko krzywdzone, dziecko maltretowane, niebieska karta77

SKN.II.6.OPARZENIA - JAKO URAZ U DZIECIPaweł Szewczak 1 , Danuta Cieśla 21 Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Neurochirurgicznego i Rozwoju Pielęgniarstwa,Warszawski Uniwersytet Medyczny2 Polskie Towarzystwo PielęgniarskieWstęp: Urazy oparzeniowe u dzieci są dużym wyzwaniem medycznym. Dodatkowo,współcześnie rozpatrywane są w aspekcie ekonomicznym oraz społecznym. Tematykaurazów, która swym zakresem obejmuje problemy dotyczące dzieci, jest zawsze wartaszczególnej uwagi. Wiedza personelu pielęgniarskiego na temat oparzeń jest istotnymelementem w zapobieganiu powikłań oraz prowadzenia prawidłowej ich terapii. Szczególnynacisk położony jest na przedstawienie zagadnień dotyczących standardów udzielaniapierwszej pomocy , klasyfikacji oparzeń i ich terapii. Została również podkreślona ważna rola,którą ma do spełnienia personel pielęgniarski w działaniach prewencyjnychCel pracy: Celem przedstawionej pracy jest uporządkowanie wiedzy personelupielęgniarskiego oraz osób nie związanych z zawodami medycznymi dotyczących urazówoparzeniowych u dzieci.Materiał i metody: Przegląd piśmiennictwa z lat 2000 - 2012. Znaleziono 3 pozycjeodpowiadające tematyce pracy.Wnioski: Coraz lepsze wyniki leczenia i szybszy powrót do sprawności fizyczneji psychicznej poszkodowanych dzieci, to między innymi zasługa profesjonalnie wyszkolonegopersonelu.Słowa kluczowe: oparzenia, dziecko78

SKN.II.7.Anita SemczukKORZYŚCI DLA DZIECKA WYNIKAJĄCE Z NATURALNEGO KARMIENIAWarszawski Uniwersytet MedycznyWstęp: Naturalne karmienie ma ogromne znaczenie dla prawidłowego rozwoju dziecka.Mleko matki powinno być jedynym pokarmem w pierwszych sześciu miesiącach życiai utrzymane wraz z inną żywnością uzupełniającą do drugiego roku. W skład mlekakobiecego wchodzą białka i aminokwasy pełniące funkcję budulcową, odpornościowąi enzymatyczną. Głównym węglowodanem jest laktoza, niezbędna dla rozwoju mózgu, florybakteryjnej w przewodzie pokarmowym, wchłaniania wapnia ważnego dla kości, zębówi układu nerwowego. Cholesterol i kwasy tłuszczowe przyspieszają rozwój układunerwowego. Tłuszcze są głównym źródłem energii, a żelazo minerałem uczestniczącymw produkcji krwi, chroni noworodka przed niedokrwistością. W pokarmie kobiecym znajdująsię wszystkie niezbędne witaminy umożliwiające prawidłowy wzrost. Witamina K i D wymagasuplementacji. Mleko kobiece jest jałowe, chroni niemowlę przed infekcjami, alergiami,działa dezynfekcyjnie, ekonomiczne i łatwo dostępne. Ułatwia nawiązanie więzi międzymatką a dzieckiem. Zauważa się lepszy rozwój mowy i artykulacji, a także szybszy rozwójspołeczny i psychospołeczny. U niemowląt karmionych naturalnie rzadziej występuje:zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenieucha środkowego, zakażenie układu moczowego, cukrzyca typu 1, zapalenie przewodupokarmowego. Mniejsze ryzyko wystąpienia choroby Leśniowskiego i Crohna, a także SIDSnagłej śmierci łóżeczkowej niemowląt.Cel pracy: Celem mojej pracy jest przedstawienie jak ogromne znaczenie ma karmieniepiersią dla rozwoju dziecka.Materiał i metody: Analiza krytyczna i analiza porównawcza zgromadzonych źródełi danych, analiza ilościowa i jakościowa źródeł pierwotnych oraz wtórnych.Wnioski: Dziecko powinno być karmione piersią możliwie jak najdłużej, ma to ogromnywpływ na jego rozwój i zdrowie.Słowa kluczowe: dziecko, karmienie naturalne79

SKN.II.8.STAN WIEDZY PRACOWNIKÓW ODDZIAŁÓW ANESTEZJOLOGII I INTENSYWNEJ TERAPIINA TEMAT PROMOCJI ZDROWIA A WYKAZYWANE ZACHOWANIA PROZDROWOTNEmgr Paulina Aleksandrowska 1 , mgr Anna Goźlińska 1 , dr n. med. Dariusz Kosson 1 , BartoszKołakowski 2 , Marlena Janasik 2 , Monika Brzezińska 21 Warszawski Uniwersytet Medyczny, Zakład Nauczania Anestezjologii i Intensywnej Terapii2 Studenckie Koło Naukowe TIVA przy Zakładzie Nauczania Anestezjologii i IntensywnejTerapii WUMKarta Ottawska z 1986 roku jednoznacznie zdefiniowała termin promocja zdrowia, jako„proces umożliwiający ludziom kontrolę nad własnym zdrowiem oraz jego poprawę poprzezpodejmowanie wyborów i decyzji sprzyjających zdrowiu, kształtowanie potrzebi kompetencji do rozwiązywania problemów zdrowotnych oraz zwiększenie potencjałuzdrowia”.Celem niniejszej pracy jest sprawdzenie czy stan wiedzy pracowników OddziałówAnestezjologii i Intensywnej terapii na temat promocji zdrowia jest wystarczający dowykazywania właściwych zachowań prozdrowotnych i szerzenia ich wśród pacjentów.Pracownicy Służby Zdrowia są zobligowani do promowania zachowań prozdrowotnych wśródpacjentów. Mają wpływ na tworzenie środowisk wspierających zdrowie. Oczekuje się, żebyswą postawą promowali zdrowie. To właśnie do nich najczęściej zwracają się pacjenciz prośbą o wytłumaczenie jak żyć z daną jednostką chorobową, jak zapobiegać nawrotomchoroby itd. Medycy muszą być przygotowani na poważne pytania zadawanew nieoczekiwanych momentach. Aby móc sprostać oczekiwaniom pacjentów, samemutrzeba prowadzić zdrowy styl życia. Pracownik szpitala powinien posiadać szeroki zakreswiadomości na temat zdrowia, jego promowania oraz prewencji chorób. Sprawdzono jakz tematem promocji zdrowia radzą sobie pracownicy Oddziałów Anestezjologii i IntensywnejTerapii warszawskich szpitali. Placówki te znajdują się w sieci Szpitali Promujących Zdrowie.Za pomocą krótkiej, anonimowej ankiety sprawdzono stan wiedzy na temat promocjizdrowia. Zadając po kilka pytań z różnych dziedzin promocji zdrowia, skupiono się nasprawdzeniu zachowań prozdrowotnych pracowników OIT. Przeprowadzone badaniadowiodły, że stan wiedzy omawianej grupy jest za mały, aby żyć zdrowo i promować zdrowiewśród pacjentów. Respondenci mają problem z przybraniem właściwej postawy ciaław czasie pracy z pacjentem leżącym. Tematy dieta zbilansowana i dieta eliminacyjna takżenie są w pełni zrozumiane. Wiedza pracowników Oddziałów Anestezjologiii intensywnej Terapii na temat samobadania piersi nie jest wystarczająca. Używki zbyt częstostają się lekiem na stres i zmęczenie. Większość medyków zna znaczenie terminów„promocja zdrowia” i „prewencja”.oczywistym staje się, że aby pracownicy medyczni byli w stanie promować zdrowieniezbędne jest przeprowadzenie dla nich szkoleń dotyczących promocji zdrowia. Pożądanejest też wyłonienie w grupie ankietowanych liderów o silnej osobowości, którzy poprzezswoje zachowania poprawią stan wiedzy i zachowania prozdrowotne współpracowników.Słowa kluczowe: promocja zdrowia, działania prewencyjne, stan wiedzy, anestezjologiai intensywna terapia80

SKN.II.9.ZACHOWANIA ZDROWOTNE MIESZKAŃCÓW MIASTA I WSIMarzena Salamon, Anna Skupińska, Daria StrzeleckaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Zachowania zdrowotne to te zachowania, które w świetle współczesnej wiedzymedycznej wywołują określone -pozytywne lub negatywne- skutki zdrowotne u osób , któreje realizują. Są to zarówno reakcje na wszelkie sytuacje związane ze zdrowiem jak i nawykioraz celowe czynności.Cel pracy: Celem niniejszych badań było poznanie zachowań zdrowotnych mieszkańców wsi imiasta.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono wśród 94 osób; w tym 50 mieszkańców wsi i44 mieszkańców miasta. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziabadawcze stanowiły: SWLS, IZZ, MHCL wersja A. Uzyskane wyniki poddano analiziestatystycznej.Wyniki: Miejsce zamieszkania i środowisko życia jest czynnikiem istotnie wpływającym nazachowania zdrowotne osób badanych. Zachowania zdrowotne mieszkańców wsi są mniejkorzystne niż osób zamieszkałych w mieście (p

SKN.II.10.POZIOM WIEDZY NA TEMAT UDZIELANIA PIERWSZEJ POMOCYA POSTAWY WŚRÓD TURYSTÓWMalina Borkowska, Justyna Bastecka, Dagmara Talarek, Małgorzata MarcysiakPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Obowiązkiem moralnym i prawnym każdego człowieka jest udzielanie pierwszejpomocy. Jednak niewielki odsetek Polaków potrafi postąpić prawidłowo w przypadkuzagrożenia życia. Wprawdzie istnieje powszechna gotowość niesienia pierwszej pomocy,jednak wiele osób negatywnie ocenia swoje umiejętności w tym zakresie, co może miećwpływ na postawy.Cel pracy: Celem badań było poznanie poziomu wiedzy na temat udzielania pierwszejpomocy, świadomości jej posiadania i postaw wśród turystów.Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 162 osób, 69 mężczyzn i 93 kobiety,wypoczywających w Mierkach koło Olsztynka i okolicach. Średnia wieku wśród badanychwyniosła x= 36, a odchylenie standardowe (SD±16,4). Większość stanowili mieszkańcy miasta(115 osób). W badaniach posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, technikąankietowania, narzędzie badawcze stanowił autorski kwestionariusz ankiety. Uzyskanewyniki poddano analizie statystycznej oraz statystycznej weryfikacji hipotez.Wyniki: Z analizy danych wynika, że respondenci prezentowali przeciętny poziom wiedzy.Średni wynik wiedzy wyniósł 11,53, (SD±3,02), zaś średnia świadomości swojej wiedzywynosiła 5,4 (SD±1,66). Średni wynik postawy był zbliżony do wiedzy i wyniósł 11,4,(SD±2,93). Płeć i miejsce zamieszkania nie wpływają na poziom i świadomość wiedzy oraz napostawy (p>0,05). Udział w szkoleniach wpływa istotnie na poziom i świadomość wiedzy(p

SK.II.11.RELACJA UCZUCIOWA Z PARTNEREM A RADZENIE SOBIE Z CHOROBĄ– DONIESIENIE WSTĘPNEOlga Dąbrowska, Małgorzata B. MarcysiakPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Studenckie Koło NaukoweWstęp: Ograniczenia związane z pełnieniem roli osoby chorej upośledzają możliwośćpełnienia ważnych ról społecznych. Choroba jako źródło stresu uruchamia procesy radzeniasobie. Czasami chory sam potrafi zmobilizować się do walki, często jednak nie jest w stanietego uczynić, wówczas w proces pomocy psychologicznej musi włączyć się drugi człowiek –terapeuta, pielęgniarka lub osoba najbliższa pacjentowi – partner.Cel pracy: Celem niniejszych badań była próba określenia związku pomiędzy relacjąuczuciową z partnerem i samotnością a radzeniem sobie z chorobą.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono wśród 61 pacjentów Wojewódzkiego SzpitalaSpecjalistycznego w Ciechanowie. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, technikęankietowania. Narzędzie badawcze stanowił autorski kwestionariusz ankiety oraz SkalaAkceptacji Choroby (AIS). Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej.Wyniki: Relacja uczuciowa z partnerem przekłada się na radzenie sobie z chorobą i ocenęjakości życia pacjenta. Pacjenci samotni gorzej oceniają swoje zdrowie a w szpitalu częściejprzeżywają negatywne emocje (p

P.1.SESJA PLAKATOWA (P)ZWIĄZEK CHORÓB PRZYZĘBIA Z INNYMI CHOROBAMIBochenko Paulina 1 , Katarzyna Łagoda 21 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie MedycynyKlinicznej,2 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejWstęp: Choroba przyzębia jest schorzeniem obejmującym struktury otaczające ząb, czyli:dziąsła, okostną, ozębną, kość wyrostka zębodołowego, cement korzeniowy. Jest toschorzenie o złożonej etiologii, najczęściej jest ono wynikiem zaniedbywania higieny jamyustnej. Choroby przyzębia dotyczą nawet 99% dorosłych. Zalicza się je do grupy choróbspołecznych.Cel pracy: Celem pracy było ukazanie związku pomiędzy chorobami przyzębia a innymichorobami i zmianami w organizmie człowieka.Wyniki: Stany zapalne przyzębia u pacjentów z cukrzycą mają znacznie cięższy przebiegw porównaniu do osób zdrowych. Wyniki badań doświadczalnych na zwierzętach wykazały,że istnieje wpływ chorób przyzębia na rozwój cukrzycy. U zwierząt z zapaleniem przyzębiawcześniej dochodziło do rozwoju insulinooporności niż u zwierząt zdrowych. U pacjentówz chorobami nerek, stany zapalne w obrębie jamy ustnej stanowią istotny problemzdrowotny. Czynnikami, które wpływają na rozwój chorób przyzębia w tej populacji są mi.in:zaburzenia odporności komórkowej i humoralnej, obecność toksyn mocznicowych,niedożywienie, niedokrwistość, wtórna niedoczynność przytarczyc, niedobory witaminy D,osteoporoza, insulinooporność, cukrzyca.Wnioski: Zapobieganie i leczenie chorób zapalnych przyzębia zmniejsza ryzyko utrzymaniaogólnoustrojowego stanu zapalnego i jego następstw. Może przyczynić się także dozmniejszenia częstości zaostrzeń stanów zapalnych w przebiegu przewlekłych chorób nerek,stawów, chorób sercowo-naczyniowych oraz wpływać korzystnie na wyrównaniemetaboliczne cukrzycy.Słowa kluczowe: choroby przyzębia, choroby przewlekłe84

P.2.SATYSFAKCJA Z OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ WŚRÓD PACJENTÓW PO ZABIEGU OPERACYJNYMUSUNIĘCIA ZAĆMY JAKO JEDEN Z WARUNKÓW KONIECZNYCHDO UZYSKANIA POZYTYWNYCH WYNIKÓW LECZENIAUrszula BojakowskaUniwersytet Medyczny w Lublinie, Studium Doktoranckie przy Samodzielnej PracowniEpidemiologiiWstęp: Jednym z warunków koniecznych do uzyskania pozytywnych wyników leczenia, obokkompetencji i zaangażowania personelu, jest satysfakcja pacjenta, rozumiana jakosubiektywna ocena oparta na indywidualnym doświadczeniu, wymaganiach i oczekiwaniach.Cel pracy: Celem pracy była ocena satysfakcji z opieki pielęgniarskiej wśród pacjentów pozabiegu operacyjnym usunięcia zaćmy.Materiał i metody: Materiał stanowi 100 anonimowych ankiet wypełnionych przezpacjentów (61 kobiet, 39 mężczyzn) po zabiegu operacyjnym usunięcia zaćmy. Pytaniadotyczyły opieki pielęgniarskiej w czasie pobytu w Prywatnej Klinice Okulistycznej.Otrzymane wyniki przeanalizowano i opracowano metodami statystyki opisowej.Wyniki: Wyniki odnoszące się do opieki pielęgniarskiej wykazują wysoki poziom zadowoleniawśród pacjentów. W badanej grupie ponad 96% respondentów uważało, że pielęgniarkipoświęciły im wystarczającą ilość czasu. Wszyscy pacjenci z badanej grupy wskazali, żepielęgniarki były zawsze w stosunku do nich życzliwe, cierpliwe i uprzejme. Podczaswykonywania czynności pielęgniarskich większość respondentów uważała, że zachowanowobec nich poczucie godności i intymności, tylko 3% miało odmienne zdanie. Znaczna grupaankietowanych (90%) oceniła, że pielęgniarki sprawujące opiekę potrafiły udzielić wsparcia,wysłuchać i zmniejszyć lęk przed zabiegiem.Wnioski: Pacjenci w zdecydowanej większości byli zadowoleni z opieki pielęgniarskiejpodczas pobytu w Klinice. Postawa personelu była ważnym elementem pozytywniewpływającym na zadowolenie pacjentów.Słowa kluczowe: pielęgniarka, opieka pielęgniarska, pacjent, satysfakcja pacjenta85

P.3.Marta Budna, Marta SkurzyńskaPIELĘGNIARSTWO TRANSKULTUROWEWstęp: Pielęgniarstwo transkulturowe wiąże się z postrzeganiem zawodu pielęgniarkiz perspektywy kultury. Pacjent zasługuje na opiekę najbardziej zbliżoną do jego wartościkulturowych. Każda pielęgniarka/położna powinna uszanować przekonania, zwyczajei obyczaje pacjenta. Prekursorem pielęgniarstwa transkulturowego była M.M. Leninger,pielęgniarka-antropolog.Cel: Celem pracy jest przygotowanie pielęgniarek/położnych do świadczenia opiekiuwarunkowanej kulturowo powinno być priorytetem i stać się odpowiedzią na zachodzącezmiany społeczne oraz na oczekiwania samych pacjentów.Temat został przedstawiony za pomocą plakatu w formacie A2 na podstawie odpowiedniegowykresu. Jest on oparty o światopogląd i wymiary struktury kulturowej i społecznej.Potrzebne wiadomości i materiały zostały zaczerpnięte z Internetu. Należy pamiętać, żepielęgniarka/położna obecnie sprawuje opiekę nad pacjentami o różnych wartościach,kulturach i religii.Słowa kluczowe: szacunek, tolerancja, opieka, kodeksP.4.HELEN LILIAN BRIDGE – AMERYKAŃSKA PIELĘGNIARKA W POLSCE MIĘDZYWOJENNEJAgnieszka BukowskaPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychHelen Lilian Bridge (20.08.1885 – 3.12.1964), ur. w mieście Franklin, stan Ohio AmerykiPółnocnej. Tam ukończyła szkołę średnią. Wstąpiła do 3-letniej szkoły pielęgniarstwa przyszpitalu Miami Valley w Dayton Ohio. Ukończyła ją w 1908 roku, otrzymując dyplompielęgniarki. Pierwszą pracę wykonywała na stanowisku pielęgniarki oddziałowej blokuoperacyjnego w szpitalu Miami.W latach następnych 1911- 1913 studiowała na Uniwersytecie Colombia w N.Y., gdzieotrzymała stopień bakałarza nauk ścisłych w zakresie pielęgniarstwa. Prace zawodową wszkolnictwie pielęgniarskim realizowała w latach: 1913-1914 jako instruktorka nauki zawoduw szkole pielęgniarstwa przy szpitalu Św. Łukasza w N.Y., potem w okresie 1914-1919w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarstwa w Waszyngtonie na stanowisku asystentkidyrektorki i pielęgniarki przełożonej.86

Podczas pierwszej wojny światowej H. Bridge zorganizowała w Ameryce pierwszy kurs dlapomocy pielęgniarskich. W okresie od dnia 15 maja 1919 do 1 kwietnia 1920 rokuprzebywała we Władywostoku na Syberii w ramach misji Amerykańskiego CzerwonegoKrzyża. Po zakończeniu misji w Rosji powróciła do Stanów Zjednoczonych i podjęła pracę nastanowisku dyrektora w szkole pielęgniarstwa Stanu Illinois. Biuro Pielęgniarskie ZarząduGłównego Amerykańskiego Czerwonego Krzyża doceniając wykształcenie, doświadczenie H.Bridge zaproponowało min. objecie stanowiska dyrektora organizowanej w Polsce szkołypielęgniarstwa..Helen Bridge przyjechała do Warszawy dnia 5 maja 1921 roku z misją AmerykańskiegoCzerwonego Krzyża w celu stworzenia szkoły pielęgniarskiej i systemu kształceniapielęgniarek w Polsce. Rozpoczęła przygotowania do otwarcia szkoły pielęgniarstwa.Zgromadziła kadrę i fundusze. Oficjalne otwarcie szkoły odbyło się dnia 29 października 1921roku. Początkowo Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa mieściła się w pawilonach przy ulicySmolnej 6 (1921-1928).Kładła duży nacisk na szkolenie zawodowe i etyczne słuchaczek. Sama prowadziła wykładyz etyki pielęgniarskiej. H. Bridge w szkole miała autorytet i poważanie za to, że dbała owysoki poziom kształcenia w zakresie teorii i praktyki, nie tolerowała uchybień, interesowałasię warunkami do nauki jakie miały słuchaczki w internacie. Praktyki szkolne organizowałatez w szpitalach pokonując często opór lekarzy, którzy nie rozumieli idei nowoczesnegopielęgniarstwa. Wizytowała oddziały i placówki, w których szkoliły się słuchaczkiWarszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. W Fundacji Rockefellera uzyskała sto tysięcy dolarówkredytu na budowę gmachu Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Sama opracowała planybudowy szkoły, które były zatwierdzone przez ministerstwo i realizowane przez wybranycharchitektów. WSP została przeniesiona w 1929 roku do nowego gmachu przy ulicyKoszykowej 78. Oddanie do użytku nowoczesnej szkoły pielęgniarskiej było osobistymsukcesem Helen Bridge. Programy kształcenia i plany funkcjonowania tej szkoły byłyprzeniesione z wzorców amerykańskich. Słuchaczki szkoły pochodziły z dobrych domów,często o wysokim statusie materialnym i społecznym. Była to intelektualna elita przyszłychpolskich, nowoczesnych pielęgniarek.Helen Bridge była współtwórczynią Stowarzyszenia Absolwentek Warszawskiej SzkołyPielęgniarskiej, a potem Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych (3 kwiecień1925 rok), które zostało przyjęte do Międzynarodowej Rady Pielęgniarek. ReprezentowałaPSPZ w sierpniu 1925 roku na kongresie MRP w Helsinkach.Za swoja prace zostałaodznaczona przez Amerykański Czerwony Krzyż, a Rząd Polski uhonorował Ją KrzyżemOficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. PCK przyznał również ZłotyMedal. Mianowana została Oficerem Korpusu Sanitarnego. Po powrocie do USA podjęłaprace na stanowisku dyrektorki w szkole pielęgniarstwa stanu Illinois. Zmarła na atak sercadnia 3 grudnia 1964 roku w Chula Vista w Kalifornii.87

P.5.BLASKI I CIENIE ZAWODU PIELĘGNIARKI W OPINII STUDENTÓW PIELĘGNIARSTWAORAZ PIELĘGNIAREK CZYNNYCH ZAWODOWOAnna CisińskaUniwersytet Medyczny w Łodzi, Zakład Pielęgniarstwa Społecznego i Zarządzaniaw PielęgniarstwieWstęp: Proces kształcenia zawodowego w każdej specjalności i na każdym poziomiepowinien uwzględniać potrzebę weryfikacji wyobrażeń kandydatów do określonego zawoduna jego temat. Choć wybór drogi zawodowej ma charakter osobisty i indywidualny, musi byćpoparty kompetentnym doradztwem oraz obiektywną oceną zewnętrzną predyspozycjipsychicznych i fizycznych do wykonywania zawodu. Szczególnie istotne jest to w przypadkukadry opieki zdrowotnej, a zwłaszcza zawodu pielęgniarki, gdzie jakość świadczonych usługzależy od profesjonalizmu i cech osobowości.Cel pracy: Celem przedstawionego badania było poznanie zalet i wad zawodu pielęgniarkiz perspektywy studentów i pielęgniarek posiadających staż pracy.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w styczniu 2013 r. w grupie studentówpielęgniarstwa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi oraz pielęgniarek, które pracująw zawodzie.Wyniki: W toku badania ankietowego, studenci III roku pielęgniarstwa UniwersytetuMedycznego w Łodzi zaprezentowali swoją wizję zalet i wad zawodu, którego się ucząw ramach studiów I stopnia. Ich opinie to kompilacja dotychczasowych doświadczeńi obserwacji oraz wyobrażeń, a zatem swoistych projekcji, stereotypów, przewidywań,założeń. Obraz, jaki się wyłania z odpowiedzi respondentów, pozwala poznać wizję zawodupielęgniarki, którą z kolei warto skonfrontować z obserwacjami czynnych zawodowopielęgniarek o określonym doświadczeniu zawodowym. Ich obserwacje zostały zebranew toku wywiadu.Wnioski: Porównanie obydwu list zalet i wad, a następnie przedstawienie wynikóweksperymentu studentom, pozwala odnieść ważny efekt dydaktyczny: dostarczyćkandydatkom do zawodu pielęgniarki materiału do autorefleksji, niezbędnej dlamodelowania rozwoju osobistego i drogi zawodowej.Słowa kluczowe: pielęgniarstwo, pacjent, zawód,88

P.6.Ewa CzaplickaPIELĘGNOWANIE PACJENTA PO UDARZE KRWOTOCZNYM MÓZGUSamodzielny Publiczny Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w PrzasnyszuWstęp: Udar mózgu to nagłe wystąpienie objawów uszkodzenia ośrodkowego układunerwowego, które występują nagle w przebiegu zaburzeń krążenia mózgu. Jest to stanwymagający natychmiastowej pomocy i szybkiego postępowania, co może uratować życiechoremu.Cel główny: Celem głównym pracy jest ukazanie problemów pielęgnacyjnych pacjenta poprzebytym udarze krwotocznym mózgu z niedowładem połowiczym prawostronnym.Materiał i metody: Metodą badawczą zastosowano w pracy jest studium indywidualnegoprzypadku. Techniki badawcze jakie wykorzystano to: wywiad, analiza dokumentacji,obserwacja pacjenta i pomiar.Wyniki: Analiza zebranych informacji pozwoliła na wyłonienie poszczególnych problemówpielęgnacyjnych u badanego pacjenta i przedstawienie ich w formie procesu pielęgnowania.Wnioski: Na podstawie zebranego materiału można sformułować następujące wnioski:1. Szersza wiedza pacjenta i jego rodziny na temat choroby oraz możliwości wystąpieniapowikłań daje lepsze rokowania.2. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja daje pacjentowi większą szansę na powrót donormalnego życia.3. Dobra współpraca z personelem wchodzącym w skład zespołu terapeutycznego dajepacjentowi większą szansę na powrót do normalnego życia.4. Szersza wiedza pacjenta na temat profilaktyki minimalizuje ryzyko ponownego udaru.5. Wsparcie rodziny pozwala lepiej zaakceptować pacjentowi swoją chorobę oraz mobilizujedo ćwiczeń.Słowa kluczowe: udar krwotoczny, pielęgnacja89

P.7.SATYSFAKCJA PIELĘGNIAREK Z WYKONYWANEJ PRACY ZAWODOWEJAlina Deluga 1 , Monika Kowalczyk 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu, KatedraOnkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Wydział Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu - absolwentkaWstęp: Praca stanowi podstawowy rodzaj działalności człowieka dorosłego, który decydujeo jego egzystencji w otaczającym świecie, kształtuje postawy, wpływa na system wartości,sprawność intelektualną oraz stanowi o treści życia.Cel pracy: Celem pracy jest określenie poziomu satysfakcji pielęgniarek z wykonywanej pracyzawodowej.Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 107 pielęgniarek pracujących w lubelskichplacówkach lecznictwa otwartego jak i zamkniętego. W pracy wykorzystano metodęsondażu diagnostycznego.Wyniki: Określenie poczucia satysfakcji z wykonywanej pracy oznacza dla ankietowanych:poczucie wartości i niezbędności (52,3%), gratyfikacje materialne (29%), samodzielnośćzawodową (27%) oraz realizowanie siebie, spełnianie roli zawodowej, radość z pracy (13,1%).Największe zadowolenie z pracy dają ankietowanym przede wszystkim takie czynniki jak:współpraca z zespołem terapeutycznym, dobra atmosfera w pracy, współpracaz koleżankami, zadowolenie pacjenta, uśmiech na jego twarzy oraz poprawa stanu pacjenta,niesienie pomocy potrzebującym. W miejscu pracy największe niezadowolenie powodujeu badanych zbyt niskie wynagrodzenie za pracę (44,9%) oraz w mniejszym zakresiebiurokracja (14,1%), zrzucanie obowiązków innych grup zawodowych na pielęgniarki (7,5%),brak sprzętu medycznego potrzebnego do pielęgnacji (4,7%).Wnioski: Największy poziom satysfakcji z pracy mają osoby po 41 roku życia,z wykształceniem średnim, pracujące na stanowisku pielęgniarki oddziałowej, ze stażemw zawodzie i na danym stanowisku od 1 do 5 lat, posiadające specjalizację, pracujące w POZi prywatnych praktykach. Na zwiększenie poczucia zadowolenia z wykonywanej pracy mająwpływ przede wszystkim takie czynniki jak: zwiększenie wynagrodzenie za wykonywanąpracę, zmniejszenie biurokracji, nie obarczanie pielęgniarek obowiązkami innych grupzawodowych, lepsze zaopatrzenie w sprzęt medyczny potrzebny do pielęgnacji, zwiększeniepoczucia bezpieczeństwa zatrudnienia.Słowa kluczowe: satysfakcja pielęgniarek, zadowolenie z pracy90

P.8.WPŁYW WYBRANYCH ZMIENNYCH NIEZALEŻNYCH NA POZIOM WIEDZYNA TEMAT CHOROBY Z LYME W GRUPIE PIELĘGNIAREKRenata Domżał-Drzewicka 1,2 , Barbara Banaś 3 , Małgorzata Zagroba 21 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychWstęp: Borelioza jest chorobą wieloukładową charakteryzującą się zwykle infekcjąprzewlekłą, a jej objawy mogą wystąpić nawet kilka lat po zakażeniu krętkiem i prowadzić douszkodzenia ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego. Pracownicy ochronyzdrowia, w ramach realizowanych zadań zawodowych stanowią źródło wiedzy dla jednostki,grupy społecznej na temat profilaktyki zdrowia, w tym chorób odkleszczowych. W związkuz tak określonymi zadaniami, ich poziom wiedzy na temat zachowań profilaktycznych nakluczowe znaczenie w podnoszeniu świadomości społecznej na temat zdrowia i jegoochrony.Cel badań: Celem badań było poznanie poziomu wiedzy pielęgniarek na temat chorobyz Lyme w kontekście wybranych zmiennych niezależnych.Materiał i metoda badawcza: Metodą zastosowaną w powyższej pracy był sondażdiagnostyczny, z użyciem autorskiego kwestionariusza ankiety. Badania przeprowadzono nagrupie 150 pielęgniarkach pracujących w palcówkach ochrony zdrowia (szpital, podstawowaopieka zdrowotna, środowisko nauki i wychowania) w Pułtusku. Respondentki wyraziłyzgodę na udział w badaniach.Wnioski: Analiza zebranego materiału badawczego wykazała, iż poziom wiedzy pielęgniarekna temat choroby z Lyme jest na pograniczu niskiego i średniego, na jego poziom nie maistotnego wpływu wiek, staż pracy czy miejsce pracy, a źródłami wiedzy na temat boreliozysą głównie środki masowego przekazu.Słowa kluczowe: Choroba z Lyme, wiedza, pielęgniarki91

P.9.ANALIZA WYBRANYCH ZACHOWAŃ PROFILAKTYCZNYCHW GRUPIE STUDENTÓW UCZELNI MEDYCZNEJRenata Domżał-Drzewicka 1,2 , Ewelina Flis 3 , Małgorzata B. Marcysiak 41 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Pracownia Pielęgniarstwa Środowiskowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3Koło Studenckie przy Katedrze Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, UniwersytetuMedycznego w Lublinie4Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: W Polsce nowotwory złośliwe stanowią drugą przyczynę zgonów. Chorobynowotworowe mogą przyjmować różnorakie postacie, a ich patomechanizm jest bardzozłożony. Od dawna wiadome jest, iż możemy wpływać na ograniczenie występowania tegoproblemu zdrowotnego przez podejmowanie indywidualnych, świadomych, prozdrowotnychdecyzji dotyczących stylu życia.Cel pracy: Celem badań było poznanie wybranych zachowań profilaktycznych w grupiestudentów Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego, na grupie110 studentów Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, przedstawicieli kierunku:pielęgniarstwo i ratownictwo medyczne. W pracy, jako narzędzie badawcze został użytyautorski kwestionariusz ankiety. Wszystkie pytania miały charakter zamknięty i dotyczyłyzachowań profilaktycznych charakterystycznych dla prewencji nowotworowej.Wyniki: W badanej grupie stwierdzono, że codzienna aktywność fizyczna kształtuje się napoziomie umiarkowanym; zachowania żywieniowe obfitują w błędy ilościowe i jakościowe,dotyczące małej konsumpcji warzyw i owoców (1-2 porcje dziennie przy zalecanych 5) orazproduktów mlecznych, omijaniu głównych posiłków, głównie śniadań i kolacji, jedzeniuw pośpiechu. Z badań wynika, że respondenci unikają potraw wędzonych i Fast –feudów.Badani w większości nie stosują kremów z filtrem przeciwsłonecznym i nie unikają ekspozycjina słońce. Studenci przejawiali następujące zachowania antyzdrowotne: często sięgali poalkohol, często spożywali napoje zawierające kofeinę, głównie napoje energetyzujące, cotrzeci badany czynnie palił tytoń, a co drugi twierdzi, że był biernym palaczem. Badaninajczęściej nie podejmują żadnych zachowań w obszarze profilaktyki onkologicznej,wyjątkiem jest samobadanie piersi, które wykonywała raz w miesiącu, co trzeciaz ankietowanych kobiet. Co trzeci student wykonywał badanie morfologiczne krwi raz wroku.Wnioski: Badania potwierdziły, iż zachowania w zakresie profilaktyki onkologicznejstudentów są niewystarczające i mogą wpłynąć negatywnie na ich przyszły stan zdrowia. Faktten jest szczególne niepokojący, gdyż w przypadku studentów kierunków medycznych, to oniwłaśnie z racji wybranego zawodu powinni charakteryzować się większą dbałością o stanswojego zdrowia oraz świadomością zagrożeń wynikających z zachowań antyzdrowotnych.Badania powinny być zrealizowana na większej grupie respondentów i zostać poszerzone oocenę wiedzy na temat profilaktyki onkologicznej.Słowa kluczowe: zachowania profilaktyczne, nowotwory, młodzi ludzie92

P.10.ZAANGAŻOWANIE SIĘ LUDZI STARSZYCH W PROCES WYCHOWANIA SWOICH WNUKÓW- DONIESIENIA WSTĘPNEEwelina Flader 1 , Anna Irzmańska-Hudziak 21Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II Lublin, Instytut Nauk o Rodzinie2 Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej,Zakład OnkologiiWstęp: Tworzenie warunków do zdrowego i aktywnego życia dla osób starszych możeodbywać się w rodzinie. Dla niektórych osób starszych, zaangażowanie się w wychowaniewnuków jest formą aktywizacji w starości.Cel badań: Celem badań było ukazanie jednej z form aktywizacji jaką jest proces wychowaniaswoich wnuków.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono w 2006 roku, wśród 100 osób. Były to osobyposiadające wnuki. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem autorskiegokwestionariusza ankiety.Wyniki: Formy zaangażowania się ludzi starszych w wychowanie wnuków to: chodzenie naspacer (54,0%), uczenie nowych umiejętności (48,0%), opowiadanie o przeszłości rodziny(40,0%), dzielenie się swoimi doświadczeniami (27,0%), odrabianie lekcji oraz bawienie się(24,0%). 66,0% respondentów angażuje się w wychowanie, ponieważ rodzice wnuków dużoczasu poświęcają pracy zawodowej. 78,0% ankietowanych nie ma żadnych trudnościw zaangażowaniu się w wychowanie wnuków. Wśród osób, które mają trudnościnajliczniejszą grupę (11,0%) stanowiły osoby, dla których przeszkodą w zajmowaniu sięwnukami jest zły stan zdrowia.Wnioski: Badania wykazały, że ludzie starsi są zaangażowani w wychowanie wnuków.Większość angażuje się w wychowanie wnuków młodszych – dzieci w wieku przedszkolnymi wczesnoszkolnym. Warto pielęgnować to zaangażowanie, ponieważ przyczynia się ono dopromowania zdrowia i zapewnia człowiekowi starszemu niezastąpione przez nikogo miejscew społeczeństwie. Przebywając z wnukami, dziadkowie i babcie mobilizują się do aktywnościintelektualnej i fizycznej, a przez to czują się młodsi i sprawniejsi.Słowa kluczowe: ludzie starsi, wnuki93

P.11.ENDOSKOPOWE LECZENIE OTYŁOŚCI PATOLOGICZNEJ ZA POMOCĄ METODY BIPKatarzyna Glińska 1 , Katarzyna Łagoda 21 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie MedycynyKlinicznej,2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejWstęp: Jednym z najbardziej powszechnych problemów związanych ze stylem życia jestnadmierna masa ciała. Nadwaga i otyłość przybrały rozmiary epidemii w wielu krajach i sąuznawane za chorobę cywilizacyjną.Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie zasad kwalifikacji pacjentów otyłych do leczeniaendoskopowego balonem dożołądkowym, mechanizmu działania BIP, omówienieprzeciwwskazań i powikłań oraz zakresu przygotowania chorego do czynnego uczestniczeniaw leczeniu.Wyniki: Do endoskopowego leczenia otyłości za pomocą metody BIP (ang. bioentericsintragastric balloon) kwalifikują się pacjenci ze współczynnikiem nadwagi BMI powyżej 35kg/m 2 ze schorzeniami towarzyszącymi. Zabieg polega na umieszczeniu w żołądku pacjentaprzy pomocy endoskopu balonika wykonanego ze specjalnego materiału, który następniewypełnia się solą fizjologiczną. Średni spadek masy ciała u osób z zaimplantowanym balonemto ok. 20% masy początkowej. Przeciwwskazaniem do przeprowadzenia zabiegu mogą byćm.in. schorzenia wątroby, płuc, nerek, choroby żołądka, ciąża i okres karmienia piersią pookresie 6 miesięcy balonik jest endoskopowo usuwany przez lekarza.Wnioski: Leczenie otyłości za pomocą balonu żołądkowego poprawia jakość życia pacjentów,wywiera korzystny wpływ na choroby współistniejące oraz służy jako leczenie pomostoweprzed zabiegami chirurgicznymi. Ze względu na lepsze rezultaty leczenia skojarzonego,metoda ta powinna być stosowana przez ośrodki mające możliwość współpracyz dietetykiem, psychologiem i gastroenterologiem, a w końcowej fazie z doświadczonymośrodkiem chirurgicznym dysponującym zarówno możliwością stosowania metodzmniejszających pojemność żołądka, jak i wchłanianie jelitowe.Słowa kluczowe: endoskopowe leczenie otyłości94

P.12.NAUCZANIE METODĄ E-LEARNINGU W OPINII STUDENTÓW III ROKU PIELĘGNIARSTWAPAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W TARNOWIEMaria Gorzkowska, Kinga SałapaUniwersytet Jagielloński w Krakowie, Collegium MedicumWstęp: W związku z dynamicznym postępem zachodzącym w opiece medycznej istniejepotrzeba ciągłego doskonalenia się pielęgniarek. Dąży się by programy studiów byłyelastyczne i ukierunkowane na kształtowanie wiedzy studentów. Jedną z elastycznychi zarazem innowacyjnych form nauczania jest nauczanie metodą e-learningu. Metoda tastanowi alternatywę dla klasycznych metod nauczania. Pozwala studentom podejmowaćdecyzje kliniczne w bezpieczny sposób poprzez uczestnictwo w klinicznych symulacjach.Pozwala także na naukę w wybranym przez studenta miejscu i czasie. Umożliwia naukęw odpowiednim dla każdego studenta tempie. Metoda zachęca studentów do pogłębianiawiedzy z zakresu danej dziedziny.Cel pracy: Celem pracy było poznanie opinii studentów kierunku pielęgniarstwa w PWSZw Tarnowie na temat nauczania metodą e-learningu.Materiał i metody: Badaniami objęto grupę studentów III roku PWSZ w Tarnowie, kierunekpielęgniarstwo. W badaniu wykorzystano ankietę autorską.Wyniki: Badania pokazały opinie studentów na temat innowacyjnej metody nauki jaką jeste-learning. Studenci wskazali przedmioty które mogłyby być w ich opinii prowadzonew formie zajęć typu e-learning a które mogłyby być wspomagane czy też poszerzane przezproponowaną metodę.Słowa kluczowe: e-learning, metody nauczania, nauczanie95

P.13.ZADANIA PIELĘGNIARKIWOBEC PACJENTKI PO OPERACYJNYM LECZENIU RAKA SROMUEdyta Guty 1 , Krystyna Cwalina 2 , Danuta Bzdęga 11 Państwowa Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Jarosławiu, Instytut Ochrony Zdrowia2 Indywidualna Praktyka PielęgniarskaWstęp: Schorzenia nowotworowe narządów rodnych, radio i chemioterapia, chirurgiczneusunięcie części narządów rodnych kobiety ingerują w obraz kobiecej atrakcyjnościi spójności wewnętrznego obrazu, z lękiem przed utratą roli kochanki i matki.Cel pracy: Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie opisu indywidualnego przypadkuopieki nad pacjentką z rozpoznanym nowotworem sromu.Materiał i metody: W niniejszej pracy wykorzystano metodę studium indywidualnegoprzypadku pacjentki , lat 66. Zamieszkałej na terenie wiejskim, w domu jednorodzinnymwraz z mężem i rodziną córką. Opieka pielęgniarki środowiskowej była realizowana odmarca 2011 roku do czerwca 2012.Wyniki: Nowotwór sromu rozpoznano u pacjentki w czerwcu 2011 roku. Po wykonanejoperacji wulwektomii radykalnej i usunięciu węzłów chłonnych dalsze leczenie pacjentkiobejmowało cztery teleradioterapie. Po otrzymaniu informacji o rozpoznaniu nowotworusromu stan psychiczny pacjentki nie uległ pogorszeniu. Cały niepokój pacjentki dotyczyłgłownie reakcji męża i rodziny na informację odnośnie rozpoznania. Niewielki niepokójbudził u pacjentki sam proces leczenia a przede wszystkim rehabilitacja po pobyciew szpitalu. Rozmowa i ciepła atmosfera sprawiły, że chora bardzo racjonalnie podeszła doproblemu i wykazała chęć współpracy na każdym etapie leczenia. W trakcie procesu leczenia,który składał się z wielu etapów, pojawiały się u pacjentki wątpliwości co do skutecznościcałego procesu terapeutycznego. Punktem zwrotnym okazała się radioterapia, którawzbudziła niepokój a nawet strach przed możliwymi powikłaniami lub brakiem skuteczności.Wnioski:1.Każda nowa sytuacja zwłaszcza traumatyczne przeżycie jakim może być chorobanowotworowa wyzwala w człowieku poczucie lęku niepokoju zagubienia a nawet prowadzido depresji. W takich chwilach rodzina i najbliżsi powinni być największym wsparciem dlaosoby cierpiącej.2.Zespół terapeutyczny dobiera sposób leczenia, metodę pielęgnacji, zapewnia dogodnewarunki hospitalizacji, służy dobrym słowem i życzliwym wsparciem.Słowa kluczowe: pacjentka, nowotwór sromu, opieka pielęgniarska96

P.14.OCENA WPŁYWU STĘŻENIA GLUKOZYNA WYNIKI LECZENIA MNOGICH OBRAŻEŃ CIAŁAKirpsza Bożena 1 , Ładny Jerzy Robert 2 , Sierżantowicz Regina 1 , Trochimowicz Lech 11 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Ratunkowej i KatastrofWstęp: Uraz narusza homeostazę ustroju poprzez rozwinięcie się w czasie szeregu jejzaburzeń.W ramach wstępnej diagnostyki pacjentów z mnogimi obrażeniami ciała ( MOC), w aspekciedziałań terapeutycznych wykonuje się szereg badań laboratoryjnych, w tym: oznaczeniestężenia glukozy w surowicy krwi.Cel pracy: Ocena wpływu stężenia glukozy na wyniki leczenia mnogich obrażeń ciała.Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie przebiegu klinicznego 249pacjentów przyjętych do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Uniwersyteckiego SzpitalaKlinicznego w Białymstoku w latach 2006-2009 z rozpoznaniem mnogich obrażeń ciała (MOC)w celu zbadania związku pomiędzy stężeniem glukozy, a wynikami leczenia. Analizęprzeprowadzono w oparciu o dokumentację medyczną poszkodowanych. Dokonano analizyśmiertelności pacjentów z MOC; wczesnej i późnej. Jako zgony wczesne przyjęto zgonyw ciągu 48 godzin od doznania obrażeń (zgony w SOR), jako zgony późne po upływie 48godzin (zgony po przeniesieniu z SOR). Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznejz wykorzystaniem testu Shapiro-Wilka, U Manna-Whitneya oraz testu niezależności CHI 2 .W obliczeniach przyjęto poziom istotności p

P.15.ZADANIA PIELĘGNIARKI W REHABILITACJI I OPIECENAD CHORYM PO UDARZE MÓZGUMariusz Kołodziński 1 , Małgorzata Marcysiak 21absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Udar mózgu zaliczany jest do chorób wysokiego ryzyka. Wczesna rehabilitacja orazopieka medyczna, zwłaszcza świadczona przez pielęgniarkę może poprawić stan zdrowiachorego, zapobiec powikłaniom oraz pomóc w powrocie do stanu bio-psycho-społecznegoprzed chorobą.Cel pracy: Celem pracy było przedstawienie zadań pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nadchorym po udarze mózgu.Materiał i metoda: Podmiotem opieki był 49-letni pacjent po udarze mózgu, hospitalizowanyw oddziale neurologicznym szpitala wojewódzkiego. W pracy zastosowano metodęindywidualnego przypadku oraz analizę dokumentów. Do zebrania materiału badawczegoposłużono się techniką obserwacji i wywiadem. Narzędzie badawcze stanowił arkuszobserwacyjny.Wyniki: Analiza materiału badawczego pozwoliła na ustalenie zadań spoczywających napielęgniarce w opiece nad chorym po udarze mózgu. Należały do nich w szczególnościzadania pielęgnacyjne, które koncentrowały się na zaspokojeniu podstawowych potrzebbiologicznych, monitorowaniu parametrów życiowych, zapobieganiu powikłaniom ze stronyukładu moczowego i oddechowego oraz pielęgnacji odleżyny. Istotne miejsce zajmowałyzadania terapeutyczne, polegające na aktywnym współuczestniczeniu w leczeniu pacjenta.Ponadto zadania opiekuńcze, które polegały na zapewnieniu poczucia bezpieczeństwa,pomocy w rozwiązywaniu występujących problemów, jak również wspieranie w zakresiesamoopieki i samopielęgnacji. Priorytetowym działaniem były zadania rehabilitacyjne,mające na celu usprawnienie pacjenta i zapobieganie przykurczom - ćwiczenia bierne,czynne, usprawnianie w obrębie łóżka, pionizowanie pacjenta, gimnastyka funkcjonalna,asystowanie w procesie rehabilitacji. Zadania edukacyjne polegające na informowaniu oistocie problemu, jego konsekwencji, motywowaniu do rehabilitacji, radzeniu sobie wzaspokajaniu podstawowych potrzeb, przestrzeganiu zasad zdrowego stylu życia,wzmacnianiu prawidłowych zachowań pielęgniarka wypełniała zarówno wobec pacjenta,jak i jego rodziny.Wnioski:1. Wczesna rehabilitacja oraz profesjonalna opieka pielęgniarska pozwala w miarę szybkowyeliminować powikłania związane z udarem mózgu, co może znacznie przyczynić się dozwiększenia komfortu życia chorego;2. Pielęgniarka, udzielając wsparcia potrafi zdobyć zaufanie chorego, co może wpływaćpozytywnie na jego strefę psychiczną i wzmacniać motywację do działań;3. Niezbędna jest długotrwała edukacja ze strony pielęgniarki w zakresie opieki i samoopieki,co jest pomocne w radzeniu sobie z chorobą i niepełnosprawnością.Słowa kluczowe: rehabilitacja, udar mózgu98

P.16.OCZEKIWANIA PACJENTÓW WOBEC PIELĘGNIAREKMaria Kołtun 1 , Marzena Kubala 1 , Joanna Wierzbicka 2 , Maria Bożena Czyżewska 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych3Specjalistyczny Szpital Wojewódzki w CiechanowieWstęp: Współcześni ludzie w epoce cywilizacji technicznej, odczuwają brak czynnikówhumanistycznych w swoim otoczeniu. Tym bardziej odczuwają ten brak pacjenci, są chorzy,cierpiący i często zalęknieni. Nie wystarcza im świadomość, że istnieje wysoka wiedzai technika medyczna, lecz oczekują serca, życzliwości i wyrozumiałości, poszanowaniagodności osobistej. Oczekują tego najbardziej od pielęgniarek, które są najbliżej chorego.Cel pracy: Poznanie i zbadanie rodzaju oczekiwań pacjentów wobec pielęgniarek.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie pacjentów Izby PrzyjęćSpecjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego w Ciechanowie. Do analizy szczegółowejwykorzystano 102 poprawnie wypełnione ankiety. Wśród tych osób badanych było: 50mężczyzn oraz 52 kobiety. Przedział wiekowy kształtował się w granicach 25 – 55 lat.Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny.Wyniki: Na podstawie wnikliwej analizy zgromadzonego materiału ustalono, że: oczekiwaniapacjentów wobec pielęgniarki są zależne od wieku pacjentów, płci, miejsca zamieszkania,sytuacji materialnej oraz wykształcenia; każdy pacjent oczekuje, aby pielęgniarka byłatroskliwa, serdeczna, okazywała zainteresowanie, informowała o planowychi wykonywanych zabiegach. Pacjent potrzebuje ciepła i słów otuchy, chociaż nawet czasemzdaje sobie sprawę ze swej trudnej sytuacji.Wnioski:Po wnikliwej analizie zebranego materiału wysunięto następujące wnioski:1.Pacjentom nie wystarcza świadomość, że istnieje wysoka wiedza i technika medyczna, leczoczekują serca, życzliwości i wyrozumiałości oraz poszanowania godności osobistej.2.Do spełnienia oczekiwań pacjentów konieczne są odpowiednie cechy osobowości i zasadyetyki zawodowej pielęgniarki, ale wiele znaczą warunki pracy i atmosfera w szpitaluumożliwiające wypełnianie zadań.3.Oczekiwania pacjentów wobec pielęgniarki w ramach systemu jakim jest ochrona zdrowiamają swoją specyfikę, wynikającą ze szczególnych właściwości organizacyjnych izadaniowych tego środowiska.4.Analizując rodzaj oczekiwań, ich stopień spełnienia, powinno się brać pod uwagę zarównoogólne uwarunkowania odnoszące się do oddziaływań na wszystkich ludzi, jak też brać poduwagę specyficzne warunki istnienia i funkcjonowania ochrony zdrowia.Słowa kluczowe: oczekiwania pacjentów, pielęgniarka, zespół terapeutyczny, szpital99

P.17.DYLEMATY MEDYCZNE, ETYCZNE I PSYCHOSPOŁECZNEW PRACY SZPITALNEGO KOORDYNATORA TRANSPLANTACYJNEGOGrażyna KorpalskaSpecjalistyczny Szpital Wojewódzki w Ciechanowie, Szpitalny Oddział RatunkowyWstęp: Pomysł na napisanie tej pracy powstał pod wpływem pracy na stanowiskukoordynatora transplantacyjnego. Jestem pielęgniarką z 25 letnim stażem pracy w zawodzie,a od ponad 2 lat pełnię dodatkowo funkcję szpitalnego koordynatora transplantacyjnego.Etyka jest jednym z podstawowych wyznaczników działania, zwłaszcza w transplantologii.Tworząc nowe zdobycze nauki, generujemy dylematy etyczne, a musimy je rozwiązywać, abyzdobycze te nie wyrywały nam się z rąk, żeby nie skierowały się przeciwko człowiekowi.Transplantacja jest niezwykle skuteczną, a czasem jedyną metodą leczenia chorychz przewlekłą niewydolnością narządów. W niektórych przypadkach medycyna możeuratować życie człowiekowi wyłącznie dzięki śmierci innego człowieka. Rzadko myślimy ośmierci, mamy świadomość, że moment śmierci nie zależy od nas. Jednak od nas zależy, czyodchodząc z tego świata, pomożemy nieuleczalnie chorym. Jeżeli dopuszczamy ten akt,możemy wyrazić zgodę na pobranie naszych narządów do przeszczepu, podpisującoświadczenie woli.Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie, poznanie i analiza szeregu niezwykle trudnychproblemów etyczno-obyczajowych i prawnych oraz dylematów medycznych, etycznychi psychospołecznych w pracy koordynatora transplantacyjnego. Szczególnie interesowałomnie to jakie dylematy medyczne, etyczne i psychospołeczne towarzyszą w pracyszpitalnego koordynatora transplantacyjnego i czy sprzyja temu wypalenie zawodowe?Metody pracy:Na potrzeby niniejszej pracy wybrano metodę sondażu diagnostycznego. Technikązastosowaną w niniejszej pracy jest analiza kwestionariusza ankiety, a narzędziemkwestionariusz ankiety własnego autorstwa.Wnioski: Założeniem przeprowadzonych badań było uzyskanie odpowiedzi na pytanie: Jakiedylematy medyczne, etyczne i psychospołeczne towarzyszą w pracy szpitalnegokoordynatora transplantacyjnego i czy sprzyja temu wypalenie zawodowe? Na podstawieprzeprowadzonych badań stwierdzono, że ankietowani (koordynatorzy) mają wiedzę natemat transplantacji.Z przeprowadzonych badań wynika, że koordynatorzy wiedzę czerpią z fachowych źródeł, tj.literatury, konferencji naukowych, medycznych stron internetowych, szkoleń i kursów.Można śmiało powiedzieć, że pracy koordynatora towarzyszą liczne dylematy medyczne.W przeprowadzonych badaniach wykazano, że praca koordynatora transplantacyjnego jestźródłem licznych dylematów etyczno-moralnych i dylematów psychospołecznych. Odnoszącsię do wyników badań udowodniono, że koordynatorzy starają się rozwiązywać swojedylematy w sposób indywidualnie odpowiedni dla siebie. Podsumowując dane dotyczącecałości badań stwierdzono, że płeć, wiek, staż pracy, wykształcenie, stan cywilny mają wpływna radzenie sobie z dylematami. Wszystko to razem ma wpływ na dane, które świadczą tym,że dylematy medyczne, etyczne i psychospołeczne są jedną z przyczyn wypaleniazawodowego u koordynatorów transplantacyjnych.Słowa kluczowe: szpitalny koordynator transplantacyjny, przeszczep narządów100

P.18.ROLA PIELĘGNIARKI W OPIECE NAD PACJENTEM PO UDARZE MÓZGUKatarzyna Korycińska- Koniczuk 1 , Krzysztof Ściślak²1Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych ;Wojewódzki Szpital Zakaźny w Warszawie, Oddział Intensywnej TerapiiWstęp: Udar mózgu jest jednym z najpoważniejszych problemów współczesnej medycyny.Jest jedną z głównych przyczyn chorobowości i umieralności na świecie. Cechuje się częstymipowikłaniami i dużą śmiertelnością, jednak wielu chorych i ich bliskich nie zdaje sobiesprawy, że stan ten wymaga pilnego leczenia.Cel pracy: Poznanie roli pielęgniarki w opiece nad pacjentem po udarze mózgu.Materiał i metody: Do przeprowadzenia badań wykorzystano metodę indywidualnegoprzypadku.Wyniki: Pielęgniarka pełni bardzo ważną rolę w opiece nad pacjentem po udarze.Ma bardzo szeroki zakres obowiązków w kontakcie z pacjentem. Bierze czynny udziałw leczeniu, opiece i pielęgnacji. Działania pielęgnacyjne realizowane przez pielęgniarkę:pomoc w utrzymywaniu higieny osobistej, pomoc w załatwianiu potrzeb fizjologicznych,pomoc w spożywaniu posiłków, wykonywanie toalety jamy ustnej, ułatwianie komunikacjiz otoczeniem. Udział pielęgniarki w leczeniu pacjenta polega na dokonywaniu pomiarówparametrów życiowych, podawaniu leków i stosowaniu zaleceń dotyczących diety. Zadaniawychowawcze i edukacyjne realizowane przez pielęgniarkę to: przygotowanie pacjenta dosamoopieki, do podejmowania działań prozdrowotnych jak również do sprawdzania stanuswojego zdrowia poprzez pomiary wartości ciśnienia tętniczego.Wnioski: 1.Pielęgniarka ma bardzo szeroki zakres obowiązków w kontakcie z pacjentem poudarze. 2.Zapewnienie odpowiedniej pielęgnacji i rehabilitacji pacjenta po udarze mogązdecydowanie poprawić jakość jego życia. 3.Kontynuowanie rehabilitacji, pomocw odnalezieniu się w nowej, zmienionej sytuacji życiowej, dodawanie otuchy, motywowaniedo podejmowania działań usprawniających są niezbędne w dalszym życiu po udarze.4.Pacjenci po przebytym udarze potrzebują wiedzy na temat samej choroby, czynników jąwywołujących, objawów poprzedzających udar, działań profilaktycznych, co mieści sięw zadaniach edukacyjnych sprawowanych przez pielęgniarki.Słowa kluczowe: udar mózgu, rola pielęgniarki, opieka pielęgniarska.101

P.19.OCENA ZAPOTRZEBOWANIA NA WSPARCIE EDUKACYJNECHORYCH NA NOWOTWÓR PĘCHERZA MOCZOWEGOBogumiła Kowalczyk- Sroka 1 , Agnieszka Figiel 2 , Barbara Lelonek 31 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. św Rafała w Chęcinach2 Wyższa Szkoła Umiejętności Zawodowych w Pińczowie3 Uniwersytet Jana Kochanowskiego w KielcachWstęp: Choroby nowotworowe układu moczowo- płciowego z uwagi na stały wzrostzachorowalności oraz liczbę zgonów z powodu choroby stanowią ważny problem zdrowotnyi społeczny. Wiedza pacjentów na temat czynników ryzyka oraz objawów zwiastującychproces chorobowy pozwala na rozpoczęcie odpowiedniego postępowania terapeutycznegowe wczesnym stadium rozwoju choroby, kiedy istnieje wysokie prawdopodobieństwocałkowitego wyleczenia.Cel pracy: Celem pracy była ocena zapotrzebowania na wsparcie edukacyjne chorych naraka pęcherza moczowego.Materiał i metody: Badaniem objęto 40 pacjentów hospitalizowanych z powodu nowotworupęcherza moczowego. W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziembadawczym był kwestionariusz ankiety własnego autorstwa składający się z 24 pytań.Wyniki: Zaledwie 55% ankietowanych chorych było świadomych swojej choroby. Badanichorzy posiadali niski poziom wiedzy na temat czynników ryzyka choroby oraz postępowaniaw przypadku wystąpienia niepokojących objawów. Prawie połowa ankietowanych 41,2 %respondentów zgłosiło się do lekarza dopiero gdy krew w moczu pojawiła się po raz kolejny.Głównym źródłem wiedzy na temat choroby dla badanych był lekarz i pielęgniarka (47,6%),rodzina i znajomi (23,8%), czasopisma medyczne, książki (15,5%), internet (11,9%), telewizja(1,2%).Wnioski:1. Przeprowadzone badania na małej grupie respondentów (40 osób) nie pozwalają nauogólnienie stwierdzenia o poziomie wiedzy wszystkich chorych na schorzenianowotworowe układu moczowo- płciowego, niemniej jednak powinny stanowić inspirację dointensyfikacji procesu edukacji społeczeństwa w zakresie profilaktyki oraz wczesnejdiagnostyki schorzeń nowotworowych.2. Istotną rolę w procesie edukacji zdrowotnej powinny pełnić pielęgniarki.Słowa kluczowe: edukacja zdrowotna, nowotwór pęcherza moczowego102

P.20.PROBLEMY PIELĘGNACYJNE PACJENTKI Z NOWOTWOREM PĘCHERZA MOCZOWEGOMarzena Kubala 1 , Maria Kołtun 1 , Joanna Wierzbicka 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Rak pęcherza moczowego stanowi 3% wszystkich nowotworów złośliwych.Najczęściej jest rozpoznawany w siódmej dekadzie życia. W Polsce rak pęcherza rocznie jestrozpoznawany u około 3800 mężczyzn i 1000 kobiet. Liczba zgonów na raka pęcherzamoczowego wynosi: mężczyźni – ok. 2000, kobiety – 500.Osiągnięty w leczeniu nowotworówpęcherza moczowego duży postęp sprawia, że czas przeżycia tych chorych zdecydowanie sięwydłuża a rokowanie jest pomyślne. Sposób leczenia i rokowanie zależą od stopniazaawansowania choroby.Cel pracy: Celem badań jest rozpoznanie i przedstawienie problemów pielęgnacyjnychpacjentki z naciekającym nowotworem pęcherza moczowego, przed i po usunięciupęcherza.Materiał i metody: Badania prowadzono przez okres dwóch lat, tj. od pierwszego pobytupacjentki w oddziale urologicznym SSW w Ciechanowie w VII 2006r do maja 2008r. Metodązastosowaną w pracy jest metoda indywidualnych przypadków, zastosowano techniki:wywiad, obserwacja, analiza dokumentów i pomiar.Wyniki: Z przeprowadzonego badania wynika, że u chorej w wyniku choroby pojawiły sięproblemy: natury psychicznej związane z niepokojem o przyszłość, natury biologicznejzwiązane z zastosowanym leczeniem, związane z samodzielnym radzeniem sobie z chorobą,samoopieką i rehabilitacjąWnioski: Po analizie zebranego materiału wysunięto następujące wnioski:1. Nowotwór pęcherza moczowego, to choroba w wyniku której dochodzi do zmiany stylużycia chorego i znacznego obniżenia jego jakości.2. Wysokie kompetencje, fachowość personelu pielęgniarskiego , czas poświęconypacjentce, rozmowy, wzbudziły zaufanie pacjentki i pozwoliły zmniejszyć niepokój związanyz chorobą i procesem leczenia.3. Udzielanie wyczerpujących informacji przez pielęgniarki na temat istoty choroby,zastosowanego leczenia i radzenia sobie z nowym sposobem odprowadzenia moczuZwiększyło poczucie bezpieczeństwa chorej i pozwoliło na akceptację swojejniepełnosprawności.4. Mimo wielkiego okaleczenia jakim jest usunięcie pęcherza moczowego, zastosowanametoda leczenia w najmniejszym stopniu spowodowała ograniczenia w życiu codziennym,aktywności fizycznej i towarzyskiej pacjentki.Słowa kluczowe: nowotwór, problemy pacjenta, pielęgniarka, opieka103

P.21.POZIOM ZMĘCZENIA A POKONYWANA ODLEGŁOŚĆW CZASIE TRWANIA DYŻURU DZIENNEGO LUB NOCNEGOW GRUPIE PERSONELU PIELĘGNIARSKIEGO ODDZIAŁÓW INTENSYWNEJ TERAPIIKatarzyna Kwiecień-Jaguś 1,2 , Maria Wujtewicz 2 , Michał Milewski 3 , Kamila Stępień 3 ,Wioletta Mędrzycka-Dąbrowska 1,2 , Andrzej Chamienia 11Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Pielęgniarstwa Ogólnego2Gdański Uniwersytet Medyczny, Katedra i Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii3Studenckie Koło Naukowe Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej TerapiiGdańskiego Uniwersytetu MedycznegoWstęp: Pośród wszystkich zawodów medycznych w zakładach opieki zdrowotnej personelpielęgniarski stanowi grupę najliczniejszą. Dużej zmienności i różnorodności zadańpielęgniarskich w czasie realizowania funkcji zawodowych bardzo często towarzysząobciążenia w wymiarze fizycznym i psychicznym. Praca w środowisku szpitalnym maniepodważalny wpływ na kondycję zdrowotną jej pracowników.Cel pracy: Celem pracy była analiza subiektywnego poziomu poczucia zmęczenia(w wymiarze aktywności, motywacji oraz dolegliwości fizycznych) a także wydatkuenergetyczno-kalorycznego w grupie pielęgniarek/pielęgniarzy oddziału intensywnej terapii.Materiał i metody: Badaniami, realizowanymi w Klinice Anestezjologii i Intensywnej TerapiiGUM przy współpracy innych ośrodków, objęto 93 pielęgniarek/pielęgniarzy oddziałówintensywnej terapii województw pomorskiego i warmińsko-mazurskiego. Zastosowanometodę nieeksperymentalną, badanie opisowe, bez udziału grupy kontrolnej. Dane zebranow oparciu o autorki kwestionariusz wywiadu, a także pełną polskojęzyczną skalę do ocenypoziomu zmęczenia.Wyniki: Badana grupa była wewnętrznie zróżnicowana pod względem płci, wieku orazwykształcenia. Najliczniejszą grupę stanowiły kobiety. Badania przeprowadzonoz uwzględnieniem dyżuru dziennego i nocnego. Analiza materiału dotyczącego ocenyneurofizjologicznych objawów zmęczenia wykazała, iż typowymi objawami zmęczeniaw grupie personelu intensywnej terapii świadczącymi o spadku poziomu aktywności są:„zmęczenie nóg”, „zmęczenie oczu” oraz „chęć położenia się”. Pośród objawówprzemawiających za spadkiem motywacji było: „zniecierpliwienie”, „rozproszenie”,„trudności w skupieniu uwagi”. Dominującymi objawami zmęczenia fizycznego byłypragnienie, bóle pleców i sztywność karku. Test statystyczny Kurskala Wallisa wykazał,istotne statystycznie różnice pomiędzy rodzajem dyżuru a uczuciem senności (p=0,0012),trudnościami w skupieniu uwagi (p=0,0137). Analiza poziomu zmęczenia z wykorzystaniemwzoru procentowego wskaźnika zmęczenia wykazała, iż praca personelu pielęgniarskiegooddziałów intensywnej terapii jest pracą ze znacznym spadkiem poziomu aktywności orazprzewagą objawów fizycznych.Wnioski: 1. Procentowy wskaźnik poziomu zmęczenia w grupie personelu OIT kształtuje sięna poziomie umiarkowanym. 2. Procentowy rozkład poziomu zmęczenia ogólnego personeluOIT jest typowy dla pracowników fizycznych z dużą powtarzalnością czynności. 3. Liczbapersonelu pielęgniarskiego OIT silnie koreluje z liczbą pacjentów przypadających na jednąpielęgniarkę, co niewątpliwe rzutuje na poziom zmęczenia personelu. Badania wymagajądalszych pogłębionych analiz zwłaszcza z zakresu czynników uciążliwych w codziennej pracypersonelu oddziałów intensywnej terapii.Słowa kluczowe: oddział intensywnej terapii, zmęczenie, personel pielęgniarski104

P.22.POWIKŁANIA W ŻYWIENIU ENTERALNYM CHORYCH– ZADANIA PERSONELU PIELĘGNIARSKIEGOWiesław Lewandowski 1 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 21 Specjalistyczny Szpital Wojewódzki w Ciechanowie, Oddział Anestezjologii i IntensywnejTerapii2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoPrawidłowe odżywianie człowieka zapewniające podaż niezbędnych ilości energiii podstawowych składników odżywczych odgrywa istotną rolę w leczeniu ciężko chorych orazw zapobieganiu powikłaniom wynikającym z niedożywienia. U chorych niedożywionych lubżywionych nieprawidłowo, występuje znacznie więcej powikłań, wyższe są koszty leczeniai wyższa jest śmiertelność. Nadal jednak niedożywienie szpitalne pozostaje głównymjatrogennym powikłaniem leczenia szpitalnego. Opieka żywieniowa nad hospitalizowanympacjentem uwzględniająca rozpoznanie choroby zasadniczej, aktualne zapotrzebowanieenergetyczno-białkowe chorego, zapobieganie bądź leczenie istniejącego już niedożywienia,winna stanowić podstawowy element praktyki klinicznej. Jednak zapewnienie pacjentowiodżywiania, dostosowanego do jego potrzeb i aktualnej sytuacji klinicznej, wymaga odpersonelu lekarskiego i pielęgniarskiego:- umiejętności oceny stanu odżywienia- znajomości zapotrzebowania na energie i składniki odżywcze- wiedzy na temat współczesnych możliwości dostarczenia pożywienia każdemu choremu,niezależnie od jego sytuacji klinicznej.Pacjent przebywający w szpitalu, potrzebuje pożywienia tak samo jak człowiek zdrowy,a choroba nie zmniejsza, ale często jeszcze zwiększa jego zapotrzebowanie na energię, białkoi pozostałe składniki odżywcze. Chorzy w ciężkim stanie są zwykle nie mogą przyjmowaćnormalnego pożywienia, dlatego też powinni być żywieni drogą przewodu pokarmowego,przez zgłębnik wprowadzony do żołądka lub jelita cienkiego, albo drogą dożylną. Ten sposóbodżywienia enteralnego bądź parenteralnego aczkolwiek skuteczny nie pozostaje wolny odpowikłań. Stąd zadaniem personelu pielęgniarskiego wobec pacjenta żywionego drogąprzewodu pokarmowego jest wdrożenie odpowiednich działań, zmierzających do uniknięcianastępujących powikłań: mechanicznych, które występują przy żywieniu przez zgłębnik lubprzetokę odżywczą (martwica błony śluzowej nosa, zapalenie i perforacja przełyku, podaniediety do jamy otrzewnej, krwotok do jamy otrzewnej), metabolicznych: przewodnienie,hiperosmolarne, nieketonowe odwodnienie, hipo- lub hiperglikemia, zaburzeniawitaminowe, septycznych, wynikających z zakażenia diety, zalegania diety żołądku izachłystowego zapalenia płuc, wystąpienie biegunki, której przyczyną jest najczęściej źledobrana dieta lub nadmierna jej osmolarność, a także zbyt szybka podaż dużej objętościdiety. Świadomość powikłań jakie mogą wystąpić w trakcie żywienia eneteralnego orazumiejętność ich zapobiegania stanowi podstawę dla uniknięcia niedożywienia u ciężkochorych i powodzenia w ich leczeniu.Słowa kluczowe: żywienie enteralne105

P.23.OCENA ZACHOWAŃ ZDROWOTNYCH PACJENTÓW Z MIAŻDŻYCĄ TĘTNIC KOŃCZYN DOLNYCHKatarzyna Łagoda 1 , Paulina Dobrenko 2 , Hanna Bachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Blok operacyjny3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii InwazyjnejWstęp: Postępowanie lecznicze w miażdżycy zależy od stopnia zaawansowania choroby. Stałymelementem postępowania w każdej postaci klinicznej jest leczenie zachowawcze, do którego należąm.in.: eliminacja czynników ryzyka miażdżycy, leczenie farmakologiczne oraz leczenie choróbwspółistniejących.Cel pracy: Celem pracy była ocena stylu życia pacjentów z miażdżycą kończyn dolnych orazoczekiwań pacjentów dotyczących edukacji zdrowotnej na temat choroby i zalecanego trybu życia.Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 50 pacjentów z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, obupłci (61% mężczyzn), w wieku od 24 do 89 lat. Badania przeprowadzono w Klinice KardiologiiInwazyjnej USK w Białymstoku i w Domu Pomocy Społecznej w Białymstoku. Zastosowano ankietękonstrukcji własnej (44 pytania).Wyniki: Większość pacjentów nie przestrzegało zaleceń dotyczących zmniejszenia spożyciatłuszczów nasyconych oraz zwiększenia spożycia węglowodanów złożonych i błonnikapokarmowego. Chorzy nie podejmowali regularnie aktywności fizycznej, a prawie połowa paliłapapierosy. Prawidłowe BMI miało tylko16% pacjentów. Chorzy oczekiwali informacji m.in. na temat:pielęgnacji stóp, powikłań, objawów, czynników ryzyka choroby, leczenia farmakologicznego orazmetod rehabilitacji.Wnioski: Ze względu na wysoki odsetek powikłań miażdżycy w badanej grupie chorychi nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich dotyczących właściwego stylu życia, należy zwrócić szczególnąuwagę na edukację pacjentów i motywowanie ich do przestrzegania zaleceń terapeutycznychdotyczących leczenia niefarmakologicznego.Słowa kluczowe: styl życia, miażdżyca tętnic kończyn dolnych106

P.24.STOPIEŃ OBCIĄŻENIA PRACĄ ZAWODOWĄ W OCENIE PIELĘGNIAREKKatarzyna Łagoda 1 , Eugenia Dzielnik 2 , Hanna Bachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 SP ZOZ Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego w Białymstoku, OddziałNeonatologii z Patologią i Intensywną Terapią3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii InwazyjnejWstęp: Pomiar obciążenia pracą oraz zawodowe zagrożenia zdrowia pielęgniareki położnych stanowią poważny i niedoceniany problem medyczny i społeczny. Nadmierneobciążenie pracą może być przyczyną niesprawności psycho-fizycznej a nawet chorobyzawodowej.Cel pracy: określenie subiektywnego obciążenia pracą zawodową przez pielęgniarki orazokreślenie zapotrzebowania na szkolenie w zakresie czynników ryzyka zawodowego i ichprofilaktyki.Materiał i metody: Badaniem objęto 150 pielęgniarek pracujących w szpitalnictwie, w wieku20-60 lat, 80% pracowało na stanowisku pielęgniarki odcinkowej, 56% posiadało staż pracy21-30 lat. Ankietowane podzielono na trzy grupy, w zależności od specyfiki pracy na danymoddziale. Zastosowano kwestionariusz konstrukcji własnej (10 pytań) oraz standaryzowanykwestionariusz obciążenia pracą i korzyści odnoszonych z wykonywanej pracy (8 pytań).Wyniki: Ankietowane oceniły poziom swojej wiedzy na temat profilaktyki zawodowejzagrożeń zdrowia na ocenę dobrą lub dostateczną. Większość wyraziła chęć poszerzeniai uzupełnienia swojej wiedzy na temat czynników ryzyka zawodowego i ich profilaktyki.Prawie 90% odczuwało presję czasu z powodu dużego obciążenia pracą. Wszystkieankietowane stwierdziły, że praca pielęgniarki obciążona jest dużą liczbą odpowiedzialnychzadań. Praca staje się coraz bardziej obciążająca w opinii połowy (46%) pielęgniarekpediatrycznych, 38% pielęgniarek internistycznych i 46% pielęgniarek chirurgicznych.Wnioski: W związku z narażeniem na liczne czynniki ryzyka zawodowego w miejscu pracykonieczne jest systematyczne prowadzenie szkoleń na temat czynników ryzykazawodowego oraz ich profilaktyki a także motywowanie pielęgniarek do przestrzeganiaprzepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.Słowa kluczowe: obciążenie pracą zawodową, pielęgniarka107

P.25.REHABILITACJA KARDIOLOGICZNA PACJENTÓW Z CHOROBĄ WIEŃCOWĄ SERCA –OCZEKIWANIA PACJENTÓWKatarzyna Łagoda 1 , Michalina Krakowiak 2 , Hanna Bachórzewska-Gajewska 1,31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2 SP ZOZ Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego w Białymstoku, OddziałAnestezjologii i Intensywnej Terapii3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Kardiologii InwazyjnejWstęp: Rehabilitacja kardiologiczna jest kompleksowym działaniem mającym na celuprewencję chorób serca, leczenie i ograniczenie postępów choroby oraz poprawę jakościżycia pacjentów, aby mogli powrócić do pełnienia dotychczasowych ról społecznych i pracyzarobkowej.Cel pracy: Celem pracy była ocena stylu życia pacjentów z chorobą niedokrwienną serca,stopnia korzystania z opieki rehabilitacyjnej oraz określenie oczekiwań pacjentów w zakresieświadczeń rehabilitacyjnych.Materiał i metody: Badaniami ankietowymi objęto 50 pacjentów (54% kobiet) , w wieku 37– 89 lat, z chorobą wieńcową serca, hospitalizowanych w Klinice Kardiologii Inwazyjnej USKw Białymstoku. Badania przeprowadzono za pomocą ankiety konstrukcji własnej (48 pytań).Wyniki: Tylko ¼ badanych ma prawidłową masę ciała, a 16,0% systematycznie podejmujeaktywność fizyczną. Połowa pali papierosy, a ⅓ określiła stopień narażenia na stres jako dużylub umiarkowany. Ankietowani utożsamiają rehabilitację kardiologiczną z usprawnianiemruchowym (36,0%). Tylko 30,0% pacjentów korzystało z leczenia w uzdrowisku lubsanatorium. Pacjenci chcieliby uzyskać informacje m.in. na temat: istoty rehabilitacjikardiologicznej (70,0%), następstw braku rehabilitacji (48,0%), diety (48,0%), aktywnościseksualnej w chorobach serca (16,0%).Wnioski: 1. Poziom wiedzy pacjentów na temat rehabilitacji kardiologicznej oraz korzystaniez form rehabilitacji kardiologicznej są niezadowalające. Należy zwrócić większą uwagę nazachęcanie pacjentów do korzystania z różnych form leczenia uzdrowiskowego 2. Istniejepotrzeba rozwoju różnych form rehabilitacji kardiologicznej na terenie województwapodlaskiego ze szczególnym uwzględnieniem edukacji na temat właściwych zachowańzdrowotnych, między innymi: sposobu odżywiania, form aktywności ruchowej i aktywnegoodpoczynku, aktywności seksualnej.Słowa kluczowe: rehabilitacja kardiologiczna, oczekiwania pacjentów108

P.26.WPŁYW CHOROBY NA ŻYCIE CODZIENNE I PRACĘ ZAWODOWĄW OCENIE PACJENTÓW Z CHOROBĄ REFLUKSOWĄ PRZEŁYKUKatarzyna Łagoda 1 , Regina Sierżantowicz 2 , Grażyna Jurkowska 31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Gastroenterologii i ChoróbWewnętrznychWstęp: Przewlekły charakter choroby refluksowej przełyku (ChRP), nasilenie dolegliwościoraz konieczność długotrwałego leczenia wpływa niekorzystnie funkcjonowanie fizyczne orazpsychiczne pacjentów.Cel pracy: Celem pracy było określenie opinii pacjentów na temat wpływu chorobyrefluksowej przełyku na ich codzienne życie oraz pracę zawodową.Materiał i metody Badaniem objęto 150 pacjentów, w wieku 20-73 lat, obu płci (66,7%kobiet) z rozpoznaną ChRP leczonych farmakologicznie. Grupę kontrolną stanowiło 150 osób(72,7% kobiet), w wieku 21-68 lat. Zastosowano kwestionariusz konstrukcji własnej orazskalę wzrokowo-analogową bólu.Wyniki: Aż 45,3% pacjentów z ChRP określiło swój stan zdrowia jako słaby, a 22,0% jakobardzo słaby. W grupie kontrolnej ankietowani określili swój tan zdrowia jako dobry (66,0%)lub bardzo dobry (28,0%). Zdaniem 46,0% pacjentów choroba wpłynęła negatywnie na ichpracę zawodową. Około 58% stwierdziło, że ich choroba wpłynęła na obniżenie jakości życia.Prawie 1/3 pacjentów przyznała, że zasięgała porady lekarskiej z powodu złegosamopoczucia psychicznego. Największym problemem w codziennym życiu wg 85,3%pacjentów były odczuwane dolegliwości. Istotnie częściej pacjenci z ChRP przyznawali, że niepotrafią radzić ze stresem oraz odczuwali silny ból w porównaniu do osób z grupy kontrolnej(p

P.27.POSTAWY ŻYCIOWE ZWOLENNIKÓW I PRZECIWNIKÓW EUTANAZJIMałgorzata B. Marcysiak 1 , Miłosz Marcysiak 2 , Ewa Wiśniewska 3 , Małgorzata Zagroba 3 ,Bożena Ostrowska 1 , Maria Lipińska 4 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologii3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego4 Główna Biblioteka Lekarska, Oddział w CiechanowieWstęp: Eutanazja, jako problem bioetyczny staje się przyczynkiem wielu dyskusji wśródprzedstawicieli społeczeństwa, niezależnie od wieku, płci, wykonywanego zawodu, czypostaw życiowych. W dyskusjach wyłaniają się różne stanowiska. Można wyodrębnićzarówno zwolenników jak i przeciwników eutanazji.Cel pracy: Celem niniejszych badań było poznanie postaw życiowych budujących poczuciesensu życia - studentów studiów licencjackich - zwolenników i przeciwników eutanazji.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono wśród 248 osób, studentów studiówlicencjackich na kierunkach pielęgniarstwo (110) i ekonomia (138). Zastosowano metodęsondażu diagnostycznego. Narzędzia badawcze stanowiły: Kwestionariusz Postaw Życiowych(KPŻ) w adaptacji R. Klamuta, Kwestionariusz Aprobaty Społecznej (KAS) oraz autorskikwestionariusz – Skala Akceptacji Eutanazji (SAE). Uzyskane wyniki poddano analiziestatystycznej.Wyniki: Istnieją istotne statystycznie różnice pomiędzy studentami pielęgniarstwai ekonomii. Postawy życiowe studentów pielęgniarstwa są istotnie niższe, zwłaszczaw zakresie spójności wewnętrznej, kontroli życia, akceptacji śmierci, poszukiwania celówi równowagi postaw życiowych Studenci pielęgniarstwa istotnie rzadziej akceptująstosowanie eutanazji. W badanej grupie 17% stanowili zdecydowani przeciwnicy, a 21%zdecydowani zwolennicy eutanazji. Pozostałe osoby były niezdecydowane. Brak istotnychróżnic w postawach życiowych zwolenników i przeciwników eutanazji.Wnioski:1. Istnieje potrzeba diagnozy niskich postaw życiowych wśród studentów pielęgniarstwa.2. Różnice wewnątrz grup wskazują na możliwość podjęcia badań na większych próbachi wśród osób w okresie średniej dorosłości.Słowa kluczowe: eutanazja, postawy życiowe, zwolennicy, przeciwnicy110

P.28.ETYCZNE ASPEKTY OPIEKI NAD CZŁOWIEKIEM STARSZYMZ ZESPOŁEM OTĘPIENNYM W OPINII PIELĘGNIAREKMałgorzata Marcysiak 1 , Joanna Różyńska 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Uniwersytet Warszawski, Wydział Filozofii i Socjologii, Instytut FilozofiiWstęp: Dane statystyczne wykazują, że na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci rośnieliczebność osób starszych. Szacuje się, że w Polsce populacja osób powyżej 65 r. ż. liczyprawie 5 mln. Wśród nich są osoby starsze ze zmianami otępiennymi, które zwiększajązapotrzebowanie na świadczenia pielęgnacyjne i usługi opiekuńcze. Dobra opieka nadosobami z otępieniem powinna respektować godność człowieka.Cel pracy: Celem badań było poznanie opinii pielęgniarek na temat etycznych aspektówopieki nad człowiekiem starszym z zespołem otępiennym.Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród 89 pielęgniarek i pielęgniarzysprawujących opiekę nad osobami starszymi. W badaniach zastosowano metodę sondażudiagnostycznego. Narzędzie badawcze stanowił autorski kwestionariusz ankiety, badającyetyczne aspekty opieki, ze szczególnym uwzględnieniem godności osoby otępiennej.Narzędziem uzupełniającym był kwestionariusz oznaczony POS-75, dotyczący źródełproblemów pielęgnacyjnych występujących wśród osób starszych. Uzyskane wyniki poddanoanalizie statystycznej oraz statystycznej weryfikacji hipotez.Wyniki: Przestrzeganie godności pacjenta w wieku starszym w opinii pielęgniarek byłoprzeciętne. Spośród wyodrębnionych wymiarów godności istotnie wyższe wyniki dotyczyłyprzestrzegania godności osobowej. Średni wynik w tej skali wyniósł 23,43, odchyleniestandardowe 2,26. Opinie pielęgniarek na temat godności osób dotkniętych demencją byłyniezadowalające. Średnia wyników w tej skali wynosiła 31,29, odchylenie standardowe 5,34.Istotnie wyższe wyniki dotyczyły przestrzegania godności pacjentów z zaawansowanądemencją niż u pacjentów, gdzie zmiany demencyjne były nieznaczne.Wnioski: Przestrzeganie godności starszego pacjenta jest przeciętne, dlatego istniejepotrzeba profesjonalnej edukacji środowiska pielęgniarskiego na temat jej aspektów,ze szczególnym uwzględnieniem szacunku dla jego tożsamości, podmiotowości i autonomii.Słowa kluczowe: etyka, osoba starsza, otępienie, opieka pielęgniarska111

P.29.POSTAWY MŁODZIEŻY GIMNAZJALNEJ WOBEC OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCHMałgorzata B. Marcysiak 1 , Aneta Rupińska 2 , Miłosz Marcysiak 3 , Ewa Wiśniewska 4 ,Małgorzata Zagroba 4 , Bożena Ostrowska 1 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 41 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologii4 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia PodyplomowegoWstęp: W XXI wieku, mimo wzrostu świadomości i tolerancji nadal niepełnosprawnisą dyskryminowani z powodu innego wyglądu, odmiennego zachowania, ale i uprzedzeń orazkierowania się stereotypami przez osoby pełnosprawne. To od ich postaw często zależyfunkcjonowanie osób niepełnosprawnych.Cel pracy: Celem niniejszych badań była próba określenia postaw młodzieży gimnazjalnejwobec osób niepełnosprawnych.Materiał i metoda: Badania przeprowadzono wśród 106 uczniów ciechanowskich gimnazjów(w tym 33% z oddziałami integracyjnymi). Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego,technikę ankietowania. Narzędzie badawcze stanowił autorski kwestionariusz ankiety.Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej.Wyniki: Analiza uzyskanych wyników wykazała, że w badanej grupie przeważały postawypozytywne (61,32%), szczególnie wobec osób niepełnosprawnych ruchowo (74,53%).Rzadziej postawy pozytywne prezentowane były wobec niepełnosprawnych intelektualnie(43,40%). Istnieje zależność między wiekiem badanych, a postawami, które wyrażali. Starsiwypadali korzystniej. Płeć także różnicuje postawy. Dziewczęta częściej prezentowałypostawy pozytywne niż chłopcy. Nie bez znaczenia okazał się także rodzaj szkoły do jakiejuczęszczali respondenci. Zaobserwowano, iż młodzież ze szkół integracyjnych rzadziejwykazywała postawy negatywne wobec niepełnosprawnych, niż ze szkół powszechnych.Wnioski:1. Istnieje potrzeba upowszechniania wiedzy na temat niepełnosprawnościi niepełnosprawnych wśród młodzieży gimnazjalnej, co może pozwolić na kreowaniepozytywnych postaw.2. Istotne znaczenie dla kształtowania pozytywnych postaw może mieć kontakt zosobami niepełnosprawnymi.Słowa kluczowe: niepełnosprawność, postawa, młodzież gimnazjalna112

P.30.PROBLEMY PIELĘGNACYJNE PACJENTA CHOREGO NA STWARDNIENIE ROZSIANEWYNIKAJĄCE Z ISTOTY CHOROBYMałgorzata MianowskaAbsolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychDom Pomocy Społecznej Zdrowa Jesień dla osób przewlekle psychicznie chorychw BogurzynieWstęp: Stwardnienie rozsiane jest bardzo poważnym problemem medycznym nie tylkow Polsce, ale w wielu innych krajach, jest chorobą przewlekłą, co wiąże się z koniecznościąopieki medycznej nad pacjentem tak naprawdę do końca życia. To choroba, która mimowszelkich zabiegów terapeutycznych prowadzi do inwalidztwa. Istotnym faktem jest też to,że bardzo często dotyka ludzi w młodym wieku i eliminuje ich z czynnego uczestnictwaw życiu zawodowym i czynnościach dnia codziennego.Cel badań: Celem badań było przedstawienie problemów pacjenta chorującegona stwardnienie rozsiane.Materiał i metoda: W pracy zastosowano metodę indywidualnego przypadku. Informacjepozyskano od pacjenta stosując kwestionariusz pytań, swobodną rozmowę w miejscuzamieszkania. Analizie poddano także dokumenty medyczne.Wyniki: Zastosowana metoda badawcza dostarczyła wyników orientacyjnych oraz pomogłauzyskać odpowiedzi na postawione wcześniej pytania szczegółowe. Dzięki przeprowadzeniudokładnego wywiadu pielęgniarskiego, wnikliwej obserwacji oraz zapoznaniu sięz dokumentacją medyczną prawidłowo zidentyfikowałam problemy pacjenta w sferzebiologicznej, społecznej i psychicznej, jak również pomogłam w ich rozwiązaniu.Wnioski:1.Stwardnienie rozsiane to schorzenie, które zmienia dotychczasowe życie pacjenta. Zmianydotyczą nie tylko sfery biologicznej, ale również w dużym stopniu sfery psycho-społecznej.2.Niezwykle ważnym aspektem jest zaangażowanie rodziny w procesie leczenia pacjenta.Słowa kluczowe: stwardnienie rozsiane, sclerosis multiplex113

P.31.POZIOM WIEDZY STARSZYCH PACJENTÓW NA TEMAT SAMOKONTROLI CUKRZYCYGrażyna Najda 1 , Halina Doroszkiewicz 21Szpital MSW w Białymstoku, Oddział Geriatrii2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Klinika GeriatriiWstęp: Cukrzyca to choroba o przewlekłym przebiegu i społecznym wymiarze. Nieodzownąskładową leczenia wszystkich chorób przewlekłych jest edukacja terapeutyczna.Celem pracy: jest ocena poziomu wiedzy pacjentów w starszym wieku na tematsamokontroli cukrzycy.Materiał i metody: Badaniem objęto 100 pacjentów w wieku 60 lat i starszychz rozpoznaniem cukrzycy, hospitalizowanych w Oddziale Geriatrii Szpitala MSWw Białymstoku, którzy korzystali ze świadczeń zdrowotnych w okresie od 01.X. 2010 r. do 31.III. 2011 r. Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariusza ankiety własnej konstrukcji.Udział w badaniu był dobrowolny i anonimowy. Zebrane dane zakodowano i poddanoanalizie statystycznej za pomocą pakietu statystycznego STATISTICA v. 9.0. Za różnicęznamienną statystycznie przyjęto wartość p 0,05.Wnioski: Poziom wiedzy badanych osób starszych na temat cukrzycy jest niewystarczający,niezależnie od czasu trwania choroby i wieku. Wyższy poziom umiejętności praktycznychw zakresie prowadzenia samokontroli jest ściśle powiązany z wiekiem badanych. Badaneosoby starsze niedoceniają znaczenia aktywności fizycznej i diety jako uznanej formy leczenianiefarmakologicznego w cukrzycy. Udział pielęgniarki w edukacji chorych w zakresieprzygotowania do świadczenia samoopieki jest niewystarczający.Słowa kluczowe: samokontrola, ludzie starzy114

P.32.STOSUNEK STUDENTÓW I PRACOWNIKÓW PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJW CIECHANOWIE DO ZAPŁODNIENIA IN VITROBożena Ostrowska 1 , Małgorzata B. Marcysiak 1 , Ewa Wiśniewska 2 , Iza Jankowska 3 ,Grażyna Skotnicka–Klonowicz 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychWstęp: In vitro, inaczej zapłodnienie pozaustrojowe, polega na zapłodnieniu komórki jajowejw laboratorium poza ustrojem kobiety. Jest to jedna z najskuteczniejszych metod leczenianiepłodności dzisiejszych czasów. Pomimo wielu ograniczeń i trudności, wiele bezdzietnychrodzin sięga po tę metodę, która daje im nadzieje na upragnione potomstwo.Cel badań: Celem badań było określenie stosunku studentów i pracowników PaństwowejWyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie do zapłodnienia in vitro.Materiał i metoda: Badaną grupę stanowili studenci i nauczyciele akademiccy w różnymprzedziale wiekowym od 19 do 60 lat i więcej. W celu zebrania materiału badawczegozastosowano metodę sondażu diagnostycznego przy użyciu techniki ankietowania.Wyniki: Analiza materiału badawczego wykazała pozytywny stosunek do zabiegu in vitrozarówno w grupie studentów (30%) jak i nauczycieli akademickich (28%.) Pozytywnystosunek do zabiegu in vitro wyrażały zarówno kobiety 32% jak i mężczyźni 26%. Najwięcejosób wyrażających pozytywny stosunek do zabiegu in vitro odnotowano w najmłodszejgrupie badanych osób. W przedziale wiekowym 19-26 lat pozytywny stosunek do tegozabiegu wyraziło aż 84% i negatywny tylko 3,8% . Negatywny stosunek do tego zabieguwzrastał wraz z wiekiem. Najwięcej osób przeciwnych tej metodzie znajdowało sięw najstarszej grupie badanych. W przedziale wiekowym 48 – 59 lat na 16 badanych8 osób (50%) stwierdzono negatywny stosunek badanych do zabiegu in vitro, a w przedzialewiekowym 60 lat i więcej, aż 62,5% osób, prezentuje negatywny stosunek do tego zabiegu.Wnioski: 1.Eksperci sektora zdrowia powinni dążyć do tego, aby zabieg in vitro był częstymtematem dyskusji, by społeczeństwo poznało nie tylko negatywne ale również pozytywneaspekty tego zabiegu. 2.Należy w szerszym zakresie upowszechniać informacje na temat invitro, a ich przekazem powinni zajmować się specjaliści. 3.Pomimo tego, że zapłodnieniepozaustrojowe (a szczególnie etap meczenia nadliczbowych embrionów) budzi wielekontrowersji, to nie powinien być on tematem tabu, a badania tego typu nie powinny byćzabronione. 4.Należy uświadamiać społeczeństwu, że dzieci rodzone metodą in vitro to niezachcianka, a dar dla par dotkniętych problemem bezdzietności, a osoby decydujące się naten zabieg nie powinny być w żaden sposób negowane przez otoczenie. 5.Powinno się dążyćdo tego, aby zabieg in vitro został zatwierdzony drogą legislacji i był refundowany przezpaństwo.Słowa kluczowe: zabieg in vitro, studenci, nauczyciele akademiccy115

P.33.LECZENIE NERKOZASTĘPCZE A WYBÓR PACJENTAMarta Pezowicz 1 , Katarzyna Łagoda 21 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie MedycynyKlinicznej2 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejWstęp: Celem leczenia nerkozastępczego jest stałe lub czasowe zastąpienie funkcji nerek,które ustały w wyniku odwracalnych lub nieodwracalnych zmian chorobowych. Ma onozastosowanie w ostrej i przewlekłej niewydolności nerek. Ten rodzaj terapii polega nazastosowaniu 2 podstawowych metod: przeszczepie nerki i dializoterapii.Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie wskazań do leczenia nerkozastępczego orazsposobu przygotowania pacjenta do świadomego udziału w terapii.Wyniki: Przeszczep nerki jest metodą najbardziej pożądaną, ponieważ jest w staniecałkowicie zastąpić funkcje zniszczonych nerek. Jednak z różnych względów jest formąbardzo ograniczoną, przez co nie wszyscy pacjenci mogą z niej skorzystać. Metodą dostępnąbezpośrednio dla wszystkich pacjentów jest dializoterapia. Wybór metody terapii zależy odstadium zaawansowania choroby nerek. Jednak coraz częściej o wyborze metody leczenianerkozastępczego decyduje pacjent i jego rodzina. Wraz z lekarzem dokonują wyboruwłaściwego leczenia. Aby dobór sposobu leczenia był w pełni świadomy, chorym i ich bliskimorganizuje się systemy edukacyjne. Opierają się głównie na przekazaniu wszystkichograniczeń i zalet podstawowych form terapii nerkozastępczej. Należy jednak podkreślić, żewybór metody leczenia jest możliwy wyłącznie w przypadku, kiedy przewlekła choroba nerekzostanie zdiagnozowana odpowiednio wcześnie oraz jeśli chory znajdzie się w odpowiednimczasie pod opieką nefrologa.Słowa kluczowe: leczenie nerkozastępcze, wybór terapii116

P.34.PROBLEMY PIELĘGNACYJNE PACJENTA Z WIRUSOWYMZAPALENIEM WĄTROBY TYPU CLECZONEGO INTERFERONEMZofia Marianna PilitowskaAbsolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychSpecjalistyczny Szpital Wojewódzki w CiechanowieWstęp: Wirusowe Zapalenie Wątroby typu C jest chorobą zakaźną o bardzo wysokimryzyku zarażenia. Do zakażeń najczęściej dochodzi poprzez kontakt z krwią osoby zakażonej.W Polsce szacuje się, że około 700 tys. ludzi zakażonych jest tym wirusem.Cel badań: Celem przeprowadzonych badań było przedstawienie problemówpielęgnacyjnych u pacjenta z WZW typu C leczonego Interferonem.Materiał i metody: W pracy zastosowano metodę indywidualnego przypadku. Informacjepozyskano od pacjenta stosując kwestionariusz pytań, swobodną rozmowę w miejscuzamieszkania. Analizie poddano także dokumenty medyczne.Wyniki: W pracy udało się ustalić aktualnie istniejące problemy pielęgnacyjne pacjenta.W wyniku przeprowadzonych badań i wnikliwej analizie i obserwacji, oraz zapoznaniu sięz dokumentacją medyczną prawidłowo uzyskano odpowiedź na postawione pytaniabadawcze. Zidentyfikowano prawidłowo problemy pacjenta w sferze biologicznej,psychicznej i społecznej. Pacjent otrzymał pomoc w ich rozwiązaniu.Wnioski:1. WZW typu C jest schorzeniem zmieniającym dotychczasowe życie pacjenta. Zmianydotyczą nie tylko sfery biologicznej, ale też w dużym stopniu sfery psychicznej i społecznej,2. Wsparcie rodziny jest elementem ułatwiającym podejmowanie procesu leczenia,3. Zdobyta wiedza na temat ryzyka wystąpienia skutków ubocznych oraz odpowiednieprzechowywanie leków i ich systematyczne przyjmowanie o stałych porach przyczynia się doprawidłowej terapii leczenia.Słowa kluczowe: WZW typu C, wirus HCV, Interferon, Rybawiryna117

P.35.INSULINOTERAPIA W CUKRZYCY TYPU 2 - KIEDY, DLACZEGO I JAK?Katarzyna Sieńko 1 , Katarzyna Łagoda 21 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie MedycynyKlinicznej,2 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejWstęp: Mimo coraz wyższego poziomu wiedzy społeczeństwa na temat choroby cywilizacyjnej jaką jest cukrzyca typu 2, systematycznie zwiększa się liczba przypadkówzachorowań.Cel badań: Celem pracy jest przedstawienie kolejnych etapów wdrażania insulinoterapii,algorytmów leczenia cukrzycy, wskazań do intensywnej, stałej i okresowej insulinoterapiioraz metod monitorowania skuteczności leczenia.Wyniki: W Polsce obserwuje się, iż w wielu przypadkach intensyfikacja leczenia jestrozpoczynana w niewłaściwym momencie. Konsekwencją późnej intensyfikacji leczenia lubbraku współpracy z pacjentem w procesie wprowadzania iniekcji insuliny, są późnepowikłania choroby- stanowiące ogromny problem osób starszych u których cukrzyca mawieloletni przebieg. Przed decyzją o wdrożeniu terapii insuliną ważne jest by chory podjąłpróbę leczenia metodami niefarmakologicznymi. W przypadku gdy nie zostaną osiągnięteoczekiwane założenia, stosuje się wprowadzone na potrzeby pacjentów różne algorytmyinsulinoterapii, zarówno w połączeniu z lekami doustnymi, jak i bez. Warunkiemprawidłowego leczenia cukrzycy jest między innymi wybór momentu w którym rozpoczynasię terapię oraz dobór odpowiedniego preparatu insuliny. Wprowadzenie insulinoterapii jestnieuniknionym etapem w życiu pacjenta z cukrzycą typu 2. Istotne jest, by pacjent miałświadomość iż zmiany zachodzące w jego życiu mają mu pomóc jak najdłużej zachowaćcenne dla każdego zdrowie. Prawidłowo dobrany model insulinoterapii, rodzaj insuliny orazstosunek pacjenta do leczenia, wspólnie warunkują prawidłowy przebieg cukrzycy.Słowa kluczowe: insulinoterapia, metody, algorytmy, wskazania118

P.36.OCENA WIEDZY PACJENTÓW NA TEMAT NIEFARMAKOLOGICZNYCH METODTERAPII W IBSRegina Sierżantowicz 1 , Katarzyna Łagoda 2 ,Grażyna Jurkowska 31Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny Klinicznej3Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Klinika Gastroenterologii i ChoróbWewnętrznychWstęp: Zespół jelita nadwrażliwego (z.j.n.; IBS) jest jedną z najczęstszych choróbczynnościowych przewodu pokarmowego. Występuje on u około 15-20% dorosłych ludziw krajach europejskich oraz w USA. Istotną rolę odgrywa uświadomienie pacjentowiczynnościowego charakteru schorzenia, bez poważnych konsekwencji (np. rozwoju raka).Porady dotyczące stylu życia i sposobu żywienia aktywizują pacjenta do współpracy podczasstosowanej terapii.Celem pracy: było określenie wiedzy pacjentów na temat niefarmakologicznych metodterapii w IBSMateriał i metody: Grupę badaną stanowiło 150 pacjentów w wieku 18-80 latz rozpoznanym IBS wg Kryteriów Rzymskich II objętych opieką Poradni GastroenterologicznejUSK UMB. Wiedzę pacjentów z IBS na temat niefarmakologicznych metod terapii orazoczekiwania chorych w tym zakresie oceniono na podstawie kwestionariusza własnejkonstrukcji.Wyniki: Stwierdzono, że wiek pacjentów ma istotne statystyczny (p>0.001) związek z: wiedząw zakresie zalecanych produktów dietetycznych, produktów potencjalnie nasilającychobjawy w IBS. Stwierdzono wpływ płci żeńskiej na znajomość relaksującej muzyki jakometody relaksacji. Zaobserwowano, że wiek wpływa w sposób istotny na subiektywną ocenęwiedzy pacjentów w zakresie rodzaju technik relaksacyjnych oraz metody relaksacji w formiegłębokiego oddechu i relaksującej muzyki.Wnioski: Ocena wiedzy w zakresie niefarmakologicznych metod terapii była niska w grupiepacjentów z IBS. Stwierdzono, że wraz z wiekiem pacjentów wzrasta liczba osóbdeklarujących posiadanie wiedzy.Słowa kluczowe: pacjenci, IBS, niefarmakologiczne metody terapii119

P.37.ANALIZA CZĘSTOŚCI POWIKŁAŃ U PACJENTÓW PO WYŁONIENIU STOMIIRegina Sierżantowicz 1 , Marlena Karolina Święcicka 21Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego2Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku, Szpitalny Oddział RatunkowyWstęp: W Polsce wykonuje się około 6-8 tys. operacji wyłonienia stomii. Zabieg operacyjnywyłonienia przetoki jest niejednokrotnie jedyną skuteczną, a nawet ratującą metodąleczenia. Skutkiem są jednak trudne do zaakceptowania konsekwencje wpływające nafunkcjonowanie w każdej sferze jego życia. Powikłania stomii jelitowych występują w około30-50% przypadków. Decydują o jakości życia osób z wyłonioną przetoką, dlatego istotne jestwczesne zapobieganie ich wystąpieniu.Celem pracy: była ocena częstości występowania powikłań po zabiegach operacyjnychz wyłonieniem stomii oraz zapotrzebowania na długoterminową opiekę pielęgniarską.Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 150 pacjentów pozostających pod opiekąPoradni Stomijnej w latach 2008-2011. Analiza dokumentacji medycznej polegała nauzyskaniu informacji o przyczynie wyłonienia przetoki, rodzaju stomii oraz powikłaniachz jakimi pacjent zgłosił się do poradni. Podczas zbierania danych posłużono się ankietąkonstrukcji własnej. Zapotrzebowanie na opiekę pielęgniarską oceniono na podstawie skaliBarthel.Wyniki: Najczęściej zabieg wyłonienia stomii dotyczył pacjentów w wieku 70-80 lat.Najczęstszym powodem wykonania operacji był rak odbytnicy 29% oraz nowotwór jelitagrubego 22%. Pacjenci zgłaszali problemy braku akceptacji wyglądu oraz problemyseksualne-70%. Ponad połowa (53%) zgłosiło się do poradni z powodu powikłańdermatologicznych. Wykazano dodatnia korelację tych powikłań ze zgłaszanymi problemamiz zabezpieczeniem stomii. Stwierdzono, że 9% pacjentów wymaga profesjonalnej opiekipielęgniarskiej.Wnioski: Najczęstszymi powikłaniami w badanej grupie pacjentów były powikłaniaogólnoustrojowe. Najczęściej pacjenci oczekują informacji na temat zasad pielęgnacji stomii izalecanej diety.Słowa kluczowe: pacjenci, stomia, powikłania pooperacyjne, opieka120

P.38.ZASTOSOWANIE WIEDZY O PRAWACH PACJENTA W PRAKTYCZNEJ DZIAŁALNOŚCIPIELĘGNIAREKAnna Smoszna, Teresa Paszek, Zofia Sienkiewicz1Wojskowy Instytut Medyczny, Warszawa2Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wydział Nauki o Zdrowiu, Zakład PielęgniarstwaSpołecznegoWstęp: Jedną z podstawowych zasad nie tylko w pielęgniarstwie, ale i w życiu jest ta, któramówi o tym, że należy postępować tak, jak by się chciało, aby inni postępowali wobec nas.Jednak codzienność przynosi dylematy etyczne jako rozbieżność pomiędzy prawami pacjentaa powinnościami pielęgniarki. Normy i zasady moralne mogą się zmieniać w czasie, niemuszą być one identyczne dla różnych kultur i ras. Problematyka praw pacjenta nabiera wnaszym kraju coraz większego znaczenia. W obliczu nieustannie reformowanego systemuopieki zdrowotnej wywołuje sporo emocji i jest przedmiotem wielu dyskusji.Cel pracy: próba oceny wiedzy pielęgniarek z zakresu praw pacjenta i jej zastosowaniew praktycznym działaniu.Materiał i metody: Badania przeprowadzono 26 kwietnia 2009 wśród studentek II semestrustudiów pomostowych na Wydziale Nauki o Zdrowiu Warszawskiego UniwersytetuMedycznego. Badane pielęgniarki to osoby pracujące zawodowo przede wszystkimw szpitalach. W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziembadawczym był kwestionariusz ankiety, który został podzielony na dwie części:Wyniki: Większość pielęgniarek (58%) zna częściowo prawa pacjenta, 49% badanych oceniaswoją wiedzę z zakresu praw pacjenta jako przeciętną.42% badanych uważa, że wiedza jestniewystarczająca.Wnioski: Wszystkie badane studentki pielęgniarstwa znają prawa pacjenta, jednak większość(58%) przyznaje, że zna je częściowo. W przestrzeganiu praw pacjenta w placówkachochrony zdrowia w znacznym stopniu utrudniają takie czynniki jak: błędy organizacyjne,nadmiar obowiązków, przyjęte zwyczaje, trudności lokalowe. Najczęściej nieprzestrzeganeprawa pacjenta to: prawo równego dostępu do świadczeń zdrowotnych, prawo dostępu dodokumentacji medyczne, prawo do prywatności, prawo do intymności.Słowa kluczowe: pacjent, prawa pacjenta121

P.39.ZJAWISKO SAMOBÓJSTW WŚRÓD LUDZI MŁODYCH W OPINII SPOŁECZNOŚCI DZIAŁDOWAJoanna Wierzbicka¹, Maria Kołtun 2 , Barbara Różańska 3 , Marzena Kubala 21 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych2 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego3 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk HumanistycznychWstęp: Samobójstwo jest przeciwieństwem skłonności organizmu do zachowania życia. Jegotragizmu doświadcza nie tylko osoba, która targa się na własne życie, ale również jej najbliżsi.Występowanie samobójstw jest zjawiskiem towarzyszącym rozwojowi ludzkości od zaraniadziejów. Współcześnie przybiera jednak niepokojące rozmiary, co może świadczyć o tym, żecoraz więcej ludzi nie radzi sobie ze złożonością świata, który ich otacza. Zjawisko corazczęściej dotyczy dzieci i młodzieży.Cel badań: Poznanie występowania zjawiska samobójstw wśród ludzi młodych. Celempraktycznym badań jest próba dostarczenia praktyce pedagogicznej wiedzy na tematproblemów nurtujących młodzież, których nierozwiązanie skłania do prób samobójczych.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w kwietniu 2012r, wśród 116 uczniów ZespołuSzkół Nr 1 im. Stefana Żeromskiego w Działdowie. Zastosowano metodę sondażudiagnostycznego, technikę ankietowania, a narzędziem był autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki badań: Analiza wyników badań pozwoliła na weryfikację sformułowanych hipotez.Według respondentów zjawisko popełniania samobójstw wśród młodzieży występuje rzadkobądź bardzo rzadko (odpowiednio 41,5% i 24,1%). Na częste występowanie tegonegatywnego zjawiska wskazało 17,2 % badanych uczniów, a 17,2 % nie potrafiło określićswojego zdania w tej sprawie. Wśród wielu przyczyn dopuszczania się prób samobójczychprzez ludzi młodych dominują: dramatyczne przeżycia (27,6%), narkomania (20,6%),nieszczęśliwa miłość (13,8%), problemy rodzinne i przynależność do sekty ( 10,3%) orazniepowodzenia szkolne (7,0%). Według 41,6 % badanych targnięcie się na własne życie jestprzejawem zagubienia w życiu, dla 20,6 % respondentów czynem desperackim, a według13,8 % młodych ludzi jest przejawem tchórzostwa. Badana młodzież krytycznie oceniła próbysamobójcze ludzi młodych (94%).Wnioski: 1.W profilaktyce działań destrukcyjnych ważne jest uczenie dzieci i młodzieżykorzystania ze wsparcia koleżeńskiego, a także udzielania go innym. Służą temu: rozwijanieumiejętności komunikowania, empatii, wyrażania uczuć, nazywania ich, budowanie zaufania,a także zwiększanie akceptacji siebie. 2.W pracy z młodzieżą szkoły średniej należy: wspólniez rodzicami uczniów i ich przedstawicielami opracowywać profilaktykę zachowaćdestrukcyjnych prowadzących do samozagłady; wykorzystywać maksymalnie możliwościprowadzenia dyskusji na tematy: niepowodzeń szkolnych, problemów rodzinnych,rozczarowań uczuciowych, przygnębienia, depresj i zniechęcenia życiem; prowadzićspotkania z przedstawicielami poradni psychologicznej, policji, prokuratury, telefonuzaufania w sprawie szukania pomocy w sytuacjach zagrażających targnięciem się na własneżycie.Słowa kluczowe: samobójstwo, autodestrukcja, niepowodzenia życiowe, profilaktyka122

P.40.DIALIZA OTRZEWNOWA CZY HEMODIALIZA W OPINII PACJENTAEwa Wiśniewska 1 , Bożena Adamska 2 , Małgorzata Zagroba 1 , Bożena Ostrowska 3 ,Małgorzata Marcysiak 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych;NZOZ Centrum Dializ w Płońsku3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Z dnia na dzień zwiększa się liczba chorych z przewlekłą chorobą nerekwymagających włączenia leczenia nerkozastępczego. Rozwój medycyny, techniki oraz corazwiększa ilość stacji dializ spowodował, że dializoterapia jest dostępna dla każdego, ktowymaga tego rodzaju leczenia. Pacjent będący po opieką poradni nefrologicznej pozapoznaniu z formami leczenia obejmującymi hemodializę i dializę otrzewnową możesamodzielnie zdecydować, w jaki sposób ma być leczony.Celem pracy: Celem badań było wykazanie, która z podstawowych metod leczenianerkozastępczego wg pacjenta jest korzystniejsza z jego punktu widzenia.Materiał i metoda: W pracy zastosowano metodę indywidualnych przypadków.Badania przeprowadzono w NZOZ Centrum Dializ w Płońsku w 2012roku.Wyniki: W ocenie pacjenta następstwa w codziennym funkcjonowaniu są mniejsze w dializieotrzewnowej. Jednak w związku z zaletami hemodializy (większe poczucie bezpieczeństwa)pacjent jednoznacznie nie potrafił wskazać, która z metod jest korzystniejsza.Akceptacja leczenia nerkozastępczego jest stymulowana tym, że jest to zabieg ratujący życie.Drugim elementem budującym świadomość pacjenta jest znajomość własnej choroby,procedury leczenia oraz wsparcie profesjonalne i nieprofesjonalne.Wnioski:1. Z uwagi na kompleksowość i wielokierunkowość leczenia nerkozastępczego ważnymelementem opieki jest edukacja pacjenta i jego rodziny.2. Wybór metody leczenia wymaga świadomej decyzji pacjenta, uwzględniającej jegoosobisty potencjał do samopielęgnacji oraz bilans zalet i wad poszczególnych metodleczenia.3. Wdrożenie leczenia nerkozastępczego (niezależnie od formy) wymaga stałego wsparciaemocjonalnego i informacyjnego, które buduje poczucie bezpieczeństwa.Słowa kluczowe: dializa otrzewnowa, hemodializa123

P.41.ZJAWISKO KORZYSTANIA Z INTERNETU WŚRÓD MŁODZIEŻYEwa Wiśniewska 1 , Katarzyna Małecka 2 , Małgorzata Zagroba 1 , Bożena Ostrowska 3 ,Małgorzata Marcysiak 31 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Internet jest nową technologią w dzisiejszym świecie, która uchodzi za symbolnaszych czasów. Internet wpływa na rozwój wielu dziedzin życia człowieka, gdyż umożliwiaszybką, sprawną komunikację, jest źródłem informacji, służy celom edukacyjnym i pozwalanawiązywać nowe znajomości. Mimo to, okazuje się że internet, poza tym że stanowiudogodnienie i szansę na rozwój człowieka, może być postrzegany jako źródło wieluproblemów psychospołecznych.Celem pracy: Celem badań była analiza zjawiska korzystania z Internetu przez młodzież.Materiał i metoda: W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Badaniamiobjęto 80 osób ( 40 gimnazjalistów i 40 studentów).Wyniki: Z uzyskanych danych wynika, że korzystanie z Internetu jest zjawiskiempowszechnym. Najczęściej Internet jest wykorzystywany do nawiązywania nowychznajomości za pomocą komunikatorów internetowych, przy czym studenci posiadająwiększą świadomość niebezpieczeństw z tym związanych. Z badań wynika także, że rodzicenie kontrolują czasu i sposobu spędzania czasu w sieci przez swoje dzieci.Wnioski:1. Korzystanie z internetu przez młodzież jest zjawiskiem powszechnym. Z uwagi nawielogodzinne korzystania z sieci, szczególnie w godzinach wieczornych należy uświadomićmłodzieży niebezpieczeństwa z tym związane.2. Osobami odpowiedzialnymi za kształcenie higieny pracy z komputerem powinni byćrodzice, nauczyciele, pracownicy ochrony zdrowia3. U młodych osób należy kształtować zasady Net etyki, czyli zbioru dobrych zasadkorzystania z zasobów internetowych.Słowa kluczowe: internet, sieć124

P.42.EUTANAZJA W OPINII WYBRANYCH GRUP PIELĘGNIAREK I STUDENTÓWMałgorzata Zagroba 1 , Marcin Chojnowski 2 , Ewa Wiśniewska 1 , Bożena Ostrowska 3 ,Małgorzata B. Marcysiak 3 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwent PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych;Szpital Specjalistyczny w Olsztynie3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Problem eutanazji dzieli społeczeństwo niemal całego świata zachodniego na jejzwolenników i przeciwników. Rozwiązania zadowalającego tak jednych, jak i drugich jakdotąd nieznaleziono, stąd też konieczność dalszych dyskusji i poszukiwań w tym zakresie.Cel pracy: Poznanie opinii wybranych pielęgniarek i studentów studiów niemedycznychna temat eutanazji.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w kwietniu i maju 2012 roku w dwóchzróżnicowanych grupach. Wśród losowo wybranych 100 pielęgniarek i pielęgniarzypracujących w oddziałach szpitalnych Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiegow Ciechanowie oraz wśród 100 studentek i studentów inżynierii, ekonomii, elektronikii informatyki Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie. Wykorzystano metodęsondażu diagnostycznego oraz autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Większość pielęgniarek oraz studentów wyrażało negatywne opinie na temateutanazji. Ponad połowa badanych w obu grupach nie popierała eutanazji, a także nie była zajej legalizacją. Większość pielęgniarek była przeciwna, aby prawo zezwalało lekarzom nawykonywanie eutanazji jeśli nieuleczalnie chory, cierpiący pacjent o to prosi, natomiastponad połowa studentów była odmiennego zdania. Około 1/3 pielęgniarek i ponad połowastudentów (51%) była zdania, że eutanazja w pewnych sytuacjach może byćusprawiedliwiona. Więcej pielęgniarek (30%), niż studentów (18%), poprosiłoby o eutanazję,gdyby same były w sytuacji nieuleczalnej choroby, jednocześnie pielęgniarki (14%), w niecomniejszym odsetku niż studenci (17%), wyraziłyby zgodę na eutanazję swoich bliskich.Zdecydowana większość pielęgniarek (86%) i studentów (79%) uznała, że eutanazja jestzdecydowanie sprzeczna z wiarą katolicką.Wnioski: 1.Większość studentów i pielęgniarek odnosi się negatywnie do eutanazji i jejlegalizacji a istniejące różnice w tych opiniach nie mają istotnego znaczenia. 2.Deklarowanepoparcie dla eutanazji w znacznym stopniu uzależnione jest od konkretnej, opisywanejsytuacji (np. nieuleczalnej choroby najbliższych). 3.Niejednoznaczne opinie badanychpokazują, że problem eutanazji jest bardzo skomplikowany, a badanych charakteryzujewysoka na niego wrażliwość. 4.Brak akceptacji dla eutanazji może mieć związekz wyznaniem katolickim większości polskiego społeczeństwa.Słowa kluczowe: eutanazja, opinie, pielęgniarki, studenci125

P.43.ODŻYWIANIE SIĘ WYBRANEJ GRUPY MŁODZIEŻY LICEALNEJMałgorzata Zagroba 1 , Ewa Ewertowska 2 , Renata Domżał-Drzewicka 1 , Bożena Ostrowska 3 ,Ewa Wiśniewska 1 , Małgorzata B. Marcysiak 3 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Prawidłowe żywienie odgrywa istotną rolę w całym okresie życia człowieka, jednakna szczególną uwagę zasługuje żywienie nastolatków.Cel badań: Celem było poznanie sposobów odżywiania się młodzieży licealnej w zależnościod typu szkoły. Badano m.in. regularność spożywanych posiłków, rodzaj produktówwybieranych najczęściej, rodzaj przekąsek spożywanych między głównymi posiłkami.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w czwartym kwartale 2010 roku, wśród 100uczniów Technikum Gastronomicznego oraz Liceum Ogólnokształcącego w Mławie.Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, narzędziem był autorski kwestionariuszankiety.Wyniki: Biorąc pod uwagę wskaźnik BMI, stwierdzono, że u ¼ młodzieży występowałyzaburzenia, zdecydowanie częściej nadwaga i otyłość (17%) niż niedobory masy ciała (9%).Niezależnie od typu szkoły (LO czy TG) uczniowie odżywiali się w sposób nieregularny,zalecaną liczbę 4-5 posiłków w ciągu dnia spożywało zaledwie 27% badanych, 61%ankietowanych wychodziło z domu bez pierwszego śniadania. Ponad ¾ badanych (77%)podjadało między głównymi posiłkami, najczęściej wyroby cukiernicze i produkty typu „Fastfood”. W codziennym jadłospisie zaledwie 17% młodzieży uwzględniało produkty zbożowe,21% owoce, 23% warzywa, 24% mleko i jego przetwory. Tylko 29% spożywało ryby i tylkojeden raz w tygodniu. Zdecydowana większość (74%) przyjmowała za mało płynów w ciągudoby.Wnioski: Nieprawidłowości w sposobie odżywiania się uczniów, stwierdzone przypadkinadwagi i otyłości, jak i niedożywienia mogą świadczyć o deficycie wiedzy na tematznaczenia zasad racjonalnego żywienia, i sprzyjać dokonywaniu niekorzystnych wyborówżywieniowych. Błędy występujące w sposobie odżywiania się licealistów potwierdzająkonieczność wprowadzenia w większym zakresie tej tematyki do edukacji zdrowotnejw programach szkolnych. Szczególnie istotna jest rola pielęgniarki środowiska nauczaniai wychowania, która edukacją powinna objąć nie tylko uczniów ale również ich rodziców, i tood etapu edukacji wczesnoszkolnej. Utrwalenie złych nawyków żywieniowych młodzieżymoże spowodować kontynuowanie ich w życiu dorosłym, co może mieć negatywny wpływna prawidłowy rozwój i stan ich zdrowia obecnie i w przyszłości.Słowa kluczowe: odżywianie się, BMI, młodzież126

P.44.GIMNAZJALIŚCI I ZJAWISKO SPOŻYWANIA ALKOHOLUMałgorzata Zagroba 1 , Monika Gerek 2 , Ewa Wiśniewska 1 , Bożena Ostrowska 3 , MałgorzataB. Marcysiak 3 , Marzena Kubala 1 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Spożywanie alkoholu przez młodych ludzi budzi uzasadniony niepokój zwłaszcza, żewiek, w którym dochodzi do inicjacji spożywania alkoholu sukcesywnie się obniża.Jednocześnie, co potwierdzają liczne obserwacje, rozmiary zjawiska picia alkoholuprzerastają skuteczność zabiegów profilaktycznych. Coraz częściej obserwuje się sięganie poalkohol nie tylko młodzieży z liceów lub techników zawodowych, ale również dzieci zestarszych klas szkół podstawowych i gimnazjów. Chociaż zjawiska te są znane to rozmiary ichoraz następstwa ulegają zmianom z biegiem czasu.Celem badań: Celem było poznanie zjawiska spożywania alkoholu przez młodzieżgimnazjalną.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w lutym 2012 roku wśród 96 uczniów klas IIIgminnego publicznego gimnazjum, w tym 52 dziewczęta (55%) i 44 chłopców (45%). Metodąbadawczą był sondaż diagnostyczny.Wyniki badań: Większość gimnazjalistów z grupy badanej (81%) miało już za sobą inicjacjęalkoholową. Ponad połowa gimnazjalistów (55%) spożywała alkohol w ciągu ostatniego roku.Wcześniej eksperymentowanie z alkoholem rozpoczęli chłopcy. Większość badanych (ponad50%) alkohol spożywało w domu koleżanek / kolegów. ¾ ankietowanych czyniło to dlarelaksu i odprężenia. Najchętniej młodzież sięgała po piwo (76%). Do przekroczenia progutrzeźwości przyznało się 71% chłopców i 27% dziewcząt. Rodzice mieli znikomą świadomośćco do spożywania alkoholu przez swoje dzieci stąd ich najczęstszą reakcją (76% rodziców)było oburzenie lub awantura w domu. Wszyscy uczniowie jednomyślnie stwierdzili, że w ichszkole były prowadzone zajęcia nt. profilaktyki alkoholizmu, a znaczący w nich udział miałwychowawca i pedagog szkolny.Wnioski:1.Rozpowszechnienie spożycia alkoholu przez gimnazjalistów jest zatrważającei wskazuje na konieczność skuteczniejszego wdrażania profilaktyki oraz reagowania różnychśrodowisk (od rodzinnego po szkolne) i instytucji na symptomy alkoholizowania się nieletnichpoprzez: - prowadzenie warsztatów i szkoleń dla młodzieży z udziałem psychologów,terapeutów, lekarzy, pielęgniarek, policjantów; - wskazywanie i stwarzanie młodzieżyalternatywnych wzorów zabawy i form spędzania czasu wolnego.2.Należy zintensyfikować działania z zakresu kontroli dostępu młodocianych do alkoholu.Słowa kluczowe: młodzież, alkohol127

P.45.NAJCZĘSTSZE PROBLEMY KOBIET PO MASTEKTOMIIMałgorzata Zagroba 1 , Aneta Jędrzejewska 2 , Małgorzata B. Marcysiak 3 , Bożena Ostrowska 3 ,Ewa Wiśniewska 1 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Mastektomia, dla wielu kobiet, jest najtrudniejszym etapem leczenia, ponieważczęsto jest równoznaczna z utratą kobiecości, atrakcyjności, macierzyństwa.Cel badań: Celem badań było określenie problemów kobiet po mastektomii.Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grudniu 2010 roku, wśród 64 kobietpo mastektomii, na terenie miasta Mławy i Ciechanowa. Zastosowano metodę sondażudiagnostycznego, techniką była ankieta, natomiast narzędziem autorski kwestionariuszankiety.Wyniki: Kobiety po mastektomii musiały zmierzyć się z wieloma problemami. Na wieśćo chorobie nowotworowej pojawiał się lęk przed śmiercią, przed bólem i okaleczeniem. Poamputacji piersi kobiety musiały uporać się ze znacznym okaleczeniem swojego ciała i utratąwizerunku pełnowartościowej kobiety, upośledzeniem fizycznym, czasem z odrzuceniemprzez najbliższych. Trudnym etapem walki z chorobą było leczenie uzupełniające. Problememdla kobiet był niedostatek informacji m.in. na temat ubocznych skutków leczenia, zasadpostępowania w przypadku obrzęku chłonnego i profilaktyki obrzęku.Wnioski :1.Choroba nowotworowa i skutki jej leczenia mają negatywny wpływ na wszystkie sfery życiakobiet. Wiele jest w związku z tym problemów, z którymi kobiety muszą się zmierzyć.2.Aby pomóc kobietom przetrwać ten trudny etap ich życia, należy otoczyć każdą z nichtroskliwą i profesjonalną opieką, uwzględniając ich potrzeby.3.Należy przekazywać pacjentkom pełną i rzetelną wiedzę na temat metod i skutkówubocznych leczenia oraz profilaktyki obrzęku chłonnego. Kobiety dobrze poinformowanemogą bardziej zaangażować się w proces leczenia i szybciej powrócić do zdrowia.4.Każda kobieta powinna być objęta kompleksową rehabilitacją (ćwiczenia, psychoterapia,masaż) od pierwszych dni po zabiegu operacyjnym, ponieważ wpływa to korzystnie naproces leczenia.5.Szczególna rola w edukacji i rehabilitacji kobiet przypada pielęgniarkom.Słowa kluczowe: mastektomia, problemy kobiet128

P.46.SCHIZOFRENIA W OPINII WYBRANYCH GRUP SPOŁECZEŃSTWAMałgorzata Zagroba 1 , Katarzyna Kozłowska 2 , Ewa Wiśniewska 1 , Bożena Ostrowska 3 ,Małgorzata B. Marcysiak 3 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Skuteczna pomoc osobom chorym na schizofrenię wymaga współdziałania różnychśrodowisk na rzecz kształtowania świadomości społeczeństwa na temat tej choroby orazchorych na nią osób.Cel pracy: Poznanie opinii wybranych grup społeczeństwa na temat schizofrenii.Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone w lutym i marcu 2012 roku, wśród 90osób:30 pracowników Domu Pomocy Społecznej w Nasielsku, 30 członków rodzin osóbchorych na schizofrenię oraz 30 losowo wybranych osób, które nie miały dotychczaskontaktu z chorymi na schizofrenię. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego orazautorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Mimo deklaracji ponad połowy badanych (51 spośród 90 badanych) ankietowani nieposiadali dostatecznej wiedzy na temat schizofrenii, a zachowania charakterystyczne dlaosób ze schizofrenią prawidłowo wskazała tylko 1/3 badanych. Stosunek większościbadanych do chorych na schizofrenię był życzliwy, tylko co 10 ankietowany przyznał się doobojętności, a tylko 8 osób spośród 90 respondentów do niechęci. 2/3 ogółu badanychstwierdziło, że osoby chore na schizofrenię mogą stanowić zagrożenie dla otoczenia.Prawie 3/4 ankietowanych uważało, że osoby chore na schizofrenię są dyskryminowane,przede wszystkim, gdy chodzi o prawo do pracy i zatrudnienia (51), poszanowania godnościosobistej (31), sprawiedliwego traktowania (26). Zdecydowana większość (72 osoby)stwierdziła, że społeczeństwo najczęściej unika kontaktu z osobami chorymi na schizofrenię.W postawach wobec psychicznie chorych zauważano strach (40), niezdrową ciekawość (35),a nawet wrogość (14).Wnioski: Istnieje konieczność w szerszym stopniu przeprowadzania kampanii społecznych nt.chorób i chorych psychicznie, w tym szczególnie na schizofrenię. Działaniami edukacyjnymipowinny być objęte osoby, które nigdy nie miały styczności z osobami chorymi, gdyż w tymśrodowisku występuje największa niewiedza na ten temat. Zebrane opinie społeczeństwaodzwierciedlają zdecydowanie negatywny obraz postaw i zachowań społecznych wobec osóbchorujących psychicznie. Chorzy nie tylko są obciążeni zdrowotnie, ale również częstoobciążeni są skutkami stygmatyzacji. Należy organizować warsztaty dla rodzin i przyjaciółosób chorych na schizofrenię, które miałyby na celu rekonstrukcję więzi rodzinnychi przyjacielskich oraz budowanie zdrowych relacji osoba chora - rodzina i osoba chora –przyjaciele.Słowa kluczowe: schizofrenia, opinie, społeczeństwo129

P.47.UDZIAŁ OSÓB W WIEKU ŚREDNIM (35-59 LAT)W WYBRANYCH BADANIACH PROFILAKTYCZNYCHMałgorzata Zagroba 1 , Małgorzata Kuskowska 2 , Małgorzata B. Marcysiak 3 ,Ewa Wiśniewska 1 , Bożena Ostrowska 3 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Wyrazem troski o własne zdrowie jest między innymi uczestnictwo w badaniachprofilaktycznych, które mają kluczowe znaczenie w walce z chorobami przewlekłymii nowotworowymi.Cel badań: Celem badań było przedstawienie udziału osób w wieku średnim (35-59 lat)w wybranych badaniach profilaktycznych.Materiał i metody: Badania przeprowadzono na terenie powiatu mławskiego, w IV kwartale2010 roku wśró 45 kobiet i 45 mężczyzn w wieku 35-59 lat, pracujących zawodowo, bezzdiagnozowanych chorób przewlekłych. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego,techniką badawczą była ankieta, a narzędziem autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki badań: Udział osób w wieku średnim w wybranych badaniach profilaktycznych (którepozwalają wykryć m.in. zagrożenie chorobami układu krążenia, cukrzycą, POChP, białaczką, atakże rakiem piersi, rakiem szyjki macicy, rakiem płuc czy rakiem prostaty) był zróżnicowany.Ankietowani częściej wykonywali badania biochemiczne, RTG płuc, EKG serca, badaniecytologiczne niż spirometrię, USG piersi, mammografię, badanie kału na krew utajoną,hormon PSA czy badania per rectum. W badaniach, częściej uczestniczyły kobiety.Wnioski:1.Należy dołożyć wszelkich starań aby uwrażliwić osoby w średnim wieku (35-59 lat) nazagrożenie jakim są choroby nowotworowe (i inne choroby przewlekłe) oraz dostarczyćwiedzy w zakresie czynników ryzyka, sposobów zapobiegania, wczesnych objawów, metoddiagnozowania i leczenia tych chorób. 2.Należy wprowadzać i realizować programyedukacyjno-prozdrowotne w placówkach medycznych (gabinetach promocji zdrowia),zakładach pracy oraz innych miejscach publicznych, wykorzystując ciekawe, aktywizująceformy przekazu (z badań wynika, że ulotki i broszury medyczne nie spełniają do końca swojejroli, nie mogą być więc głównym sposobem przekazywania istotnych dla zdrowia informacji).3.Szczególna rola w tym zakresie przypada położnym i pielęgniarkom rodzinnym, którewedług respondentów częściej od lekarzy zachęcają do działań profilaktycznych. 4.Wartorozważyć wprowadzenie obowiązkowej profilaktyki przeciwnowotworowej u osób w średnimwieku, i do okresowych badań profilaktycznych włączyć np. cytologię, USG piersi, badaniePSA, badanie kału na krew utajoną.Słowa kluczowe: badania profilaktyczne130

P.48.POZIOM RYZYKA UZALEŻNIENIA OD INTERNETUWYBRANYCH GRUP GIMNAZJALISTÓW I LICEALISTÓWMałgorzata Zagroba 1 , Joanna B. Pawłowska 2 , Małgorzata B. Marcysiak 3 , Ewa Wiśniewska 1 ,Bożena Ostrowska 3 , Miłosz Marcysiak 4 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk Społecznych4 Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, InstytutPsychologiiWstęp: Uzależnienie od internetu nie zostało dotąd ujęte w międzynarodowychklasyfikacjach zaburzeń i chorób. Trudno jednak podważyć kwestię istnienia tego problemu.Cel badań: Celem było ustalenie poziomu ryzyka uzależnienia od internetu młodzieży(gimnazjalistów i licealistów). Badano czy na poziom ryzyka uzależnienia może mieć wpływpłeć badanych, ich etap kształcenia, miejsce zamieszkania? Jakie są najczęstsze przyczynyryzyka uzależnienia, objawy i skutki?Materiał i metody: Badania przeprowadzono w maju 2011 roku, wśród grupy 30gimnazjalistów i 30 licealistów z dwóch szkół w Toruniu. Zastosowano metodę sondażudiagnostycznego, narzędziem był autorski kwestionariusz ankiety. Przyjęto hipotezę zerową(H 0 ), że nie ma różnic w wynikach badanych grup. Przyjęto poziom istotności p ≤ 0,05 jakoistotny statystycznie.Wyniki: Ankietowana młodzież reprezentuje średni, ale zbliżony do wysokiego poziom ryzykauzależnienia od internetu. Wysoki poziom ryzyka uzależnienia zaobserwowano w znaczniewiększym stopniu wśród uczniów gimnazjum (53,3%), niż liceum (30,0%) (p0,05). Internet często jest ucieczką od problemów w domu;zastępuje towarzystwo rówieśników; jest sposobem na nudę. Ponad połowa młodzieżyczęsto odczuwa potrzebę zwiększania czasu spędzanego w Internecie; siada do internetuzaraz po przebudzeniu; budzi się w nocy aby skorzystać z Internetu. Spędzają w interneciewięcej czasu, niż wcześniej przewidywali; zaniedbują inne ulubione zajęcia na rzeczInternetu, zapominają o swoich codziennych obowiązkach.Wnioski: Działaniami profilaktycznymi należy obejmować już najmłodszych uczniów, m.in.:stwarzać im warunki do aktywnego spędzania wolnego czasu, wskazywać alternatywnezajęcia, wdrażać programy profilaktyczne wśród młodzieży szkolnej, propagować zdrowy stylżycia, kształtować postawy prospołeczne. Dla młodzieży zagrożonej uzależnieniem należyorganizować warsztaty terapeutyczne, grupy wsparcia. Należy edukować rodzicóww zakresie istniejących zagrożeń. Ograniczanie czasu spędzanego przed komputerem możezmniejszyć ryzyko uzależnienia.Słowa kluczowe: internet, uzależnienie, młodzież131

P.49.OPIEKA NAD PACJENTEM Z CHOROBĄ ALZHEIMERA- WIEDZA I OPINIE STUDENTÓW ORAZ PIELĘGNIAREKMałgorzata Zagroba 1 , Justyna Todzia 2 , Ewa Wiśniewska 1 , Małgorzata Marcysiak 3 , BożenaOstrowska 3 , Grażyna Skotnicka-Klonowicz 11 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego i Kształcenia Podyplomowego2 Absolwentka PWSZ w Ciechanowie, Wydziału Ochrony Zdrowia i Nauk Humanistycznych3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Ciechanowie, Wydział Ochrony Zdrowia i NaukHumanistycznych, Zakład Propedeutyki Pielęgniarstwa i Nauk SpołecznychWstęp: Choroba Alzheimera jest chorobą postępującą i jak dotychczas nie istnieje leczenieprzyczynowe tej choroby, ani takie, które zatrzymałoby całkowicie dalszy jej rozwój. Należyjednak podejmować działania, aby poprawić jakość życia chorego i jego rodziny, a do tegopotrzebna jest wiedza na temat tej choroby.Cel pracy: Poznanie wiedzy i opinii studentów i pielęgniarek na temat opieki nad pacjentemz chorobą Alzheimera.Materiał i metody: Badania przeprowadzono w marcu i maju 2012r. w Ciechanowie, naterenie uczelni, szpitala oraz domów pomocy społecznej w mieście Ciechanów. Objęto nimiłącznie 75 osób. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, z techniką ankietowania,a narzędziem był autorski kwestionariusz ankiety.Wyniki: Badani nie posiadali wystarczającej wiedzy nt. teorii przyczyn i istoty chorobyAlzheimera (ponad połowa pielęgniarek oddziału neurologicznego, ponad 2/3 pielęgniarekpracujących w DPS-ach, i ok. 40% studentów pielęgniarstwa). Spośród 9-ciu podanychobjawów choroby, oraz 5-ciu podstawowych zasad postępowania z pacjentem z chorobąAlzheimera, tylko 3 znane były wszystkim pielęgniarkom oddziału neurologicznego,w mniejszym stopniu pielęgniarkom pracującym w DPS-ach i studentom. Opinie pielęgniareki studentów dotyczące codziennej opieki nad pacjentem z chorobą Alzheimera byłyzróżnicowane, ankietowani nie potrafili jednoznacznie wyrazić swoich opinii m.in. co docodziennej pielęgnacji chorego, ćwiczeń fizycznych, umysłowych, czy też zaleceńdietetycznych.Wnioski: W opiece nad pacjentem z chorobą Alzheimera niezwykle istotna jest podstawowawiedza na temat istoty tej choroby, zarówno wśród profesjonalistów sprawujących opiekęnad chorym jak i opiekunów chorego. Należy więc zwracać uwagę na powyższe zagadnieniaw toku studiów pielęgniarskich, a także podczas organizowanych szkoleń i warsztatów dlapielęgniarek, szczególnie tych zatrudnionych w oddziałach neurologicznych, czy też domachpomocy społecznej, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych. Edukacją nt. zasadpielęgnowania i postępowania z pacjentem z chorobą Alzheimera w domu oraz wsparciempsychicznym należy objąć opiekunów pacjentaa szczególne zadania w tym zakresie należą dopielęgniarek. W krytycznym momencie choroby, może zaistnieć konieczność umieszczeniapacjenta z chorobą Alzheimera w instytucji oferujących opiekę całodobową.Słowa kluczowe: choroba Alzheimera, wiedza, opinie, studenci, pielęgniarki132

P.50.WPŁYW NADMIERNEJ MASY CIAŁANA FUNKCJONOWANIE FIZYCZNE I PSYCHICZNE CZŁOWIEKAMartyna Zawadzka 1 , Katarzyna Łagoda 21Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Studenckie Koło Naukowe przy Zakładzie MedycynyKlinicznej2 Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Zakład Medycyny KlinicznejWstęp: Otyłość jest stanem, w którym ilość tkanki tłuszczowej ulega patologicznemuzwiększeniu, tj. powyżej 15% prawidłowej masy ciała u mężczyzn i ponad 25% u kobiet.Liczba osób otyłych dramatycznie wzrasta, a choroba stanowi poważny problem społecznyi zdrowotny.Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie wpływu nadmiernej masy ciała nafunkcjonowanie fizyczne i psychiczne człowieka.Wyniki: Występowanie otyłości znacznie wpływa na obecność wielu innych schorzeń, którepowodują pogorszenie jakości życia pacjenta. Nadmierna masa ciała może być przyczynąwielu chorób przewlekłych zagrażających życiu. Są to m.in.: nadciśnienie tętnicze,hipercholesterolemia, zawał serca, niewydolność krążenia, udary mózgu, cukrzyca typu 2.U pacjentów otyłych stwierdza się 2,2-krotnie większe ryzyko zatoru płucnego, a także 2,5razy większe niebezpieczeństwo wystąpienia zakrzepicy żył głębokich. Innymi następstwamiotyłości są problemy kostno-stawowe: zapalenia stawów kolanowych, biodrowych,nadgarstkowych; zmiany skórne, zaburzenia endokrynologiczne, zespół bezdechu sennego,kamica pęcherzyka żółciowego, uszkodzenie kłębuszków nerkowych, nowotwory orazpowikłania ciążowe np. cukrzyca ciążowa. Wśród osób otyłych częściej obserwuje sięzaburzenia lękowe, bulimię, obniżoną samoocenę, depresję oraz samobójstwa.Wnioski: Istotne znaczenie w leczeniu otyłości ma nie tylko radykalna zmiana i utratawiększej liczby kilogramów, ale utrzymanie obniżonej nawet nieznacznie masy ciała przezdłuższy okres czasu. Programy zapobiegania otyłości powinny być wdrażane we wszystkichgrupach wiekowych i uwzględniać m.in. modyfikację zachowań żywieniowych, zwiększenieaktywności fizycznej oraz promowanie aktywnego odpoczynku.Słowa kluczowe: otyłość, funkcjonowanie fizyczne i psychiczne133

PATRONAT MEDIALNY KONFERENCJI :PARTNERZY KONFERENCJI :134