ad vocem 78 - MOIPiP w Krakowie

wspomnieniaRozwój pielęgniarstwa parafialnegoO bujnym rozkwicie nowej formy opieki nad chorymiświadczą zestawienia danych z tego okresu:● 1957 r. 25 chorych pielęgnowanych● 1958 69● 1959 72● 1960 177● 1961 155● 1962 215● 1963 241● 1964 246● 1965 307● 1966 385 + odwiedzin 109W tym okresie dane statystyczne nie wykazują odwiedzinchorych bez pielęgnacji; statystyka ta nie jestjednak pełna. Odwiedzani bez pielęgnacji – tu ujętoodwiedziny opiekunek, które dotyczyły: dostarczenialeków, zakupów, lub po prostu rozmowy.Na terenie diecezji rozpoczynają pracę punkty przyparafiach zatrudniające siostry serafitki i felicjankę:● w Białejnr 78, listopad–grudzień 20071964 r. 11 chorych+ 34 odwiedziny● w Żywcu 1965 29 chorych+ 90 odwiedzin● w Oświęcimiu 1965 14 chorych+ 10 odwiedzin● w Nowym Targu 1966 59 chorychW roku 1960 ks. bp Karol Wojtyła po raz pierwszyodwiedza 35 chorych w okresie Wielkiego Postu– wg imiennego wykazu sporządzonego osobiście przezHannę Chrzanowską i w jej towarzystwie. W tym teżroku Alina Rumun wyjeżdża do Warszawy na zaproszenieTeresy Strzembosz, skierowane do HannyChrzanowskiej z prośbą o „zaszczepienie” pielęgniarstwaparafialnego na terenie Warszawy. Teresawytypowała na koordynatorkę warszawską pielęgniarkęAnielę Lossow, która miała współpracowaćz Aliną. Niestety, próby stworzenia placówki nie powiodłysię. Podjęte zostały działania na rzecz objęciachorych opieką w parafiach: na Grochowie, Tamcei Otwocku. W Krakowie podczas nieobecności Alinyzastępstwo pełniła instr. Maria Podgórska.W roku 1961 napotykamy pierwsze zapiskio Mszach św. odprawianych w domach chorychw parafii św. Mikołaja.Laikat, wolontariatPodjęcie nowych zadań wymagało wzmocnieniao nowych pracowników, zwłaszcza w czasie wyko-Zakończenie kursu dla sióstr zakonnych, siedząod lewej: s. Serafina Paluszek, Hanna Chrzanowska,Alina Rumun.nywania określonych akcji. Sobór Watykański IIobradujący w latach 1962–1965 wniósł wiele zmianw Kościele katolickim na rzecz zbliżenia oraz ściślejszejwspółpracy kapłanów i świeckich, określanych mianemlaikatu. Postanowienia soborowe i dekret o ApostolstwieŚwieckich spowodowały większe otwarciesię kapłanów na kontakty z wiernymi, co stanowiłozachętę do szerokiego udziału świeckich w życiu Kościoła.W Polsce przyczynił się do tego ogromny autorytetkard. Stefana Wyszyńskiego, w Krakowie natomiastwzrastający autorytet nowo mianowanego arcybiskupa(1963 r.) Karola Wojtyły. Jego poparciei udział w dziele Hanny Chrzanowskiej było przykłademdla wielu młodych, że włączając się w nie realizująsię w Apostolstwie Chorych. Bardzo liczne gronointeligencji krakowskiej, skupiające się wokół KarolaWojtyły, pracowało wśród chorych. Osoby z wykształceniemuniwersyteckim zajmowały się prowadzeniemkuchni dla chorych uczestników rekolekcji.Powiększyło się też grono pielęgniarek zawodowych,sił pomocniczych, dyżurujących. Najaktywniejszebyły: Maria Podgórska, Maria Bulaga-Truszkowska, Irena Iżycka, Wacława Bogdal, ZofiaSzlendak.W tym okresie Hanna Chrzanowska rozpoczęła cyklpogadanek w Krakowskim Seminarium Duchownymna tematy związane z cierpieniem, starością, opiekąnad chorymi oraz potrzebami duchowymi chorych,zyskując nowych wolontariuszy. Ta sama tematyka podjętazostała w cyklu pogadanek dla sióstr zakonnych.Rekolekcje chorychPierwsze rekolekcje dla kilku chorych zorganizowałaTeresa Strzembosz w Laskach pod Warszawąw 1963 r. Z Krakowa samolotem, pod opieką AlinyRumun, poleciała kompletnie sparaliżowana JaninaHertz, wymagająca nieustannej, całodobowej opieki.W rok później, w maju 1964 r. Hanna Chrzanowskazorganizowała po raz pierwszy rekolekcje chorychw Domu Rekolekcyjnym oo. Salwatorianów w Trzebini.Dwa turnusy dla 75 chorych z parafii krakowskichoraz z terenu archidiecezji. W organizacjęopieki oraz zabezpieczenie transportu i zaplecza gospodarczegozaangażowane były 103 osoby, w tym wolontariusze:klerycy, siostry, pielęgniarki, młodzież akademicka,właściciele samochodów. Ci ostatni to przeważnielekarze, dziennikarze, profesorowie wyższychuczelni. Transportem samochodowym koordynowałap. Danuta Ciesielska – małżonka Sługi Bożego Jerzego,który również użyczał swojego samochodu.Rekolekcje prowadził ks. Stanisław Małysiak,inne turnusy zabezpieczali: o. Leon Knabit, o. KarolMeissner, o. Ludwik Mycielski. W programie było nabożeństwomajowe, udział chorych w procesji BożegoCiała, relacje z obrad Soboru, przeźrocza, deklamacje,loterie.Pomocą służyli również alumni Krakowskiego SeminariumDuchownego oraz studenci UniwersytetuJagiellońskiego. Transport to – 13 samochodów prywatnychi jedna taksówka.Pani Chrzanowska zorganizowała również szkoleniedla młodych noszowych: o zasadach transportu chorych,dźwigania, przenoszenia, poruszania po schodach,pomoc przy załatwianiu potrzeb fizjologicznych –wszystko w trosce o komfort chorych. Okres pobytuchorych na rekolekcjach – jak wyraźnie podkreślałaHanna Chrzanowska w biurze PielęgniarstwaParafialnego– miał być również okresem wytchnienia dla opiekunówchorych, rodzin i domowników.Podczas rekolekcji w Trzebini w 1965 r. w dniu3 czerwca odwiedza chorych ks. abp Karol Wojtyła.Rekolekcje prowadził wówczas o. Leon Knabit.W 1965 r. Hanna otrzymuje papieskie odznaczenie– Medal „Pro Ecclesia et Pontifice”, przyznany przezpapieża Pawła VI, na wniosek ks. Arcybiskupa KarolaWojtyły.Rok 1966 – nowe wyzwania i zadaniaW jubileuszowym roku w programie – oprócz sprawowanejopieki i corocznych rekolekcji – było czynneuczestnictwo grupy pielęgniarskiej w obchodachTysiąclecia Chrztu Polski.W dniach 5–8 maja obowiązywały całodobowe dyżurypielęgniarskie: w dwóch stałych punktach na Wawelu,oraz w rejonie Skałki i ul. Kanoniczej. Dyżurynocne wzmacniał lekarz. Podczas jubileuszowej procesjiz Wawelu na Skałkę, w dniu 8 maja na trasie czynnychbyło 10 punktów pomocy medycznej. W okresieobchodów 600 osób wymagało interwencji medycznej,podczas procesji w rejonie Skałki odnotowano50 omdleń, zaś 3 osoby hospitalizowano.Jubileuszowe koncelebrowane nabożeństwo chorychodprawił ks. arcybiskup Karol Wojtyła w kościeleśw. Katarzyny.Rok ten przyniósł rozwinięcie opieki w parafiiw Podgórzu i Borku Fałęckim, Wróblowicach, Skawinie,parafii Dobrego Pasterza, nawiązano też współpracęz ss. Albertynkami. Nieudana była próba utworzeniaplacówki w Rabce.W celach organizacji opieki Hanna Chrzanowskawyjeżdża do Nowego Targu, Poronina i Zakopanego.Natomiast Alina Rumun dokonuje inspekcji placówkiw Żywcu.Podczas dni skupienia Hanna wygłasza referat„Głód”. Pod koniec roku dokonuje objazdu parafiiw Ruszczy, Pleszowie, Bieńczycach, Rakowicach,Czyżynach, Woli Justowskiej, Mydlnikach.W listopadzie uczestniczy w warszawskim spotkaniuz ks. biskupem Dąbrowskim. Podjęto wówczasuchwałę o wysokości płacy dla opiekunek, zabezpieczeniufunduszy na zastępstwa, komisyjnej kwalifikacjiabsolwentek kursów po trzech latach pracy dopaństwowego egzaminu dyplomowego.Wzorem lat poprzednich kontynuowana byłaświąteczna pomoc dla chorych. Wydano 61 porcji wigilijnych.Wigilię w towarzystwie spożyło 7 rodzin.11