Ulak5.sayı

ULAK DERGİSİ 11 05.07.2017-SAYI:5
SANAT NOKTASINDA
Tarih önünde bizden sonraki nesillere köprü olabilme mesuliyetimiz bir yana, sadece sanat noktasında
dahi uzak kaldığımız bu mirasın, birçoğu üslup sahibi ve kendi başına ekol olan güzîde hattatlarımızın
göz nurlarıyla bir dantelâ gibi işledikleri o kıymet biçilemeyen cânım eserlerinden niceleri,
artık yabancı müze ve koleksiyoncuların en güzel köşelerini süslemektedirler. Oysaki kendi memleketimizde
ecdadımızın bizlere birer emaneti, birer yadigârı olan ve bir kısmı, aylar süren çalışmalarla
ancak hazırlanabilmiş hususi kâğıtlar üzerinde eşsiz birer tabloya dönüşen veya bazen pirinç bir levha
ya da mermere asırlara meydan okurcasına kazınan, bazen de uğruna gözünü bile kaybetmek bahasına
bir câmi’ kubbesine ilmek ilmek işlenen ve akıllara durgunluk veren hat sanatı numuneleri bugün,
apayrı ve şaşılacak bir kadirbilmezliğin incitici yalnızlığına terkedilmişlerdir.
Ecdadımızın her zaman şeref duyduğumuz bin yıllık şanlı bir tarih koridorundan bizlere armağan ettikleri
sayısız güzîde eserler fikrî boyutta da bugün çoğumuza, maalesef bir turiste olduğu kadar uzak,
anlamsız ve yabancıdır.
Değil mahiyetlerinden, varlıklarından
dahi habersiz olduğumuz
milyonlarca taş baskısı ya da birçoğu
sahasında otorite olmuş ve
hâlâ bu vasfını koruyan el yazması
nadide eserler, üzücüdür
ki bu gidişle çürümeye mahkûm
gözüktükleri kütüphanelerin
tozlu raflarından, himmet ehli
kişilerce gün ışığına çıkarılacakları
günü beklemektedirler. Buna
rağmen ne gariptir ki, tamamen
bize ait olan ve günümüzde artık
Osmanlı Türkçesi olarak tabir
edilen Tarihî Türkiye Türkçesi’ni
bir yazı dili olmaktan öte, ayrı bir lisan zannedenlerimizin sayısı
maalesef hiç de az değildir. Ve yedi asır cihana hükmetmiş bir milletin
çocukları, artık önüne konulan çevirilerin dışında, atalarının bugüne
kadarki kültür birikiminden istifade edememektedirler. Bu çevirilerin
birçoğunun eksik ya da hatalı olduğu ise ayrı bir vakıadır.
Başbakanlık Osmanlı Arşivlerinde, yüzlerce kişilik kadroyla yıllardan
beri, üstelik sadece belgelerin tasnifine yönelik ve daha çok yıllara
muhtaç çalışmalar da gösteriyor ki, her biri başlı başına birer değer
olan bu güzîde eserlerin, tarihî metin ve evrakların teker teker şimdiki
yazıya çevrilmesine ne yeterli sayıda teknik elemanımız vardır, ne de
zaman buna müsaittir.