Fachowy Dekarz & Cieśla 2017/4

Na kłopoty - Szczepański...
Wille, zamki i pałace
Jeżdżąc w Polskę czy nawet wokół, jak ja to mówię, „komina” możemy zauważyć,
że praktycznie za każdym laskiem, za każdym przysłowiowym rogiem, wyrasta
nowy budynek. Wzrost wydanych zezwoleń przełożył się wprost proporcjonalnie
na liczbę rozpoczętych budów, co dla nas, dekarskiej braci, oznacza hossę…
Przyglądając się wyrastającym fundamentom,
przeglądając dostarczane mi projekty
zauważyłem, że nowe budynki, to raczej wille,
rozłożyste niskie budynki bez poddasza
użytkowego. Dachy zaś… czego tam nie ma,
kosz na koszu koszem poganiany, że bardziej
połamać się nie da. Ewentualnie na poddaszu
owym po zagospodarowaniu ląduje przynajmniej
z dziesięć okien dachowych.
Z punktu widzenia wykonawcy muszę powiedzieć,
że się cieszę, bo i wartość materiału
do budowy dachu spora, a i robociznę można
w miarę dobrze zgodzić, tyle że klient… czy
ja wiem, czy wdzięczny… czy ucieszy się
taką radością szczerą w dniu odbioru budynku…
czy może znajdzie sto powodów
do utyskiwanina, że mogłoby być lepiej,
inaczej, prościej, krzywiej etc.?!?
Oczywiście są to rozważania i należy zaznaczyć,
że nie każdy klient okazałego budynku
stanie markotnie i powie, że „myślał że będzie
inaczej…”. Sądziłem jednak, że nigdy
nie spotkam inwestora w pełni zadowolonego
z mojej pracy. Inwestora z tym błyskiem
w oku 'to jest to!”… A jednak spotkałem!
Pewnie myślicie, że Pani czy też Pan Inwestor
rozpromienili się na widok pięknie ułożonego
wolego oka czy choćby fajnie wykonanej zakładki…
Zgadza się jedynie fakt, że chodzi
o dach, zaś osobą odbierająca moje prace
była Pani Inwestor, będąca w wieku takim,
że na pewno nie wypada o niego zapytać,
ale myślę, że może nie pamiętać ile lat temu
przeszła na emeryturę.
Cudowna Starsza Pani, która na widok
efektów mojej pracy zakrzyknęła „spełnił
Pan moje marzenie”, mając właśnie ową
radość pierwotną w swoich oczach. Nie
był to dach z wieżyczkami czy innymi cudami…
była to jej własna stodoła, która
została pokryta zwykłym trapezem alucynkowym,
ale była zrobiona dokładnie
jak rzeczona Pani sobie wymarzyła i wyobrażała.
Ujęła mnie ta radość w oczach,
ten prawdziwy śmiech i uśmiech, który
tak bardzo rzadko zdarza się nam ujrzeć
po skończonej pracy... bo przecież trzeba
zapłacić za robotę...
Może uznacie, że piszę o sprawie mało
istotnej, błahej i niestosownej na łamy
tak szacownego pisma… Piszę to szanowni
koledzy, po to by pokazać, że jednak
nasza praca potrafi uszczęśliwić tak
szczerze drugiego człowieka, potrafi być
doceniona oraz jest bardzo ważna… Życzę
Kolegom spotkania przynajmniej jeden raz
takiego Inwestora, bo mnie owo spotkanie
i końcowe wyrazy radości usłyszane od tej
wspaniałej Starszej Pani sprawiły więcej
szczęścia, niż otrzymanie zapłaty za wykonanie
tego dachu.
Tylko jakoś mam wrażenie, że ten szacunek,
prestiż i radość z efektów naszej pracy
w oczach Inwestorów, jest odwrotnie
proporcjonalny do skomplikowania dachu,
że tak ujmę.
•
Z dekarskim pozdrowieniem
Rafał Szczepański
6