Centrum Miasta Nr 3 Wrzesień 2017

More documents

Recommendations

Info

4 GAZETA BEZPŁATNA ■ WRZESIEŃ 2017 ■ NR 3 SPOŁECZEŃSTWO WYDAWNICTWO BABARYBA poleca 2–4 lata AUTA & NA BUDOWIE Stephan Lomp Wielkoformatowe książki obrazkowe z twardego kartonu - każda rozkładówka to kolorowa panorama pełna niezwykłych przygód, z której oglądania nawet najmłodsze dzieci będą czerpać radość, rozpoznawać ulubione pojazdy i postacie oraz śledzić niezliczoną ilość zmieniających się szczegółów. W miasteczku Sprężyna Zdrój od samego rana panuje duży ruch. Mieszkańcy mają pełne ręce roboty, a na ulicach jest tłoczno. Straż pożarna, karetka pogotowia, śmieciarka, policja, taksówka, dźwig, koparka, kombajn, wyścigówka czy paralotnia - to tylko niektóre z pojazdów, których możesz szukać w tej pełnej kolorowych i szalonych przygód książce obrazkowej. WARSZAWA W KOLORZE Różne źródła podają, że w Polsce mieszka ok. 40 tys. osób pochodzenia wietnamskiego, chińskiego oraz koreańskiego. Większość z nich osiedliła się w Warszawie. Warszawscy Azjaci zajmują się gastronomią bądź handlem w podwarszawskiej Wólce Kosowskiej. Tamtejsze centrum handlu hurtowego zajmuje plac wielkości 60 ha i znajduje się 25 kilometrów od Warszawy w kierunku południowo-zachodnim. Pracownicy centrum nabierają wody w usta, kiedy chce się z nimi rozmawiać na temat ich pracy. Jednak udało nam się zrobić kilka zdjęć, które przybliżają swoisty charakter tego miejsca. Przyjrzyjmy się teraz kilku mieszkańcom Warszawy, którzy chętnie podzielili się z nami swoją przygodą oraz kilkoma ciekawostkami na temat kultur i obyczajowości. Huyen Pham, prezenterka kanału YouTube o nazwie emce 2 przyjechała z rodzicami do Polski w wieku około 2 lat. Huyen ukończyła studia magisterskie w Warszawie. Działalność Huyen nie spotkała się z entuzjamem jej rodziny na samym początku: „W ostateczności przekonała ich tak wysoka popularność naszego kanału, pomimo że woleliby bym została lekarką lub prawniczką”. Huyen śledzi kanały polskie i angielsko języczne – nie jest na bieżąco z kanałami wietnamskimi. Nie myśli też o stworzeniu filmów po wietnamsku, by pokazać Warszawę Wietnamczykom, gdyż jej zamierzonymi odbiorcami są wyłącznie internauci polskojęzyczni. Huyen zauważa, że media tradycyjne (prasa, radio, telewizja) coraz częściej próbują nawiązać kontakt z odbiorcą – na wzór nowych mediów w świecie wirtualnym. Ostatnio zastanawia się nad zaistnieniem w mediach tradycyjnych – na więcej szczegółów musimy jednak trochę poczekać. YouTuberka najbardziej ceni sobie niezależność, którą oferuje internet, wolność w wyborze tematu czy formatu przekazu. Huyen zastrzega jednak, że nigdy nie poruszy tematów politycznych. Warszawa jest dla niej domem, do którego kocha wracać. Miasto zmieniło się na lepsze w ostatnich latach, jest dużo atrakcyjnych miejsc użyteczności publicznej, przestrzeni do spędzania czasu wśród ludzi. Huyen uwielbia Huyen Pham, bardziej znana jako emce 2 (emce kwadrat). spacery w parkach miejskich. Podoba jej się, że Warszawa staje się coraz bardziej wielokulturowa i atrakcyjna poprzez programy wymiany studenckiej i inwestycje firm zagranicznych. Huyen obchodzi wietnamski Nowy Rok (Tết Nguyên Đan) z rodziną i sama przygotowuje tradycyjne potrawy wietnamskie. Nie potrafi ocenić, czy jest bardziej Polką czy Wietnamką. Pielęgnuje tradycje świąteczne obu kultur, ale dominuje u niej język polski i przyjaźni się w przeważającej większości z Polakami. Powszechnym zwyczajem wietnamskim jest ofiarowanie kolorowych owoców podczas odwiedzin. Niegrzecznie jest przyjść w gości z pustymi rękoma. Jeśli natomiast jest się gospodarzem, stosownym jest nakładać gościom smaczne kąski na półmiski – trzeba pamiętać, by odwrócić pałeczki i użyć tę stronę, którą nie wkładaliśmy do ust. Huyen i jej chłopak Marcin nakręcili kiedyś filmik w Wietnamie częstując ludzi polską kiełbasą, Ptasim Mleczkiem, bigosem i pierogami ruskimi. Niestety ze względów technicznych materiał nie nadawał się do wrzucenia na YouTube. Reakcja na pierogi i bigos była zaskakująca: „Dopytywano się, czy na pewno składniki nie skisły”. Kiełbasa i Ptasie Mleczko jednak smakowały najbardziej – chyba też są najmniej egzotyczne dla Wietnamczyków. Jae Ho przyjechał do Europy z Korei Południowej w 2001 roku i od czterech lat mieszka w Polsce. Jego przybrane imię to Czesio – ze względu na bliskobrzmienność z faktycznym imieniem koreańskim. Czesio jest wszechstronnie uzdolnionym artystą malarzem, kompozytorem i kucharzem. Jego przygoda z malarstwem zaczęła się w Warszawie: „Warszawa inspiruje poprzez swój spokój.” Nauczył się malarstwa portretowego, aby zarabiać na życie. Jego studio artystyczne mieści się na Pradze. Warszawę upodobał sobie najbardziej – a przyjechał tu na zaproszenie przyjaciółki artystki. Jae Ho, znany jako Czesio rozwija się w Warszawie jako artysta i kucharz. Oznakowanie w językach: polskim, chińskim i wietnamskim. Niedawno podjął pracę jako kucharz w restauracji przy Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Muzeum nad Wisłą. Jako kucharz stara się być kreatywny i dać upust zamiłowaniom do kuchni polskiej i azjatyckiej. To tutaj miał okazję współtworzyć unikalną listę dań, na której znajdują się między innymi placki ziemniaczane inspirowane malarstwem Jacksona Pollocka, sushi ze śledziem, czy połączenie pikli polskich i imbiru. W pracy zauważył różnicę pomiędzy dwiema kulturami w tym jacy Polacy są bezpośredni w porównaniu z Koreańczykami: „Dużo trudniej jest Koreańczykowi znieść krytykę, szczególnie ze strony kogoś starszego lub przełożonego.” Jest to powiązane z pojęciem gibun (odpowiednik poczucia godności, prestiżu, jestewstwa), które jest silnie zakorzenione w kulturze koreańskiej. To poczucie obowiązku o nienaruszenie własnej godności i też godności drugiego człowieka. Wyraża się to w tendencji do unikania publicznie głoszonej krytyki lub też nadmiernego komplementowania. Czesio wylicza, że Polska znana jest w Korei jako kraj, który dał światu Chopina, Lewandowskiego i smaczną kuchnię. Polacy kojarzą Koreę z K-Popem, znanymi markami (np. LG, Samsung) i niestety często mylą Koreę Południową z Północną: „Jeśli ktoś widzi mnie z piwem, zagadującego do dziewczyn, nie można się spodziewać, że byłbym z Korei Północnej. Tam picie i flirtowanie jest nie do pomyślenia.” Ciekawostka: 4 października odbędzie się jedno z najważniejszych świąt koreańskich: Chuseok – czyli święto plonów. Jest to wesołe rodzinne święto, przy którym gra się w gry, je tradycyjne potrawy i oddaje cześć przodkom. Jeśli chcesz Warszawiaku dowiedzieć się więcej o kulturze Korei Południowej, kieruj się do Centrum Kultury Koreańskiej (http://pl.korean-culture.org) i koniecznie spróbuj dań przygotowanych przez Czesia.
NR 3 ■ WRZESIEŃ 2017 ■ GAZETA BEZPŁATNA 5 3–7 lat CZY POLUBISZ MOJĄ BREJĘ? MIESZKAMY W KSIĄŻCE! ZŁAMAŁEM TRĄBĘ! Mo Willems Najśmieszniejsze książki do nauki samodzielnego czytania! Uczą optymizmu, wyrażania emocji, poczucia humoru i przyjaźni. To seria zwariowanych przygód słonia Leona i świnki Malinki bestsellerowego autora Mo Willemsa. Jego książki są stale obecne na listach bestsellerów Amazona i „New York Timesa”. Leon wszystkim się przejmuje, a Malinka wcale. Świnka jest rozbrykana, a słoń zadaje dużo pytań. Oboje świetnie się ze sobą bawią i bardzo się przyjaźnią. Jak Flip i Flap czy Asterix i Obelix zabawnie się uzupełniają i wzajemnie rozśmieszają. 6–14 lat PUPY, OGONKI I KUPERKI & GĘBY, DZIOBY I NOCHALE Mikołaj Golachowski Odkryj fascynujące tajemnice ukryte w pupach i gębach zwierząt! Czy hipopotam ma naprawdę w pupie helikopterek, a pingwin armatę? Dlaczego pawian ma czerwony zadek, a tasiemiec nie ma go wcale? Czemu psy stale się obwąchują, a koty ciągle się myją? I po co sarna pokazuje wszystkim biały talerz? Autor jest doktorem nauk przyrodniczych, podróżnikiem, tłumaczem, a do tego wszystkiego jeszcze polarnikiem. Kiedy nie siedzi wśród śniegów i lodów, mieszka w Warszawie. Pisze wówczas o zwierzętach i ochronie przyrody. Lan Anh Do i Thao Nguyen to dwie warszawskie studentki na kierunku zarządzania w świecie wirtualnym. Mieszkają tu od dziecka i zauważają, że Azjaci często dzielą się na tych, którzy doskonale się zasymilowali i są bardziej „europejscy” oraz tych, którzy stworzyli sobie swój mały Wietnam w Warszawie. Lan Anh zawdzięcza znajomość języka wietnamskiego swojej mamie, która od dziecka pielęgnowała u niej rodzimą kulturę. Thao używa języka wietnamskiego w pracy, nawiązuje kontakty z lokalnymi klientami. Pomimo, że dostała kilka ofert pracy w Wietnamie, nie zamierza opuścić Warszawy. W Wietnamie liczą się kontakty – dużo bardziej niż wykształcenie czy doświadczenie zawodowe. „Warszawa jest ciekawszym miejscem do samorozwoju.” Większość Wietnamczyków emigrowało do Francji, która skolonizowała Wietnam w XIX wieku. Drugim celem emigracji były Niemcy. Polska była atrakcyjna jako kraj rozwijający się i niegdysiejszy Stadion Dziesięciolecia był punktem docelowym większości wietnamskich emigrantów. Wietnamczycy parali się głównie handlem i gastronomią, czyli wybierano pracę fizyczną ze względu na ograniczoną znajomość języka polskiego. Wietnamczycy z natury nie lubią pracować dla kogoś – cenią sobie niezależność. Anh nie zna żadnego Wietnamczyka, który pracowałby dla kogoś. Dziś Wietnamczycy handlują w podwarszawskiej Wólce Kosowskiej. To największe azjatyckie centrum handlowe w tej części Europy. Można znaleźć tam azjatycki sklep spożywczy, przychodnię i fryzjera. Rodzice Anh mają swoją knajpę wietnamską na warszawskiej Woli. Lokal cieszy się popularnością wśród Polaków i Wietnamczyków. Anh jednak zaznacza, że kurczak nie jest tak popularny w kuchni wietnamskiej jak wieprzowina, czy wołowina. „Najciężej jednak jest z daniami wegetariańskimi. Wietnamczycy są mięsożerni – z wyłączeniem wyznawców buddyzmu. Wegetarianizm wśród Wietnamczyków dyktowany jest wyznaniem a nie na przykład modnym stylem życia.” Wietnamczycy dużo bardziej liczą się ze zdaniem rodziców, kierują się ich opinią. Anh przyznała, że rodziców zaskoczyła jej decyzja o wyprowadzeniu się z domu i uniezależnienu pomimo że nie założyła swojej rodziny. Wietnamskie miasta są bardzo zanieczyszczone. Dziewczyny z zaciekawieniem obserwowały ogólnopolską reakcję na wysokie stężenie smogu w Warszawie i Krakowie. „W Wietnamie taki smog jest i był częścią dnia powszedniego. Tam taki smog nikogo nie martwi.” Polska kojarzy się Wietnamczykom z Chopin’em, II Woją Światową i upadkiem komunizmu. „Warszawa ma swój wyjątkowy urok, miejsca historyczne i nowoczesne. Miasto ma wiele do zaoferowania i rozwija się prężnie. Z tego też powinno być znane – jak wygląda dzisiaj i jak obiecującą ma przyszłość.” Skontaktuj się z nami jeśli jesteś przedstawicielem jakiejkolwiek mniejszości i chciałabyś/chciałbyś podzielić się z nami swoją przygodą z Warszawą. Konrad Krzysztofik TRAWNIK W MIEŚCIE – KONIECZNOŚĆ CZY FANABERIA? Ostatnio bardzo wielu mieszkańców miast poszukuje odpowiedzi na pytanie: czy trzeba kosić trawę na trawnikach miejskich? Liczne sugestie i zażalenia dotyczą głównie dwóch spraw: porannego koszenia oraz bioróżnorodności. Chciałbym się z Państwem podzielić swoimi spostrzeżeniami w tym zakresie – a jako że z wykształcenie jestem architektem krajobrazu oraz posiadam doświadczenie nabyte w Wydziale Ochrony Środowiska w jednej z dzielnic Warszawy – to z tematem miejskich trawników miałem do czynienia wielokrotnie. Obowiązek koszenia trawy wynika z m.in. z ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach. Jak w wielu przypadkach, również i tutaj nie należy uznawać, że jeżeli coś jest zapisane w prawie, to jest to słuszne… Bardzo często jest wręcz odwrotnie, a bezrefleksyjne wykonywanie przepisów często przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. Warto więc dokonać powtórnej analizy tego zagadnienia. Trawnik to: maksymalnie jednorodne skupisko traw, stanowiące wielkopowierzchniową formę ozdobną ogrodów i parków, wymagającą szczególnej pielęgnacji. W zasadzie w żadnym opracowaniu ogrodniczym dotyczącym trawników nie ma zawartych odniesień do walorów trawnika w przestrzeni miejskiej. Wręcz przeciwnie, pojawiają się opinie, że utrzymanie trawnika w mieście jest bardzo kosztowne. I jest to prawdą. Po co więc się decydujemy na takie rozwiązanie? Zwolennicy nie koszenia traw podkreślają, że trawa jest siedliskiem wielu gatunków, a jej bogata bioróżnorodność stanowi walor bardzo cenny w kontekście terenów zurbanizowanych. Zwolennicy koszenia traw zwracają natomiast uwagę na to, że trawa jest siedliskiem pasożytów – konkretnie kleszczy – oraz, że niekoszona trawa pyli, co jest wielce uciążliwe dla alergików. Argumentem przeciwko wysokiej trawie jest argument bezpieczeństwa i przepisów przeciwpożarowych. Jak to często w życiu bywa, gdzie dwóch się spiera, tam istnieje trzecie rozwiązania, z reguły najlepsze dla wszystkich stron. Tym trzecim rozwiązaniem powinno zainteresować się miasto. Miasto, a dokładnie Ratusz, powinien odpowiedzieć sobie nie pytanie, czemu służą trawniki w mieście. No właśnie? Czy trawnik oddzielający dwie jezdnie jest miejscem, gdzie udamy się na piknik z dzieckiem? Szkicując to pytanie dalej należy zapytać, czy trawnik pod blokiem jest miejscem, gdzie radośnie rozłożymy kocyk i będziemy się raczyć białym winem? A może pójdziemy pograć w piłkę na trawniku przed Ratuszem? Odpowiedź jest raczej oczywista, aczkolwiek niczego nie należy wykluczać. I tutaj pojawia się dobra odpowiedź na wszystkie zawarte wyżej pytania. Zieleń miejską należy skategoryzować. Tak jak ma to miejsce w wielu innych miastach na zachód, a nawet na wchód od Polski. Trzy podstawowe typy zieleni, które można by przyjąć dla Warszawy to: zieleń reprezentacyj- na, użytkowa i gospodarcza. Znając ten trójpodział zieleni łatwo wygenerować obszary, które powinny mieć charakter reprezentacyjny. I tu przykładowo zieleni w okolicy urzędu można będzie przypisać charakter reprezentacyjny, w formie typowego angielskiego trawnika. Zielona darń równiutko wystrzyżona, z automatycznym systemem nawadniania i tabliczką „nie deptać trawnika”. Pas zieleni rozgraniczający pasy jezdni mógłby mieć charakter zieleni gospodarczej. Mógłby spełniać funkcję fitoremediatora, czyli pochłaniacza pyłów i innych zanieczyszczeń emitowanych przez samochody. Najlepiej, jeżeli taki trawnik skomponowany jest głównie z gatunków charakterystycznych dla procesu fitoremediacji. Wysoka na pół metra bujna, gęsta trawa wychwyci więcej zanieczyszczeń, niż kępki i kłosy zżółkniętego perzu. Powinna być koszona 2–3 razy do roku i na pewno nie do zera. Przykłady, zwłaszcza jeżeli chodzi o Warszawę, mógłbym mnożyć chyba w nieskończoność. Niemniej jestem przekonany, że dobrze Państwo rozumiecie o czym piszę. Nie ma żelaznej odpowiedzi na pytanie, czy należy kosić trawę. Są natomiast żelazne zasady sztuki ogrodniczej i planowania przestrzennego, które jasno mówią, że trawnik nie jest najlepszą formą zieleni miejskiej. Najwyraźniej te zasady są obce władzom miasta. To, z czym mamy do czynienia w Warszawie, na Ursynowie szczególnie, jest zwyczajną biernością i brakiem wyobraźni. Miasto goli wszystko, bo nie ma żadnego innego pomysłu na prowadzenie gospodarki zasobami przyrodniczymi. Łatwiej jest wykazać „w tabelce”, że pieniądze zostały wydane, a więc zadanie zrealizowano. Efekt bywa często opłakany, ale kogo to obchodzi? Wygolona do zera darń odsłania powierzchnię gleby. To przekłada się bezpośrednio na kiepską retencję wody deszczowej, na wysokie stężenie kurzy, wreszcie szkodzi to samej trawie, która naturalnie rośnie w skupiskach, a nie w pojedynczych źdźbłach. Tak zaniedbany trawnik nie jest potrzebny nikomu, a na pewno nie nam mieszkańcom miast. Moja rada dla włodarzy jest dość prosta. Jak już chcecie wszystko golić na pałę, to strzyżcie to chociaż tak, aby zostawić trzy paski. Będzie wiadomo, kto za to odpowiada. Jan Mieczysław Ławrynowicz architekt krajobrazu
Page 1 and 2: Pensjonat Ewelina w Nałęczowie GA
Page 3: NR 3 ■ WRZESIEŃ 2017 ■ GAZETA
Page 7 and 8: NR 3 ■ WRZESIEŃ 2017 ■ GAZETA

Centrum Miasta Nr 3 Wrzesień 2017

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?