1

est rolünde haber yapmaktan imtina etmedi.
Evet 15 yıl öncesinin ‘mutlak demokratları’
şimdi “mağdur demokratlar” rolünde
“günah çıkarmak”la meşgul... Aydınlar taifesi
koro halinde aldatıldığını söylüyor. Milletin
hafızası ya da arşivler olmasa, “TBMM
Araştırma Komisyonu”nda ki açıklamalardan
hareketle hepsi “masum” diyeceksiniz.
Ne var ki bu geceye gündüz demek kadar
muhal bir durum. 28 Şubat süreci ve sonrasında
yapılan haber-yorumlara bakıldığında
her birini, “aslanın bacakları arasına
girip ezeli ve ebedi hasmı olan kediye meydan
okuyan fare” konumunda görürsünüz.
Arslan/asker kışlasına çekilince fare ortada
kaldı. Çaresiz “cemaziyelevvel” kavgasına
tutuştular. Ekranlarda, gazete sütunlarında
“irticanın başı ezilmeli” diyenler, askeri “göreve”
çağıranlar, Merhum Erbakan’a hakarette
sınır tanımayanlar şimdi günahlarını
patronlara ya da askere hamletme yarışında.
Paşaların Silivri macerasının oyun olmadığını
gören Aydın Doğan da eski silah
arkadaşlarını ortada bırakıp “hattı müdafaaya”
geçmiş. Sanki ardından gelenlere “Dava
(!) bitti. Şimdi zor zaman, dolayısıyla en selametli
yol “nefis tezkiyesi” diyor. Zahiri gibi
batınının da temiz olduğuna kamuoyunu
inandırabilmek için bu yıl hacca da gitti.
Cuntacılar Silivri’ye gidince “aydınların”
duruşları gibi devlet-millet nazariyeleri
de değişti. O kadar ki yazılarında müstear
isim kullansalar, “bu yorumlar onlara aittir.”
diyemezsiniz.
“Aydınların” irtica başlığı altında yürüttükleri
savaşta komuta merkezinde olan patronlarıyla
da araları açıldı. Eski dostların 28
Şubat mülahazaları cehennem ehlinin hesap
anındaki muhaveresine benziyor. Kimse
suçu kabul etmiyor. Tâbi konumunda olan
yazarların beyanları aldananların ifadeleriyle
ayniyet arz ediyor: “Ey Rabbimiz! Bizi saptıranlar
bunlardır. Bunun için onlara ateşten
bir kat daha fazla azap ver.” (A’raf: 38). Lider
kadro ise, “Benim sizin üzerinizde bir hakimiyetim
yoktu. Sadece sizi göreve çağırdım.
Siz de davetime hemen icabet ettiniz. O halde
beni değil kendinizi yerin.” (İbrahim: 22)
şeklinde müdafaada bulunuyor.
Buradan senaristlere bir tavsiyede bulunmak
istiyorum. 28 Şubat sürecinin müessir
aydınlarının eski ve yeni beyanlarını
mukayeseli okumaya tabi tutarak sanat değeri
pek yüksek bir senaryo telif edebilirler.
“Ehl-i Cehennem Muhavereleri” ya da ”Cehennemden
Kesitler” başlığını taşıyacak bu
senaryoda o günkü medya patronları ve gazeteciler
rol alırsa Türk Sineması gişe rekorları
kıracak bir “sanat eserine” imza atmış
olacaktır.
Şayet senaryo Devlet-i Aliye’nin son yıllarından
başlatılırsa, uzun yıllar devam edecek
bir dizi de hazırlanabilir. Ülkenin birinci
sınıf sanat severleri, mutlaka Aydın Doğan,
Ertuğrul Özkök, Mehmet Ali Birand ve emsalini
ikna edip bu dizide oynamalarını sağlamalıdırlar.
Bu senaryo, “kalaysız kazan” gibi içine
konan her şeyi zehre dönüştüren bir kısım
medyada milat olacak ve yüz küsür yıllık basın
tarihimizin en esaslı “taharet harekatı”
diye kayda geçecektir.
Evet, bu husus bu günün olduğu gibi
dünün de sorunuydu. Nitekim bizde aydın
millet menfaatinden daha ziyade şahsi menfaatleri
önceleyen, bunun için de rolden role
giren adam olarak temayüz etmiştir. Bu durum
“uyumlu aydınların piri” Yunus Nadi’de
çok daha zahirdir. Aşağıdaki ifadeler maaşlı
aydınların “atiyye” için neler yapabileceklerinin
müşahhas belgesidir:
Yunus Nadi, Kütahya’lı Şeyh Seyfi
Efendi’ye yazdığı mektubunda kurtuluş savaşının
şeyhlerin himmetiyle kazanıldığını
belirttikten sonra ifadelerine şöyle devam
eder: “…Şimdi daha yıkılacak şeyler varsa
onları da yıkmak ve her halde sonuna kadar
vezaif-i vataniyemizi ifa edebilmek için ‘Yeni
Gün’ü ayakta tutmak lazım. Sen belki bir gazetenin
ne demek olduğunu hakkıyla bilemeyeceğin
için bunun manasını pek anlayamazsın.
Kısaca anlatmak için haber vereyim
ki, Yeni Gün’ün aylık masraf bütçesi iki bin
lirayı Osmanî’dir. Şimdi onu aynı fiyatla dört
sayfa olarak neşretmeye başlayacağız, bütçe
çıkacak üç bin beş yüze! Benim hakikat-bîn
şeyhim! Sen bilirsin ki, bu mebaliğ-i maddiyye
hazine-i gaybiden gelmez. Bu kadarcık
işaret, vaziyeti zat-ı fâzılanelerine anlatmaya
kafidir”.
Yunus Nadi, istismarın sidre-i muntehası
olan mektubunu şu şekilde noktalar:
“Ricamı azami mikyas ile infaz edeceğinden
emin olduğum için fazla söze lüzüm görmeyerek
müsadenle muhterem ellerini tekrar
tekrar öper ve hatm-i kelam eylerim Şeyhim
efendim.” (Anadolu’da Yeni Gün, 20. 09.
1338/1922).
İhtiyaç hissettiklerinde şeyhlerin ellerini
öpen, cuntacılarla rakı masasına oturduğunda
ise Müslümanları yeryüzünün fazlalık
yaratıkları olarak gören bu taife acilen
ıslah edilmelidir. Her ortama uyumlu aydın
yetiştiren bu inkar fideliğine müdahale
edilmezse hafizanallah yarın bir işgal durumunda
bunlar seleflerinden Halide Edip gibi
çıkıp Amerikan mandasını savunur, millet
arasında sömürgeden yana taraftarlar oluşturmaktan
geri durmazlar.
28 Şubat süreci ve sonrasında yapılan haber-yorumlara bakıldığında her birini, “aslanın
bacakları arasına girip ezeli ve ebedi hasmı olan kediye meydan okuyan fare” konumunda görürsünüz.
Arslan/asker kışlasına çekilince fare ortada kaldı. Çaresiz “cemaziyelevvel” kavgasına tutuştular.
Ekranlarda, gazete sütunlarında “irticanın başı ezilmeli” diyenler, askeri “göreve” çağıranlar, Merhum
Erbakan’a hakarette sınır tanımayanlar şimdi günahlarını patronlara ya da askere hamletme yarışında.
www.hukumdergisi.com OCAK 2013 24