bulten2

aklın ermedi. İnsan körleşiyor bazen, en güçlü
gelen ihtimale sarılıyorsun. Belki de gücünün yettiği
ihtimale. Şuracıkta indirip boynumu sıkıverseler,
bitti gitti. Yine gama kasavete bürüdüm yüreğimi,
aklımı. Ben niye çıktım bu yola, umuda yolculuk
etmiyor muyum? Şu zavallı ömrümü biraz daha
uzatabilmek değil ki tek muradım, kızıma karıma
biraz daha omuz verebilmek, birkaç kelime daha
olsun kâğıda nakşedebilmek için değil mi! Silkin bir
kendine gel. Azıcık dursaydık, bacakları açıp biraz
yürüseydim, bir cigara yaksaydım, şu hava iyice bir
yüzüme çarpsaydı toparlardım hemen.”
Neden sonra kamyon duruyor, biraz ara verelim
diyor adamlardan biri. Dileğin kabul oluyor. Belki
bütün dileklerim kabul olmuştur. Demek ki döneceğim,
evladıma kavuşacağım, yine kalemimi kağıdımı
masamın üzerinde bulacağım. Hadi bakalım, in
efendi in. Kurtul şu aklının cenderesinden,” deyip
atlıyorsun kamyonun kasasından aşağı. Derin nefes
alıyorsun, şöyle bir gökyüzüne bakıyorsun. Şükür
diyorsun yine de hayat güzel, yaşıyoruz be kardeşim.
Son nefesin, son bakışın, son düşüncelerin
oluyor. Önce bir acı bütün iyi dileklerini dağıtıyor,
sonra bir karanlığın içine doğru düştüğünü hissediyorsun,
dudaklarından tek kelime dökülüyor. “Filiz!”
Sesin İstanbul’da bir sokakta bir kadınla bir kız çocuğunun
içinde yankılanıyor o an. Sonra, ama çok
zaman sonra seni hiç görmemiş ama kardeşi kadar
sevmiş milyonlarca insanın kalbinde...