OKONr1

NR 1 (1)
2018 / 2019
WRZESIEŃ
PAŹDZIERNIK
ILUSTROWANY MAGAZYN XII LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO

Julka Olaś
Wojtek „Lenek” Lenard
Drodzy czytelnicy. Jest nam niezmiernie miło ogłosić, iż w
bieżącym roku szkolnym rozpoczynamy działalność szkolnego
magazynu. Nazwaliśmy go „OKO Norwida”. Chcemy w nim
poruszać nie tylko kwestie związane z wydarzeniami z życia szkoły,
lecz także z Waszymi przemyśleniami, zainteresowaniami i
osiągnięciami. Magazyn chcemy wydawać w formie
elektronicznej, bez wersji papierowej, która musiałaby być
skromniejsza. Taka forma wydaje się nam, lepiej dostosowaną do
współczesnych nawyków czytelniczych.
Kasia Morawska
Dziś publikujemy pierwszy numer magazynu. Dzielimy się w
nim naszymi wrażeniami z pierwszych miesięcy pobytu w
Dwunastce, szczególnie z Obozu integracyjnego klas pierwszych.
Znajdziecie tu fotorelację ze Świnoujścia, artykuły o konkursie
fotograficznym, mitologicznym, wywiad z Lambim.
Irek „Irol” Wnuk
Chwilowo nasza redakcja składa się z uczniów 1A, ale
zapraszamy do współpracy wszystkich chętnych, by pismo stało się
autentycznym głosem naszego pokolenia. Szukamy poetów, by na
łamach tego magazynu zechcieli podzielić się swą twórczością;
sportowców – liczymy na Wasze relacje z zawodów; grafików, by
wzbogacić wizualne nasz magazyn; słowem wszystkich, którzy nie
chcą pozostawać milczącym, anonimowym tłumem. A więc,
towarzysze, do piór, pędzli, klawiatur …
Karolina Piech
Wasza Redakcja
Artek Skiba
Ela Gąsior
strona 2

nasze obawy, nasze nadzieje
Pierwszoklasiści piszą
Pierwsze dni w szkole. Towarzyszą im sile emocje - radość, ciekawość, trema, obawy, lęk. I niepokojące
objawy - zawrót głowy, drżenie rąk, suchość ust. Jak oswoić myśli, odzyskać spokój? Może opisać? Ubrać w
słowa? Tylko jak?
Idąc do
„dwunastki”
obawiałam/-
łem się:
Mam
nadzieję,
że w
„dwunastce”:
… że będzie zbyt wysoki poziom dla mnie.
… że nie poradzę sobie na niektórych lekcjach.
.. że ludzie nie będą fajni a nauczyciele będą zbyt
wymagający.
… że poziom nauki jest za wysoki; i to prawda.
… że poziom nauki będzie dla mnie za niski.
… że nie polubią mnie ludzie w klasie, a ja nie
polubię nauczycieli.
… zostanę odludkiem.
… podejścia uczniów do lekcji WF.
… poznam nowych ludzi i czy nowi znajomi mnie
polubią; czy będą szczerzy…
… gubienia się w szkole.
… . Nie obawiam się niczego.
… ludzie będą otwarci i tolerancyjni.
… nauczyciele będą mili i pomocni.
… znajdę przyjaciół i dobrze przygotuję się do
studiów.
… zdobędę wielu przyjaciół i będę się dobrze
bawił.
… będę rozwijać swoje zainteresowania, dobrze
przygotuję się do matury, poznam wielu przyjaciół
i miło spędzę 3 lata.
… odnajdę zainteresowania i dobrze zdam
maturę.
… będę udzielać się artystycznie, będę się dzielić
swoimi zainteresowaniami.
… pojedziemy na kolejny obóz.
… przeżyję.
strona 3

„Ten właśnie dzień, przejdzie
do naszych wspomnień”.
Katarzyna Morawska, Elżbieta Gąsior
Wyjazd pociągu „MATEJKO” z Dworca Głównego PKP w
Krakowie - godzina 9:44. Przejazd przez poszczególne stacje
trwał około 11 godzin - mieliśmy mnóstwo czasu, by się
lepiej poznać i porozmawiać, a także pograć w gry, tworzyć
różne historie, zjeść coś, zdrzemnąć się, posłuchać muzyki, czy
też nawet zrobić karaoke. O 20:33 dotarliśmy na ostatni przystanek
naszej podróży do Świnoujścia.
Dzień 1
23.IX
Odpoczynek. Pierwszy spacer. Pierwsza wędrówka po plaży.
Wejście na wybrzeże znajdowało się przy granicy Polski
z Niemcami. Po obiedzie, na który dotarły już wszystkie klasy,
przedstawiono nam grono nauczycieli, którzy z nami
przyjechali, przypomniano regulaminy itd. Ponownie udaliśmy
się w nadmorską okolicę, podziwiając morze i ciesząc się całkiem
ładną, choć trochę wietrzną pogodą.
Dzień 2
24.IX
Ten dzień zaplanowany był bardzo dokładnie. O 7:30 śniadanie
- godzinę później wyjazd. O godzinie 9:10 przepłynęliśmy
promem. W pół do 11:00 dotarliśmy nad Jezioro Turkusowe,
ucieszeni poprawą pogody. Szliśmy szlakiem turystycznym
znajdującym się niedaleko wcześniej wymienionego jeziora.
Dzień 3
25.IX
strona 4

Następnie pojechaliśmy do “Skansenu Słowian i Wikingów”.
Okazało się, że na miejscu czeka nas zabawa: podzieleni na grupy,
mieliśmy szukać bogów słowiańskich. Po odgadnięciu ich
tożsamości czekało na nas zadanie, za którego wykonanie,
w nagrodę otrzymywało się jedną z run. Tak więc, chodziliśmy po
domkach poszukując bogów i wykonując zadania, np. strzelanie z
łuku lub robienie filcowych kulek. Myślę, że każdy z nas zapamięta
to miejsce. Nie tylko ze względu na pracę zespołową, ale również
przez te wszystkie zabawne momenty przy wykonywaniu zadań.
Następną atrakcją był punkt widokowy. Jest on najwyższym
punktem na całym brzegu polskiego morza. Około godziny 16:00
odwiedziliśmy Międzyzdroje. Czas wolny, który dostaliśmy, był
świetną formą spędzania czasu wraz z przyjaciółmi. Był to dzień
pełen emocji, przeżyć i przyjemnych chwil, które pozostaną z nami
bardzo długo.
Odwiedziliśmy Muzeum Rybołówstwa. Bardzo ciekawe
doświadczenie. Na początku zobaczyliśmy tam żywe okazy
zwierząt wodnych z różnych części świata. Później widzieliśmy
rozmaite muszle i skorupiaki, małe modele statków, narzędzia
używane do rybołówstwa, wypchane zwierzęta i odznaczenia
morskie. Jednak największą popularnością cieszyła się Kasia - 32-
letnia pirania.
Dzień 4
26.IX
Długi spacer. Zwiedzanie Fortu Anioła oraz Fortu
Zachodniego. Zeszło nam do godziny 11:30. Wtedy właśnie
znów byliśmy w drodze, lecz tym razem do wiatraka. Po
zrobieniu zdjęć, spacerem po plaży wróciliśmy do domu. Po
obiedzie koło 12:30 udaliśmy się na próbę do przedstawienia.
Później do końca dnia mieliśmy czas wolny.
Dzień 5
27.IX
Dzień ten zapowiadał się nieco spokojniej. Po przepłynięciu
promem, czekaliśmy na autobus, który zabrał nas do Fortu
Gerharda. Wszyscy mają jakieś odczucia po wizycie w tym
forcie, ponieważ odbyły się tam zajęcia związane z różnymi
doświadczeniami. Pod koniec każdy z uczestników przeszedł
mianowanie na żołnierza pruskiego, mogące wywołać mieszane
uczucie. Następnie przeszliśmy w stronę latarni morskiej (najwyższej
na Bałtyku) Pod koniec dnia odbyła się dyskoteka.
Dzień 6
28.IX
strona 5

Pojechaliśmy do Heringsdorf w Niemczech. Podróż trwała
krótko i już o 10:30 byliśmy na miejscu. Gdy doszliśmy do rynku,
nauczyciele ogłosili czas wolny. Drogę powrotną można było
przejść plażą lub chodnikiem.
Dzień 7
29.IX
O 15:30 moja klasa miała spotkanie z psychologiem. Mówiliśmy
trochę o sobie, dobieraliśmy się w grupy pod różnymi względami:
pierwszą literą imienia mamy, koloru oczu lub znaku zodiaku.
Później w grupach mieliśmy znaleźć 12 rzeczy wspólnych dla
wszystkich członków. Kolejnym zadaniem było dobranie się w
pary i przeprowadzenie wywiadu, a następnie przedstawienie
innym parom naszego towarzysza. Całe spotkanie zakończyliśmy
okrzykiem „In-te-GRACJA!”.
Po śniadaniu, kończyliśmy przygotowywanie rekwizytów i
kostiumów; próba generalna. Klasy zaczęły się przygotowywać do
występów. Można było zobaczyć ludzi z wymyślnymi makijażami
i fryzurami, no i oczywiście kostiumami. O 16:00 rozpoczął się
KONKURS MITOLOGICZNY. Wszyscy lekko podenerwowani -
wcale się nie dziwię - 6 klas włącznie z nauczycielami oglądało
to widowisko. Każda klasa, w losowej kolejności przedstawia
swoją sztukę. Były one różne: jedne zrobione na wzór czasów
antycznych, w innych akcja rozgrywała się w XXI wieku.
Czas pakowania się, sprzątania pokoi, zakup prowiantu na
drogę i cieszenie się ostatnimi chwilami w Świnoujściu
oraz ostatnimi momentami przed powrotem. Dla chętnych
wieczorny spacer po plaży.
Szybko nadszedł ten dzień, ale cóż, wszystko, co dobre, szybko się
kończy. Pobudka zorganizowana była po 5 godzinie. Już o
godzinie 5:30, klasy 1A, D i F siedziały na stołówce jedząc
ostatni posiłek nad morzem. Niedługo po godzinie 6:00
zebraliśmy się przed ośrodkiem spakowani i gotowi do drogi.
Atmosfera była spokojna i senna. Po kilkunastominutowej
podróży dojechaliśmy do portu, gdzie wsiedliśmy na prom.
Dzień 8
30.IX
Dzień 9
1.X
Dzień 10
2.X
Podróż przebiegła spokojnie. Niektórzy spali, inni grali w gry,
słuchali muzyki lub rozmawiali o ostatnich dniach i o
przeżyciach z wycieczki. Z jednej strony każdy się cieszył, że
wreszcie będzie w swoim domu wraz z bliskimi, a z drugiej
strony żal było odjeżdżać. Wszyscy wracali nie tylko ze
zdjęciami w telefonie, ale przede wszystkim z własną historią, którą
podzielą się w domu z rodziną :)
strona 6

czyli konkurs mitologiczny XII LO
Wojciech Lenard
Minął już ponad miesiąc od emocjonujących zmagań klas pierwszych na deskach Świnoujskiego teatru w
konkursie mitologicznym. No dobra, może nie do końca teatru, ale sali bankietowej w ośrodku Graal, która
na ten czas zamieniła się prowizoryczną widownię i scenę (Nawet na garderobę i zaplecze znalazło się
miejsce).
Ogłoszony jeszcze w szkole
konkurs mitologiczny był od samego
początku owiany nutką tajemnicy,
przez co nie byliśmy do końca
pewni, jaką sztukę będziemy
wystawiać. Zasady były bardzo
proste, należało przedstawić
teatralną wersję mitu w taki sposób,
aby w jej ramach znalazły się
wytyczone przez jury ważne
wydarzenia. Klasy zabrały się więc
do pracy… Mniej lub bardziej
intensywnie..
I oto nadszedł dzień próby,
dzień konkursu. Od samego rana
prawie cały ośrodek stał na głowie,
gdyby nie nowoczesny styl
budynku, można by się poczuć jak na ateńskiej
agorze. Wszędzie można było dostrzec uczniów w
białych togach, lub niecodziennych kostiumach,
a także ich kolegów niosących do sali
Rejestracja spektakli: Jolanta Horosin-Klamra i Paweł Owsianka
bankietowej elementy scenografii. Kilka minut
później wszyscy zajmują miejsca, profesor Grzelak
wita się ze wszystkimi… I tak się to mniej więcej
zaczęło.
strona 7

Wszystkie sztuki były osadzone w
jednakowych fantastycznych realiach
starożytnej Grecji, co sugerowały togi i
inne kostiumy. Jednak uczniowie z klasy
1E zaprezentowała coś z goła innego,
ponieważ przenieśli akcje mitu o
Orfeuszu i Eurydyce do czasów
współczesnych, co wyszło temu
przedstawieniu na dobre. Osoby
odpowiedzialne za scenariusz odwaliły
kawał dobrej roboty, bo takie
przeniesienie na pewno nie było łatwe.
Bardzo podobał mi się motyw zamiany
krainy zmarłych Hades na klub nocny
„Hades”, a także to, że Charon był
kierowcą taksówki a nie łodzi, oraz za
samą postać Hadesa, która czerpała
garściami z „Ojca Chrzestnego”. Lektor,
który opisywał teraźniejszość, jak i przeszłość,
dodawał pozytywnego klimatu, a sposób jego
intonacji i zwracanie się bezpośrednio do widzów
zaciekawiał do dalszego oglądania. Jedna rzecz
do której mógłbym się przyczepić to te przejścia z
prowizoryczną kurtyną, które jednak rozpraszały i
lekko psuły całość.
Co ciekawe z podobnych, ale lekko
rozbudowanych (mam tu na myśli dodanie
muzyki i osoby poruszającej kartkę ze statkiem
Odysa) przejść używała klasa 1F w micie
„Odyseusz”… O matko, co w tym przedstawieniu
się porobiło... Oryginalnym pomysłem była
zamiana tego prawiącego o tułaczce człowieka
eposu w czystą komedię. Składało się na kilka
ciekawych zabiegów, między innymi osadzenie
kobiet w ważnych rolach męskich, bardzo luźny i
potoczny język, wszechobecny komizm słowny i
sytuacyjny. Już na samym początku można było
się domyślić z czym mamy do czynienia, gdy na
scenę wyszła kilkumetrowa gąsienica trojańska,
która była parodią tego słynnego konia. Kroplą
która przelała czarę tej karuzeli śmiechu, było
odśpiewanie przez dwie syreny coveru „My Heart
Will Go On” z filmu „Titanic”. Oczywiście to
wszystko mogłoby się skończyć tylko na tym, poza
IA w spektaklu Prometeusz
tym, że syrenami okazali się pięknie umalowani
młodzieńcy.
Co ciekawe z takiego obsadzania ról
męskich przez dziewczyny, korzystała też klasa 1B
w spektaklu „Jabłko Niezgody”… Ale nie
oszukujmy się, w tej klasie jest tylko jednej
chłopak, więc nie było zbytnio wyboru. Ten mit
także przerobiono na komedię, opatrzoną w
różne rodzaje komizmu. Warto zwrócić uwagę na
to, że sztuka nie była podzielona na sceny i nie
IF odbiera nagrodę
strona 8

yło choćby najmniejsze przerwy, albo przejścia
jak w przypadku dwóch poprzednich
wymienionych przedstawień. Komizm słowny był
też tutaj bardzo silny, przykładem mogą być
słowa bogini niezgody Eris, która „wywoła
największą dramę wśród bogów, lol. Nic dodać,
nic ująć. A skoro jesteśmy przy słowach, w
przedstawieniu klasy sportowej z ust aktorów nie
padło ani jedno słowo. Całą akcję opisywali
stojący z boku lektorzy, który opisywali
poczynania bohaterów. „Dwanaście prac
Heraklesa” jest dobrym przykładem na to, że
można przedstawić historię herosa bez słów, a
także jak dobrze zorganizowana choreografia
może czynić cuda. Dobrą choreografię
prezentowała też klasa medyczna, w spektaklu
„Demeter i Kora”. W jednej scenie swoje
umiejętności gimnastyczne zaprezentowały
dziewczyny z tej klasy, był to bardzo ciekawy
dodatek do całości sztuki.
Wojciech „Lenek” zapowiada spektakl.
strona 9

Konkurs fotograficzny „Świnoujście”
O swoich zdjęciach opowiadają wyróżnieni
W związku z wyjazdem klas pierwszych do Świnoujścia na wyjazd integracyjny odbył się konkurs
fotograficzny. Uczniowie mogli podziwiać nadmorską przyrodę w blasku wrześniowego słońca szukając jak
najładniejszych kadrów, nie zapominając też o możliwości ujęć z udziałem ludzi. W tegorocznej edycji
szkolnego konkursu fotograficznego Jury ( p. Jolanta Horosin-Klamra, p. Sylwia Piasecka oraz p. Marek
Grzelak) wyróżniło autorów w następujących kategoriach:
Wyróżnienie
– Kategoria „Pejzaż
w obiektywie”
praca pt. „Turkus”
Artura Skiby ucz.
klasy IA (medialnoartystycznej)
Na zdjęciu przedstawiłem Jezioro Turkusowe, dlatego też praca nosi nazwę „Turkus”. Wydawało mi się ono
dość typowe i nie widziałem w nim nic specjalnego. Zrobiłem to zdjęcie bez większych przygotowań, w
chwili przerwy.
Artus Skiba kl. 1A
strona 10

Wyróżnienie
– Kategoria „Człowiek w obiektywie”
praca „Stary człowiek i morze” Zuzanny Frej ucz. klasy
1F (politechnicznej)
Na jednej z wycieczek na obozie, zobaczyłam
starszego człowieka jak korzysta z życia. Przechadzał
się brzegiem morza, był uśmiechnięty, nie mogłam się
powstrzymać i zrobiłam to zdjęcie. Pokazuje ono, jak
czas szybko przemija oraz, że w życiu każdy z nas
kiedyś odnajdzie spokój.
Zuzanna Frej kl. 1F
Wyróżnienie
– Kategoria „Oryginalność tytułu” prace Julii Olaś ucz.
klasy 1A (medialno-artystycznej)
Wybrałam taki kadr ze względu na deszcz osadzony
na owocach drzewa. Dla kogoś innego może się
wydawać czymś zwyczajnym, ale dla mnie jest
wyjątkowe. Nadałam temu zdjęciu tytuł ,,Czerwone
korale w deszczu'' iż kojarzy mi się z naszyjnikami
noszonymi do krakowskiego stroju ludowego.
Julia Olaś kl. 1A
strona 11

Wywiad z Lambim
Rozmowę przeprowadziły Katarzyna Morawska, Elżbieta Gąsior,
Karolina Piech
Rozmowa z dnia 29 października na temat zajęć na obozie integracyjnym, integracji klas, bycia
psychologiem i innych sprawach
K.M.: Skąd pomysł na zajęcia integracyjne, które
odbyły się na wyjeździe klas pierwszych?
L: Te zajęcia odbywają się już od wielu lat. To nie
były pierwsze zajęcia. A skąd pomysł? A stąd, że
do szkoły przychodzą pierwsze klasy, ludzie nowi,
którzy się nie znają, którzy mają róże oczekiwania,
wyobrażenia, czy też lęki. Nie wiedzą, jak to
będzie, a niepokój to stres. Żeby cokolwiek zrobić
z grupą, to trzeba ją zintegrować, aby ludzie
poczuli się bezpiecznie, żeby się poznali i zaufali
sobie. Wtedy jest możliwość rozwoju danej grupy.
Także, integracja to pomysł sprzed wieków. Każda
nowa grupa, czy o szkolna, czy pracownicza ma
trudny pierwszy rok. Każdy pierwszy rok, czy to w
przedszkolu, czy w pracy, czy właśnie w szkole,
jest bardzo stresujący.
K.P.: Pamiętam, jak zobaczyłam w pierwszej
klasie podstawówki dziewczynę, z którą
chodziłam do przedszkola i pomyślałam: „O, z
nią chodziłam do przedszkola, może będzie
fajnie”
L: Tak właśnie jest w nowej grupie. Szukamy
wsparcia, żeby się poczuć bezpiecznie. Temu ma
właśnie służyć integracja – żeby ludzie, poznając
siebie, poczuli się ze sobą bezpiecznie, zaczęli się
odkrywać i czuć się dobrze. Wtedy ludzie
zaczynają się otwierać i mówić o swoich
potrzebach i oczekiwaniach.
E.G.: A czy zmienia Pan program tych zajęć, czy
co roku są taki same?
L: Jako doświadczony człowiek, jak widzę grupę,
to oceniam, czy grupa jest aktywna, Czy jest
chęć i motywacja do wspólnego działania. Bo
integracja jest to współpraca ludzi. Dlatego
pierwsze co, to obserwuję, czy chętnie wykonują
polecenia, czy są otwarci na siebie. Działam
zgodnie z procesem grupowym i dynamiką grupy.
Dynamika grupy to jest energia i zaangażowanie.
A proces grupowy to jest to, co się dzieje
pomalutku: jak ludzie się na siebie patrzą, kto z
kim siedzi, czy ktoś siada poza kręgiem. I w
zależności o tej mojej pierwszej obserwacji stosuje
wariant pierwszy, drugi, trzeci… Także, gdy na
przykład proponuję ruch i mówię „proszę wstać i
pochodzić po kręgu!” i widzę, że ludzie stoją i
patrzą na siebie spod byka i nie ruszają się, to jest
to znak dużego niepokoju i lęku. Wtedy stosuje
wariant delikatny, nie będę narzucał wejścia do
kręgu albo „serce-dzwon”, które wymaga dużej
aktywności i zaangażowania oraz braku strachu.
strona 12

Ale integracja to nie jest tylko jedno spotkanie. To
jest proces, który trwa cały czas. I to nie jest tylko
spotkanie z psychologiem na obozie, to jest
wszystko, co tam się dzieje: wycieczki i
przedstawienia, które również są już od wielu lat.
Ludzie się angażują i występują, ale ta
współpraca, ustalanie ról, próby – to jest
integracja. Jak przyjmie się zasady, które
proponowałem, tj. nieplotkowanie, słuchanie,
albo przynajmniej udawanie, że się słucha, ale nie
mówienie w tym samym czasie, brak przemocy
fizycznej i psychicznej czy też śmianie się z sytuacji,
nie z człowieka, ma służyć rozwojowi tego
procesu i budowaniu więzi miedzy ludźmi, żeby
zauważyli, że każdy ma prawo być inny, a
jednocześnie może czuć się bezpiecznie we
wspólnocie.
K.M.: Co miało na celu dotykanie się po czole
albo w pępek podczas zajęć?
L: Powiedzieć można wszystko, napisać też, ale to
dotyk niesie prawdziwą informację. Dla przykładu,
podanie komuś ręki bardzo dużo mówi. Rękę
można podać w różny sposób. Ale także to, czy
ręka jest spocona, gorąca czy zimna, to
informacje, które przyjmujemy podświadomie.
Nawet tutaj w szkole była taka nauczycielka, rekę
zawsze miała mokrą i zimną. Ale ona zawsze była
taka zestresowana, napięta i znerwicowana.
Mówiła: „Lambi, ja nie podaję ręki, wiesz jaką ja
mam.” Miała tego świadomość i brała nawet leki.
Podając komuś rękę, nasz mózg odbiera
informację, że ta osoba jest w niepokoju. Jak
biorę i np. paluszkiem w pempuszek, to po reakcji
widać, czy osoba się boi dotyku, czy jest w
napięciu i stresie. Natomiast są osoby, co się
śmieją i cieszą. Jest to zaskoczenie, a
jednocześnie nowe doświadczenie. Można wiele
mówić o tym, jakie mogą być reakcje, gdy cię
stuknę w kolano: możesz mnie kopnąć albo się
zaśmiać. Ale ponieważ robię to pierwszy raz, to
reakcja ta jest naturalna i prawdziwa.
Dowiadujemy się wtedy, w jakim stanie jest osoba
w danym momencie. Poprzez takie eksperyment i
zaskoczenie widać, jak różne są reakcje na dotyk:
ktoś nastawi głowę, żeby go pogłaskać, inny
odskoczy, ktoś jeszcze inny wybuchnie śmiechem.
To są reakcje, które mówią o człowieku. To jest
prawda. Przeżywając dane doświadczenie
odkrywa się samego siebie, takim, jakim się jest w
danym momencie. Za tydzień reakcja może być
inna.
K.M.: Co Pan najbardziej lub w swojej pracy?
L: Lubię to, że ponieważ każdy człowiek jest inny i
niepowtarzalny, za każdym razem jest inaczej.
Lubię, że moja praca mnie nie nudzi.
Monotonność sprawia, że człowiek świruje. Mi to
nie grozi, bo zawsze jest inaczej.
K.P.: Czy zawód psychologa to trudna praca?
L: Tak.
Lambi na obozie w Świnoujściu
strona 13

K.P.: A co jest najtrudniejsze?
-Najtrudniejsze jest to, że często osoba jest bardzo
zaburzona, że ma skomplikowaną sytuację
rodzinną, że czasem osoby, które do mnie
przychodzą lub ich rodzinny mi grożą. Miałem
takie sytuacje, w których się kogoś po prostu
bałem. Oczywiście mam świadomość, że takie
choroby jak np. schizofrenia to normalne choroby
takie jak grypa. Człowiek jest nieprzewidywalny
do końca. Nie jest tak, że ja jestem psychologiem
to znam siebie do końca. Nie. Może być taka
sytuacja, której jeszcze nie przeżyłem i mogę
zareagować w sposób, którego sam nigdy nie
zrozumiem. Człowiek jest zagadkowy i
wieloznaczny. W swojej pracy muszę być
odważny, ale też ostrożny. Czasami wystarczy
jedno słowo, żeby wywołać katastrofę. A moja
praca psychoterapeuty polega na tym, żeby
komuś pomóc, albo nie zaszkodzić, bo nie da się
wszystkim pomóc. Praca jest ciekawa i
wymagająca odwagi i świadomości skutków
różnych działań. Trzeba być uważnym. Często po
terapii muszę wyjść, przejść się, ochłonąć. Mój
ojciec często śmiał się z mojego zawodu i z tego,
że ludzie płacą mi za gadanie. Właśnie to
gadanie, to nie tylko gadanie, to relacja, kontakt,
komunikacja międzyludzka, sztuka
porozumiewania się jest między ludźmi coraz
gorsza, bo ludzie zamiast spotykać się, rozmawiać
to siedzą na komunikatorach, to wszystko zubaża
umiejętność porozumiewania się, współpracy,
kontaktu.
K.P.: Czy zawszę chciał pan zostać
psychologiem?
L: Nie, skąd.
K.P.: A co pana do tego zainspirowało?
L: Zainspirowało mnie moje dzieciństwo, bo jak
wiecie jestem Grekiem, ale wychowałem się w
Polsce. W Polsce i w Grecji nie potrafiłem znaleźć
swojego miejsca, nie wiedziałem kim jestem.
Właśnie to mnie zainspirowało. Poszedłem na
psychologię, żeby w końcu dowiedzieć się, kim
jestem. Wiecie kim jestem?
K.P.: Sobą?
L: Tak Greko-Polakiem. Ludzie często nie zdają
sobie sprawy, kim są naprawdę. Nie zdają sobie
sprawy, o co im tak naprawdę w życiu chodzi. W
integracji chodzi między innymi o to, żeby
odkrywać swój potencjał, żeby odkrywać swoje
marzenia, cele, że mogę to osiągnąć, ode mnie
to zależy.
K.P.: Jakie rady dałby pan tym, którzy dalej
szukają, nie wiedzą jak odkryć swoje talenty?
L: Inwestuj w siebie, doświadczaj na sobie,
odkrywaj.
K.P.: Z jakimi problemami, sprawami można się do
pana udać?
-Z każdą sprawą, najwyżej powiem, że jestem w
tej sprawie niekompetentny. Można przyjść nie
tylko z problemami, konfliktami, ale też z
sukcesami, jak go osiągnąć, jak się poprawić.
K.P.: A co jeżeli ktoś potrzebuje pomocy
psychologa, ale nie chce się przed nim otworzyć,
jak przekonać taką osobę do tego?
-To jest bardzo trudne. Przekonać kogoś jest
bardzo trudno. Namawianie, radzenie nie przynosi
efektów, trzeba tak rozmawiać z tą osobą, żeby
wzięła sprawy w swoje ręce i sama zechciała
pomocy, ale jeśli ktoś przychodzi do mnie i mówi,
że przyszedł, bo pani mu kazała, a on nie widzi
problemu, to ja mówię przyjdź jak ty zdecydujesz,
że chcesz.
K.P.: Czy poleca pan, by zostać psychologiem?
- Nie wszyscy się nadają, ale oczywiście trzeba
próbować.
K.P.: Dziękujemy za rozmowę.
strona 14

Szkolne obchody
100-lecia odzyskania
Niepodległości
Ślubowanie
klas pierwszych
I wiele
innych…
„Pruskie” ślubowanie w forcie Gerharda. Fot. LOBA.
strona 15

strona 16