OKONr2

NR 2 (2)
2018 / 2019
LISTOPAD
GRUDZIEŃ
ILUSTROWANY MAGAZYN XII LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO

Dziś w numerze „OKA NORWIDA” zaczynamy od najważniejszego
wydarzenia dla nas, uczniów klas pierwszych: Ślubowania. Garść zdjęć
autorstwa profesora Pawła 0wsianki ze wstępem Artura Skiby.
Strona
3-5
Wydarzenia:
Ślubowanie
Wydarzeniem Nr 1 okazały się Obchody Rocznicy Odzyskania przez
Polskę Niepodległości. Trochę zdjęć z różnorakich form uczczenia przez
Nas tego święta.
Strona
6-7
Wydarzenia:
Dzień Niepodległości
W szkole odbyły się wybory nowego samorządu uczniowskiego XII LO.
Żegnamy dotychczasową przewodniczącą, Anię i witamy nową. Na
swych łamach oddajemy ich głos.
Strona
8-11
Samorząd:
Umarł król, niech żyje król
W kolumnie SYLWETKI, wywiad ze znanym wszystkim nam doktorem
Markiem Batorskim!! O muzyce, malarstwie, szkole. Nie wymaga
zachęty.
Strona
12-13
Sylwetki:
Marek Batorski
Niniejszym otwieramy nowy dział FASCYNACJE. Chcemy dzielić się w
nim naszymi pasjami, zainteresowaniami. W tym numerze Irek Wnuk
opisuje zjawisko Urbexu.
Strona
14-15
Fascynacje: Urbex –
zapomniane historie
Zachęcamy prozaików i poetów do zamieszczania swojej twórczości. W
oczekiwaniu na Wasze dzieła, Julka Olaś zaprasza do lektury swojego
opowiadania. Mocne, klimatyczne i jakże pasuje do jesiennego numeru.
Strona
16-17
Nasza Twórczość:
Noc o zapachu …
Otwieramy kącik gier. W planach recenzje Waszych ulubionych gier,
wydarzenia, turnieje itp. Kącik prowadzą Wojtek Lenard, który próbuje
zorientować się w Naszych zainteresowaniach i Igor Wielgus, który radzi
jak zacząć przygodę z RPG.
Strona
18-21
Kącik gier:
W co gra Dwunastka?
strona 2

Dzień Ślubowania okiem pierwszoklasisty
Artur Skiba
9 listopada w naszej szkole obchodziliśmy
wyjątkową rocznicę stulecia odzyskania przez
Polskę Niepodległości. Uroczystości prowadziła
opiekunka Samorządu Szkolnego Małgorzata
Nazarewicz oraz nowowybrana przewodnicząca
szkoły Katarzyną Oleksy.
Przed klasami pierwszymi na sali
gimnastycznej były wcześniej drugie i trzecie,
które powróciły na nią około godziny 11. Kiedy
wszyscy byli już gotowi wprowadzono sztandar
szkoły i punktualnie o 11:11 cała szkoła (ponad
500 osób!) odśpiewała ,,Mazurka Dąbrowskiego".
Hymn śpiewany przez wszystkich uczniów XII z
pewnością mógł być słyszalny nawet w sąsiedniej
szkole.
Był to jednak dopiero początek
okoliczności tego dnia. Zaraz potem głos zabrał
dyrektor Ryszard Nowak, nie było to jednak
zwykłe przemówienie, ponieważ rozpoczął on
nietypową lekcję historii, (której jest także
nauczycielem) dla klas pierwszych. Jej tematem
była droga Polski do niepodległości. Za to
poruszające wystąpienie uczniowie nagrodzili
przemawiającego długimi i gromkimi brawami.
Ten czas był też wyjątkowy dla uczniów
klas pierwszych, którzy ślubując na sztandar stali
się oficjalnie członkami szkolnej społeczności.
Po oficjalnej części wydarzeń nadeszła
pora na program artystyczny, w którym znalazło
się przedstawienie pantomimiczne, efektowny
występ jednej z uczennic oraz pieśń, wykonana
przez przewodniczącą szkoły.
Największe emocje w tym dniu wzbudziło
jednak wspólne śpiewanie, najpierw ,,Pierwszej
Brygady", a potem wśród swoich klas pieśni
patriotycznych, wylosowanych dużo wcześniej.
Mając tyle czasu na przygotowanie,
koniecznością była dobra prezentacja. Komisja
nie miała łatwego zadania, co do wyboru
zwycięzcy, dlatego wyniki pojawiły się kilka dni po
uroczystości. Pierwsze miejsce zajęła klasa 1B
(„Marsz strzelców”), zaraz za nimi na drugim 1A
(„Serce w plecaku”), 1D („Przybyli ułani pod
okienko”) i 1F („Rozkwitały pąki białych róż”), na
trzecim miejscu, lecz nadal na podium klasy 1C
(„Hej, hej ułani!”) i 1E („Jak to na wojence
ładnie”). Na zakończenie, w ten wesoły dla nas
dzień swoje umiejętności wokalne pokazali
nauczyciele, w energicznym wykonaniu piosenki
„Raduje się serce”.
Był to niesamowity dzień, podczas
którego, w ciągu kilku godzin pojawiło się
wszystko co można było sobie wyobrazić. Była to
okrągła rocznica, która pozostanie na długo w
pamięci nas wszystkich.
strona 3

strona 4

strona 5

Szkolne obchody 100 rocznicy
Odzyskania przez Polskę Niepodległości
Fotoreportaż
Fot. 1 Marsz Duma i radość, klasa 1E.
Wydarzeniem Listopada były niewątpliwie
szkolne obchody 100 Rocznicy Odzyskania przez
Polskę Niepodległości. W szkole i poza nią odbyło
się szereg wydarzeń upamiętniających tamte
okoliczności. Przed Wami trochę zdjęć z
różnorakich form uczczenia przez Nas tego
święta.
Fot. 2 Marsz Duma i radość, klasa 1E.
Zaczęło się od marszu „Duma i radość”,
który odbył się 19 października. W
uroczystościach, zorganizowanych przez kurator
udział wzięło około 10 tysięcy uczniów
małopolskich szkół. Naszą szkołę reprezentowała
klasa 1E, przebrana w nastrojowe stroje z epoki i
regionu.
Fot. 3 Gra terenowa Spacer po plantach, klasa 1A.
31 października, w rocznicę odzyskana
przez Kraków wolności, reprezentanci klas
pierwszych i drugich rozegrali grę terenową
„Spacer po Plantach – szlakiem nieodległej…”
zorganizowaną przez sekcję historyków XII LO.
Jednym z jej elementów było zrobienie selfie w
historycznych miejscach. Dwa z nich, widzicie na
fotografiach 3 i 4.
Fot. 1 Gra terenowa Spacer po plantach, klasa 1E.
strona 6

Finał uroczystości miał miejsce 9 listopada.
Podczas gali, wręczono nagrody za udział w grze
terenowej „Spacer po Plantach – szlakiem
nieodległej…”. Pierwsze miejsce przypadło
reprezentacji klasy 2B w składzie Julia
Kasperkiewicz, Aleksandra Olszowska, Karolina
Pieróg.
Fot. 3 I nagroda w grze "Spacer po Plantach”, klasa 2B
Kolejnym konkursem, mającym uczcić
Niepodległą, było dyktando niepodległościowe,
organizowane przez sekcję polonistów XII LO. Na
zdjęciu Mateusz Kozik z klasy 2B i Klaudia Mroczek
z IX Gimnazjum MCE odbierają tytuł Mistrzów
Ortografii Polskiej XII LO.
Fot. 4 Mistrzowie Ortografii Polskiej XII LO
Przy okazji, wręczono nagrody za konkurs
fotograficzny Świnoujście 2018. Nagrody
odbierają Julia Olaś z klasy 1A, Zuzanna Frej z
klasy 1F i Artur Skiba z klasy 1F. Ich prace
prezentowaliśmy w poprzednim numerze.
Fot. 5 Uczestnicy konkursu Świnoujście 2018
Wielki finał nastąpił o godzinie 11.11, kiedy
to cała szkolna społeczność odśpiewała Mazurka
Dąbrowskiego.
A na poprzednich stronach, to co dotyczy
klas pierwszych: zdjęcia ze Ślubowania,
inscenizacji i konkursu pieśni patriotycznych.
Fot 2 11.11 Mazurek Dąbrowskiego
Fotografie 1,2, 5-8 Paweł Owsianka
3,4 Klasy 1A, 1E
strona 7

Z Anną Czachurską
rozmawiają Eżbieta Gąsior, Katarzyna Morawska, Karolina Piech
W październiku odbyły się wybory do Samorządu Szkolnego. Kadencję zakończyła jego dotychczasowa
Przewodnicząca Anna Czachurska.
OKO: Jakie projekty udało Ci się zrealizować w
ubiegłym roku szkolnym ?
- To co na pewno udało się zrobić to
przedłużyliśmy szczęśliwe numerki, zrobiliśmy kilka
takich akcji, które polegały na tym, że ustalaliśmy
dany kolor na jakiś dzień to było na święta i
uczniowie którzy przyszli ubrani na bordowo czy
czerwono lub z jakimś gadżetem to po prostu byli
wolni od pytania. Zaangażowaliśmy się we
wszystkie te sprawy, które były związane z
samorządem, z panią Nazarewicz. Akcje szkolne,
wszystkie eventy na dzień nauczyciela,
wydarzenia. Zrobiliśmy samodzielnie dzień
nauczyciela, który był niespodzianką dla
wszystkich. Nikt nie wiedział tak naprawdę na
czym to ma polegać, więc chyba się ucieszyli i im
się to spodobało. Planów było tak naprawdę
sporo, ale nie wszystko się udało zrobić. Natomiast
to, co się udało na pewno zrobić to szkoła się
ruszyła dużo bardziej po poprzednim samorządzie
i mamy nadzieję, że po naszym samorządzie
jeszcze szkoła pójdzie dalej.
OKO: Czy jesteś zadowolona z tego jak to
wszystko wyszło? Masz jakiś niedosyt?
- Zadowolona, niezadowolona trudno tak
naprawdę określić. Z tego, co udało się zrobić –
super, bo tak naprawdę coś się tutaj ruszyło. Z
tego, co się nie udało zrobić, no to jednak jest ten
niedosyt, ale prawda jest taka, że w drugiej klasie
ma się naprawdę dużo lekcji, przy lekcjach, które
się ma, przy pracy, którą się chce włożyć to jest
jednak trudność, ale dzięki temu wszystkiemu, co
udało się zrealizować to jednak jestem
zadowolona.
OKO: Chciałabyś być przewodniczącą na
jeszcze jeden rok?
- Trudne pytanie. W sumie na pewno, jeżeli
miałabym być przewodniczącą w klasie
maturalnej - nigdy w życiu. Jest tyle nauki - widać
to od początku września, że na pewno bym nie
wyrobiła i szkoła by stanęła. Natomiast w
pierwszej klasie też by to było dla mnie w sumie
niewyobrażalne. Bo ani bym nie znała
nauczycieli, ani bym nie znała ludzi ani tego jak
szkoła funkcjonuje. Ale jeżeli byłaby klasa 4 oraz
jako maturalna to myślę, że mogłabym zostać.
OKO: Podobało Ci się bycie przewodniczącą?
- Średnio mi się podobało. Bycie przewodniczącą
ma plusy i minusy, wiadomo jak wszystko w życiu.
Świetne jest to, że można pomóc ludziom
ogarnąć szkołę. Ja w ogóle miałam bardzo dobry
kontakt ze wszystkimi nauczycielami, więc po
prostu było tak przyjaźnie. Złapiesz kogoś, ktoś ci
pomoże, więc to jest super. Ale w momencie,
kiedy przychodzi chyba najtrudniejsza rzecz
strona 8

osobiście dla mnie, jak byłam przewodniczącą,
kiedy uczeń dostaje wniosek o relegowaniu ze
szkoły i przewodniczący musi napisać pismo na
temat tego ucznia i to jest trudne bo tak
naprawdę, jeśli nie zna się tej osoby osobiście to
jest ciężko. Zawsze próbuje się porozmawiać.
Najtrudniejsze jest to, że pomimo niektórzy
pomimo wyrażania chęci poprawy nie zawsze
dotrzymują słowa. To potem najbardziej boli, bo
jednak się chodzi do nauczycieli, chce się, aby ta
osoba nadal została - po prostu, chce się jej
pomóc. Były takie osoby, które rzeczywiście się
poprawiły w nauce i zostały do teraz.
OKO: Czy bycie przewodniczącą Cię czegoś
nauczyło?
- Tak. Przede wszystkim tego, żeby podchodzić do
spraw z większą rozwagą. Również nauczyłam się,
aby nie zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę;
nawet jak mamy cały sztab ludzi za sobą, który
obiecuje pomoc, bo niektóre osoby się po prostu
wycofują i zostajemy w kropce.
OKO: Jakie rady udzieliłabyś obecnej
przewodniczącej?
- Przede wszystkim, by codziennie z uśmiechem
na ustach przychodziła do szkoły - to jest super,
bo jeżeli ludzie widzą, że Kasia będzie radosna to
będą też uśmiechnięci. Również wytrwałości, bo
zdarzały się różne sytuacje, z którymi trzeba się
zmierzyć. Oraz pokładów spokoju - zawsze jest
dużo nerwów przy uroczystościach. Następnie taki
dysonans - dużego zaangażowania w życie
szkoły, ale nie bardzo dużego zaangażowania w
czyjeś sprawy, bo jeśli Kasia za bardzo się
zaangażuje w czyjąś sprawę to później ciężko
będzie odpuścić a czasami faktycznie ludzie,
którzy potrzebują pomocy nie zawsze dotrzymują
słowa.
OKO: Dziękujemy za rozmowę, dziękujemy za
ogromny wkład pracy w pracę Samorządu i
życzymy udanej matury.
Stronę Samorządu Uczniowskiego śledź na
https://www.facebook.com/pg/samorzadszkolnyxiilo
strona 9

Z Katarzyną Oleksy rozmawiają
Eżbieta Gąsior, Katarzyna Morawska, Karolina Piech
Katarzyna Oleksy została wybrana nową Przewodniczącą Samorządu na kadencję 2018/2019. Wywiad na
temat jej ambicji i planów.
OKO: Dlaczego chciałaś zostać
przewodniczącą?
- Chciałam zostać przewodnicząca, ponieważ już
od 1 klasy angażowałam się w życie samorządu.
W gimnazjum byłam dość nieśmiałą osobą, ale w
liceum postanowiłam to zmienić i właśnie praca
w samorządzie bardzo mi w tym pomogła.
OKO: Jak myślisz, które z twoich cech charakteru
pomogą Ci być dobra przewodnicząca?
- Na pewno to, że jestem otwarta na propozycje i
ludzi, staram się być zawsze życzliwa i
bezkonfliktowa, staram się zawsze rozwiązywać
sprawy, aby obie strony były zadowolone, wydaje
mi się też, że jestem osobą, która umie zarządzać
grupą. Uważam, że dzięki tym cechom
charakteru, jakie posiadam sobie poradzę. Na
pewno staram się rozważać każdą propozycje i
mieć dobre relacje ze wszystkimi w szkole.
OKO: Uważasz, że dobrze będzie ci się
sprawowało twoja funkcje?
- Myślę, że to zależy od obu stron. Ja wychodzę
naprzeciw ludziom w szkole i naprawdę jestem
tutaj, aby mówić za nas wszystkich, być dla
wszystkich w szkole, być tą pomocną ręką w
trudnych sprawach np. z nauczycielami,
koleżankami czy kolegami.
OKO: Jakie projekty chcesz zrealizować w tym
roku szkolnym?
-Tak jak mówiłam na wyborach, chcę 6 grudnia
zrealizować dzień z kolorem czerwonym, czyli nie
będziecie pytania, jeśli będziecie mieć na sobie
coś czerwonego, jednak w grę nie wchodzą
czapki mikołajkowe i to samo chciałabym
zorganizować na Wielkanoc, tylko, że zamiast
koloru czerwonego tym kolorem wiodącym byłby
żółty. Planowałam też zorganizować piknik szkolny
i kiermasz różnych dzieł np. sesji fotograficznej, z
których wszystkie zyski zostałyby przekazane na
jakąś fundację. Angażowałam się też w
zorganizowanie akcji dla zwierzaka, chciałabym
by podobnie jak w tamtym roku była poczta
walentynkowa. Przy okazji dnia sportu będzie
zorganizowany dzień zdrowia, który ma na celu
promocję zdrowego odżywiania, o które jak
wiadomo szczególnie w roku szkolnym jest trudno.
Planujemy zorganizować wtedy kiermasz, na
którym będą sprzedawane jakieś zdrowe
przekąski.
OKO: Masz jakieś obawy?
- Obawy miałam na początku już przed
wyborami, że coś źle powiem, że coś zostanie
odebrane nie tak, jak bym chciała. Obawy mam
też przed każdym apelem, że np. się pomylę i
będzie to wyglądało tak jakbym się nie
przygotowywała. Tak naprawdę każdy wyższy
punkt, który sobie stawiamy sprawia to, że sobie
radzimy coraz lepiej. Im wyżej się wspinamy tym
fajniejsze rzeczy możemy później osiągnąć.
OKO: Czego Ci wszyscy gorąco życzymy,
strona 10

Poezja
„Anonim”
strona 11

Z Markiem Batorskim rozmawiają
Eżbieta Gąsior, Katarzyna Morawska, Karolina Piech
E.G.: Kiedy odkrył Pan u siebie zamiłowanie do
sztuki?
M. B.: Zamiłowanie do sztuki odkryłem już latach
szkoły podstawowej, kiedy to mieszkając na
Roztoczu bardzo często i dużo rysowałem. Jak
wiadomo Roztocze jest pełne przyrody i ta
przyroda niewątpliwie na mnie wpłynęła, jak
również na moja późniejszą twórczość . Nie mniej
jednak, w początkowym okresie były to proste
obrazki związane właśnie z naturą, np. kwiaty,
pejzaże, które rysowałem na laurkach i nie tylko,
dla moich znajomych i rodziny.
E. G.: Skąd czerpie pan inspiracje obecnie?
E. G.: Jak pan łączy bycie artystą i prace, jako
nauczyciel w szkole?
M.B.: Nie jest to wcale proste, ponieważ bycie
artystą to trochę bycie odizolowanym od
rzeczywistości, natomiast w szkole trzeba być
bardziej przyziemnym. Nie mniej jednak, myślę, że
dla artysty jest to dość dobre, ponieważ nie może
on za bardzo „odlecieć” od rzeczywistości.
Niewątpliwie też, z moją twórczością artystyczną
wiąże się moja wieloletnia działalność
dydaktyczna. Grając koncerty, robiąc wernisaże
zarażam ludzi zamiłowaniem do malarstwa i
muzyki jazzowej.
M. B.: Obecnie czerpię inspirację również z natury
i mzyki. Natura i muzyka są bardzo sobie bliskie i
ostatnie moje wystawy są inspirowane dźwiękami.
Natura i jej rytm są bardzo charakterystyczne i
inspirują wielu malarzy, w tym również mnie. Są
one charakterystyczne w moim malarstwie, jak
również w grafice. Jestem również
zafascynowany mitologią grecką, a w
szczególności malarstwem wazowym. Robiąc
doktorat wykonałem cykl grafik na podstawie
mitów greckich. Poza grafiką były również dzieła
malarskie oraz robione techniką druku wypukłego
– linorytem. Obecnie zajmując się malarstwem,
ważne jest dla mnie pewne napięcie na
płaszczyźnie obrazu, które czerpię z muzyki
jazzowej.
strona 12

E. G.: Co wykłada Pan na uczelniach?
M.B.: Uczę malarstwo na Uniwersytecie
Pedagogicznym. Mam tam studentów,
którzy realizują swoje projekty według
tematów wybranych przez siebie,
wykonane w określonym wyrazie
artystycznym. Są to np. motywy
muzyczne, inspiracje czarno-białym
filmem, czy tez sztuką japońską:
malarstwem i drzeworytem w postaci
kimon-ubrań japońskich.
K.P.: Czy lubi Pan pracę z młodzieżą?
M. B.: Zdecydowanie tak. Myślę, ze praca
z młodzieżą jest bardzo ciekawa, ale
zależy od tego, jaką grupę się ma. Jeśli
jest ona otwarta na sztukę, to naturalnie
lubię z nią pracować.
E. G.: Gdzie można zobaczyć Pana
prace?
M. B.: Można je zobaczyć w Jazz Clubie u
Muniaka przy ul. Floriańskiej 13. Mam tam
stałą galerię, gdzie można również przyjść na
koncert jazzowy.
E. G.: Czemu gra Pan akurat jazz?
M. B.: Chyba dlatego, że gram na saksofonie. Jest
to instrument bardzo często wykorzystywany do
muzyki jazzowej. Cechą charakterystyczna jazzu
jest improwizacja. Ma ona to do siebie, ze jest w
niej wolność interpretacji, ale według ściśle
określonych schematów i kanonów. Ma ona
jednak większą swobodę niż muzyka klasyczna.
E.G.: Jak długo gra Pan jazz?
M. B.: Gram odkąd przyjechałam do Krakowa,
czyli w wieku 23 lat.
K.M.: Skąd umiejętność grania nie tylko na
saksofonie, lecz także na pianinie?
Marek Batorski, Blue in Green, 2012.
E. G.: Wiadomo, ze grywa Pan w klubie Chicago i
w Jazz Clubie u Muniaka. Czy występuje Pan w
innych miejscach?
M. B.: Gram też w Jazz Clubie Harris, Jazz Clubie
Kornet oraz biorę udział w wielu projektach,
głównie festiwalach jazzowych, gdzie wystawiam
również swoje obrazy. Prezentowałem swoją
twórczość na Festiwalu Jazzowym w Piwnicy pod
Baranami, a także w Międzynarodowym Festiwalu
Memorial Miles Davis w Kielcach.
E.G.: A co jest Pana pasją?
M. B.: Moją pasją jest uczenie, ponieważ bardzo
lubię przekazywać sztukę w formie wernisaży i
koncertów, czyli za pomocą „żywej materii” sztuki,
a nie suchymi faktami z książek.
E. G. Dziękujemy bardzo za rozmowę.
M. B.: Ze szkoły muzycznej.
strona 13

O swoich fascynacjach opowiada
Irek Wnuk
Czym jest urban exploration?
Tłumacząc to wyrażenie
dosłownie mówimy o eksploracji
miejskiej (urban – miast;
exploration – eksploracja). Zajęcie
to polega na odwiedzaniu miejsc
zapomnianych przez czas lub
stanowiących niewidoczną część
ludzkiej cywilizacji. Osoby
zajmujące się wizytowaniem
takich obiektów, kierują się jedną
,,świętą” zasadą: ,,Weź tylko
zdjęcia, zostaw tylko odciski stóp
(Take only pictures, leave only
footsteps)”. Oznacza to, że miejsce
zwiedzane ma pozostać w stanie nienaruszonym.
Gdzie wybierają się eksploratorzy?
- Opuszczone budynki. To najpopularniejsza forma
urbexu. Zaliczamy do niej miejsca opuszczone i
często zdewastowane przez ludność miejscową.
Zapuszczanie się do takich budowli wiąże się z
dużym ryzykiem i niebezpieczeństwem ze względu
na zapadające się dachy, podłogi czy
porozbijane szkło. W niektórych miejscach można
spotkać się z pozostałymi po czasach działania
czy też przyniesionymi przez innych
niebezpiecznymi substancjami (narkotyki,
chemikalia).
Fot. 1,. Zakłady naprawcze taboru kolejowego (strona: must urbex.pl)
- Czynne budynki. Oznacza to między innymi
odwiedzanie aktualnie użytkowanych lub też
chronionych zabudowań. Są one często
niedostępne dla zwykłych ludzi i ryzykowne do
zwiedzania ze względu na służby zajmujące się
strzeżeniem. Pod ten rodzaj urbexu przypisuje się
najczęściej określenie infiltracja.
-Katakumby. Stanowią ciekawą odmianę
eksploracji miejskiej, głównie ze względu na
emocje towarzyszące zwiedzaniu tak
tajemniczych obszarów. Nie warto jednak
zapuszczać się tam bez przewodnika, ponieważ
istnieje spore prawdopodobieństwo zabłądzenia.
strona 14

- Kanały ściekowe i burzowe.
Posiadają wielu zwolenników. Kierują
się swoimi własnymi zasadami, z
których najważniejsza mówi: ,,Kiedy
pada nie wchodź do kanałów (When
it rains, no drains)”. Jest to jedna z
najbardziej niebezpiecznych form
eksploracji. Często określone jako
draining.
-Tunele tranzytowe. Bardzo rzadko
uprawiana odmiana ze względu na
wysokie mandaty. Mimo to śmiałków
chcących podziwiać podziemne
tunele metra czy kolei nie brakuje na
całym świecie.
-Tunele techniczne. Służące zazwyczaj dużym
instytucjom jak np. szpitale. Na kampusach często
odwiedzane przez studentów. Zaliczane są do
hackowania dachów i tuneli. Ostatnimi laty są
one jednak zabezpieczane.
Legendy jakich mało
Urbex to jednak nie tylko zwiedzanie pięknych,
zniszczonych i zapomnianych miejsc. Jest to
również śledzenie poczynań ,,miejskich legend”.
Są to informacje rozpowszechnione w internecie
lub innych mediach mające na celu wzbudzenie
w ich odbiorcy wielu emocji.
Przykładami są na przykład czarne
wołgi, czy tajemnicze nagranie
przedstawiające doktora z okresu
czarnej śmierci, przekazującego różne
ukryte wiadomości (potwierdzono, iż
nagranie kręcone było w
opuszczonym polskim ośrodku dla
psychicznie chorych)
Fot. 2. Cmentarz samochodów koło Warszawy (strona: into the shadows.pl).
Dreszczyk emocji
Zdarza się, że niektóre miejsca bywają
nawiedzone. Do jednego z ciekawszych takich
zdarzeń doszło w województwie mazowieckim,
gdy mężczyzna wraz z kilkuletnim synem zwiedzali
ruiny starego dworu. W pewnej chwili chłopiec
zaczął dziwnie się zachowywać. Wyglądało na
to, że mówi do kogoś stojącego przed nim w
głębi budynku. Zaniepokojony mężczyzna zabrał
chłopca z tego miejsca, a gdy spytał go do kogo
mówił, ten odparł: ,,Do tego czarnego pana”.
Domyślać się można kim jest tajemnicza zjawa,
która ukazała się w tym miejscu.
Jeśli zainteresował Cię ten
materiał, zajrzyj na strony
Facebook
- Żądny Przygód;
- Urbex history.
Fot. 3. Urbex. Autor: Pixxel_Worx (strona pixabay.com).
strona 15

Opowiadanie
Julia Olaś
Rozalię obudził ciepły powiew wiatru.
Dziewczyna zawsze miała otwarte okno w
sypialni, nawet w grudniu, ale ze względu na
listopad ciepłe powietrze było dość niepokojące.
Spodziewałaby się raczej przyjemnego zimna.
Bądź co bądź, była zimnolubna i kochała polskie,
srogie zimy. Zaniepokojona wstała z krzesła.
Podeszła na palcach do ściany i ostrożnie
wyjrzała zza szybę. Ujrzała języki ognia, które
zaczynały ,,tulić się’’ do browaru na Solcu oraz
kamienicy, w której się znajdowała – na ulicy
Dzikiej. Przeklęła w myślach to, że zasnęła przy
zadaniu z literatury rosyjskiej. Lecz ostatni tydzień
strasznie ją wymęczył. Rozalia wytężyła wzrok
jeszcze bardziej. W blasku lamp i powoli
pojawiającego księżyca dojrzała, jak ogień
przygasa, a po chwili zupełnie znika, jakby wcale
nie istniał. Nieco spokojniejsza postanowiła
dokładnie sprawdzić, co się dzieje. Po cichu
udała się do przedpokoju, by nie usłyszeli jej
rodzice. Jednak, gdy ubierała ciemne kozaki,
usłyszała jak matka staje w progu i zaczyna do
niej mówić.
- Gdzieś ty się wybierasz o tej porze?- ręce miała
założone w pozie niezadowolenia, a w tonie
kobiety dało usłyszeć się wyrzut. Dziewczyna
zaklęła w myślach.
- Nie widziałaś, co się wyrabia na dworze?-
spytała oburzona zakładając płaszcz.
- Dlatego nie powinnaś wychodzić- wtrącił się
ojciec, który właśnie wyszedł z salonu z gazetą w
ręku.
- Nie ma mowy. Od dawna czułam, że coś się
szykuję. Nie mieszkam w Warszawie od dwóch
dni. Będę na siebie uważać- wyszła z domu
owijając się jeszcze fioletowym szalem.
Zbiegając po schodach usłyszała jak jej
rodzicielka krytykuje, iż w taką pogodę ubrała tak
cienkie okrycie oraz, że nie powinna bawić się w
jakieś dziecinne igraszki. Zaraz zima, a ona
wystrojona jak na wiosnę. Owszem, miała na
sobie bordową spódnicę w kratę, białą koszulę
oraz krawat, lecz też grubsze, czarne rajstopy.
Mimo wszystko takie zasady panowały w szkole i
musiała chodzić w mundurku. Jedynie nie miała
teraz założonej marynarki. Kompletnie nieprzejęta
znalazła się na ulicy. Adrenalina pulsowała w jej
żyłach, chcąc dowiedzieć się, o co chodzi.
Dziewczyna zauważyła grupę spiskowców
kierujących się w stronę Belwederu. Postanowiła
dyskretnie iść za nimi. Gdy dotarli pod rezydencję
księcia Konstantego, spostrzegła znajomą twarz.
strona 16

- Stanisław – podniosła lekko ton widząc starszego
brata. Nie spodziewała się go tu ujrzeć lecz obaj
byli bardzo odważni oraz ciekawscy.
- Rozalio, co tu robisz? – spytał jakby ujrzał ducha
z drugiej części ,,Dziadów’’ Mickiewicza. Chyba
wziął za bardzo poważnie zaproszenie na tajne
spotkania Polskiej literatury.
- Powinnam zadać to pytanie również tobiedźgnęła
go palcem w klatkę piersiową.
Westchnął cicho i ściszył ton. Przybliżył nieco
twarz by nie został usłyszany przez wszystkich.
- Gdy byłem dziś na lekcjach taktyki w
Łazienkach, podporucznik Piotr Wysocki przerwał
zajęcia wygłaszając mowę: „Polacy! zacytował-
Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć
potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą
Termopilami dla wrogów”. Tak więc, jako
podchorąży, jestem tu i będę wałczył w
powstaniu- mówił pewny siebie, a zarazem jakby
to było coś codziennego.
- Zwariowałeś, przecież mo…- ale on już nie
usłyszał, bo pobiegł w stronę walczących.
Westchnęła bojąc się o jego życie. Albo zginie w
walce, albo ojciec go zabije. Jedna i druga opcja
nie okazywały się zbyt kuszące.
Czekała, więc na dalszy rozwój wydarzeń gotowa
by pomóc w przesłaniu jakiejś wiadomości lub
rannym. Matka dziewczyny była pielęgniarką,
więc jakieś pojęcie miała, a ojciec pracował w
wydawnictwie gazet oraz pisał wiersze. Młodzi
inteligenci opanowali Belweder, ale nie udało im
się pojmać księcia. Trudno nie zwrócić uwagi na
to, że magnat biegł ubrany w kobiece stroje.
Brunetka chciała go powstrzymać, ale
zareagowała zbyt późno. Niezadowolona z siebie
stwierdziła, że pomoże powstańcom, razem z
piętnastoma tysiącami pospólstwa i plebsu,
zdobyć Arsenał. Maszerowali równo pełni sił do
walki. Mundury powstańców już były lekko
zabrudzone, ale karabiny dumnie błyszczały na
barkach. Jednak nie to najbardziej zdziwiło
Rozalię. Zaskoczył ją fakt, że biedni ludzie, którzy
nie mają co jeść i żebrzą pod kościołami pewni
siebie im towarzyszą, zdolni przelać swoją krew za
wolność ojczyzny. Wszyscy, pełni nadziei na
wolność, walczyli zawzięcie, aż dźwięk stali obijał
się echem po ścianach budynków. Wielu
upadało, ale nie każdemu było dane wstać.
Widziała chaos i spontaniczne decyzje, które były
na wagę życia. Widziała również, jak śmierć
zbiera swoje kolejne żniwa w prowizorycznym
miejscu do pomocy rannym. Ocierała postrzały,
szramy i inne urazy ciała nasiąkniętą jakiś
spirytusem, czy Bóg wie czym, jej fioletowym
szalem, bo brakowało przyrządów medycznych.
Słyszała krzyki walczących i rannych oraz decyzje
generałów. Słyszała ostatnie oddechy ludzi,
ostatnie bicia serc. To wszystko dudniło Rozalii w
uszach, a pracy było tak dużo, że nawet nie
miała czasu poprawić okrągłe okulary.
Dziewczyna nie sądziła, że kiedyś będzie
świadkiem powstania i musiała przyznać, że to
przerażające i wypełniające niepokojem duszę
przeżycie, ale kiedy dowiedziała się, że się udało
zdobyć Arsenał- przepełniała ją duma. Strach do
szpiku kości zamienił się w nadzieję. Nadzieję, że
owe wydarzenia doprowadzą do tego, iż
Polakom uda się wygrać powstanie, a flagi
narodowe godnie będą powiewać na ulicach.
Cała Warszawa zaczęła zmieniać się nie do
poznania. Część opłakiwało zabitych w bitwie, a
część cieszyć się zwycięstwem. Wokoło zaczęły
rozbrzmiewać pieśni patriotyczne, ale nie to było
najważniejsze. Gdy Rozalia zobaczyła swojego
braciszka pobiegła jak poparzona szczęśliwa z
tego, że udało mu się przeżyć. Na szczęście miał
tylko kilka zadrapań, a krew na jego różowych
policzkach, zabrudzonej twarzy oraz ubraniu
prawdopodobnie nie należały do Stanisława.
Jego siostra rzuciła mu się na szyję, a młody
mężczyzna wplótł dłoń w brązowe, kręcone
włosy sięgające nieco nad ramiona. Mocno
przytulił swoją siostrę.
- Tak się cieszę, że nic ci się nie stało- wyszeptała
w noc przydymionych liści.
strona 17

Rybki, statystyki, ankiety
Wojciech „Lenek” Lenard
Przemysł gier wideo z początku tak niepozorny, rozwinął się w dzisiejszych czasach do ogromnych
rozmiarów. Na świecie jest ok 1,3 miliarda aktywnych graczy niemal każdego dnia. Statystyki pokazują, że
60% to mężczyźni. Tak… W tym artykule będzie dużo, dużo statystyk i procentów.
Jak sytuacja z grami wideo wygląda w XII LO?
Oko Norwida postanowiło się o tym przekonać,
dlatego w tym celu w trzech klasach pierwszych
została przeprowadzona pisemna ankieta.
Dziękujemy uniom klas pierwszych A, C, oraz F za
współpracę.
Ankieta składała się z kilku punktów: Płeć;
Gram/Nie gram; Ankieta dla osób niegrających
kończyła się na tym punkcie. Jeśli jednak osobnik
„był grający”, pisał dalej: Platforma
(PC/Konsola/Telefon); Kilka ulubionych tytułów
gier.
Jeśli chodzi o platformę nie ma tu zaskoczenia,
zdecydowana większość gra na komputerach
osobistych.
Na czym gramy?
PC
70%
Konsola
25%
Telefon
5%
W co gramy?
1 MIEJSCE
Najczęściej ogrywanym tytułem jest League Of
Legends, bardzo popularna sieciowa gra MOBA,
która zdominowała rynek gier tego konkretnego
gatunku oraz oglądalność na serwisie
streamingowym "Twitch". W grze wcielamy się w
jednego z aż 134 oryginalnych i niepowtarzalnych
czempionów! Walka w pięcioosobowej drużynie
rozgrywa się na mapie podzielonej na trzy główne
aleje, aby zniszczyć nexus przeciwnika, czyli
wygrać grę, gracze mają do dyspozycji takie
wsparcie jak Stwory, które przyjmują na siebie
ogień wieżyczek strażniczych. Jak widać cieszy się
uznaniem również w naszej szkole..
strona 18

2
MIEJSCE
chce, gra nie narzuca nam żadnych schematów)
wychowała prawdopodobnie część młodzieży
naszego liceum i polskich Youtuberów, którzy
swoją karierę zaczynali właśnie od wrzucania
filmików z Minecrafta.
Fifa 19... Nigdy nie przepadałem za tą serią, oraz
kolejnymi jej odsłonami. Co roku wychodzi prawie
ta sama gra, tylko z innym numerkiem.
Na miejscu drugim, słynne Simsy. Lubiany
symulator przyciąga głównie uczennice 12-stki.
Gra ta w większości ogrywana jest przez płeć
piękną, gdyż panie lubują się w bardziej
spokojnych tytułach, niekoniecznie w
"strzelankach".
4
MIEJSCE
3
MIEJSCE
Fenomenem jest też popularna na aplikacji
messenger gra zwana przez uczniów "Rybkami".
Nie ukrywam że nie rozumiem jak to może być
popularne.
Trzecie miejsce ex aequo zajmują dwa popularne
tytuły - Minecraft oraz Fifa 19. Klockowy świat
Minecraft rozwijany jest od 2012 roku, czyli
oficjalnej premiery gry. Ta gra typu sandbox (z
ang piaskownica, możliwość robienia tego co się
Inne lubiane tytuły to między innymi Overwatch,
GTA 5 i obecny władca gier bat tle royale
Fortnite. Jak widać gusta są podzielone, a
środowisko graczy dość różnorodne. Wiedza którą
pozyskaliśmy przy okazji ankiety, pomoże Oku w
przyszłości z ewentualnymi konkursami, lub
turniejami z danej gry. Między innymi przy Wielkim
Turnieju w karciankę Hearthstone, który odbędzie
się po Nowym Roku. Chętnych zapraszam na
ostatnią stronę, a tym czasem odmeldowuję się.
strona 19

Radzi
Igor Wielgus
Pewnie nie jeden z Was wie, czym jest RPG. Kojarzycie takie serie jak Wiedźmin, Mass Effect czy Dragon
Age, ale czy wiedzieliście, że istnieją także gry o takiej samej nazwie, do których potrzebujemy tylko papier,
ołówki i kości? Zaciekawieni? Chcecie spróbować takiej formy rozrywki? Jeśli tak, to zapraszam na ten krótki
poradnik dla laików, w którym bardzo ogólnie przedstawię Wam krótkie porady, jak wejść do tego świata
pełnego świetnej zabawy.
Czym tak w ogóle są te papierowe gry RPG?
Pierwsze, na co zwrócę Waszą uwagę to sam
skrót RPG, który oznacza Role Playing Games,
czyli w polskim przekładzie gry z odgrywaniem roli,
nazywane też grami fabularnymi czy
narracyjnymi. Żeby zagrać potrzebujemy
przynajmniej 3 osoby, które będą odgrywały
fikcyjne postacie w różnych wyimaginowanych
światach. Jeden z grających musi wziąć na siebie
rolę Mistrza Gry (w skrócie MG), czyli gracza
prowadzącego całą rozgrywkę, odgrywającego
wiele ról i będącego centrum całej zabawy. To
właśnie MG musi przygotować całe spotkanie,
aby wszyscy mogli bawić się dobrze. Jednak
każda gra potrzebuje zasad, nie inaczej jest w
papierowym RPG. Wszystkie je możemy odnaleźć
w podręcznikach głównych. Tam dowiemy się w
jakim świecie dzieje się akcja scenariusza, jak
tworzyć bohaterów, oraz poznamy mechanizm
samej rozgrywki. Podstawowymi systemami RPG
są m.in. Warhamer Fantasy Role Play, Dungeons
and Dragons, czy Dark Heresy. Całą tą lekturę
strona 20
musi przeczytać MG, aby dobrze przygotować
sesje, lecz nie zaszkodzi też, jeśli inni gracze
dowiedzą się nieco o świecie i wczują się w
klimat. Gdy już wytłumaczyłem wam, czym są gry
fabularne, to możemy przejść do porad
dotyczących wejścia w świat RPG.
1. Znajdź kogoś, z kim możesz zagrać.
Jeśli jesteś już zmotywowany, żeby zagrać,
musisz po pierwsze znaleźć osoby, które będą
zainteresowane tego typu rozrywką. Najpierw
popytaj znajomych, czy któryś z nich gra lub chce
zagrać z Tobą. Gdy okaże się, że nikt z nich nie
będzie zainteresowany, będziesz zmuszony
poszukać grające już osoby. Najłatwiej znajdziesz
je na różnych grupach facebookowych pod
nazwami Gramy RPG + nazwa miejscowości (np.
RPG Kraków Gramy, do której sam należę). Tam
poznasz graczy, którzy chętnie umówią się na
sesję, oraz wyjaśnią ci różne, z początku
skomplikowane, zasady gry. Możesz także
odwiedzić jakieś konwenty RPG, gdzie na pewno
znajdziesz bez problemu ludzi do rozgrywki. Jeśli

jednak żadna z tych opcji nie wchodzi w grę,
ponieważ mieszkasz np. za granicą, to spróbuj
zagrać online. Istnieją grupy zrzeszające takich
graczy, z którymi bez wychodzenia z domu,
poprzez komunikatory głosowe i wirtualne stoły,
możesz pograć, choć zawsze lepiej zagrać na
żywo.
2. Przygotuj się do sesji.
Tak! Udało ci się zrobić ten pierwszy krok i
umówiłeś się na sesję. Dobrze byłoby teraz się do
niej odpowiednio przygotować. Jeśli wiesz, jaki
będzie system RPG, to zapoznaj się z nim,
przeczytaj w miarę możliwości poradnik oraz
pamiętaj, żeby nie czytać rozdziałów dla MG, bo
to może tylko popsuć zabawę.
3. Miej odpowiednie nastawienie do gry.
Nikt nie lubi spędzać czasu z osobą, która jest
niemiła i marudna. Grając, powinieneś być
pozytywnie nastawiony, żeby inni gracze mogli
czerpać pełną przyjemność z rozgrywki.
4. Nie bój się pytać!
umiejętność. Stwórz kogoś z przeżyciami, lękami i
super zdolnościami, aby mógł zostać kimś więcej
niż płaską i nieciekawą postacią jakich wiele.
6. Zastanów się jeszcze raz, czy to odpowiednia
rozrywka dla Ciebie!
Już jesteś po pierwszej rozgrywce RPG i wiesz
już na czym to polega w praktyce. Teraz pomyśl,
czy jest to odpowiedni sposób na spędzanie
twojego wolnego czasu. Sesja może trwać nawet
kilkanaście godzin. Jeśli wiesz, że raczej nie
będziesz miał na to czasu lub ochoty to po prostu
nie umawiaj się na kolejne spotkania, szanując
przez to czas innych.
Mam nadzieję, że zachęciłem Was,
wytłumaczyłem, na czym polegają oraz dałem
kilka pomocnych porad dotyczących gier
fabularnych. Rozgrywka ta ma nieograniczone
możliwości twórcze, dzięki którym możemy się
rozwinąć, a przy okazji świetnie bawić. Życzę
Wam udanych sesji i niezapomnianych wrażeń w
tym niesamowitym świecie gier RPG.
Przygotowany i dobrze nastawiony
przychodzisz na sesję. Rozgrywka idzie w
najlepsze, ale nagle czegoś nie wiesz. W takim
wypadku nie bój się zapytać MG o nurtującą cię
sprawę, a on zawsze ci pomoże. Jeśli po
rozegranej sesji masz nadal jakieś wątpliwości,
zapytaj się kogoś w sieci. Jest tam zazwyczaj wielu
doświadczonych graczy z rozegranymi wieloma
scenariuszami, którzy chętnie spróbują rozwiązać
Twój problem.
5. Stwórz postać, która będzie prosta do
odegrania.
Tworząc swoją pierwszą postać lepiej nie
kombinować, aby później nie pogubić się w
trakcie gry. Na początek możesz stworzyć postać,
która będzie podobna do Ciebie lub taką, z którą
będzięsz się utożsamiał. Dzięki temu lepiej będzie
ci się w nią wczuć i rozgrywka będzie o wiele
przyjemniejsza. Pamiętaj, aby twój bohater nie
posiadał tylko podstawowych cech i
strona 21

strona 22