Historia Łączności Radiowej - Ratownictwo Górskie - Zeszyt Historyczny Nr 2/2019

Urządzenia Nietykszy działały dalej, ciesząc się uznaniem
ratowników, ale powstał problem zabezpieczenia
dalszych dostaw radiotelefonów w związku z rosnącym
na nie zapotrzebowaniem.
Trzeci kłopot to czynnik ludzki.
W miarę przybywania ilości radiotelefonów powszedniały one w szybkim tempie, co skutkowało obniżeniem dyscypliny
ich użytkowania i staranności w eksploatacji.
W tej sytuacji zwrócono się do Zakładów Radiowych
Radmor w Gdyni (taką nazwę przyjął w latach 70-tych
wspomniany już PP MORS). Sprawami tymi z ramienia
Naczelnictwa GOPR zajmował się zastępca Naczelnika,
Andrzej Miodoński.
Od czasów FM-311 sporo się w Radmorze zmieniło na
korzyść: pojawiły się nowe opracowania, nowe technologie
oraz nowi inżynierowie.
Radmor zaproponował dla GOPR dostawę trzech typów
urządzeń radiotelefonicznych, przystosowanych do pracy
na dwóch kanałach częstotliwości w paśmie 40 MHz,
zgodnie z pozwoleniem radiowym uzyskanym przez
GOPR z Państwowej Inspekcji Radiowej (PIR):
• Radiotelefon typu 3204-40 – stacjonarny z wydzielonym
urządzeniem dyspozytorskim i zdalną manipulacją
do 10 km przy pomocy dwóch par linii telefonicznych;
• Radiotelefon typu 3001-40 przeznaczony do
montażu w obiektach stałych (dyżurkach) i samochodach;
• Radiotelefon typu 3101-40 – radiotelefon noszony
jako osobisty ekwipunek ratowników;
• Anteny do wszystkich wymienionych wyżej
urządzeń (bazowe, samochodowe i noszone) oraz zasilacze
sieciowe, samochodowe i bateryjne.
Już w początkowym okresie eksploatacji tych urządzeń,
ujawnił się szereg problemów. Jednym z nich był brak
niezbędnej wiedzy i doświadczenia, potrzebnych do racjonalnego
przygotowania zamówienia.
Szczególnie dotyczyło to radiotelefonów 3204-40 –
urządzeń bardzo drogich i rozbudowanych, których
możliwości techniczne w żadnej Grupie regionalnej nie
zostały optymalnie wykorzystane, przy czym za cenę
jednego zestawu 3204-40 można było kupić ok. 10 radiotelefonów
przewoźnych lub noszonych!
Największe problemy związane były jednak z radiotelefonami
noszonymi 3101-40. Był to bardzo dobry radiotelefon
produkowany z wykorzystaniem nowoczesnych
foto z archiwum firmy RADMOR S.A.
Radiotelefon FM3204-40, stacja bazowa ze zdalną manipulacją
(do 10km) składająca się z urządzenia transmisyjnego oraz pulpitu
dyspozytorskiego wraz z zasilaczem
technologii i spełniający trudne wymagania eksploatacyjne,
zaprojektowany głównie do pracy zmianowej w
terenie, w obiektach otwartych, służb patrolowych, magazynów
itp., ale nie dla ratowników górskich.
W odróżnieniu od Klimka, który miał wbudowany mikrofonogłośnik
wewnętrzny, radiotelefon 3101-40 miał mikrofonogłośnik
zewnętrzny połączony z zespołem N/O
elastycznym kablem spiralnym, który w warunkach pracy
ratowników absolutnie się nie sprawdził.
Co więcej, jego bateria miała zbyt małą pojemność
(225mAh), a ładowarka do niego nie posiadała sygnalizacji
stanu naładowania.
Autonomia zasilania Radmora (czas pracy na w pełni
naładowanej baterii) wynosiła ok. 8-10 godz, podczas
gdy w Klimek mógł pracować ok.20 godz.
zdjęcia autorstwa Dariusza Lewczaka. Przedstawiają radiotelefon noszony typu FM 3101-40 produkcji Radmor.
Widać spiralny kabel łaczący mikrofonogłośnik z zespołem N/O - pięta achillesowa tego radiotelefonu
14 15