ALBERTO MORAVIA-KOSMA E BANDITET

- 28 -
tjetër të neveritshme. Ndjeu të goditej me forcë nga njё tytё e
pushke në prapanicё dhe duke u kthyer përgjysmë tha me mllef se
çanta nuk ishte. Biondi i urdhëroi atëherë që t'i shoqëronte në
shtrofullën e vërtetë. Me acarim të menjëhershëm Atamani iu
përgjigj se e kishin kot, se çantën e kishte lënë atje dhe, nëse nuk
ishte, mundoheshin kot ta kërkonin gjetiu. Për një çast ra heshtja,
pastaj biondi e pyeti Tortën, nëse ishte e vërtetë se çanta ishte
fshehur në atë vend. Torta iu përgjigj se Atamani po thoshte tё
vërtetën dhe biondi atëherë i dha urdhër atij që të kërkonte edhe ai
duke i treguar me gisht një pikë në tokë, jo shumë larg nga ku
ndodhej Atamani. Atamani e pa kështu veten bri Tortës që pa e
ditur se ç'po bënte duke u gjunjëzuar dhe, rrëmonte në myshkun e
drurit. Atëherë në kulm të zemërimit, u kthye dhe përsëriti se ishte
e kotë që të kërkonte, se dhe Torta s'kishte për të gjetur gjë. Por si
ktheu kokën, mori njё breshëri tё plotë mbi vete në anë fytyrës dhe
ra përmbys hundë e buzё, pikërisht mbi atë bimë që i kishte krijuar
shumë neveri. Menjëherë më pas gjëmoi e shtena e dytë dhe Torta
i goditur në zverk, ra, në fillim përpara dhe, pastaj, në grahmat e
fundit, brinjas, i kruspulluar si një qen. Me një vështrim, biondi që
kishte humbur durimin, gati si xhelat urdhёroi masakrën. Me një
vështrim tjetër i bëri shenjë shokut që të kthehej prapa.
Sa për Kosman, atë e shpëtoi kapela gjithë zhele që, për të parë
më mirë motorin, e kishte futur atё në zverk. Goditja qё i dha
Atamani me çekiç, mbase qe e mjaftueshme për ta vrarë, por ajo
vetëm sa e kishte trullosur Kosman. Çekiçi duke rrёshqitur në njё
farë mënyre mbi kapele dhe mbi palat e strehës e zbuti goditjen.
Por u alivanos; dhe kur erdhi në vete u gjend i shtrirë mbi sedilen e
pasme me duart dhe këmbët e lidhura, ndërsa makina zbriste, mes
shkurreve, shtegut, drejt lumit. Ndiente një dhimbje që i përhapej
në gjithë trupin dhe diku ndjente një therje më të mprehtë. S’u
pёrpoq as edhe të lëvizte, sepse me vështrimin e parë që u bёri nga
lart shpinave të dy xhelatëve, kuptoi se gjëja më e mirë që mund të
bënte, ishte të shtirej si i vdekur. Ai s'e kuptonte se për ku ishte
drejtuar makina; e la veten që ta merrnin nga këmbët e nga
sqetullat, gati kureshtar që të shihte atë që do tё ndodhte; e
28