Katarzyna Grabowska, "Wszystkie nasze chwile", t. 2: "Zagubieni w kłamstwie"

Trochę zaskoczył mnie jej ugodowy ton. Wyminęłam
Agnes i podeszłam do biurka. Przejechałam dłonią
po blacie, przy okazji zauważając na nim moją fotografię,
oprawioną w misternie rzeźbioną ramkę. To chyba
o tym zdjęciu mówił wcześniej Jusuf… Na to wspomnienie
poczułam ukłucie w sercu. Wredny typ! Zapewne to
nie dziadek pokazał mu moje zdjęcie, tylko sam je zobaczył,
gdy przychodził tu na schadzki z Agnes. Cofnęłam
rękę od blatu, tknięta nagłą myślą, że być może na
tym biurku Jusuf i Agnes…
– Śmiało – zachęciła pani Rodriguez Toro, odsuwając
fotel od biurka, tak abym mogła na nim swobodnie
usiąść. – Proszę siadać.
Zignorowałam ten gest. Skupiłam wzrok na oknie,
za którym widać było rozłożyste gałęzie drzewa, i usilnie
starałam się przypomnieć sobie jego nazwę. W ten
sposób próbowałam pozbyć się z umysłu gorących scen
z Jusufem i Agnes w roli głównej.
– Czy coś się stało? – zainteresowała się. – Proszę siadać
– zachęciła ponownie. – Czyż nie na to pani czekała?
Wreszcie zdecydowałam się zająć wskazane miejsce.
Usiadłam, zapadając się w obrotowym fotelu. Przypomniały
mi się chwile, gdy będąc małą dziewczynką,
przychodziłam z dziadkiem do biura. Siadałam wtedy
na podobnym fotelu, dziadek obracał nim, a ja piszczałam
z zachwytu, bawiąc się jak na karuzeli.
Gwałtownie zamrugałam, aby pozbyć się łez, które
zaczęły niebezpiecznie zbierać się pod powiekami.
Nie chciałam okazać słabości w obecności Agnes. Odchrząknęłam
i obróciłam fotel w bok. Dyskretnie otarłam
dłonią łzę, która spłynęła po policzku. Miałam nadzieję,
że pani Rodriguez tego nie zauważyła.
– 32 –