Ewa Kassala, "Semiramida"

ślała, że może nie jest w zwykłym mieście, ale w jakiś
magiczny sposób została przeniesiona do najwspanialszej
siedziby bogów.
Babilon słynął z zigguratów – wież w kształcie piramid,
stopniowo wznoszących się ku niebu. Semiramida
słyszała, że niegdyś najbardziej znana, najwyższa
i najbardziej okazała była Babel. Wznosiła się wysoko
nad miastem, zwieńczona lśniącą dwupoziomową
świątynią Marduka, czyniącą wieżę jeszcze wyższą
i jeszcze bardziej monumentalną.
I oto ją widziała. Na własne oczy. Patrzyła na najwyższą
budowlę na świecie. E-temenanki – boski ziggurat
zwany wieżą Babel, który od momentu, kiedy
wjechała do miasta, co chwilę pojawiał się przed jej
oczami – był tak wysoki, że dało się go dostrzec z niemal
każdego punktu w Babilonie.
Z otchłani pamięci wyłoniła się niejasna informacja,
którą najwyraźniej jej nauczycielki ze świątyni umieściły
tam dawno temu, że na jego szczycie, w świątyni
Marduka, który był patronem Babilonu, raz w roku
odbywa się najważniejsza dla pomyślności świata ceremonia
świętych zaślubin*.
Wiedziała także, że zigguraty były wznoszone wysoko
do nieba i służyły do obserwacji gwiazd.
– To, co w górze, to na dole – mówiły kapłanki na
lekcjach, powtarzając słowa astrologów.
* Wiemy o tym od Herodota, który w Dziejach pisał, że na środku
świątyni nie ma postumentu żadnego z bóstw, tylko złoty stół
i wielkie łoże z kości słoniowej. Najprawdopodobniej to właśnie ten
ziggurat znamy ze Starego Testamentu jako wieżę Babel. Według
wielu opowieści, odbywała się tam ceremonia hieros gamos, czyli zaślubin
bogów, której rytualnym celem było podtrzymanie płodności
przyrody.
– 25 –