lista produktów nagrodzonych złotym medalem mtp - Nowoczesna ...

Recommendations

Info

16 Temat numeru Panie Profesorze czy nasza kardiologia może dorównywać poziomem kardiologii zachodniej? Pewnym paradoksem jest to, że mimo różnych narzekań na Służbę Zdrowia obecnie polska kardiologia ma się całkiem dobrze. Przez ostatnich kilkanaście lat wysiłki Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, rozsądnych osób w Ministerstwie Zdrowia, które ustaliły plan pomocy kardiologii zwany Programem Polcard, prowadzonym przez lata z powodzeniem przez Prof. Grzegorza Opolskiego, spowodowały, że właściwe nasycenie sprzętem, rozmieszczenie aparatury w kraju jest na dobrym poziomie. Już prawie nie ma takich białych plam w Polsce, gdzie pacjent z zagrożeniem życia np. z powodu ostrego zespołu wieńcowego, nie może się dostać do kliniki, oddziału, który dysponuje możliwościami uratowania mu życia. Trzeba jasno powiedzieć, 4/2010 Żeby pacjent dał nam szansę To nie NFZ powinien kreować politykę zdrowotną w Polsce. Po to mamy Ministerstwo Zdrowia i Rząd – uważa Prof. Mirosław Dłużniewski. Według niego świadomość pacjentów i sprawny transport z wyborem odpowiedniego szpitala na pewno mogłyby uratować wiele osób że odpowiednie rozmieszczenie i nasycenie sprzętem to nie jest kwestia wygody pacjenta, czy oddziału, ale jest to kwestia skutecznej interwnecji w stanie zagrożenia życia. Od lat mówimy o złotych minutach, o złotej pierwszej godzinie. Jeżeli pacjent dociera do palcówki szybko, w czasie złotej godziny, to szansa na skuteczne otwarcie, zamykającego się naczynia jest ogromna. Przykładowo my tu na oddziale w Szpitalu Bródnowskim przyjęliśmy tylko w ciągu ostatniego weekendu 9 osób z ostrym zespołem wieńcowym, czyli 9 osób, którym groziła śmierć lub inwalidztwo. Te osoby zostały uratowane z dobrymi perspektywami na życie. Wyobraźmy sobie 38, czy 58-latka - w takim zakresie wiekowym były osoby z ostatniego dyżuru - któremu na stałe zamknęło się naczynie, ma uszkodzony mięsień serca. Ma taką alteratywę, wysokie ryzyko śmierci lub życie z mocno uszko- dzonym sercem przez resztę życia. W sytuacji ostrego dyżuru, kiedy zostanie otwarte naczynie, pacjent wraca do świata zdrowych, nie tylko żywych. Dla niego zaczyna się jednak inne życie, ponieważ musi uwzględnić wszystko to, co doprowadziło go do takiego stanu. Biorąc pod uwagę, jaka liczba pacjentów może dalej funkcjonować, jako mężowie, ojcowie, pracownicy w skali kraju, jest to ogromny sukces, o którym ciągle mówi się za mało. Polska nie tak dawno w statystykach była w pierwszej trójce w Europie, jeżeli chodzi o możliwość dotarcia pacjenta na ostry dyżur do właściwego ośrodka. Paradoksalnie największym problemem kardiologii jest to, żeby pacjent dał nam sznasę. Żeby się do nas zgłosił. Największe opóźnienie w dotarciu do placówki przy objawach, sugerujących „atak serca”, powoduje nieświadomość zagrożenia i wyczekiwanie pacjenta, przed podjęciem decyzji o wezwaniu pogotowia lub udaniu się do lekarza. To jest główny problem. Czy można temu zaradzić? W mediach mówiło się niedawno, że ten okres między pierwszymi objawami, a dotarciem do szpitala jest długi? Ta pierwsza część-oczekiwanie pacjenta-zmienia się. Jednak nie tak szybko, jak by mogła. Według mnie największą szansą jest informowanie o tych problemach od jak najmłodszego wieku. Już w szkołach powinno się uczyć, jak wygląda zagrożenie chorobami układu krążenia, jakie są objawy, jak należy reagować. Robi się sensację na skalę całego kraju, zresztą słusznie, kiedy jakiś młody, rozsądny i bystry dzieciak uratuje życie matce w czasie zapaści. To zawsze są fantastyczne przykłady i my to podkreślamy. Tylko
przydałoby się, żeby to dotyczyło wszystkich, nie tylko tych wyjątków. Ja bym zaczął od szkoły, od uczniów, od studentów, tak, żeby w rodzinie coś się w tym temacie działo. Wydaje się, że ze strony dziennikarzy, mediów jest na ten tamat coraz więcej informacji, ale mimo wszystko skuteczność tych działań nie jest wysoka. Z doniesień prasowych wynika, że czasami zawodzi organizacja transportu pacjenta? Rzeczywiście drugą sprawą, problemem są kwestie organizacyjne. Prasa pisała ostatnio o nieprawidłowościach, które polegały na zabieraniu pacjenta do szpitala pierwszego z brzegu, ze względu na obowiązujące przepisy, podczas, gdy szpital nie jest przygotowany do udzielenia pomocy. To trzeba zmieniać. Chciałbym stanowczo powiedzieć, że źle się dzieje w kraju w którym narodowy program zdrowotny jest pod jurysdykcją ludzi, którzy wydają pieniądze, czyli Narodowego Funduszu Zdrowia. To nie NFZ powinien kreować politykę zdrowotną w Polsce. Po to mamy Ministerstwo Zdrowia i Rząd. To są organy, odpowiedzialne za to, jak to ma w Polsce wyglądać, a nie płatnik. Płatnik zawsze będzie oszczędzał pieniądze. Już od jakiegoś czasu uważam, że za zdrowie powinien odpowiadać lokalny samorząd ze wsparciem Ministerstwa Zdrowia. Bo czy osobę z Narodowego Funduszu z siedzibą w Warszawie interesuje szczególnie, co się dzieje w powiatowym mieście x, oddalonym od Warszawy o kilkaset kilometrów. Natomiast tamtego burmistrza, starostę, wojewodę, tam na miejscu sytuacja lokalna będzie interesować i to on powinien decydować o tym, jak funkcjonuje służba zdrowia. Na pewno część działań musi być pod jurysdykcją Ministerstwa Zdrowia, które przydzielałoby pieniądze. Ja nie jestem zwolennikiem obecnego systemu. Używa się coraz częściej określeń procedura, punkty, a w tym wszystkim „ginie” chory człowiek. Uprawianie dzisiaj holistycznej medycyny i bycie lekarzem, który ma odpowiedni poziom empatii do chorego, robi się coraz trudniejsze, a tak być nie powinno. Jeszcze możemy z tej drogi zawrócić, ale są już sygnały ostrzegawcze. Nie może być tak, że lekarz musi stawać przed problemem, że mógłby zrobić coś dla pacjenta, ale nagle z boku pojawia się uwaga: wypiszmy go. A dlaczego? Ponieważ NFZ nam „za to” nie zapłaci. Natomiast jeżeli go wypiszemy i przyjmiemy jeszcze raz pod innym rozpoznaniem to nam NFZ zapłaci. Wygląda na to, że kardiolodzy, jak wielu lekarzy, zmagają się z zawiłościami refundacji z NFZ? Rzeczywiście mamy permanentne kłopoty z poziomem refundacji. Wyobraźmy sobie sytuację człowieka, który ma napad arytmii, jaką jest migotanie przedsionków, które powoduje duży poziom lęku, niepokoju, a często zagrożenie życia. Pacjent przyjeżdża na ostry dyżur i jest umiarowiony. I tu się zaczyna problem, bo jak on będzie miał taki sam napad za trzy, za pięć dni, a tak często się zdarza, to NFZ nie może rozliczyć tej samej choroby. Najwyraźniej pacjent powinien chorować już na co innego. Być może, gdyby ktoś z Funduszu miał napady migotania przedsionków, to zdałby sobie sprawę jak to funkcjonuje. Rady, że może byśmy tego pacjenta wyleczyli, są bardzo rozsądne, ale często niewykonalne lub wymagające czasu i akceptacji chorego np. dla wykonania ablacji, a z tym bywa różnie. Rady te mogą być traktowane poważnie, kiedy będzie z nami rozmawiał wykształcony kardiolog, który będzie wiedział jakie są przeciwwskazania, kiedy i co można zrobić. Jest w tym wszystkim dużo niepokoju, że ten czynnik ekonomiczny, który musi być jak najbardziej brany pod uwagę, zasłania prawdziwego ducha medycyny. Na końcu przecież jest ten najbiedniejszy człowiek, czyli chory, który jest karany podwójnie. Raz dlatego, że dotknęła go choroba, a drugi raz dlatego, że system nie potrafi go zaaka- ceptować. Takich przykładów jest bardzo dużo. Wystarczy wspomnieć o ostatnich informacjach o procedurach onkologicznych, które pokazują, ile jest w tym wszystkim nieprawidłowości. Jeżeli chce się oszczędzać pieniądze, albo jeżeli pieniędzy na coś nie ma, to trzeba to jasno powiedzieć, a nie krętymi ścieżkami ni stąd ni zowąd czegoś zabraniać. A co możnaby poprawić w funkcjonowaniu kardiologii? Wracając do kardiologii, świadomość pacjentów i sprawny transport z wyborem odpowiedniego szpitala na pewno mogłyby uratować wiele osób. Dzisiaj kardiologię na to stać, nawet jeżeli ma problemy wewnętrzne w szpitalach, nawet jeżeli są pewne braki w fi nansowaniu, czy jest problem z personelem, to jednak chyba główny problem polega na tym. Powstają teraz prywatne kliniki kardiologiczne, które na ogół opierają się na refundacjach z NFZ. Jak Pan uważa, czy prywatna kardiologia to jest jakieś rozwiązanie, jakaś droga do poprawy sytuacji? W taką pełną prywatyzację problemów kardiologii po prostu nie wierzę. Ona pewnie będzie trudna do realizacji, ponieważ leczenie kardiologiczne, to działania kosztowne. Jakkolwiek nie wykluczam, że część z nich może funkcjonować w oddziałach prywatnych. Na pewno prywatną częścią kardiologii może stać się diagnostyka. W żadnym kraju nie ma takiej możliwości, żeby pacjent miał z dnia na dzień zrobione wszystkie badania, które opłaca państwo. Wystarczy sobie wyobrazić ilu pacjentów musiałoby zrobić badania w kraju, w którym jest 12 mln ludzi z nadciśnieniem i spora liczba osób z niewydolnością serca, z chorobą wieńcową. W tym obszarze ktoś, kto nie chce czekać, powinien mieć możliwość zrobienia tego za pieniądze. To jak najbardziej może też opłacać NFZ, jeżeli będzie robione w warunkach kwalifi kowanych, przez odpowiednie osoby. Temat numeru 4/2010 Wydaje mi się Panie profesorze, że ma Pan sporo obaw związanych z prywatyzacją kardiologii? Kryje się tu pewne niebezpieczeństwo, że np. ktoś, kto będzie chciał przede wszystkim zarabiać pieniądze, otworzy sobie na rogu „kiosk z medycyną”. Żeby mógł otworzyć ten tzw. „kiosk z medycyną,” musi spełniać warunki sanitarno-epidemiologiczne, ale mi bardziej zależy na tym, żeby za tym działaniem medycznym stał wykształcony zespół. Jeżeli tam badanie Echo robi wykształcony kardiolog na przyzwoitym aparacie, to ja nie mam niepokoju, tylko żeby była gwarancja- i tu rodzi się pytanie czyja?- że to właśnie tak funkcjonuje. W tej kwestii jest jeszcze obecnie trochę zamieszania. Ta sfera wymaga takich uregulowań, które by dawały bezpieczeństwo pacjentowi. Kardiologia jest bardzo kosztowną dziedziną, leczy bardzo trudnych i wymagających ogromnych kosztów chorych np. z niewydolnością serca, z zapaleniem wsierdzia, nawracających arytmii, także z trudnymi współistniejącymi chorobami – bez odpowiednich ubezpieczeń to nie będzie „dochodowy interes”. Zawsze niepokojem napawa mnie fakt, że jeżeli ktoś inwestuje swoje pieniądze, to raczej nie chciałby leczyć tych pacjentów, którzy są z punktu widzenia ekonomicznego nieopłacalni. Przecież jeżeli już prywatny szpital przyjmuje pacjentów, mając umowę z NFZ, to powinien ich przyjmować od początku do końca, a nie po pierwszych powikłaniach odsyłać ich do państwowej służby zdrowia, a tak się niestety jeszcze dzieje. Wypisuje się pacjenta, który się przecież na to zgadza, bo zapłacił za trzy dni pobytu, a nie chce płacić za czwarty, mimo że jeszcze jest chory. Wówczas pacjent dostaje skierowanie do szpitala, w którym go przecież nie odeślą gdzie indziej, zresztą nie mogą. Wychodzi na to, że zarobił prywatny szpital, a koszty tak naprawdę poniósł szpital publiczny. To jest obecnie nieprawidłowy układ, któ- 17
Page 1: ISSN 1899-97-86 www.nowoczesna-klin
Page 4 and 5: Fot. Archiwum Wydarzenia Polska bra
Page 6 and 7: 6 Wydarzenia Projektują zęby w 3-
Page 8 and 9: Wydarzenia Branża medycyny estetyc
Page 10 and 11: Fot. XXXXXXX Fot. ENELMED Wydarzeni
Page 12 and 13: 12 Wydarzenia Zdalny dostęp do dan
Page 14 and 15: 14 Wydarzenia Prywatne biuro dla pr
Page 18 and 19: 18 Temat numeru ry jednak będzie n
Page 20 and 21: Temat numeru Echo serca w czterech
Page 22 and 23: Temat numeru Jak już wspominaliśm
Page 24 and 25: 24 Wywiad usługi. Na pewno chcieli
Page 26 and 27: 26 Zarządzanie Rehabilitacja kardi
Page 28 and 29: 28 Wywiad W W jakim kierunku zmierz
Page 30 and 31: 30 Wywiad choćby z braku stabiliza
Page 32 and 33: 32 Wyposażenie KONIEC z białymi k
Page 34 and 35: 34 Wyposażenie Łóżko wizytówk
Page 36 and 37: 36 Analiza Zarobki w służbie Słu
Page 38 and 39: Targi i konferencje Święto dentys
Page 40 and 41: 40 Nowości Mocowania dla branży m
Page 42: 42 Nowości Unikalne urządzenie Zi

lista produktów nagrodzonych złotym medalem mtp - Nowoczesna ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?