کارگاه نویسندگی آوای دیوانگان | سامان ارسطو

کارگاه نویسندگی
آوای دیوانگان
سامان ارسطو

طرح روی جلد از نفیسه عقیلی
کارگاه نویسندگی
آوای دیوانگان
‏سامان ارسطو
از فصلنامه ‏«تئاتر امروز»‏
گروه تئاتر اگزیت
سال اول،‏ شماره ۴، بهار ١۴٠١

مثلث
نویسنده:‏ هلن
‏(کارگاه خیاطی)‏
‏(فضاي کارگاه خیاطی یک سالن کوچک تقریباً‏ 36 متري است.‏ سه میز در کنار هم قرار
دارند روي دو میز چرخ خیاطی قرار دارد میز سوم که میز برش و کمی بزرگتر است،‏ با
اندکی فاصله از دو میز دیگر قرار دارد روي میز سوم مانتوهاي زنانه تیره تلمبار شده.‏ پشت
هر کدام از دو میز اول زنی مشغول به کار با چرخ خیاطی است.‏ زنان در حال دوختن مانتو
اداري مشکی هستند با فاصله چندین متر عقب تر یک میز دیگر در گوشه عقب سمت چپ
سالن قرار گرفته.‏ مردي 50 ساله پشت آن نشسته.‏ دفتري در مقابل مرد باز است.‏ با ماشین
حساب روي میز اعدادي را جمع زده و داخل دفتر می نویسد.‏ ظاهر مرد آراسته نیست.‏
شلوار پارچه اي گشاد قهوه اي و یک پیراهن کرمی رنگ به تن دارد که آستین هاي آن را تا
بازو بالا زده و موهاي پرپشت دستانش نمایان است.)‏
مرد دست از حساب و کتاب می کشد سر خود را بالا می آورد و به دو زن نگاهی می کند.‏
لبخندي می زند.‏ از جاي خود بر می خیزد و به سمت اولین میز که کمی جلوتر از میز خودش
و در سمت چپ جلو صحنه است نزدیک می شود.‏ ازپشت سر و به آرامی جوري که زن
متوجه حضورش نشود سر خود را به گوش زن نزدیک می کند و می گوید:‏
- نازي!‏ چه نانازي!‏
نازي که غافلگیر و شوکه شده دست از کار می کشد.‏ چهره او خشمگین است.‏ مرد قهقهه
زنان از او دور شده و از در اتاق خارج می شود.‏
‏(نازي زنی میانسال با پوششی ساده و تیره رنگ است.‏ در کنار او دختري جوان حدوداً‏ 25
ساله به نام ‏«نیلوفر»‏ مشغول کار با چرخ خیاطی است.‏ نیلوفر مانتویی رنگی ولی ساده
پوشیده.‏ چهره او کمی آرایش دارد.)‏
- نیلوفر:‏ نمی خواي به این مرتیکه یه چیزي بگی ؟!‏
نازي پاسخی نمی دهد و با عصبانیت مشغول کار با چرخ خیاطی می شود.‏
- نیلوفر:‏ نازي!‏ با توام ها!‏ توي این یک ماه که اینجا مشغول کار شدي،‏ شده کار هر روزش!‏
به این کار میگن آزار!‏
نیلوفر کمی صبر می کند.‏ نازي بدون توجه و با عصبانیت مشغول کار است.‏ نیلوفر دست از
کار کشیده و از جاي خود بلند می شود.‏ نازي با دیدن نیلوفر دست از کار می کشد.‏
- نازي:‏ میخواي کجا بري؟!‏
- نیلوفر:‏ دارم میرم حال این مرتیکه رو بگیرم!‏ حالا که تو هیچی بهش نمیگی،‏ خودم
جواب این مردك ‏«مختاري»‏ رو میدم!‏
1

- نازي:‏ نه بیخود!‏ بگیر بشین!‏
نیلوفر سر جاي خود می نشیند.‏
- نیلوفر:‏ خودت هم انگار بدت نمیاد ها؟!‏ من رو بگو واسه کی دارم غیرتی میشم!‏
نیلوفر مشغول کار می شود.‏ نازي چند لحظه به نیلوفر که با ناراحتی کار می کند خیره
می شود.‏ از سرجاي خود بلند می شود و به سمت در اتاق می رود.‏ از داخل کیفِ‏ رودوشی
مشکی رنگ خود که به جالباسی کنار در آویزان است،‏ یک فلاسک سفري کوچک
برمی دارد و به سمت میز خود می رود.‏ صندلی خود را برداشته و به سمت میز نیلوفر
می رود.‏ صندلی را کنار میز نیلوفر گذاشته و می نشیند.‏
نازي:‏ نه دیوونه!‏ معلومه که ازش بدم میاد!‏ می خوام سر به تنش نباشه!‏ اما چاره اي ندارم.‏
نازي در فلاسک که حالت لیوان دارد را باز می کند و روي میز جلو نیلوفر می گذارد.‏ با
فلاسک داخل آن،‏ قهوه می ریزد.‏
نازي:‏ شش ماه گشتم تا این کار رو پیدا کردم.‏ دیگه با این اوضاع گرونی هیچ جا رو
نمی تونم اجاره کنم.‏ این ماه تازه تونستم اجاره عقب افتاده شش ماه پیش رو بدم.‏ باز خدا
خیرش بده صاحب خونه توي این شش ماه بیرونم نکرد.‏ وگرنه باید گوشه خیابون
می خوابیدم.‏ واسه یه زن مجرد و تنها به سن و سال من کار خیلی سخت پیدا میشه.‏ صاحب
کار ها همش چشمشون دنبال دختراي جوونه.‏ نگاه به خودت نکن که راحت این کار رو گیر
آوردي.‏
نیلوفر دست از کار می کشد و به لیوان قهوه نگاه می کند.‏
- نیلوفر:‏ واسه من ریختی؟
- نازي:‏ آره عزیزم.‏ نوش جان.‏
- نیلوفر:‏ مرسی گلم.‏ پس خودت چی؟
- نازي:‏ تو بخور،‏ بعدش واسه خودم هم میریزم.‏ نترس.‏ از لیوان دهنی تو بدم نمیاد.‏
نازي به چشم هاي نیلوفر نگاه می کند و لبخند می زند.‏ نیلوفر لبخند می زند و لیوان قهوه را
برداشته مشغول نوشیدن می شود.‏
- نازي:‏ تو خیلی خوشگل و جذابی!‏ تا بر و رویی داري،‏ یه فکري واسه آیندت بکن.‏ به سن
من که برسی زندگی خیلی سخت تر میشه.‏
- نیلوفر:‏ من که می خوام ازدواج کنم ..... البته هنوز مطمئن نیستم.‏ یه نفر رو هم در نظر
دارم ولی خوب ... میدونی که این روزا شناختن مردها چقدر سخت شده!‏
نیلوفر لیوان را برداشته و جرعه اي از قهوه می نوشد.‏
- نیلوفر:‏ تو چرا ازدواج نکردي؟!‏ ..... نازي!‏ خیلی به خودت سخت میگیري!‏ چه اشکالی
داره یه مردي باشه توي زندگیت،‏ خرجت رو هم بده؟ چرا اینقدر خودتو اذیت میکنی آخه
عزیزم؟ همش کار و کار و کار.‏
- نازي:‏ قبلاً‏ در موردش حرف زدیم.‏ من از مردها زیاد خوشم نمیاد.‏ مستقلم.‏
‏-نیلوفر:‏ آره میدونم.‏ قبلا هم گفته بودي یک زن مستقلی و حاضر نیستی زیر بلیط هیچ
مردي بري.‏ اما آخه استقلال به چه قیمتی؟!‏
2

نازي پاسخی نمی دهد و با لبخند به چشم هاي نیلوفر نگاه می کند.‏
- نیلوفر بعد از کمی مکث:‏ راستی چرا مختاري به من گیر نمیده؟
- نازي:‏ نمی دونم والا.‏ لابد از من خوشش میاد.‏ خیلی از مردها این مدلین.‏ اصلا از کجا
معلوم؟ شاید سراغ تو هم بیاد.‏
- نیلوفر:‏ راستی تا این مختاري نیومده بگم.‏ هفته دیگه تولدمه.‏ تولدم چهارشنبس ولی
شب جمعه تولد گرفتم که تعطیل باشه.‏ تو هم دعوتی.‏ خوشحال میشم بیاي عزیزم.‏
- نازي:‏ به به!‏ مبارکه!‏ ایشالا صد و بیست سالگیت!‏ مرسی عزیزم از دعوتت ولی من هفته
آینده...‏
- نیلوفر حرف نازي را قطع می کند:‏ نازي!‏ ناز نکن دیگه!‏ ناراحت میشم نیاي.‏
هردو می خندند.‏
نیلوفر:‏ بیا.‏ منتظرتم.‏ کادو هم نمیخوام.‏ فقط بیا.‏ آدرس رو واست میفرستم.‏
در همین حین در اتاق باز شده و مختاري وارد می شود.‏ هر دو زن سکوت می کنند.‏ نیلوفر
مشغول کار می شود.‏ نازي فلاسک و صندلی خود را برداشته و پشت میزش بر می گردد و
مشغول کار می شود.‏ مختاري در چهارچوب در توقف می کند.‏ یک دست خود را به
چهارچوب در می گذارد و دست دیگرش را به کمر می زند.‏ زیپ شلوارش باز است.‏
- مختاري:‏ نازي!‏ زیپ شلوارم خراب شده.‏ الان رفتم دستشویی هر کار کردم بسته نشد.‏
میتونی درستش کنی؟
- نازي:‏ نه کار من نیست.‏
‏-مختاري:‏ وا!‏ یه زیپه دیگه!‏
مختاري چند لحظه هاج و واج در چارچوب در می ایستد و بعد در حالی که زیر لب غرغر
می کند به سمت میز خود می رود و پشت میز می نشیند.‏
مختاري:‏ خیاط استخدام کردم خیر سرم!‏ اصلا شب می دم زنم بدوزه!‏
نیلوفر ناگهان شوکه شده و دست از کار می کشند.‏ چند لحظه صبر می کند.‏ سعی می کند
ظاهر خود را عادي جلوه دهد سپس شروع به کار می کند.‏
نازي که متوجه غرغر کردن هاي زیرلب مختاري شده،‏ دست از کار می کشد و بدون اینکه
روي خود را برگرداند می گوید:‏ شلوارتون رو بیارید درستش کنم.‏
نیلوفر هم دست از کار می کشد و بهت زده به هر دو نگاه می کند.‏ مختاري از جاي خود بلند
می شود و کنار میزش می ایستد.‏ شلوارش را در می آورد.‏ یک زیر شلواري راه راه به پا دارد
که تا پایین پا و داخل جورابهاي مشکی اش رفته.‏ مختاري به سمت میز نازي می آید.‏ شلوار
را روي میز نازي می اندازد و کمی به صورت نازي خیره می شود.‏ سپس پشت میز خود
برمی گردد.‏ نازي شلوار را برمی دارد و مشغول درست کردن آن می شود.‏ نیلوفر هم مشغول
کار می شود.‏
نیلوفر در حالی که مشغول کار است روي خود را برمی گرداند و به مختاري که غرق در
حساب و کتاب است نگاه می کند.‏
3

- نیلوفر رو به نازي جوري که مختاري نشنود:‏ یعنی اینقدر از بیکار شدن میترسی؟!‏ به این
راحتی که تو رو بیرون نمیندازه!‏ لازمت داره!‏
نازي پاسخی نمی دهد و با چهره اي ناراحت به کار خود ادامه می دهد.‏
‏(چند دقیقه بعد)‏
- مختاري:‏ نازي راستی شوهرت چی شد؟
نازي جوابی نمی دهد.‏
- مختاري:‏ هان؟ طلاقت داد؟ مهریه تو چیکار کردي؟!‏
نازي دست از کار می کشد آرنج هر دو دست خود را روي میز گذاشته و سرش را در میان
دستانش می گیرد.‏
- نازي:‏ ازدواج نکردم هیچ وقت.‏ مجردم.‏
- مختاري:‏ حیف!‏ ... حیف شدي!‏ مطمئنم جوون بودي،‏ از الانت هم نازتر بودي نازي!‏
نیلوفر دست از کار کشیده و با ناراحتی می گوید:‏ آقاي مختاري!‏ میشه این صحبت ها رو
بذارید بیرون از فضاي کارگاه؟!‏ من حواسم پرت میشه!‏ کار خراب میشه ها!‏
نازي از جاي خود بلند می شود.‏ به سمت در اتاق می رود.‏ کنار در،‏ دستش را داخل کیفش
که روي جالباسی آویزان است می برد و پاکت سیگار و فندکش را برمی دارد و از در اتاق
خارج می شود.‏
- مختاري:‏ نیلوفر؟!‏ چی شد؟!‏ اینجوري میخواي مخشو بزنی؟!‏ اینکه رم کرد رفت!‏ چی
بهش گفتی؟!‏
- نیلوفر با عصبانیت:‏ خیلی پررویی مجید!‏ من عصبانیش کردم؟!‏ تویی که از صبح رفتی
روي اعصابش!‏ بعد هم قرارمون این بود که یه زن رو فقط واسه یه شب بیاریم توي رابطمون!‏
فقط واسه یک شب!‏ یه سکس سه نفره یک شبه!‏ نه بیشتر!‏ از صبح داري قربون صدقش
میري و تیکه میندازي!‏ بعدش هم این قضیه زنت چی بود که گفتی شلوارتو میدوزه؟!‏ تو
مگه به من نگفته بودي که مجردي؟!‏
- مختاري:‏ اي جانم!‏ قربونت برم نفسم!‏ عاشق همین حسادتتم!‏ چشم نداري ببینی به یه
زن دیگه تیکه میندازم!‏ زنم کجا بود بابا؟!‏ الکی جلوي نازي گفتم زن دارم.‏ خودت هم خوب
میدونی که نفسم بند خودته نیلی جون!‏
- نیلوفر:‏ صد دفعه گفتم به من نگو نیلی!‏ ... نیلوفر!‏ نیلوفر هستم!‏
- مختاري:‏ ببین!‏ سوتی ندیا!‏ آروم آروم راضیش کن!‏ مخشو بزن نیلی!‏ یک ماه شده الان!‏
- نیلوفر:‏ آره ... یک ماه شد.‏ انگار همین دیروز بود.‏ چه حالی داد اون شب!‏ زنه هم خداییش
خیلی پایه بود ‏.هیچ وقت اون شب رو یادم نمیره.‏ از زنه دیگه خبر نداري؟!‏
- مختاري:‏ نه بابا!‏ اونم دنبال یه شب عشق و حال بود و تمام!‏ دیگه جواب تلفنم رو هم
نداد.‏ اگه جواب می داد که خودمونو انتر و منتر این نازيِ‏ پرافاده نمی کردیم!‏
- نیلوفر:‏ میگم اصلا بیا بیخیال این بشیم.‏ بریم سراغ یه زن دیگه.‏ این پا بده نیست.‏
4

- مختاري:‏ میده!‏ ... پا میده!‏ من این ها رو میشناسم.‏ یه عمره کارم اینه!‏ صبر داشته باش.‏
هر زنی یه روز بالاخره پا میده.‏ همه زنها پا میدن.‏ شوهردار و مجرد و باکره و تنگ و گشاد و
اینها هم نداره.‏ همشون پا میدن!‏ فقط باید صبور باشی و کاربلد.‏
نیلوفر:‏ خوبه حالا!‏ کاربلد!‏ ‏«یه عمره کارم اینه»؟!‏ خجالت بکش!‏
- مختاري:‏ تو مگه نگفتی همین نازي رو میخواي؟ خودت گفتی وقتی پیشش هستی حالی
به حالی میشی و سکسی و اینها!‏
- نیلوفر:‏ آره خداییش!‏ خیلی سکسیه واسم!‏ کاش بشه مخش رو بزنیم.‏ نقطه ضعفش
کارشه.‏ خیلی از بیکار شدن میترسه.‏
مختاري:‏ داره میاد!‏
مختاري و نیلوفر سریع به کار خود مشغول می شوند.‏ در ‏ِاتاق باز می شود.‏ نازي سیگار و
فندکش را در کیف آویزان به جا لباسی می گذارد و به پشت میزش باز می گردد و مشغول
کار می شود.‏
‏(صحنه عوض می شود)‏
‏(مهمانی تولد)‏
‏(یک کاناپه سه نفره در وسط صحنه قرار دارد میزي در جلوي کاناپه است روي میز کیک
تولد،‏ یک ظرف میوه،‏ یک بطري قهوه اي،‏ یک بطري سفید،‏ چند لیوان،‏ تعدادي بشقاب
کوچک و جعبه دستمال کاغذي قرار دارد.‏ نیلوفر در وسط کاناپه نشسته.‏ لباس شب قرمز و
کوتاه به تن دارد.‏ در کنار او مختاري با کت و شلوار مشکی نشسته است.)‏
- مختاري:‏ مطمئنی میادش؟ دیر نکرده؟
- نیلوفر:‏ میاد.‏ توي راهه.‏ یک ساعت پیش پیام داد که حرکت کرده.‏
- مختاري:‏ بهش گفتی که من هم هستم؟
- نیلوفر:‏ نه.‏ نگفتم.‏ فقط گفتم چند تا از دوستام هم میان.‏
- مختاري:‏ چند تا؟!‏ فقط خودمونیم که!‏
مختاري قهقهه می زند.‏
- نیلوفر:‏ آخه مگه نمیخواي سه تایی تنها باشیم؟ کس دیگه اي بیاد که نمیشه که!‏ اینجوري
بهتره!‏
- مختاري:‏ خوب آخه خیلی ضایعه!‏ من میترسم بیاد ببینه کسی نیست شک کنه و برگرده
بره!‏
- نیلوفر:‏ نه نترس.‏ بسپارش به من.‏
‏(صداي زنگ درِ‏ آپارتمان)‏
- نیلوفر:‏ پاشو!‏ پاشو برو تو اتاق خواب.‏ یه وقت نیاي بیرون ها!‏ خودم به موقعش خبرت
میکنم.‏
- مختاري:‏ قرص هایی که دادم رو ریختی توي مشروب؟
- نیلوفر:‏ آره توي اون یکی شیشه قهوه ایه ریختم.‏
5

- مختاري:‏ خودت نخوري ها!‏
مختاري و نیلوفر هردو می خندند.‏ مختاري لبهاي نیلوفر را می بوسد.‏ از جاي خود بلند شده
و از سمت راست صحنه خارج می شود.‏
نیلوفر به سمت چپ صحنه می رود و در را باز می کند.‏ نازي وارد می شود.‏
‏(نازي پالتویی بلند به تن دارد و آرایشی سکسی کرده.‏ زیر پالتو لباس شب مشکی کوتاه و
سکسی پوشیده.‏ کفش هاي پاشنه بلند مشکی به پا دارد و ساق عریان پاهایش دیده
می شود.)‏
نیلوفر و نازي سلام و احوالپرسی می کنند و همدیگر را در آغوش می گیرند.‏ نازي کادوي
خود را به نیلوفر می دهد.‏ نیلوفر تشکر کرده و کادو را روي میز می گذارد.‏ نازي پالتو خود را
در می آورد.‏ نیلوفر به سمتش می رود و پالتو را از دستش می گیرد.‏
- نیلوفر:‏ واي خداي من!‏ تا حالا این همه زیبایی رو یک جا ندیده بودم!‏
نیلوفر غرق در تماشا و برانداز هیکل زیبا و سکسی نازي است.‏ نازي که لبخندي مغرورانه
به لب دارد،‏ با صلابت ولی خرامان به سمت کاناپه رفته و روي آن تکیه می دهد.‏ پاهایش را
روي هم می اندازد کیفش را کنار خودش در وسط کاناپه می گذارد.‏ سیگار و فندکش را در
می آورد و سیگاري روشن می کند.‏ نیلوفر همان دم در ورودي آپارتمان پالتو به دست،‏ محو
تماشاي رفتار سکسی نازي است.‏
- نازي:‏ نیلوفر؟!‏ نمیاي بشینی؟
- نیلوفر که با صداي نازي به خود آمده:‏ هیچی!‏ یه لحظه یاد مادر خدابیامرزم افتادم.‏
- نازي:‏ اینقدر پیر شدم؟
- نیلوفر:‏ واي خدا منو بکشه که اینقدر مزخرف حرف میزنم!‏
نیلوفر پالتوي نازي را روي جالباسی آویزان می کند و سپس کنار نازي روي کاناپه
می نشیند.‏
- نیلوفر:‏ منظورم جوونی هاي مامانمه.‏ خیلی زیبا و سکسی بود!‏ بچه که بودم،‏ فکر می کردم
اگه من مرد بودم قطعا عاشق یه زن شبیه مامانم می شدم!‏ همیشه به بابام حسودیم می شد
که مامانم رو داره!‏
- نازي با لحن مخلوط با عشوه و غرور:‏ یعنی الان من سکسی ام؟!‏
- نیلوفر با دستپاچگی:‏ آره!‏ ... یعنی نه!‏ ... منظورم اینه که واسه من که نه!‏ ولی خوب کلا
آره!‏ ... خیلی زیبا و سکسی شدي!‏
- نازي:‏ مرسی عزیزم!‏
- نیلوفر:‏ چرا زحمت کشیدي؟ گفتم کادو نیار که!‏
- نازي:‏ ناقابله عزیزم.‏ چیز خاصی نیست.‏
- نیلوفر:‏ فدات بشم ‏.خودت قابلی.‏
- نازي به بطري هاي روي میز اشاره می کند و می گوید:‏ مشروبه؟
- نیلوفر:‏ آره.‏ ودکا.‏ مگه میخوري؟!‏
- نازي:‏ چیه؟ به قیافه من نمیخوره مشروب بخورم؟
6

- نیلوفر:‏ آخه اون نازي که من سرکار می دیدم خیلی فرق داشت!‏ یعنی چه جوري بگم .....
اصلاً‏ فکر نمی کردم این شکلی هم باشی!‏ – نازي:‏ آره خوب.‏ محل کار محل کاره.‏ اسمش
روشه.‏ من مرزهاي مشخصی توي همه چیز دارم.‏
نیلوفر بطري قهوه اي را برداشته و براي نازي مشروب می ریزد.‏
- نازي:‏ واسه خودت نمی ریزي؟
- نیلوفر:‏ می ریزم.‏ الان می ریزم.‏
نیلوفر بطري سفید را برداشته و براي خود یک لیوان می ریزد.‏ نازي با دقت رفتار نیلوفر را
زیر نظر دارد،‏ ‏ُپکی به سیگار خود می زند و می گوید:‏
- نازي:‏ چیه؟!‏ واسه خودت از اون بهتره ریختی؟
نیلوفر که در حال گذاشتن بطري سفید روي میز است با شنیدن این حرف دستپاچه شده
و دستش به لیوان نازي می خورد.‏ لیوان نازي روي میز چپ شده و مقداري مشروب هم از
لبه میز روي زمین می ریزد.‏
- نیلوفر:‏ واي خاك برسرم!‏ شرمنده!‏ الان تمیزش می کنم.‏
- نازي با خونسردي:‏ مهم نیست عزیزم چیزي نشده.‏
نازي دستمالی از جعبه دستمال کاغذي روي میز برداشته و میز را تمیز می کند.‏
نیلوفر از سرجاي خود برمی خیزد.‏ دستمالی از روي میز برمی دارد و چهار دست و پا مشغول
تمیز کردن زمین می شود و از قصد به نازي پشت می کند جوري که باسنش به سمت نازي
باشد..‏ نازي مشغول تماشاي دامن کوتاه و باسن و رانهاي عریان نیلوفر است.‏
نازي سیگارش را در جاسیگاري روي میز خاموش می کند.‏ سپس به جلو خم می شود و
بطري سفید را برمی دارد لیوان دیگري از روي میز برداشته و براي خود از بطري سفید
می ریزد.‏ نیلوفر که زمین را تمیز کرده،‏ روي کاناپه می نشیند.‏
- نیلوفر:‏ اینا دو تا طعمه.‏ من از اون بطري سفیده بیشتر دوست دارم.‏
- نازي با لحن کنایه آمیز:‏ من هم سفید رو بیشتر دوست دارم!‏
- نازي:‏ راستی بقیه مهمونا کجان؟ نمیان؟
- نیلوفر:‏ والا فکر نکنم کس دیگه اي بیاد.‏ شاید یه نفر دیگه...‏
- نازي لیوان خود را برداشته و می گوید:‏ سلامتی دوست خوبم.‏
نیلوفر هم لیوان خود را برداشته و به لیوان نازي می ز ند.‏ هر دو جرعه اي می نوشند.‏
‏(نیم ساعت بعد)‏
نازي و نیلوفر هردو مست از مشروب،‏ مشغول صحبت و خندیدن هستند.‏
- ناري:‏ خوب،‏ ظاهرا فقط خودمونیم.‏
- نیلوفر:‏ آره دیگه...‏
- نازي:‏ مختاري نمیاد؟!‏
خنده از چهره نیلوفر محو می شود.‏
7

- نیلوفر با تردید:‏ مختاري؟!‏
- نازي:‏ آره دیگه!‏ مختاري!‏ آقاي کاربلد!‏ همون که می گفت همه زنها پا میدن!‏ آره عزیزم.‏
اونروز همه حرفاتونو توي کارگاه شنیدم.‏ مختاري راست میگه.‏ همه زنها پا میدن.‏ فکر
میکنی نمیدونم واسه چی دعوتم کردي؟!‏
نیلوفر چند لحظه به نازي خیره می شود.‏
- نیلوفر با تردید:‏ خوب.....‏ حالا چی؟!‏
نازي کیفش را که میان خود و نیلوفر است برمی دارد و روي میز می گذارد.‏ روي کاناپه
می لغزد و به نیلوفر نزدیک می شود.‏ دست خود را روي ران عریان نیوفر می گذارد.‏ به
چشم هاي او خیره می شود.‏ با لبخند می گوید:‏ هیچی!...‏ از شبمون لذت می بریم.‏ به اون
چلمن هم بگو از اتاق بیاد بیرون.‏
نیلوفر که غافلگیر شده،‏ به آرامی و با تردید از جاي خود بلند شده و به سمت اتاق،‏ از
سمت راست صحنه خارج می شود.‏
نازي با نگاه خود نیلوفر را دنبال می کند.‏ پس از خروج نیلوفر از صحنه،‏ از گوشه میز یک
لیوان برداشته کنار لیوان خالی نیلوفر می گذارد.‏ بطري قهوه اي را برمی دارد و دو لیوان را با
محتویات آن پر می کند.‏ سپس بطري سفید را برداشته و لیوان خودش را با آن پر می کند و
منتظر می نشیند.‏
‏(چند دقیقه بعد)‏
نیلوفر و مختاري از سمت راست صحنه وارد می شوند و همانجا می ایستند.‏
- نازي:‏ سلام آقا مجید!‏
مختاري و نیلوفر به هم نگاه می کنند و هیچ نمی گویند.‏
- نازي با لبخند:‏ سلام کردما!‏ اینجوري مهمون دعوت می کنین؟!‏
- مختاري با بهت و تردید:‏ سلام نازي.....‏ والا.....‏ خوش اومدي!‏
- نازي:‏ بیاین بشینین.‏ بیاین لبی تر کنین که خیلی با هم کار داریم.‏ من و نیلوفر خیلی
جلوتریم.‏ تقریبا مستیم!‏ بیاین بشینین کلاغ هاي عاشق!‏
هر سه نفر می خندند.‏ نیلوفر و مختاري به سمت کاناپه می روند و کنار نازي می نشینند.‏
- مختاري:‏ راستش اصلا فکر نمی کردیم که...‏
- نازي حرف مختاري را قطع می کند:‏ که اینقدر باحال باشم؟!‏ بی خیال دیگه.‏ حالا که هرسه
تامون می دونیم واسه چی اینجاییم،‏ بهتره همه چیز رو فراموش کنیم و از شبمون تا
می تونیم لذت ببریم.‏ نازي دو لیوان روي میز را برداشته و به دست نیلوفر و مختاري
می دهد.‏ لیوان خود را هم برمی دارد و بالا می آورد.‏
- نازي:‏ سلامتی هر سه تاییمون و این شب فراموش نشدنی.‏
نازي لیوان خود را به لیوان دو نفر می زند.‏ هر سه نفر مشروب می خورند.‏
(20 دقیقه بعد)‏
8

مختاري و نیلوفر هردو بی هوش روي کاناپه افتاده اند.‏ نیلوفر سرجاي خود با صورت روي
دسته کاناپه افتاده و دستانش از بغل کاناپه آویزان است.‏ مختاري به پشت روي کاناپه دراز
شده و پاهایش روي زمین است.‏
نازي در حال رفت و آمد و جستجو در خانه و گشتن همه جا است.‏ نازي از سمت راست از
صحنه خارج شده و پس از چند لحظه با مقداري اسکناس در دست،‏ از همان سمت وارد
صحنه می شود.‏ اسکناس ها را در کیفش که روي میز است می گذارد.‏
- نازي:‏ مرتیکه هالو!‏ آخه آدم عاقل اینهمه دلار و سکه رو توي خونه،‏ اونم زیر فرش اتاق
خواب نگه میداره؟!‏
نازي بلند قهقهه می زند.‏
تلفن همراه خود را از داخل کیف برداشته و شماره اي را می گیرد.‏
- نازي:‏ الو...‏ آره بابا!‏ ... نه ... آره...‏ همه رو پیدا کردم.‏ هم طلاها و هم دلارها.‏ دقیقا
همونجایی بود که گفته بودي.‏ نگران نباش.‏ من سر قولم هستم.‏ هردوشون زندن.‏ اصلا نیازي
به اسلحه نشد.‏ حتی از کیفم درش نیاوردم.‏ ..... نمی دونم والا.‏ این کسخل مختاري یه گهی
ریخته بود توي مشروب که مثلا من رو چیز خور کنه،‏ خودشون چیز خور شدند.‏
نازي بلند می خندد.‏
- نازي در حال مکالمه با تلفن همراه:‏ بیخود!‏ عذاب وجدان نداشته باش!‏ مرتیکه هَوو سرت
آورد!‏ طلاقت داد،‏ مهریت رو هم که نداد!‏ دیگه مجید چه بلایی باید سرت میاورد که
نیاورده؟!‏ حداقل با این دلار وسکه ها یه بخشی از زندگیتو ازش پس میگیري.‏ .... باشه
اومدم.‏ ماشین رو روشن کن دو دقیقه دیگه پایینم.‏
نازي کیف در دست به سمت جالباسی می رود.‏ پالتوي خود را برداشته و می پوشد.‏ به سمت
چپ صحنه و در خروجی می رود.‏ مکثی می کند.‏ برمی گردد و نگاهی به مختاري و نیلوفر
می کند.‏ سپس از صحنه خارج می شود.‏
9

اسباب بازي هاي کودکی مرا مادرم در تنور خانه مان سوزاند.‏
تنور دیگر نان نمی پزد،‏ اسباب بازي هاي کودکی مرا می سوزاند.‏
مهمان هاي خانه ما در چاه وسط حیاط سقوط کرده اند.‏
مادرم،‏ اسباب بازي هاى کودکى مرا در تنور سوزاند.‏
هیچ کس مهمان هاى ما را ندید.‏
آنها گم شدند،‏ مثل اسباب بازى هاى من.‏
من مطمئن هستم که آنها در تنور خانهِ‏ مان سوختند.‏
آنها در تنور،‏ با اسباب بازى هاى من بازى مى کنند.‏
سامان ارسطو
10

‏«وَهم»‏
شاید گریزي باشد
از انباشتگی توده سیاه انزجار
در تهی شدن از پوسته ظریف انسان زدگی،‏
از مرگ،‏
از وهم انگیزترین تن پوشه امید
که تنها خیال می کردم
به اندام سردم
که لانه موریانه هاست
می آید.‏
نادیا باوند
13 مهر 1393
11

‏«حنجره لجوج»‏
واژه هاي گرانسَر
چه خودفریبانه می میرند
آن هنگام
که روح به خواب می رسد-‏
آن هنگام که جنون
لازمه بیداریست-‏
و آن دَم که زمان
در تملکِ‏ فرسنگ ها رهاییست.‏
واژه ها-‏
واژه هاي متبركِ‏ ملعون.‏
نادیا باوند
28 آذر 93
12

بچه که بودم علاقه ي زیادي به عاشورا داشتم ، به صداي پر شور طبل و دُهل ، به روزهایی
که جزء هیجان چیز دیگري برایم نداشت .
سوء تفاهم نشود حسین،‏ این علاقه و هیجان از براي تو نبود،‏ از براي پسرانِ‏ جوانِ‏ افغانی
بود که در هیئت مسجد پدر بزرگم ، هر سال در روزهایی که به نام تو بود از بلاد کفر به
اینجا می آمدند و در هیئت مسجدي که به دل شان راهی شده بود جوري بر سر و سینه ي
خود می کوبیدند که مجنون از براي لیلی نمی کوبید .
می دانی چیست ..
من عشق را باور ندارم ، ولی چیزي در درون شان می جوشید که می گفتند عشق بود،‏ اما نه،‏
زیرا جنون شان مانند عشق دمِ‏ دستی نبود؛
من می فهمیدم
وقتی که شیدایی می کردند دیگر نگاه شان بر عالم کور بود،‏ خود بودند و خود
طُرّه ي موهايِ‏ بلندشان با هر ضربه به رقص در می آمد و صداي کوبیده شدن دست هايِ‏
پُررگ شان بر سینه هاي سِتبرشان دلت را به لرزه می انداخت.‏
همیشه با دیدن شان لبخند از قلبم به لب هایم سرازیر می شد،‏
در این بین پر می شدم از ضربات سُقُلمه ي اطرافیانم ، به خصوص مادرم که نیشت را ببند
چشم سفید،‏
در این روزهاي غم و اندوه؛
که آقا ناراحت می شود و غضبش بر سرت خراب می شود و شرّش دامنت را می گیرد و
دهانت کج!‏
مثالی هم برایم می آوردند ،
مانند فلان دخترك که لبش کج است.‏
بعد ها چند باري خواستم که اي کاش جايِ‏ آن دخترِ‏ لب شکريِ‏ شادِ‏ و سرزنده بودم ،
آزاده .
ولی بارها و بارها به خود گفتم چه آقايِ‏ خودخواهی
انقدر که اگر من شادي کنم در عزایت،‏ غضب بر من می کنی
اگر غضب تو بر من بگیرد
پس خدايِ‏ تو چکاره است !!!
بگذریم ...
از آنجا که مستی حرام است
نگذاشتند مست شوند و از خود بی خود
بیشتر اجازه صادر شد تا عزایت بشود مجلسی براي لهو و لعب
به روغن افتادن نانِ‏ بزّازها و سر تراش ها و آینه گرها
من هم خانه نشین شدم،‏
13

در جستجوي آن شیدایی.‏
یادم است آن سال که عزایت دیگر برایم تبدیل به عزا شده بود بر کاغذي از جنس کاه،‏ از
رنگ کاه،‏ با عطرِ‏ خاك چهرت را به تصویر کشیدم
اما نه آن چهره ي خودِ‏ خودت را
چهره اي که عوامِ‏ عاشقت دوست داشتن؛
زیباترین اجزاي یک صورت کنار هم
با چشمانی بی روح
و خونی که از پیشانیت سرازیر شده بود
با ذغالِ‏ سیاهِ‏ سیاه،‏
نور سفیدي بر چشمانت
و خونِ‏ سرخ.‏
بعد از پایان ، چهل روز خیره شدم بر رویت
آن تو نبودي و من نمی توانستم خودم را به حماقت بزنم،‏
نمی خواستم مانند عوام باشم.‏
داستانت داستانِ‏ شاهنامه،‏ گوشه اي از داستانِ‏ رستم،‏ سهراب و زال و افراسیاب بود.‏
می دانی چیست حسین
داستانت را زیاد شنیدم و سوگواري هاي مکرّر براي حالت را زیاد دیدم.‏
امّا نیستی که ببینی داستانت هیچ است در برابر شرّي که دامانِ‏ کودکانِ‏ سرزمینم را
گرفته ...
کودکانی که خود بودن را از آنان گرفته اند
کودکانی که سرِ‏ دوراهیِ‏ مانند فرزند رستم بودن و یا مانند فرزند علی بودن مانده اند.‏
کسی نیست که بر این ندیدن ها غضب کند .
تمامِ‏ غضب تنها براي شوق و شادي من از براي دلدادگیِ‏ مست شدگانت بود در عزایت.‏
راستی،‏ نقاشیِ‏ صورتت را که در بالاي عَلمت آویخته بودند،‏
عاشقانت در صف نذريِ‏ عزایت زیرِ‏ پاهاي شان تکه تکه کردند.‏
نفیسه عقیلی
14

بدنَش سرد و گَس بود
مانند همان میوه ي بِهی که از پاییزِ‏ پارسال در یخچال مانده بود ...
چشم هایش با زخم کهنه اي همراه بود
پوستش همانند نمد و
رگ هاي دستانش مانند مجرمی که حکمش ابدیست.‏
نبضش گوش خراش و کثافت بین ناخن هایش
وعده ي ولیمه ي تن !
سوزِ‏ زخمِ‏ سربازِ‏ لب هاي سرخش تمامش را به
التهاب کشیده بود
بويِ‏ کهنگی که از درونش به دهانش کشیده
شده بود تمام درونم را از بر گرفت.‏
و عرق سرد نشسته رويِ‏ گردنش،‏ راه گلویم
را بست.‏
تنش پر شده بود از زخم سیاهیِ‏ شهوت.‏
نگاهم کشیده شد به نوك پستان ارغوانی اش
پس مانده ي نفسش را بیرون داد و گفت:‏
وعده ي ولیمه ي از خود بهتران بوده.‏
پس مانده ي تنش را به آغوش کشیدم
نه رسیده بود و نه پوسیده؛
می گفت از خالق ویرانگرش پناه آورده به من
در شرّ‏ وجودم پناهش شدم
می گفت علفِ‏ هرز حسرت لب هایش را بهم دوخته
لب هایش را در دهانم کشیدم،‏ همراه با بزاق دهانم
طعم گسش را فرو دادم تا بغض گلویم التیام بخشد.‏
پس مانده ي آهش را پیشکشم کرد
همان جا،‏ در آغوشم ماند تا پوسید.‏
نفیسه عقیلی
15