'kato' exhibition catalogue _GR

ka
to

Η ομάδα fast filly δημιουργήθηκε το 2021 στη πόλη της
Θεσσαλονίκης. Είναι ανεξάρτητη και αποτελείται από τις
Μαρία Ανδρικοπούλου -εικαστικό, Φένια Ρίζου -αρχιτέκτονα
designer και Νέλυ Παλαιογιάννη -αρχιτέκτονα θεωρητικό.
Μέσα από project επιμέλειας, καλλιτεχνικών έργων και
fanzine στόχος της είναι η ενίσχυση της καλλιτεχνικής
κοινότητας, η υποστήριξη, κυρίως, νέων καλλιτεχνών/
καλλιτέχνιδων και η επικοινωνία μεταξύ κοινού, εικαστικών
και εικαστικού έργου. Η κάθε μια, με αφετηρία το πεδίο
της, συμβάλλει στην αισθητική, στο σχεδιασμό και στη
θεωρητική πλαισίωση των project.
Η fast filly διερευνά την τέχνη στο πλαίσιο της
καθημερινότητας.
Ο νέος χώρος “to pikap kato”, το υπόγειο της οδού Ολύμπου
57, αποτέλεσε την αφορμή για την ομαδική εικαστική
έκθεση “Kato”.
Η έκθεση άνοιξε στις 09.09.2021 και έκλεισε στις 02.11.2021.

Η κάθοδος στο υπόγειο είναι η μετάβαση σε ένα χώρο
όπου συνήθως κλειδώνονται ιστορικά ντοκουμέντα,
άχρηστα αντικείμενα και τεκμήρια αναμνήσεων. Στο
επίπεδο της αλληγορίας, έχει έναν ενδοσκοπικό χαρακτήρα
και συνιστά την αναμέτρηση με παραδοξότητες, φόβους
και ανεπιθύμητα σενάρια. Η έκθεση kato επιχειρεί μια
σπονδυλωτή αφήγηση συνειρμών, περνώντας από
κυριολεκτικές ερμηνείες σε μεταφορικές αναφορές.
Το υπόγειο λογίζεται ως τόπος συσσώρευσης και φύλαξης.
Οι άψυχες μάζες πληροφοριών, υλικές ή ψηφιακές, σε
στοίβες, σε παράθεση ή σφηνωμένες μεταξύ τους στέκονται
εκεί για να συγκροτήσουν το ανεπεξέργαστο αρχείο της
ανθρώπινης ζωής. Ενίοτε, συνυπάρχουν με έμψυχες
οντότητες, αναμένοντας αμφότερες την ενεργοποίηση
τους. Οι υποψίες ανοιγμάτων φωτός και οι ανύπαρκτες
έξοδοι διαφυγής οριοθετούν ένα παρατηρητήριο όπου
στεγάζονται αθέατοι μάρτυρες διερχόμενων στιγμών.
Μια πράξη αδιακρισίας και ταυτόχρονα αναγνώρισης
του βάρους του παράδοξου, σηματοδοτεί το πέρασμα
στο χώρο του ψυχολογικού υπογείου. Ο εσωτερικός
θόρυβος χαρακτηρίζεται από μια εκρηκτική ακινησία και
παραπέμπει στην υπνική παράλυση, ικανή να μας σώσει από
τραυματικές πτώσεις ή να οδηγήσει στην μόνιμη αδράνεια.
Το αίσθημα άγχους που συνοδεύει τον εγκλωβισμό παίρνει
διαστάσεις συλλογικής σύγχυσης και σπρώχνει προς τις
δυστοπίες. Στο μεταίχμιο μεταξύ προσμονής και φόβου, η
απονεύρωση μετατρέπεται σε συνήθεια.
κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νέλυ Παλαιογιάννη
Ο συνειρμός αυτός, δεν είναι ούτε μοναδικός ούτε
γραμμικός. Πολλαπλές αλληλουχίες αφηγήσεων μπορούν
να δημιουργηθούν όταν καταπιαστούμε με τα αφημένα
αρχεία, κάτω, στο υπόγειο.

σελ. 6
αρχείο_

κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νέλυ Παλαιογιάννη
Ιστορίας.
Στο προσωπικό αρχείο, στοιχεία της καθημερινότητας
ανασυντίθενται δημιουργώντας αινιγματικές, οιονεί
κινηματογραφικές, αλληλουχίες, απροσδιόριστης
χωροχρονικής προέλευσης. Τα ακίνητα, σε στοίβες,
ντοκουμέντα «ξεφυλλίζονται» όπως ένα flip book, το οποίο
αυτονομείται και ενεργοποιεί ετερόκλητες συνάψεις για
κάθε έναν που το αντικρίζει.
Εκεί ανάμεσα, μπορεί κανείς να διακρίνει τα πληγωμένα
πειραχτήρια που μας τραβούν προς την χαμένη
παιδικότητα. Εμείς στεκόμαστε μπροστά τους, άλλοτε
νοσταλγικά, σαν να παρατηρούμε μια βιτρίνα παιχνιδιών,
κι άλλοτε σαν να βλέπουμε τερατώδη αντικείμενα,
παραμορφωμένα μετά από τα τόσα χρόνια απομόνωσης
στο υπόγειο.
Η συσσώρευση της μνήμης, μέσω τεκμηρίων του
παρελθόντος, συγκροτεί μικρά ή μεγάλα αρχεία
παιδικότητας, καθημερινότητας και ιστορικότητας,
συνεχώς ανοιχτά σε ερμηνεία. Τα υπόγεια, οι πλέον
συνήθεις τόποι φύλαξής τους, μετατρέπονται σε βάσεις
δεδομένων αναρίθμητων εκδοχών ανάγνωσης όσων έχουν
ήδη πραγματωθεί.
Τα παραλειπόμενα της επιχείρησης κιμάς έρχονται
να τονίσουν πως η τακτική παράθεση της ιστορίας δεν
συνεπάγεται την αντικειμενικότητα. Με κάθε μελέτη και
παρουσίαση ενός ιστορικού αρχείου παράγεται μια νέα
εκδοχή των γεγονότων. Ο Γουίλιαμ Μάρτιν, η Παμ, η
Πατρίσια Τρέχηρν και ο Τομ, ζωντανεύουν και πεθαίνουν
κάθε φορά που κάποιος καταπιάνεται μαζί τους. Στο
μεσοδιάστημα, ξεδιπλώνουν υποφωτισμένες πτυχές της
Δίπλα, αντικείμενα που βρέθηκαν κάποια στιγμή «εκτός
λειτουργίας» επαναχρησιμοποιούνται και δημιουργούνται
γλυπτά στα οποία η ύλη και η φθορά επιφορτίζονται με
το βάρος ημερολογιακών καταγραφών. Ετοιμόρροπες
καθημερινότητες, σε επικίνδυνη κλίση υπαινίσσονται την
πτώση από το «ράφι», όχι μόνο προσωπικών αλλά και
οντολογικών συμβάσεων.
Η επίκληση στο αρχείο λειτουργεί όπως η επίκληση στην
αυθεντία προκειμένου να δημιουργήσουμε τη δική μας
στιβαρή εκδοχή των πραγμάτων. Η προσωπική μας
ιστορία, ορίζεται ως σημείο αναφοράς και συνυφαίνεται
με μια αμφιλεγόμενη ευρύτερη αφήγηση, δημιουργώντας
δυσδιάκριτες μεταβάσεις αλήθειας και ψεύδους. Ακούσιες
παραπλανήσεις, στο πέρασμα από την παιδικότητα
προς την ενηλικίωση και την ιστορικότητα, δομούν
μια πραγματικότητα μέσα από την οποία συνεχίζεται η
παρατήρηση.

Δημήτρης Αμελαδιώτης
Απλή κλίση των Πτώσεων
σελ. 10

Απλή Κλίση των Πτώσεων
2019 - 2021 |εγκατάσταση |μεικτή τεχνική |
μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Δημήτρης Αμελαδιώτης
φωτογραφίες: Michele Troiani (δεξιά), Βασίλης Χαριζάνης (πίσω)
Η κλίση των πτώσεων των ονομάτων είναι μια μορφολογική
κατηγορία της Γραμματικής που εκφράζει διαφορετικές
σχέσεις αναφορικά με τη λειτουργία, την ιδιότητα και
τη θέση μιας λέξεως κατά τη σύνταξη μιας πρότασης. Οι
σχέσεις αυτές διαμορφώνονται από τις καταλήξεις που
φέρει το όνομα αναλόγως της πτώσης του.
Βάσει του μηχανισμού της Γλώσσας η έννοια της «πτώσης»
ερμηνεύεται ως μία ομαλή ή ανώμαλη μετάβαση των
κλιτών μερών του λόγου από τη μία μορφή σε μία άλλη.
Ενώ η σημασία της «κλίσης» δηλώνει την απόκλιση και
την απομάκρυνση της λέξεως από την αρχική, βασική και
ονομαστική της μορφή.
Υπό τη σκέπη του κανονισμού αυτού αντικείμενα και
πράγματα ετερόκλητα τοποθετούνται και στοιβάζονται
κλιμακωτά (το ένα πάνω στο άλλο), όπου φέρουν κλίσεις
και αποκλίσεις, σε ετοιμόρροπες θέσεις και σχέσεις μεταξύ
τους, προεξοφλώντας την πτώση τους.
Οι τοποθετήσεις και οι μεταθέσεις των πραγμάτων
φτιάχνουν σύνολα άτακτα που είναι έτοιμα να φύγουν
από την όποια κατηγοριοποίησή τους , να αφαιρέσουν το
βάρος του χρόνου που τα σφηνώνει μέσα σε συρτάρια,
αποθήκες και δώματα.

Χρήστος Βενέτης
Operation Mincemeat Asides
σελ. 16

Operation Mincemeat Asides
2015 - 2019 |εγκατάσταση |μολύβια σε χαρτί |
μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Χρήστος Βενέτης
φωτογραφία: από το αρχείο του καλλιτέχνη (δεξιά)
Επιχείρηση κιμάς (Operation Mincemeat) ονομάστηκε μια
επιτυχημένη επιχείρηση παραπλάνησης των ναζί από
τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στη διάρκεια του Β’
παγκόσμιου πολέμου. Σκοπός της ήταν να τοποθετηθούν
παραπλανητικά έγγραφα περί απόβασης στην Ελλάδα σ’
ένα πτώμα που θα ξεβραζόταν σε ακτή της Ισπανίας, ώστε
να συγκαλυφθεί η πραγματική απόβαση στη Σικελία. Αφού
βρέθηκε το κατάλληλο πτώμα, κατασκευάστηκε μια ψεύτικη
ταυτότητα για τον νεκρό: ονομάστηκε «ταγματάρχης
Ουίλιαμ Μάρτιν του Σώματος των Βασιλικών Πεζοναυτών».
Για να γίνει πιο πιστευτή η ιστορία, επινοήθηκε μια
μνηστή για τον ταγματάρχη, η Παμ, φωτογραφίες της
οποίας καθώς και ερωτικές επιστολές θα συνόδευαν τον
«νεκρό». Του “δόθηκαν” επίσης μια αρμαθιά κλειδιά, ένα
χρησιμοποιημένο εισιτήριο για θεατρικό έργο πρόσφατα
ανεβασμένο, ένα δικαιολογητικό διαμονής σε Λονδρέζικη
Λέσχη, σπίρτα και άλλα μικροαντικείμενα. Τις ερωτικές
επιστολές της Παμ τις έγραψε η Πατρίσια Τρέχηρν,
υπάλληλος της ΜΙ5. Τη μία και μοναδική επιστολή που
επρόκειτο να αποστείλει ο Μάρτιν την έγραψε ο πλωτάρχης
Μόνταγκιου, ο επικεφαλής της επιχείρησης. Λάτρης της
λεπτομέρειας, ο Μόνταγκιου είχε γράψει περισσότερες
εκδοχές της επιστολής, οι οποίες σήμερα βρίσκονται στα
Εθνικά Αρχεία της Αγγλίας, στον φάκελο Operation Mincemeat.

φωτογραφίες: Βασίλης Χαριζάνης (δεξιά, πίσω)
Αυτό που αποσιωπήθηκε από την Ιστορία ήταν η ύπαρξη
του ταγματάρχη Τομ, στον οποίο είχε ανατεθεί αρχικά
η σύνταξη της επιστολής προς την Παμ. Ο Τομ δεν
κατάφερε ποτέ να συντάξει την επιστολή ή αρνήθηκε.
Ο ίδιος θεωρούσε την ιστορία του Μάρτιν και της Παμ
ως τον έρωτα ενός “δισθανούς” και μιας “ανύπαρκτης”,
που καλούνταν να σηκώσουν στις πλάτες τους το
βάρος της Ιστορίας. Εξάλλου, δεν γνώριζε για τον έρωτα
πολλά, τις συνήθειές του ίσως, ή τη βία του. Πάντως
διαισθανόταν την ύπαρξή του. Συνταξιοδοτήθηκε
πρόωρα και πέθανε στις 5.3.1967 σε μια φθηνή πανσιόν
του Ανατολικού Λονδίνου, πιθανώς από μακροχρόνια
χρήση μορφίνης σε μορφή δισκίων. Το μόνο αξιόλογο
που βρέθηκε στα προσωπικά του αντικείμενα ήταν ένα
ημερολόγιο, όπου συνέτασσε μια λίστα. Ο χαρακτήρας
της λίστας υποδήλωνε μια προσπάθεια κατονομασίας των
πραγμάτων και αισθησιακής κατοχής τους. Στην πρώτη
σελίδα διαβάζουμε:
Το αυθύπαρκτο μιας παιδικής ζωγραφιάς, τρυφερότητα της
αυλής το απόγευμα, απώλεια των αερισμένων σεντονιών,
κάθαρση των φρεσκοσιδερωμένων ασπρορούχων, αβουλία
των βρώμικων πιάτων, νιότη των μαύρων αλόγων, γήρας
της εγκαταλειμμένης παραλίας, ο τριγμός των οδόντων…

Γιώργος Γεροντίδης
Teasing Creatures
σελ. 24

Teasing Creatures
2020 |εγκατάσταση |κεραμικά, γύψος, πέτρα, γυαλί |
μεταβλητές διαστάσεις
φωτογραφίες: Michele Troiani (δεξιά), Βασίλης Χαριζάνης (πίσω)

Μαρία Τσιρουκίδου
Αλληλουχίες
σελ. 30

Αλληλουχίες
2018 - έργο σε εξέλιξη |εγκατάσταση |μεικτή τεχνική |
μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Μαρία Τσιρουκίδου
φωτογραφίες: Βασίλης Χαριζάνης (δεξιά), στιγμιότυπο βιντεοπροβολής από
το αρχείο της καλλιτέχνιδας (πίσω)
Πρόκειται για μια δοκιμιακού τύπου εφαρμογή του μοντάζ
σε ένα είδος “κριτικής ιστοριογραφίας” το οποίο υπονοεί
πως τα θραύσματα της ιστορίας μπορούν να διασωθούν
με την απόσπασή τους από το αρχικό τους πλαίσιο και
την επικόλλησή τους σε μια σειρά παραθέσεων, με τρόπο
ώστε να συγκροτούν την εικόνα εκείνη που δεν εξεικονίζει
απλά μια ιδέα ή συλλαμβάνει μια πραγματικότητα, αλλά
ενεργεί επί της πραγματικότητας και αποπειράται να
κατασκευάσει μια ιδέα.

σελ. 36
παρατηρητήριο_

Η παρατήρηση είναι στρεβλή. Υπό το πρίσμα των
προσωπικών εμπειριών, μετατρέπεται σε προβολή των
βαθύτερων προσδοκιών. Αθέατοι παρατηρητές ατενίζουν
τους διερχόμενους. Οι τελευταίοι τους αγνοούν κι έτσι οι
πρώτοι, ανενόχλητοι ακούν και βλέπουν κρυφά πρόσωπα
με τα οποία δε θα συναντηθούν ποτέ στην αναμονή για τον
ανελκυστήρα.
Στο υπόγειο, η ροή του χρόνου χάνεται. Η ανθρώπινη
παρουσία μεταγράφεται σε σκιά. Η αντίληψη υποχωρεί
και η πραγματικότητα θολώνει. Σε μια προσπάθεια να
εγκλωβιστεί το φυσικό φως δημιουργούνται πλασματικά
ανοίγματα στο χώρο, εντείνοντας τη ματαιότητα και το
παράδοξο. Έτσι που τελικά δε μένει τίποτα, παρά η ιδέα
των παραθύρων με προδιαγεγραμμένες τις κατεστραμμένες
θέες. Φλοιοί δρόμων, στοιβαγμένοι και παρατημένοι
μπροστά σε ανύπαρκτους φεγγίτες, τους μετατρέπουν
σε τυφλές οπές. Η έλλειψη φωτός και αέρα καθιστά την
επιβίωση προσπάθεια αναβίωσης μιας ήδη νεκρής φύσης,
η οποία καταγράφεται επιμελώς. Η παρατήρηση του
χρονικού της φθοράς είναι ταυτόχρονα και μια μορφή
μελέτης της ζωής.
Αντανακλάσεις φωτός υπαινίσσονται εξόδους διαφυγής
προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Μια καταπακτή ή ένας
πολλαπλασιασμός του ύψους; Η χωρική διαστρέβλωση
μιας μετέωρης γωνίας που αρχικά προοριζόταν για
καταφύγιο. Η ιδέα της ασφάλειας διαταράσσεται από
την αδιάκριτη παρουσία των περαστικών. Μια στιγμή
ιδιωτικότητας, ο ύπνος, εκτίθεται. H αμυδρή κίνηση της
αναπνοής ενεργοποιεί το βλέμμα. Κοιτάζουμε φευγαλέα,
σχεδόν, κυνικά.
κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νέλυ Παλαιογιάννη
Κι έτσι ο τόπος γίνεται βίωμα και αλληγορία ταυτόχρονα.
Παρά την αναζήτηση χαραμάδων φωτός, η βύθιση στο
ψυχολογικό υπόγειο φαντάζει αναπόφευκτη.

Μαρία Ανδρικοπούλου
Confined sunlight
σελ. 40

Confined sunlight
2021| βιντεοπροβολή |
διάρκεια 20’ 07’’ σε επανάληψη
κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου
φωτογραφίες: Βασίλης Χαριζάνης (δεξιά), στιγμιότυπο βιντεοπροβολής από
το αρχείο της καλλιτέχνιδας (πίσω)
Οι αποσπασματικές σκηνές του βιντεοσκοπημένου
φωτός που εισέρχεται από το παράθυρο συνθέτουν
ένα σύγχρονο πλατωνικό σπήλαιο όπου η ανθρώπινη
παρουσία μεταγράφεται σε σκιά. Η εγκατάσταση θολώνει
την αντίληψη της πραγματικότητας, καθώς δεν διακρίνεται
με την πρώτη ματιά αν πρόκειται για τεχνητό ή φυσικό φως.
Το ζωτικής σημασίας φως του ήλιου αντικαθίσταται από
την λάμπα του προτζέκτορα και σηματοδοτεί στο χώρο
ένα χρόνο πέρα από τον ωρολογιακό χρόνο 1 . Οι εικόνες
που παρουσιάζονται αποτελούν ένα κατακερματισμένο
ημερολόγιο οικιακής ρουτίνας, κανένα σημείο κορύφωσης
δεν υπάρχει. Οι «πρωταγωνιστές» της εικόνας βιώνουν
«βουβά» την καθημερινότητα τους χωρίς σκηνοθεσία.
1 Crary, Jonathan. 24/7: Ο ύστερος καπιταλισμός και το τέλος του ύπνου.
μτφρ: Φιλιππάτος, Άγγελος. Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνης. Αθήνα, 2014.
σελ. 48.

Κατερίνα Δανιά
άτιτλο
σελ. 46

άτιτλο
2018 |αναλογική φωτογραφία |ψηφιακή εκτύπωση
κείμενο: Κατερίνα Δανιά
φωτογραφίες: από το αρχείο της καλλιτέχνιδας (δεξιά, πίσω)
Η σειρά πορτραίτων με λουλούδια, που υλοποιήθηκε με
την συμβολή του πιο εύπλαστου μοντέλου, αποσκοπούσε
στην παρατήρηση διαφορετικών σχημάτων και φωτισμών.
Χρησιμοποιηθηκε ένα απλό φόντο χωρίς πολλά στοιχεία,
ώστε να μην αποσπάται ο θεατής από τo βασικό
αντικείμενο.

Rafael Jilavian
Reflections
σελ. 52

Reflections
2019 |καθρέφτης, φωτεινή πηγή |
μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Rafael Jilavian
φωτογραφία: Βασίλης Χαριζάνης
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο χρόνος είναι η αντανάκλαση
της αιωνιότητας και όλα τα συμβαίνοντα στον δικό μας
κόσμο, γύρω μας, είναι απατηλά είδωλα των αισθήσεών
μας. Οτιδήποτε γίνεται έχει αιτία. Ο υλικός κόσμος
είναι εγκλωβισμένος στη ματαιότητα, χωρίς προοπτική
λύτρωσης. Με την εγκατάστασή μου, θέλω να σπάσω
τα οπτικά όρια των αντικειμένων. Ο καθρέφτης και το
φως τοποθετημένα σε παράδοξες θέσεις δημιουργούν
διαστρεβλωμένες αντανακλάσεις ανάλογα με την οπτική
γωνία του θεατή.

Γεωργία Πιλάλη
άτιτλο
σελ. 56

άτιτλο
2021 |εγκατάσταση |βιντεοπροβολή, λαμαρίνα, ακρυλικό
χρώμα | 191x 97 cm
κείμενο: Γεωργία Πιλάλη
φωτογραφίες: Γεωργία Πιλάλη (δεξιά), Βασίλης Χαριζάνης (πίσω)
Κοιμήθηκες. Τα εξωτερικά ερεθίσματα εισέβαλαν πάλι
στον ύπνο σου. Είδες πάλι το ίδιο όνειρο. Για λίγο δεν
μπορούσες να ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν μπορούσες να
καταλάβεις τι είναι πραγματικό, είχες παγιδευτεί μέσα στο
υποσυνείδητό σου.
Κατάφερες να ξυπνήσεις, είσαι κάτω από το έδαφος.
Σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις σου, πολύ άγχος. Το υπόγειο
είναι ένα καλό μέρος να κρυφτείς, να αποφύγεις το άγχος.
Δεν θες να σηκωθείς, δεν θες να αντιμετωπίσεις την
καθημερινότητα. Άμα κάτσεις κάτω από τα σκεπάσματα
δεν θα σε καταλάβει κανείς, θα είναι σαν να μην υπάρχεις.
Προσπάθησε να ξανακοιμηθείς.
Είναι μεσημέρι, έχει πολλή κίνηση έξω, επικρατεί σύγχυση.
Είχες ξεχάσει την κουρτίνα ανοιχτή. Σε είδε κανείς να
κοιμάσαι; Είδε το σεντόνι να καλύπτει την γυμνή σου
πλάτη; σε άκουσε να παραμιλάς στον ύπνο σου;
Κλείσ’ την και προσπάθησε να ξανακοιμηθείς.

Ιωάννα Τσιγάρα
Αποφλοίωση /
Παράθυρα -
Λαμαρίνα
σελ. 62

αποφλοίωση / παράθυρα - λαμαρίνα
2019 |εγκατάσταση |γραφίτης, χαρτί, ξυλόκολλα |
17x10 cm / 187x94 cm
κείμενο: Ιωάννα Τσιγάρα
φωτογραφίες: από το αρχείο της καλλιτέχνιδας (δεξιά), Βασίλης Χαριζάνης
(πίσω)
Η έννοια της αποφλοίωσης αναφέρεται στη διαδικασία της
αφαίρεσης του χαρτιού από το πρωτότυπο αντικείμενο,
αφού πρωτίστως έχει αποτυπωθεί η επιφάνειά του.
Με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να αφαιρείται μία
στρώση «δέρματος» από την αρχιτεκτονική επιφάνεια.
Τοποθετώντας το χαρτί πάνω στο αντικείμενο και
τρίβοντας το σχέδιο αποδίδονται σε αυτό οι ιδιότητες
ενός γλυπτού. Ο γραφίτης κλείνει κάθε πόρο του χαρτιού
εν είδη σφράγισης. Η νέα, λεία, επιφάνεια μολυβιού
που προκύπτει έχει σχεδόν φωτογραφική ποιότητα,
καταγράφει το σχήμα, την υφή και τα ίχνη της φθοράς του
αρχικού αντικειμένου. Ωθώντας το χαρτί στα όρια του,
κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια παραλαμβάνεται και με
κάποιον τρόπο ενισχύεται.

σελ. 68
ψυχολογικό υπόγειο_

Φόβοι και απωθήσεις προμηνύουν την απομόνωση. Το
στεγανό περίβλημα που προορίζεται να μας προφυλάξει
δεν επιτυγχάνει πάντα το σκοπό του γιατί ο κίνδυνος είναι
πρωτίστως εσωτερικός. Η παλινδρομική κίνηση της μήτρας
ενέχει πάντα την οριακή στιγμή της ανατροπής της. Μια
φλούδα διάτρητης επιδερμίδας λειτουργεί ως όριο και ως
πόρος ταυτόχρονα. Ένα εμπόδιο, σε αναίρεση, δίνει την
αίσθηση του φίλτρου για τη σκόνη που κατακάθεται.
Η συστολή των ορίων καταστέλλει το σώμα και το νου.
Σταδιακά, το βίωμα ξεμακραίνει, και η θέση μεταξύ ύπαρξης
και ανυπαρξίας παύει να ισαπέχει. Μια αδιόρατη αναταραχή,
μια μεμονωμένη προσπάθεια ενεργοποίησης, δεν μπορεί
να ανατρέψει το βάρος της συλλογικής ακαμψίας.
κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νέλυ Παλαιογιάννη
Το σενάριο της ανθρώπινης ύπαρξης εμφανίζεται όλο και
πιο δυστοπικό.

Μπάμπης Βενετόπουλος
Κυριάκος Κατζουράκης
Λίγο Πριν
σελ. 72

Λίγο Πριν
2010 |μέρος εγκατάστασης |βιντεοπροβολή σε
επανάληψη
*Το έργο ανήκει στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης
στιγμιότυπο βιντεοπροβολής

Χαρά Κεράστα
SIMPLE AS ABC
σελ. 76

SIMPLE AS ABC
2019 |εγκατάσταση |συρμάτινο πλέγμα, σκόνη
κάρβουνο, δοχείο από κονσέρβα, μεταλλικοί ράβδοι |
300 x 200 x 100 cm
κείμενο: Χαρά Κεράστα
φωτογραφία: Χαρά Κεράστα (δεξιά), Βασίλης Χαριζάνης (πίσω)
Στο SIMPLE AS ABC (Περιπλάνηση), το κοτετσόσυρμα
ορίζει τον χώρο που καταλαμβάνουν τα σημεία,
αφήνοντας οικείο-γνωστό το γεωγραφικό περιβάλλον που
περικλείονται. Χάρις στη διάτρητη ιδιότητα του υλικού, η
απέναντι πλευρά είναι, επίσης, οικεία-γνωστή. Καλύπτω
με σκόνη από κάρβουνο τα κενά που έχω, μετατρέπω
την επιφάνεια σε, πλέον, αδιαφανή, ανοίκεια-ξένη και
την τοποθετώ στο πάτωμα. Αναιρώ την λειτουργία
του φραγμού. Το ανοίκειο, όμως, έχει μέσα του κάτι
το παλαιόθεν γνωστό. Το κάρβουνο από μέσο γραφής
έγινε επιφάνεια, ένας «τόπος». Μια πλακάτ επιφάνεια,
ένας τόπος χωρίς συνήθεια όπου «γράφω, σβήνοντας».
Χρησιμοποιώ το αρνητικό σχήμα των γραμμάτων για να
«ανασύρει ήχους» μιας παλαιόθεν γνωστής ανάγνωσης.

Ειρήνη Φωτιάδη-Ευσταθίου
Επίφοβα ησυχαστήρια.1
σελ. 82

Επίφοβα Ησυχαστήρια
2021 |εγκατάσταση |βιντεοπροβολή |
διάρκεια 8’ 15’’ σε επανάληψη
κείμενο: Kafka, Franz. Το Κτίσμα. Εκδόσεις ΑΓΡΑ. μτφρ: Ρασιδάκη, Αλεξάνδρα.
Αθήνα 2018. σελ 11.
φωτογραφία: Ειρήνη Φωτιάδη-Ευσταθίου (δεξιά), στιγμιότυπο βιντεοπρο-
βολής από το αρχείο της καλλιτέχνιδας (πίσω)
Δε ξέρω αν μου έχει μείνει η συνήθεια από αλλοτινούς καιρούς
ή αν είναι οι κίνδυνοι και αυτής ακόμα της κατοικίας αρκετά
ισχυροί να με ξυπνήσουν, από καιρό σε καιρό, σε τακτά
χρονικά διαστήματα, πετάγομαι από το βαθύ μου ύπνο και
αφουγκράζομαι στη σιωπή, που κυριαρχεί εδώ μέρα-νύχτα
απαράλλαχτη, καθησυχασμένος χαμογελώ και βυθίζομαι, με
τα μέλη του σώματός μου χαλαρά, σε ακόμα βαθύτερο ύπνο.

σελ. 88
δυστοπίες_

Το αίσθημα σύγχυσης και αποπροσανατολισμού
μεταβάλλεται σε ένα ρυθμικό βάδισμα συμμόρφωσης.
Ο άτακτος βηματισμός υποτάσσεται στο μετρονόμο. Η
πειθαρχία επιβάλλεται αόρατα, όσο αόρατος είναι και ο
ήχος που δίνει το σήμα. Η υπενθύμιση της ελευθερίας είναι
- σχεδόν - αδιαμφισβήτητη, όσο φωτεινή και η ένδειξη.
Ποιος είναι ο δρων και ποιος του υπέδειξε τη δράση;
Σημειώσεις και σκέψεις από το εγγύς παρόν καταφθάνουν
με καρτ ποστάλ, σε στιγμές που ο καθαρός αέρας
λιγοστεύει και το αίσθημα ασφυξίας στη γυάλα
του υπογείου εντείνεται. Το μη ενδεχομενικό και
το αναπόφευκτο, η επιστημονική φαντασία και η
πραγματικότητα συνυπάρχουν καθιστώντας δυσδιάκριτα
τα όρια μεταξύ φόβου και επιθυμίας.
κείμενο: Μαρία Ανδρικοπούλου, Νέλυ Παλαιογιάννη
Η θαμμένη κορύφωση δημιουργεί ταυτόχρονα ένα
αίσθημα αγωνίας και απραξίας. Μια άνευρη κατάσταση
αναπαράγεται τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.
Οποιαδήποτε αντίδραση είναι αμυδρή, αν όχι ανύπαρκτη.

Βασίλης Γαλάνης
The Last Post-Card
σελ. 92

The Last Post-Card
2021 |εγκατάσταση |εκτυπωμένες καρτ-ποσταλ,
γραμματόσημα, μεικτή τεχνική |μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Βασίλης Γαλάνης
φωτογραφίες: από το αρχείο του καλλιτέχνη (δεξιά, πίσω)
Περνάμε καλά ήδη;*
Το 2020 ήρθε μαζί με έναν ιό και οι δυστοπίες που
φαντάζονταν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας των
80’s και 90’s έμοιαζαν να επιβεβαιώνονται. Μόνο που
δεν υπήρχαν ιπτάμενα αμάξια α λα Blade Runner, και το
ίντερνετ γέμισε ελάσσονες celebrities να τραγουδάν το
Imagine και καμία σχέση δεν είχε με το σκοτεινό virtual
περιβάλλον του Johnny Mnemonic. Αυτές οι καρτ-ποστάλ
στάλθηκαν από το σκοτεινό μέλλον που φαντάστηκε η
μαζική κουλτούρα στο παρόν που τελικά ήρθε. Δεν βρήκαν
παραλήπτη γιατί σε καμία δεν υπήρχαν πάνω στοιχεία. Έτσι
κι αλλιώς ποιος στέλνει καρτ-ποστάλ όταν έχει ίντερνετ;
*περνάμε καλά= ανθρωποειδή, ολοκληρωτισμός, κλιματική
κατάρρευση, κακοήθεις προσομοιώσεις, ελλείψεις σε
φαγητό, νερό και πετρέλαιο, fallout, άγονη γη

Θανάσης Σαμπαζιώτης
You are free to proceed
the way I say
σελ. 98

You are free to proceed the way I say
2021 |φωτιστική εγκατάσταση με ήχο |
διάρκεια 7’| μεταβλητές διαστάσεις
κείμενο: Θανάσης Σαμπαζιώτης
φωτογραφίες: Βασίλης Χαριζάνης (δεξιά, πίσω)
Η μη διακοπτόμενη παρουσία ενός κατ’ ουσία
καταναγκασμού που φέρει το όνομα ελευθερία επιλογής
είναι αυτό που επιβάλει στις σύγχρονες κοινωνίες την
ύπαρξη μίας και μόνο αξίας: αυτής της αποδοτικότητας
των υποκειμένων στον αγώνα τους για κοινωνική
ανέλιξη. Ένας απόλυτα ορισμένος μηχανισμός, παράγωγο
πολυποίκιλων ελεγκτικών τακτικών, επικοινωνείται
και διακινείται μέσα σε ένα πλαίσιο πραγμάτωσης των
κατοχυρωμένων ελευθεριών, καθόλα αναπαραστάσιμο
και αναπαραγόμενο όσο και χρήσιμο, στο όνομα της
απλότητας και της πρακτικότητας, της ικανοποίησης και
της ευτυχίας.
[Το ηχητικό μέρος της εγκατάστασης βασίστηκε στην
ηχογράφηση μιας σκηνοθετημένης κινησιολογίας
που εκτελέστηκε σε χώρο του Τμήματος Πολιτικών
Επιστημών του ΑΠΘ, τον Απρίλιο του 2021, από τους
Παναγιώτη Αναστασιάδη, Κωνσταντίνο Ιωσηφίδη, Άγγελο
Παπαδημητρίου, Γιάννη Ρεματά, Αλέξανδρο Τοπάλη,
Μυρτώ Τοπάλη, Ειρήνη Φωτιάδη-Ευσταθίου και Θανάση
Σαμπαζιώτη. Το φωτιστικό μέρος της εγκατάστασης
βασίστηκε στην μεταγραφή της έντασης του ήχου σε
ένταση φωτός μέσω του Digital Multiplex Protocol (DMX).]

ka
to

παράρτημα_

Δημήτρης Αμελαδιώτης
(σελ. 11)
Χρήστος Βενέτης
(σελ. 17)
Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης φοίτησε στη Σχολή Καλών
Τεχνών του Α.Π.Θ, συμμετείχε σε πρόγραμμα Erasmus
στη Koninklijke Academie voor Schone Kunsten στη Γάνδη
και παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Chelsea
College of Arts του Λονδίνου. Έργα του έχουν εκτεθεί
σε ιδρύματα και οργανώσεις όπως Μπιενάλε Σύγχρονης
Τέχνης Θεσ/νίκης, ΜΟΜus – Σύγχρονης Τέχνης, Μουσείο
Μπενάκη, ΔΕΣΤΕ σε σύμπραξη με το New Museum of New
York, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης, Ίδρυμα Γκαίτε,
Museum Casino Luxembourg, Art Fairs, Art Residencies κ.α.
Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και performances
σε αίθουσες τέχνης και σε ανεξάρτητους χώρους,
ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε
Ελλάδα, Κύπρο, Γερμανία, Αγγλία, ΗΠΑ, Ιταλία, Βέλγιο και
Λίβανο. Έχει επιμεληθεί εκπαιδευτικά εργαστήρια για
παιδιά και ενήλικες στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο
Μουσείο Μπενάκη, στις Φυλακές Διαβατών, στο ΜΟΜus
– Σύγχρονης Τέχνης Θεσ/νίκης σε σύμπραξη με την
Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Έργα του
υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές όπως του
ΜΟΜus – Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης κ.α.
Γεννήθηκε το 1967 στα Ιωάννινα.
Είναι απόφοιτος του τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., όπου διδάσκει ως
Επίκουρος Καθηγητής.
Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές
εκθέσεις σε γκαλερί και διεθνείς art fairs σε διάφορες
ευρωπαϊκές πόλεις όπως Άμστερνταμ, Ρότερνταμ,
Βερολίνο, Κολωνία, Ζυρίχη, Βασιλεία, Παρίσι, Μασσαλία,
Νίκαια, Μαδρίτη, Λουξεμβούργο και στο Τόκυο. Το 2018
παρουσίασε το έργο του στο ίδρυμα WAP στη Σεούλ,
το 2016 στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη
Θεσσαλονίκη και το 2015 στο Μορφωτικό Ίδρυμα της
Εθνικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη. Έχει συν- επιμεληθεί
την έκθεση «Αναφορά/Αναπαράσταση» στο Εβραϊκό
Μουσείο στη Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται με την γκαλερί
Martin Kudlek στην Κολωνία και την γκαλερί Patrick Heide
στο Λονδίνο.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Γιώργος Γεροντίδης
(σελ. 25)
Μαρία Τσιρουκίδου
(σελ. 31)
Γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα.
Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ από όπου
αποφοίτησε το 2012. Παρακολουθεί το ΔΠΜΣ «Τέχνη
και Δημόσια Σφαίρα» του Τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών και του
Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Σχολής Οικονομικών
και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Οι αναφορές της δουλειάς του βρίσκονται στον τρόπο που
τα μουσεία - και ακόμη παλιότερα, ο πρόδρομος αυτών,
τα Wunderkabinetts του 19ου αιώνα - διαμορφώνουν την
κατανόησή μας απέναντι στην ιστορία, απέναντι στους
τρόπους που συσσωρεύουμε γνώση, ακόμη και γύρω από
το πώς αντιλαμβανόμαστε τον φυσικό κόσμο. Η ιδιοποίηση
αρχαιολογικών και άλλων επιστημονικών μεθόδων
συλλογής, αρχειοθέτησης και έκθεσης αντικειμένων που
χρησιμοποιεί, δημιουργούν έργα που αμφισβητούν τις
διακρίσεις ανάμεσα σε μια «αντικειμενική» - ορθολογιστική
- θεώρηση του κόσμου και σε μία «υποκειμενική» -
περισσότερο παράλογη - εκδοχή της βασισμένη σε ένα
φαντασιακό αφήγημα θέτοντας έτσι ερωτήματα ακόμη και
για το ρόλο και το βάρος της επιστημονικής γνώσης στην
σύγχρονη κοινωνία.
Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πέντε ατομικές εκθέσεις
- projects και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο
εξωτερικό.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Γεννήθηκε στην Κοζάνη.
Είναι απόφοιτη του Τμήματος εικαστικών & Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και του
Μεταπτυχιακού «Οπτικοακουστικές Τέχνες στην Ψηφιακή
Εποχή» του Τμήματος Τεχνών Ήχου & Εικόνας του Ιονίου
Πανεπιστημίου.
Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα
και στο εξωτερικό, μεταξύ άλλων στο 11ο, 12ο και 13ο Athens
Digital Arts Festival (Αθήνα, 2015 - 2017), στο MediArtExpose
στο Εθνικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Μόσχα
(2017), στο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών Video
Formes του Clermont-Ferrand (Γαλλία, 2018), στο 12ο
και 13ο Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιονίου
Πανεπιστημίου (Κέρκυρα, 2018-2019) και στο RGB Balkan
Arts Festival στο Palace of Culture του Ιασίου (Ρουμανία,
2019).
Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.

Μαρία Ανδρικοπούλου
(σελ. 41)
Κατερίνα Δανιά
(σελ. 47)
Γεννήθηκε το 1990 στα Καλάβρυτα Αχαΐας.
Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ από όπου
αποφοίτησε το 2015. Παρακολουθεί το ΔΠΜΣ «Τέχνη
και Δημόσια Σφαίρα» του Τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών και του
Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Σχολής Οικονομικών
και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Πραγματοποιεί κυρίως εγκαταστάσεις με πολλαπλά
μέσα και μέσω των έργων της προσπαθεί να ερευνήσει,
να αφηγηθεί και να «συλλέξει» τις έννοιες του χρόνου,
της φθοράς, της διαδρομής, του μέρους και του όλου,
της μνήμης και της ενθύμησης. Στην τρέχουσα δουλειά
της μελετά τη σχέση ψηφιακού και φυσικού χώρου στο
πλαίσιο του «καθημερινού».
Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε τρεις ατομικές εκθέσεις
και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικο.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Η Κατερίνα Δανιά γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα.
Μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε στην Θεσσαλονίκη στο
Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών από όπου
αποφοίτησε το 2020.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με κατασκευές
χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά, προσπαθώντας να
διερευνήσει την έννοια του «οικείου» αλλά και της
ταυτότητας.
Φέτος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Rafael Jilavian
(σελ. 53)
Γεωργία Πιλάλη
(σελ. 57)
Γεννήθηκε το 1996 στην Αθήνα.
Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ από όπου
και αποφοίτησε το 2021. Παρακολουθεί το ΔΠΜΣ «Τέχνη
και Δημόσια Σφαίρα» του Τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών και του
Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Σχολής Οικονομικών
και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Γεννήθηκε στην Αρμενία το 1987.
Μεγάλωσε στην Ξάνθη. Σπούδασε Τεχνικός Εφαρμογών
Πληροφορικής με Πολυμέσα και στο Τμήμα Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ.
Τα έργα του αποτελούνται κυρίως από εγκαταστάσεις
με την χρήση διάφορων μέσων και πραγματεύονται την
ιστορία, την μνήμη και τον χρόνο. Έχουν παρουσιαστεί σε
πολλές ομαδικές εκθέσεις.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Η δουλειά της αποτελείται από επιτοίχιες κατασκευές, οι
οποίες συντίθεται από βιομηχανικά τυποποιημένα υλικά.
Επιλέγει αυτά τα υλικά για τα ειδικά τους χαρακτηριστικά
και τις εννοιολογικές τους προσεγγίσεις. Η έρευνά
της στηρίζεται στο όνειρο ως πεδίο αναγνώρισης του
υποσυνειδήτου, επηρεασμένο από προσωπικά βιώματα
στο αστικό περιβάλλον.
Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε μια ατομική και σε
ομαδικές εκθέσεις. Το 2019 έργο της παρουσιάστηκε
στην 9η Μπιενάλε των φοιτητών των Σχολών Καλών
Τεχνών Ελλάδος, στην Αθήνα, όπου διακρίθηκε με έπαινο.
Επιπλέον, έργο της ανήκει στην μόνιμη συλλογή του
Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και εκτίθεται στην
αίθουσα τελετών στο παράρτημα της Θεσσαλονίκης.

Ιωάννα Τσιγάρα
(σελ. 63)
Μπάμπης Βενετόπουλος
(σελ. 73)
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973.
Είναι απόφοιτος του Π.Μ.Σ. «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης»
της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και απόφοιτος της
Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Είναι Αναπληρωτής
Καθηγητής στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών του Α.Π.Θ.
Στα ερευνητικά και καλλιτεχνικά του ενδιαφέροντα
περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων το ψηφιακό βίντεο,
η τρισδιάστατη ψηφιακή σχεδίαση, οι διαδραστικές
εγκαταστάσεις, οι τρισδιάστατες εκτυπώσεις και η εικονική
και η επαυξημένη πραγματικότητα.
Γεννήθηκε το 1996 στην Κοζάνη.
Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών
της Τέχνης από όπου αποφοίτησε το 2020. Το ακαδημαϊκό
έτος 2020 - 2021 εισήχθη στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα
του ίδιου τμήματος, στην κατεύθυνση «Εικαστικές Τέχνες».
Έχει πραγματοποιήσει μία ατομική έκθεση και έχει
συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις. Το 2019 έλαβε μέρος
στην IX Μπιενάλε Φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών
Τεχνών Ελλάδας όπου βραβεύτηκε με Έπαινο.
Ζει και εργάζεται στα Ιωάννινα.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και φεστιβάλ στην
Ελλάδα και το εξωτερικό όπως η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης
του Πεκίνου, η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης,
το DI-EGY 0.1, η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης, η έκθεση
No Borders – Just N.E.W.S., η Μπιενάλε Νέων Μέσων «InteractivA
‘03» στο Μεξικό, το Hiroshima International Animation
Festival, το ANIMAMUNDI κ.ά. Έργα του βρίσκονται σε
δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Έχει δημιουργήσει βίντεο για θεατρικές παραστάσεις
όπως Golfo version 2.3 beta και Goλfω Director’s Cut
σε σκηνοθεσία Σ. Κακάλα, Καληνύχτα Μαργαρίτα σε
σκηνοθεσία Φ. Μακρή, Οικογένεια Νώε σε σκηνοθεσία Σ.
Μιχαηλίδου κ.ά. Έχει εργαστεί ως υπεύθυνος παραγωγής,
σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός υπεύθυνος βραβευμένων
έργων κινουμένου σχεδίου και πολλών άλλων
οπτικοακουστικών παραγωγών.

Κυριάκος Κατζουράκης
(σελ. 73)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
με τον Γιάννη Μόραλη και σκηνογραφία με τον Βασίλη
Βασιλειάδη (1963-1968). Το 1969 κέρδισε το Βραβείο
Παρθένη για τη ζωγραφική του. Από το 1972 μέχρι το
1986 έζησε στο Λονδίνο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές
στην χαρακτική (1973-1975: St. Martins School of Art και
Croydon College of Art).
Από το 2000 ασχολείται ενεργά με τον κινηματογράφο,
δημιουργώντας ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Η
ταινία του Ο Δρόμος προς τη Δύση (2003) τιμήθηκε με
το 1ο Κρατικό Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και με το
Βραβείο FIPRESCI. Βραβεία απέσπασε επίσης η ταινία του
Γλυκιά Μνήμη (2005).
Έχει φιλοτεχνήσει τα κοστούμια για την ταινία Μέρες
του ΄36 του Θ. Αγγελόπουλου (1971) και τα σκηνικά και
κοστούμια για Το Προξενιό της Άννας του Π. Βούλγαρη
(1972). Σκηνογράφησε επίσης πολλές θεατρικές
παραστάσεις.
Υπήρξε μέλος της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές»
(1969-1973, με τους Βαλαβανίδη, Δίγκα, Μπότσογλου
και Ψυχοπαίδη). Το 1990 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» και
ήταν ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Καλλιτεχνών “Europa
24” (1991-1998). Το 2005 εξελέγη Καθηγητής στο Τμήμα
Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., όπου
δίδαξε μέχρι το 2012.
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε δεκάδες ατομικές
και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Συμμετείχε στην Biennale του Sao Paulo (1980), στην 11e
Biennale de Paris (1980), στα Europalia ’82 (Αμβέρσα), στην
έκθεση “Peinture Grecque 1968-1988” (Βρυξέλλες 1988)
κ.α. Το 2013 οργανώθηκε αναδρομική του έκθεση στο
Μουσείο Μπενάκη. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και
ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Χαρά Κεράστα
(σελ. 77)
Ειρήνη Φωτιάδη-Ευσταθίου
(σελ. 83)
Γεννήθηκε το 1994 και μεγάλωσε στην Λιβαδειά, Βοιωτίας.
Είναι απόφοιτη του τμήματος Εικαστικών Τεχνών και
Επιστημών της Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2012- 2017). Συνέχισε τις
σπουδές της στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (ΜΕΤ)
της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (2017- 2019) στην
Αθήνα.
Τον Ιούλιο του 2019 παρουσίασε την διπλωματική της
εργασία με τίτλο T-HERE, ενώ το 2016, πραγματοποίησε
την πρακτική της άσκηση στην επιχείρηση «Παραγωγή
Έργων Τέχνης», δίπλα στον φωτογράφο και εικαστικό
Κωνσταντίνο Ιγνατιάδη. Από το 2015 και έπειτα έχει
συμμετάσχει σε εκθέσεις και εργαστήρια σε Θεσσαλονίκη,
Γιάννενα, Άνδρο, Λιβαδειά και Αθήνα.
Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Γεννήθηκε το 1994 στη Θεσσαλονίκη.
Είναι απόφοιτη του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και
Επιστημών της Τέχνης, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
και το Μάρτιο του 2018, ολοκλήρωσε την πρακτική της
άσκηση στη Μαδρίτη στο Intermediae Matadero. Από το
2019 ως σήμερα φοιτεί στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα
ΔΠΜΣ «Τέχνη και Δημόσια Σφαίρα» του Αριστοτέλειου
Πανεπιστημίου.
Πραγματοποιεί κυρίως εγκαταστάσεις με οικοδομικά
υλικά (τσιμέντο, γύψο, ξύλο κ.α) καθώς επίσης εικαστικά
έργα με νέα μέσα.
Σήμερα ζει και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.

Βασίλης Γαλάνης
(σελ. 93)
Θανάσης Σαμπαζιώτης
(σελ. 99)
Γεννήθηκε το 1992 στην Καλαμάτα και μεγάλωσε στην
Κυπαρισσία Τριφυλίας.
Γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται.
Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2012-2017).
Το 2016- 2017, παρακολούθησε μαθήματα στο Instituto Politecnico
de Lisboa στη Λισαβόνα, μέσω του προγράμματος
Erasmus+.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα,
Θεσσαλονίκη και Πάτρα και έχει πραγματοποιήσει μία
ατομική στην Αθήνα [2019 - “pre- or post- (who cares?)].
Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στον τύπο και στο
διαδίκτυο. Παράλληλα, συνεργάζεται, ως εικονογράφος
και storyboard artist, με εκδόσεις κ.α.
Το 2021 αποφοίτησε από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών
Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Το 2012 εισήχθη στο 5ο εργαστήριο ζωγραφικής του
Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της
Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, από το οποίο αποφοίτησε
το 2017. Ήδη, πριν την έναρξη των σπουδών του, ξεκίνησε
να ασχολείται με την μουσική, ατομικά και ως μέλος
μουσικών σχημάτων, συμμετέχοντας στο κομμάτι της
σύνθεσης, της ενορχήστρωσης και της δισκογραφίας. Το
2019 εισήχθη στο ΔΠΜΣ «Τέχνη και Δημόσια Σφαίρα» του
Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών και του
Τμήματος Πολιτικών Σπουδών του ΑΠΘ.
Κατά την διάρκεια των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών
σπουδών του συμμετείχε σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις
και ομαδικά project. Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της
καλλιτεχνικής συλλογικότητας spam που δημιουργήθηκε
το 2021 από θεωρητικούς και καλλιτέχνες που
συναντήθηκαν στο ΔΠΜΣ «Τέχνη και Δημόσια Σφαίρα».
Δραστηριοποιείται στην Θεσσαλονίκη και βιοπορίζεται ως
υπάλληλος στην εστίαση.

καλλιτέχνες/καλλιτέχνιδες
επιμέλεια έκθεσης|θεωρητική πλαισίωση|μεταφράσεις
σχεδιασμός έκδοσης
καλλιτεχνικός εκπρόσωπος To Pikap Kato
φωτογράφος έκθεσης
μετάφραση κεντρικού κειμένου
ιδιαίτερες ευχαριστίες
Δημήτρης Αμελαδιώτης
Μαρία Ανδρικοπούλου
Χρήστος Βενέτης
Μπάμπης Βενετόπουλος
Βασίλης Γαλάνης
Γιώργος Γεροντίδης
Κατερίνα Δανιά
Rafael Jilavian
Κυριάκος Κατζουράκης
Χαρά Κεράστα
Γεωργία Πιλάλη
Θανάσης Σαμπαζιώτης
Ιωάννα Τσιγάρα
Μαρία Τσιρουκίδου
Ειρήνη Φωτιάδη-Ευσταθίου
fast filly
fast filly
Δημήτρης Αγγέλης
Βασίλης Χαριζάνης
Ρία Βασιλοπούλου
Frankie
Κώστας Κοσμίδης
Μυρτώ

© 2022, fast filly
© οι καλλιτέχνες/καλλιτέχνιδες για τα έργα τους
© οι συγγραφείς για τα κείμενά τους