Tylko Toruń nr 245

4
TEMAT NUMERU
•
TYLKOTORUN.PL
Nigdy wam tego nie zapomnimy
Uciekły przed gwałtami, torturami, morderstwami. Tylko nielicznym udało się spakować całe swoje życie do bagażnika
samochodu. Większość uciekła z walizką i plecakiem. Dziś mają nowy dom. Spokojny, śliczny Toruń
Radosław Rzeszotek | fot. Łukasz Piecyk
Każda wiedziała, co ją czeka, jeśli
pozostanie pod rosyjską okupacją.
Zanim jeszcze świat dowiedział się
o rzezi w Buczy, w Ukrainie nikt
nie miał złudzeń, do czego zdolni
są rosyjscy żołdacy. Ratowały
więc siebie i swoje dzieci, a ich
mężowie pozostali w ojczyźnie,
by bić się z najeźdźcą. W rodzinie
prawie każdej z nich ktoś stracił
życie, dlatego codziennie nasłuchują
informacji z ojczyzny, czy nie
będą musiały pożegnać kogoś jeszcze.
W międzyczasie starają się na
nowo zbudować swoje życie – nad
Wisłą.
To już dwa lata, od kiedy Polacy
otworzyli domy dla Ukrainek i ich
dzieci. Tysiące rozdzielonych rodzin
uciekło z kraju ogarniętego wojną,
by szukać schronienia, nie słyszeć
huku wystrzałów... Żadna wówczas
nie zastanawiała się, jak ułoży sobie
życie w obcym kraju – czy znajdzie
pracę, gdzie będzie mieszkać, jak nakarmi
dzieci. Chciały tylko przeżyć.
- Byłam w bardzo dobrej sytuacji,
bo wiedziałam, dokąd chcę jechać –
mówi Irina Pavlenko, która do Torunia
przyjechała w pierwszych dniach
marca 2022 r. wprost z Chersonia.
- Ponad rok przed wybuchem wojny
do Polski przyjechał mój starszy
syn, Dima, bo dostał tu bardzo dobrą
pracę jako informatyk w firmie
ubezpieczeniowej. Zadzwonił do
mnie dwie godziny po rozpoczęciu
inwazji. Umówiliśmy się, że zobaczymy
się na granicy.
Dima, bohater reportażu, który
ukazał się na łamach „Tylko Toruń”
w pierwszych tygodniach wojny, nie
powiedział jednak matce, jakie ma
plany po przewiezieniu jej i młodszej
siostry do Torunia. Na początku
kwietnia wrócił do ojczyzny i od
razu stawił się w komisji poborowej
jako ochotnik.
- Dowiedziałam się, że zginął
podczas działań na Zaporożu – zwiesza
głowę Irina Pavlenko, po policzkach
spływają ciężkie łzy. - Dostał
przydział jako kierowca wozu bojowego.
Oficer, który do mnie zadzwonił,
twierdził, że nie czuł bólu, bo
pocisk rozerwał pojazd na
strzępy... Podobno pochowali
go w Dnipro, ale po
‘‘
jakimś czasie dowiedzia-
-
łam się, że zakopano tylko
pustą trumnę, bo mojego
synka też rozerwało na
kawałki. Nigdy sobie nie
wybaczę, że pozwoliłam
mu jechać, mogłam zrobić
coś więcej, żeby zmienił
zdanie...
Irina Pavlenko żyje już
tylko dla piętnastoletniej
córki. Pracuje w Pomorskiej Strefie
Ekonomicznej w Łysomicach na
produkcji. Chwali sobie zarobki,
szacunek do pracowników, regularność
wypłat, płatne urlopy.
- W Polsce jest zupełnie inaczej
niż u nas w Ukrainie. U was chce
się żyć, a u nas o wszystko trzeba
było walczyć – uśmiecha się Tatiana,
która prosi o zachowanie anonimowości.
- Głośno w Polsce o tym się
nie mówi, ale Ukraina to bardzo skorumpowane
państwo. Jeśli nie masz
Nie wyobrażam sobie, żeby nie pracować
i czekać na zasiłek. Chcę czuć się w Toruniu
potrzebna i robić tu coś pożytecznego.
Pokochałam wasze miasto. Jest nie tylko piękne,
ale przede wszystkim bezpieczne.
pieniędzy, to nawet w szpitalu nikt
ci nie pomoże. A tutaj? Raj! Przez
prawie półtora roku nie musiałam
szukać pracy, a i tak dostawałam
pieniądze.
Tatiana przyjechała do Torunia
z Kijowa własnym samochodem.
Pozostawiła w ukraińskiej stolicy
dwupoziomowe mieszkanie i męża,
który postanowił pilnować biznesu –
firmy produkującej buty. W piątym
miesiącu wojny udało mu się zdobyć
kontrakt dla wojska i zamiast damskich
kozaczków, przestawił się na
produkcję butów dla wojska. Przysyła
żonie pieniądze, żeby nie musiała
chodzić do pracy.
- Tęsknię za Kijowem, bo to moje
rodzinne miasto. Ale nie wyobrażam
sobie, że mogłabym tam teraz wrócić
– stwierdza Tatiana. - Od pierwszego
dnia wojny nie ma w Ukrainie bezpiecznego
miejsca do życia. Pociski
spadają wszędzie. Okupanci przecież
nie zwracają uwagi, do czego
strzelają, im jest wszystko
jedno, czy zabiją żołnierza,
czy cywila. Chcą nas wszystkich
pozabijać. Kiedy stałam
w gigantycznym korku, żeby
dostać się na granicę, cały
czas się zastanawiałam, czy
nie przyleci samolot i nie
rozstrzela nas z karabinów
maszynowych, tak jak na
filmach... Pamiętam, jak
płakałam i pytałam siebie
i Boga, po co mi te pieniądze,
te drogie ubrania, kiedy
mogę lada chwila stracić życie?
Ukrainki mieszkające w Toruniu
w pierwszych dniach marca obchodzą
swoistą rocznicę – rozpoczęcia
nowego życia. Spotykają się, wspominają,
czasem płaczą...
- Dla mnie wojna rozpoczęła się
REKLAMA
Tylko Toruń . 8 marca 2024