ZAKLJUČAK

Srba i Jevreja. Inkorporacija se smatrala legitimnim činom i nastavkom nepravedno
prekinutog istorijskog kontinuiteta ovih prostora.
Okupacioni sistem intenzivnije su obeležile mere terora protiv srpskog stanovništva,
Jevreja i posebno pripadnika antifašističkog pokreta koji je bio predvođen komunistima. U
početku su antifašistički pokret podržali i komunisti Mađari prema kojima su takođe,
primenjivane najoštrije mere. Komunisti su nastojali da razviju zajednički otpor protiv
okupatora koji bi imao nacionalno oslobodilački karakter. Oni su bili najuporniji u razbijanju
iluzija Mađara da su okupacijom i pripajanjem Bačke Mađarskoj ostvarili svoje
nacionalno oslobođenje.
Politički život na okupiranim prostorima počivao je na svojevrsnoj nacionalističkoj
euforiji koja je inspirisana mitovima mađarske prošlosti, sentištvanskog velikodržavlja,
idolatrije mađarstva i njegove suprematije nad srpstvom itd.
Sa krizom antifašističkog pokreta do koje je došlo u jesen 1941.godine pojačane su
represivne mere mađarskog okupatora, a pretpostavke o mogućoj obnovi antifašističkog
otpora početkom sledeće godine bile su samo povod za još rigidnije i represivnije mere koje
su već ranije isplanirane. Represivniji udar na srpsko i jevrejsko stanovništvo južne Bačke
u tzv raciji, januara 1942.godine, pravdao se teškom simacijom u Bačkoj i potrebom vojnog
angažovanja u slamanju otpora kako bi se na taj način umanjile mađarske vojne obaveze na
Istočnom frontu. Iz tih razloga, okupacione vlasti namerno su uvećavale opasnost od "srpske
i jevrejske pobune".
Dramatizovanje političkih i vojnih prilika krajem 1941.godine, iako one ni izbliza
nisu bile takve, iskorišćeno je zaraciju i krvoproliće nad srpskimi jevrejskim stanovništvom
naj većim od početka okupacije Bačke. Represije koje su tada izvršene u južnoj Bačkoj gde
su Srbi činili izrazitu etničku većinu, imale su karakter genocida i masovnog krvoprolića
za koje je direktno bila odgovorna mađarska država, budući da ih je unapred planirala. One
su značile i početak radikalnije antisemitske politike i likvidacije Jevreja od strane mađarske
države.
Krvoproliće u Bačkoj do krajnosti je zaoštrilo odnose srpskog i mađarskog stanovništva,
ali i njihovu trajniju perspektivu. Surovo ubistvo preko četiri hiljade Srba i Jevreja
nije promaklo delu demokratske javnosti Mađarske koja ga je osudila i zatražila istragu i
kažnjavanje najodgovornijih aktera i izvršilaca.
U shvatanjima mađarskih vlasti, međutim, smatralo se da je racija opravdala svoje
ciljeve i da su njome ostvarene važne perspektive za potpunu pacifikaciju Srpstva i njegovo
integrisanje u novu državnu stvarnost. Takvim shvatanjima određenu težinu trebale su da
daju i najavljene promene mađarske politike prema srpskom stanovništvu koje je i do tada
iskazivalo svoju lojalnost okupacionoj vlasti. U tome su im političku podršku dali i neki
srpski političari iz Bačke koji su od početka izražavali svoju privrženost mađarskoj državi
i njenoj vlasti. U osnovi, radilo se o pokušajima licemernog spašavanja srpstva i opravdavanja
mađarske politike, s obzirom da je ona bila motivisana borbom protiv komunista u
srpskim redovima koji su smatrani i najvećim krivcem za januarsko krvoprolilće 1942.godine.
Nespomo da su se posle racije mogle uočiti određene promene u Mađarskoj. One su
prevashodno proširile delatnost organizacija nacionalističkog karaktera u Bačkoj, koje su
obilato podržavane od mađarske države, jer su jačale Mađarstvo i mađarski duh u Bačkoj,
protežirale njegovu nacionalnu superiornost i hiljadugodišnju kulturu, a sve u cilju stvaranja
realnih pretpostavki za asimilaciju nemađarskih naroda i ostvarivanje ideje političkog
naroda na tlu mađarske države.