Heimat-Rundblick Nr. 106 herbst 2013

Siet mien Keerl dootgahn is, hebb ik Tiet. Faak
sitt ik hier, op sienen Stohl bi ‘t Finster, de nu
mien Stohl is, in de lüürlütte Kamer, de mienen
Keerl tohöört hett, buten warrt dat schummern.
Bald, heel bald, is ‘t düster. Achter mi sitt dat ole
Schapp vun Swiegermudder, Rüster, Arvstück,
un swiggt. Selten steiht de Klapp noch open,
afsloten hebb ik, un jüst so rare Tieten polier ik
dat feine Holt. Ik tööv op de pickswatte Nacht.
Blangen den Bus, de de Gören na School hen
kutscheert, hett uns Gemeenraat, un dor sünd
sogors twee Gröne binnen, dörsett, dat de Bussen
ok twüschendör na de Stadt hen gaht, för
Pendlers, un to’n Inköpen. De Grönen sünd vun
Huus to Huus marscheert, un hebbt de Vördelen
verklaart: Laat dien Auto stahn, föhr Bus!
De modernen Tieten künnt nich ganz ut uns
Dörp afhollen warrn.
Aver Sprit insparen doot blots de olen Trutschen
ut’ Dörp, de woso keen Auto hebbt. De Börgermeester
sitt ok nich in den Bus, ofschoonst
sien Partei, de Swatten, mitmaakt hett, bi den
Bus. Weer Wahltiet. De Grönen hebbt dat Geld,
wat in de Parteikass keem, rinsteken in enen
düren Drahtesel för den Börgermeester, dat he
ok hier, direktemang in uns Dörp, as Vöörbild
vöran un so…. Aver op sitten, op dat düre
Swatte, dat deit de Swatte egens nich, ofschoonst
he in dat Kääsblatt, glieks vörn op,
goot utseeg, blangen dat Rad.
Dree junge Froonslüüd ut den Oosten hett uns
Dörp. De nehmt den Bus un koomt wedder
torüch mit Tüten un Büdels. Rosa T-Shirts mit
Blinkersteens, un mit grote Finsters, dat de
Utlaag goot to sehn is, rosa Puschels op hooghackte
Pantuffels, de blauen Sateng-Titt-Fasthollers,
de dat bi den Textilmarkt in ‘t Anbeden
geev.
Een vun disse Oostwunners arbeidt an de Kass
vun den Drogeriemarkt, de treckt sik jümmers
de wullen Jack över ehren Puckel, wiel dat vun
achtern kole Luft geven deit, wenn enen de
Döör open maakt. De frische Luft puust en Wulk
ut Sweet un Eau de Klo ümut; dat Finster vörn
blifft open, kenen kolen Wind vun dor.
So an'n Avend kannst jo in ‘t Nadenken komen.
In den Bus, de vun uns lütte Dörpen kummt, is
egens noog Platz binnen, man de Lüüd blievt
lever vörn an, de Sittens sünd dicht beleggt, un
stiggt en ne’en Fahrgast in, steiht en annern för
em op un stellt sik in den Gang, de vuller warrt
un warmer.
De Fro vun den Finanzbeamten puust sik de
Trepp rin, Jahreskaart, kummt jüst even bit vör
de eerste Sittens, böögt sik hendaal, un „Hest
du al höört, dat segg ik blots di…..“ wannert
dör de Regen, tohopknepen Lippen nickköppt,
en Grienen maakt sik breed, un liesen lööst sik
de Stau in den Gang, de Lüüd schuuvt sik wieter
na achtern dör un sett sik daal, glieks is de
Bus in de Stadt.
Jan Heinerich: „in uns lütt Dörp“
In uns lütt Dörp dünkt sik veel noch so as sik dat höört. De Welt is in de Reeg.
Wenn de Lüüd vun de Arbeit wedder bi Huus
sünd, s’avends, sluut sik na un na de Döörns, ok
in den groten Klinkerkasten, de en Spekulanten
ut Hamborch dor hen sett hett, wo vördem de
groten Linnenbööm wachten. Dor, wo de ole
Gasthoff stünn, den aver keenenen köpen wull, as
de Kröger allens versopen harr, un de so denn jo
afbrennen müss, dor kunnen ok dree Füerwehren
nix an doon, laat in de Nacht.
Dat dat Tohuus kommodig warrt, dor doot de
Lüüd wat an, in uns Dörp. Wiel uns Dörp schöner
warrn schull, hebbt en paar vun de Lüüd, de
Karaasch hebbt, bi de
Totrocken ut de Stadt den
Tuun in de Nacht witt anmaalt,
Blau passt nicht in dit Dörp. Ahn
Geld, klaar, un ahn Naam, de
Lüüd sünd en beten torüchhollern,
dat schickt sik so.
Veel is in uns Dörp noch so,
as dat jümmers weer. De
Lüüd freit sik op dat Schützenfest,
Schomakers Deern kriggt wat Lütt’s, ok
vun dor, un dit Jahr hebbt de Scheeters den Grönen,
de jo egens nich för Gewalt is oder för Scheten,
de Schiev mit de Löcker in de Midden wiest,
un bams weer he de König. Hebbt de ganze
Nacht fiert, de Keerls. Sien Elke nich.
Man de Lüüd helpt sik. De Slachter hett en frisch
Snitzel vörbibröcht, för dat blaue Oog vun den
Grönen, wat he vun siene Elke harr.
Buten geiht de Sünn ünner, in de Wohnstuven
gaht de Lichten an, un de Kiekkastens. Ik bruuk
keen Licht. Ik kann goot noog kieken in ‘t
Düstern.
Dat Geld för de Gemeen weer al weg mit dat
Busprojekt för de Groten, keen Discobus in Sicht,
nu is Drapen för de jungen Lüüd jümmers in dat
lütte Bushuus, denn wenn du in uns lütte Dörp in
dat Heimathuus wull, muttst du tominnst föfftig
ween.
Een Bank steiht dor, in dat Bushuus, wat avends
de Versammeln vun de Jungen afgifft, dor sitt
kenen drop, wiel de Buddels dor al staht. Buten
vör, en beten wat na achtern to, drückt sik de, de
knutschen wüllt. Kann ik bi de Düsternis nich kennen,
keen dat is.
Kiek ik de Straat hendaal, warrt de eersten Stratenlichtens
jüst utpeddt, enen kummt op en
Fahrrad anjaagt, de kann wiss nich mehr bremsen.
Bi den Keerl vun ‘t Finanazamt geiht de Kasten in
sien Arbeitszimmer an, he luurt kort na de Wohnstuuv
to, siene Fro sitt op ‘t Sofa, un telefoneert,
op de Lüüd is Verlaat in uns lütt Dörp.
Navers Kim kriggt den drüdden Lichterpahl to
faten, ut. An dat Bushuus scheppert dat un knallt,
dat weer woll dat Rad vun unsen Börgermeester.
Jo, dat weer ‘t.
De Lüüd helpt sik in uns Dörp, ok wenn dat maal
nich ganz so eenfach is. As Wischen-Albert de Fro
dootbleven is, hebbt em de neegsten Navers en
Fro schickt, de den Huushalt versorgen kunn.
Un disse Fro hett tokeken, dat ut ehr Land een
Nichte komen kunn, Albert to helpen. Albert is
teihn Jahr jünger nu, denn Natascha, de Nicht,
eerst tweeunveertig, de lett Albert mit ehre
Kaninken spelen, un hett ehren Keerl wiet weg
in dat anner Land. Un wenn Albert maal in de
Stadt mutt, na siene Doktors, denn is se jümmers
paraat, em to föhren, mit ehren blauen
BMW, Tweesitter, den he ehr köfft hett.
Siene Rent kann Albert woso nich alleen kort
maken.
Kiek ik en beten wieter na de rechte Hand to, so
even noch to erkennen in dit tweedüüster Licht,
sleekt sik jüst Naver Kuddel ut sien Goornhuus
rut, de Rosenscheer an de Siet klemmt, af na
den Grönen sien Wille- Rosen-Vogelparadies-
Welt-in-Ornen-Brummerberenheck-Brennettelun-Distel-Klümpenkraam,
un maakt nu even
dissen minn, - üm nich to seggen: kort un weg.
An sien Siet. Dor, woneem ok Kuddels Kater de
Vogelnesten al all utnohmen hett. Wat de
Gröne jüst so nich wies weer. De Lüüd maakt
jüm ehre Saken mit Bedacht un Ümsicht in uns
Dörp.
Wischen-Albert slöppt al deep un flaneert in
siene Droomwischen üm un üm, vull mit weke
Kaninken in satengblaue Hollers; bi Natascha
föhrt jüst even en Auto vun’n Hoff, mit en Kennteken
vun wieter weg, dat maakt dat Licht eerst
an, as de Kark links liggen blifft, un verpasst
even un even de leddige Buddel, de ut de
Düsternis vun ‘t Bushuus rutflegen deit.
Auto Nummer dree, dat is noch fröh an’n
Avend, de Arbeit, wo du bi liggen kannst, fangt
jüst an¸Natascha mutt noch en beten.
Fro Finanz telefoneert noch munter, ehr strammen
Fööt liggt op den Disch bi ‘t Sofa, Dienstag
is vundaag, Kunjak-Dag; Maandags gifft dat
Poort. De Lüüd hebbt Smack in mien Dörp.
Bi em, in sien Arbeitsstuuv, kann ik beter sehn,
wat löppt, nu, dat dat richtig düster worrn is. Mi
dünkt, wenn ik en beten sharper kieken do,
kann ik op de Mattschiev Sateng wies warrn un
rosa Kaninken över hooghackte Puschels…
„Ik bün so froh, dat ik di heff“, heff ik to mien
Geerd noch seggt, as of ik al ahnen kunn, dat
dat sien letzt Boortsdag ween schull. Un mien
letzte Koken. An’n neegsten Morgen al weer he
doot. Allemann weern se bi den Karkhoff; de
Lüüd staht sik bi in mien lütt Dörp, keenenen
blifft alleen.
Martin hett den Sarg dragen, vörn rechts, und
at regen düchtig in dat open Graff. Martin, mit
siene starken Schullern, mit siene warmen, groten
Hannen.
Klock elven. Laat noog. Denn will ik man foorts
los. Warrt Tiet. Allens op Steed in dat lütte Dörp.
Pickswatte Nacht. De Lüüd gaht na Bett. Martin
un ik ok.
Birgit Lemmermann
RUNDBLICK Herbst 2013
29