Reflection of another mind

weidenbaum_cover.indd 1 25/11/15 07:55

Deze publicatie werd gerealiseerd naar aanleiding van de tentoonstelling Reflections of

another mind, Peter Weidenbaum in cultuurcentrum de Bogaard, Sint Truiden.

Van 11 december 2015 tot 1 maart 2016. Gedrukt in oplage van 500 exemplaren.

Teksten Frans Boenders, Tom de Mette, Geert Verswijvel, Willem Elias, Sven Vanderstichelen,

Peter Weidenbaum, Flor Bex

Lay-out Peter Weidenbaum, Joyce De Cock, iAM VISUAL

Fotografie Peter Weidenbaum

Translation Peter Lissack

Uitgegeven in samenwerking met cultuurcentrum de Bogaard, Sint Truiden.

©2015 Peter Weidenbaum, de auteurs. Alle rechten voorbehouden.

Meer info over Peter Weidenbaum op www.weidenbaum.be

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de kunstenaar

Peter Weidenbaum worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het

reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische,

optische of andere vorm.

weidenbaum_cover.indd 2 25/11/15 07:53

REFLECTIONS OF ANOTHER MIND

PETER WEIDENBAUM

Peter_Weidenbaum_A5_3.indd 1 25/11/15 07:54



Biografie

Peter Weidenbaum werd op 25 juli 1968 geboren in

Antwerpen. Al op erg jonge leeftijd kwam hij daar in

contact met de schilderkunst. Zelf zegt hij dat de ontmoeting

met het schilderij van Jean Fouquet ‘Madonna

omringd door serafijnen en cherubijnen’ in het Museum

voor Schone Kunsten zijn kijk op de realiteit veranderde.

Een andere werkelijkheid werd daar voor hem tastbaar.

Het werk van Weidenbaum laat zich niet inschrijven in

stijlelementen of constanten. Het is eerder een onderzoek

naar onze beeldcultuur en het materialiseren van

gedachten binnen de context van de kunst.

Wij kijken met ons brein. Dat is het uitgangspunt van zijn

beeldonderzoek; of het zich nu toont in een sculptuur,

in een installatie of geschilderd op doek. Weidenbaums

werk is een reactie op de dictatuur van de werkelijkheid

en een zoektocht naar het metafysische. In 1993

gaat Weidenbaum naar de Koninklijke Academie van

Antwerpen en volgt daar op aanraden van directeur

Walter Villain de richting Monumentale Kunsten. In

deze periode zoekt hij inspiratie in de literatuur: Sartre,

Goethe, Jung bespelen zijn denken.

Hieruit ontstaat de reeks ‘Groetjes uit Faust’ en een

serie werken rond de dichter Paul van Ostaijen. Ook

de contacten met de kunstenaars Fred Bervoets en

Guillaume Bijl hebben een directe invloed op zijn evolutie.

Weidenbaum wordt bevriend met Sam Dillemans die

in deze periode ook tekenleraar is aan de Antwerpse

kunstacademie. Dillemans maakt Weidenbaum attent

op de kracht van het ambacht. De Duitse expressionisten

Max Beckmann en George Grosz hebben een

grote invloed op de jonge artiest, ondanks het generatieverschil.

In 2014 zendt de openbare omroep op

Canvas een tweedelige documentaire uit over 350 jaar

Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK)

in Antwerpen. In ‘Stroom van talent’ blikken onder

andere Fred Bervoets, Jan Fabre, Luk Tuymans, Cindy

Wright en Peter Weidenbaum terug op hun periode

op het KASK.

Werk

In 1996 stelt Weidenbaum zich op aanraden van

kunstenaar Guillaume Bijl kandidaat voor een opleiding aan

het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) en

wordt toegelaten. In zijn beeldonderzoek ontstaat een

kruisbestuiving tussen animatiefilm en sculpturaal werk.

1999 Stijn Huijts, directeur van het Stedelijk museum

het Domein in Sittard, Nederland nodigt hem uit. Dit

resulteert in een eerste museale tentoonstelling met de

installatie ‘Somebody puts something in my dreams’.

In deze periode maakt Weidenbaum ook een aantal

‘fake reality’ kortfilms waarin hij zijn broer als hoofdpersonage

opvoert. Na zijn periode op het HISK

werkt hij gedurende drie jaar aan de serie ‘Out of the

Forest’ een reeks cryptische sculpturen, tekeningen

en schilderijen.

In deze periode ontstaat een nauw contact met de

filosoof Willem Elias die over deze reeks zegt:

“Weidenbaum staat stil bij de wereld rondom hem.

Hij neemt ons mee naar het bos.Geen prettige natuurwandeling,

maar behekste invalshoeken brengen onze

blik in de war.” In zijn boek Aspecten van de Belgische

kunst na ’45 benoemt hij Weidenbaum later onder het

neosymbolisme een stijl die volgens Elias ontstaat in wat

men in Vlaanderen noemt ‘de school van Antwerpen’ en

waarvan Luc Tuymans de belangrijkste vertegenwoordiger

is. Elias spreekt over een ‘hercontextualisering’

van de werkelijkheid of de realiteit en plaatst hiermee

Weidenbaum in zijn boek, naast onder andere Ronny

Delrue en Koen van den Broek.

Weidenbaum gaat verder nadenken over de functie van

de kunstenaar en komt tot het besluit dat de kunstenaar

als producent van werken weinig zin heeft als daar

geen sociale dimensie aan verbonden is.

Die is uiteraard gelegen in het feit dat de kunstenaar via

zijn werk een andere visie geeft op de werkelijkheid en

hierdoor de ervaring van de toeschouwer verrijkt.

Met de tentoonstelling ‘Daswald’, Antwerpen 2004 en

het project ‘Lookout’, Tienen 2005 stapt Weidenbaum uit

het creatieve isolement. In het project ‘Lookout’

maakt hij samen met jongeren van een vakschool een

jachtkansel in meubelkwaliteit en plaatst die in een

winkelwandelstraat. Het is een project waarin hij nauw

samenwerkt met curator Sven Vanderstichelen. In het

project ontstaat een kruisbestuiving tussen verschillende

actoren. Enerzijds de schrijver, de curator, de kunstenaar,

de studenten die met hem de jachtkansel bouwen, de

toeschouwer. En anderzijds de verschillende locaties:

de winkelstraat, de galerij en het museum. Weidenbaum

interageert en ontwricht ze uit hun context. De studenten

die met hem de jachtkansel bouwen, worden deel van

zijn artistiek proces. Hij onttrekt hun activiteit uit de

structuur van de school en betrekt hen in zijn creatieve

opzet.

Over de ‘lookout out of the box’ zegt Vanderstichelen:

“het project ‘lookout’ is niet enkel een installatie, een

video, een schets of een schilderij. Het is een zoeken

naar wat Peter Weidenbaum zo beeldend verwoordt:

het innerlijke woud. Die plaats waar elk interactieproces

tussen de buitenwereld en het zelf wordt geïnterpreteerd.”


In 2006 werkt Weidenbaum op vraag van Het Beschrijf

in Brussel mee aan het artistieke project Poëzie in de

stad. Onder de titel ‘Passing by’ ontwikkelt Peter

Weidenbaum in dit project een veelzijdige beeldspraak die

eigen is aan zijn artistieke schriftuur. Hij omschrijft zijn

interventie als een infiltratie in de wijk Montgomery en

ontwerpt een wandelparcours waarop zijn schilderijen

van herkenbare stadstaferelen op verrassende plaatsen

getoond worden. Het schilderij van de notabele in de

nachtwinkel. En het schilderij van de zelfstandige immigrant

in de ambassade. Hierdoor laat hij de inwoners

van de wijk stil staan bij hun omgeving.

Weidenbaum publiceert een krant waarin de geschilderde

stadszichten te zien zijn in combinatie met een

gedicht van Agnieszka Kuciak, een Poolse dichteres,

en verschillende interviews met wijkbewoners. Deze

congruentie van tekensystemen wordt gefinaliseerd

met een sculptuur op het Montgomery-plein.

Hij ontwerpt een zeer hoge redderstoel in inox op een

betonnen vlak waar men het gedicht van Kuciak kan

lezen. Als een symbolische daad, waarbij Weidenbaum

de toevallige voorbijganger uitnodigt om de stad vanuit

een vogelperspectief te aanschouwen, er bij stil te

staan, er afstand van te nemen, een moment van rust te

integreren. Weidenbaum raakt in die periode ook erg

onder de indruk van het werk van de Duitse kunstenaar

Martin Kippenberg die hem door zijn controversieel

oeuvre blijvend zal beïnvloeden.

Een ander opmerkelijk werk van Weidenbaum is het

artistieke alter ego van de auto. Dit beschadigde bronzen

voertuig, omgevormd door de kunstenaar tot een

sculpturaal esthetische vorm is rijk aan verwijzingen.

Getransformeerd tot een immobiel kunstwerk wordt de

euforie van snelheid in vraag gesteld en blijft slechts de

metafoor over. Voor de een is het een statussymbool,

voor de ander een verlengstuk van het eigen ego, dat

hen de illusie schenkt van vrijheid en individualiteit (Flor

Bex eredirecteur Muhka over ‘Alter ego’).

In 2006 start Weidenbaum met een reeks van schilderijen

genaamd ‘out of the series Car Crash’. Dit resulteert

in 2008 in de monumentale sculptuur ‘Alter Ego’.

Het is in deze periode dat de kunstenaar ook start met

het maken van kunstintegraties in de architectuur van

openbare gebouwen. ‘Green Velvet’ in de vleugel van

de Kinderpsychiatrie van het UZ Jette en ‘Landscape’

in Sint Agatha Berchem in een kinderdagverblijf zijn

hiervan goede voorbeelden. In beide werken worden

werelden met elkaar vermengd. Een geabstraheerd

landschap wordt gereconstrueerd in de publieke ruimte.

In een erg verstedelijkte omgeving wordt dit een herkenningspunt,

een rustpunt, voor de jonge residenten.

Met ‘The Consumption of The Suffering’ vertelt Peter

Weidenbaum in 2010 een retro-symbolische vertelling in

3D. Met de installatie die hij exposeert in de unieke

locatie van de Sint-Baafskerk in het Nederlandse Aardenburg

tracht hij de esthetiek van het lijden te grijpen

en vast te houden. De drie delen van het kunstwerk

vormen samen een driedimensionaal passieverhaal.

Het vertelt over een lijden als consumptie van pijn en

verlossing. Er is de dimensie van het dierlijke leed dat

gepaard gaat met het slachten van een schaap. Het

refereert aan de oersymboliek van het offerritueel.

De consumptie van het offer wordt voorgesteld als

‘blingbling’: het in blinkend brons gegoten schaap

hangt hoog met de achterste poten vastgeknoopt aan

een touw. Het leven dat uit het dier is weggeëbd,

herrijst in de Ferrari-rode kleur van de beeldengroep

onder het bronzen beeld. Het lijden is uitgelekt tot in

de huiskamer en heeft zich vermengd met gezellige

kitsch. In de derde dimensie tenslotte, treden we toe

tot het goddelijke als retrosymbool.

De universele Madonna, de moeder aller naties

wordt belichaamd in het portret van wijlen Prinses

Diana. De beeltenis van Diana is nog steeds massaal

in productie en wordt mondiaal gedistribueerd voor

ieders privéconsumptie. Dit is de consumptie van

het gemediatiseerde lijden. De filosoof Tom De Mette

citerend; ‘The Consumption of The Suffering’ van Peter

Weidenbaum ontvouwt als een film met een Lynchiaanse

gelaagdheid. Het verkent de dimensies van het lijden

dat ons zo bekend en zo vreemd is.”

Weidenbaum hecht veel belang aan een maatschappijgericht

creatieproces. Hij tracht een hedendaags gevoel

als vervreemding te overbruggen aan de hand van

gedeelde beelden: een gemeenschappelijke werkelijkheid

waarbij het object zelf de drempel verlaagt.


Het schilderij Pourim vertrekt van een foto die ik aantrof

in een fotoalbum dat mijn vader me gaf een tweetal

jaar voor zijn dood. Ik had het album tot hiertoe niet

zo goed begrepen. Oude foto’s gemengd in een

wat vreemde structuur. Alsof verschillende mensen

door de jaren heen er foto’s hadden uit gehaald en

andere in de plaats hadden gestoken. Misschien

als een symbool voor de versnipperde jeugd van

mijn vader. Door af en toe de albums ter hand te

nemen en eens door te kijken kwam er toch een

structuur naar boven. Het waren blijkbaar albums

van twee personen, mijn vader en zijn broer. Zijn

broer, mijn nonkel dus, had de vreemde gewoonte

om de foto’s langs de achterzijde vol te schrijven.

Spijtig bijna onleesbaar. Toch kon ik een aantal

namen ontwarren.

Profonsart, Quels types!, au revoir monsieur Zini…

Stilletjes drong het tot mij door mijn vader zei al wel

eens dat hij tijdens de oorlog ondergedoken leefde.

Verder niets, de weinige woorden die we tot elkaar

zeiden werden beter niet besteed aan het verleden.

Achteraf misschien spijtig maar toen normaal.

Het drong tot mij door dat beide albums die van

vader als van mijn nonkel een heel deel foto’s

bevatten van joodse kinderen die ondergedoken

leefden in Brusselse homes. Ik begon de namen

uit het fotoalbum op te zoeken op het internet. De

meeste waren fonetisch geschreven maar ik vond

toch drie personen terug.

De trein Tienen - Brussel is een snelle verbinding. Le

Pain Quotidien op de Zavel leek mij wel een goede

locatie om af te spreken. Neutraal terrein, stel u

voor een wild vreemde belt u op om te zeggen dat

hij foto’s heeft waar uw naam op staat. Een foto uit

1949 Quels types! Staat erbij. Goede dag mijnheer

is het mogelijk dat u…

Adolphe Nysenholc, toen ik zijn naam had ingetypt

bij google was het eerste item wikipedia Frankrijk.

Ik las de harde realiteit. Maar het kon mij niet weerhouden

om met hem af te spreken.

Gisteren zagen we elkaar voor de tweede maal,

nu in mijn atelier. Bij het schilderij Pourim een feest

van kinderen in 1949 te Profonsart. Met buiten een

wereld die zijn wonden likt.

Peter Weidenbaum

Oorbeek, 15 november 2015

Adolphe Nysenholc

Schets voor het werk Pourim


Schets voor het werk Pourim


POURIM

Out of the series/ The Stranger / ©2014/ Oil-canvas/ Height 90 x Length 70 cm.




Zo een dag dat het zonlicht in zijn volle kracht door

het raam valt. Is het je dan ook al eens opgevallen

dat je duizenden stofdeeltjes kan ontwarren? Ik

stel me dan voor dat al die lichtgevende deeltjes

mensen zijn die ik ooit ontmoette.

Robert, dat was de naam van mijn vader, hij was

een verteller net zoals ik. Maar toch anders want

als zijn luidruchtige stem door de ruimte klonk

ging het over alles, geen taboes. Behalve over

hem. Nee over zichzelf heb ik hem eigenlijk zelden

iets horen zeggen. Toen hij stierf en ik over hem

nadacht kwam er een woord in mij op Stranger.

The stranger.

Zoals anderen stel ik me ook al eens de vraag

waar ik vandaan kom, mijn roots. In 2004 deed ik

een eerste poging en onderzocht ik de levensloop

van Jozef Egon Weidenbaum mijn grootvader.

Hij kwam langs zijn vaders kant uit een familie

van handelaars en slagers die leefden in Villich

Rheindorf in de omgeving van Bonn. Zijn moeder

Margarete Baron is de eerste link met België.

Haar vader Samuel Baron kwam in 1904 voor

de eerste maal naar België en vestigde zich hier

permanent als handelaar, net voor de eerste grote

oorlog. Vanaf de jaren dertig komen ook de

Weidenbaum’s stelselmatig naar hier omdat ze

in Duitsland moeten vluchten voor de nazi terreur.

Jozef Egon Weidenbaum werd vanaf 13 mei 1941

opgesloten in de gevangenis van Antwerpen en op

10 juni 1941 door de Oberfeldkommandantur veroordeeld

voor Brits-gezindheid en verdenking van

spionage. Op 20 augustus 1941 werd hij in het

fort van Breendonk opgesloten, van waaruit hij op

5 september 1942 overgebracht werd naar de

Dossinkazerne in Mechelen. Hier werd zijn naam

als nummer 651 toegevoegd aan de deportatielijst

van transport IX. Deze trein verliet Mechelen op

12 september 1942 en kwam op 14 september

1942 in Auschwitz-Birkenau aan. Hij werd bij

aankomst als dwangarbeider geselecteerd. Het

nummer 63575 werd op zijn arm getatoeëerd.

Hij overleefde een dodenmars naar Mauthausen

in januari 1945 en belandde vervolgens in het

kamp Gusen, waar hij op 5 mei 1945 door het

Amerikaanse leger werd bevrijd.

In 2009 overleed mijn vader. Een tweetal jaar voor

zijn dood had hij mij twee fotoalbums gegeven.

Nadat ik het schilderij van mijn grootvader had

gemaakt The survivor dienden de albums als

inspiratie voor het volgende werk Pourim. Het

werk The survivor vertrekt vanuit een foto van

mijn grootvader net na de oorlog. Omdat de foto

in het zwart wit is begon ik na te denken over de

kleur en de tonaliteit die het werk moest krijgen.

Ik schilderde de foto van mijn grootvader in een

laag en een kleurfoto van mezelf schilderde ik

erover. Het is dus een dubbelbeeld en raakt

hier de essentie van mijn onderzoek. Het ik en

de andere.

In mijn zoektocht nam ik regelmatig de trein naar

Brussel om in het Rijksarchief de dossiers van

mijn familie in te kijken. Op die ritten stelde ik dan

voor dat ik in een tijdscapsule zat. Een afspraak

met mensen in het verleden. De geur van een

dossier dat in twee decennia niet meer ingekeken

is ruikt naar weemoed. Zeker in de context van

mensen die op de vlucht zijn. Het is alsof je een

doos met naamkaartjes vult en die in een kamer

rondstrooit. Zo een reis naar het verleden geeft

je na de aankomst in het station van het heden

een andere kijk op de dingen. Alsof je warmer

wordt vanbinnen, een tegenreactie van het koude

verleden. Na zo een reizen in de tijd weet je het.

Licht en materie dat is wat wij zijn.

Een gelaat of een gezicht wordt nadat het is nageschilderd

een portret. De geest of de geestigheid

van de afgebeelde is op doek vastgelegd in de

tijd. Wat je schildert is licht of de weerkaatsing

van licht op iemand zijn wezen. Vorm, in de

vorm van het portret zie je de inwerking van de

tijd op de materie. Er zijn twee ruimtes, één in

het schilderij en één rond het schilderij. In die

tweede ruimte sta jij, de stranger.

Peter Weidenbaum

Oorbeek, 29 oktober 2015




THE SURVIVOR




THE PAINTER AND IS SON




MOTHER IN THE GARDEN

Out of the series/ Portraits / ©2009/ Oil-canvas/ Height 50 x Length 70 cm.


MOTHER IN THE SILVERLIGHT

Out of the series/ The stranger / ©2014/ Oil-canvas/ Height 70 x Length 90 cm.


THE WALK



THINKING ABOUT SPILLIAERT



MARTIN

Out of the series/ Whats Real? / ©2007/ Oil-canvas/ Height 60 x Length 50 cm.


SHY

Out of the series/ Free to air / ©2007/ Oil-canvas/ Height 60 x Length 50 cm.


SELF PORTRAIT

©1995/ Charcoal on paper/ Height 9 x Length 9 cm.


PORTRAIT OF RENÉ MAGRITTE

©2015/ Oil-paper/ Height 70 x Length 50 cm.


THE PAINTER



Au bord du Marais.

Stravinsky zei ooit dat het nieuwe zijn wortels heeft in de traditie. Met de werken in de huidige

tentoonstelling brengt Peter Weidenbaum het klassieke naar het postmoderne en refereert hij naar

momenten uit een recent verleden. Hij speelt met fijngevoelige toets het picturale lied van iets dat is

geweest. Door het kleurgebruik en de bijna wiskundige opbouw in sommige van de schilderijen

krijgen we het gevoel dat het kristallisaties zijn van gedachten of emoties. Al snel raakt men de tel

kwijt en zit men mentaal vervoerd in zijn verhaal, in een andere ‘state of mind’.

Net als de symbolisten in het begin van de twintigste eeuw geeft hij vorm aan onze innerlijke subjectieve

wereld, aan onze innerlijke verbeeldingskracht en intuïtie. Men kan niet anders dan in het huidige werk

relaties of referenties te zien en te voelen naar kunstenaars zoals bijvoorbeeld Leon Spilliaert, William

Degouve de Nuncques en, wat verder van huis, naar de sfeer en de picturale sensitiviteit in het

landschappelijke werk van James McNeill Whistler en Edward Hopper.

Zoals Willem Elias in zijn boek ‘Aspecten van de Belgische kunst na 1945’ al met een chirurgische

precisie onder woorden bracht, is het huidige werk van Peter Weidenbaum dan ook onder

de noemer van het ‘neo-symbolisme’ te categoriseren. De schilderijen waarmee we in de huidige

tentoonstelling worden geconfronteerd, zijn hiervan bijna pathognomonische voorbeelden, om het

met een medische term te duiden. Beelden die op het eerste zicht vanzelfsprekend lijken prikkelen

het onderbewuste en brengen wazige, innerlijke twijfels naar boven die de evidentie ondermijnen

van de beelden die getoond worden.

Dit stilstaan bij de werkelijkheid, die door de kunstenaar werd vastgelegd op basis van film of foto’s en

vertaald werd als schilderijen, intensiveert deze dubbelzinnigheid. De keuze van het motief is specifiek

maar ondergeschikt aan wat het bij de kijker oproept. De huidige werken zetten de kijker boven de tijd,

brengen ons bij de kracht en de schoonheid van de poëzie.

Geert Verswijvel

Genk, 4 mei 2013



Atelierzicht, Oorbeek/ ©2015




NIGHT GAME




THE ARCHITECT


THE YOUNG PAINTER WIM VAN DER CELEN ON IS VISIT TO OORBEEKISTAN




THE GENIUS JULIEN SCHOENAERTS AS SOCRATES


PORTRAIT OF A MAN AFTER TUYMANS AND VAN GIEL



Waar geen liefde is, is alleen maar een soort van bitterheid.

Ben gestart met een portret van Julien Schoenaerts. Ik had het geluk

hem in mijn studententijd menig maal te ontmoeten In de boer van

Tienen. Dat ik door hun geblaat zelf niet meer wist wie ik was. Zo

overtuigend klonk het, waarheid hebben zij, om zo te zeggen, geen

woord verteld. Uit De apologie Van Socrates, die hij in 1976 vertolkte

zal de inspiratie zijn voor het portret.

Dominique, ik leerde Julien kennen tijdens de voorbereiding van een

tentoonstelling in het Elzenveld. Hij was toen erg onder de indruk van

een beeld dat ik daar toonde. We hebben ongeveer een jaar contact

gehad met elkaar. Ik kon met hem intens praten over de dingen, het

licht en de kunst. Ik wou al erg lang een portret van hem maken maar

was er nu pas mentaal klaar voor. Ik stuur je later nog een foto van het

portret als het voltooid is. Groet, Peter



ELIA.





THE PHILOSOPHER WILLEM ELIAS



BOY WITH MINERALS



DOCTOR GEERT VERSWIJVEL



Het is een bizarre confrontatie met jezelf zo op een doek te zien staan, ik denk dat dat in het echt nog

vreemder moet overkomen. De verf leeft, je zou verwachten dat deze bespiegeling claustrofobisch

werkt, maar het is het tegendeel. Die lichte achtergrond geeft een steriele zuiverte aan het werk,

waardoor het portret loskomt van zijn persoon en het realisme een rekbaar begrip wordt. Ik durf het

bijna niet zeggen maar ik ervaar dit als het kijken naar Courbet en de levendige carnatie van de verf

naar Freud. Groet, Geert

THE PSYCHIATRIST DIRK DE WACHTER



PORTAIT OF MISTER GEORGES SUCHOWOLSKI



YOU PUT THINGS IN THE RIGHT PERSPECTIVE REGINA SLUSZNY



BOY PLAYING WITH WOMAN SHOES


Volgend werk

THE SEA

Out of the series/ The stranger / ©2015/ Oil-paper/ Height 50 x Length 70 cm.


Wat een kunstenaar probeert te doen is mensen dichter bij iets te brengen.

Natuurlijk gaat kunst over delen. Je zou geen kunstenaar zijn als je niets wil

delen.... Soms begrijpen mensen een schilderij niet, ze hebben dan niet door

dat het over liefde gaat en niets anders. David Hockney




Crossover

O, de werkelijkheid is niet zoals ik dacht dat ze was of zoals ik verwachtte dat ze zou

zijn! Weidenbaum, een sofistisch moralist, zet zijn kijkers op het verkeerde been om hun

vaste, versleten ooghoek, waaronder ze doordeweeks naar wereld en kunst kijken, om te

schroeven. En het liefst combineert hij, als het even kan, diverse kijkmogelijkheden in een

en hetzelfde beeld.

Weidenbaum schildert zijn olieverven aangelengd met speciaal geprepareerde terpentijn

om de boel schraal, cool en mat te laten optrekken. Voor hem niet de glansvernis van de

zogenaamd chique schilder. Hij borstelt liever op stevige canvassen, strak opgespannen

over een kloek houten kruis, en hij schildert met opvallend veel voelbare compositorische

energie. Het opulente zwart, dat het momentane beeld ten dele opslokt, heeft weinig te

maken met enige romantische soleil noir de la mélancolie; het draagt wel volop bij aan de

sfeer van anonieme dreiging die Weidenbaum heeft opgesnoven in het filmwerk van dwarse

hedendaagse regisseurs als David Lynch en Lars von Trier, maar ook bewonderd in de beste

symbolistische schilderkunst van Spilliaert en beluisterd in de dodecafonische muziek van

Schönberg.

Weidenbaums schilderijen zien er inderdaad vaak uit als een Erklärte Nacht. Als een sluwe

lichtbrenger (misschien wel Lucifer, ‘de lichtdrager’, van de hedendaagse schilderkunst)

vlekt hij licht op zijn donkere kleuren: witte toetsjes die feilloos licht scheppen waar hij het

wil laten penetreren.

Kalmte voor de storm: dat is de gespannen sfeer die opstijgt uit Weidenbaums getuigenis

van een moment en een plaats, in een spel van licht in het donker, dag in de nacht, leegte in

de volte, helderheid in duisternis, werkelijkheid in de illusie, présence onder de afwezigheid,

levenswaarheid zinderend onder de leugen van de kunst.

Frans Boenders

28 september 2012



3 Study’s for The Cake

All ©2012/ Oil-canvas/ Height 50 x Length 50 cm.

Volgend werk

THE CAKE

©2013/ Oil-canvas/ Height 185 x Length 271 cm.





THE MONKEY COMES OUT OF THE SLEEVE.









Reflection of another mind

Erfolgreiche ePaper selbst erstellen

Template löschen?

Als Template speichern?