ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Κείμενο : Δημήτρης Φιλελές
Επιμέλεια : Γιώργος Βλάχος
Εξώφυλλο, Εικονογράφηση : Πένυ Κωνσταντίνου
© Αίσια Λ. Αλφαντή
Ηλεκτρονικές Εκδόσεις, 2013
Αττάλου 19 - 142 31 Αθήνα
ISBN : 978-618-80401-3-7
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή όλου του έργου
και του συνοδευτικού εικονογραφικού υλικού χωρίς την
έγγραφη άδεια του εκδότη.
e-mail : info@daimonapps.com

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στον τόπο που το θέατρο λειτούργησε λυτρωτικά επί αιώνες, σήμερα
διαπιστώνουμε ένα τεράστιο έλλειμμα θεατρικής παιδείας. Η
υδροκέφαλη πρωτεύουσα κατέχει τη μερίδα του λέοντος και στους
χώρους δημιουργίας θεατρικών παραστάσεων, ενώ η ελληνική
επαρχία βρίσκεται σε αναμονή μέχρι οι θίασοι να αποφασίσουν να
περιοδεύσουν για να παρουσιάσουν, όπου υπάρχει πιθανότητα
εξασφάλισης κοινού και εσόδων, τα έργα τους.
Το σπάταλο ελληνικό κράτος είναι εξαιρετικά φειδωλό σε ό,τι
σχετίζεται με τη θεατρική παιδεία των μαθητών όλων των βαθμίδων.
Η θεατρική αγωγή υπάρχει στα χαρτιά και σχεδόν πάντα υποχωρεί
κάτω από το βάρος των λεγόμενων πρωτευόντων μαθημάτων.
Εξάλλου, οι δάσκαλοι δε μπορούν να είναι και θεατρολόγοι. Η
τοποθέτηση θεατρολόγων στα σχολεία ισχύει μόνο για συγκεκριμένα
εκπαιδευτικά προγράμματα και τείνει να καταργηθεί. Επιπλέον,
ακόμη και όταν υπάρχουν εξειδικευμένοι εκπαιδευτικοί, ούτε ο
χρόνος επαρκεί ούτε οι κατάλληλοι χώροι υπάρχουν.
Κάτω απ' αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες, τα παιδιά σχολικής
ηλικίας μπορούν να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις,
εγκεκριμένες κατά το δοκούν από τους αρμόδιους υπαλλήλους του
υπουργείου παιδείας, με προαιρετική συμμετοχή, αφού τα έξοδα
βαρύνουν αποκλειστικά τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ακόμη
και σ' αυτή την περίπτωση, είναι ευδιάκριτο το αρνητικό ισοζύγιο των
μαθητών της επαρχίας σε σχέση με τους μαθητές της πρωτεύουσας.
Όμως, μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά οδηγούνται με έναν
ακόμη τρόπο στη θέση του παθητικού θεατή. Βρίσκονται και πάλι
καθηλωμένα σε ένα κάθισμα για αρκετή ώρα, πάλι απαιτείται να είναι
ήσυχα, πάλι (εντελώς λογικά) αδημονούν να έρθει η ώρα του
διαλείμματος της παράστασης, ώστε να διοχετεύσουν σε κάτι άλλο
την ενεργητικότητά τους. Στατιστικά, μετά την παρακολούθηση μιας
θεατρικής παράστασης, ελάχιστα παιδιά θεωρούν αξιόλογη αυτή τη
δραστηριότητα, κάποια παιδιά βρίσκουν το έργο καλό (μάλλον για να

αποφύγουν παραπέρα σχόλια), ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των
παιδιών έχουν ευχαριστηθεί περισσότερο απ' όλα τη μετάβαση με τα
λεωφορεία, επειδή σ' αυτό το χρονικό διάστημα είναι ελεύθερα από
κάθε υποχρέωση.
Η δημιουργία θεατρικών παραστάσεων στους διαθέσιμους χώρους
και χρόνους στα ασφυκτικά πλαίσια του ελληνικού σχολείου είναι ένα
τολμηρό και απαιτητικό εγχείρημα. Επαφίεται στην αγάπη και στην
καλή προαίρεση των εκπαιδευτικών, αφού καλούνται να ξεπεράσουν
άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε τεχνητά εμπόδια. Το τελικό αποτέλεσμα,
όμως, δικαιώνει τον κόπο τους και, πάνω απ' όλα, δίνει στα παιδιά
τη χαρά της ενεργής συμμετοχής, τη συνειδητοποίηση της αξίας της
συνεργασίας, την ανάδειξη των ιδιαίτερων ταλέντων, τη δυνατότητα
της προσαρμογής του αρχικού πλαισίου στις δεξιότητές τους, την
ολοκληρωμένη αντίληψη της καλλιτεχνικής διαδικασίας, αλλά και την
πρακτική εφαρμογή της πολυσυζητημένης διαθεματικότητας που
απαιτεί το ανέβασμα της παράστασης (υποκριτική, σκηνογραφία,
ενδυματολογία, φωτισμός κλπ). Ξεχωριστή σημασία έχει πως όλα
αυτά συμβαίνουν μακριά από την ανταγωνιστικότητα που συχνά
καλλιεργείται μέσα από την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία και
ακόμη πιο μακριά από την ακατάσχετη βαθμοθηρία που,
κυριολεκτικά, εξαφανίζει κάθε ίχνος παιδικής δημιουργικότητας.
Από μακροχρόνια προσωπική πείρα, αυτό που μένει απ' αυτή την
προσπάθεια είναι πολύ βαθύτερα ριζωμένο στην παιδική ψυχή, απ'
όσο όλες οι ώρες διδασκαλίας που έχουν μεσολαβήσει και τα παιδιά
έχουν υποστεί στα πλαίσια του ωρολόγιου σχολικού προγράμματος.
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν να θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια
και τόσο βαθιά χαραγμένο στη μνήμη τους, που αποτελεί κυρίαρχο
θέμα συζήτησης όταν οι παλιοί συμμαθητές συναντιούνται ακόμη και
μετά από δεκαετίες ολόκληρες.
Είναι η δικαίωση των δασκάλων που, πάνω από το υποδεκάμετρο
και την ορθογραφία, τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα μαθήματα,
την κατηγοριοποίηση των μαθητών, τις στείρες πληροφορίες που
εσκεμμένα ανακηρύχθηκαν σε γνώσεις, την ασφυκτική έως και

εξοντωτική χρονομέτρηση των ερωταπαντήσεων, τη βαθμολογία με
το σταγονόμετρο και την αποθέωση της διδακτέας ύλης, έβαλαν την
ευαίσθητη παιδική ψυχή, γνωρίζοντας πως όσα έχουν από καρδιάς
να της προσφέρουν, θα τα κουβαλάει στο δισάκι της διά βίου.
Πιστεύοντας ακράδαντα πως αν η παιδαγωγική και μαθησιακή
διαδικασία δεν παράγει και δεν προάγει πρωτίστως τον πολιτισμό,
και αν ο μαθητής δε γίνει καλύτερος από το δάσκαλό του, επειδή
νομοτελειακά έτσι πρέπει να συμβαίνει για να κάνει η κοινωνία
βήματα μπροστά, τότε θα έχουν αποτύχει οικτρά στο ρόλο τους.
Είναι η αιτία για την απροσδόκητη καλημέρα που ακούει ξαφνικά στο
δρόμο ο δάσκαλος από μια οικεία φυσιογνωμία, έναν παλιό του
μαθητή - το πολυτιμότερο δώρο που θα μπορούσε να λάβει ποτέ.
Δημήτρης Φιλελές

28 η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Τα πρόσωπα του έργου
Με σειρά εμφάνισης
Εφημεριδοπώλης
Βασίλης
Θοδωρής
Αλέξης
Κώστας
Νοσοκόμα – Μαρίνα
Κοπέλα – Σοφία
Τσολιάς – Παναγιώτης

ΣΚΗΝΙΚΟ : Δρόμος με προσόψεις σπιτιών της παλιάς
Αθήνας και φανοστάτες με φανάρια.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ : (Κρατάει μερικές εφημερίδες και
εμφανίζεται στη σκηνή με γρήγορο βήμα φωνάζοντας)
Εφημερίδες! Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα! Εφημερίδες! Η
Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα! Εφημερίδες! Γενική
επιστράτευση! Εφημερίδες!... (Απομακρύνεται από την άλλη
πλευρά της σκηνής)
ΒΑΣΙΛΗΣ : (Εμφανίζεται περπατώντας εκνευρισμένα προς το
μέσον της σκηνής, ενώ από την άλλη πλευρά κατευθύνονται
προς το μέρος του δυο πατριώτες. Καθώς προχωρεί, αρχίζει
να μιλάει κουνώντας με αγανάκτηση τα χέρια του.) Τι γίνεται,
μωρέ πατριώτες; Τι τρέχει: Τι μας σκαρώσανε πάλι οι άτιμοι οι
Ιταλιάνοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ : (Πλησιάζοντας τον μαζί με τον Αλέξη αρχίζει να
μιλάει με στόμφο.) Αυτό που περιμέναμε από καιρό, πατριώτη.
Πρώτα μας βυθίσανε την «Έλλη» στην Τήνο ανήμερα της
Μεγαλόχαρης και κάναμε υπομονή. Σήμερα τα χαράματα μας
ρίχτηκαν ύπουλα από τα’ Αλβανικά βουνά. (Συνεχίζει με
ειρωνεία και θυμό.) Λένε, μάλιστα, πως τα χαράματα μας
έστειλαν και τελεσίγραφο με τον πρεσβευτή τους. ΄Ηθελαν,
λέει, να παραδοθούμε χωρίς μια τουφεκιά!…
ΑΛΕΞΗΣ : (Τον διακόπτει και μιλάει ενοχλημένα) Άκου, φίλε
μου, θράσος! Άκου, ξεδιαντροπιά! Άκου!... Άκου!... Άκου!... (με
θυμό) Τι να σας πω! Τέτοιο μυαλό κουμαντάρει ο Μουσολίνι
και οι φασίστες του οι κοκορόφτεροι! Τι μας πέρασες, μωρέ
αφιλότιμε; Τι μας πέρασες, μωρέ κοκορόμυαλε; Για
κουραμπιέδες; Για μακαρονάδες; Θα το πληρώσεις ακριβά,
παλιοφασίστα!...

ΒΑΣΙΛΗΣ : (Παίρνει θάρρος και μιλάει με ενθουσιασμό.) Άτιμε,
Μουσολίνι!... Αμ, το άλλο το μάθατε, πατριώτες; Είπε, λέει,
πως σε λίγο θα πίνει το καφεδάκι του παρέα με τα
φασιστόμουτρα τους στρατηγούς του κάτω από την
Ακρόπολη… Θα το πίνεις, αθεόφοβε, το καφεδάκι σου. Αλλά
θα το πίνεις βιαστικά και θα ΄ναι και πικρό! Στα όρθια θα τον
πίνεις τον καφέ σου! Γιατί εμείς θα φτάσουμε πριν από σένα
στη Ρώμη και συ θα βιάζεσαι να το σκάσεις κολυμπώντας!...
Θα…
ΚΩΣΤΑΣ : (Έχει ήδη μπει στη σκηνή και βρίσκεται ανάμεσα
στο Βασίλη και τον Αλέξη. Προσπαθεί να συμβιβάσει τα
πράγματα και μιλάει αργά και προσεκτικά.) Ηρέμησε,
πατριώτη. Ψυχραιμία. Θα σου ανεβεί το αίμα στο κεφάλι και
αντί για την Αλβανία θα βρεθείς στο νοσοκομείο. (προς όλους)
Ξυπόλητοι στ’ αγκάθια πηγαίνουμε, πατριώτες! Άτακτο
τσούρμο είμαστε! Λίγοι και πιο λίγοι κι από λίγοι! Χωρίς ρούχα
θα μας βρει το χιόνι. Δίχως σφαίρες θα μείνουμε στα οχυρά…
όσοι μείνουμε… Καλύτερα να τα συζητήσουμε τα πράγματα…
(με δισταγμό) Να βρούμε, αδερφέ, μια μέση λύση…
ΘΟΔΩΡΗΣ : (Τον διακόπτει φανερά εκνευρισμένος και μιλάει
επιθετικά.) Τι θες να μας πεις, πατριώτη; Για πες τα μας λίγο
πιο σταράτα. Πως τα βλέπεις εσύ τα πράγματα; Νομίζεις πως
όσοι πάνε στο μέτωπο θα ΄ναι μονάχοι τους; Μήπως
φαντάστηκες πως εμείς θα καθόμαστε κάτω απ΄ τις ζεστές
κουβέρτες μας και θ’ ακούμε τα νέα απ’ το ραδιόφωνο
πίνοντας το κρασάκι μας; Φανέλες θα πλέκουνε μανάδες,
γυναίκες κι αδελφές και θα προσεύχονται καθημερινά! (Μικρή
παύση) Κι η μισή μπουκιά απ’ το πιάτο των παιδιών μας, κι
ολόκληρη αν χρειαστεί, θα πηγαίνει στ’ αδέλφια μας. Σε
κείνους που θα πολεμάνε στα βουνά ενάντια στο φασισμό,

ενάντια στη σκλαβιά. Για να φυτέψουμε αύριο στα κράνη τους
λουλούδια της ειρήνης.
ΝΟΣΟΚΟΜΑ – ΜΑΡΙΝΑ : (Μπαίνει στη σκηνή. Όλοι γυρίζουν
και τη βλέπουν καθώς προχωράει με θάρρος προς το μέρος
τους.) Και μεις πλάι στα λαβωμένα αδέλφια μας. Απάνω στα
βουνά τα ματωμένα. Κοντά τους, δίπλα τους στη δύσκολη την
ώρα. Με το φάρμακο. Με το γλυκό το λόγο. Με τη στοργή, τη
ζεστασιά και την αγάπη μας. Εμείς θα τους βαστάμε το μολύβι.
Εμείς θα χαράζουμε τα λόγια της καρδιάς τους πάνω στο
χαρτί. Για να μαθαίνετε κι εσείς κι ο κόσμος όλος τις νίκες και
τα κατορθώματά τους.
ΚΟΠΕΛΑ – ΣΟΦΙΑ : (Πλησιάζει από την άλλη μεριά της
σκηνής με βήμα σταθερό και φωνή γεμάτη αποφασιστικότητα.)
Κι αν χρειαστεί, και μεις θ’ ανέβουμε στις χιονισμένες
βουνοκορφές να πολεμήσουμε ενάντια στον ύπουλο εχθρό! Το
κάναμε στο Μεσολόγγι και στο Σούλι! Θα το ξανακάνουμε και
στην Αλβανία! Θα πιάσουμε και το τουφέκι και το πολυβόλο.
Και τη ζωή μας την ίδια θα δώσουμε αν χρειαστεί για τη
λευτεριά της πατρίδας μας και την ειρήνη. Για να ΄ναι τούτος ο
πόλεμος ο τελευταίος πάνω στη γη. Για να μη σκοτωθούν κι
άλλα παλικάρια που οι μανάδες με τόσο κόπο φέρνουμε στον
κόσμο.
ΚΩΣΤΑΣ : (Υποχωρητικά και κάπως αμήχανα.) Δε λέω… Δίκιο
έχετε… Αλλά… Θέλω να πω… Διότι… Από αρχαιοτάτων
χρόνων… Αλλά…

ΚΟΠΕΛΑ –ΣΟΦΙΑ : (Με περηφάνια και αποφασιστικότητα.)
Δεν υπάρχει αλλά, πατριώτη. Χρέος κάθε Ελληνίδας και κάθε
Έλληνα είναι να πολεμήσει ενάντια στον κατακτητή. Ήμασταν
σκλάβοι, ραγιάδες το ’21 και λευτερωθήκαμε. Με όπλα
κλεμμένα απ’ τον εχθρό. Και τώρα που ‘χουμε δικό μας
κράτος, ελληνικό, φτιαγμένο απ’ το αίμα των πατεράδων και
των παππούδων μας, θα το αφήσουμε στην τύχη του; Ποτέ!
ΒΑΣΙΛΗΣ : (Με ασυγκράτητο ενθουσιασμό) Βρε, θα τους
λιανίσουμε, σας λέω! Θα τους τσακίσουμε τα κόκαλα! Που
τόλμησαν να σηκώσουν τα μάτια τους απάνω μας. Έχει, μωρέ,
πολλές σπηλιές η Αλβανία για να κρυφτούνε; Στα δέντρα θα
τους ανεβάσουμε. Θα τους ρίξουμε στη θάλασσα να τους φάνε
τα ψάρια. Θα…
Μπαίνει ο ΤΣΟΛΙΑΣ και στέκεται ανάμεσά τους.
ΑΛΕΞΗΣ : (Με χαρά και καμάρι.) Να κι ο τσολιάς ο τιμημένος!
ΘΟΔΩΡΗΣ : (Με την ίδια χαρά καθώς ο τσολιάς πλησιάζει
προς το μέρος τους.) Να, ο λεβέντης μας! Να, της Πατρίδας το
καμάρι! Πρώτος στους πρώτους! Γεια σου, τσολιά μου! Απάνω
τους, παλικάρι μου!
ΒΑΣΙΛΗΣ : (ειρωνικά) Άιντε και τη δοκιμάσαμε την ιταλιάνικη
τη μακαρονάδα στη Ρώμη.
ΚΟΠΕΛΑ – ΣΟΦΙΑ : Για σας, λεβέντες, θα καρδιοχτυπάμε. Για
σας θα ξενυχτάμε τα βράδια. Εμπρός για την Ελλάδα μας και
τη χιλιάκριβη τη λευτεριά!
ΝΟΣΟΚΟΜΑ – ΜΑΡΙΝΑ : (Πλησιάζοντας τον τσολιά.) Μαζί
σας, αδέλφια! Στο πλάι σας και μεις, αρματωμένες με το δίκιο
του αγώνα ενάντια στο φασισμό.

ΤΣΟΛΙΑΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ : (Με συγκίνηση και βροντερή
φωνή.) Γεια και χαρά σας, πατριώτες. Χαμόγελο στα χείλη κι
ατσάλι στην καρδιά. Πριν φτάσουμε στην Αλβανία, θ’
ακούσουνε τ΄ όνομά μας και θα πέσουνε μοναχοί τους στη
θάλασσα. (χτυπώντας δυνατά το πόδι του με το τσαρούχι)
Τούτο το τσαρούχι θα τους περιποιηθεί για τα καλά. (Μικρή
παύση) Μανάδες κι αδερφάδες μη δακρύζετε. Μάχη για το
δίκιο και τη λευτεριά δίνουμε και θα την κερδίσουμε. Μαζί μας
όλοι του κόσμου οι λαοί κι η νίκη ολονών μας!
ΘΟΔΩΡΗΣ : Πατριώτες, μη χάνουμε καιρό. Στ’ αλβανικά
βουνά προστάζει το χρέος να βρεθούμε. Εκεί θ’ ανταμωθούμε
με τη νίκη. Είναι καιρός να μάθουμε και στους φασίστες πώς
γράφουν οι Έλληνες την ιστορία τους.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : Όλοι στα σύνορα! Όλοι για τη νίκη!
ΚΟΠΕΛΑ – ΣΟΦΙΑ : Δαφνοστεφανωμένοι θα γυρίσετε!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : (φεύγοντας) Πάμε! Πάμε, πατριώτες! Πρώτα στα
σύνορα μας και, με το καλό, στη Ρώμη! Τρέμε, Μουσολίνι! Σε
κυνηγάνε οι Έλληνες κι όλου του κόσμου η Ειρήνη!
ΑΥΛΑΙΑ

ΕΦΤΑΧΡΟΝΗ ΝΥΧΤΑ
Τα πρόσωπα του έργου
Με σειρά εμφάνισης
Εκφωνητής
Πολίτης Α΄ (Νίκος)
Πολίτης Β΄
Πολίτης Γ΄
Μια Φωνή
Νώντας
Μπάμπης
Ένας φοιτητής (κρατούμενος)
Μαρία
Δημήτρης
Φωνές Φοιτητών
Φοιτητής (Γιώργος)
Φοιτήτρια (Μαρίνα)
Δυο τρεις φοιτητές
Κοπέλα με λευκό φόρεμα
Κοπέλα με μαύρο φόρεμα
Διοικητής άρματος
ΣΚΗΝΗ 1 η

ΣΚΗΝΙΚΟ : Στο μέσο της σκηνής βρίσκεται ένα γραφείο με
την καρέκλα του. Πάνω στο γραφείο μερικά χαρτιά και
λίγο πλάγια ένα επιτραπέζιο μικρόφωνο. Πίσω ακριβώς
από το γραφείο, στο κέντρο της σκηνής και λίγο ψηλά,
βρίσκεται το σήμα του σταθμού ΕΙΡ.
Ο εκφωνητής πλησιάζει με σταθερό βήμα, κάθεται, φέρνει λίγο
τα χαρτιά προς το μέρος του και αρχίζει να διαβάζει με άχρωμη
φωνή. Καθώς διαβάζει, κοιτάζει προς το ακροατήριο, ενώ
εξακολουθεί να μιλάει χωρίς διακοπή.
ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ
Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Ραδιοφωνικός Σταθμός
Αθηνών. Έκτακτον Δελτίον Ειδήσεων… Την πρωϊαν της
σήμερον, 21 ην Απριλίου 1967, αι ένοπλοι δυνάμεις της χώρας,
έχουσαι εθνικήν συνείδησιν, διαβλέπουσαι τους εθνικούς
κινδύνους εξαιτίας της φαυλότητος του πολιτικού κόσμου,
ανέλαβον την διακυβέρνησιν του έθνους. Η χώρα κηρύσσεται
εις κατάστασιν εκτάκτου ανάγκης και καθ’ άπασαν την
ελληνικήν επικράτειαν ισχύει ο στρατιωτικός νόμος… Εντός
ολίγου θα μεταδοθεί διάγγελμα της στρατιωτικής ηγεσίας της
χώρας.
(Ο εκφωνητής απομακρύνεται με αργό βήμα παίρνοντας μαζί
τα χαρτιά και τακτοποιώντας την καρέκλα του, ενώ ταυτόχρονα
ακούγεται ένα στρατιωτικό εμβατήριο και κλείνει η αυλαία).
ΣΚΗΝΙΚΟ : Προς το τέλος του εμβατηρίου η αυλαία
ανοίγει. Στο σήμα του σταθμού έχει προστεθεί το έμβλημα
της χούντας και τα συνθήματα «Ζήτω η Εθνοσωτήριος

Επανάστασις της 21 ης Απριλίου 1967», «Ζήτω το Έθνος»,
«Ζήτω ο Στρατός».
Όταν τελειώνει το εμβατήριο, εμφανίζεται ο εκφωνητής,
παίρνει τη θέση του και αρχίζει να διαβάζει το διάγγελμα
χωρίς να σηκώσει τα μάτια από τα χαρτιά του.
ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ
Διάγγελμα της στρατιωτικής κυβερνήσεως της χώρας προς τον
Ελληνικόν Λαόν… Ελληνικέ Λαέ, αι ένοπλοι δυνάμεις, έχουσαι
ως γνώμονα το εθνικόν συμφέρον και σταθμίζουσαι τους
εθνικούς κινδύνους τους προερχομένους εκ του κομμουνισμού
και εκ της άφρονος πολιτικής ηγεσίας της χώρας,
επανεστάτησαν. Ο ελληνικός στρατός έχει την δύναμιν και την
θέλησιν να προστατεύσει την Πατρίδα μας τόσον από τας
εξωτερικάς όσον και από τας εσωτερικάς επιβουλάς… Η
επανάστασις επετεύχθη άνευ αιματοχυσίας και η μεταβίβασις
της εξουσίας υπήρξεν ομαλή… Ζήτω η Ελλάς… Ζήτω ο
Στρατός… Ζήτω η Επανάστασις.
(Ο εκφωνητής απομακρύνεται και πάλι προσεκτικά παίρνοντας
τα χαρτιά του, ενώ ακούγεται πάλι στρατιωτικό εμβατήριο
καθώς κλείνει η αυλαία)
ΣΚΗΝΗ 2 η
ΣΚΗΝΙΚΟ: Στον τοίχο είναι γραμμένα τα συνθήματα «Ζήτω
η 21 η Απριλίου 1967», «Ζήτω η Ελλάς», «Ζήτω ο Στρατός»,
«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Στο κέντρο της σκηνής
υπάρχει ένας μακρύς πάγκος. Τρεις πολίτες κάθονται

αμίλητοι, κακοντυμένοι, με βλέμμα χαμένο. Μπροστά τους
κάνει βόλτες ένας αστυφύλακας αργά αργά. Κάπου κάπου
σταματάει, τους κοιτάζει και συνεχίζει. Προσπαθεί ν’
ανοίξει κουβέντα με τυπικές ερωτήσεις.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : (Στρέφεται προς τον μεσαίο πολίτη και τον
ρωτάει) Πώς ονομάζεσαι;
ΝΙΚΟΣ : Νίκος Αποστόλου.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : Και… γιατί σε πιάσανε;
ΝΙΚΟΣ : Λόγω πολιτικών απόψεων…
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : (χαμηλώνοντας τη φωνή και πλησιάζοντας)
Είσαι, να πούμε, αριστερός;… κομμουνιστής;…
ΝΙΚΟΣ : Είμαι δημοκράτης, είμαι ελεύθερος πολίτης, θέλω να
μπορώ να σκέφτομαι και να λέω την άποψή μου. Το βρίσκεις
κακό αυτό;
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : Άσε τι πιστεύω εγώ. Αυτό είναι δική μου
υπόθεση. Αλλά κι εσύ, βρε παιδάκι μου… (συμβουλευτικά και
γυρίζοντας και προς τους άλλους που ήδη παρακολουθούν
σιωπηλοί τη συζήτηση) Και σεις οι άλλοι. Νέα παιδιά. Αντί να
καθίσετε στο σπιτάκι σας. Να πάτε να κάνετε καμιά βολτίτσα.
Να πάτε κανένα σινεμαδάκι… (αγριεύει λίγο) Εσείς μου το
ρίξατε στην πολιτική… Τι σας νοιάζει, μωρέ, εσάς πώς
κυβερνάνε τον κόσμοι οι μεγάλοι;… Αλλά καλά το λέω εγώ…
Τα πολλά γράμματα χαλάνε τον άνθρωπο. Κι αντί να κάτσει στ’
αυγά του, κοιτάει να φτιάξει τον κόσμο… (Μονολογώντας) Α,
ρε χαζοπούλια…

ΝΙΚΟΣ : (τον διακόπτει ευγενικά) Εσείς, δηλαδή, τι νομίζετε
πως πρέπει να κάνουμε;
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : (θυμωμένα) Πρώτ’ απ’ όλα να είσαστε
εθνικόφρονες. Να δουλεύετε για την Πατρίδα σας…
ΝΙΚΟΣ : Μα αυτό κάνουμε. Γι’ αυτό μας φέρανε εδώ…
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : (θυμωμένα) Αυτό που σου λέω εγώ.
Εξυπνάκια. Άσε, μωρέ, τα κόμματα και τα δημοκρατικά
δικαιώματα. Άστα, σου λέω… (συμβουλευτικά) Και κοιτάξτε,
τώρα που θα σας πάνε στην Ασφάλεια, αφήστε τις εξυπνάδες.
Να πείτε ό,τι ξέρετε. Με το Νι και με το Σίγμα.
ΝΙΚΟΣ : Σαν τι να πούμε; Ότι δεν μας αρέσει η χούντα κι ο
Παπαδόπουλος; Ότι δε μας αρέσουν οι προστάτες της χούντας
οι αμερικάνοι; Θα τα πούμε όλα… (κοροϊδευτικά) με το Νι και
με το Σίγμα…
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ : (θυμωμένα) Καλά… Καλά… Θα δούμε…
Εγώ για το καλό σας μιλάω. Εκεί… (με νόημα) έχουν τον
τρόπο τους… Αφού θα τα πείτε που θα τα πείτε… Γιατί να μη
γλιτώσετε μερικά σπασμένα δόντια κι άλλα τόσα τσακισμένα
παΐδια;… (αγανακτισμένα) Ουφ! Κάντε ό,τι θέλετε. Σκοτίστηκα.
ΦΩΝΗ : Αποστόλου, Καρατζάς, Νικόπουλος. Μεταγωγή στη
Γενική Ασφάλεια.
(Οι κρατούμενοι σηκώνονται με τη σειρά και ο αστυφύλακας
τους ακολουθεί. Η σκηνή κλείνει, ενώ ακούγεται πένθιμη
μουσική)

ΣΚΗΝΗ 3η
ΣΚΗΝΙΚΟ : Κελί φυλακής με γκρίζους τοίχους και ψηλά
αριστερά ένα παράθυρο με κάγκελα. Στην άλλη άκρη της
σκηνής υπάρχει ένας τραπέζι με δυο καρέκλες. Πάνω στο
τραπέζι μια τράπουλα, ένα κλομπ, ένα περίστροφο και μια
κιμωλία. Από το μέσο της σκηνής κρέμεται ένα καλώδιο με
μια σκέτη λάμπα.
(Μπαίνουν δυο άντρες με πολιτικά – βασανιστές κρατουμένων,
κάθονται, μοιράζουν την τράπουλα και ξεκινούν να παίζουν
χαρτιά, ενώ ταυτόχρονα συζητάνε)
ΝΩΝΤΑΣ : Δε στα ‘πα, ρε Μπάμπη, τα προχτεσινά… Μου
φέραν ένα φοιτητάκο που ‘τρεμε σαν ψάρι όξω απ’ το νερό.
Καλό παιδάκι, παρασυρμένο απ’ αυτά τα παλιόσκυλα τους
αναρχικούς… Του ‘δωσα κάμποσες στα ψαχνά κι ήρθε κι
έστρωσε… Τι να σου κάνει;… Αμάθητο στις ψιλές…
ΜΠΑΜΠΗΣ : Και πώς καθάρισε έτσι, ρε Νώντα; Με δυο
σφαλιάρες τον άφησες να σου φύγει;… (με θυμό) Α, ρε, και να
μου πέσει κανένας από δαύτους στα χέρια… Να του δείξω και τα
καινούρια κόλπα…
(Εξακολουθούν να παίζουν χαρτιά όταν σπρώχνεται μέσα ένας
φοιτητής που με δυσκολία κρατιέται όρθιος στη μέση της
σκηνής. Ο Μπάμπης πετάει αμέσως τα χαρτιά, αρπάζει το
κλομπ και φωνάζοντας τρέχει προς το μέρος του)

ΜΠΑΜΠΗΣ : Δικός μου!
(Ο Νώντας γυρίζει αδιάφορα την καρέκλα του προς το
ακροατήριο, τεντώνει τα πόδια του και μιλάει ατάραχα)
ΝΩΝΤΑΣ : Δικός σου. Χαλάλι σου…
ΜΠΑΜΠΗΣ : (προς το φοιτητή) Τι ‘σαι συ, ρε;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ : Φοιτητής της Νομικής.
ΜΠΑΜΠΗΣ : (κοροϊδευτικά) Μη μου το λες… Τέτοιο πράμα…
Έτσι μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα… (θυμωμένα) Και
λοιπόν; Τι ζητάς, ρε; Γιατί φωνάζετε, ρε αλήτες;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ : (ήρεμα και αργά) Για σωστή παιδεία… Για
δημοκρατικά δικαιώματα… Για τίμιες εκλογές… Για ανεξάρτητη
Ελλάδα…
ΜΠΑΜΠΗΣ : (οργισμένα και κλείνοντας τ’ αυτιά του) Φτάνει…
Φτάνει, ρε… Και γίνεται, ρε, σωστή παιδεία χωρίς να είσαι
εθνικόφρονας; Και τι είναι, ρε χαϊβάνι, η δημοκρατία; Να σας
αφήσουμε να μας φάτε, ρε; Αμ, το άλλο; (γυρίζοντας προς το
Νώντα) Άκου, ρε Νώντα… Ανεξαρτησία… Ξέρω, ρε… Να
φύγουνε οι Αμερικάνοι που μας προστατεύουν για να
κουβαλήσετε εδώ μέσα τους Ρώσους…
ΝΩΝΤΑΣ : (χωρίς να γυρίσει το κορμί του, απλώνει το χέρι και
μουντζώνει το φοιτητή) Πάρ’ τα, να μη στα χρωστάω,
παλιόσκυλο!

ΜΠΑΜΠΗΣ : Τώρα, ρε σιχαμερό σκουλήκι, θα δεις τι θα πει
δημοκρατία. (κατευθύνεται προς το τραπέζι, παίρνει την
κιμωλία και κάνει ένα μικρό κύκλο γύρω από το φοιτητή. Πετάει
την κιμωλία νευρικά) Κουνήσου, ρε, από δω και μετά τα λέμε!
(Ο Νώντας παρακολουθεί ατάραχος. Ο Μπάμπης κάνει δυο
τρεις βόλτες, πλησιάζει στο τραπέζι κι αρπάζει το περίστροφο.
Ο Νώντας προλαβαίνει και του πιάνει το χέρι)
ΝΩΝΤΑΣ : Μη, ρε Μπάμπη, ψυχραιμία!
ΜΠΑΜΠΗΣ : Άσε με, ρε Νώντα. Άσε με, να τελειώνουμε με το
παλιόπαιδο μια ώρα αρχίτερα. (με μια απότομη κίνηση
ξεφεύγει και με δυο βήματα φτάνει στο φοιτητή και του βάζει το
περίστροφο στον κρόταφο) Θα πεθάνεις, ρε κάθαρμα! Κάνε,
ρε, την προσευχή σου! Πέθανες, ρε!
(Μικρή Παύση. Πυροβολεί. Ακούγεται μόνο το ‘κλικ’. Ο
φοιτητής μένει ακίνητος, ενώ οι βασανιστές ξεσπάνε σε
ακράτητα γέλια. Ξαφνικά σταματάνε απότομα κι οι δυο μαζί)
ΜΠΑΜΠΗΣ : Ώστε είσαι και σκληρό αντράκι, ε; Για να σε δούμε
τώρα… Είσαι, ρε Νώντα, για λίγη γυμναστική;
ΝΩΝΤΑΣ : (χαρούμενος) Μέσα, ρε φιλαράκο!
(Πλησιάζουν το φοιτητή και αρχίζουν να τον χτυπάνε
φωνάζοντας. Ο φοιτητής λιποθυμάει και πέφτει κάτω, ενώ
αυτοί συνεχίζουν να τον χτυπούν. Κάποια στιγμή σταματάνε.
Πάνε λίγο πιο μπροστά. Αγκαλιάζονται και ξεσπάνε σε γέλια.
Ενώ η αυλαία κλείνει, το γέλιο τους ακούγεται ακόμα.)

ΣΚΗΝΙΚΟ
ΣΚΗΝΗ 4 η
ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ : Στην πάνω πλευρά γραμμένο με μπλε
γράμματα ‘ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’. Στη μέση είναι γραμμένη
με κόκκινα γράμματα η ημερομηνία ’17 ΝΟΕΜΒΡΗ’. Στο
χώρο που περισσεύει στο πίσω μέρος είναι γραμμένα τα
συνθήματα ‘ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’, ‘ΕΡΓΑΤΕΣ
ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ’.
ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΛΑΪ : ‘ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΥΡΑΝΝΙΣΜΕΝΩΝ’,
‘ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ’.
ΔΕΞΙ ΠΛΑΪ : ‘ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ’, ‘ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ
ΤΟ ΝΑΤΟ’.
ΚΕΝΤΡΟ : Ένα τραπέζι με δυο καρέκλες. Πάνω στο
τραπέζι μια συσκευή, ένα μικρόφωνο, μερικές
προκηρύξεις.
Ένας φοιτητής και μια φοιτήτρια μεταδίδουν μηνύματα άλλοτε
από τα χαρτιά που έχουν μπροστά τους και άλλοτε με δική
τους πρωτοβουλία.
Πριν ανοίξει η σκηνή, ακούγεται η μουσική από το τραγούδι
«Ήταν 17 Νοέμβρη» και προς το τέλος του ανοίγει η σκηνή.
Πριν αρχίσουν να μιλάνε, εμφανίζεται ένας φοιτητής που ρίχνει
προκηρύξεις.

ΜΑΡΙΑ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Σας μιλάει ο
ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων
φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων…
ΦΩΝΕΣ : Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία (δυο φορές)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο…
Θέλουμε παιδεία δημοκρατική… Ζητάμε να ασκήσουμε
ελεύθερα τα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Σε μια Ελλάδα
χωρίς προστάτες. Ελεύθερη και ανεξάρτητη.
ΦΩΝΕΣ : Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές (δυο φορές)
ΜΑΡΙΑ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Ελληνικέ
Λαέ, σε καλούμε να βρεθείς απόψε στο χώρο του
Πολυτεχνείου. Είμαστε αποφασισμένοι… Είμαστε
αποφασισμένοι… Θα υπερασπίσουμε το πανεπιστημιακό
άσυλο με κάθε θυσία…
ΦΩΝΕΣ :
Ελλάς Ελλήνων Τυραννισμένων (2 φορές)
Κάτω ο Παπαδόπουλος (δυο φορές)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ) : (μπαίνει τρέχοντας) Μας έχει
κυκλώσει η αστυνομία. Μας κύκλωσαν από παντού. (φεύγει)
ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ (ΜΑΡΙΝΑ) : (μπαίνει τρέχοντας από την άλλη
πλευρά) Έξω απ’ το Πολυτεχνείο είναι όλη η Αθήνα. Μας
χτυπάνε από τα γύρω κτίρια ελεύθεροι σκοπευτές. Η
αστυνομία ρίχνει συνέχεια δακρυγόνα. (φεύγει)

(Εμφανίζονται ξανά στη σκηνή κρατώντας ανάμεσα τους ένα
τραυματία. Διασχίζουν τη σκηνή αργά και απομακρύνονται.)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο…
Κάνουμε έκκληση σε όλους τους γιατρούς της Αθήνας. Έχουμε
τραυματίες. Έχουμε τραυματίες. Χρειαζόμαστε φάρμακα.
Χρειαζόμαστε φάρμακα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ιατρική
βοήθεια.
ΦΩΝΕΣ :
Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές. (δυο φορές)
Έξω οι Βάσεις του Θανάτου. (δυο φορές)
Κάτω η Χούντα. (δυο φορές)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ) : (μπαίνει τρέχοντας) Μαζί μας είναι
και οι οικοδόμοι της Αθήνας. Κατεβαίνουν κι οι αγρότες με τα
τρακτέρ απ’ τα Μέγαρα. (φεύγει)
ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ (ΜΑΡΙΝΑ) : (μπαίνει τρέχοντας) Ο κόσμος φέρνει
τρόφιμα και φάρμακα στο Πολυτεχνείο. Ο λαός είναι μαζί μας.
Έρχονται και γιατροί. Δεν περνάει ο φασισμός. (φεύγει)
ΜΑΡΙΑ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Σας μιλάει ο
σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των
ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων… Μήνυμα στον Ελληνικό
Λαό : Σας ευχαριστούμε για την ηθική και υλική συμπαράστασή
σας. Η θέση όλων μας είναι στο Πολυτεχνείο… Ελάτε όλοι στο
Πολυτεχνείο… Για να υπερασπίσουμε τη δημοκρατία και την
εθνική μας ανεξαρτησία… Έξω για πάντα οι ξένοι προστάτες.
Έξω οι αμερικάνικες βάσεις. Ζήτω ο ελληνικός λαός.

ΦΩΝΕΣ :
Κάτω ο Παπαδόπουλος. (δυο φορές)
Κάτω η Χούντα. (δυο φορές)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ) : (μπαίνει τρέχοντας τρομαγμένος)
Ήρθε ο στρατός. Ένα τεθωρακισμένο όχημα βρίσκεται
μπροστά στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Θα ρίξει την
καγκελόπορτα. Θα πατήσει τα παιδιά.
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΑΡΜΑΤΟΣ : (ακούγεται) Σας ομιλεί ο διοικητής
του άρματος. Έχετε πέντε λεπτά προθεσμία να παραδοθείτε.
Είστε περικυκλωμένοι. Παραδοθείτε. Παραδοθείτε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Είμαστε
άοπλοι… Είμαστε άοπλοι… Έλληνες στρατιώτες, μη μας
χτυπάτε… Είμαστε αδέλφια σας… Είμαστε άοπλοι… Είμαστε
αδέλφια σας…
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΑΡΜΑΤΟΣ : Παραδοθείτε. Παραδοθείτε αμέσως.
(Εμφανίζονται στη σκηνή δυο τρεις ακόμη φοιτητές και
μεταφέρουν το τραπέζι στην άκρη της σκηνής. Ύστερα
πηγαίνουν και στέκονται πίσω απ’ τους δυο εκφωνητές του
σταθμού)
ΜΑΡΙΑ : Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Ελληνικέ
Λαέ, σε λίγο ο σταθμός μας θα νεκρωθεί. Ο αγώνας μας
συνεχίζεται.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ : Τελευταία έκκληση στους φαντάρους… Είμαστε
άοπλοι.., Είμαστε αδέλφια.. Μην πυροβολήσετε… Μην
αφήσετε να χυθεί αίμα αδελφικό… Είμαστε άοπλοι…

Ο Δημήτρης αρχίζει να ψέλνει τον Εθνικό μας Ύμνο. Μαζί
του και οι υπόλοιποι που σχηματίζουν μια σειρά
πιασμένοι χέρι χέρι. Όταν τελειώνουν, ακούγονται
πυροβολισμοί και ήχος βαριάς πόρτας που σπάει και
πέφτει. Οι φοιτητές σωριάζονται νεκροί καταγής χωρίς ν’
αφήσουν τα χέρια τους.
Μικρή παύση.
Μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά περνάει και σκορπίζει από
πάνω τους κόκκινα γαρίφαλα. Όταν τελειώνει περνά πίσω
τους και κάθεται σε στάση προσοχής στο κέντρο της
σκηνής.
Μικρή παύση.
Μια μαυροντυμένη κοπέλα πηγαίνει μπροστά απ’ τους
νεκρούς φοιτητές, ανάβει μερικά κεριά και αφήνει δίπλα
τους ένα μικρό σημείωμα-ποίημα. Μετά γονατίζει (με
πλάτη στο κοινό) και μένει ακίνητη.
Ακούγεται το «Επέσατε Θύματα».
ΑΥΛΑΙΑ

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΟΥΛΑΣ
ΚΑΙ
ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΟΥΛΑΣ
Τα πρόσωπα του έργου
Με σειρά εμφάνισης
Ελενίτσα
Νικολάκης
Πόλεμος
Βόμβα
Αγαπούλα
Ειρηνούλα

ΣΚΗΝΙΚΟ
ΠΡΑΞΗ Α’
Το πάνω μέρος της σκηνής φωτίζεται με μπλε και κίτρινο
φως (από διαφορετικές κατευθύνσεις) και στην κάτω
πλευρά της με πράσινο φως. Έτσι δημιουργείται η
εντύπωση του εξωτερικού χώρου. Ακούγεται απαλή
ορχηστρική μουσική ή μόνος ο απαλός ήχος μιας
φλογέρας.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Αγαπημένοι μας φίλοι, γεια και χαρά σας.
Επιτρέψτε μου να συστηθώ. Εγώ είμαι η Ελενίτσα. Κι από ‘δώ,
ο…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : …αδελφός της ο Νικολάκης. Σας στέλνω την
αγάπη μου και χαίρομαι για τη γνωριμία. Εγώ, που λέτε, και η
Ελενίτσα…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : …κάναμε σήμερα ένα πολύ ωραίο περίπατο. Εδώ
στην εξοχή, μακριά από την πόλη, τους θορύβους της, τα… να
το πω, Νικολάκη;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Πες το, πες το…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Τα σχολεία της… Αχ, το ‘πα και ξαλάφρωσα! Όλα
είναι τόσο όμορφα, τόσο όμορφα!
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Βλέπετε, τώρα την άνοιξη, είναι δύσκολο να
καθίσουμε μέσα στην τάξη… Τι λέτε κι εσείς;… Δεν έχω
δίκιο;… ‘Όλα γύρω μας είναι ανθισμένα. Τα πουλάκια

τραγουδάνε πάνω στα δέντρα. Τι χαρούμενος που είμαι
σήμερα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Νικολάκη, να τους το πούμε;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Και βέβαια θα τους το πούμε. Γι’ αυτό δεν
ήρθαμε;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Λοιπόν, που λέτε, σήμερα μας έχουν καλέσει στο
σπίτι τους δυο καλές μας φίλες…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : … η Αγαπούλα και η Ειρηνούλα.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Μας υποσχέθηκαν ότι θα περάσουμε πολύ
όμορφα. Κι αν θέλουμε, μπορούμε να ερχόμαστε κάθε μέρα…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : … και να φέρνουμε και τους φίλους και τις φίλες
μας.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Νικολάκη, όλο με διακόπτεις. Θα το πω κι εγώ
στους φίλους μας. Την άλλη φορά θα έρθουμε όλοι μαζί.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ναι, ναι, να ‘ρθουμε. Αλλά δεν βλέπω πουθενά
τις δυο φίλες μας. Λες να μην έρθουνε;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ντροπή σου, Νικολάκη. Αφού το ξέρεις πως
πάντα μας θυμούνται και μας φροντίζουν, Όχι, πες μου. Μας
έχουν γελάσει ποτέ;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ποτέ, ποτέ! Αυτό να λέγεται. Είναι κι οι δυο
τόσο καλές. Όλο τραγούδια μας λένε. Μας μαθαίνουν
καινούρια παιχνίδια. Μας βοηθάνε και στο σχολείο.

ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εσύ να τα βλέπεις. Που κάνεις και λάθη στην
Αριθμητική και…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ελενίτσα, ξέχασες τι μας είπαν οι φίλες μας; Ότι
μας βοηθάνε για να μάθουμε γράμματα. Για να γίνουμε καλοί
άνθρωποι. Και ότι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο και να
΄μαστε πάντα αγαπημένοι.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Έχεις δίκιο. Το ξέχασα. Με συγχωρείς. Έτσι μας
έλεγε προχθές η Αγαπούλα.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αλλά και η Ειρηνούλα. Δε θυμάσαι που μας
έλεγε ότι πρέπει να έχουμε μόνο φίλους; Να μη θυμώνουμε με
το παραμικρό; Να μην τα θέλουμε όλα δικά μας;…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : … να μη θέλουμε να πάθουν κακό οι άλλοι; Να
κάνουμε πάντα το καλό. Ναι, ναι, έτσι μας έλεγε.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Γιατί, άμα δεν κάνουμε ό,τι μας λένε, θα είμαστε
δυστυχισμένοι. Γιατί, λέει, θα έρθει και στην πατρίδα μας ο …
αχ, να δεις πώς τον είπανε… πώς τον είπανε…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ο πόλεμος, Νικολάκη. Πάλι το ξέχασες; Πόσες
φορές σου είπα ότι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Γιατί, μωρέ;

ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Πάλι τα ίδια. Πρόσεξέ με καλά. Είναι η τελευταία
φορά που σου το ξαναλέω. Επειδή, ανόητε, θα χάσουμε τους
φίλους μας, θα χάσουμε τα παιχνίδια μας, δε θα έχουμε φαΐ να
φάμε, θα κλείσει το σχολείο μας και…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Επ, στάσου! Θα κλείσει το σχολείο; Να κι ένα
καλό! Πολύ καλό θα έλεγα! Τι λέτε κι εσείς, φίλοι μου;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εσύ δε σκέφτεσαι τίποτ’ άλλο. Το μυαλό σου είναι
κολλημένο. Κι άμα δε μάθουμε γράμματα, εξυπνάκια, μου λες
τι θα κάνουμε;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Καλά, ντε… Δε σε είπαμε και καμπούρα…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εντάξει… Αλλά δε μ’ άφησες να πω το
σπουδαιότερο.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Υπάρχει κι άλλο; Για λέγε, για λέγε.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Οι φίλες μας, αδερφούλη μου, η Αγαπούλα και η
Ειρηνούλα. Δε μας είπανε πως μπορεί να χαθούνε για πάντα;
Πως μπορεί να μην ξαναγυρίσουνε ποτέ πια; Και, τότε, τι θα
κάνουμε;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αχ, αυτός ο κύριος Πόλεμος! Τι μας κάνει! Τι
μας κάνει!... Και να δεις τι γρήγορα που τρέχει!... Ανοίγω, που
λέτε, την τηλεόραση και τη μια στιγμή τον ακούω εδώ και την
άλλη εκεί. Κι απ’ ό,τι φαίνεται έχει και πολύ κακούς φίλους.
Τους κακότερους, θα έλεγα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Τους χειρότερους, λέμε, Νικολάκη. Τους
χειρότερους! Και είναι και πολύ δυνατοί… όπλα, κανόνια,

σφαίρες, πύραυλοι, βόμβες, υποβρύχια, αεροπλάνα! Θεούλη
μου, πόσοι πολλοί και δυνατοί φίλοι!
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Κι όπου πηγαίνουν, φέρνουν την καταστροφή.
Πείνα και δυστυχία παντού. Τα παιδάκια γυρίζουν μόνα τους
στο δρόμο και ψάχνουν τους γονείς τους. Τα σπίτια, τα
σχολεία, τα νοσοκομεία… όλα γύρω γκρεμίζονται…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : … κι οι φίλες μας, παιδιά, η Αγαπούλα και η
Ειρηνούλα όπου φύγει φύγει.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αχ και να σε είχα μπροστά μου, κύριε Πόλεμε!
Να σου δείξω εγώ, που ταλαιπωρείς τις φίλες μας. Να σας
μάθω εγώ, εσένα και τους φίλους σου, να είσαστε καλοί και να
φέρεστε ευγενικά.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Νικολάκη, μη λες τέτοια πράγματα. Ξέχασες
κιόλας τις συμβουλές που μας έδωσαν οι φίλες μας; Άσε που
είμαστε και μόνοι μας εδώ έξω.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Μόνοι μας; Μα τι λες, Ελενίτσα; Δε βλέπεις
τους φίλους μας; Όλοι εδώ είναι με το μέρος μας. Δεν είναι έτσι
παιδιά;… Ας έρθει όποιος θέλει.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Δίκιο έχεις. Ας έρθει όποιος…
Αλλαγή Σκηνικού : Στο σημείο αυτό σταματάει η μουσική,
σβήνουν τα φώτα, το φόντο γίνεται σκούρο και ακούγεται
δυνατός θόρυβος και ήχος όπλων.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ελενίτσα, τι ήταν αυτό;

ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Σίγουρα δεν ήταν οι φίλες μας…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αχ, πώς φοβάμαι, τρέμω… λες να…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Δεν κρυβόμαστε, καλύτερα;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αυτό λέω κι εγώ. Πάμε γρήγορα !
Στο σημείο αυτό ο Νικολάκης και η Ελενίτσα φεύγουν απ’
τη σκηνή.
ΠΡΑΞΗ Β’
ΣΚΗΝΙΚΟ : Σκούρο φόντο χωρίς μουσική.
ΠΟΛΕΜΟΣ : (Γελάει δυνατά) Λοιπόν, δε νομίζω ότι χρειάζεται
να σας συστηθώ. Όλοι με ξέρετε, όλοι με φοβάστε, κανείς δε μ’
αγαπάει. Κι όμως, όπου πηγαίνω βρίσκω φίλους. Εγώ είμαι ο
Πόλεμος! Στο πέρασμά μου μαζί με τους φίλους μου
καταστρέφουμε τα πάντα. Δεν αφήνω τίποτα όρθιο στο
πέρασμά μου. Είμαι ο άρχοντας του κόσμου. Όλη η γη με
τρέμει. Κι όποιος τολμάει, ας πει ότι λέω ψέματα… Άκουσα,
όμως, καθώς ερχόμουν , κάποιους που με κατηγορούσαν. Μα,
πού να πήγαν; Σίγουρα θα κρύφτηκαν. Έτσι κάνουν όλοι…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : (βγάζει το κεφάλι) Εδώ είμαστε, κύριε Πολεμούλη.
Μας ζητήσατε;

ΠΟΛΕΜΟΣ : Μίλησε κανείς;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : (ξεθαρρεύει σιγά σιγά) Ναι, εγώ είμαι, η Ελενίτσα.
Μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω από κοντά. Τι κάνετε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Εγώ είμαι πάντα καλά. Ας είναι καλά οι φίλοι μου
οι πύραυλοι και οι βόμβες που με υποστηρίζουν. Για τη δική
σας υγεία, όμως, δε… μπορώ να είμαι και τόσο σίγουρος…
Γιατί ξέρω ότι δεν είσαι μόνη σου. Κάπου εδώ πρέπει να είναι
και ένας άλλος εχθρός μου, ο αδελφός σου ο Νικολάκης.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Μα πώς το ξέρετε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Εγώ όλα τα ξέρω. Λέγε γρήγορα, πού είναι;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ναι… ναι… πως… Ε… Έλα, Νικολάκη. Βγες. Τα
ξέρει όλα.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : (Εμφανίζεται διστακτικά) Μα… δεν… δεν…
κρύφτηκα. Εδώ ήμουν. Κάτι… έψαχνα… εκεί… στα χόρτα…
Εξάλλου,… ο κύριος Πολεμούλης είναι… είναι… φίλος μας.
ΠΟΛΕΜΟΣ : Δεν είμαι φίλος κανενός σας. Και το όνομά μου
δεν είναι «Πολεμούλης» (κοροϊδευτικά) αλλά «Πόλεμος».
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Καλέ μας φίλε, θα έλεγα, αν δεν σας πειράζει
βέβαια, ότι το «Πολεμούλης» είναι πιο όμορφο από το
«Πόλεμος». Και τις φίλες μας τις φωνάζουμε Αγαπούλα και
Ειρηνούλα και…

ΠΟΛΕΜΟΣ : Α, ώστε είναι κι αυτές οι δυο εδώ. Βλέπω πως σε
τούτο τον τόπο έχω πάρα πολλούς εχθρούς. Καλά έκανα,
λοιπόν, και ήρθα. Καιρός είναι να φέρω και τους δικούς μου
φίλους. (Γελάει με νόημα) Να… γνωριστείτε… καλύτερα.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Α, πολύ ωραία! Θα παίξουμε κιόλας…
ΠΟΛΕΜΟΣ : Εμείς δεν παίζουμε με τους εχθρούς μας.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Μα λέτε και ξαναλέτε συνέχεια αυτή την
παράξενη λέξη : «εχθρός». Θα μας πείτε τι σημαίνει επιτέλους;
Είμαι πολύ περίεργος να μάθω.
ΠΟΛΕΜΟΣ : (ξαναγελάει δυνατά) Εχθρός, ε; Δεν ξέρετε τι
σημαίνει εχθρός; Μα πού ζείτε;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εδώ πιο κάτω... Είναι… πολύ… κακό… που…
που… δεν ξέρουμε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Κακό, λέει; Μόνο κακό; Σήμερα άμα δεν ξέρεις τι
πάει να πει εχθρός, δεν ξέρεις τίποτα! (Μικρή παύση) Ας είναι.
Θα σας το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ. Εγώ, λοιπόν, και οι
φίλες σας είμαστε εχθροί. Θέλουμε ο ένας το κακό του
αλλουνού…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : (ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής της) Λες
ψέματα. Οι φίλες μας δεν έχουν εχθρούς. Οι φίλες μας έχουν
μόνο φίλους. Και δεν θέλουν το κακό κανενός…
ΠΟΛΕΜΟΣ : (αγριεύει) Τολμάς και με λες ψεύτη;

ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ο… Όχι… λέω…
ΠΟΛΕΜΟΣ : Δεν ξέρω τι λες και τι δε λες. Εγώ ξέρω πως
όπου πηγαίνω, αυτές οι δυο λένε στους ανθρώπους χίλιες
ψευτιές για να με διώξουν.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Γιατί; Τι κάνεις;
ΠΟΛΕΜΟΣ : (ενοχλημένος) Τι κάνω; Τι κάνω; Τι να κάνω; Τη
δουλειά μου κάνω. Βάζω πρώτα τους ανθρώπους να
τσακωθούν. Μετά τους κάνω να πιάσουν τα όπλα και να
πυροβολούν ο ένας τον άλλο. Όταν σκοτωθούν οι πρώτοι,
αρχίζουν οι δεύτεροι, κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι… Τους
τελειώνουν τα πρώτα όπλα, αγοράζουν καινούρια κι έπειτα
τους χαλάνε κι αυτά… Τότε φέρνω τις αρρώστιες, την πείνα, τη
δυστυχία… Γκρεμίζω σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, ό,τι βρω
μπροστά μου… Σκοτώνω νέους, γέρους, παιδιά… Στο
πέρασμά μου δεν αφήνω τίποτα όρθιο…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Και γιατί τα κάνεις όλα αυτά τα κακά;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Γιατί αυτή είναι η δουλειά μου… Δεν υπάρχει
γιατί…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ε, τότε να φύγεις! Κανένας δε σε θέλει εδώ! Τι
λέτε κι εσείς, παιδιά; Κανένας μας δε θέλει να μαλώσει. Δε σε
θέλουμε εδώ! Γιατί είμαστε όλοι μας αγαπημένοι, δεν είμαστε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Φεύγω! Μα θα σας στείλω μια καλή μου φίλη για
να με θυμόσαστε…

(Ο Πόλεμος φεύγει από τη σκηνή και τα δυο παιδιά μένουν
μόνα τους)
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Μωρέ, καλά του τα είπες… Αλλά… ποια λες να
στείλει;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εγώ λέω να κρυφτούμε και να περιμένουμε.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Εντάξει. Πάμε.
(Η σκηνή αδειάζει. Το φόντο παραμένει σκοτεινό κι
ακούγεται ο ήχος από βόμβα που σκάει. Στη συνέχεια
εμφανίζεται η ΒΟΜΒΑ στη σκηνή)
ΒΟΜΒΑ : Εγώ είμαι η Βόμβα. Αγαπάω τον Πόλεμο και
πηγαίνω πάντα μαζί του. Δεν τον εγκαταλείπω ποτέ. Βρίσκομαι
πάντα στο πλευρό του… Αλλά δεν έχω παράπονο. Κι αυτός με
προτιμάει πάντα. Όπου τον φωνάξουν, πρώτη πρώτη με
στέλνει… Κι εγώ… ξέρω να κάνω καλά τη δουλειά μου. Πέφτω
από ψηλά και σκάω με δύναμη πάνω στα σπίτια. Και τα κάνω
κομματάκια. Τα σωριάζω πάνω στη γη και πλακώνουν όσους
κάθονται μέσα σ’ αυτά. Όταν δεν πέσω πάνω στα σπίτια,
σκάω με δύναμη πάνω στη γη. Γίνομαι χίλια δυο μικρά
κομματάκια σίδερο που καίνε. Και πάω και καρφώνομαι πάνω
στους ανθρώπους. Έτσι τους κάνω να υποφέρουν και να
πεθαίνουν από τον πόνο… Μη μου πείτε, λοιπόν, πως δεν
κάνω καλή δουλειά… Όποιος θέλει… μπορεί να… δοκιμάσει…
(Εμφανίζονται σιγά σιγά τα δυο παιδιά)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Χαι.. χαίρετε… τι… τι… κάνετε;

ΒΟΜΒΑ : Θέλεις, μήπως, να δοκιμάσεις;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ο… Όχι…, εγώ…
ΒΟΜΒΑ : (προς τον Νικολάκη απειλητικά) Εσύ, τότε!
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ο… Όχι… Εμείς, άλλο θέλουμε…
ΒΟΜΒΑ : Λέγετε, λοιπόν. Σύντομα. Έχουμε και δουλειές να
κάνουμε.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ακούσαμε ότι σκάτε με δύναμη πάνω στη γη
και γινόσαστε μικρά μικρά κομματάκια.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : …σκεφτήκαμε, λοιπόν, πως θα πονάτε και
τρέξαμε να σας βοηθήσουμε.
ΒΟΜΒΑ : Δεν έχω ανάγκη εγώ. Παίρνω εκδίκηση για τη ζημιά
που παθαίνω.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Εκδίκηση; Τι είναι πάλι αυτό;
ΒΟΜΒΑ : Ε, εσείς οι δυο είσαστε εντελώς αγράμματοι.
Εκδίκηση θα πει πως γίνομαι εγώ κομμάτια, αλλά φέρνω τον
πόνο και στους άλλους γύρω μου.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Γιατί; Τι σου κάνανε;
ΒΟΜΒΑ : Τίποτα… Αλλά τι με νοιάζει; Εγώ χαίρομαι μ’ αυτό.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Χαίρεσαι με τον πόνο και τη δυστυχία των
ανθρώπων; Αυτό είναι πολύ κακό, δεν είναι;

ΒΟΜΒΑ : Και ποιος το λέει αυτό;
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Οι φίλες μας, οι καλές μας φίλες, η Αγαπούλα
και η Ειρηνούλα…
ΒΟΜΒΑ : (θυμωμένα) Δε θέλω ν’ ακούω αυτά τα δυο ονόματα.
Με κυνηγάνε παντού. Κάποια μέρα θα λογαριαστούμε μαζί για
τα καλά.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Να τες που έρχονται. Σ’ αφήνουμε μόνη μαζί
τους.
(Τα παιδιά φεύγουν)
ΒΟΜΒΑ : (φωνάζει παρακαλώντας) Όχι, όχι! Μη μ’ αφήνετε
μόνη μαζί τους. Τώρα είμαι κομμάτια. Βοήθεια!!! Σώστε με από
την Αγαπούλα και την Ειρηνούλα. Βοήθεια!!!
(Η Βόμβα φεύγει τρέχοντας φοβισμένη)
ΠΡΑΞΗ Γ’
(Ακούγεται ο Ύμνος της Ειρήνης. Το φόντο γίνεται
πολύχρωμο και ζωηρό. Σιγά σιγά, με το τέλος του
τραγουδιού, εμφανίζονται στη σκηνή πιασμένες χέρι χέρι
η Αγαπούλα και η Ειρηνούλα).

ΑΓΑΠΟΥΛΑ : Αγαπημένα μας παιδιά, εγώ είμαι η Αγαπούλα.
Τώρα είμαι κοντά σας μαζί με την Ειρηνούλα. Και θα μείνουμε
για πάντα κοντά σας. Από ‘δώ και πέρα δεν έχετε να φοβηθείτε
τίποτα. Όσο είμαστε εμείς εδώ, θα χαρίζουμε τη χαρά και την
ευτυχία σε όλους σας.
ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ : Το όνομα του Πολέμου και των κακών φίλων
του θα τα ξεχάσετε. Και θα ζούμε όλοι μαζί χαρούμενοι,
αγαπημένοι και μονοιασμένοι. Θα έχετε ό,τι σας χρειάζεται
κάθε μέρα. Θα πηγαίνετε στο σχολείο σας. Θα μαθαίνετε
γράμματα και θα παίζετε με τους φίλους και τις φίλες σας.
ΑΓΑΠΟΥΛΑ : Εμείς σας αγαπάμε όλους και θέλουμε μόνο το
καλό σας. Θέλουμε να ξυπνάτε το πρωί με γέλια και τραγούδια.
Να παίζετε ξέγνοιαστα και να χαιρόσαστε κάθε μέρα τη ζωή
σας.
ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ : Θέλουμε να ζείτε ανάμεσα σε χαμογελαστούς
ανθρώπους. Να έχετε όλα τα καλά. Τα σπίτια σας να είναι
γεμάτα με όλα τα αγαθά, στολισμένα κι ευτυχισμένα.
ΑΓΑΠΟΥΛΑ : Κι όταν αρρωσταίνετε, θέλουμε οι γονείς σας να
βρίσκονται στο προσκεφάλι σας, να γίνεστε γρήγορα καλά και
να ξανατραγουδάτε στους δρόμους, στις γειτονιές σας, στις
εξοχές. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ : Όπου βρισκόμαστε εμείς, πόλεμος δεν
υπάρχει. Τα όπλα είναι άγνωστα. Οι άνθρωποι χαίρονται τη
ζωή τους. Αγαπάνε ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρουνε τι θα πει
κακία. Στα όνειρά τους βλέπουνε χαρούμενα πράγματα. Το
πρωί ξυπνούν κι ανασαίνουν τα αρώματα της φύσης. Η ζωή
τους κυλάει όμορφα.

ΑΓΑΠΟΥΛΑ : Μα, να που έρχονται κι οι φίλοι μας.
(Εμφανίζονται τα δυο παιδιά) Ας τους καλωσορίσουμε όλοι
μαζί. Ας τρέξουμε όλοι μαζί ανάμεσα στ’ ανθισμένα δέντρα. Ας
χαρούμε τη ζωή. Μακριά από τον Πόλεμο. Με Αγάπη και
Ειρήνη.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Με Αγάπη και Ειρήνη.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Με Αγάπη και Ειρήνη.
ΜΟΥΣΙΚΗ - ΑΥΛΑΙΑ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Α’ ΑΓΑΛΜΑ - ΠΕΡΙΚΛΗΣ
Β’ ΑΓΑΛΜΑ - ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
ΚΑΦΕΤΖΗΣ
Α’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ
Β’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ
ΤΡΕΛΟΣ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ
ΛΟΥΣΤΡΑΚΟΣ
ΠΕΛΑΤΗΣ
ΠΑΠΠΟΥΣ
ΕΓΓΟΝΟΣ
Α’ ΑΓΟΡΙ
Β’ ΑΓΟΡΙ
ΚΟΡΙΤΣΙ
ΚΥΡΑ-ΚΑΤΙΝΑ
Α’ ΚΥΡΙΑ
Β’ ΚΥΡΙΑ
ΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ

ΣΚΗΝΙΚΟ
Στο πίσω μέρος της σκηνής εικόνα αστικού τοπίου με
πολυκατοικίες και κεραίες τηλεοράσεων. Μπροστά απ’
αυτό υπάρχουν μερικά καχεκτικά δεντράκια. Εναλλακτικά,
μπορεί να τοποθετηθούν δέντρα και γλάστρες
περιμετρικά.
Δυο βάθρα στο αριστερό και στο δεξιό μέρος της σκηνής
συμμετρικά. Τα αγάλματα-ηθοποιοί ανεβασμένα ακίνητα
πάνω τους, ντυμένα με αρχαίους ελληνικούς χιτώνες (ή
τυλιγμένα κατάλληλα με λευκά σεντόνια).
Στο κέντρο, στο προσκήνιο, ένα παγκάκι. Γύρω γύρω
διάφορα σκουπίδια (π.χ. πλαστικά μπουκάλια, μεταλλικά
κουτάκια αναψυκτικών, σακούλες, κάποια σπασμένα
παιχνίδια, παλιά παπούτσια κλπ.)
Τα αγάλματα κατεβαίνουν από τα βάθρα τους και κάθονται
στο παγκάκι για να ξεμουδιάσουν και να κουβεντιάσουν.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Καλημέρα, Θεμιστοκλή.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : Καλημέρα Περικλή… Αν και δεν τα βλέπω και
τόσο καλά τα πράγματα πάλι σήμερα… Θα μας φάει το νέφος
και το καυσαέριο…

Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Πες το ψέματα… Κι όλο το βράδυ δεν έκλεισα
μάτι. Μια τα μηχανάκια, μια κάτι περαστικοί που κουβέντιαζαν
στο παγκάκι με τις ώρες… Δε μ’ αφήσανε σε ησυχία, σου λέω.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : Αμ, αυτός ο προβολέας τι σου λέει; Όλο το
βράδυ πέφτει το φως πάνω μου. Κόσκινο μ’ έχουνε κάνει τα
κουνούπια.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Δεν έρχεται κι αυτό το παιδί του καφενείου. Να
πιούμε κανένα καφεδάκι. Να συνέλθουμε απ’ την ολονυχτία.
Έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου πια.. Πριν αρχίσει να περνάει
κόσμος και πρέπει να σταθούμε συνέχεια όρθιοι.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ : (εμφανίζεται με το δίσκο του και δυο καφέδες)
Α, όλα κι όλα! Με προσβάλλετε, κύριοι αρχαίοι μου! Μπορώ
εγώ να σας ξεχάσω; Δε φέρνω τα καφεδάκια σας κάθε πρωί
στην ώρα τους; Σας έχω αφήσει ποτέ παραπονεμένους;…
(προς τους θεατές) Κι ας έχω να δω φιλοδώρημα εδώ και κάτι
αιώνες… Ορίστε (τους σερβίρει)… fredo espresso μέτριος για
το μπαρμπα-Θεμιστοκλή… fredo cappuccino γλυκός για το
μπαρμπα-Περικλή… και το συριανό το λουκουμάκι σας… και
το κρύο το νεράκι σας…
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : Να ‘σαι καλά, παλληκάρι μου.

ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Εσείς να ‘στε καλά, μπας κι όπως σας βλέπει ο
κόσμος, αρχίσει να καταλαβαίνει πως ήμασταν και σε τι χάλια
έχουμε καταντήσει… (φεύγει)
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Αχ, μ’ αυτόν τον καημό μου φαίνεται πως θα
μείνουμε. Κοίταζα, μωρέ Θεμιστοκλή, χτες βράδυ την
Ακρόπολη και ράγισε η καρδιά μου. Κομματιασμένη,
μουντζουρωμένη… Φραγμένος ο Παρθενώνας και τα
Προπύλαια με σκαλωσιές και έργα, έργα, έργα που ποτέ δεν
τελειώνουν.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : Γιατί, νομίζεις πως η Σαλαμίνα είναι σε καλύτερη
κατάσταση; Εμείς τότε βουλιάξαμε τα πλοία των Περσών για
να σώσουμε την Ελλάδα. Τώρα, στα νερά της βουλιάζουνε
επίτηδες τα σαπιοκάραβα, τα άχρηστα, που στα νιάτα τους
οργώσανε τις θάλασσες. Κι όλος ο τόπος πνίγεται απ’ τα
πετρέλαια κι από τα λάδια των μηχανών.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Αυτά βλέπω κάθε μέρα κι έτσι μου ‘ρχεται να
φύγω, να εξαφανιστώ. Να μη βλέπω τη ντροπή των Ελλήνων.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : (με αποφασιστικότητα) ‘Όχι! Ποτέ! Εδώ θα
μείνουμε! Όπως και τότε! Εμείς θα διώξουμε και πάλι τους
βάρβαρους. Άντε, πάμε να πιάσουμε δουλειά.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Καλά, ντε. Μια κουβέντα είπαμε. Μπα σε καλό
σου. Όλα σοβαρά τα παίρνεις. Πάμε…

Τα αγάλματα σηκώνονται και παίρνουν τις θέσεις τους στα
βάθρα. (παύση) Ακούγεται σειρήνα ασθενοφόρου και
εμφανίζονται δυο νοσοκόμοι αναστατωμένοι, με μπλούζες
ξεκούμπωτες, που σφυρίζουν συνεχώς και τρέχουν πάνω
κάτω.
Α’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : (απελπισμένος) Πάει… Μας ξέφυγε… Τον
χάσαμε…
Β’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Δεν το πιστεύω! Δεν το πιστεύω! Ένας
τρελός ανάμεσα στους γνωστικούς! Αλίμονό τους…! (μικρή
σιγή) κι αλίμονό μας…!
Α’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Και τώρα τι κάνουμε; Τι θα πούμε στον
κύριο διευθυντή; Μου λες; Δε μου λες. Τι να μου πεις;
Β’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Ξέρω κι εγώ; Θα βρούμε κάποια
δικαιολογία όπως πάντα… (ξύνει αμήχανα το κεφάλι του) Βρες
μια καλή δικαιολογία επιτέλους. Τόσες και τόσες κατεβάζει το
κεφάλι σου όταν το σκάμε απ’ τη δουλειά και πίνουμε τις
μπίρες μας στης κυρα-Μαρίας…
Α’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Βγάλ’ τη σκούφια σου και βάρα με. Μαζί τα
λέμε τα ψέματα, μην το ξεχνάς. Γιατί δε βρίσκεις ένα εσύ, κύριε
συνάδελφε;
Β’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Εγώ το είπα χτες το ψέμα μου. Σήμερα
είναι η σειρά σου!

Α’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Και στα ‘λεγα, βρε λαίμαργε, δε στα ‘λεγα;
Τίποτα, εσύ. (τον παριστάνει σαν να παραγγέλνει) Φέρε κι
άλλο σουβλάκι, κυρα-Μαρία… Αχ, γεια στα χέρια σου… Βάλε
μας και μια μπιρίτσα παγωμένη, κυρα-Μαρία… Στην υγειά της
χοληστερίνης μας… Πλήρωσε τώρα και το λογαριασμό!
Β’ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ : Έλα, μωρέ φοβιτσιάρη, πώς κάνεις έτσι
πια; (με νόημα) Μπορεί να μη χρειαστεί να πούμε τίποτα.
Μήπως ο διευθυντής θα είναι στο γραφείο του; Λες να κάθεται
να νταντεύει τρελούς με τις πενταροδεκάρες που παίρνει για
μισθό; Για τίποτα ψώνια της γυναίκας του θα έχει πάει τέτοια
ώρα… Αύριο με το καλό, άμα ψάξει να βρει κανείς τον τρελάρα
– που δεν το πιστεύω, βλέπουμε… Άντε, φοβιτσιάρη, πάμε να
φύγουμε τώρα. Έχουμε και σπίτια. (φεύγουν)
Ακούγεται από το βάθος της σκηνής η φωνή του
εφημεριδοπώλη.
- Εφημερίδεεεεεες… Εφημερίδεεεεεες…
Εμφανίζεται στη σκηνή βιαστικά, στέκεται στη μέση και
συνεχίζει :
ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ : Γεγονότα! Πάρτε, κόσμε, να μάθετε!
Πάρτε να διαβάσετε και να μορφωθείτε!... Καινούριο φάρμακο
ανακάλυψαν οι επιστήμονες για την παχυσαρκία. Τρώτε
λιγότερο και βοηθάτε αποτελεσματικά την οικονομία… Ο
πρώτος αστροναύτης-πίθηκος πάτησε στην Αφροδίτη… (προς

τους θεατές) Χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από την
πείνα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη… Νέος διαγωνισμός του
Υπουργείου Περιβάλλοντος για να σταματήσει η μόλυνση της
ατμόσφαιρας. Ο πρώτος νικητής κερδίζει μια μάσκα οξυγόνου
διαρκείας… Νέα μέτρα της κυβέρνησης για να σωθεί η χώρα.
Όσοι δουλεύουν, δεν θα πληρώνονται. Κι όσοι δε δουλεύουν,
θα πληρώνουν επειδή κάθονται… Πάρτε, κόσμε! Πάρτε, τώρα
που γυρίζει! Πολλά δίνετε, τίποτα δεν παίρνετε!... Πάρτε, έχει
και πλούσια δώρα! Δυο αυτοκίνητα κληρώνει η «ΠΡΩΙΝΗ»,
πέντε ταξίδια στην Ουγκάντα κληρώνει η «ΧΤΕΣΙΝΗ», τρία
σπίτια χωρίς πόρτες κληρώνει η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»! Πάρτε,
κόσμε! Εφημερίδεεεεεες… (Κάνει να φύγει, κοντοστέκεται,
ξύνει το κεφάλι του και συνεχίζει) Μανάδες, γιαγιάδες, θειάδες
και ξαδερφάδες. Επικίνδυνος τρελός το έσκασε απ’ το Δημόσιο
Ψυχιατρείο! Κρύψτε τα παιδάκια σας, μην τρελαθούν κι άλλο!
(Φεύγοντας εξακολουθεί να φωνάζει) Εφημερίδεεεεεες…
Εφημερίδεεεεεες…
ΤΡΕΛΟΣ : (Εμφανίζεται στη σκηνή τρομαγμένος και
αναμαλλιασμένος. Τα ρούχα του είναι κουρελιασμένα και έχει
παντού μουντζούρες. Απευθύνεται στους θεατές σαν να μη
συμβαίνει τίποτε)
Βρε, τι κίνηση είναι κι αυτή σήμερα! Εκεί μέσα που ήμουν, το
έβλεπα από τα κάγκελα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Νόμιζα
πως ήμουν τρελός. Αλλά τώρα που βγήκα έξω, είμαι βέβαιος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είμαι τρελός. Δε μπορεί να
συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Τρεις φορές πήγαν να με
κόψουν τ’ αυτοκίνητα σαν ψάρι φέτα. Πέντε φορές έχασα το
λεωφορείο από κάτι βιαστικές κυρίες που έσπρωχναν σαν να
γεννούσε η γελάδα τους. Όχι πως πήγαινα κι εγώ κάπου
συγκεκριμένα, αλλά, ρε παιδάκι μου, πρόσεχε λίγο μαντάμ…
Τέλος πάντων, τώρα έφτασα. Αλλά μήπως ξέρω πού
βρίσκομαι; Δεν πειράζει. Μήπως κι οι άλλοι ξέρουν; Θα
ρωτήσω και θα μάθω.
Στρέφεται προς τα αγάλματα. Τα κοιτάζει. Τα πλησιάζει
επιφυλακτικά. Προσπαθεί να αγγίξει τα ρούχα τους.
Ανεβαίνει στα βάθρα και κουνάει το χέρι του μπροστά απ’
τα μάτια τους. Ετοιμάζεται να τους μιλήσει.
Καλημέρα σας… (Δεν παίρνει απάντηση και προσπαθεί ξανά)
Καλημέρα σας… Μωρέ, τσιγκουνιά να σου πετύχει! Μια
καλημέρα του θεού και βαριούνται να την πούνε! Ωραίοι
άνθρωποι! Στέκονται, σε κοιτάζουν και δε σου λένε κουβέντα.
Τουλάχιστον δε σπρώχνουνε σας τις κυρίες που λέγαμε.
Από το βάθος της σκηνής εμφανίζεται ένας περαστικός
κρατώντας εφημερίδα.
ΤΡΕΛΟΣ : Ωραία! Βρήκαμε άνθρωπο να συνεννοηθούμε.
Αυτός περπατάει. Δε μπορεί. Θα μιλάει κιόλας.

Στο μεταξύ, ο περαστικός έχει καθίσει στο παγκάκι, έχει
ανοίξει την εφημερίδα και τη διαβάζει με πολύ μεγάλη
προσοχή.
ΤΡΕΛΟΣ : (τον πλησιάζει) Καλημέρα σας! (σε λίγο, πιο
δυνατά) Καλημέρα σας!
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ : (Δεν του δίνει σημασία. Διαβάζει την
εφημερίδα και μονολογεί άλλοτε με έκπληξη και άλλοτε με
θαυμασμό) Πω, πω, πω!… Τι λες, ρε παιδί μου!... Ρε, τι γίνεται
στον κόσμο!... Χιροσίμα γίναμε!... Βιετνάμ γίναμε!... Πω, πω,
πω!... Για κοίτα!...
ΤΡΕΛΟΣ : Πού να κοιτάξω, κύριε;
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ : (συνεχίζει) Για κοίτα, φίλε μου!... Κι ύστερα
σου λέει!... Και τι να σου πει, δηλαδή!... Καλύτερα να μη σου
πει τίποτα!... Γιατί, κι αν σου έλεγε, τι να σου έλεγε!... Ενώ, αν
δε σου έλεγε, δε θα του έλεγες κι εσύ!...
ΤΡΕΛΟΣ : (φανερά εκνευρισμένος) Ε, πες, τέλος πάντων, κάτι,
χριστιανέ μου! Όλο αν σου έλεγε κι αν δεν σου έλεγε, είσαι. Πες
κάτι, επιτέλους! Πες μας την ώρα! Πες μας τι καιρό κάνει στο
Τόκυο! Πες μας πώς πλένονται οι ελέφαντες! Πες μας κάτι, ντε!
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ : (εξακολουθεί να είναι αδιάφορος) Τι φασαρία
είναι αυτή; Δεν υπάρχει πια ένα ήσυχο μέρος να διαβάσουμε
και να μιλήσουμε με τους φίλους μας; (αγανακτισμένος) Αμάν

πια! Πάρτε αυτά τα ενοχλητικά πουλιά μακριά! (διπλώνει την
εφημερίδα του και ξεκινάει να φύγει)
ΤΡΕΛΟΣ : (καθώς ο περαστικός απομακρύνεται) Πες μου,
μωρέ, κάτι πριν φύγεις. Πες μου έξι νούμερα για το Λόττο. Πες
μου τη διεύθυνσή σου, να σου στέλνω το Περιοδικό των
Τρελών δωρεάν.
Εμφανίζεται ο λουστράκος με τα σύνεργά του χτυπώντας
τις βούρτσες του και φωνάζοντας δυνατά.
ΛΟΥΣΤΡΑΚΟΣ : Λούστροοοοοος! Λούστροοοοοος! Εδώ το
καλό γυάλισμα! Εδώ η γρήγορη εξυπηρέτηση! Εδώ ο καλός ο
λούστρος! Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω… Συγνώμη,
λάθος… Αυτό το λέει ο μπαρμπα-Γρηγόρης ο μανάβης… Εδώ
η πιο σβέλτη βούρτσα της Αθήνας!
ΤΡΕΛΟΣ : Α, ώστε στην Αθήνα είμαστε. (κοροϊδευτικά) Μμμμμ,
πολύ ωραία πόλη!... (προς τους θεατές) Να προσέχετε να μη
σας την κλέψουνε και δε σας τη δίνουνε πίσω σαν το γάιδαρο
του παππού μου… Ο πιτσιρικάς όμως είναι καλός. Δίνει και
τσάμπα πληροφορίες. Λες να μάθουμε κάτι;
Ο τρελός ετοιμάζεται να τον πλησιάσει, αλλά έχει ήδη
εμφανιστεί ο πελάτης για να βάψει τα παπούτσια του.
ΤΡΕΛΟΣ : Δεν πειράζει, θα περιμένω. Τσάμπα είναι.

ΛΟΥΣΤΡΟΣ : Τι επιθυμεί ο κύριος;
ΠΕΛΑΤΗΣ : (αυστηρά προς το λουστράκο) Τι να επιθυμεί ο
κύριος; Κούρεμα και ξύρισμα; Λίγα λόγια και καλό και γρήγορο
γυάλισμα επιθυμεί ο κύριος, γιατί πηγαίνει σε βάφτιση. (ο
λουστράκος έχει ήδη ξεκινήσει το βάψιμο) Ακούς εκεί, τι
επιθυμεί ο κύριος. Μάθανε και οι λούστροι να μιλάνε. Πρέπει
να του πούμε και τι δουλειά θα κάνει και πού θα πάμε και τι
ώρα θα κοιμηθούμε. Δεν είμαστε καλά!
ΤΡΕΛΟΣ : (μονολογεί όσο ο λουστράκος βάφει τα παπούτσια)
Αυτό λέω κι εγώ. Δεν είμαστε καλά. Δεν είμαστε καθόλου καλά.
Μωρέ, εγώ έπρεπε να ήμουνα ο λούστρος και θα σου έβαφα
πρώτη τη γλώσσα και μετά τα βρωμοπάπουτσά σου. Έτσι,
μπας και καθάριζε και μίλαγε καλύτερα. Αλλά, τι να σου κάνω;
Εγώ είμαι, βλέπεις, ο τρελός κι εσύ ο γνωστικός. Αχ, μωρέ
σκηνοθέτη, τι μου κάνεις!
ΛΟΥΣΤΡΟΣ : (έχει τελειώσει) Έτοιμος ο κύριος και πολύ πολύ
περιποιημένος. Δυο ευρώ και είμαστε εντάξει.
ΠΕΛΑΤΗΣ : (αγανακτισμένος) Τι λες, βρε παλιόπαιδο; Δυο
ολόκληρα ευρώ γι’ αυτό το απαίσιο γυάλισμα; Βρε, ξέρεις πώς
βγαίνουν τα δυο ευρώ; Βρε, ξέρεις πως εγώ σκοτώνομαι στο
Υπουργείο Εργασίας κάθε μέρα για να βγάλω με ιδρώτα το
μεροκάματο; Δε ντρέπεσαι, μικρό παιδί, να κλέβεις τον κόσμο

που έχει ανάγκη; Τι θα γίνεις, βρε, όταν μεγαλώσεις; Τι θα
προσφέρεις στην κοινωνία;
ΤΡΕΛΟΣ : (επιτίθεται οργισμένος στον πελάτη) Πάντως
περισσότερα από σένα, κύριε δουλευταρά του υπουργείου. Θα
θρονιάζεται σε λιγότερες καρέκλες και θα πίνει λιγότερους
καφέδες, γιατί θα δουλεύει. Ενώ εσύ κάθεσαι και μας πιάνεις
και τον τόπο. Δώσε γρήγορα τα δυο ευρώ και στρίβε, γιατί κι
εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει εδώ μέσα… (διορθώνει) εδώ έξω,
ήθελα να πω.
ΠΕΛΑΤΗΣ : (τρομαγμένος) Καλά, ντε. Δεν είπαμε και τίποτα.
Εγώ… για το καλό του… (Βγάζει από την τσέπη του τα
χρήματα και τα δίνει στο μικρό. Ο μικρός τα παίρνει και φεύγει
χοροπηδώντας, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται
οπισθοχωρώντας και ο πελάτης)
ΤΡΕΛΟΣ : (στους θεατές) Ακούς εκεί, φίλε μου! Όχι, πέστε μου
αν έχω άδικο!
Εμφανίζεται από την άκρη της σκηνής ο παππούς με τον
εγγονό του. Ο παππούς κρατάει εφημερίδα και
κατευθύνεται προς το παγκάκι.
ΤΡΕΛΟΣ : Καινούριοι μουσαφιραίοι. Κάτσε να δούμε πώς θα
ξεμπλέξουμε κι απ’ αυτούς. Πολλή κίνηση έχει, ρε παιδιά, αυτή
η Αθήνα. Μπα, δε με βλέπω να κάθομαι για πολύ εδώ.

Πηγαίνει πίσω απ’ το παγκάκι και μένει ακίνητος
παριστάνοντας κι αυτός το άγαλμα.
ΠΑΠΠΟΥΣ : (προς τον εγγονό του) Λοιπόν, θα καθίσουμε
εδώ, θα σου κάνω τρεις ερωτήσεις στην αριθμητική, τρεις στη
γλώσσα, τρεις στην ιστορία και τρεις στη γεωγραφία. Μετά, θα
σου διαβάσω λίγο από την εφημερίδα για να ενημερωθείς για
όσα συμβαίνουν στον κόσμο και μετά θα παίξεις λίγο
ποδόσφαιρο.
ΕΓΓΟΝΟΣ : (κλαψουρίζοντας) Καλέ παππού, μέχρι να με
ρωτήσεις όλα αυτά που θέλεις, θα έχει περάσει η ώρα και θα
πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι. Δε γίνεται να πάω να παίξω
λίγο και να μου κάνεις τις ερωτήσεις το βράδυ;
ΠΑΠΠΟΥΣ : Όλο να ξεφύγεις προσπαθείς. Δε σου αρέσουν τα
γράμματα. Μια μπάλα έχεις συνέχεια μέσα στο μυαλό σου.
Τέλος πάντων, θα σου κάνω μόνο μερικές ερωτήσεις και μετά
θα παίξεις. Αρχίζουμε. Πότε γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος;
ΕΓΓΟΝΟΣ : Και πού θες να ξέρω; Μήπως ήμουνα εκεί;
ΠΑΠΠΟΥΣ : Αυτές τις εξυπνάδες να μην έλεγες, θα ήσουν ο
καλύτερος… Προχωρώ. Πού βρίσκεται η διώρυγα του Σουέζ;
ΕΓΓΟΝΟΣ : Ακριβώς στη διώρυγα του Σουέζ εδώ και πολλά
πολλά χρόνια. Από τότε που φτιάχτηκε!

ΠΑΠΠΟΥΣ : Δε μου λες, παιδάκι μου; Όταν ο δάσκαλός σου
κάνει γεωγραφία, εσύ λύνεις σταυρόλεξο; Τι κουταμάρες είν’
αυτές; Άσε, καλύτερα να διαβάσουμε καμιά είδηση από την
εφημερίδα, μήπως γλιτώσουμε τα νεύρα μας. (ανοίγει την
εφημερίδα) Ορίστε, κοίτα τι γράφει. (διαβάζει) Σήμερα το πρωί
δραπέτευσε από το Δημόσιο Ψυχιατρείο της πόλης μας
επικίνδυνος τρελός.
Ο τρελός, ακούγοντας την είδηση, τον αγριοκοιτάζει και
τον πειράζει. Ο παππούς σταματάει, κοιτάζει για λίγο τον
εγγονό του και συνεχίζει το διάβασμα.
ΠΑΠΠΟΥΣ : (συνεχίζει) Όταν το έσκασε, φορούσε πουκάμισο
και τζιν παντελόνι. Πρέπει να είναι αρκετά λερωμένος, γιατί
εκείνη την ώρα δούλευε στο μαγειρείο του νοσοκομείου. Η
αστυνομία τον ψάχνει παντού και παρακαλεί όποιον τον
αναγνωρίσει…
Ο τρελός πειράζει για δεύτερη φορά του παππού, που
τώρα δείχνει ακόμα πιο εκνευρισμένος και κοιτάζει λίγο
απειλητικά τον εγγονό του, αλλά συνεχίζει το διάβασμα.
ΠΑΠΠΟΥΣ : (συνεχίζει) …να τον καταγγείλει και να καλέσει
αμέσως σε βοήθεια στο τηλέφωνο 210 11 12 13 14 για να του
περάσουνε το ζουρλομανδύα.

Ο τρελός νευριάζει, δίνει μια ξαφνική σπρωξιά στον
παππού και τον πετάει κάτω απ’ το παγκάκι. Ο παππούς
σηκώνεται αγανακτισμένος και μαζεύει την εφημερίδα του
φωνάζοντας στον εγγονό του.
ΠΑΠΠΟΥΣ : Αμάν! Δεν τρώγεσαι πια! Η συμπεριφορά σου
είναι απαράδεκτη! Ήθελα να ‘ξερα, αυτά σου μαθαίνουν όλη
μέρα στο σχολείο; Πάμε. Φεύγουμε.
ΕΓΓΟΝΟΣ : (απορημένος) Γιατί, καλέ παππού; Τι σου έκανα;
Γιατί με τραβάς; Ούτε μπάλα με άφησες να παίξω ούτε τίποτα.
Ο παππούς τον τραβάει από το χέρι και φεύγουν. Ο
τρελός αρχίζει να βηματίζει στη σκηνή και κάνει κινήσεις
για να ξεπιαστεί.
ΤΡΕΛΟΣ : Λίγο ακόμα να μένανε και θα ‘βγαζα ρίζες έτσι που
καθόμουνα. Δεν άφηνε το παιδάκι να παίξει και του έκανε κι
όλες αυτές τις χαζοερωτήσεις. Τι σου είναι κι αυτοί οι μεγάλοι.
Όλη τη μέρα τα παιδιά στο σχολείο, μετά στο φροντιστήριο και
μετά ερωτήσεις για να δούνε η μαμά και ο μπαμπάς αν τα
έχουνε μάθει καλά. Και πότε θα παίξουμε εμείς, κύριε; Πού
είναι τα δικαιώματά μας; Πρωί διάβασμα, μεσημέρι διάβασμα,
βράδυ διάβασμα. Σούπα θα γίνει στο τέλος το μυαλό μας.
Από το βάθος εμφανίζονται δυο αγόρια κι ένα κορίτσι με
μια μπάλα.

ΤΡΕΛΟΣ : (ενθουσιασμένος) Βρε, καλώς τα! Ελάτε, ελάτε να
παίξουμε όλοι μαζί. Εγώ θα κάνω τον τερματοφύλακα κι εσείς
θα προσπαθήσετε να βάλετε γκολ.
Α’ ΑΓΟΡΙ : Καλέ, τι γίνεται εδώ; Υπάρχει μεγάλος που να μη
μας διώχνει από τη γειτονιά του; Υπάρχει μεγάλος που θέλει
να παίξει μαζί μας; Πάμε, παιδιά!
ΚΟΡΙΤΣΙ : Θ’ αφήσετε, κύριε, και μένα που είμαι κορίτσι να
παίξω μαζί σας;
ΤΡΕΛΟΣ : Γιατί; Τα κορίτσια δεν έχουν πόδια;
ΚΟΡΙΤΣΙ : (χαρούμενα και ειρωνικά) Τα κορίτσια έχουν πόδια.
Μερικά αγόρια δεν έχουν μυαλό και νομίζουν πως δε
μπορούμε να παίξουμε μπάλα κι εμείς.
Β’ ΑΓΟΡΙ : Αφήστε, μωρέ, τα λόγια κι ελάτε να παίξουμε πριν
μετανιώσει και χάσουμε την ευκαιρία. Μετά βλέπουμε ποιος
έχει μυαλό και ποιος δεν έχει.
Αρχίζουν να παίζουν όλοι μαζί ξεφωνίζοντας και
γελώντας. Κάθε φορά που τα παιδιά πετάνε τη μπάλα, ο
τρελός πέφτει θεαματικά και προσπαθεί να την πιάσει.
Όπου, ξαφνικά εμφανίζεται η κυρα-Κατίνα έξαλλη από
θυμό.

ΚΥΡΑ-ΚΑΤΙΝΑ : Βρε, παλιόπαιδα. Βρε, κακομαθημένα. Βρε,
πόσες φορές σας είπα να ξεκουμπιστείτε από δω; Να πάτε,
βρε, στα σπίτια σας να παίξετε, στα σαλόνια των μανάδων
σας. Που σας έχουν αμολημένα, να γυρίζετε πέρα δώθε και να
τρελαίνετε τον κόσμο. Να πάτε να παίξετε μπάλα στο μπαλκόνι
σας, βρε. Να λερώσετε τη μπουγάδα της μάνας σας. Να πάτε
να κλωτσήσετε το αυτοκίνητο του πατέρα σας, βρε, και όχι του
αντρούλη μου, που δουλεύει μέρα νύχτα για να το ξεχρεώσει.
Μη σας ξαναδώ εδώ, βρε παλιόπαιδα, θα σας κόψω τα πόδια.
Τα παιδιά εξαφανίζονται τρομαγμένα κι ο τρελός ξεκινάει
τον καυγά με την κυρα-Κατίνα.
ΤΡΕΛΟΣ : Τι λες, κυρά μου; Σου ‘στριψε εντελώς; Μπάλα στο
σαλόνι και στο μπαλκόνι; Να σκοτωθούνε θέλεις για να μη σου
χαλάσουνε το αυτοκίνητο, που το αφήνεις όπου βρίσκεις;
Γιατρός σ’ έχει εξετάσει τελευταία;
ΚΥΡΑ-ΚΑΤΙΝΑ : Α να χαθείς κι εσύ, θεοπάλαβε! Ολόκληρος
άντρας και παίζεις μπάλα με τα βρέφη. Μωρέ, δεν πας να
δουλέψεις, να βγάλεις κανένα φράγκο, παρά κάθεσαι και
κοπροσκυλιάζεις όλη μέρα; (φεύγει)
ΤΡΕΛΟΣ : Τώρα τι να σου πω; Είσαι και μεγάλη γυναίκα.
Σέβομαι την ηλικία σου. (προς τους θεατές) Να πάω να
δουλέψω, να βγάλω λεφτά, να τα δώσω προκαταβολή για το
αυτοκίνητο, να πληρώσω την ασφάλεια, το σήμα, το συνεργείο,

τη βενζίνη, την κλήση της τροχαίας για παράνομη στάθμευση,
την κλήση του δήμου επειδή του λείπουν λεφτά απ' το ταμείο
και την εφορία επειδή έχω αυτοκίνητο. Και μετά να πρέπει να
ξαναδουλέψω, για να ξεχρεώσω τις δόσεις για το αυτοκίνητο.
Και μέχρι να τις ξεχρεώσω, να είναι παλιό και να χρειάζομαι
καινούριο… Ε, τόσο τρελός δεν είμαι!
Τώρα εμφανίζονται δυο κυρίες. Ο τρελός κάθεται
παράμερα και τις βλέπει που κατευθύνονται στο παγκάκι
για να καθίσουν, ενώ ταυτόχρονα συζητούν.
Α’ ΚΥΡΙΑ : Που λες, Νίτσα μου, πού να στα λέω.
Β’ ΚΥΡΙΑ : Για λέγε, για λέγε…
Α’ ΚΥΡΙΑ : Του λέω του προκομμένου μου. Ή μου αγοράζεις
γούνα σαν της Παπαδοπούλου απέναντι ή χωρίζουμε!
ΤΡΕΛΟΣ : Γούνα το κατακαλόκαιρο; Τρελάθηκες, κυρά μου;
Α’ ΚΥΡΙΑ : Τι είπες, Νίτσα μου;
Β’ ΚΥΡΙΑ : Τίποτα, χρυσή μου. Για λέγε, για λέγε. Τι έγινε
τελικά;
Α’ ΚΥΡΙΑ : Σαν τι θες να έγινε; Μπορούσε να κάνει κι αλλιώς;
Πήγαμε στο καλύτερο μαγαζί και διάλεξα μία.. μα, τι να σου
λέω, άλλο πράγμα! Τρεις τίγρεις είχαν σκοτώσει για να
ταιριάξουν τα κομμάτια! Τέλεια! Τέλεια!

ΤΡΕΛΟΣ : (σταυροκοπιέται με τρόμο) Χριστός κι Απόστολος!
Τι λύσσα είναι κι αυτή; Σταματήσανε οι ανθρωποφάγοι να
τρώνε κρέας και τρώνε οι πολιτισμένοι τις γούνες;
Β’ ΚΥΡΙΑ : (αδιαφορώντας για τον τρελό) Κι εμείς, χρυσή μου,
πήραμε το καινούριο μας τζιπ και ανεβήκαμε σε μια
βουνοπλαγιά υπέροχη με κάτι πεύκα μυρωδάτα, να σου
κόβεται η ανάσα. Βγάζει κι ο Στέλιος το τσεκούρι του και κόβει
κάτι ξύλα για το τζάκι μας, μούρλια. Τα κρύψαμε στο πορτ
μπαγκάζ στα γρήγορα κι ούτε που μας είδε κανείς. Ούτε γάτα
ούτε ζημιά. Να ‘ρθείτε να τ’ ανάψουμε να ζεσταθεί το κόκαλό
μας. Μέχρι και τη γούνα σου θα βγάλεις.
Οι κυρίες σηκώνονται να φύγουν. Ο τρελός τις ακολουθεί
φωνάζοντας.
ΤΡΕΛΟΣ : Αμ, έπρεπε να είχανε χέρια και πόδια τα δεντράκια
και θα σου ΄λεγα εγώ. Θα τ’ άγγιζε τότε ο κύριος Στέλιος με το
τσεκούρι του; Μαύρο θα σου τον κάνανε απ’ το ξύλο. Αλλά τι
να σου κάνω, που δε μιλάνε… Άκου, ν’ ανάψουνε το τζάκι μες
στο καλοκαίρι για να βγάλει η άλλη η τρελή τη γούνα της όταν
ζεσταθεί… Τα πίτουρα να βγάλεις απ’ το κεφάλι σου, κυρά
μου! Αυτά είναι που σου κάνουν όλη τη ζημιά! Α στα κομμάτια,
θεοπάλαβες!
Εμφανίζεται ο οδοκαθαριστής με τα σύνεργά του.
Καροτσάκι, σκούπα, φαράσι, κουβάς με νερό και

σφουγγάρι. Ο τρελός, μ’ ένα πήδημα, βρίσκεται πάνω στο
παγκάκι και παριστάνει ξανά το άγαλμα.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : Τι παλιοδουλειά είναι κι αυτή. Βαρέθηκα
πια. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Κάθε πρωί σκούπα,
φαράσι, σφουγγάρι και νερό κι έτοιμος για ξεβρόμισμα. Και την
άλλη μέρα, πρωί πρωί, πάλι τα ίδια. Και να πεις πως βγαίνει
τίποτα; Όλα μαύρα!
Γυρίζει και βλέπει το «καινούριο άγαλμα». Το πλησιάζει,
το αγγίζει και διαπιστώνει πως είναι ακόμα πιο λερωμένο
από τ’ άλλα δυο.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : Τι τρέχει, ρε παιδιά; Κι άλλο άγαλμα θα
καθαρίζω; Μια ζωή, λιγότερα λεφτά, περισσότερη δουλειά. Μα,
καθόλου δε με λυπόσαστε πια; Κι τι βρομιά που έχει πάνω του!
Ποιος ξέρει από πού το φέρανε. Το έχει φάει το νέφος και το
καυσαέριο. Κατάμαυρο είναι. (προς τους θεατές) Αλλά τι να
σου κάνει κι αυτό; Τα φουγάρα απ’ τα εργοστάσια απ’ τη μια, οι
εξατμίσεις απ’ τ’ αυτοκίνητα απ’ την άλλη. Κι όλος αυτός ο
κόσμος που δε λέει να σταματήσει το κάπνισμα…
Στο μεταξύ, ο τρελός που έχει βγάλει τσιγάρο κι
ετοιμάζεται να το ανάψει, το ξαναβάζει βιαστικά στην
τσέπη του και με τα χέρια του κάνει κινήσεις σαν να θέλει
να διώξει την κάπνα. Μετά σκύβει και χαϊδεύει γρήγορα
τον οδοκαθαριστή που βρίσκεται μπροστά του. Αυτός

γυρίζει να δει τι συμβαίνει, αλλά ο τρελός μένει ακίνητος
στη θέση του.
Όσο ο οδοκαθαριστής λέει τα επόμενα λόγια, ο τρελός
μαζεύει τα σκουπίδια αθόρυβα.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : Τι κακές συνήθειες που έχουν κάποιοι
άνθρωποι. Μόλις φάνε κάτι, πετάνε το χαρτί κάτω. Έχουν
γεμίσει οι δρόμοι σκουπίδια. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα
μαζέψει. Τώρα που καλοκαίριασε, θα πατήσουμε καμιά
μπανανόφλουδα και θα βρεθούμε με κανένα πόδι σπασμένο.
Κι άντε να βρεις κρεβάτι σε νοσοκομείο. Πιο εύκολα βρίσκεις
θέση σε λεωφορείο. Αμ, οι παραλίες τι σου λένε; Χειρότερος
σκουπιδότοπος δεν υπάρχει. Έφαγες, κύριέ μου, το παγωτάκι
σου; Πέτα το χαρτάκι στο καλαθάκι. Δεν παθαίνεις τίποτα.
Ο τρελός έχει επιστρέψει στη θέση του μετά το μάζεμα των
χαρτιών και προσπαθεί με διάφορες κινήσεις, πίσω από
την πλάτη του οδοκαθαριστή, να τον ηρεμήσει. Αυτός
γυρίζει ξαφνικά και ο τρελός κοκαλώνει στη θέση του.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : Κάναμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες
στην Αθήνα. Κρύψαμε όλα τα στραβά, κάποιοι φάγανε με
χρυσά κουτάλια, χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, πήραμε και
τα μπράβο μας, πήραμε και βραβείο για την κουταμάρα μας…
Τώρα να έρθουνε να τους δείξουμε. Να δω τι θα τους δείξουμε.

Ο τρελός παίρνει στάση αθλητή.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : Περάστε, κύριοι. Από δω το μουσείο της
Ακρόπολης, από κει τα ερείπια της Ακρόπολης. Από δω αυτά
που αρπάξανε οι πολιτικοί κι από κει αυτά που μας χρεώσατε.
Από δω αυτά που μας φάγατε κι από κει αυτά που σας
χρωστάμε, όπως λέτε, και σιγά μη σας τα δώσουμε.
Συνεχίζουμε την ξενάγησή μας. Από δω οι δρόμοι μας με τις
λακκούβες κι από κει οι κουρσάρες των αγροτών της Αθήνας.
Από κει ο τσολιάδες μας έξω απ’ τη Βουλή, όταν φαίνονται από
τα δακρυγόνα. Φυλάνε καλά τον Άγνωστο Στρατιώτη, γιατί άμα
τον ξεχάσουμε, μπορεί οι πατέρες του έθνους να τον
ξεπουλήσουν κι αυτόν. Παραδίπλα, ο Εθνικός Κήπος μας. Το
καμάρι μας. Το στολίδι μας. Δείτε τον καλά, γιατί είναι τα
μοναδικά δέντρα στην πόλη μας. Τα άλλα που είχαμε, ή τα
κόψαμε ή τα κάψαμε ή στο τσιμέντο τα θάψαμε. Ξενάγηση
τέλος, γιατί παρακάτω όπου υπάρχει γωνιά που κόβει ο αέρας,
θα δείτε κι από έναν άστεγο τυλιγμένο στα κουρέλια του. Σα δε
ντρεπόμαστε!!!
Ο τρελός βγάζει από την τσέπη του μερικά λουλούδια και
τα σκορπάει γύρω του. Το τελευταίο το βάζει στο πέτο
του.
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : (συνεχίζει γυρίζοντας προς τα αγάλματα)
Κι εσείς δε μιλάτε καθόλου. Κουβέντα δε λέτε. Πώς θα περάσω

κι εγώ την ώρα μου; Τι θα γίνει με σας; Κάθε μέρα σας
φροντίζω. Θ’ ανοίξετε επιτέλους το στόμα σας; Τι σας έχω
κάνει και δε μου μιλάτε; Εγώ σας καθαρίζω κάθε μέρα. Εγώ
σας φροντίζω. Ανοίξτε πια το στόμα σας. Πείτε μου έναν καλό
λόγο, έστω μια φορά!
Όλη την ώρα που ο οδοκαθαριστής μιλάει στα αγάλματα,
ο τρελός τον κοιτάζει απορημένος και κάπου κάπου, όταν
δεν τον βλέπει, του κάνει νόημα με το χέρι «σου ‘στριψε;».
ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ : (συνεχίζει γυρίζοντας στον τρελό) Και
σένα τι σε φέρανε εδώ; Λες και δεν είχα δουλειά να κάνω και
μου φορτώσανε κι άλλη. Κι ούτε που λες να καθαρίσεις. Σε
βαρέθηκα πια. Μ’ ακούς;… Όχι, ε;… Δε μου δίνεις σημασία,
ε;… Στάσου να σου δείξω εγώ, για να με θυμάσαι!
Ο οδοκαθαριστής αρπάζει τον κουβά και ρίχνει το
μπουγέλο πάνω στον τρελό που δεν κάνει καμιά κίνηση
για να φυλαχτεί. Στη συνέχεια πετάει τον κουβά και
απομακρύνεται από την σκηνή μουρμουρίζοντας και
χειρονομώντας, ενώ ο τρελός τινάζεται προσπαθώντας να
στεγνώσει. Κατεβαίνει απ’ το παγκάκι, προχωρεί προς το
κέντρο της σκηνής και μιλάει στους θεατές.
ΤΡΕΛΟΣ : Ε, λοιπόν, βρε παιδιά, άμα είναι έτσι οι λογικοί,
χίλιες φορές προτιμώ να είμαι τρελός, πολύ τρελός, πάρα πολύ
τρελός! Καλύτερα να του δίνω πριν τρελαθώ πραγματικά μαζί

σας!... Γεια σου, βρε κόσμε, λογικέ, τρελέ, τρελέ, θεότρελε!...
Γεια και χαρά σας και χάρισμά σας!... Φεύγωωωωωω!!!
Ο τρελός φεύγει τρέχοντας από τη σκηνή και εμφανίζεται
ο εφημεριδοπώλης.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ : Εφημερίδεεεεεες… Εφημερίδεεεεεες…
Πρωτοφανές στα χρονικάάάάάά… Επικίνδυνος τρελός
επιστρέφει μόνος του στο ψυχιατρείοοοοοο… Δήλωσε ότι
φοβήθηκε τους γνωστικούς και θέλει να μείνει για πάντα
μέσαααααα… Εφημερίδεεεεεες… (ακούγεται φεύγοντας)
Α Υ Λ Α Ι Α