ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

σφαίρες, πύραυλοι, βόμβες, υποβρύχια, αεροπλάνα! Θεούλη
μου, πόσοι πολλοί και δυνατοί φίλοι!
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Κι όπου πηγαίνουν, φέρνουν την καταστροφή.
Πείνα και δυστυχία παντού. Τα παιδάκια γυρίζουν μόνα τους
στο δρόμο και ψάχνουν τους γονείς τους. Τα σπίτια, τα
σχολεία, τα νοσοκομεία… όλα γύρω γκρεμίζονται…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : … κι οι φίλες μας, παιδιά, η Αγαπούλα και η
Ειρηνούλα όπου φύγει φύγει.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Αχ και να σε είχα μπροστά μου, κύριε Πόλεμε!
Να σου δείξω εγώ, που ταλαιπωρείς τις φίλες μας. Να σας
μάθω εγώ, εσένα και τους φίλους σου, να είσαστε καλοί και να
φέρεστε ευγενικά.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Νικολάκη, μη λες τέτοια πράγματα. Ξέχασες
κιόλας τις συμβουλές που μας έδωσαν οι φίλες μας; Άσε που
είμαστε και μόνοι μας εδώ έξω.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Μόνοι μας; Μα τι λες, Ελενίτσα; Δε βλέπεις
τους φίλους μας; Όλοι εδώ είναι με το μέρος μας. Δεν είναι έτσι
παιδιά;… Ας έρθει όποιος θέλει.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Δίκιο έχεις. Ας έρθει όποιος…
Αλλαγή Σκηνικού : Στο σημείο αυτό σταματάει η μουσική,
σβήνουν τα φώτα, το φόντο γίνεται σκούρο και ακούγεται
δυνατός θόρυβος και ήχος όπλων.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Ελενίτσα, τι ήταν αυτό;