ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

(Ο Πόλεμος φεύγει από τη σκηνή και τα δυο παιδιά μένουν
μόνα τους)
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Μωρέ, καλά του τα είπες… Αλλά… ποια λες να
στείλει;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Εγώ λέω να κρυφτούμε και να περιμένουμε.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Εντάξει. Πάμε.
(Η σκηνή αδειάζει. Το φόντο παραμένει σκοτεινό κι
ακούγεται ο ήχος από βόμβα που σκάει. Στη συνέχεια
εμφανίζεται η ΒΟΜΒΑ στη σκηνή)
ΒΟΜΒΑ : Εγώ είμαι η Βόμβα. Αγαπάω τον Πόλεμο και
πηγαίνω πάντα μαζί του. Δεν τον εγκαταλείπω ποτέ. Βρίσκομαι
πάντα στο πλευρό του… Αλλά δεν έχω παράπονο. Κι αυτός με
προτιμάει πάντα. Όπου τον φωνάξουν, πρώτη πρώτη με
στέλνει… Κι εγώ… ξέρω να κάνω καλά τη δουλειά μου. Πέφτω
από ψηλά και σκάω με δύναμη πάνω στα σπίτια. Και τα κάνω
κομματάκια. Τα σωριάζω πάνω στη γη και πλακώνουν όσους
κάθονται μέσα σ’ αυτά. Όταν δεν πέσω πάνω στα σπίτια,
σκάω με δύναμη πάνω στη γη. Γίνομαι χίλια δυο μικρά
κομματάκια σίδερο που καίνε. Και πάω και καρφώνομαι πάνω
στους ανθρώπους. Έτσι τους κάνω να υποφέρουν και να
πεθαίνουν από τον πόνο… Μη μου πείτε, λοιπόν, πως δεν
κάνω καλή δουλειά… Όποιος θέλει… μπορεί να… δοκιμάσει…
(Εμφανίζονται σιγά σιγά τα δυο παιδιά)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Χαι.. χαίρετε… τι… τι… κάνετε;