ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Εσείς να ‘στε καλά, μπας κι όπως σας βλέπει ο
κόσμος, αρχίσει να καταλαβαίνει πως ήμασταν και σε τι χάλια
έχουμε καταντήσει… (φεύγει)
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Αχ, μ’ αυτόν τον καημό μου φαίνεται πως θα
μείνουμε. Κοίταζα, μωρέ Θεμιστοκλή, χτες βράδυ την
Ακρόπολη και ράγισε η καρδιά μου. Κομματιασμένη,
μουντζουρωμένη… Φραγμένος ο Παρθενώνας και τα
Προπύλαια με σκαλωσιές και έργα, έργα, έργα που ποτέ δεν
τελειώνουν.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : Γιατί, νομίζεις πως η Σαλαμίνα είναι σε καλύτερη
κατάσταση; Εμείς τότε βουλιάξαμε τα πλοία των Περσών για
να σώσουμε την Ελλάδα. Τώρα, στα νερά της βουλιάζουνε
επίτηδες τα σαπιοκάραβα, τα άχρηστα, που στα νιάτα τους
οργώσανε τις θάλασσες. Κι όλος ο τόπος πνίγεται απ’ τα
πετρέλαια κι από τα λάδια των μηχανών.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Αυτά βλέπω κάθε μέρα κι έτσι μου ‘ρχεται να
φύγω, να εξαφανιστώ. Να μη βλέπω τη ντροπή των Ελλήνων.
Β’ ΑΓΑΛΜΑ : (με αποφασιστικότητα) ‘Όχι! Ποτέ! Εδώ θα
μείνουμε! Όπως και τότε! Εμείς θα διώξουμε και πάλι τους
βάρβαρους. Άντε, πάμε να πιάσουμε δουλειά.
Α’ ΑΓΑΛΜΑ : Καλά, ντε. Μια κουβέντα είπαμε. Μπα σε καλό
σου. Όλα σοβαρά τα παίρνεις. Πάμε…