ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΠΟΛΕΜΟΣ : Μίλησε κανείς;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : (ξεθαρρεύει σιγά σιγά) Ναι, εγώ είμαι, η Ελενίτσα.
Μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω από κοντά. Τι κάνετε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Εγώ είμαι πάντα καλά. Ας είναι καλά οι φίλοι μου
οι πύραυλοι και οι βόμβες που με υποστηρίζουν. Για τη δική
σας υγεία, όμως, δε… μπορώ να είμαι και τόσο σίγουρος…
Γιατί ξέρω ότι δεν είσαι μόνη σου. Κάπου εδώ πρέπει να είναι
και ένας άλλος εχθρός μου, ο αδελφός σου ο Νικολάκης.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Μα πώς το ξέρετε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Εγώ όλα τα ξέρω. Λέγε γρήγορα, πού είναι;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ναι… ναι… πως… Ε… Έλα, Νικολάκη. Βγες. Τα
ξέρει όλα.
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : (Εμφανίζεται διστακτικά) Μα… δεν… δεν…
κρύφτηκα. Εδώ ήμουν. Κάτι… έψαχνα… εκεί… στα χόρτα…
Εξάλλου,… ο κύριος Πολεμούλης είναι… είναι… φίλος μας.
ΠΟΛΕΜΟΣ : Δεν είμαι φίλος κανενός σας. Και το όνομά μου
δεν είναι «Πολεμούλης» (κοροϊδευτικά) αλλά «Πόλεμος».
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Καλέ μας φίλε, θα έλεγα, αν δεν σας πειράζει
βέβαια, ότι το «Πολεμούλης» είναι πιο όμορφο από το
«Πόλεμος». Και τις φίλες μας τις φωνάζουμε Αγαπούλα και
Ειρηνούλα και…