ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

αποφύγουν παραπέρα σχόλια), ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των
παιδιών έχουν ευχαριστηθεί περισσότερο απ' όλα τη μετάβαση με τα
λεωφορεία, επειδή σ' αυτό το χρονικό διάστημα είναι ελεύθερα από
κάθε υποχρέωση.
Η δημιουργία θεατρικών παραστάσεων στους διαθέσιμους χώρους
και χρόνους στα ασφυκτικά πλαίσια του ελληνικού σχολείου είναι ένα
τολμηρό και απαιτητικό εγχείρημα. Επαφίεται στην αγάπη και στην
καλή προαίρεση των εκπαιδευτικών, αφού καλούνται να ξεπεράσουν
άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε τεχνητά εμπόδια. Το τελικό αποτέλεσμα,
όμως, δικαιώνει τον κόπο τους και, πάνω απ' όλα, δίνει στα παιδιά
τη χαρά της ενεργής συμμετοχής, τη συνειδητοποίηση της αξίας της
συνεργασίας, την ανάδειξη των ιδιαίτερων ταλέντων, τη δυνατότητα
της προσαρμογής του αρχικού πλαισίου στις δεξιότητές τους, την
ολοκληρωμένη αντίληψη της καλλιτεχνικής διαδικασίας, αλλά και την
πρακτική εφαρμογή της πολυσυζητημένης διαθεματικότητας που
απαιτεί το ανέβασμα της παράστασης (υποκριτική, σκηνογραφία,
ενδυματολογία, φωτισμός κλπ). Ξεχωριστή σημασία έχει πως όλα
αυτά συμβαίνουν μακριά από την ανταγωνιστικότητα που συχνά
καλλιεργείται μέσα από την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία και
ακόμη πιο μακριά από την ακατάσχετη βαθμοθηρία που,
κυριολεκτικά, εξαφανίζει κάθε ίχνος παιδικής δημιουργικότητας.
Από μακροχρόνια προσωπική πείρα, αυτό που μένει απ' αυτή την
προσπάθεια είναι πολύ βαθύτερα ριζωμένο στην παιδική ψυχή, απ'
όσο όλες οι ώρες διδασκαλίας που έχουν μεσολαβήσει και τα παιδιά
έχουν υποστεί στα πλαίσια του ωρολόγιου σχολικού προγράμματος.
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν να θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια
και τόσο βαθιά χαραγμένο στη μνήμη τους, που αποτελεί κυρίαρχο
θέμα συζήτησης όταν οι παλιοί συμμαθητές συναντιούνται ακόμη και
μετά από δεκαετίες ολόκληρες.
Είναι η δικαίωση των δασκάλων που, πάνω από το υποδεκάμετρο
και την ορθογραφία, τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα μαθήματα,
την κατηγοριοποίηση των μαθητών, τις στείρες πληροφορίες που
εσκεμμένα ανακηρύχθηκαν σε γνώσεις, την ασφυκτική έως και