A Mind at Peace, by Ahmet Hamdi Tanpinar, translated from the ...

Bu düsünceden kurtulmak için tekrar hastabakici meselesine döndü.
Macide'nin sihhati de öyle düzgün degildi. Hatta bu kadar yorgunluga nasil tahammül ettigine sasiyordu.
Biraz fazla üzüntü, yorgunluk, onu yeniden bir gölge haline getirebilirdi. Evet, gidip, bir hastabakici
bulmaliydi. Ögleden sonra da o kiraci denen derde ugramasi lazimdi.
Elbisesini giyinirken -Insan denen bu saz parçasi...- diye birkaç defa tekrarladi. Çocuklugunun mühim bir
devrinde çok yalniz kalan Mümtaz, kendi kendisiyle konusmayi severdi. -Ve hayat dedigimiz çok ayri
sey...- Sonra zihni tekrar küçük Sabiha'ya gitti. Küçük yegenini sade eve döndügü için sevdigini
düsünmek hosuna gitmiyordu.
Hayir; ona dogdugu günden beri bagliydi. Hatta dogusunun sartlari düsünülürse, ona karsi minnettardi da.
Pek az çocuk bu kadar zamanda bir eve teselli ve sevinç getirebilirdi.
Mümtaz, üç gündür bu hastabakicinin pesinde idi. Bir yigin adres almis, telefonlar etmisti. Fakat bizim
memlekette aranan kaybolur.
Sark oturup beklemenin yeridir.
Biraz sabirla her sey ayaginiza gelir. Mesela Ihsan iyi olduktan alti ay sonra bile bir iki hastabakici mutlaka
onu arayacaktir. Fakat lazim oldugu zaman... Iste hastabakici meselesi böyleydi. Kiraciya gelince...
Kiraci meselesi büsbütün baska bir dertti. Ihsan'in annesinin bu küçük dükkanini tuttugu günden beri
begenmemis, hor görmüstü.
Fakat söyle bir on iki senedir de çikmayi aklina getirmemisti. Bu adamcagiz iki haftadir üst üste haberler
gönderiyor, beyefendilerden birinin veya hanimefendinin behemehal tesrif etmelerini rica ediyordu.
Bu, evcek inanilmayan bir hadise idi. Hasta bile, humma ve sancilar içinde buna sasiyordu. Çünkü ev
halki, kiracilarinin biricik vasfinin, görünmemek, gizlenmek, aranmazsa, hatta arandigi zamanlarda bile
mümkün mertebe geç ve güç meydana çikmak oldugunu bilirlerdi.
Birkaç seneden beri kontrati yenilemek, kiralari almak gibi isleri yüklenen Mümtaz, onu hatta dükkaninda
ve karsisinda iken bile görmenin ne kadar güç oldugunu bilirdi.
Daha, genç adam dükkana girer girmez siyah gözlügünü, bir kudret tilsimi, büyülü bir silah gibi gözlerine
takar, bu cam perde arkasinda adeta görünmez olur, oradan piyasanin durgunlugunu, hayatin agirligini,
devlet memuriyetinde belli bir gelirle çalisanlarin saadetini anlatir, memurlugu birakip da, Elkasibü
Habibullah hadisine uydugu için, -evet, sirf bunun için, Peygamber'in bu sözüne, bildigi halde riayetsizlik
etmemek için ticarete baslamisti;- kendisine kizar, dövünür, nihayet:
-Beyefendi, vaziyeti biliyorsunuz, simdilik kabil degil; hanimefendiye arz-i tazimat ederim. Bana birkaç gün
daha mühlet versinler. O bizim mal sahibimiz degil, velinimetimiz oldu. Insallah on bes gün sonra
ugrarlarsa hem teserrüf etmis oluruz, hem de bir parça sey takdim ederim, diye isi müpheme baglar; fakat
genç adam kapidan çikarken, yaptigi vaadin büyüklügünden ürkmüs gibi sesi titreyerek;-on bes günde de
kabil olur mu bilmem ki...- diyerek tekrar söze baslar ve -mümkünse hiç gelmesin, hiçbiriniz gelmeyin, ne
diye geleceksiniz sanki! Bu çürük binada, bu acayip kafeste oturdugum yetmiyormus gibi, bir de size para
mi verecegim- diyemedigi için, -daha iyisi aybasina dogru, hatta gelecek ayin ortasinda tesrif
buyursunlar...- ricasiyle, bu mülakati gerilere, çok uzak zamana atmaga çalisirdi.