po Europie i Afryce

20 | Nowiny Gniewskie z życia gminyNowiny Gniewskie | 21Rozmowa z panią Beatą Borkowską,kierownikiem Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego w GniewieTen zawód to powołaniePielęgniarstwo jest pięknym, lecz trudnym i bardzo odpowiedzialnymzawodem, do którego trzeba mieć powołanie. MiędzynarodowyDzień Pielęgniarki obchodzony jest 12 maja, w rocznicę urodzinFlorence Nightingale, uważanej za jedną z prekursorek pielęgniarstwa.4 maja obchodziliśmyMiędzynarodowyDzieńStrażaka. Poznaliśmycodziennąsłużbę w straży.Fot. Redakcja?Co skłoniło panią do wybraniazawodu pielęgniarki?Od najmłodszych lat marzyłam,żeby zostać pielęgniarką. Z papieruzrobiłam sobie czepek, a pieczątkiz ziemniaka. Na pytanie nauczycielkiw pierwszej klasie, kim chciałabymbyć w przyszłości, bez zastanowieniaodpowiedziałam, że pielęgniarką. Tenzawód to powołanie, które z biegiemlat staje się pasją i doświadczeniem.?Co jest źródłem satysfakcjiw tym zawodzie?Źródłem największej satysfakcjijest słowo dziękuję wypowiedzianez ust pacjenta, któremu dzięki naszejpracy terapeutycznej, udało się powrócićdo zdrowia, a wdzięczny uśmiechrodzin jest odzwierciedleniem naszejciężkiej pracy.Fot. RedakcjaRatują ludzkie życie. Strażacy,na dźwięk syreny alarmowej,niezależnie od pory dnia i sytuacji,odkładają wszelkich starań i ruszająna pomoc. Jak wygląda codziennasłużba w straży?– Do naszych zadań należy nie tylkogaszenie pożarów, odpowiedzialnijesteśmy za ratowanie oraz ewakuowaniez płonących budynkówzarówno ludzi, jak i zwierząt, pracujemyprzy wypadkach drogowychi innych niebezpiecznych zdarzeniach.Na szczęście nie mamy zbyt dużo?Pielęgniarka nie może się pomylić,musi być niezwykle ostrożna.Jest to sytuacja bardzo stresująca,która może prowadzićdo wyczerpania.Stres jest wpisany w nasz zawód.Towarzyszy nam każdego dnia. Strestrzeba umieć chwycić i nie dać mu siępokonać. Najlepszym lekarstwem jestrodzina. W domu przestajemy myślećo pracy, choć czasami to się nie udaje,bo myśli biegną jednak do pacjenta.Zastanawiamy się, czy wszystko zostałoodpowiednio zrobione, odpowiednieleki podane. Dlatego tak ważna jestrodzina, przy której można choć nachwilę zapomnieć o pracy.?W szpitalach brakuje pielęgniarek.Jak zachęcić młodych, abywybierali tą profesję?Jestem dumny, że jestem strażakiemTak o swojej pracy, często niebezpiecznej i ryzykownej,mówi Tomasz Truszczyński, członek zarządu OSP Gniew.zgłoszeń o płonących trawach – mówiprezes OSP w Gniewie i komendantmiejsko-gminny, Tadeusz Kordecki.– Do wyjazdu na każdą akcję trzebabyć gotowym w ciągu pięciu minut.A po akcji... Jest czas na odreagowaniestresu, opada adrenalina.Mamy siłownię, stół bilardowy,niektórzy potrzebują wysiłku fizycznego.Ale przede wszystkim dużorozmawiamy, oceniamy swoje działania,zastanawiamy się, czy zrobiliśmywszystko, co należało – informujeTomasz Truszczyński.Każdy dzień w straży jest inny. Nigdyprzecież nie wiadomo, co się wydarzy.A zgłoszenia bywają różne: pszczoły,Dawniej, w rodzinach wielopokoleniowych,dzieci wychowywały się obokdziadków, uzyskiwały od nich mądrośćżyciową, a dziadkowie energię oddziecka. Dziecko miało kontakt z babciąi uczyło się, że należy jej pomóc.Obcowanie ze starszymi ludźmi powodujezainteresowanie się ich problemamii może ukierunkować na wybórprzyszłej profesji.?Czego należy życzyć osobomwykonującym ten ważny społeczniezawód?Osobom wybierającym ten zawódżyczyłabym powołania do jego wykonywania.Wszystkim pielęgniarkomżyczę cierpliwości i wytrwałości, żebyoprócz wykonywania zleceń lekarskichmiały czas na rozmowę która działa terapeutyczniena chorego i zagubionegopacjenta.Życzenia te kieruję do całego personeluZakładu Opiekuńczo-Leczniczego w Gniewiei dziękuję za oddanie i współpracę.Dziękuję za rozmowę.Aneta Bartoszek-Pustkowskakot na drzewie, jaskółka w mieszkaniu,zagrożenie powodzią. Przed mojąwizytą w gniewskiej strażnicy patrolwracał znad Wisły,Czas pomiędzy wyjazdami wypełniająszkolenia na przykład z zakresuratownictwa medycznego, technicznego,czy konserwacja sprzętu, aby byłw jak najlepszym stanie.I znów kolejny wyjazd. Trzeba oczyścićze śmieci jeziorko na ul. Halleraw Gniewie.Strażacy nie mają czasu na odpoczynek,są zawsze gotowi do służby. Najważniejsze,że tworzą zgrany zespół, którymoże na siebie liczyć. •Aneta Bartoszek-PustkowskaFot. RedakcjaBije zegar godziny,my wtedy mawiamy:„Jak ten czas szybko mija!”– a to my mijamy26 kwietnia 2013 roku, uroczystym apelem, naukęw Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych im. ks. HenrykaMrossa w Gniewie zakończyli uczniowie klasy III LiceumOgólnokształcącego oraz Uzupełniającego LiceumOgólnokształcącego.Husarskiej Zamkuw Gniewie zostali zaproszeni:Wojciech Wanke, DoSaliNaczelnik Wydziału Edukacji StarostwaPowiatowego w Tczewie, BurmistrzMiasta i Gminy Gniew, Maria Taraszkiewicz-Gurzyńska,PrzewodniczącaRady Miejskiej, Walentyna Czapska,ks. proboszcz Zbigniew Rutkowski,komendant Straży Miejskiej, JanuszMateja, przedstawiciele zaprzyjaźnionychplacówek oraz rodzice uczniów.Apel rozpoczął się od wniesienia sztandaruszkoły i odśpiewania hymnu narodowego.Następnie dyrektor placówki,Wioletta Połomska, wygłosiła pożegnalneprzemówienie. Wyraziła nadziejęna to, że absolwenci w dorosłym jużżyciu będą korzystać z wiedzy, którązdobyli przez wszystkie lata nauki orazpoprosiła, aby nie zapomnieli o szkole,Fot. Redakcjaaby dzielili się swoimi sukcesamiz byłymi nauczycielami. – Potraficiebronić własnych racji. Takich Waszapamiętamy – dodała.Sztandar szkoły przekazany zostałw godne ręce następców. Wielu uczniówwyróżniono za bardzo dobrewyniki w nauce, wzorowe zachowanieoraz za osiągnięcia artystyczne,sportowe i aktywny udział w życiuszkoły. Rodzice wyróżniających sięuczniów otrzymali Listy Gratulacyjne.Przemówienie pełne podziękowańdla dyrekcji szkoły, wychowawcówi pozostałych nauczycieliwygłosiła Paula Strelau. Abiturienciwręczyli nauczycielom kwiaty.Całość uroczystości uświetnił krótkiprogram artystyczny pt: „Ewolucjalicealistów”. •Aneta Bartoszek-PustkowskaFot. RedakcjaUkończenie nauki w LO – refleksjei wspomnienia abiturientówPobyt w liceum był dla mnie wyjątkowym okresem. Poznałam wieluwspaniałych ludzi. Wiem, że postępy w nauce, które zrobiłam, są nietylko wynikiem mojej pracy, ale także zawdzięczam je zaangażowaniunauczycieli. Mam nadzieję, że w mojej pamięci będą chwile radosnei pouczające. Starałam się angażować w życie szkoły, by mieć cowspominać. Nie zawsze było tak miło, jakby się chciało, jednak zawszestarałam się wyjść z opresji bez nerwów. W pamięci mam wycieczkiz radiowca, wigilie klasowe oraz liczne akademie i przedstawienia,w których miałam okazję wziąć udział. Czas spędzony tutaj nie poszedłna marne. Coraz częściej zastanawiam się, jak będzie wyglądałomoje życie bez osób obecnie mnie otaczających. Jedno jest pewne:będzie mi ich brakowało. Z początku nie było łatwo odnaleźć sięw szkole, w której wszystko było obce. Pamiętam, że cieszyłam się,że znałam nie tylko z widzenia pewnych uczniów. Nie wiedziałamjeszcze wtedy, że przerodzi się to w przyjaźń. Są osoby w tej szkole,bez których przetrwanie wielu sytuacji byłoby niemożliwe. Nauczycieledali możliwości do rozwoju i służyli radą. Opinia starszych koleżaneko świetnych nauczycielach okazała się trafna. Cieszę się, że kończę LOw Gniewie, a nie inną szkołę, jak planowałam trzy lata temu. Dziękuję:moim kolegom i koleżankom, nauczycielom, dyrekcji oraz paniomsprzątaczkom za mile spędzony czas. Będzie mi tego brakowało, aleprzede mną otwierają się nowe drzwi…KarolinaJestem tegoroczną maturzystką. Pisząc te wspomnienia znajduję sięjeszcze w klasie, już jutro oficjalne zakończenie nauki w liceum. Zawszemyślałam, że będzie to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Koniecporannego wstawania, sprawdzianów, kartkówek, niemiłych obowiązkówucznia. Teraz rozpocznę „nowe życie”, na własny rachunek.Ale siedząc w swojej ławce czuję żal, ze ten czas tak szybko minął,że nie będę już rozmawiać ze znajomymi na przerwach i – przyznamsię – pisać karteczek na lekcjach, doradzać, jaki Tymbark ze szkolnegosklepiku jest najlepszy i z czym jest dziś ciastko francuskie, wysłuchiwać,że za mało się uczymy i ciągle spóźniamy na lekcje, wygłupiać się naprzerwach i wiele wiele wspomnień – ciepłych, miłych, serdecznych.Bardzo przywiązałam się do szkoły, ludzi którzy tu pracują – są dla mniejak dalsza rodzina, do której można się zwrócić z problemem.KlaudiaCzas spędzony w liceum minął bardzo szybko, poznałam tu nowe koleżanki,z którymi zamierzam spotykać się także po ukończeniu szkoły.Cieszę się, że osiągnęłam lepsze wyniki w nauce, niż w pierwszej klasie.Wiem, że udało mi się to nie tylko dzięki ciężkiej pracy, ale też dziękimotywacji ze strony nauczycieli. Z jednej strony cieszę się, że kończęszkołę i zaczynam nowy etap w życiu, jednak wiem też, że kończy sięczas beztroski, a zaczyna dorosłe życie.AgnieszkaW szkole spotkałam wielu wartościowych ludzi i odniosłam pierwszepoważne sukcesy. Moje liceum będę wspominać w samych superlatywach,chociaż nie zawsze było różowo. Naprawdę żałuję, że muszęopuścić tę szkołę, bo mam świadomość, że bezpowrotnie minęły latabeztroski. Teraz nadchodzi czas zmierzenia się z realiami dorosłego życia.PaulaNie mogę uwierzyć w to, że już kończę tę szkołę. Pamiętam, jak jeszczeniedawno szłam przestraszona do pierwszej klasy, a już za chwilę czekamnie matura. Czas spędzony w liceum wspominam bardzo dobrze.Poznałam tutaj wspaniałych ludzi i przeżyłam niezapomniane chwile.Czasami było ciężko, ale zawsze można było liczyć na wsparcie i pomocinnych. W naszej szkole czuję się jak w domu. Jest mi smutno, że jużczas na pożegnanie. Ale przede mną najdłuższe wakacje życia, a potemstudia – i to jest wspaniałe!MichalinaMam świadomość wkraczania w nowy etap życia, gdzie nic już niebędzie tak beztroskie jak dotychczas. W pewien sposób wprowadza toniepokój i obawy, z drugiej natomiast stanowi wyzwanie, które motywujemnie do działania. Z pewnością będzie mi brakowało znajomychz klasy, nauczycieli i nieodrobionych zadań domowych. Odczuwammały niedosyt z tego powodu, że mogłem więcej czasu spędzićprzy książkach. Jednak czas ten był spędzony z moimi przyjaciółmiz klasy, co uważałem i dalej będę uważał za najprzyjemniejszy w moimdotychczasowym życiu.FilipZ powodu ukończenia szkoły odczuwamy smutek i żal, ponieważ kończysię nasze beztroskie życie, a zaczyna dorosłość i odpowiedzialność.Jest nam smutno opuszczać mury tej szkoły, ponieważ spędziłyśmytutaj wspaniałe trzy lata. Szkoła była dla nas drugim domem. Terazbędzie nam trochę nieswojo, bo co dzień rano wstawałyśmy i szłyśmydo szkoły. Teraz tego już nie będzie, skończą się lekcje, dzwonek naprzerwę i codzienne spotykanie z naszą zgraną klasą.Dorota, Magda i Karolina