Hala sportowa

SPORT
MIESIĘCZNIK • SUPRAŚL NASZA GMINA • Nr 7 (17) / Lipiec-Sierpień 2013 21
Wiem, że to zabrzmi banalnie, ale powiedz
– dlaczego trenujesz?
Odpowiedź jest równie prosta jak pytanie.
To jest mój sposób na życie. Każdy człowiek
chce coś osiągnąć, a ja spełniam się właśnie
przez sport. Dzięki niemu poznałem setki
ludzi i odwiedziłem wiele miejsc. Tylko w tym
roku sport zaprowadził mnie do Finlandii,
Portugalii oraz kilku miast w Polsce.
Da się żyć w Polsce z lekkiej atletyki?
Powiem tak, w większości przypadków nie
jest kolorowo. Sport wyczynowy niestety
kosztuje i jeśli chce się osiągać sukcesy, trzeba
w niego zainwestować. Jest to możliwe
dzięki stypendiom i nagrodom, jakie przyznaje
mi m.in. Gmina Supraśl. Jeśli są one
wystarczająco wysokie, wtedy tak – da się
wyżyć ze sportu.
Dzielisz zawody sportowe na mniej i bardziej
istotne?
Każdy start jest ważny. Lecz do tej pory najważniejszym
dla mnie był start na Młodzieżowych
Mistrzostwach Europy w Tampere
(Finlandia) w lipcu tego roku. Pokazałem się
tam z najlepszej strony przechodząc gładko
przez eliminacje i poprawiając w finale rekord
życiowy o prawie półtora metra. Podium było
niestety poza moim zasięgiem i musiałem zadowolić
się 5. miejscem wśród oszczepników
z całej Europy. Dla mnie to naprawdę dużo.
W niektórych dyscyplinach sportu kontuzje
to temat rzeka, jak znosisz obciążenia
fizyczne?
Kontuzje są nieodłączną częścią mojego
trenowania. Od 5 lat nie miałem sezonu,
w którym nie odczuwałbym bólu. Aktualnie
mam uszkodzone kolano i nie wiem, czy nie
skończy to się operacją. To byłaby już druga,
pierwszą miałem na łokieć w 2009 roku.
Pamiętam. Operację wspomógł Fundusz
im. Kamili Skolimowskiej. Tragicznie zmarłej
Mistrzyni Olimpijskiej z Sydney.
Tak. Na szczęście łokieć już nie boli, ale dokucza
mi jeszcze stary uraz barku, którego
nie mogę w pełni wyleczyć. Po drodze bolały
mnie również plecy i kostka, ale już o nich
REKLAMA
zapomniałem. Kontuzje są moją zmorą, ponieważ
nie pozwalają wykonywać wszystkich
elementów treningu i zostawiają swój
ślad w postaci błędnych nawyków w wykonywaniu
ćwiczeń.
Jak znosisz stres przed zawodami?
Czuję się dobrze, potrafię się zmobilizować
i skupić na tym, co mam zrobić. Problem
jednak sprawia mi noc przed startem. Często
nie mogę zasnąć, przewracam się z boku na
bok i z rana mam złe samopoczucie. Dlatego
wolę startować po południu. Z rana nie mam
na to siły.
Czy często palisz rzuty?
Nie zdarza mi się to często. Staram się w taki
sposób wymierzyć swój rozbieg, aby do tego
nie dopuścić. Na szczęście jednak rzut spalony
nie jest mierzony i nie wiem, jaką dokładnie
odległość uzyskałem. Nie wiem, co
straciłem. Gdy mi się to przytrafia, staram się
zapomnieć, jak najszybciej i skupiam się, aby
w kolejnej próbie rzucić jeszcze dalej.
Co czujesz, kiedy bijesz swój rekord życiowy?
To niesamowite uczucie. Wielka radość, że
te hektolitry potu przelane na treningach
w końcu owocują. Jestem wtedy dumny,
że pokonałem kolejną granicę i pnę się coraz
wyżej. To daje mi motywację do dalszej
pracy i budzi ciekawość, na ile jeszcze mnie
stać, o ile metrów mogę się jeszcze poprawić.
W tym sezonie posłałem oszczep na
odległość 78,08m i jest to 2. wynik w Polsce
wśród młodzieżowców. Tym wynikiem ustanowiłem
rekord województwa i zdobyłem
klasę Mistrzowską Międzynarodową. Jest to
najwyższa z możliwych klas sportowych.
Jakie jest Twoje sportowe marzenie ?
Prosta odpowiedź, medal olimpijski.
fot. arch. Krzysztof Szalecki