Ölümden Bahseden Kitap - Blogdan

Ölümden bahseden kitap
Eski Yunanca İncil örneklerinde geçen ανάστασις (anastasis) kelimesi ise Katoliklerce yazılan
kitaplarda “réincarnation” (yeniden ete bürünme - Latince carne = et) olarak tercüme ediliyor. Oysa
Yunanca’da yükselme/yeniden yükselme anlamına gelen bu kelimeyi en azından “résurrection”
olarak çevirmek gerekmez miydi?
Hz İsa’nın manevî dirilişine işaret etmiş olabilecek bir kelimenin ısrarla ete bürünme olarak tercüme
edilmesine bakışım elbette Müslüman bir perspektiften. Ancak Yohanna İncili’nin birinci kitabında da
fiziksel/bedensel değil Miraç benzeri, manevî bir yükselişten bahsedildiğini iddia eden birçok
Hristiyan olmuş ilk başlarda. Papa o kadar rahatsız olmuş ki bu yorum Vatikan tarafından küfür olarak
ilân edilmiş. (Daha fazla bilgi için gnostik İncillere bakılabilir)
Elbette 21inci yüzyılın “modern” insanları için adına ölüm dediğimiz “korkunç” şeyin hayatı
anlamlandırabileceğini kavramak kolay değil. Modern toplumlar toplumsal başarılarını ölçerken
ölümü dolaylı veya dolaysız bir ölçüt olarak kullanıyorlar:
1) Ortalama yaşam süresi,
2) Bebek ve anne ölümleri,
3) Aşıyla önlenebilecek hastalıklardan ölenler,
4) Trafik kazaları,
5) İntihar oranları.
Özellikle batı şehirlerinde mezarların etrafı yüksek duvarlarla çevriliyor. Mezarlığa bakan evlerin
kiraları daha düşük. Biz de Şişli mezarlığının girişine yazılan “Bütün nefisler bir gün ölümü tadar”
ibaresi tepki almıştı yanlış hatırlamıyorsam.
Modern yaşamın amacı gitgide ölümden kaçış olmaya başladı sanki. “Ömrü uzatan” ilaçlara, 100
yaşından fazla yaşayan insanlara medyada gösterilen ilgi de bunu işaret ediyor.
Bu noktada bir yanlış anlamayı önlemek için şunun altını çizmek isterim:
“Madem öleceğiz o halde hayatı yaşayalım, sınırlı zamanı iyi kullanalım” türünden fikirleri
kasdetmiyorum “hayatın anlamını ölüm verir” derken. Modern insanın ölümle ilgili temel yanılgısı
ölümü hayatın sonunda olan bir olay, noktasal bir kerteriz gibi algılaması belki de. Oysa hidrojen ve
oksijen moleküllerini kullanarak bir ırmağı tarif etmek ne kadar zorsa hayatı veya ölümü soyutlayarak
“yaşam ırmağını” anlamlandırmak o denli zor.
Öyle zannediyorum ki insan nefsinin etkisiyle bu imkânsız ayrıştırmayı yapmaya çalıştığında kendi
fıtratına ve hayatın doğasına karşı mücadele vermekten dolayı ifrada ve tefride haliyle mutsuzluğa
düşüyor.
Şark ve batı kültürü etkisinde sık sık ceyranda kalan insanlar kâh biyolojik ölüme kâh hayatın sadece
zevklerine sımsıkı sarılma biçiminde bir dengesizlik sergiliyorlar :
1) Ölürüm senin için!
2) Ölümüne seviyorum,
3) Seni sevmeyen ölsün,
4) Ya istiklâl ya ölüm,
5) Ölümsüz liderimizin 50ci ölüm yıldönümünde…
6) Toprak eğer uğrunda ölen varsa vatandır…
www.derindusunce.org
Fikir Platformu
41