Ölümden Bahseden Kitap - Blogdan

Ölümden bahseden kitap
iş gibi “ölüm masası” var. Cesetlerin toplanması, isim adres vb bilgisayara kaydedilmesi… Lojistik ve
bilgi-işlem. Sigorta şirketleri hayat sigortası vb satarken çok sıradan bir şeymiş gibi bahsediyorlar
Ölüm’den. Etrafı dikenli teller ve mayın tarlalarıyla çevrili bir tür “no man’s land”. Bu modern kurgu
ile Ölüm’ü Yaşam’dan kopardık gibi geliyor bana. Din adamlarına, dinî kurumlara aktardığımız ölüm
kavramının içi gittikçe boşalıyor. Ölüm demek bir çok insan için artık koskoca bir boşluk demek,
anlamsız bir yokluk, bir hiçlik, idam mahkûmları gibi bekliyorlar bütün yaşamlarını silip süpürecek o
anı. Ölüm’ü bu şekilde “YOK” edince hayat bir cezaevi koğuşuna benziyor. İstisnasız bütün
mahkumların idamı beklediği bir koğuş. Oyalanmak için bir sürü şey var: Videolar, sakız, çikolata,
tavla, satranç… Bunlarla oynadıkça bir süre unutuyorlar öleceklerini. Ama için için biliyorlar ki
elektrikli sandalye kaçınılmaz yine de. Eğlencelere sarılmak çare olmuyor.
Pozitivizmin insanlık için yegâne fikrî ve vicdanî zemin olarak dayatıldığı bir çağda yaşıyoruz artık.
Pozitivizm o kadar yaygın ki hava kirliliği gibi soluyoruz ama farkında bile olmuyoruz. (Bkz. İki kitap:
Bir pozitivizm eleştirisi ve Maymunist imanla nereye kadar?) Sadece ölçülebilir şeylere VARLIK
imkânı tanıyan bu görüş Ölüm’ü de maddeleştirdi. Artık ölüm bir problem ve çözümü de doktorlara
transfer edildi. Toplumsal ve manevî alanları terk etti ölüm. “Parası neyse verelim” demeye alıştığımız
her şey gibi kontrol edilebilir, öngörülebilir, hesaplanabilir, kanun ile düzenlenebilir sandığımız bir şey
oldu ölüm? Fransız senatosunun Ölüm olgusunu vergileri düzenler gibi “kanunî düzenlemeye” tabi
tutması bir laiklik komedisi değilse nedir?
“Vakit nakittir” diyerek Zaman ile bağını koparan insan vaktini (=parasını) kaybetmekten korkuyor.
Her şey kontrol altında, cep telefonuna bilgi yağıyor: Borsa endeksi, hava durumu, lig maçlarında
atılan goller, trafik canavarı kaç can aldı bugün? Dünya giderek artan bir hızda dönüyor ve ötenazi de
bu “kaçışlar” içinde bir kaçış. Izdıraplı hastalıklardan “kurtulmak” isteyenlere intihar etme hakkı(?)
yasal olarak tanındıktan sonra hangi yasa teklifi gelecek? Duygusal ızdırap içindeki insanların ötenazi
hakkı? Bir aşk acısı, boşanma, kötü geçmiş bir sınav ya da bir evlât acısına katlanmak istemeyen
vatandaşlar da bu “ızdıraptan kaçış” hakkına sahip olacak mı? Ötenazi pozitivist anlamda “rasyonel”
bir ölüm. Ölme vakti seçilmiş, hızlı, temiz, tanrısız ve ızdırapsız. Rasyonel olan her süreç gibi
maneviyattan, mânâdan yoksun. Pragmatik ve materyalist bir biçimde yaklaşılan ölüm sanırım
eskisinden daha korkunç bir biçimde yaşanıyor. En azından kanser hastalarının internet
günlüklerindeki manzara bu. Kendisinin de herkes gibi öleceğini idrak eden, hatta ölüm tarihleri
www.derindusunce.org
Fikir Platformu
8