WEATHER STATIONS

życiu widzę oswojonego kruka.
Przyglądają się kobiecie, która, zdaje się, wyczuwa ich spojrzenie i ogląda się za
siebie. Uśmiecha się do nich tajemniczo, a kiedy tylko Tekk wbiega do ogrodu – znika.
– Sedna! Znalazłem moją Sednę! – krzyczy Tekk.
– Co to jest Sedna? – Hans wychodzi za nim na zewnątrz.
– Sedna! Inuicka bogini mórz!
– Masz na myśli kruka czy kobietę? – pyta Hans.
– Kobietę! Nazywa się Sedna!
– Okej, uspokój się, Tekk – mówi Hans. – Opowiesz mi, kto to jest?
– Tak. Była przepiękną Inuitką z długimi czarnymi włosami, tak jak ona. – Tekk wciąż
krąży niespokojnie po ogrodzie z nadzieją, że znów zobaczy tę scenę. – W naszej okolicy
wszyscy znają tę historię. Ponieważ Sedna była tak piękna, odrzucała myśliwych, którzy
przychodzili do jej domu w zalotach. Jej rodzina żyła jednak w biedzie, więc ojciec chciał
wydać ją za mąż. Powiedział: „Sedna, nie mamy co jeść i wkrótce będziemy głodować.
Potrzebujesz męża, który by się tobą zaopiekował, więc musisz poślubić następnego
myśliwego, który przyjdzie prosić o twoją rękę!“ Pewnego dnia przed ich igloo pojawił
się łowca w gładkim czarnym futrze i poprosił ojca Sedny o jej rękę. Sedna się zgodziła,
choć nie widziała nawet twarzy mężczyzny. Wsadzono ją do kajaka myśliwego i
popłynęła do swojego nowego domu. Wiesz, co to jest kajak?
– Tak, wiem, co to jest kajak. No i co stało się z nią i jej dziwnym mężem?
– Podróż była daleka. Padał śnieg, wiało. Otulili się grubymi ubraniami. Przez cały
ten czas Sedna ani razu nie widziała twarzy swojego nowego męża. W końcu dotarli do
jakiejś wyspy. Sedna się rozejrzała; nie zobaczyła ani chaty, ani namiotu, ani garnków,
tylko nagie skały i klif. Jej nowym domem było kilka kępek zwierzęcego futra i piór
rozrzuconych po twardych, zimnych kamieniach. Kiedy stanęli na lądzie, myśliwy stanął
przed Sedną i zsunął kaptur. Zaśmiał się złowrogo. Nie zgadniesz!
– Nie był człowiekiem, tylko krukiem! O to chodzi w tej historii? – Hans się uśmiecha.
– Tak, bystrzy ludzie z was Niemców! Był wielką, brzydką, czarną wroną!
– I co dalej? Mieszkała z tym ptaszyskiem przez resztę życia? – pyta niecierpliwie
Hans, świadom, że wszyscy dookoła kończą już lunch, choć oni sami nie zaczęli jeszcze
jeść.
– Oczywiście nie chciała z nim żyć. Ale jej dom był daleko. Nie mogła tak po prostu
sama wrócić…
Właśnie wtedy podchodzi organizator konferencji i przerywa Tekkowi:
– Cześć, Tekk, Hans. Mam nadzieję, że podoba się wam dzisiejsza konferencja
prasowa?
Tekk wymienia z nim uścisk dłoni. Uświadamia sobie, jaki jest głodny. Biegnie do
stołu, chwyta talerz i nakłada sobie jedzenie.
– Jak najbardziej. Oby tylko nasz grenlandzki przyjaciel wytrzymał cały tydzień
obrad! – Hans wita jednego z organizatorów, jednocześnie ładując sobie na talerz sałatkę.
– Bez obaw. Jeśli się znudzi, możecie pozwiedzać. W Berlinie jest dużo miejsc, które
warto zobaczyć: Muzeum Holokaustu, Checkpoint Charlie i tak dalej. Co o tym myślisz,
Tekk?
Tekk szczerzy zęby odruchowo. Jest zajęty swoim sznyclem.
– Jak ci się podoba Berlin, Tekk? Widziałeś już naszego słynnego niedźwiedzia? –
pyta mężczyzna.
– Niedźwiedzia? – Zaskoczony Tekk przełyka kęs mięsa. – Macie niedźwiedzie w
Niemczech?
– Tak, mamy własnego sławnego niedźwiedzia polarnego. Nazywa się Knut.
– Żartujesz! – Tekk przestaje jeść. – Gdzie on jest? Możemy pójść do niego teraz? –
372 STACJE POGODY: OPISAĆ ZMIANĘ KLIMATU