TIELT-ROESELARE

6
RONDOM
INTERVIEW
‘Vrouwenkracht is vredesmacht’,over de
noodzaak om vluchtelingen op te vangen
IEPER/KORTRIJK/AALST Historica Sophie de Schaepdrijver werd geboren in Kortrijk, is getogen
in Aalst, studeerde in Brussel, om daarna via Italië en Nederland de oversteek richting
de Verenigde Staten te maken. Maar volledig vertrokken, dat is ze nooit. Dries Dehaudt
landen. Vroeger wilde niemand in
Brussel wonen, maar dat is veranderd.
Nu zie je dat veel jongeren ­
ook Vlamingen ­zich opnieuw in
Brussel vestigen. En dat is een
goede zaak. Want een Brussel dat
volledig Franstalig is, redt het niet.
Het heeft er een tijd naar uit gezien
dat iedereen Brussel links zou
laten liggen. Dat is niet gebeurd. Al
kan ik me wel nog altijd ergeren
aan het feit dat Brussel, een stad
die de hoofdstad van Europa wil
zijn, nog steeds verdeeld is over allerlei
verschillende gemeentes.”
Sophie De Schaepdrijver doctoreerde
in Italië en Nederland. “In
Vlaanderen bleek al snel dat er
geen toekomst voor me was weggelegd.
In de jaren tachtig maakte
je in Vlaanderen enkel kans op een
job aan de universiteit waar je had
gestudeerd. Aan de Vrije Universiteit
Brussel viel ik buiten de prijzen
en elders solliciteren had weinig
zin: het dossier was het
spreekwoordelijke papier niet
waard waarop het werd gedrukt.”
De band met je
thuisland, die
knip je nooit
volledig door
Studeren voor1.000 euro
Dus gingDeSchaepdrijver haar
heil in het buitenland zoeken. “Ik
besef maar al te goed dat ik het
volledige begin van mijn loopbaan
aan Nederland te danken heb.
Toen ik mijn man, die lesgaf in
New York ontmoette, ontstond
het plan om naar de VS te trekken.
Voor mij was het makkelijker om
daar een job te vinden dan hij in
Nederland”, vertelt De Schaepdrijver.
“Ik kreeg er meteen een
beurs om onderzoek naar De Grote
Oorlog te verrichten. Een Amerikaanse
beurs waar ik een jaar van
kon leven om een boek te schrijven
over België in de Eerste Wereldoorlog.
En dat in het Nederlands
dan nog.”
De academische wereld is in de VS
volledig anders georganiseerd. Dat
merkt De Schaepdrijver ook bij de
Pennsylvania State University
waar ze sinds 2000 aan de slag is.
“In de VS kan een student zich
niet zomaar inschrijven. Je moet
aanvaard worden door de universiteit.
En het kost veel geld. Dat
zouden studenten in Vlaanderen
wat meer moeten beseffen. Ik
denk weleens: Hé jongens, beseffen
jullie wel dat je voor niks studeert?”,
gaat een gedreven De
Schaepdrijver verder. “In de VS
liggen de bedragen stukken hoger.
Zo kan je voor Amerikaanse normen
voor niks studeren aan Pennsylvania
State. Voor niks komt
daar neer op 1.000 euro. per
maand.”
Natuurlijk heeft het systeem ook
nadelen. “Door dat hoge inschrijvingsgeld
verlies je wel andere zaken
in het maatschappijbeeld. Zo
zie je dat jongeren zich vaak al gedurende
de middelbare school
gaan bezighouden met de opmaak
van een dossier. Zodat ze via een
beurs aan bepaalde universiteiten
kunnen gaan studeren. Een gevolg
daarvan is dat ze weinig tijd overhouden
voor sociaal engagement
zoals het omkaderen van de jeugdbeweging.”
Brusselse heropleving
De Schaepdrijver mag dan wel al
ruim 20 jaar in de VS wonen en
werken. Toch onderhoudt ze sterke
banden met Vlaanderen en
Brussel. “Ik bouw zowel in de VS
als in België een eigen stek uit. Zeker
nu ik een woning kocht in
Brussel, voel ik me thuis in beide
Vluchtelingencrisis
De historica weigert ook pertinent
om zich een emigrant te noemen.
“Als migrant kan je de band met je
thuisland nooit volledig doorknippen.
Als luxe­migrant kan ik me
dat veroorloven: ik kan vaak heen
en weer voor het werk, ik heb geen
visumproblemen... Terwijl miljoenen
mensen verplicht zijn om dat
hoofdstuk af te sluiten. Dat moet
ontzettend zwaar zijn. De huidige
migratiewetgeving is dan ook problematisch:
je kan wel van Anaar
B, maar je kan niet terug. Terwijl
veel van die migranten ook wel
eens terug willen of zelfs niet bereid
zijn om levenslang in dat
vreemde land te wonen.”
De huidige vluchtelingencrisis
maakt bij de Schaepdrijver dan
ook felle emoties los. “Voor de
Westhoek ligt hier een kans om
zich concreet te profileren als de
streek van de Vrede. Mensen een
toekomst bieden, kan een middel
zijn om de cyclus van geweld te
bestrijden, en dus om de slogan
‘nooit meer oorlog’ kracht bij te
zetten. Angela Merkel laat daadwerkelijk
zien wat ‘vrouwenkracht
is vredesmacht’ betekent.
Ja, vluchtelingen aanvaarden zal
grote problemen scheppen, we
moeten daar niet idyllisch over
doen ­maar het is ook een uitdaging
om verder te gaan dan het
vredestoerisme. Grijpen we die
kans?”