Lezen4_2015lr

Soms moet je even naar de kapper
DE DOOD ALS ONDERWERP − Ze kreeg de Woutertje Pieterse
Prijs én de Gouden Griffel voor Doodgewoon, gedichten
over de dood in veel verschijningsvormen. 2015 was het jaar
van Bette Westera.
DOOR MARJON KOK
Hoe ga je door als je het hoogste hebt bereikt? Bette Westera
aarzelt even voor ze antwoord geeft. Dit jaar kreeg ze voor
Doodgewoon niet alleen samen met illustrator Sylvia Weve
de Woutertje Pieterse Prijs, maar ook de Gouden Griffel. Hoe
ga je verder? ‘Niet?’ Ze lacht. Nee, stoppen met schrijven is
geen optie. Maar als ze nu drie jaar lang met boeken zou
komen die niets teweeg zouden brengen, tja… ‘Dan ga ik toch
iets anders doen.’
Een prijs doet iets met je, zal ze later zeggen. ‘Je gaat nadenken.
Kan ik hier nog overheen? Waar ligt de grens van wat
nog mogelijk is?’
Maar een prijs, zegt ze, is geen doel op zich. ‘Ik schrijf niet
voor een medaille. En ik ben ook weer niet zo ambitieus dat
ik alleen hoog scorende dingen wil maken.’
Vu u r k o r v e n
Amsterdam, begraafplaats De Nieuwe Ooster. Een betere
plek om te praten over gedichten rond de dood is er niet.
Bette Westera (Velp, 1958) zal er vanavond, tussen lichtjes
en vuurkorven en andere dichters een versje voorlezen voor
wie het horen wil. Ze heeft, op gevoel, gekozen voor ‘Even
maar’. Een intiem gedicht. Klein en groot tegelijk, over een
kind dat zich afvraagt hoe het zal zijn, later, als je dood bent.
Als het nu al heel even op schoot zou mogen, zal ze als het
zover is minder bang zijn, misschien.
Het staat er prachtig, in de bundel Doodgewoon. ‘Ik wil je
graag iets vragen, Dood. / Mag ik even op je schoot?’
Toch bleef er iets wringen. ‘Nu zou ik het anders doen. “Ik wil
je graag iets vragen,” zegt ze, is iets anders dan “Mag ik je iets
vragen?”
In “mag” zit een soort terughoudendheid die ik nodig had.
Maar “Mag ik je iets vragen dood?” gevolgd door de regel
“Mag ik even op je schoot?” kan niet. Twee keer “mag” is niet
mooi.’ Dus heeft Bette Westera verder gepuzzeld en kwam ze op:
‘Mag ik je iets vragen, Dood? / Neem me even op je schoot.’