WoNo Magazine 15.1

WoNo Magazine 15.1
silo’s steken. ‘Wie heeft er ooit
verzonnen om dit alles met één stekker
in een oude schuur van stroom te
voorzien’, vroeg Glazu zich opnieuw af.
Bob zette de wagen weer in beweging.
“Lang geleden, dat je een fikkie gestookt
hebt?”, vroeg hij aan Glazu. “Ja, nogal.
Dat moet toch in mijn vroege tienerjaren
geweest zijn in de achtertuin van mijn
ouders. Jij?” “Nee, ik was nooit zo van
het vuur stoken. Ik heb wel een
openhaard, maar doe er nooit iets mee.
Het ding zat er al in toen ik mijn huis in
Californië kocht”, antwoordde Bob. “And
you girls”? Al gauw kwam er nog een
aantal verhalen. Beide vrouwen hielden
er wel van om dingen in de brand te
steken. Nog steeds, zo bleek. De
spanning van die ochtend ebde wat weg.
In gedachten zag Glazu die pré-kliko
vuilnisemmer in de achtertuin, die zo
warm gestookt kon worden dat de
druppels metaal naar beneden liepen aan
de buitenkant van de emmer.
Olga hing tussen de twee andere
vrouwen in. Haar ogen gingen langzaam
op en neer onder haar gesloten
oogleden. Geen van de anderen merkte
dit teken van leven, zo op gingen ze in
hun verhalen.
De Porsche vloog vooruit over de ooit
verharde weg die hard op weg was weer
het onverharde pad te worden dat het
ooit was. De inslag rechts schuin voor
hen, kwam totaal onverwacht. Een grote
hoeveelheden kluiten en steentjes
sproeide tegen de voorkant, rechter
zijkant en ramen aan. De kalmte
waarmee Bob door de stofwolk heen
reed, was opnieuw verbazingwekkend.
De tweede inslag kwam achter de auto,
de derde ver vooruit op de weg, een
krater achterlatend waar Bob de wagen
behendig omheen leidde. ‘WTF’?, zei
Glazu nadat hij zijn adem hervonden
had. Hij probeerde achter zich te kijken
door de zijspiegel aan zijn deur. “Het lijkt
er op dat er groep militairen staat waar
ik denk dat de afslag naar de schuur zich
bevindt. Ze hebben iets bij zich dat ver
kan vuren in ieder geval. Hoe kan het
dat we die lui niet hebben zien
aankomen? En, we zijn wel heel erg op
tijd vertrokken. Bob knalde het gas er
helemaal op. “We moeten buiten hun
range komen. Dat kan nooit lang duren”.
De paardenkrachten verstopt onder de
motorklep regeerden direct. Dat was hun
redding want niet ver achter hen sloeg
opnieuw een granaat in. Dat was de
laatste. Men gaf het kennelijk op. Met
19