yumpu KM01

Haar vroegere vriendje op de School
voor Journalistiek was stomverbaasd toen Nanda’s moeder hem
vertelde dat ze zo’n lastige dochter had. Hij zag zijn stralende,
blonde, creatieve vriendin met het spleetje tussen haar tanden juist
als eigenzinnig en origineel. Het hielp, maar zoals zoveel vrouwen
kampt Nanda Roep met die hardnekkige innerlijke stem die maar
blijft fluisteren dat critici niet voor niks kritisch zijn. “Ik denk dat
mijn moeder mij gewoon nooit echt heeft begrepen. En daar kon ze
niet mee omgaan. Helaas zien we elkaar niet meer. Ik hoop dat het
weer goed komt, maar mijn moeder vindt het lastig dat ik kritiek op
haar opvoeding lever. Dat begrijp ik ook wel, maar ik heb er last
van gehad. Toch hoop ik dat er contact komt en ja, dat heb ik weleens
geprobeerd. Het is vooral rot dat mijn kinderen hun oma en
opa nooit zien. Dat willen mijn ouders toch ook niet, denk ik dan.”
Nanda zwoer dat ze het anders zou doen dan
haar ouders. Als zij kinderen zou krijgen, zou ze die accepteren
zoals ze waren. Ze stimuleren hun dromen na te jagen. Die kinderen
kwamen er, op haar 29ste diende dochter Lisa-Renee zich
aan en vier jaar later broertje Tijmen. Dat ze kinderen wilde met
Silvester wist ze al heel snel. Toen ze voor het eerst met hem in
gesprek raakte, was daar vanuit het niets die gedachte: met deze
man wil ik een kind. Ze was 25 en van een prangende kinderwens
was totaal geen sprake. “Maar het was echt wat ik voelde. Ik heb
dat ook heel snel uitgesproken toen we verkering kregen. Silvester
stond aan het begin van zijn carrière als cabaretier en wilde eerst
vaste grond onder zijn voeten. Achteraf heel verstandig; als het aan
mij had gelegen was ik binnen een half jaar zwanger geweest.”
Nanda denkt nog weleens weemoedig terug aan die eerste periode
met Silvester, met wie ze nu bijna twintig jaar samen is. Vooral aan
de zeeën van tijd die ze hadden. “Soms lagen we hele dagen in bed.
Vrijen, kletsen, knuffelen. Als we nu in bed liggen, ben je vaak zo
kapot dat je alleen nog maar wilt slapen. We maken er grappen
over. Dat we niet meer lepeltje lepeltje liggen, maar mesje mesje.”
Haar seksleven heeft zich in de loop der
jaren wel verdiept, zegt ze: “Je hoort vaak dat vrouwen zin moeten
maken, dat vind ik zo’n onzin. Een man moet ook meebewegen
en zin maken om een vrouw op te warmen. Ja, dat gesprek hebben
wij thuis weleens gevoerd. En ik ben blij dat ik daar eerlijk over ben
geweest. Gisteren bedacht ik nog dat ik Silvester nu eigenlijk mooier
vind dan vroeger, dus het is ook niet zo dat aantrekkingskracht
automatisch minder wordt met de jaren.” Waar hoofdpersoon Janine
in Nanda’s nieuwe roman het contact met haar man is kwijtgeraakt
binnen de machinerie van broodtrommels en vijfminutengesprekken,
is dit Nanda nooit gebeurd. “Elkaar kwijtraken is mijn grote angst.
Silvester heeft hetzelfde. Zijn vader vertrok toen hij jong was. Uiteindelijk
is zijn moeder twee keer getrouwd en gescheiden, en zijn
vader drie keer. Daarom was Silvester bang voor een eigen gezin. Het
antwoord op die angst is samen intens contact houden. Ik denk dat
mensen onze relatie misschien wel te close vinden. We proberen wat
vaker mensen uit te nodigen thuis, omdat we ons weleens zonderlingen
voelen. Maar aan de andere kant: we zijn vooral blij dat we het
samen nog steeds zo fijn hebben.”
Dat wil niet zeggen dat het na de geboorte van
de kinderen niet zoeken was naar een nieuwe vorm voor de liefde.
Met de komst van hun dochter en zoon begon een nieuw leven. Met
minder tijd. En meer verantwoordelijkheden. “Tussen de andere moeders
op het schoolplein heb ik weleens gedacht: jeetje, dit is er dus
van ons geworden. Hier staan we dan met wallen tot op de grond en
de haren in een armoedig staartje.”
En dan is er ook nog de terugkeer naar het strakke schoolsysteem waar
Nanda en Silvester net uit bevrijd waren. “Daar hadden we geen rekening
mee gehouden toen Lisa-Renee een peuter was. Dat er een dag
zou komen dat we ineens niet meer mochten uitslapen en weer mee
moesten doen met schoolactiviteiten die leraren belangrijk vonden. De
talloze briefjes die je aantreft in de schooltassen. Of de ouders mee
willen helpen een schoolplein aan te leggen. Of je die en die datum op
een gesprek kan verschijnen. Het blijft maar doorgaan. “Ik vind het op
zich niet lastig die briefjes te negeren, maar je wilt niet dat je kind er
last van krijgt. En dan sta je toch weer te koken voor een klassendiner.”
Er is bovendien het effect van dat schoolsysteem
op de kinderen zelf. In groep vijf merkte Nanda dat het tussen haar
en haar dochter steeds stroever ging. “Het ene moment kwam ze thuis
met een tien, de week erna was het een vier. En als we iets leuks
deden had ze soms de hele dag buikpijn. Ze kon heel bemoeizuchtig
doen naar haar broertje toe. Als ik voorlas, kwekte ze er dwars doorheen.
Ik begon me te ergeren. En zelfs te denken: misschien kan ik
niet zo goed met haar overweg. Natuurlijk was dat heel rot, omdat ik
zelf zo heb geleden onder een moeder die mij niet begreep. Ik was
als de dood dat het patroon zich ging herhalen.”
Ondertussen begon haar zoon te rebelleren op school. “Tijmen lijkt >
KEKMAMA 23