REVISTA ASINEC

Baixo a douzura do ceo
da nobre Galiza irmán,
onde pola nosa groria
inda doirando o fogar
vive aceso o lume sagros
dos craros días do clan,
hai unha illa encantada
de rochedos de coral,
esmeralda verdegaia
ó resprandor do luar,
bicada de manseliñas
ágoas de limpo cristal
nas que as sirenas ensaian
seu namorante cantar
mentras os pinos lánzales
escoitan voces leviáns
que chegan esmorecidas
do misterio de alén-mar.
Amada dos vellos dioses,
mortos e esquecios xa,
que Sálvora lle chamaron
afeitos nela a topar
repouso doce e tranquío
de celestiaes afáns,
inda está tendida a escada
que baixa do ceo ó chan,
envolveita a recuberta
de bretemoso cendal
feito de rendas garnidas
por diviños teceláns
Nunha furna que galgantes
zarrans as ondas do mar,
apreixada nas firentes
poutas duna guía reial,
gardada por un dragón
de alentó que é soleimán
brilaba a fúlxida espada
Escalibor, o trunfal
aceiro da heroica edade
cantada por Osián
que ten de ser sobre a terra
erqueita en céltigas mans,
símbolo, florón e scudo
da Cruz, do Amor e da Paz.
Dos beizos de Taliensín
honra de raza Celta
que na dedevesa dos bardos
por seu herdeiro me unxéu
fóronme ditas as verbas
de encantamento e poder
con que inorada ribeira
de áreas de ouro alcanzei.
Aberta a furna segreda,
á hora do estrelecer
naa arpa das nove cordas
a libertade preguéi
do pobo por Dios chamado
o seu lábaro a soster.
Ardendo en chamas vermellas,
o dragón morto caiéu.
E o aguía, de azas abertas
ras do escumuso ferver
das verdes ágoas, voando,
foise perdendo no alén
Como raiola da lúa,
cravado en terra, a tremer,
ficóu o máxico aceiro
que esta tendido ós meus pes.
Valeiro o céltigo trono,
o Ceo disposto ten
que, seia nobre ou pecheiro,
o que a a espada poida erguer,
en trunfo e groria de raza
cinga a coroa de Rei.
Colaboración 21