Libro "Una década de relatos por la Igualdad" (PDF 2,84MB)

OROIPENAKTristura infinitua zoriontasun osoa bezain ezinezkoa daLeo TolstoiGogoan ditut amamaren begi bustiak, baita masailetatik behera irristatzen zitzaizkionmalko gazi distiratsuak ere. Amamaren gauza asko gogoratzen ditut: hitzak, negarzotinak, ezkutaezinezko amorrua, eskuen dardara erritmikoa, ezpainek ahoskatzenzituzten eskarmentuz betetako hitzak...Nola ahaztu berarengandik barneratutako hainbat gomuta? Ezingo nuke.Bilobek irakaspen garrantzitsuak jaso ditugu aitite-amamengandik. Beti pentsatu izandut zaharrek liburuen antza dutela; ireki eta orrialdeak astiro irakurri behar diraidatzitakoaz gozatzeko, hau da, lasaitasunez entzun behar ditugu haien hitzak.Hitzek, barnean gordetako urteetako oroipenak islatzen dituzte. Oraindik gogoratzen dutnola hunkitzen zen bere bizitzako pasarterik mingarrienak kontatzean.-Garai hartan goseak amorratuta geunden – hasten zen kontatzen irmo. Cartagena ezzen errenditu eta faxistei aurre egin zien azkeneraino. Francok ez zigun urtetan barkatueta larrutik ordainarazi zigun. Familiak gose ziren eta guk, umeok, etxera eramatengenuen aurkitzen genuen ahoratzeko edozein jaki.-Nola egiten zenuen egunero zerbait etxeratzeko? –galdetu ohi nion nik.-Ai maitea! –esaten zidan, burua leunki laztantzen zidan bitartean-, garai haietanedozer gauza egin behar izaten genuen. Eta egon ziur, horrelako baldintzetan buruakaparteko orduak egiten dituela. Goseak dohain bereziak ematen dizkizu, eta besteegoera batean inoiz bururatuko ez litzaizukeena otutzen zaizu halakoetan.Behin, adibidez, ahizparekin arrain-kontserba fabrikara joan ginen –haren gogorapenekirribarre konplizea eragiten zuen-. Ondo baino hobeto genekien biok, lantegi horretatikgauero ateratzen zirela arrainez betetako kamioitzarrak, eta haiek izango ziren, hainzuzen ere, gure jomuga.