(des)penjant Anna Hernández-Turné -2007- - OC Revista

tantas fugas carrejadas, que d'aquela plenor, es a pro pena se
ne sabèm destriar unas filandras… Quimèras pel curvèl, al
prètz d'esfòrç desmesurats.
Aquela canta a flor de ronfle, las randoletas solas, a glopets,
se la sabon fiular pr'amor de ne pastar la tàpia del seu nís. De
la rumor boirada, sembla que n'espremiscan pèrlas, tanplan
que del cascalh, lo quite esperit del flume espilla.
Dins un riuchiuchiu estujat, l'immesurable tòrna nàisser. E n'i
a ben pro d'aquels degots per m'abondar d'una pesantor mai
leugièra.
Tan val, dins lo clòt de l'aurelha, reculhir tres grumilhas d'innefable.
Tan val quitar malhar lo monde.
XI
E me posquèssi pas calar, caldrà me desmanténer del voler.
Passar los ponts negats per retrobar los fums. Ambe las fadas,
pels tresfons de l'enfant, ambe las fadas m'entrefondre…
Lo flume
Desarribat
De las tenèbras
Cossejava lo mainat arraulit
Subrondavan la cramba
Las èrsas de las fèbres
La flama de la nuèch lisava long del lièch
E la lutz de la votz
Veniá de mai en mai escura
Ambe pels temples lo reclac
D'un paraulís liqueficat
Parpelejava
Lo malauton dels uèlhs ennivolits
E tridolavan
Las pòsses soplas del seu còs
Tridolavan pels lençòls remolhats
Quand la barca de carn, per la som bassacada
Pel confluent del sòmi, èra per abocar
Desemparada
N'aviá la pressentida
A mand de s'abismar 21