Cyclus / Cycle - Let's face the music Fred Astaire 8 Fred Astaire <strong>cycluS</strong> / <strong>cyclE</strong> - lET'S FAcE ThE MuSIc FREd ASTAIRE
<strong>cycluS</strong> / <strong>cyclE</strong> - lET'S FAcE ThE MuSIc FREd ASTAIRE nl/ Een kwarteeuw na zijn dood blijft Fred Astaire jonge en oude filmfans aanspreken. De acteur, danser en zanger geldt als een van de grootste sterren van het witte doek. Hij vormde een legendarisch duo met Ginger Rogers, maar schitterde ook met Cyd Charisse en Rita Hayworth. In januari en februari biedt CINEMATEK u een flinke brok titels uit de lange filmografie van deze Amerikaanse star. fr/ Pour beaucoup, il fut le plus grand que l'art de la danse ait connu, toutes catégories confondues. Fred Astaire, le « danseur de claquettes » à l'élégance innée, a illuminé de son talent aérien, d'où l'effort était banni, les comédies musicales de Broadway qu'Hollywood porta à l'écran pendant 30 ans. CINEMATEK lui rend hommage à travers quelques-uns de ses plus beaux films. nl/ Fred Astaire werd door zijn ouders voorbereid op een carrière in de showbusiness, al hadden ze hun hoop gevestigd op een duoact tussen Fred en zijn oudere zus Adele. Het tweetal reeg in de tweede helft van de jaren 20 en het begin van de jaren 30 inderdaad de (musical)successen aaneen, zowel op Broadway als in Londen, waarbij Astaire beschouwd werd als de allergrootste tapdanser van zijn tijd. Maar het huwelijk van Adele betekende het einde van hun samenwerking, en voor Fred het signaal om het in Hollywood te proberen. Hij had de boot in de voorgaande jaren afgehouden, maar eenmaal de switch gemaakt, stortte hij zich volledig op het nieuwe medium. Astaire kwam onder contract bij RKO en vormde al snel een legendarische danstandem met Ginger Rogers. In hun eerste film samen, Flying down to Rio, moesten ze de hoofdrollen nog laten aan Dolores del Río en Gene Raymond, maar vanaf The gay divorcee was het goed raak. In titels als het onvergetelijke Top hat, Follow the fleet en Shall we dance danste het tweetal onvergetelijke nummers op muziek van onder anderen Cole Porter, Irving Berlin of Ira Gershwin. Vijf jaar later speelden ze in hun laatste zorgeloze musical, Carefree en vervolgens maakten ze het meer dramatisch getinte The story of Vernon and Irene Castle. Tien jaar later volgde met The Barkleys of Broadway hun tiende en laatste samenwerking. Astaire was toen al van RKO, waar hij bekend werd in zwartwit musicals, overgestapt naar het kleurvolle MGM, waar hij met huisregisseurs als Vincente Minnelli (The band wagon) en Charles Walters (Easter parade) samenwerkte. De Fred Astaire regisseurs — bij RKO waren dat onder anderen Mark Sandrich en George Stevens — moesten zich vaak schikken naar de wensen van Astaire, want hij oefende een grote creatieve controle uit op de films waarin hij speelde. Hij choreografeerde zelf zijn nummers, en had een vinger in de pap over hoe ze gefilmd en gemonteerd werden, en hoe de muziek gebruikt werd. Meestal wordt Astaire ten voeten uit gefilmd en liefst in zo weinig mogelijk shots. De camera volgt hem, en niet omgekeerd. Dat allemaal om de choreografie zo helder mogelijk weer te geven. Al durfde hij zich vanaf het einde van de jaren 40 af en toe wel een gekkigheid permitteren zoals dansen op een plafond of in slow motion. Vanaf de jaren 50 was Astaire veel op televisie te zien, waardoor hij minder filmde. Ook werd duidelijk dat hij méér dan a song and dance man was. Zo acteerde hij in de postnucleaire thriller On the beach, de komedies The pleasure of his company en Midas run, de rampenfilm The towering inferno en, zijn laatste rol, in de horrorfilm Ghost story. En als hij zich dan toch nog eens laat verleiden om in een musical te spelen, dan verkiest hij het aankomende talent Francis Ford Coppola (Finian's rainbow) boven het werk van gevestigde waarden. Sommigen vinden Astaire te mechanisch — lees: technisch te beheerst en perfect — en verkiezen de danslyriek van Gene Kelly. En al willen we over deze laatste geen kwaad woord horen, de gratie van Fred Astaire blijft ongeëvenaard. Of, om Gene Kelly te citeren: "De geschiedenis van dansen in cinema begint met Fred Astaire." Cyclus / Cycle - Let's face the music Fred Astaire 9
Change language