Jesuo estas la vojo, Wilfried Plock - Kristana Misio en Esperanto

la parabolo de Jesuo. Se oni lin rigardas deekstere,
li eventuale ne foriris de sia patro – sed interne li
vivas en distanco multmejla de li. Dio ne loĝas
en memkontenta kaj memjustiga koro. La Biblio
diras: „Alte kaj en sankta loko Mi loĝas, sed ankaŭ
apud afliktito kaj humilulo, por revigligi la spiriton
de humiluloj kaj revivigi la koron de afliktitoj” (Libro
de profeto Jesajo 57,15). Li povas pasi preter
miloj da homoj, sed se pekulo krias por savo, li
haltas kaj sin turnas al tiu animo.
Poste la pli aĝa filo diras al la patro fortan
riproĉon: „Vi neniam donis al mi kapridon, por ke
mi estu gaja kun miaj amikoj.” Li evidente opiniis,
ke oni povas havi ĝojon nur dum konsumado
de nutraĵoj kaj de trinkaĵoj. Tiu homo verŝajne
ellasus neniun festadon!
Ankoraŭ unu afero montras al ni, ke ankaŭ
la pli aĝa filo estis perdita: „Sed li koleris, kaj ne
volis eniri” (Evangelio laŭ Luko 15,28). Tia jen,
estas la natura, mempraviga homo. Li ne volas
eniri en la regnon de Dio, ja la regno de Dio
estas la regno de la graco. En ĝin envenas nur
la kompatitaj pekuloj. Kaj tia homo ne povus
ĝui vidante, ke eniras ankaŭ aliaj. Vidu, li estis
samtiel malproksime de Dio kiel lia pli juna
frato, kiu manĝis kun porkoj.
119