Jesuo estas la vojo, Wilfried Plock - Kristana Misio en Esperanto

plu esti malriĉa, kompatinda kaj mortigata, mi
ne volas plu dependi de Sankta Spirito, sed mi
volas festi karnecon, elviviĝi kaj sovaĝiĝi; mi
volas lasi la ĉielon al Dio kaj transpreni mem la
Teron – kaj tiel plu.
Kaj tiu Rostovcev, kiu ludis tiun ĉefrolon,
komencis legi la feliĉpromesojn. Li legis kaj ne
ĉesis legi. Kaj ĉiuj en la salo rimarkis: ĉi tie io
okazas; tio ne troviĝas en la teksto, tio ĉi ne estas
la parto de lia rolo. Sed ne nur ke li legis, kion li
devus legi, li legis tion, kion li fakte devis legi.
La vorto de Dio kaptis lin subite. Eble rememoro
je liaj infanaĝaj tagoj? Eble rememoro je preĝoj
de lia patrino? Mi ne scias. Mi opinias, ke tiam
la Sankta Spirito tre forte agis, kiam li tiun
viron el la supraj dek mil adeptoj de la sovetia
nomenklaturo faris por sia atestanto.
Tiel li tie staris kaj legis la feliĉpromesojn
ĝisfine. Kaj poste li diris nur plu unu frazon. Kaj
tiu frazon iu viro sur la Tero iam jam diris, kaj ne
vane. Li diris: „ Jesuo, memoru min, kiam vi venos
en vian regnon.” [15]
Rostovcev? Ni ne scias, kie li restis. Neniam
plu li aperis. Li estis forigita de tago al tago. Li
malaperis kaj sinkis. Sed lia atestado staras. Kaj
[15] Willi Hofsümmer, Kurzgeschichten, kj. 1, Mathias-Grünewald-
Verlag.
139