2008 metų musulmonų švenčių ir atmintinų datų kalendorius

Nr. 11–12 (111–112)
18 2007 m. lapkritis-gruodis Wspomnienia
Dżirdżis SZAHUNIEWICZ
I jak tu nie wierzyć, że marzenia się
spełniają. Może dziwnie to zabrzmi, lecz
po powrocie z Mekki marzyłem, aby odwiedzić
Meczet Al-Aksa w Jerozolimie.
Wydawało mi się jednak, że jest to nie do
spełnienia; po prostu nie stać mnie, abym
pojechał do Ziemi Świętej za własne pieniądze.
Zobaczyć ją, chodzić po niej i
modlić się tam... Moje najśmielsze marzenia...
A jednak, pewnego dnia zaproszono
mnie do Domu Żeromskiego w Gdyni, na
konferencję dotyczącą pokoju w Palestynie
i na świecie. Pojechałem posłuchać
jak przedstawione będą kraje muzułmańskie
i w jakim świetle pokazana zostanie
walka narodu palestyńskiego o wolność.
W szczególności interesowało mnie czy
religia będzie oddzielona od terroryzmu.
Z wielką uwagą i ciekawością słuchałem
o tym, jak trzeba pomóc Palestynie.
Zabrałem głos i wyraziłem swoje zadowolenie,
że są jeszcze na tym świecie ludzie,
którym zależy na pokoju i dobrych
stosunkach między narodami. Kilka dni
później zadzwonił do mnie pewien pan,
przedstawił się i poprosił o spotkanie.
Miałem wrażenie, iż powiedziałem coś
niestosownego o sytuacji w Palestynie i
innych krajach zagrożonych terrorem i
wojną. Okazało się jednak, że organizacja
- The Interreligious and International
Federation for World Peace - zaprasza
mnie na Marsz Pokoju do Jerozolimy,
aby zaprotestować przeciwko wznoszeniu
murów między Palestyną a Izraelem. Zgodziłem
się na ten wyjazd, nie ukrywam iż
byłem szczęśliwy, tym bardziej że pokrywali
koszty pobytu.
W dzień wyjazdu spotkaliśmy się na
lotnisku w Warszawie, gdzie wręczono
mi bilety. Byłem wciąż tak pobudzony, że
momentami wydawało mi się, iż śnię na
jawie. Lot podzielony był na dwa etapy:
pierwszy do Pragi, następny do Tel Avivu.
Po wylądowaniu trzeba było podejść do
oficera i pokazać paszport. Kiedy oficer
- kobieta zajrzała do mojego paszportu i
zauważyła wizę Arabii Saudyjskiej, oglądała
go kilka razy, bacznie przyglądając
się przy tym mojej skromnej osobie.
Zapytała w jakim celu przyjechałem do
Izraela. Powiedziałem, iż jestem gościem
zaproszonym na konferencję pokojową.
Pytania nie były zaskakujące, ale zdziwił
mnie rosyjski język Pani oddała mi paszport
i poszliśmy po odbiór bagażu. Przed
lotniskiem stał już autokar i przewodnik,
Palestyńczyk, który niegdyś studiował w
Krakowie i stąd znający nasz język.
Po dłuższym oczekiwaniu na resztę
uczestników, pojechaliśmy do Jerozolimy,
do przepięknego hotelu, z którego widok
mógłby wielu z nas zawrócić w głowie.
Jednak to obecność Meczetu Al-Aksa
sprawiała, że czułem niepokój. Po całym
dniu takich emocji zmęczenie dawało się
we znaki, chociaż nie mogłem zasnąć, tak
Wspomnienia z Jerozolimy
bardzo chciałem tam pójść. Wydawało mi
się, że jest tak blisko, na wyciągnięcie ręki.
Nie dawało mi to spokoju i wyszedłem
na dziedziniec, aby sprawdzić jak jest naprawdę.
Wprawdzie ostrzegano nas, żeby
ze względów bezpieczeństwa nie oddalać
się od hotelu, ale pomyślałem sobie, że
nikt nie może mi przeszkodzić w odwiedzeniu
meczetu. Przecież jestem tak blisko...
Rozsądek wziął jednak górę.
Po porannej modlitwie poszliśmy na
bardzo bogate i smaczne śniadanie. Od samego
rana toczyła się konferencja, długie
i męczące przemówienia, tłumaczone m.
in. na rosyjski. Było bardzo dużo ludzi z
całego świata, prawdopodobnie około tysiąca
osób. Nagle usłyszałem z tłumu znajomy:
Dżirdżis, bracie, co tu robisz? Tak,
poznaję, to mój brat plemienny tatarski,
mufti prof. Ibrahim Konopacki z Białorusi.
Bardzo byłem szczęśliwy. Długo trwały
nasze rozmowy i wyjaśnienia dlaczego
spotykamy się akurat tu, a nie w Polsce
Zakończyliśmy wieczór wspólną modlitwą
do Boga o pokój i zgodę dla całego
świata. Po powrocie do swojego pokoju,
jeszcze raz prosiłem Boga, aby nasi bracia
muzułmanie nie musieli walczyć i przelewać
swojej i cudzej krwi, krwi niewinnych
ludzi. Potem znowu stanąłem przed
oknem i przyglądam się cudownej Kopule
Skały, widocznej z każdego punktu Jerozolimy.
Patrząc na nią, czułem jak potęguje
się we mnie wiara w lepsze jutro.
Ranek przywitał nas pięknym słońcem,
Kopuła lśni jakby była ze szczerego złota,
widać że króluje nad Jerozolimą. Jeszcze
nie mogę uwierzyć, że to naprawdę
się dzieje. Po modlitwie ruszamy na wycieczkę
po mieście. Zwiedzamy cmentarz
żydowski, widać starożytne mury, miasto
Jeruzalem, a na samym szczycie błyszczy
w palącym słońcu Meczet i Kopuła. Potem
jedziemy około 12 km na południe, gdzie
znajduje się miasto Betlejem. Po wysłuchaniu
opowieści naszego przewodnika, który
tak naprawdę nic nowego nie powiedział,
chodziliśmy i robiliśmy zdjęcia. Jest bardzo
ciepło, jedziemy na obiad, pragnienie daje
o sobie znać, a woda do picia jest droga i na
dokładkę jest jej mało. Po obiedzie słyszę
głos muezina: czas na modlitwę. Widzę paru
Palestyńczyków w safach, między nimi
poznaję muftiego Moskwy, stajemy razem
w szeregu, modlimy się. Cała wycieczka
czekała tylko na nas. Czułem się dowartościowany
i dumny, że ci wszyscy ludzie
potrafili uszanować naszą religię.
Następnego dnia bardzo wcześnie wyjeżdżamy
na wycieczkę: Strefa Gazy, Hebron,
Beer Sheba 84 km na południe. Pomyślałem,
że najwyższy czas, aby wreszcie
zobaczyć jak żyją Palestyńczycy. Byłem
bardzo mocno rozczarowany. Jest szalona
różnica między Jerozolimą a miastami palestyńskimi,
obojętnie w którym się znajdujemy.
To, co zauważyłem, przeszło moje
wyobrażenia i nie mogę zrozumieć czym
było podyktowane. Przykładowo sklepy są
usytuowane w garażach, oczywiście nie we
wszystkich, ale w większości, ogólny bałagan.
Natomiast ludzie są nader przyjaźni
i ciepli, zapraszają i częstują herbatą, a
przy niej starają się sprzedać wszystko co
znajduje się w ich małym sklepiku. Nawet
wtedy, gdy już wychodzisz, doganiają i
opuszczają cenę do minimum.
Większość Arabów mieszka w autonomicznych
miasteczkach i wsiach w czterech
głównych skupiskach, w Galilei z
miastem Nazaret, w rejonie centralnym
między Hadera a Petach Tikva, na Negewie
i w Jerozolimie. Jednak Palestyńczycy żyją
na marginesie skłóconych światów. Właściwie
nikt nie powinien się dziwić takiej
sytuacji; nikt z nas nie zniósłby nieproszonych
gości we własnym kraju. W drodze
powrotnej polska część uczestników konferencji
odwiedziła honorowego konsula w
Jerozolimie, gdzie byliśmy bardzo gorąco
przyjęci. Mustafa, bo tak miał na imię palestyński
sekretarz, zaprosił nas na piątkową
modlitwę do Meczetu Al-Aksa, a potem na
poczęstunek, który odbył się w jego domu.
I znowu powtórzyła się niezwykła sytuacja,
kiedy całą noc czekałem na tą niezwykłą
chwilę przekroczenia próg Meczetu.
Wreszcie świt, modlitwa, śniadanie i
oczekiwanie na wyjazd. Jestem bardzo
pobudzony, zastanawiałem się co jest bardziej
ekscytujące: pielgrzymka do Mekki
czy modlitwa w Meczecie Al-Aksa. Dojeżdżamy,
dreszcz i zimny pot zlewa moje
skronie. Podchodzimy blisko do drzwi i
nagle zbliża się jakiś człowiek i pyta czy
jestem muzułmaninem. Mustafa odpowiada
mu, że tak. Tamten jednak obserwuje
mnie bacznie i mówi, że jeśli jestem, to
mam powiedzieć Al-Fatihę. Oczywiście
powiedziałem tę surę, a on zapytał mnie z
jakiego kraju przyjechałem. Wytłumaczyłem,
że jestem Tatarem z Polski, dziwił się
bardzo, chyba nie bardzo zrozumiał kim
tak naprawdę jestem, bo rozpłakał się i zaprowadził
mnie do Meczetu, gdzie przedstawił
naczelnemu imamowi. Modliłem
się gorąco i dziękowałem Ałłachowi za
nieskończoną dobroć, jaką mnie obdarza;
za to, że nie pozwala głodować mojej rodzinie.
Za to, że czuwa cały czas nad nią
czuwa. Modliłem się za tych ludzi, którzy
umożliwili mi podróż do Ziemi Świętej, a
w szczególności za zdrowie i powodzenie
rodziny Rev. Dr. Sun Myung Moon, jak
również za Rodzinę Państwa Góreckich.
Po modlitwie Mustafa zaproponował
mi zwiedzenie Kopuły Skały. Poszliśmy
po schodach do góry i tam przydarzyła się
podobna sytuacja z pytaniami nieznajomego,
co wcześniej. Sprawa się wyjaśniła
i weszliśmy do środka, a na koniec tamtejszy
imam podarował mi Koran. Byłem
szczęśliwym człowiekiem, moje wnętrze
lekkie i spokojne, miałem wrażenie, że
unoszę się nad tarasem i widzę wszystko
takie piękne, takie czyste, takie proste. Nigdy
tego nie zapomnę.