In Aeternum Mirabile Lectu 2012 - Stedelijk Gymnasium Haarlem

Column
Zou ik beroemd willen zijn?
Nee natuurlijk. Roem heeft veel meer
na- dan voordelen. Bij veel roem kun
je niet zo maar even: over straat of
Albert Heijn in, uit eten, op het strand liggen,
naar de sauna of bij de kapper zitten zonder
aangegaapt, onverhoeds gefotografeerd of ongewenst
aangesproken te worden. En je moet
je roem in stand houden door vaak genoeg
op tv te komen, waarbij je dan weer heel erg
moet oppassen om niet afgezeken te worden
door moderne journalisten. Want vergane
roem is erger dan geen roem. “Weet je wie
dat was?” “Ja! Dat is eh… Dinges. Wat issie
oud geworden!” Dat laatste wordt opgetogen,
maar met een zorgelijke blik toegevoegd.
Je bent namelijk blij met de vergankelijkheid
van roem, schoonheid en jeugd bij een ander,
maar je wilt dat niet al te zeer laten merken.
Vandaar de zorgelijke blik.
Je kunt dus maar beter nooit beroemd worden.
Toch blijven aandacht, applaus, spotlights
en medailles een onweerstaanbare aantrekkingskracht
uitoefenen. Je kinderen kunnen
dit probleem oplossen. Als zij beroemd
worden, dan pik je van alle aandacht ook je
deel mee, maar je kunt nog wel ongestoord
boodschappen doen. Alleen moet je wel
fors investeren: jarenlang blauwbekken langs
hockeyvelden en miljoenen kilometers naar
uitwedstrijden afleggen om uiteindelijk te
horen dat je dochter toch niet in de selectie
zit. Dat is meer dan een mens verdragen kan.
Er is nog een mogelijkheid. Je gaat lesgeven en
je hoopt dat een oudleerling beroemd wordt.
De kans daarop is getalsmatig natuurlijk veel
groter dan bij je eigen kinderen en.. je hoeft
er niets voor te doen! Stel je voor dat ik
een speler van Oranje, een wereldkampioen
schaatsen, een topmodel of een Nobelprijs-
20
winnaar in de klas had gehad! Dan had ik
nooit meer op hoeven zien tegen het bezoeken
van een verjaardag. iedereen zou willen
horen hoe Marietje was als veertienjarige en
of Pietje toen al … etc.
Het heeft tot op heden niet zo mogen zijn.
Terwijl ik alleen al op het Stedelijk over enkele
duizenden oudleerlingen beschik, kan ik
nog steeds nauwelijks over hen opscheppen.
Enkele roeimedailles, dat is alles. Er schrijft er
wel eens eentje een proefschrift, je komt er
wel eens eentje tegen als maagdarmspecialist
(op een feestje hoor!) Je weet dat er eentje
hoogleraar schijnt te zijn en dat een ander
ergens een boekje over heeft gemaakt, maar
daar blijft het bij. Van vóór mijn tijd heb je dan
nog Sylvia Witteman, maar die laat nooit na
om te vertellen, als het Stedelijk ter sprake
komt, dat ze daar vanaf is getrapt. Ach ja, en
dan hebben we Job Cohen natuurlijk. Hadden
we Job Cohen, moet ik zeggen.
Daarom doe ik een dringend beroep op alle
lezers van dit stukje: kunnen jullie niet iets
meer je best doen in sport, kunst en wetenschap?
Ik zou jullie daar erg dankbaar voor
zijn. Ik zal jullie dan steunen en toejuichen.
Een nummer-één hit, een wereldkampioenschap,
een Oscar, de Pulitzer Prize, een Olympische
medaille (maar dan niet bij roeien), dat
is wat ik graag zou zien. Ook andere vormen
van roem zijn denkbaar.
Laten we het volgende afspreken: een van jullie
wordt binnen een jaar beroemd (wel even
melden als je denkt dat het gelukt is). In de
volgende IA zal ik dan deze hele column aan
die nieuwe Oud Stedelijk-ster wijden. Deal?
Just Bent